September 2024: Wij zijn weer klaar voor onze voorlaatste stage voordat de echte test begint: een expeditie naar een vreemd land. Er is veel gebeurd sinds we elkaar voor het laatst als groep zagen, dus tijdens de heenrit hebben we enorm veel om bij te praten. Met z’n vijven zitten we als sardientjes in Vadims auto, onderweg naar de Franse Vercors. Helaas zijn we dit keer maar met vijf; Kobe moest vanwege een blessure thuisblijven.

Nadat voor de meesten de examens gedaan waren, was het alweer tijd voor de volgende mount coach stage: gevorderd alpinisme. Er werd geopteerd voor het Mont Blanc massief vanuit Courmayeur omdat daar met alle condities wel iets te beklimmen valt. Vadim en Sander waren zo verstandig om de week voor de stage al enkele alpiene avonturen te ondernemen samen met Hugo, papa van Sander, waardoor ze min of meer geacclimatiseerd en uitgerust aan de start van de week verschenen. Ze wilden de Spaghetti Tour vanuit Zermatt aanvatten, maar vanwege de overstromingen en het lawinerisico daar gingen ze richting Chamonix, naar de Cabane de Trient, waar ze onder andere de Arête de la Table beklommen. Emma, Kobe, Emile en Kasper reden zaterdag 29/6 op vanuit België. Het gezelschap ontmoette elkaar en de begeleiders An en Sam op de camping Aiguille Noire en praatte bij tijdens een gezellig diner in het voortreffelijke restaurant van de camping. Die avond wordt meteen duidelijk dat tijdens een gevorderde stage meer zelfstandigheid verwacht wordt; An en Sam vragen die avond om de groep de volgende ochtend te brengen richting een bepaald coördinaat met kaart en kompas, klaar om drie dagen en twee nachten in het gebergte te spenderen. Emile en Kasper nemen deze eerste oriëntatieuitdaging op zich. 

Na een week tourskiën ruilden we onze ski’s voor ijsbijlen en crampons. Ook voor deze stage hebben we Emma moeten achterlaten in België. Waar ze nog steeds kampte met een skiblessure. Met Emma op onze lippen vertrokken we samen naar Schiphol airport. Wat volgde, was een intensieve week vol ijs op je “smoel”, abalakovs en je knokkels kapotslaan op bloemkolen. Waarbij onze getrainde kuiten hard nodig bleken.

Begin november trok Mount Coach 10 richting Valle d’ell Orco voor hun kennismaking met het ‘traditioneel klimmen’ of ‘avontuurlijk klimmen’. Dat is klimmen op niet-geëquipeerde rotsen, waardoor je jezelf en je klimpartners moet beveiligen met zelfgeplaatste, mobiele tussenzekeringen en standplaatsen; vaak rotsterrein vol met barsten. De Orcovallei dankt haar naam aan de Orcorivier die met veel kabaal doorheen het landschap stroomt en dat zo vormgeeft. De rivier voedt het lager gelegen bos dat in november straalt van de herfstkleuren, wat samen met de besneeuwde bergtoppen een sprookjesachtige omgeving creëert om in te klimmen. Lees hier over de avonturen van MC10.

Na een zomer vol alpine avonturen volgde in september het tweede weekend touwtechnieken, dit keer met de focus op reddingstechnieken. Onder leiding van Denis kregen we twee dagen vol waardevolle lessen.

Het Mount Coach programma biedt jonge alpinisten de kans om hun vaardigheden naar een hoger niveau te tillen. Deze zomer hadden we een onvergetelijke stage in het Berninamassief, waar we niet alleen onze technische vaardigheden verbeterden, maar ook veel leerden over teamwork en doorzettingsvermogen.

Zoals bij elke stage begon ons avontuur met een voor onze lichting typisch probleem: vervoer. Slechts één van ons, Vadim, had een auto. Dit betekende dat Emma, Sander en Kasper met de trein naar het Berninamassief moesten reizen. Na 12 uur in de trein, met enkele krappe overstappen en dus sprintjes met duffelbags, arriveerden we eindelijk op onze bestemming. We werden verwelkomd door Sanne, die ons kwam vergezellen voor het weekend voordat hij ons weer aan de begeleiders An en Sam overliet.

Tijdens het Hemelvaartweekend van ons eerste opleidingsjaar gingen we met het team van Mount Coach 10 voor vier dagen op klimstage in Gastlosen, Zwitserland. Het doel was niet alleen om de touwtechnieken die we twee weekends voordien nog herhaald hadden op de Belgische rotsen toe te passen ‘in het echt’, maar ook om ons karakter te trainen en onze teamspirit verder te laten ontwikkelen. We hebben alle zes minstens één van de vier stagedagen als ‘gids van de dag’ onze cordée begeleid in nieuw terrein en zo leerden we veel over tochtplanning én -uitvoering. Die uitvoering begint met de approach, hopelijk de juiste, en eindigt met een vlotte en veilige afdaling. Dat approachen en deproachen doen we natuurlijk allemaal omwille van de klimroutes! De routes die we klommen waren bijzonder gevarieerd, gaande van technisch dalklimmen tot meer fysieke, verticale en zelfs overhangende stukken rots, alhoewel dat eerder uitzonderlijk bleef. Op zich vereiste onze gekozen routes al een stevig doorzettingsvermogen, maar ons karakter werd nog steviger op de proef gesteld bij enkele onvoorziene omstandigheden…