Omdat we beiden nog bijna nooit een offwidth, laat staan een Chimney hadden geklommen en omdat we ons toch een beetje willen voorbereiden voor El Cap, kozen we voor Steck Salathe. Deze 17 touwlengtes lange route op Sentinel Rock loopt ongeveer een 10 tal lengtes door Chimneys of offwidths. De stevige aanloop van een 2tal uur door losse rommel, over tricky slabs en met een onvoorziene rappel bracht ons uiteindelijk aan het begin van de route. Het vroeten kon beginnen!!!

Stijn klom vlot de eerste lengte, maar toen ik moest naklimmen was duidelijk dat we iets essentieel vergeten waren : de haulline. Het klimmen in de Chimneys met een rugzak, die goed volgeladen was met water, eten en schoenen is gewoon onmogelijk. Met een zelfgevonden oplossing slaagden we er toch in om de zak te haulen. Het kostte ons wel 2 keer zoveel tijd.

Met veel gekreun in de chimneys en nog meer gevloek op die verdomde rugzak vorderden we langzaam. Aan het eind van de 10^de lengte keken we naar boven, We stonden net onder 2 chimney lengtes die er verschrikkelijk uitzagen. daarna keken we met een angstige blik naar elkaar. Met een lichte aarzeling vroeg ik aan Stijn ‘’ ziede gij het zitte om de volgende lengte te doen?’’. Gelukkig maakte hij er geen probleem van. Met verzuurde bovenbenen kwam Stijn toe aan de relais. Oef daar zijn we vanaf dacht ik. Maar uiteindelijk bleek dat de cruxlengte boven ons zat. Alweer ging Stijn van start. Met veel getrek en gesleur kwam hij aan een punt waar je ongeveer een 7 tal meter boven de laatste slechte zekering in een offwidth moet kruipen, om dan vervolgens nog een meter hoger een goede greep te gaan halen. Na enkele moedige pogingen besloot Stijn om toch maar te passen voor dit tricky stukje en mij een poging te laten doen. Met veel schrik begon ik aan de lengte, bij de crux besloot ik gewoon door te gaan en niet te veel na te denken. Ik kroop in de offwidth, met heel mijn lijf gespannen tussen de 2 kanten van de 60cm brede barst, af en toe terug schuivend naar beneden kwam ik steeds dichter bij de goede greep. Eens ik de greep vasthad, riep ik een vreugdekreet die tot in het dal te horen was. Yihaa!!! De weg naar boven is terug open!!!

Ondertussen begon het al te schemeren, en hadden we nog 4 lengtes voor de boeg. We probeerden ons te haasten, maar al gauw werd het pikdonker. We klommen nog 2 lengtes in het donker, maar  dan besloten we om te bivakkeren op een smalle ledge. Stijn probeerde zich met de touwzak, en ik met een dunne fleece te beschermen tegen de koude. Tevergeefs want heel de nacht hebben we gebibberd. Toen we de volgende ochtend helemaal uitgeput opstonden bleek dat we nog maar 1 lengte moesten doen. De vreugde was immens groot als we op de top van deze mooie wand stonden.

Bij deze zijn onze chimney en offwidth technieken een beetje op punt gesteld. Maar 1 ding staat vast Chimneys en offwidths zijn ongeloofelijk zwaar!