Tijdens het Hemelvaartweekend van ons eerste opleidingsjaar gingen we met het team van Mount Coach 10 voor vier dagen op klimstage in Gastlosen, Zwitserland. Het doel was niet alleen om de touwtechnieken die we twee weekends voordien nog herhaald hadden op de Belgische rotsen toe te passen ‘in het echt’, maar ook om ons karakter te trainen en onze teamspirit verder te laten ontwikkelen. We hebben alle zes minstens één van de vier stagedagen als ‘gids van de dag’ onze cordée begeleid in nieuw terrein en zo leerden we veel over tochtplanning én -uitvoering. Die uitvoering begint met de approach, hopelijk de juiste, en eindigt met een vlotte en veilige afdaling. Dat approachen en deproachen doen we natuurlijk allemaal omwille van de klimroutes! De routes die we klommen waren bijzonder gevarieerd, gaande van technisch dalklimmen tot meer fysieke, verticale en zelfs overhangende stukken rots, alhoewel dat eerder uitzonderlijk bleef. Op zich vereiste onze gekozen routes al een stevig doorzettingsvermogen, maar ons karakter werd nog steviger op de proef gesteld bij enkele onvoorziene omstandigheden… 

Dag 1 : Hintisberg

We vertrokken woensdagavond in Leuven en kwamen daardoor midden in de nacht aan in de buurt van onze eerste bestemming: Hintisberg. Onze begeleider Sanne was er al en werd door het gebrom van onze auto’s uit zijn slaap gewekt, omstreeks 3u ‘s nachts. Het was pikkedonker en we waren een beetje verbaasd dat onder onze voeten een laag sneeuw lag, gelukkig een laagje waar we met de auto’s nog vlot over raakten. In de verte zagen we gele lichtpuntjes van een dorpje en in de hemel witte lichtjes van de sterren. Veel tijd voor gebabbel was er niet, want om 7u zouden we weer uit de veren moeten. Sommigen installeerden zich in hun tent, anderen opteerden omwille van de heldere nacht voor een bivakzak. Eens dat iedereen geïnstalleerd was, was het al bijna 4 uur, dus na een drietal uur slaap gingen de wekkers al af.

             “Die eerste ochtend verliep chaotischer dan de daaropvolgende, tot lichte frustratie van Sanne was er tegen dat we ontbeten hadden en op weg waren al meer dan een uur voorbij. Ik vergat in alle haast enkele slings naast de auto.”, vertelt Kasper. De wand die we gingen beklimmen was gelukkig maar een honderdtal meter hoog, met ongeveer 4 à 5 pitches per route, dus dat tijdverlies kon er nog mee door. Al was dat buiten de approach gerekend. De smeltende sneeuw zorgde in combinatie met de aarde voor een glibberig geheel van modder, de begroeiing bood wel steun maar die was slechts zelden zichtbaar. Het was aanlokkelijk om te stappen op een vlak laagje sneeuw, maar dat bleek altijd een gok want je wist niet of en welke grootte van stenen daaronder verborgen zaten. Sanne baande zich met zijn wandelstok en ervaring vlot een weg richting de voet van de wand en wij volgden hem, popelend om te klimmen. Vadim deed dit op zijn sneakers en ontdekte waarom hij zich approach schoenen ging aanschaffen. 

Eens we de wand naderden bekeken we welke delen droog en welke er nat waren en op basis daarvan maakten we al een eerste inschatting van welke routes we overwogen te klimmen. Op basis van de topo hadden we al enkele routes in gedachten, maar dan bleek een groot centraal deel van de wand nat te zijn. Daarom weken sommige cordées uit naar links en andere naar rechts. Vadim ging oorspronkelijk Kasper en Sanne door ‘Hasta la Vista’ (6c) gidsen maar aangezien het daar praktisch aan het regenen was van de smeltende sneeuw hogerop, koos hij voor de iets gemakkelijkere route naar links toe en daar genoot hij met volle teugen van de “supermooie kalksteen met alpien gevoel!” Kobe en Sander gingen de Hintisberg dan weer te lijf in ‘ Sigriff’ (7a). “We waren efficiënt qua touwtechnieken maar we hebben wat betreft het klimmen vaak gesukkeld vanwege de hoge graad.” zegt Sander. “Daardoor moesten we af en toe setje trek doen en Kobe heeft zelfs een lengte helemaal omhoog gejumard.” 

