11 woensdag nov 2015
Posted in Mount Coach
Met de herfstvakantie in zicht had ik (Maxime) een aantal dagen vrij. Ik rekende op mijn ‘vaste’ klimpartners maar die lieten het last-minute afweten. Mijn schoonbroer (Wanne Libot) had tijd en was vooral heel gemotiveerd… De plannen waren gesmeed. Geen ijsklimmen maar wel Zwitserse rots!
Late avondzon met in de verte de Noordwand van de Eiger
14 woensdag okt 2015
Posted in Andere
Afgelopen weekend was ik (Maxime) met mijn vriendin, Line voor een verlengd weekend in Zwitserland. We genoten van de laatste nazomerse zonnestralen, van prachtige uitzichten en van fantastische rots! We klommen er een mooie multi-pitch op Cheselenfluh-Stepfen in Stöckalp vlakbij Luzern.
Melchsee
15 vrijdag feb 2013
Posted in Mount Coach
Het was alweer een jaar geleden dat ik (Olivier De Deken) nog eens echt ijs onder mijn bijlen had gevoeld. Gezien het ongeluk van Maxime (zie verslag RE-start), was het zelfs geen zekerheid dat het er dit jaar wel van ging komen. Maar twee weken voor ons vertrek kwam de verlossende melding van Max dat hij zich goed genoeg voelde om het beste van zichzelf te gaan geven op het ijs. Onder het moto dat we gingen zien hoe alles verliep, vertrokken we naar het paradijs der paradijzen: Kandersteg.
Olivier in Grimm / Haizähne
Gezien Max nog maar net terug aan het klimmen was (2 weken), hadden we besloten niet al te moeilijk te beginnen. Hierdoor was ons oog op de zeer gegeerde klassieker ‘Arbonium’ (5-) gevallen. Een klein beetje rekenwerk later stond de wekker om 5u45, zodat we zeker als eerste in de waterval zouden zitten. Nu ja, ’s morgens (en zeker de eerste morgen), gaat alles toch net dat ietsje trager dan je zou willen. Iets later dan gepland staan we, toch als eerste, aan de voet van de waterval. Rugzak neer, touw eruit, en ja hoor, daar staat het tweede cordée al. Gelukkig twijfelde de andere cordée tussen ‘Arbonium’ en ‘Rattenpissoir’, en kozen ze voor de laatste. Even een tandje bij, en vertrekken maar!
Olivier in de laatste lengte van ‘Arbonium’
Helaas bleek het geluid van sijpelend water niet enkel van de achterkant te komen, maar stroomde het water ook over de voorkant. Resultaat: natte handschoenen én natte kleren. Maar wat een eerste lengte! De volle 60 meter 85° ijs. Na een korte recup aan de eerste relais besloot Maxime dat het ook voor hem tijd was om te gaan voorklimmen. Dus voor de tweede lengte kreeg hij de eer eerst te gaan. Later na een kort sneeuwveld en een mooie 4de lengte, krijg ik het genoegen om de laatste lengte van de dag te klimmen. Wat een ambiance, subtiele bloemkooltjes, veel haken en weinig slagen… Een goede afsluiter van een geslaagde eerste waterval.
Maxime volgt in de eerste lengte van ‘Arbonium’
Na een uitgebreide aperitief, en nog uitgebreidere douche, en tijdens een zalige tartiflette besloten we dat we de volgende dag iets moeilijker gingen doen: ‘Blue Magic’ (5+). Opnieuw willen we zeker als eerste in de waterval zitten, dus gaat de wekker deze keer nog ietsje vroeger… Eens opgestaan, bleek de aangekondigde sneeuwval toch iets heviger dan verwacht, waardoor het even spannend was om de auto van de parking op de weg te krijgen. Maar Zwitsers zouden geen Zwitsers zijn, moesten ze niet efficiënt met sneeuw kunnen omgaan, en ja hoor zelfs het kleine weggetje dat we op het einde nodig hadden was reeds geruimd!
