Nog geen week in Huaraz, Peru en de eerste top is al overwonnen: Ishinca (5530m).

Vorige week dinsdag kwamen we ’s avonds aan in Lima, waar An ons al breedlachs opwachtte. Zij was al enkele uren eerder aangekomen. Een korte nacht in Lima en we waren al weer verder aan het reizen richting Huaraz, het Chamonix van Peru. Hier vonden we al snel een ideaal onderkomen, El Tambo. Een echte hippielodge en een ideale rustplaats in een toch nogal hectische stad. Een dag later dachten we richting laguna Churup, een meertje op 4600m te trekken, kwestie van het acclimatiesatieproces te bespoedigen. Om een of andere onbekende reden wou An toch veel liever naar een ander meertje met de meer exotische naam “Laguna 69”. ’s Anderendaags hadden we alles wat we nodig hadden verzameld en was het tijd om de bergen in te trekken. Uruz bleek een makkelijk acclimatisatietopje te zijn, dus via een minibusje en een taxi geraakte we op de plaats waar de trek naar het basiskamp begon. 2 van onze zware rugzakken vonden al snel de weg naar de rug van een ezeltje, de 3de besloten we om budgetaire redenen om de beurt te dragen. Halfgaar kwamen we enkele uren later aan in een prachtig basiskamp. Beekje naast de tent, vlakke ondergrond en enkele boulders in de directe omgeving.

Ook met direct zicht op Urus, wat helaas een tegenvaller bleek te zijn, tenzij je fan bent van 1000m morenetrappelen en 500m sneeuwwandelen. Wij niet echt, dus Ishinca, net iets verder in de vallei, bleek voor iedereen een goed alternatief. Enkele uren later begonnen we midden in de nacht naar boven te trappelen. Een onduidelijke topobeschrijving zorgde ervoor dat we een uurtje verloren door een paadje op de morene te zoeken. Toen het pas om 6u licht werd zagen we het paadje blinken aan de andere kant van de vallei… Iets later stonden we toch aan de sneeuwgrens op 5000m!

Koen voelde zich al een tijdje minder omdat hij zich onbewust aan het vergiftigen was met door Micropur gezuiverd beekwater. Helaas had het zwembadwater een nefaste invloed op zijn maag. Yannick kreeg het dan wat hoger ook knap lastig. Te weinig eten en hoogteziekte veranderde hem dan ook al snel in iets dat om de 10 passen even moest uitrusten.

Wie daarentegen wel fit en monter naar boven trippelde bleek An te zijn. 3 maand geleden nog een nieuw stuk kruisband gekregen na een skiongeluk, niet echt kunnen trainen en nu zonder noemenswaardige problemen vlot naar de top.

Enfin, iedereen toch boven, vlot weer naar beneden en nu proper gedouchet in Huaraz, met onze ogen al gericht op de volgende top…