Het relaas van vijf MC7’ers op stage in Presles. Weldra kunt u ook het informatieve artikel lezen in de volgende uitgave van het KBF magazine. Geniet van het verhaal, wij genoten alvast van het avontuur!

24 mei 2017. Morgen is het Hemelvaart en dat heet: verlengd weekend! Met name in MC-termen heet dit ook wel: klimmen! Dit keer trekt –met dank aan garage Houttequiet, de Mount Coach 7 karavaan richting Presles, Frankrijk.

Allen staat te poppelen om te vertrekken en we beslissen dan ook om woensdag al in de auto te springen. s’ Ochtends verzamelen ‘de mannen’ bij Robbe thuis en doen nog inkopen; dan wordt Amelie opgepikt in Namen en al gauw cruisen we op kruissnelheid richting La Douce France. Koen en Arne zullen ons vier dagen op sleeptouw nemen in de Val-d’Oise en zullen er onze multipitch-ervaring op krikken.

Na een dag autorijden is het een heerlijke verlossing om aan te komen en de handen uit de mouwen te kunnen steken: we slapen namelijk in een patrouilletent en deze dient te worden opgezet. Na een finale blik in de topo’s –eens kijken wat Arne voor onze eerste dag gepland heeft, kruipen we in ons bedje.

Opstaan, klimtijd! Een lekker en energierijk ontbijt wordt binnengewerkt; touwtechnieken en -commando’s nogmaals overlopen en dan we springen allen de auto in richting ’de navel van Presles’, ook wel ’dé parking vanwaar praktisch elke approach aanvangt’. Vandaag klimmen allen in de sector ‘Eliane’. Arne en Yashin klimmen samen de ‘Larmes de Venus’, een 200 meter hoge TD+ (tres difficile plus). De eerste twee touwlengtes zijn meteen stevige 6b’s. Echter, ondanks Quechua schoentjes kan onze blonde god Yashin de touwlengte (met wat gevloek weliswaar) toch overwinnen. Hierna volgt een stukje ’alpine klimmen’ met losse rotsen. Sportklimmersgewijs vallen enkele naar beneden en één daarvan raakt Maarten. Geen schade, maar lesje geleerd! Hoger in de route wordt Yashin beloond met mooie touwlengtes in compacte rots. Maarten klimt intussen met Robbe de ‘Zero Tracas’, een TD van 200 meter. De derde touwlengte is met zijn 7a>A0 de cruxlengte. A0 betekent dat de lengte artificieel kan geklommen worden d.m.v. setje trek en er dus geen hulpmiddelen nodig zijn om te artif’en. Maarten valt in deze lengte op een oude sling, die hij inhaakte als tussenzekering. De kern van de sling scheurt door maar wonder boven wonder houdt de mantel van de sling (waarschijnlijk zitten zijn ‘dunne beentjes’ hier voor iets tussen). Maarten herpakt zich en komt dapper de lengte door. Aan de andere kant van de sector zijn Koen, Karel en Amelie bezig in ‘La Voix d’Eliane’, een klassieker van 150 meter in de moeilijkheidsgraad D+. Karel neemt de eerste 4 touwlengtes op zich, Amelie de 3 laatste. De eerste touwlengtes zijn nog wat wennen, maar het gaat hoe hoger hoe vlotter. De crux-touwlengte (6a+) komt Karel met een voorklimmersval door. Na 4 touwlengtes is het de beurt aan Amelie voor haar vuurdoop: voor de eerste maal voorklimmen in een multipitch-route. De 5b-5a-5c kunnen niet allen vlot geklommen worden maar ook genoten. Hier boven de richel is het namelijk prachtig klimmen op de compacte rots. (Ter info: ongeveer in het midden van het ‘Presles-massief’ loopt een richel, die de rots opdeelt in een ‘alpien klimdeel’ onderaan en een ‘compacte sportklimrots’ bovenaan.) Uiteindelijk komen alle ongeveer gelijktijdig boven aan en wordt er gezamenlijk teruggewandeld naar de parking. Dag één eindigt met een duik in de rivier en een slackline. Uiteraard met de topo in de hand, van nu af aan nemen we namelijk zelf de routeplanning op ons.