Aanlopen naar ‘Blue Magic’
Instijgen dan maar naar de route. Maar bijna helemaal boven wordt er ineens geroepen… “Go home!” Hu, is dit nu een niet zo vriendelijke Zwitser? Of zou er toch iets meer aan de hand zijn? Uiteindelijk blijkt dat er een “bom” was geprogrammeerd om een lawine te triggeren in de wand boven de waterval. Er resten ons nu twee opties: afdalen, wachten, terug instijgen… en dan ‘Blue Magic’ klimmen, of een andere route kiezen?
Kandersteg City
Vanop afstand spot ik dat ‘Grimm/Haizähne’ (5+), die op de allereerste pilaar na gevormd is, maar dat er een paar meter ernaast wel een andere pilaar staat had Maxime gezien. Bij deze was de beslissing genomen om ‘Grimm/Haizähne’ te beklimmen. Ook deze route blijkt weer behoorlijk nat te liggen. Na een eerste lengte komen we aan bij de pilaren, en blijkt dat deze toch maar beter met de nodige tact moeten worden benaderd. Luchtig is op elk gebied de beste beschrijving van de eerste meters, maar uiteindelijk kan ik dan toch een ijsvijs draaien, en wordt het ijs ook veel beter. Kwestie van het touwverloop een beetje “ok” te houden, maak ik na deze delicate passage relais, en klimt Max het 2de deel van de lengte. Alleen begint de waterval hier eerder zomerse neigingen te krijgen, en worden we getrakteerd op een echte douche… Resultaat: Max is tot op zijn bloot lijf nat! Vlug de echt natte kleren uit, en genieten maar van die laatste lengte, want wederom mogen we ons te goed doen aan een zalige 90°-lengte!
Het 2de deel van ‘Grimm/Haizähne’
Voor de volgende dag hadden we niet echt veel voorbereidingswerk meer, want natuurlijk wouden we ‘Blue Magic’ gaan doen… Dus meer tijd voor eten en drinken die avond.
Ook de instijg verloopt vlotter, daar we de weg al kenden, dus na een ochtendlijke wandeling stonden we aan de voet van ‘Blue Magic’.
Olivier in de 1ste lengte van ‘Blue Magic’
Er was ons gezegd geworden dat de middelste lengte redelijk nat stond, maar het geluid deed ons al snel vermoeden dat we ook nu weer een natte dag tegemoet gingen. En ja hoor, na de eerste lengte waren mijn handschoenen al volledig doordrongen van het water. Maar net als de vorige dagen werd dit kleine ongemak ruimschoots gecompenseerd door de pracht van de waterval, nu zelfs met een ware doolhof tussen overhangend ijs, én echte 95° stukken! Dit gecombineerd met de erop volgende sublieme 45 meter lange 85-90° sectie maakt ‘Blue Magic’ terecht tot een van de ‘musts’ in Kandersteg.
Topo ‘Blue Magic’
Spijtig genoeg kon het niet blijven duren, en sloeg toen het weer om… Warmte en regen! Niet echt bepaald waar je op zit te wachten als je op ijs wilt klimmen. Het besluit was dan ook snel genomen om de volgende dag een andere trekpleister van Kandersteg te gaan opzoeken, namelijk de mixt-wand van Ueschenen. En we waren niet de enige die deze beslissing hadden genomen, want niemand minder dan Robert Jasper himself was ook afgezakt voor een dagje drytool! Wat een wand, wat een figuur en wat een sympathieke man!
Ueschenen – Kandersteg
Olivier klimt vlot in M8 !
Daarmee zaten onze geplande klimdagen erop, en restte er ons niets anders meer dan huiswaarts te keren. Maar niet zonder ons huiswerk te maken voor bepaalde instijgen, want… We’ll be back!
