Afgelopen week hebben Maxime en ik (Olivier De Deken) eindelijk kunnen toegeven  aan de non-verbale smeekbede van onze gloednieuwe Nomic-ijsbijlen om gebruikt te worden. Door het traag op gang komende ijs-seizoen hebben we moeten zoeken naar goed ijs, uiteindelijk bleek dat we ons daarvoor naar de Ecrins moesten begeven. En meer-bepaald naar L’Argentière-la-Bessée. Het moto dat we ons hadden voorgenomen voor deze paar dagen, was “nice and easy”, kwestie van te wennen aan de nieuwe ijsbijlen. Daarom hadden we ons oog laten vallen om afgelopen woensdag te beginnen met ‘capitaine courageux 200m-III/4+’. Helaas dachten de wegen er anders over, daar we ons onderweg naar de parking (vanwaar het nog 1h15 aanlopen was) hebben vastgereden. Na een redelijk hachtelijke rit in achteruit hebben we besloten om dan maar een eenvoudig te bereiken waterval te klimmen. We kregen ineens een lesje in bescheidenheid, want het ijs was super hard, de bijlen toch nog behoorlijk vreemd, waardoor ‘La vision de Marco 100m-II/3’ toch moeilijker werd dan verwacht…
Maar langs de andere kant, is een 3 met stukjes 90° ijs nog een 3?

Aangekomen in de gîte hebben we een klein dutje gedaan om de lange nachtelijke rit met slechts 3 uur slaap te compenseren, een douche genomen, en bij een goed glas wijn beslist wat we de volgende dag gingen doen. Onder aanraden van andere klimmers besloten we om naar ‘Les Orres’ te gaan voor ‘Dancing Fall 100m-II/5+’. De waterval bestond uit 3 zeer mooie lengtes. De eerste 2 waren 80°/85° waarbij de 2de lengte bestond uit redelijk fragiel ijs, maar dat was rap vergeten bij het zien van de mooi gevormde sigaar van de derde lengte.

Voldaan van de mooie waterval gingen we terug bij diezelfde klimmers ten rade. Ze vertelde ons dat ‘Sombre Héros 100m II/5’ in Ceillac een zeer mooie lijn is. Doordat er zo goed als geen approche is in Ceillac, en we absoluut als eerste op de waterval wilden zijn, zetten we de wekker om 5h30. Gelukkig dat we dit deden, want 5 min na ons stond het 2de cordée er al… Ook hier konden we rekenen op een zeer mooie en goedgevormde sigaar. De daarop volgende lengte lag een tikkeltje nat, maar was een zalige lengte die vroeg om mooi technisch klimmen.

Oorspronkelijk wilden we diezelfde dag nog een mixte-route gaan klimmen naast de sigaar van ‘Sombre Héros’, maar de koude temperaturen (-19°) deed ons beslissen dat het misschien leuker was om de route ernaast te gaan doen. ‘Les formes du chaos 300m-III/4’ bleek een subliem mooie lijn met een hoog couloir gevoel. We klommen er vlot door, genoten van elke pas, en bleken uiteindelijk elke cordée te hebben voorgestoken. Cruisen zoals het hoort 😉

Terug in de gîte hadden we niet echt een idee wat we de volgende dag gingen doen. We hadden wel beslist dat we in de vallei van Freissinières gingen klimmen. Doordat niemand ons iets over de condities van de watervallen kon zeggen, hadden we een selectie gemaakt en gingen we wel zien wat er in conditie lag…

Aangekomen in het drop ‘Les Viollins’ spotte Maxime al van ver dat ‘Cascade des Viollins 200m III 5+/6′ in conditie lag (de 30m lange sigaar van de derde lengte was gevormd…), dus de beslissing was daarmee ook ineens gemaakt. Maxime vatte de eerste lengte van 85° met afwisselend iets natter, dan weer iets harder ijs, aan, maar door de ochtendlijke kou (-18°C) konden we aan de relais genieten van het “fijne” gevoel van ontdooiende vingers… De tweede lengte bestond volledig uit bloemkolen die vreemd genoeg heel vaak bestonden uit schijven ijs met lucht ertussen, maar vooral bedekt waren met een goede laag poedersneeuw afgewerkt met een topping van een paar millimeter ijs. Kortom voor elke slag moest ik dit van de waterval afkloppen, en bijgevolg heeft Maxime een hele lengte lang sneeuw (en ijs?) over zich gekregen… Deze lengte bracht ons bij de crux lengte, nl. de 30m lange sigaar. Zoals we vanuit de wagen al hadden gezien eindigde de sigaar met een kleine overhang, en dan nog een verticale muur. Toen ik boven kwam aan de relais bij Maxime zij hij: “Man, afzien, maar echt genieten bij elke slag hé!” Inderdaad, zalig luchtig klimmen op de sigaar, verzuren in de bombé en dan nog de muur, puur genieten!!
Hierna volgde nog een mooie lange lengte van ongeveer 50m. Dit was een goed gevormde 80°/85° stuk, eindigend in een verticale muur van een 8-tal meter. De laatste lengte was nog een klein sigaartje, maar deze was zeker en vast niet te onderschatten, daar het ijs fragiel was, en voeten bijgevolg een delicate bedoening waren.

Daarmee waren onze dagen op, en moesten we de weg naar huis terug aanvatten. Hebben we ons aan ons moto gehouden? Aan het eerste deel in elk geval wel, maar we hebben vooral genoten, en geef toe, daar draait het allemaal om hé!

Tekst: Olivier De Deken
Foto’s: Maxime De Groote & Olivier De Deken