De opleiding van de zevende Mount Coach lichting loopt op volle toeren. Na een intensieve maand met twee stage weekends, waarin reddings- en artif technieken werden aangeleerd, was het tijd voor een nieuw buitenlands avontuur!

Naar goede gewoonte was het Italiaanse Valle Dell’Orco het decor voor een weekje trad klimmen tijdens het herfstverlof. Het werd een week vol wanhoopskreten, angstzweet en bebloede handen maar ook vol vreugdekreten, volle borden en eindeloze avondmalen. Een kennismaking met het traditioneel klimmen en het Italiaanse traditionele eten om nooit meer te vergeten!

Afspraak zaterdag om 19u in de Albergo te Orco. Nu ja, zonder files dan toch. Aankomst om 24u in de Albergo en rechtstreeks naar ons bed. Gelukkig was het winteruur ons gunstig gezind en verschenen we alsnog uitgeslapen aan het ontbijt. Een ontbijt zoals het blijkbaar hoort in Italië, zoet, zoeter, zoetst. Maar lang leven de Italiaanse Cameriera die ons al snel kwam verleiden met een iets hartigere oplossing, koude pizza. Even keken we verwonderd, ‘pizza als ontbijt?’, maar onze vooroordelen werden al snel opzij geschoven, de trend was gezet. Een ontbijt vol suiker en pizza, aan calorieën geen gebrek!

Eten… en de zes jonge Mount Coachers hun aandacht wordt er weer helemaal door opgezogen. Gelukkig waren deze stage Arne en Ruben er om ons tot de orde te roepen.

‘Time to climb!’ en daar stonden we dan, in onze eerste barst van de week.

Ja en nu? Geen regletjes, geen voetsteuntjes, gewoon geen normale handgrepen. Laat staan een haak. Hoe beginnen we hier aan? Gelukkig is Mount Coach 7 inventief genoeg om voor elk probleem een oplossing te zoeken! Een offwith barst die we niet kunnen afzekeren? Geen probleem! Met de nieuwste ecologische-en-breekbare relais kan elke barst dynamisch van bovenuit worden afgezekerd. Lang leven het avontuur.

Maar weer waren Arne en Ruben daar om ons in de juiste richting te begeleiden. ‘niet dat we jullie inventiviteit willen onderdrukken, maar gebruik toch maar die geboorde relais die hier bovenaan de barst is geplaatst’. Aha, de Italianen hielden duidelijk van meer zekerheid en hadden al een relais voorzien. Gemakkelijk! Geweten dat bovenaan elke barst ons deze week een relais te wachten stond, konden we gerust ademhalen en aan het echte werk beginnen. De cams werden aan de gordel gehangen en de handen werden ingetaped. Time to jam!

Al snel werd duidelijk dat crack climbing een totaal andere klimtechniek vereist dan wat we tot nu toe gewoon waren. Een 5b, wat in normale omstandigheden als een ladder wordt beschouwd, bleek plots een ware uitdaging.

Maar gelukkig hadden Arne en Ruben een gewenningsdag ingepland en was er de eerste dag tijd om in single pitches kennis te maken met deze nieuwe klimstijl. Maar Mount Coach zou Mount Coach niet zijn als er niet al meteen naar de meer uitdagendere routes zou worden gekeken. Bianca Parete (6b+), een van de befaamde barsten van Orco, trok meteen onze aandacht. En met succes, want meteen op de eerste dag slaagden zowel Maarten, Philip als Yashin erin om Bianca te onsighten. Voor deze drie sportklimfanaten is het onsighten van een 6b+ geen groot nieuws, maar als echte crack dummies mag dit toch als een zeer mooie prestatie worden beschouwd. Proficiat!

Tijd voor een feestmaal! Ingeleid door een driegangen voorgerecht met locale specialiteiten, maakten we ons klaar voor onze eerste hoofdmaal bestaande uit een typische Italiaanse pasta gevolgd door een hertenstoofpot om af te sluiten met een overdosis aan zoetigheid van de dessertenkar. Hmm! La Vita è Bella!

Sorry, sorry, eten, we weten het, het blijft onze zwakte. Onze excuzes!

So, the climbing continues! Na een eerste kennismaking waren we klaar voor onze eerste multipitch op friends en blokken. De cordees werden verdeeld en bepakt en beladen met kilo’s ijzerwerk trokken we ten strijden. Amelie, Yashin en Ruben vielen Nautilus (6a) aan, Karel en Robbe gingen voor Locatelli (6a) en Maarten, Philip en Arne stortte zich op een variant van Locatelli (6b).