Tekst: Olivier De Deken
Foto’s: Maxime De Groote & Olivier De Deken
03 zondag feb 2013
Posted in Mount Coach
Afgelopen zomer heb ik (Maxime De Groote) samen met Sam en Nelson een fantastische maand doorgebracht in Peru. We hebben veel ervaring opgedaan op gebied van klimmen, ik mocht terug proeven van de zó gastvrije cultuur en we hebben op enkele toppen mogen staan. Onze verslagen en foto’s kan je hier terug lezen: verslag 1 – Tales of Peru, verslag 2 – Big Dreams, verslag 3 – Churup, Single Push. Het was een reis om niet snel te vergeten, thanks buddy’s!
De maand augustus was terug werken geblazen maar ik had aan mijn vader beloofd nog eens naar de bergen te gaan. Het is dan ook hij die me deze prachtige sport en omgeving heeft leren kennen. In september hebben we beide in onze agenda plaats kunnen vinden om een multi-pitch klimtrip te plannen. Ik keek er naar uit om mijn vader nog eens te laten proeven van de prachtige momenten die ik zo vaak mag beleven.
Deze reis is me jammer genoeg niet goed afgekomen. Halverwege de route heb ik een grote val gemaakt doordat een rotsgreep uitbrak. Ik ben heel wat meters door de lucht gevallen en wist dat dit niet goed was. Ik ben op mijn rug beland en alles deed enorm veel zeer. Het kwartier dat daarop volgde ging ik ervan uit dat klimmen, lopen en zelfs stappen gedaan was… voor altijd.
Churup, Single Push
Ondertussen, na veel ups en downs momenten, een serieuze nek-operatie, veel controles in het ziekenhuis, tintelende lichaamsdelen en andere kwaaltjes mocht ik afgelopen 9 januari terug op controle. Voor het eerst keek ik enorm uit om mijn chirurg terug te zien. Hij verloste me met de woorden: je mag zo goed als alles terug doen Maxime, je wervels zijn gehecht!
Na 4 maanden stil te zitten mocht ik terug van start gaan: fantastisch
nieuws !!! Vanaf dat moment was ik uiteraard terug in de klimzaal te vinden! Gelukkig mocht ik sinds eind december van start gaan bij de fysiotherapeut, ik was enorm gemotiveerd en trainde ook rustig thuis. Het ging vlotter dan verwacht en besloot ook vrij snel terug de bergen in te trekken. De afgelopen dagen heb ik samen met Olivier De Deken in Kandersteg (Zwitserland) doorgebracht. We hebben er 3 prachtige watervallen beklommen maar ik heb vooral kunnen genieten van onze sport, de natuur, de vriendschap tussen klimmers, de gezellige momenten aan tafel en alles wat bij een klimtrip hoort!
Kandersteg 2013
De komende maanden en waarschijnlijk zelfs nog langer zal ik bewust moeten omgaan met bepaalde lichamelijke beperkingen. Desondanks gaat alles vlotter dan verwacht en ben ik enorm gemotiveerd. Ik wil iedereen en vooral familie en vrienden bedanken voor de steun en positieve motivatie die ze mij altijd zijn blijven geven, dank jullie wel!
Kandersteg 2013
Uiteraard heb ik de afgelopen maanden lang stilgestaan en kunnen nadenken over mijn ongeluk. Er heerst nog een dubbel gevoel… tegenover mezelf en ook tegenover mijn vader.
Ik heb geleerd uit het verleden en neem dit ook mee. Nu kijk ik vooruit en maak nieuwe plannen voor de toekomst. Wat ik vooral heb onthouden is om nooit op te geven en nog meer te genieten van de kleine dingen op elk moment… niet alleen in de bergen maar alle dagen, ook hier thuis!
Vrienden, ik zal jullie ondersteuning van afgelopen maanden nooit vergeten!
Maxime
P.S. Een verslag en foto’s van onze trip in Kandersteg volgt binnenkort.
