Terwijl de ingangstesten voor de nieuwe lichting van Mount Coach volop begonnen zijn, krijgt ook de expeditie van Mount Coach 7 stilaan meer vorm. Zo zijn sinds kort de tickets geboekt en staat de bestemming vast: Kyrgyzstan. 

Ook gaat de koffie verkoop van Mount Roast, ten voordele van deze expeditie, nog steeds verder. Zo is voor 9 euro een pakje koffie van 500 gram van jou.

Maar voor de focus volledig op het eindproject van MC7 en de start van Mount Coach 8 gelegd zou worden, was er eerst nog de laatste stage van MC7. En dit beloofde niet zomaar een stage te worden. Op het programma stond winteralpinisme. De inpaklijst maakte al duidelijk dat er deze keer veel meer bij zou komen kijken. Ski’s, tenten, ijsbijlen, crampons, cam’s, pulka’s, slaapzakken, touwen, … noem maar op, alles wat we tot nu toe geleerd hadden, zou aan bod komen tijdens deze stage. 

Afspraak, zondag 3 maart ’s avonds, ergens naast de weg, zo dicht mogelijk bij de instijg van ons eerste doel van de stage, Hohe Prijakt. Hier kwamen we Sanne en Sam tegen, de twee stage leiders van dit laatste begeleide avontuur. Terwijl we de heerlijke spaghetti verorberden die Philip voor ons had gemaakt werd het plan van de stage met ons meegedeeld. 

Morgen, maandag, zouden we instijgen naar het winterraum van de Hochschoberhütte. Hier werden ons 8 bedden beloofd, alsook lekker warme dekens. Slaapzakken en matjes mochten we dus thuislaten. Dinsdag stond de beklimming van de Nordrinne van de Hohe Prijakt op het programma. Hierna zouden we ‘s avonds verhuizen naar Haus Anita vanwaar we woensdag een beklimming zouden aanvatten. Tenslotte zouden we ons de laatste drie dagen van de stage met de pulka’s verplaatsen naar de gletsjer onder de Grossglockner. Hier komt dan ons base camp, om vanhieruit de Grossglockner aan te vatten. Een goed gevulde stage dus.

De volgende ochtend werden de rugzakken ingeladen en met de ski’s op de rug begonnen we aan de instijg. Dat het de afgelopen weken veel te warm was geweest, was wel duidelijk. Na drie kwartier stappen kwamen we eindelijk voldoende sneeuw tegen om ons verder te verplaatsen op ski’s. Warm was het nog steeds. Kleren gingen uit en zonnecrème werd boven gehaald. Drie uur later zaten we met z’n allen te genieten in het zonnetje, naast het winterraum. Reeds bij het zien van het winterraum was het besef gekomen dat het vertrouwen in comfort iets te hoog was geweest. 5 matrassen en 5 dekens, voor 8 man. Vastgevroren en omgeven door een randje ijs. Met weersvoorspellingen die ’s nachts sneeuwval aankondigde, werd beseft dat we best zo hard mogelijk zouden genieten van de nog aanwezige zon. Want de nacht beloofde niet zo comfortabel te worden.

De resterende namiddag werd natuurlijk niet enkel gevuld met zonnebaden. Met het uitgraven van enkele bloktesten werd het lawinegevaar 1 bevestigd. Onbreekbare blokken. Safe to go! Aangezien voor velen het skien alweer even geleden was, werd nog besloten om snel een korte skitour te maken. Om toch al minstens één afdaling in de benen te hebben, vooraleer de volgende dag van de top van de hohe Prijakt naar beneden te moeten skiën. Terug aangekomen aan het winterraum begon de sneeuw reeds te vallen en werd niet lang gewacht om ons te installeren voor de nacht. Een nacht die eindeloos leek te duren door het gebrek aan slaap. Het ijs dat onder onze lichaamswarmte ontdooide zorgde voor een niet aangename klammigheid (lees: nat). Het raam dat ‘s nachts openwaaide en een half uur ongestoord sneeuw naar binnen mocht blazen maakte het alleen maar erger. En ook het dak bood weinig bescherming. Winter alpinisme, dat is avontuur!

Met de wekker die afging sloegen we allen tegelijk een diepe zucht, eindelijk was het tijd om te bewegen. Maar zoals dat gaat, na nog geen tien minuten het winterraum achter ons te hebben gelaten, leek de onaangename nacht al lang verleden tijd. Met de blik op de noordwand van de Hohe Prijakt werd onze aandacht volledig opgezogen, klaar voor een eerste uitdaging. 

In vier cordées van twee werd de beklimming van de dag aangevallen. De eerste lengte zorgde al meteen voor de nodige moeilijkheden. Een nagenoeg verticale passage van rond de 15 meter, waarin ijs en firn zich afwisselden, liet ons een eerste keer afzien. Met de ski’s op de rugzak en technische ijsbijlen in de hand, werd wat we vorig jaar op de ijsklimstage hadden geleerd toegepast, maar ditmaal op een heel ander soort terrein. Geen blauw waterval ijs, maar alpiene ijs en moeilijk afzekerbare firn. Maar met reeds voldoende ervaring in onze persoonlijke rugzak vormde dit geen probleem.