Dag twee: Robbe en Yashin trekken vandaag samen op, Maarten en Arne vormen het tweede cordee en Amelie mag vandaag Karel en Koen naar boven meesleuren (zij is namelijk voorklimmer-voor-een-dag). Eerstgenoemden klimmen ’La memoire des absents’ in de sector ‘Buis’: 9 touwlengtes, 230 meter hoogte, moeilijkheidsgraad TD (6>6a+A0). De route begint goed, met verhangende passages en technische passen is het echt genieten. Verderop, in de 6c touwlengte, ontbreken voetsteunen en hier artif’en Robbe en Yashin. Dan volgt een touwlengte die vooral bestaat uit scrambelen (ook hier is het opletten geblazen en komt een helm van pas). Na een lunchpauze op de richel –met mooie wijdzichten, reetjes en andere natuurwonderen, volgt een luchtig afgezekerde 6b. In de cruxpassage van de 6b-touwlengte ontdekt Yashin een nieuwe wijze om setjes uit te pikken: slepen met de voet tegen het touw. Yashin ontdoet zich hierbij van zijn laatste tussenzekering en staat hierdoor plots een zestal meter boven zijn laatste zekering. Nog een viertal meter te gaan. Na een moment gevloek vermant Yashin zich en komt hij de passage veilig en wel door. Hij ontvangt hiervoor later de ‘Testicle d’Or’ van Robbe. Verder in de route worden Robbe en Yashin geconfronteerd met het belang van touwcommando’s. Na het onnozel doen met “duivencommando’s”, wordt het even ernst. Al zekerend krijgt Yashin op een bepaald moment de indruk dat Robbe driemaal trekt aan het touw. Dit heet zoveel als “relais”. Robbe klimt voor om de hoek en Yashin schat dit in als een foutief commando. De situatie wordt ook voor Robbe duidelijk en er volgt wat heen-en-weer geroep. Arne hangt enkele meters verderop in een route en helpt de onduidelijkheden de wereld uit. Veilig en wel komen Robbe en Yashin boven. Intussen aan de andere kant van het massief heeft Amelie de klassieker ‘Nid d’Aigle’ in de sector ‘Fhara Kiri’ als uitdaging. Het is een TD- van 250 meter lang, verdeeld over 9 touwlengtes. De approach was even zoeken en eenmaal aan de route aangekomen, bevinden metgezellen (Leen en Jonas²) zich in de eerste touwlengte. Even wachten geblazen. Opeens worden we allen opgeschrikt wanneer een paar routes verder een gigantisch gerommel te horen is. Koen ziet een steen vallen en weet ons te melden dat de steen ‘zeker een microgolfoven’ groot is. Dat belooft! De eerste touwlengte is even wennen en de 5a voelt niet als een 5a aan. De verdere touwlengtes, tot en met ‘de richel’, zijn eerder ‘alpien’ van karakter, met steenslaggevaar, wat route-zoeken en creativiteit in relaisbouw. De ervaring van Koen is hierbij een welgekomen hulp. Vanaf de richel begint het technisch moeilijkere stuk van de route, maar de compacte rots is genieten na het brokkelige van tevoren. Vanaf hier mooie passen, goed afgezekerd terrein, in de schaduw klimmen en vrijwel geen overhang: kortom, alle elementen zijn er om Amelie in haar nopjes te maken. Glunderend komt ze met haar 2 kompanen op de top! Yashin, Robbe, Maarten en Arne waren al eerder boven en wandelden naar de camping, waarbij ze enkele mooie plaatjes van het massief schieten. Het driemanscordee rijdt met het busje terug en eenmaal beneden aan de camping wordt er gechilld, lekker gekokkereld en alle kruipen tevreden en wel in hun bed.

