Na een week tourskiën ruilden we onze ski’s voor ijsbijlen en crampons. Ook voor deze stage hebben we Emma moeten achterlaten in België. Waar ze nog steeds kampte met een skiblessure. Met Emma op onze lippen vertrokken we samen naar Schiphol airport. Wat volgde, was een intensieve week vol ijs op je “smoel”, abalakovs en je knokkels kapotslaan op bloemkolen. Waarbij onze getrainde kuiten hard nodig bleken.

De eerste dag stond in het teken van een diepgaande ijs-initiatie. Dit gaf ons de kans om vertrouwd te raken met de bijlen en onze techniek bij te schaven. Het was een rustige introductie, maar de echte uitdagingen moesten nog komen.

Vanaf de tweede dag stapten we over op voorklimmen, een volgende stap in onze ijsklimavonturen. Al snel merkten we het verschil in materiaal. Onze nieuwe Petzl-ijsvijzen gingen soepel door het ijs, in tegenstelling tot Sam’s oude en botte ijsvijzen. Dit leidde tot wat gefrustreerde uitroepen: “Sam, je ijsvijzen zijn bot, godverdomme!”. Een betere reclame om nieuwe ijsschroeven te kopen bestaat er niet dan een vloekende voorklimmer.

Op de derde dag leerden we enkele harde lessen. Een belangrijke regel werd pijnlijk duidelijk: maak nooit een standplaats onder de vallijn van ijsblokken. Kasper ondervond dit aan den lijve toen een grote “dinnerplate” (een stuk losgeklopt ijs) hem volop de lip raakte. Na een korte reddingsactie en een trip richting het ziekenhuis, was hij echter bijna terug de oude. Gemotiveerd als hij is, was hij de volgende dag al terug klaar om te gaan klimmen. En al een geluk is hij er niet veel lelijker op geworden!

Dag vier begon fris, met een koele -20°C op de thermometer in de auto. We hebben samen gezellig van deze temperaturen kunnen genieten nadat Sam de 4×4 optie wou uittesten op onze Volvo, en de wagen zo klem reed in de sneeuw. Na wat getover met bandslings hebben we de wagen dan uit de metersdiepe sneeuw weten te trekken. Toch beter de 4×4 niet meer op de proef stellen in vervolg.

Ondanks de barre omstandigheden van de ochtend had Denis een aantal mooie uitdagende lijnen gevonden. Een prachtige, maar angstaanjagend dunne schel bevroren water op een dalplaat. Op sommige plaatsen maar enkele centimeters dik. Sander en Sam durven het met twee aan, terwijl de rest met een ei in hun broek liever een andere lijn kiest. Na een fijne en voor de rest onbewogen dag ijsklimmen beslissen we dan om op tijd te stoppen en klimwinkel te bezoeken. De plaatselijke economie steunen is altijd interessant, maar toch met een pijn in het hartje want de Noorse prijzen zijn nog brutaler dan hun winters.

Kongsvolfossen

Aan het einde van de week werd alles wat we hadden geleerd op de proef gesteld. We hadden onze zinnen gezet op de imposante Kongsvolfossen, een 250 meter hoge waterval, waar alle vorige Mount Coach generaties ook passeerden. Een soort van testritueel als het ware.

Het klimmen was een uitdaging op zich, met een mix van uitpitchen en simultaan klimmen in het eerste deel. Halverwege begon de echte route: honderden meters WI3 en WI4-ijs.

Kasper had zijn moed van eerder die week niet verloren en koos voor de spectaculaire “Red Dihedral”, een pittige 4de graads hoekversnijding tot de top. Prachtige route, maar de naklimmers komen toch wat onderkoelt boven, na een douche van wat wel water geweest zal zijn van onder 0°C. 

De andere touwgroepen namen een iets gemakkelijkere maar vooral drogere variant. Maar ook deze had zo zijn uitdagingen: een dun gordijn, van lastig af te zekeren ijspegels. Hier was de uitdaging niet zo zeer fysiek, maar eerder de balans vinden tussen je bijlen goed in het gordijn slaan. Maar toch nog iets over te laten voor je voeten en klimpartner. Emile (de laatste van de touwgroep) was bijna als een walvis een “ice bulge” op aan het spartelen. Een beeld dat ik niet snel zal vergeten!

Het was een lange dag vol leermomenten. Één van de mooiste voorbeelden hiervan was dat Sam in het begin van de week had aangehaald “pas op voor dat je je niet perongeluk in het gezicht slaat met het lostrekken van je bijl!”. Emile en Vadim namen de proef op de som, “achteraf gezien heeft Sam toch af en toe gelijk”.

Dag 7: Drytoolen en Een Laatste Alpine Klim

De laatste dag werd de groep opgesplitst. Een deel ging drytoolen op een idyllische bevroren rivier, omringd door rotsen en dunne watervallen. Hier oefenden we mixed-klimmen, waarbij we soms volledig overhangende rots beklommen. Sander ontdekte dat crampons niet even goed smeren als klimschoenen – misschien een idee voor een nieuw hebbedingetje van Petzl: heelhook-crampons.

De rest van de groep, waaronder Vadim, Kobe en Sam, koos voor een laatste alpine-ijsklim. Het was een leuke dag met veel wind en verhalen over sneeuw die hen bijna begroef tijdens de klim. Een spannende afsluiter van een intense en leerzame week.

---

Conclusie:
Deze week vol ijsklimmen was een unieke ervaring. We hebben niet alleen onze technische vaardigheden verbeterd, maar ook geleerd hoe belangrijk samenwerking en creativiteit zijn in zulke omstandigheden. Als laatste bevelen we ijsklimmen in Oppdal ten zeerste aan, het prachtige berglandschap ijswatervallen. Op een hele week klimmen, hebben we maar 3 keer een andere cordee gezien.

Onbekend is zeker niet onbemind!