Eenmaal deze passage voorbij wisselden eindeloze stukken van sneeuwstampen zich af met nog meer verticaal ijs. Een mooie afwisseling van fysieke uitputting en technische verfijndheid. Dat met 8 man een couloir beklimmen niet ideaal was, werd ook duidelijk. Geregeld kwamen er stukken ijs of brokken sneeuw naar beneden gevallen afkomstig van het cordée voor je. Maar een spontane opsplitsing halfweg ons team zorgde ervoor dat we in twee groepen van 4 ons een weg naar boven klommen en op die manier al te grote inpakten vermeden werden. Na een viertal uren klimmen kwamen we aan op de col tussen de Hohe en de Niederer Prijakt. Van hier stonden we een klein half uur later op de top. Ski’s werden aangedaan en de afdaling werd ingezet. Een prachtige beloning. Al hadden onze bovenbenen helaas al genoeg geleden tijdens de beklimming, dus van een verfijnde ski-techniek was bij de meesten geen spraken meer. De zuchten en de valletjes wisselden elkaar dan ook af. Maar dat de verse poeder van de afgelopen nacht ons toch een brede glimlach wist te bezorgen was een feit.

 

Na een nacht te hebben afgezien stond ons de volgende nacht heel wat meer luxe te wachten. In Haus Anita werd ons een vier gangen menu geserveerd en werd de energiereserves weer helemaal aangevuld.

De volgende dag stond de beklimming van de Letterspitze op het programma. Met een warme ochtendzon leken we ons klaar te maken voor een licht lente-tourskitochtje. In een prachtige omgeving schoven we omhoog waar we al snel zicht kregen op enkele onbekende zeer aanlokkelijke watervallen. Hadden we dat geweten zouden we met een ander doel naar hier zijn gekomen. Maar zonder technische ijsbijlen velden we verder. Helaas leek de top van de letterspitze steeds meer omgeven te zijn door donkere wolken. Ook de wind leek steeds steviger te worden. Zou het slechte weer dat de komende dagen werd aangekondigd ons al vroeger hebben bereikt? Maar gelukkig bleef de mist rond de top hangen en was er geen reden om een vervroegde terugkeer goed te praten. De helling die overging in een couloir en ons verder zou leiden tot aan de topgraat, werd steeds steiler en met een de hoge temperaturen van de afgelopen weken was het sneeuwdek af en toe ook vrij ijzig. De limieten van onze tourski’s werden bijgevolg opgezocht en na een poos stijgmessen te hebben opgelegd, dienden de ski’s toch vervangen te worden door crampons. Met de ski’s op de rugzak werd de couloir verder afgewerkt, vanwaar een skidepot kon worden gemaakt om doorheen een dicht mistdek de top te kunnen beklimmen. De afdaling doorheen de couloir was voor de meesten onder ons een ware uitdaging. Maar eenmaal door deze akelig smalle passage werd er enkel maar ten volle genoten van de welverdiende poudreuse.

’s Avonds wachtte ons een laatste luxe avondmaal, vooraleer we ons drie dagen zouden begeven in de kou, op de gletsjer van de Grossglockner.

Het werd tijd om de zelfgemaakte pulka’s uit te testen die de meesten onder ons in elkaar hadden geknutseld. Op deze manier werd het mogelijk om extra luxe mee omhoog te nemen die de nachten in de koude natte tenten aangenamer zouden maken. En naar goede gewoonte nam Sanne deze opportuniteit met beide handen, de grote gemeenschappelijke pulka werd volgeladen met drank en andere lekkernijen. Waarna de groep vrolijk werd meegedeeld dat er net voldoende pulka’s waren zodat Sanne en Sam er geen hoefden te dragen. Gelukkig toonden ze onderweg beiden hun goede hart door in de steilere stukken toch een handje toe te steken en zo soms met drie aan de grote pulka te sleuren. Door weer en wind trokken we uit alle macht die lompe gewichten achter ons aan. Iedereen moest diep gaan om al dat materiaal tot boven te krijgen.

Eenmaal aangekomen bij de Studdle-Hutte zochten we in de mist het door de kaart beloofde plateau om hier onze tenten op te stellen. Zodra de tenten stonden, waren we meteen genoodzaakt om de net gecreëerde beschutting op te zoeken, de sneeuwval en windbuksen te dank. 4u in de namiddag en vastzitten op een paar vierkante meter. Het doel van deze stage, omgaan met afzien, werd bij deze behaald. Met het ondergaan van de zon werd dan ook maar besloten om meteen de ogen proberen dicht te doen. Vroeg erin en hopelijk er morgen ook weer vroeg uit voor een stevige beklimming.

Maar bij het afgaan van de wekker gaf onze eerste blik naar buiten meteen niet te veel hoop op een spectaculair avontuur. De wind was dan wel afgenomen, de mist onttrok ons nog steeds alle zicht. Gelukkig hadden we hier reeds op geanticipeerd en een makkelijkere gletsjertop voorbereid. De Romariswandkopfe. Een goede oefening op navigatie door de mist. Zolang het terrein rondom ons zich duidelijk genoeg onderscheidde bleef de koers makkelijk te bepalen. Maar van zodra de gletsjer zich uitvlakte en verder begon uit te strekken waren we aangewezen op ons kompas. Wanneer plots de westwand van de Grossglockner voor ons opdoemde wisten we dat we iets te lang dezelfde koers hadden aangehouden.

