Via men werk kreeg ik een lift tot in een duister Noord-Frans stadje vanwaar ik met de trein  kon doorreizen tot in het hart van de Franse Zuidalpen. Voor de 2de maal deze winter was ik te gast bij Rogier en Sandra in Argentière-La-Bessée. Zij zijn ook fervente adepten van het “we -zien-wel-waar-de-condities-ons-heenbrengen” concept en zagen er geen graten in dat ik enkele dagen langskwam. De Zuidalpen hadden helaas wel al een tijdje af te rekenen met een acuut gebrek van verse sneeuw en (te) hoge temperaturen. Gelukkig lagen er nog wel enkele watervallen in conditie en konden we ons de eerste dag opwarmen in “Fracastorus”.

De temperatuur zakte ineens enorm en we besloten de volgende dag eens op verkenning te gaan. Geen klassieker, maar een waterval die slechts enkele dagen ervoor geopend was. Na lang zoeken langs een beek bleek de waterval uiteindelijk toch minder interessant te zijn dan dat de foto’s lieten uitschijnen. We hielden ons dan maar bezig met ettelijke keren een verticale pilaar van zo’n 15m te klimmen als training, net wat ik nodig had!

In het weekend besloten we een toertje te maken naar de ‘Marcous’ Een duizendtal meter naar boven om een couloirtje te skieen aan de achterkant om dan weer 200 meter te stijgen en af te dalen via het stijgspoor. Sounds like a plan! We vorderden snel op de aangevroren firn en vonden zelf wat poeder in het couloir.

Als cadeautje voor men 28ste verjaardag scheen de zon nog maar eens boven de witte toppen van de Ecrins en dus trokken we er weer op uit met de tourskis. De topo was helaas wat minder duidelijk en na een lange traverse door een bos met wel heel weinig sneeuw besloten we toch terug te keren. Gelukkig had Scratch (de hond) de dag van zijn leven door een lang besneeuwd pad aan een rotvaart af te rennen 🙂

Ik had nog een rit van een dikke 900km voor de boeg met Koen VH, die me kwam oppikken. Het plan was om van links onderaan naar rechts bovenaan de Alpen te rijden, dwars door Italië dus. Wie poeder wil moet bereid zijn zich te verplaatsen…

De volgende dagen doorkruisten we het Salzburgerland alsof we aan het dromen waren. Dag na dag bleef de sneeuw maar vallen, steeds zonder een zuchtje wind. Van Tauplitz naar Zauchensee en via Sport Gastein naar Krippenstein… Ik heb zelden zo geskiet tussen de bomen. Sneeuw tot aan de knieen die je niet afremde, eerder gewoon ontplofte in je gezicht. Na 2 winters zonder poeder had ik HONGER, en alles waar ik al zo lang naar op zoek was lag op de besneeuwde flanken rond me. Samen met wat vrienden uit Nederland en Belgie krassten we alles vakkundig af.

Videobeelden volgen later, maar iets zegt me dat ze de moeite zullen zijn 🙂

 

Andere verslagen vazn deze trip vind je hier, hier en hier.