Nadat we de vorige dag hadden ondervonden dat de klimtechnieken gebruikt bij barst klimmen helemaal anders zijn dan wat we gewoon waren, ontdekten sommigen van ons een tweede moeilijkheid van het trad klimmen. Er staan namelijk geen haken die je de weg tonen. Dit resulteerde in gevloek bij het cordee van Robbe en Karel. Wat een makkelijke traverse naar rechts had moeten worden bleek plots een moeilijke 6b die in de topo als volgt wordt beschreven: ‘(…) it offers difficult and exposed climbing, often slimy and wet. The equipment consists of pegs which are not always reliable.’ Gelukkig had het al drie maanden niet meer geregend in de vallei en was de route bijgevolg droog. Maar ‘the difficult and exposed climbing on not always reliable equipment’ zorgde toch voor de nodige adrenaline. Dankzij voldoende basiskennis en durf slaagden ze er in om op een volledig veilige manier hun weg naar de top te vinden. Maar het eerste angstzweet was een feit.

Dat moest gevierd worden! Tijd voor een feestmaal! … neen, neen, we zullen hier ditmaal niet dieper op in gaan.

Maar dat angstzweet inspireerde Arne en Ruben wel voor het kiezen van de missie voor de volgende dag. ‘Fessura della disperazione’! De legendarische offwith barst van Orco. De route van drie pitches, enkel af te zekeren met cams nr. 5 en 6, heeft zijn naam niet gestolen: eens vertrokken in deze barst slaat de wanhoop al snel toe. Mission accepted! Fessura, here we come!

Zoals verwacht werd de beklimming van de Fessura een onderneming vol emoties. Er werd gevochten voor wat we waard waren. De eerste lengte bestaat uit een gelijkmatig schuin lopende barst waarbij de barst vrij goed als handgreep kan worden gebruikt en je ook af en toe redelijk positieve voetsteunen tegenkomt. De tweede lengte daarentegen is meteen een heel pak moeilijker. De barst loopt hier iets horizontaler en de handgrepen zijn allemaal wat meer afgevlakt, daarbij lijken de voetsteunen plots verdwenen. De truc bestaat er dan ook uit om na enkele verzurende zijwaartse bewegingen je been in de barst te gooien en half liggend in de barst op adem te komen. Er kan ook gekozen worden om de barst volledig uit te klimmen al liggend in de barst, voort bewegend als een rups. Wel, voor de meesten onder ons is deze uitleg al genoeg om klamme handjes te krijgen. Maar na deze lengte is het nog niet gedaan. Hierna komt lengte drie eraan waarin de barst plots verticaal loopt. Hier kan je ofwel kiezen om al dulferend langs de buitenkant van de barst omhoog te klimmen, maar dat maakt het niveau meteen veel zwaarder en het plaatsen van cams haast onmogelijk. Waardoor de meesten van ons hier opteerden voor de ‘rups-methode’. In een horizontale barst is dit al een ware mentale uitdaging, in een verticale barst is dit de mentale hel. Brullend en bevend kruip je zo naar de relais van waaruit je met een ultra voldaan gevoel naar onder kijkt en denkt, het kan me allemaal geen barst meer schelen! I did sent Fessura della Disperazione!

En zo geschiedde! Zowel Karel, Maarten, Robbe, Philip als Yashin slaagden erin al bibberend de laatste relais van de Fessura in te pikken. Enkel Amelie moest haar meerdere erkennen in deze toch wel mentaal en fysiek zeer uitdagende beklimming.

Maar de teleurstelling was van korte duur. Op de terugweg naar de parking passeerden we nog die andere befaamde barst, de Fessura Kosterlitz. Beschreven als een 6b boulder, maar met zijn 7m, overduidelijk een highball die best wordt afgezekerd in toprope. En de 6b quotatie daarentegen wordt in de topo genuanceerd als, ‘wordt vaak als moeilijker bevonden en door sommige klimmers zelfs als onmogelijk’. Aldus, de Kosterlitz is geen katje om zonder crack gloves aan te pakken.

Maar na dat Maarten en Philip hun talenten nogmaals wisten te demonstreren en de Kosterlitz à vu plat legden, was het Amelie die voor alle anderen als eerste de weg naar boven wist te vinden. Met het nodige applaus en bewonderende blikken tot gevolg.