De koers werd aangepast en we vervolgden onze tocht. Na nog een paar navigatiestops dachten we eindelijk doorheen de mist de helling gevonden te hebben die ons naar de Romariswandkopfe zou leiden. De laatste inspanning naar de top werd geleverd. Maar boven aangekomen leek niets op wat we ons van tevoren hadden voorgesteld van deze gletsjertop. Na een lange blik op de kaart werd ons stilaan duidelijk dat we ons vergist moesten hebben en een andere helling op waren gegaan. Wel, vergissen is menselijk zeker. Tevreden met het kunnen beklimmen van een top, ook al was deze dan net iets minder ver, hij was wel hoger!, werd besloten om toch maar terug te keren naar onze tentjes. Al dan niet toevallig, was de hut net opengegaan vandaag, dus werd even valsgespeeld en slopen we stilletjes naar binnen voor een warm drankje en hoop op een kaiserschmarren. Maar helaas, er waren enkel struddles te verkrijgen. Teleurgesteld kropen we dan maar terug in onze tent om de rest van de dag verder te moeten dromen over de smaak van heerlijke kaiserschmarren die ons al zolang ontbrak.

Een nieuwe dag, een vroegere wekker en deze keer meer succes. Nog voor de zon aan de horizon verscheen wisten we al dat de zichtbaarheid vandaag beter zou zijn. Snel werden de rugzakken ingeladen en de ski’s klaargemaakt. Met een meteen volgelopen hut wouden we ons ervan verzekeren als eerste een spoor te trekken naar de top van de Grossglockner. Zo lag ons tempo hoog en met zicht op onze beklimming vorderde de tocht snel. We vlogen de gletsjer over en aangekomen bij het rotsgraatje dat naar de Erzherzog-Johann-Hütte leidde, was onze voorsprong groot genoeg om het wat rustiger aan te doen.

Helaas veranderde de grand beau langzaamaan in het meer bekende weer. Het zicht verdween, de wind stak op en er begon zelfs opnieuw sneeuw te vallen. Maar met een grote honger voor deze beklimming werd de tocht verdergezet. We vorderden vlot, maar het werd duidelijk dat hierboven veel sneeuw was bijgevallen. Ons ski spoor lag bijna een meter onder het oppervlak. Aangekomen bij het skidepot wachtte ons dan ook een helse opdracht. De couloir naar de topgraat lag bezaaid met verse sneeuw die ons liet wegzakken tot aan ons middel. Na een eindeloos gevecht door zwemsneeuw kwamen we eindelijk aan op de graat vanwaar het gelukkig iets vlotter vorderde.

Het was prachtig klimmen in deze condities, rotsen vol Scottish ice of bedekt met een laagje sneeuw deden ons denken dat we door een sprookjes tafereel liepen. Hoe prachtig dit er ook uit zag, we werden ons wel bewust dat dit condities waren waarbij je extra op je hoede moest zijn. Verborgen rotsplaaten die plots tevoorschijn komen bij het plaatsen van je crampon zijn geen pretje. Zo besloten we dan ook, aangekomen op de Kleine Glockner, dat de laatste en steilste meters van de beklimming misschien net een tikkeltje te riskant waren. We stelden ons tevreden met de lage top van de Grossglockner en zette de terugtocht in. Tijdens een zomerstage betekende dit een eindeloze wandeling met een hangend hoofd, maar tijdens een winterstage betekent dit dat er een maagdelijke poederafdaling wacht. Zalig! 

Aangekomen aan het tentenkamp braken we dit op en maakten we ons klaar voor de laatste afdaling van de stage. Eentje waarbij we niet enkel onszelf moesten zien recht te houden, maar ook moesten zorgen dat de pulka’s met heel hun lading veilig beneden raakten. Avontuur verzekerd, want zo skien met een pulka, dat gaat niet vanzelf!

Dit was de laatste stage van de opleiding van Mount Coach 7 en daarom zouden we nog graag de kans nemen om iedereen die deze opleiding mogelijk maakte te bedanken.

Een dikke merci aan Sanne om Mount Coach op te starten en ons de kans te geven deel te mogen nemen aan dit prachtige project!

Merci aan al onze stage begeleiders, Sam, Arne, Koen, Friedemann, Denis, An, Ruben, Jacob, Bart en al die andere die we hier nog vergeten op te noemen.

En natuurlijk al onze sponsors bedanken, die ons voor elke stage hebben voorzien van de perfecte uitrusting. Merci Rab, Julbo Eyewear, Lowe Alpine, Zamberlan Outdoor, Petzl, De Kampeerder – K2, Kariboe Leuven en natuurlijk ook het KBF.

Dankuwel voor deze fantastische opleiding!

Je hoort nog van ons op onze expeditie!

Philip – Robbe – Maarten – Karel – Amelie – Yashin