Emma en Emile vertrokken in ‘Todi’ (7a). Emma leidde de eerste lengte (6b) vlot, ondanks dat die nat was. Gelukkig was de tweede cruxy lengte (7a) wel droog en daarna was het heel gemakkelijk. Emile spreekt vol lof over de laatste 7a pitch, dat was “echt een queenline vol met scherpe reglettes waar technisch op geklommen moest worden, het uitzicht was bovendien schitterend, dus af en toe keek ik om en dat maakte mijn ervaring compleet.” Emma nam Emile ook eens te letterlijk. Ze bedacht op de relais dat het potje aan haar gordel enkel gebruikt zou worden om een voorklimmer te zekeren, dus die extra musketon die eraan hing was volgens Emile inderdaad ook niet nodig. Dus die musketon haalde ze eraf, maar ergens in de volgende handelingen heeft ze die per ongeluk laten vallen. Op het einde van de dag vond Kasper die nog bij toeval aan de voet van de wand, maar het was wel de vraag of die musketon nog te gebruiken was vanwege de valimpact, of zou die door de sneeuw zodanig geabsorbeerd zijn dat het nog oke was? Emma besloot er voor de zekerheid toch maar een kapstok of iets dergelijks van te maken. 

‘s Avonds na de beklimmingen reden we door naar camping Jaunpass, waar zo goed als iedereen een serieuze klop kreeg vanwege de korte vorige nacht. 

Dag 2: Gastlosen – Petit en Grand Grenadier 

Na een lekker ontbijt waarin Emma met trots haar 1kg pindakaas pot voorstelde, verrasten Cedric en Miel van MC9 ons met hun aanwezigheid, ze waren ook in de regio aan het klimmen. 

Emile en Kasper trotseerden vol goede moed / naïviteit (choose one) de route ‘Nikita’ (7b), bijna 400m lang en een 17-tal pitches bevattend. Dit werd een dag vol fases, na de eerste pitches die zich nog in de zesde graad bevonden maar die er toch al stevig in hakten, vormde er zich een woord in Kaspers hoofd: “slabducation”… en als het na de 9de lengte, wat een korte stukje scrambeling inhoudt, nog een pak moeilijker werd met slab 7a+, zijn Emile en Kasper het erover eens dat deze ervaring op dag 2 een ‘slab in the face’ is. Wakker worden jongens! “Het lijkt tijdens die eerste maanden van je Mount Coach carrière wel eens alsof je in een permanent Sinterklaasfeest beland bent, maar deze routes krijg je niet cadeau!” Als rasechte sportklimmers probeerden Emile en Kasper al deze pitches vrij te klimmen, maar Kasper gaf hier de brui aan in de 7a+ met een cruxy start, en Emile werkte als enige de 7b pitch (L12, 6c A0) deels al settentrekkend tot boven af, waarna hij ombouwde en het duo besloot af te dalen, het was tenslotte al 16 uur… De laatste vijf pitches hebben ze dus niet kunnen proberen, maar daar komen ze ooit voor terug! Het rappelen ging vlot, totdat de touwen vast bleken te zitten in de relais van L7, net toen ze (of net doordat ze?)  60m gerappeld hadden door twee relais te combineren. “Wat hier precies misgegaan is blijft een raadsel, oftewel konden we niet hard genoeg trekken aan de touwen door de rek en de wrijving die op de touwen kwam door het dal en het plateau waarop de bovenste relais gemaakt was, oftewel hadden we per ongeluk aan het verkeerde touw getrokken en zo de knoop vastgetrokken in de maillon. Het werd al bijna 17u en de mist sloop in de vallei vanaf de andere kant van de berg. De pijnlijke realiteit werd duidelijk: we moesten die 60m terug omhoog jumarren. Emile begon met enige tegenzin aan deze fysieke onderneming, en het duurde niet lang of hij riep het gebergte bij elkaar “ik wil gewoon naar huis!!” (met Antwerps accent). Na heel wat zwoegen kon hij het probleem oplossen en wat later stond het duo op de begane grond.”

Sander, Kobe en Sanne klommen die dag in ‘Elsa’ (6c) gevolgd door Cedric en Miel van MC9 en waren daar enthousiast over, Sanne was vooral onder de indruk van hoe Sander schijnbaar moeiteloos door de 6c’s voorklom, terwijl dit voor Kobe en Sanne al spannend was in het naklimmen! 

