Het is woensdag 30 april en iedereen is vandaag vroeg opgestaan om een hele dag in de auto te zitten. Maar dit steekt ons niet zo tegen omdat we onderweg zijn naar de Vercors voor onze tweede Mount Coach stage: de kalkstage!

Denis heeft nog wat pech gehad onderweg dus gaat pas laat ‘s avonds aankomen. Maar we verliezen geen tijd: we bereiden ons al voor op de eerste klimdag. We maken al de cordées voor de volgende dagen en herhalen nog wat allemaal belangrijk is bij de voorbereiding: kennis van het routeverloop, de approche, de afdaling, de mogelijkheid om te bailen. We maken goede afspraken over welke touw commando’s we gebruiken, wat we doen wanneer we elkaar niet meer zien of horen etc.

Ondertussen is het al laat en tijd om te gaan slapen, Denis zal morgenvroeg wel verschijnen. Maar iedereen heeft zijn/haar route gekozen voor morgen en kan al vol goesting gaan slapen.

Dag 1

Op de eerste dag stond iedereen klaar vol energie om eraan te beginnen. Het was voor ons ook de eerste keer dat we met het Mount Coach team echt gingen multipitchen. Felix en Liedewij vertrokken in La mémoire des absents (280m, 9 pitches, 6c > 6a/b), Emiel en Hektor vertrokken wat later in Un doigt de passion (200m, 10 pitches, 6c/7a > 6b) omdat Denis, die als begeleider meekwam, Caillou (zijn hond) nog moest afzetten bij de oppas, en Matthijs en Mo vormden het derde cordee dat samen met Sebastiaan vertrok in La voie béatrix (250m, 10 pitches, 6b+ > 6a/6b).

La mémoire des absents – Felix & Liedewij

Ik (Felix) vertrok samen met Liedewij op ons eerste avontuur. Aangezien we gisteren efficiënt tot in Presles waren geraakt, hadden we genoeg tijd om een plan voor dag 1 uit te werken. We kozen voor Échec et Mat (200m, 9 lengtes, 6c/A0 > 6b/c).

Als eerste groep begonnen we vroeg aan de approche van de route. Eenmaal aangekomen merkten we dat we nét niet vroeg genoeg waren: er stond al een ander team klaar om te vertrekken. We stonden dus meteen schaakmat 😉. Geen stress: als “ervaren klimmers” hadden we een plan B én zelfs plan C.

We kropen dan maar in La Mémoire des Absents, een gelijkaardige route, alleen mét drie sterren in de topo. Na een potje schaar-steen-papier voor wie zou voorklimmen, ging Liedewij met veel plezier en een big smile als eerste op pad, en lengte na lengte klommen we verder omhoog.

Na elk één val, maar wel in een vlot ritme en een team ascent in de pocket kwamen we trots boven, netjes binnen de aangegeven toppo-tijd. Absoluut drie sterren waard. Wat een succes voor dag 1!

La voie béatrix – Matthijs & Mo + Sebastiaan

Matthijs & Mo vertrekken samen met Sebastiaan in La voie Beatrix. Maar toen Mo de 3e pitch aan het voorklimmen was, duwde ze per ongeluk een steen los die dan naar beneden viel. Sebastiaan werd op zijn been geraakt, maar verder waren er gelukkig geen verwondingen. Het was onmiddellijk duidelijk dat er niet verder geklommen zou worden en team Mo en Matthijs gingen over naar evacuatie. Na een vlotte afdaling hielp Matthijs Sebastiaan naar een nabijliggende parking en haalde Mo de auto om naar de spoedafdeling te gaan.

Na het doktersbezoek bleek dat er niks gebroken was, maar Sebastiaan mocht de komende twee weken wel niet meer klimmen. Dat was voor Sebastiaan het moeilijkste deel, om in Presles te zitten tussen al die prachtige wanden en niks te mogen/kunnen doen😥.

Dit ongeluk deed ons extra reflecteren over de gevaren van de klimsport. Dit was onze tweede Mount Coach stage en ook ons tweede ongeluk. De gevaren voor steenslag werden ineens meer reëel, waardoor iedereen de volgende dagen extra oplette om geen losse brol naar beneden te smijten tijdens het klimmen. Zoals Denis het ons uitlegde: “Je moet doen alsof je op eitjes aan het klimmen bent, zonder ze te breken”.

Dag 2

De volgende dag ging iedereen op zoek naar een nieuw avontuur. Bavo en Niels (MC8 en MC9 resp.) waren ook in Presles en Bavo zou vandaag Sebastiaan vervangen als begeleider.

Emiel en Liedewij kropen samen met Bavo in Pignon sur rue (7b+), Felix en Mo vertrokken met Denis in Iznogood (200m, 9 pitches, 7a > 6a+) en Hektor en Matthijs gingen in Valse du temps (200m, 6 pitches, 7a > 6b).

Iznogood – Felix & Mo + Denis

Voor Mo, mezelf (Felix), en onze haulbag vol tips en moppen (also known as Denis) was het vandaag de beurt aan Iznogood.