De dag erop kregen we de opdracht te oefenen op efficiëntie. We kregen allemaal een route toegewezen, bestaande uit ongeveer vijf touw lengtes en moesten deze proberen uit te toppen binnen de 2,5u. Een gemiddelde van 30min per lengte, dat moest lukken!

Amelie vormde een team samen met Arne en richtte zich op ‘Pesce D’aprile’ (5c) en Yashin klom samen met Ruben de route ‘Spigolo’ (6a+). Beiden, Amelie en Yashin, kregen hierbij als extra opdracht om de volledige route voorop te klimmen. Maarten en Robbe klommen daarnaast de route ‘oui, on dance le roc’ (6b/c), alternerend voor en Philip en Karel stortte zich op ‘via del diedro’ (6a) in combinatie met ‘Cani et Porci’ (6c).

Iedereen voerde de opdracht perfect uit en bereikte binnen de opgelegde tijd de top. Van een topteam gesproken: de welgekende ‘Mount Coach-snelheid’ hadden we al snel onder de knie. Maar zoals Robbe en Karel al ondervonden hadden, moest er nog geoefend worden op het vinden van het correcte routeverloop. Daarom hadden Ruben en Arne voor de dag erop een perfecte nieuwe opdracht.

We kregen ditmaal routes toegewezen, samengesteld uit een combinatie van verschillende bestaande routes die in de topo beschreven stonden. Hierbij moesten we dus zelf uitfilteren welke info relevant was voor onze beklimming. Er werd ons aangeraden om ook zeker zelf een schets te maken die we dan konden meenemen voor onderweg.

Met deze nauwgezette voorbereiding waren we klaar voor de volgende dag. Philip zou alles voorklimmen in een cordee met Yashin en Ruben op de Caporal. Hierbij zou hij één van de meest tot de verbeelding sprekende barsten van het massief passeren: de ‘Orecchio del pachiderma’ (6b), een prachtige oorvormige barst die, door Philip meermaals beschreven werd als ‘echte porno’. Laat het duidelijk zijn dat ze genoten hebben!

Amelie en Robbe begonnen hun route iets meer naar links maar kwamen na enkele lengtes uit op dezelfde relais als Philip en co, van waaruit allen verder hetzelfde route verloop volgden.

Een beetje verderop had Maarten, net als Philip, de opdracht gekregen om de volledige route voorop te klimmen. Na enkele moeilijke 6b’s was hij op weg om te slagen in zijn opzet, namelijk de volledige route onsighten. Maar dat was buiten de –volgens topo- ‘makkelijkste’ lengte gerekend. De lengte viel veel zwaarder uit dan verwacht waardoor Maarten zich fel mispakte aan het niveau en plots met volledig verzuurde onderarmen kwam te zitten. Hopend op die ene goede greep koos hij ervoor om niet te blokken en verder te klimmen. Maar die goede greep bleef uit, waardoor zijn armen overliepen van verzuring en hij de eerste voorklimmersval van de week maakte.. Met een bang hartje keken Karel en Arne naar Maarten, maar deze vloekte enkel luid ‘Doemme he! Nu heb ik mijn onsight verpest!’, waarna hij snel weer in de route hing.

De dag erna was het alweer de laatste dag van een ongeloofelijke stage. Met z’n allen trokken we onder een stralend zonnetje opnieuw naar de sector Sergent. Hier gingen Philip en Maarten voor de kers op de week en stortten zich op ‘legoland’ (7b). De rest besloot verderop nog wat te genieten van onze laatste dag in de vallei. Na een geslaagde multipitch namen Arne en Ruben afscheid en vertrokken huiswaarts. Hierop verzamelde het MC7 team zich onderaan Legoland, die helaas net niet getopt werd door Philip en Maarten. Maar zij wisten wel te vertellen dat de eerste lengte (6b) uit een prachtige barst bestond, waardoor het er spontaan op uitdraaide dat we allemaal nog een laatste keer onze klimgordel aantrokken en het erop waagde. De laatste strijdkreten werden bovengehaald en onze aanmoedigingen weerklonken doorheen de hele vallei. Maar iedereen topte de route en met een voldaan gevoel konden we ons klaarmaken voor de lange terugtocht richting Belgenland.

Wat een week! Bedankt Ruben en Arne voor de fantastische begeleiding, bedankt Houttequiet voor het voorzien van ons stagebusje en bedankt aan onze lieve gastvrouw voor de goede zorgen ginds!