Alaska is ondertussen al meer dan 50 dagen achter de rug. Momenteel werk ik maar vooral ben ik wachtende op een nieuw plan dat me terug wakker maakt. Ik ben ervan overtuigd dat ik tegen de winter wel terug warm loop.

De derde mountcoach groep zit momenteel in de alpen. Dit voor hun Big Wall stage te Val Di Mello en natuurlijk om meer ervaring op te doen. Na enig aandringen van Sanne besloot ik dan toch 3 dagen Mello mee te nemen. Door het mindere weer hebben we de eerste 2 dagen beneden in de Vallei liggen spelen, een beetje sportklimmen, artif en natuurlijk Big Wall technieken als Jumaren, Haulen en Portaledges hangen. De derde dag kon er dan toch een mooie route aan:
Maxime, Tim, Sanne en An klommen Oceano Irrazional;
Marijke, Bram en Jonas kropen in Luna Nascente;
Terwijl ik (Sam ) en Nelson Il Risveglio di Kundalini klommen.

Geen prachtroute als Luna hoewel er toch verscheidende leuke passages in voorkwamen. Toegeven het zal nog even duren eer ik volledig op mijn gemak in een touw kan hangen maar ook dat komt wel. Het was vooral een aangename dag. Tijdens de beklimming met Nelson springen mijn gedachten steeds achteruit…

Joris die destijds makkelijk zijn vingers in de barsten van Luna kreeg. Terwijl deze voor mij op enkele plaatsen gewoon te dun waren…

Ik en Koen die na de beklimming van Oceano van de avondszon genieten, geen rekening houdend met het feit dat we nog terug naar beneden moeten. Pas als Christophe en Joris boven komen worden we verrast door het donker en een uitbrander. De eerste relais vinden we nog. De rest van de 10 rapels doen we op enge 8 mm spits…

Op het einde van de vallei ligt Piz Badile en Cengalo waar we eveneens 3 jaar geleden vertoefde. Ik dwaal af naar Piz Bernina zijn Biancograat. Tijdens het avondeten valt heel de hut stil als An aan een berggids gaat vragen wanneer we de volgende morgen best zouden vertrekken. Pas als ik en Koen doen alsof er niets aan de hand is praat de hut ook verder…

An als “zogezegde leek” van onze groep die wilt weten wat een AAH BAAH LAAAH KOV is…

Haar Poesje Miauwt Coach gemaakt tijdens de examens als ik, Joris en Koen in Chamonix zitten…

Mijn laatste bericht van Koen dat hij toch ergens blij was dat ik en Guido R. op de Tournierpijler zijn teruggekeerd, hun beklimming in Peru hadden ze immers ook niet gevonden…

Joris die er telkens in slaagt om in Kyrgistan het foute eten uit te kiezen terwijl koen een hele maand het zelfde besteld om zoiets zeker te vermijden…

Ik die mijn lach met alle moeite probeer in te houden als Joris voor de eerste maal met approche-skis op pad gaat. Geen 100m kan hij blijven recht staan, zijn gezicht staat stilaan op onweer en ik weet dat zijn zin om Supercouloir te klimmen zo snel zal verdwijnen…

Onze eerste ontmoeting begin 2007 waar we Sanne al snel duidelijk maakte dat er bij ons geen compititie was, we zullen het wel samen doen…

Met Koen de dagdagelijkse klassieke wandeling langs het OHM in Chamonix. Dit gevolgd door een ontbijt in de strandstoelen naast de kerk…

Koen, An, Hans,…

Joris…

Juist een jaar geleden, zelfde plaats zat ik te typen als ik van Sanne een sms kreeg.…