Dag 3: Gastlosen 

Emma en Kasper besloten dag 3 op het gemak te klimmen zodat er op de laatste dag nog steviger geklommen zou kunnen worden. Ze gingen ergens in de verkeerde route waardoor ze zelf een traversée moesten uitvinden om terug in de juiste route te komen, gelukkig kwamen ze in die traverse nog twee haken tegen.  

De cordee van Emile, Vadim en Sanne met Emile op kop koos een route waarin in de topo nochtans stond dat het niet de mooiste route was. Dat bleek te kloppen, en als kers op waren er continu problemen met gigantische touwwrijving, waardoor Emile weeral het massief bij elkaar kon roepen. 

Kobe, Sander en Sam vorderden extreem snel in een consistente en wel mooie route dankzij de vlotte touwhandelingen van kopman Kobe en natuurlijk ook de geoefende klimkunsten van Sander en Sam

Na deze klimdag reden we verder richting Buufal en daar bivakkeerden we een laatste keer. Aangezien we na de laatste beklimmingen elk onze eigen weg zouden gaan, hielden we die avond al een afsluitend gesprek rond het kampvuur. Stagebegeleiders Sanne en Sam gaven ons feedback en we spraken elk uit wat we tijdens deze stage geleerd hadden. 

Dag 4: Buufal

Kasper moest nog een route voorklimmen als gids van de dag en had het geluk om Sam mee te nemen in de klassieker van het gebied ‘Farfallina’ 6b. Heerlijk fysiek klimmen, maar toch ook zoeken in de gekke, (door watererosie gevormde?) rotsstructuur met voor elke vinger een aparte pocket. Een mooie afsluiter van een geslaagde stage.

Vadim en Sanne klommen rustig aan, maar Kobe en Emma waren al vertrokken voor hun route voordat de rest wakker was, de lange route die ze wouden klimmen was een ambitieus project om klaar te spelen voor de middag, maar ze waren erg vroeg vertrokken dus het is gelukt!

Emile en Sander kozen een route ver links op het massief, en moesten al snel terugkeren uit hun route omdat Emile te veel naar links uitweek en ze uit hun route kwamen met veel losse brol. Waarna Emile en Sander aansloten in de route van Vadim en Sanne met een harde 6a als begin gevolgd door 1 van de mooiste 6b’s die we tot nu toe hadden geklommen die week.

Vadim sluit af: “de laatste dag vormde een schitterende afsluiter van een korte en intense stage. We begonnen met ploeteren in de sneeuw, klimmen in de mist en we eindigen met bakken in de zon en verfrissen in de beek. Alweer geluk met de condities? Zeg dat wel! Hopelijk kunnen we deze trend voortzetten. Het voelt gek om in de voormiddag een grote wand te beklimmen in een bergachtige omgeving en in de late avond in België van elkaar afscheid te nemen, maar dat is wat we de laatste dag deden!” 

De sfeer is uitgelaten. Vadim en Emile gaan terug aan het werk en de studenten onder ons maken zich klaar voor de juni-examens.Het duurt niet lang meer voor we elkaar opnieuw zien want binnen een dikke maand trekken we richting Graubünden voor onze eerste zomeralpinismestage… Wil je in real time mee op deze avonturen? Volg ons dan zeker op Instagram! @mountcoach

Om af te sluiten willen we graag nog eens onze sponsors bedanken en deze keer in het bijzonder Petzl, die heeft er zes nieuwe shunt-fans bij!

#MC10

@klimenbergsportfederatie @k2antwerpen @kariboeleuven @mounteqshop @rab.equipment @lowe.alpine @zamberlan_outdoor @julbo_eyewear @kleankanteen @careplus @smartwool @petzl_official @weareelements

@petzl_benelux 

@rab.benelux #petzlbenelux #julbo #julboathlete

Mount Coach 10 weet voorlopig nog niet waar hun expeditie (in 2026) hen gaat brengen, maar ze zijn wel al begonnen met het verkopen van Mount Roast koffie om geld in te zamelen voor die expeditie. Heb je zin om hen te steunen, koop dan 1 pak van 500 gram koffie (bonen of gemalen) voor 15 euro of 2 pakken voor 25 euro. De koffie kan je terugvinden in outdoor sportwinkels zoals de K2 Kampeerder en Kariboe, in enkele klimzalen of door Emma, Kobe, Vadim, Emile, Sander of Kasper aan te spreken.