Meteen al de laatste volledige dag klimmen in Presles. Vandaag klimmen Yashin en Maarten samen, Robbe en Arne klimmen samen en Karel is voorklimmer van de dag in het driemanscordee. Karel kiest er zich een route-à-la-Presles uit, een klassieker in de sector ‘Chrysanthèmes’: de 220 meter lange ‘La Grotte’, constant licht overhangend en met moeilijkheidsgraad TD. Het driemanscordee gaat in stijgende graad! De route biedt genoegend opties om te kiezen tussen hardere (6c) of zachtere (5c) varianten. Karel klimt vlot om de hoek van de grot, maar een voorklimmersval volgt niet lang erna. Karel komt de 6c passage dan toch door bij zijn tweede poging. Vlot wordt er verder geklommen tot de laatste touwlengte. Ook na 200 meter klimmen, voelt Karel zich nog fit en beslist als laatste touwlengte een 6c te proberen. Al klimmende geeft hij Koen en Amelie het gevoel dat het helemaal niet moeilijk is, maar niets is minder waar: Koen en Amelie zweten nog eens goed bij het naklimmen (of eerder na-artif’en). Karel heeft zich zeker van zijn sterkste kant getoond vandaag, terwijl Amelie en Koen leerden hoe zwaar een dag naklimmen en artif’en kan zijn. Maarten en Yashin klimmen de ‘Le temps des guenilles’ in de sector ‘Fhara Kiri’. De route krijgt drie sterren in de topo. In de eerste lengte vloekt Maarten het nodige omwille van de losse rots. Daarenboven zijn de haakafstanden niet al te comfortabel. Deze trend zet nog verder in de tweede touwlengte – een 6a+, wat Yashin het angstzweet doet uitbreken. Een route waarin hij normaal opwarmt wordt een nachtmerrie, inclusief setje trek. De cruxlengte, een 6b/6b+, volgt en alweer wordt de route bevestigd in zijn statuut van ‘lelijkste route ooit geklommen’. De daarbij verschroeiende aanwezigheid van de zon en de vermoeidheid van de laatste dagen maken de route er niet beter op. Maarten en Yashin verheugen zich al snel op het einde. ‘De top halen’ is daarbij hoofdzaak, alle ethiek gelaten.

En dan komt de magische richel, wat in Presles wel vaker een nieuw hoofdstuk betekent. Maarten en Yashin verwonderen zich over hoe de volgende touwlengte ineens aangenaam blijkt, met prachtige bewegingen en een relais in de schaduw!;) De twee worden, na een korte lunchpauze, beloond met parels van touwlengtes: tufas, bakken, overhang, dulferen, technische passages, hoekversnijdingen, alles komt aan bod. Vrolijk maar uitgeput komt Yashin boven. Robbe en Arne hebben als verrassing reeds een relais gemaakt en nemen Yashin het nazekeren over. Yashin geniet na in de schaduw: de route bracht zelfkennis, vereiste doorzetting en er werd mentaal afgezien, maar uiteindelijk maakt de route zijn drie sterren status waar. De vier spurten naar de auto, waar ze nagenieten, rehydrateren en even uitblazen. Dan komen ook Amelie, Karel en Koen boven en rijden we allen gezamenlijk een verkoeling tegemoet. Voor de één heet dat een duik in de rivier, voor de ander een pint op het terras. Er volgt nog een stage-evaluatie met persoonlijke ervaringen en bevindingen. Bij het vallen van de avond krijgt Yashin plots last van een tranend en pijnlijk oog; hij hoopt dat de nacht beterschap zal brengen.

Morgen laatste dag, maar zonder Koen: hij rijdt morgenvroeg reeds het Belgenland tegemoet. De laatste dag Presles is aangebroken. Koen rijdt reeds het Belgenland tegemoet; Arne en Jonas gaan vandaag samen op pad en Yashin heeft nog steeds last van zijn oog en zal niet klimmen. De cordees door eens elkaar geschud en uiteindelijk gaan Maarten en Karel samen op stap en vormen Robbe en Amelie een cordee. Er wordt een kortere sector uitgekozen, de ‘Rocher des Nugues’, zodat de terugreis in elk geval ’s middags kan losgehen. Als troost voor de korte en laatste dag klimmen, eindigen deze routes met een rappel. Dan snellen alle naar de camping, de tent wordt opgeruimd, eierkoeken worden nog snel binnengewerkt en weg zijn we, op naar het Noorden.

Het was een mooie en leerrijke stage en allen zijn het erover eens, zo mogen er meer volgen (maar liefst met Philip erbij in het vervolg)! Een dikke dankjewel aan Koen en Arne, begeiders van dienst voor deze stage.

Presles is: een allegaartje van geëngageerd en alpine rotsklimmen in de eerste lengtes tot zuivere compacte-rots lengtes eenmaal over ’de richel’ (die toch niet al te slaapbaar is *tested by Robbe*). Zeker de moeite!