05 dinsdag jun 2012
Posted in Mount Coach
Gaan rotsklimmen in Zwitserland stond al langer op mijn (Maxime De Groote) verlanglijst. Het afgelopen verlengd weekend (26 – 27 mei) was er goed weer voorspeld en dus ‘last minut’ inpakken en wegwezen.
Matti in “Marque Jaune”
Matthias Faes kon mij vervoegen maar kon jammer genoeg geen dag langer vrij nemen dan het verlengde weekend van 3 dagen. We vertrokken dus vrijdagavond en reden de nacht door. Rond 4u even aan de kant om toch 2 uren te slapen naast de weg. Vervolgens nog even doorrijden tot Jaun, waar we onze eerste route klommen op “Gastlosen Süd”. Eens in Jaun aangekomen vroegen we ons toch af of we wel de juiste bestemming hadden ingesteld in de GPS. Waar zijn die bergen hier?! Eénmaal wat verder een vallei in kwam er plots, vanuit het niets een grote wand voorgeschoteld… aha hier dus!
Gastlosen Süd
De instijg naar de route leek niet moeilijk. Een klein half uur aanlopen en de naam stond onderaan geschreven op de wand: NIKITA 400m 7a max, 6b oblig.
De eerste 8 lengtes was vooral veel dal klimmen, het 2de deel bestond uit 7 (rechte) lengtes en zoals de topo het niet beter kan beschrijven: “Verdon Memories”. Hieronder enkele beelden van de route.
De 2de dal lengte van “Nikita” (6b)
Matti in een 6c dal lengte van “Nikita”
“Verdon Memories”
dicht nijpen op regletten
Na een toch vrij lange route en een korte nacht waren we zaterdag avond goed afgepeigerd terug aan de auto. We verplaatsen ons die avond richting de vallei van Lenk om er rustig te overnachten.
overnachten in een mooi tafereel…
Zondag zouden we hogerop gaan klimmen op de wand “Rote Fluh”, nabij het kleine dorp Matten. Eerst nog een instijg van 1,5u. Het begin ging vlot, we kozen om de weg af te snijden en recht omhoog te gaan, ‘das sneller’ dachten we. Vervolgens even een weide over om dan verder in te stijgen over losse stenen. De helling was vrij stijl en moeilijk begaanbaar doordat er geen pad of markering was. De helling bestond daarbij grotendeels uit gras dat “gestrijkt” was door de sneeuw van deze winter en dus super glad. Het was deze keer best spannend om onderaan de route te geraken.
Matti in “Marque Jaune”
Eenmaal onderaan de route wisten we dat we wel de juiste wand hadden gekozen: loodrecht omhoog, wat helemaal niet leek vanuit de vallei… De route, MARQUE JAUNE, slechts 230 meter maar toch 10 zig-zag lengtes met een max niveau van 7a+ (6b oblig) en goed afgezekerd. Het bovenste deel was zo scherpe kalksteen dat we bijna een Taghia gevoel konden ervaren!
En zoals steeds, beelden zeggen meer dan woorden:
Matti start in de 1ste lengte van “Marque Jaune” geopend door Michel Piola.
Max traverseert in een 7a lengte
Matti hogerop met veel ambiance
luchtig klimmen op perfecte kalksteen
Max klimt op super compacte rots
Matti start in de 3de lengte (6c+)
Matti aan de 1ste relais
Maandag zijn we rustiger opgestaan en kozen we om te gaan sportklimmen in “Boltigen”. Een korte instijg, een wand die vrij bombé is, scherpe kalk en een verfrissende wind, wat maakt dat we ook deze dag ideaal klimweer hadden.
Met toch 2 lange (klim)dagen in de armen hebben we beiden toch nog wat routes op ons maximum niveau kunnen afwerken, een goede training. Na enkele uren sportklimmen was de “jus” toch weg en konden we voldaan naar huis met 2 lange en magnifieke routes in de armen!