Na Denis’ uitspraak “vacation climbing is over”, vonden Mo en ik de motivatie om een tandje bij te steken. We vertrokken als eersten op de approche nadat Denis zei: “Ga maar al vast, ik haal jullie wel in.” Halverwege mengde een nog fris ogende Denis zich inderdaad alweer in het gesprek.

We vonden de rots vrij bekend terrein (we waren de dag ervoor al in dezelfde sector geweest) en begonnen de route vol energie en goede moed. Ik nam de eerste zes lengtes voor mijn rekening, waaronder een pittige 6c in pitch 1, en een heerlijke 7a+ met handjams en een technische crux vlak voor de relais.

De laatste drie lengtes waren voor Mo. Ze begon haar voorklimblok vanuit een grot waar ze moest uitklimmen, gevolgd door technisch barstklimmen (6c). Daarna kwam nog een tweede 6c in dezelfde stijl.

Het was tijdens die laatste paar lengtes dat we de vermoeidheid voelden opkomen, mede door de vlakke zon. Alsof dat nog niet genoeg was, liet ik ook nog mijn pofzak vallen tijdens de klim. Daarbovenop bleek eenmaal terug aan de voet van de wand Denis’ rugzak te zijn verdwenen.

Toch lieten we de kop niet hangen: de route was met veel plezier geklommen, en we voelden ons voldaan na de inspanning.

Pignon sur rue – Emiel & Liedewij + Bavo

Ook Liedewij en ik (Emiel) kozen na Denis’ opmerking over het einde van het vakantieklimmen voor een ambitieuzere route. “Een 7b+, daar geraken we wel door zeker? Desnoods keren we terug,” dachten we. Met deze redenering kozen we voor een multipitch met vijf van de zes lengtes in de zevende graad, waarvan de moeilijkste een 7b+ was. Gelukkig vergezelde Bavo ons, een extra geruststelling omdat, zou het te moeilijk zijn, hij wel zou kunnen overnemen.

Een uur later dan voorzien vertrokken we richting de parking, waarna de approche begon met een stevige klim op een vaag pad dat niet zo bewandeld was: we liepen meermaals door puinvelden in plaats van het pad. Hierdoor moesten we enkele stukken door het bos afsnijden om terug tot het pad te komen. Regelmatig de kaart checken was zeker niet overbodig.

Na een ruim uur wandelen zagen we de route in de verte liggen. Vooral de imposante overhang van de laatste lengte trok meteen de aandacht. We schrokken dat deze er nog steviger uitzag dan in de topo. We kozen ervoor om de route op te delen zodat Liedewij de eerste drie lengtes voor haar rekening zou nemen en Emiel de laatste drie lengtes zou trotseren. Bavo was vandaag “het vliegje op de muur”, gewoon volgen, observeren en waar nodig feedback geven. Let’s go!

Lengte 1 (7a+) voelde meteen stevig aan. Misschien waren we nog niet goed opgewarmd, maar op een harde pas aan de vierde haak vielen we er alle drie uit. Bavo brak daar zelfs een greep, de enige goede greep op die plaats. Misschien is het nu wel een 7b… Ok, we zijn nu wakker!

Lengte 2 (7b+) was een mooie barst met een duidelijke crux: één verre pas om uit de barst te komen. Daar vielen we opnieuw alle drie uit, maar we worstelden ons er wel door. De relais lag enkele meters links van de crux, alweer een ideale plek voor Liedewij om haar camera boven te halen. Tot lichte ergernis van Bavo en ik, werd fotografie hier bijna belangrijker dan tijdig touw inhalen, maar het was zeker de mooie foto’s waard!

Lengte 3 (6b) voelde als een verademing tussen de harde pitches. Hier werd onze energie gedeeltelijk herladen en kon ik de leiding nemen voor de volgende helft.

Lengte 4 (7a) begon met een korte overhang en ging over in een technische plaat waar de echte uitdaging zat. Ik kon de route à vue klimmen, en ook Bavo en Liedewij klommen deze in één trek. Op naar de volgende lengte!

Lengte 5 (7b) was in mijn opzicht de mooiste van heel de multipitch: een technische pas op crimps juist na de relais, gevolgd door een fysiek deeltje op tufas, dat overliep in een perfecte handbarst en eindigde met een delicaat deel op plaat. Ma-gni-fi-que! Behalve dan die ene natte greep waar ik vijf keer op ben gevallen. Ik was vastberaden dat dit de enige manier was om deze route te klimmen, maar achteraf bleek dat Bavo moeiteloos de natte greep kon overslaan door zijn voeten slim te gebruiken. Lesje geleerd ;).

Lengte 6 (7a), dit was het dak dat we bij de aanloop al van ver zagen! De lengte was eigenlijk veel imposanter dan ze moeilijk was, één harde pas om uit het dak te klimmen en de lengte was voorbij.

Uitgehongerd, gehavend, maar voldaan stonden we rond 19u30 op de top, net op tijd voor een laat middagmaal. Op onze terugweg volgden we de GR, terwijl het langzamerhand donker werd. Na twee uur te voet afdalen reden we terug naar de camping waar ons een warme maaltijd te wachten stond. Een perfecte afsluiter voor een lange en leerrijke dag.

Dag 3

De derde klimdag op rij, we kenden de routine ondertussen wel.

Helaas was Liedewij ’s nachts ziek geworden en ondanks dat ze nog steeds graag wou gaan klimmen moest ze toch beslissen om rustig aan te doen en niet mee te gaan met Matthijs en Denis in Oxus (250m, 9 pitches, 7a+ > 6a).

Emiel en Mo vertrokken in Singes en hiver (250m, 9 pitches, 7a > 6b+), een aanrader van Denis, maar na twee intensieve dagen klimmen was het vat leeg voor Mo en besloten ze om af te dalen na de de 2e lengte.

Hektor en Felix klommen Phil’flip (180m, 7 pitches, 7a > 6b+).

Phil’flip – Felix & Hektor

Op dag drie klom ik (Hektor) samen met Felix. We wilden graag een uitdagende route klimmen, maar het was ook al de derde dag op rij, dus misschien best dat we niets te zot zouden doen. Daarom kozen we ervoor om de route Phil’flip te doen. Deze route liep op een wand met nog een hele hoop andere kruisende routes, waardoor we voor de laatste twee pitches nog de mogelijkheid hadden om een 7b te klimmen als we energie over zouden hebben of rustig uit te klimmen in 6b.

Felix begon in de eerste pitch, waar we meteen in een 7a vliegen. Dit ging toch niet zo vlot, en de crux passage bleek toch wat te hard, dus Felix ging over naar full artif mode. Na hard proberen geraakte Felix eindelijk door de eerste pitch. Het lukte mij ook niet om de pitch te flashen, ik moest de technische passen op kleine crimps in de crux een tweetal keer proberen voordat ik er doorgeraakte. Geen team ascent dus, maar wat een prachtige lengte, bijna zo mooi als in Freyr ;).

Na deze trage start bleef de moraal toch hoog en gingen we vlot door de volgende pitches. Halverwege bleek dat we op een andere relais zaten dan we moesten hebben, maar in plaats van te traverseren naar waar we initieel moesten zijn besloten we om verder te gaan in een andere route: Quand y en a plus y en a encore, aangezien de moeilijkheid ervan gelijkaardig was, maar deze wel twee sterren in de topo had i.p.v. twee. Dit bleek een zeer goede keuze te zijn want de vier volgende pitches die we voor ons kregen waren alle vier prachtige lijnen.

Oxus – Matthijs + Denis

Op dag 3 besloten Denis en ik (Matthijs) om als echte crack fanatici de negen pitchen van Oxus te trotseren. Eens aangekomen aan het begin van de route richtte Denis een licht al afkeurende blik naar mij, die hier met mijn verstrooide kop arriveerde zonder handschoenen noch tape om in een route vol barsten te kruipen. Met daarnaast mijn wijsvinger alvast gedrenkt in eerder opgelopen frostbite stapelden de verwondingen aan mijn handen zich vlotjes op, al durfde ik hier verder met geen woord over klagen.

Bij de eerste meer technische cruxpitch vertrok ik vol goede moed in de 7a+ als voorklimmer. Na een dikke 20m viel ik uit mijn onsight poging door een jammerlijke voetslip, maar gelukkig had ik een kanon als Denis mee om de team ascent te vrijwaren. Bij de tweede 7a+, die van start ging met een zware overhangende boulder, werden de rollen omgedraaid. Denis vocht zich als eerst uit het dak en miste, na lang zoeken naar grepen met een opbouwende pump, het finale vingerbarstje van de cruxpassage. Met goed gepofte grepen en alle beta tips die een mens zich kan wensen verslond ik deze boulder en trok ik onze team ascent weer recht. De samenwerking was top en er werd op de laatste pitchen zelfs nog heel wat afgelachen met de buren op de route naast ons.

Les Grottes de Choranche – Emiel, Mo, Liedewij & Sebastiaan

Nadat Emiel en ik (Mo) waren teruggekeerd uit onze route bleek dat het even snel zou zijn om af te dalen via de grotten van Choranche als dezelfde weg die we gekomen waren terug te nemen. Met Liedewij en Sebastiaan, die al eerder in de week net als ons interesse hadden getoond om de grotten te bezoeken, besloten we hen op te bellen en met ons vieren even de toerist uit te hangen. De grotten waren impressionant een grote zaal en heel veel stalagtieten. Zo hadden wij ook nog een gezellige dag omringd door rots, en onze toeristische quota ook meteen vervuld :).

Dag 4

De bedoeling was initieel om de laatste dag nog een halve dag te klimmen alvorens terug te keren naar België, maar het weer zat helaas tegen. Het had die nacht al geregend en het ging nog de hele dag blijven regenen. Daarom werd er besloten om ‘s ochtends al rustig terug te rijden naar België. We hadden al drie zeer mooie dagen achter de rug en iedereen was zeker tevreden over zijn/haar prestaties. Tijdens deze (korte) stage hebben we allemaal veel bijgeleerd op vlak van efficientie, inschattingsvermogen en mentaliteit, maar ook als groep. We kijken alleszins al hard uit naar onze volgende stage in juli!