Matthias Faes & Maxime De Groote
Ondertussen bereid ik mij voor op het volgende avontuur richting Peru, samen met Nelson en Sam. Meer info hierover later!
10 donderdag mei 2012
Posted in Mount Coach
Tags
Au nom de la réforme, Belle et Berbère, Les Rivières Pourpres, Matthias Faes, Maxime De Groote, Taghia
Het eerste deel van ons verslag in Taghia (Marokko) kon je hier lezen, hierbij het vervolg.
De halve mislukking van de klimroute “Black Wolf” speelde nog door ons hoofd. Vooraleer iets groter te ondernemen wilde we toch eerst nog wat meters klimmen. Zondag zou het dus echt ambitieus worden: iets meer dan 600 meters klimmen. We zouden starten met “Au nom de la Réforme” ED- 300m 6c max (6b+ oblig) op de Taoujdad en vervolgens “Belle et Berbère” TD+ 330m 6b+ max (6a+ oblig) op dal klimmen gequoteerd door monsieur PIOLA!
Matti in de 3de lengte van “Au nom de la Réforme” Taoujad
Op zich is “Au nom de la Réforme” geen extreem lange route, jammer, want de rots is compact, recht en magistraal om te klimmen. Max klom de 3de lengte voor, misschien wel de mooiste lengte. Zeer technisch, kleine regletten met enkele geëngageerde passen net onder de relais. De moeilijkheden in deze route waren relatief, het was vooral genieten van de klimmerij. Na een eenvoudigere uitklim hadden we duidelijk nog energie. We ‘repten’ ons tot de top van de Taoujdad, afklimmen, een rappel trekken en terug afklimmen tot de instijg van “Belle et Berbère” op de Paroi des Sources.
dalklimmen in “Belle et Berbère”
De 2de route was een compleet andere stijl. In tegenstelling tot de voormiddag waar continuïteit en meer atletisch vermogen moest aangesproken worden, vereiste “Belle et Berbère” dat er uit een ander vaatje getapt werd. Technisch voetenwerk, weinig grepen, kortom, echte dal waarop we toch wel gezweet hebben, hard voor z’n niveau! Geopend door M. Piola en R. Robert…
Op het einde van de dag waren we perte total. Moe geklommen maar vooral afgepeigerd omdat we de 2e route met veel te weinig water hebben aangevangen. Het werd wel de warmste dag met de meeste zon, lekker aangenaam om te zekeren op de standplaats maar misschien net iets te warm om te klimmen.
Max bijna boven in “Belle et Berbère”
De volgende dag moesten we toch even bekomen vooraleer iets groter aan te vangen. Onze ogen waren sinds begin van de reis gericht op een paar grotere projecten. Het slechte weer bracht onze plannen letterlijk in het water. Maar we begonnen ons toch sterker te voelen en het werd tijd om de canyon te gaan verkennen (de aanloop naar de route “Les Rivières Pourpres”). Door het slechte weer was er dit jaar veel meer water in de canyon en vooraleer dit wegtrok moesten we zeker 2 weken droog weer hebben. Dit hadden we niet, dus dan maar de canyon in met veel water… Stilaan geraakte we vooruit en een stuk hebben we geëquipeerd met een vast touw. Tot aan the-point-of-no-return (een hachelijke oversteek en goed nat gegarandeerd) ging het vlot. Hoe we het vervolg moesten aanvangen was voor ons beiden een raadsel… springen over het water? erin vallen? erdoor wandel? erdoor zwemmen? De zeer sterke stroming deed ons twijfelen en in het water vallen was absoluut geen optie. Na een tijdje twijfelen dan maar terug keren en verder genieten van onze “rustdag”.
De volgende dag (dinsdag) waren we vroeg op pad: de wekker om half6, een uurtje later vertrokken. De canyon was deels door ons geëquipeerd tot aan the-point-of-no-return. We hadden er beide van wakker gelegen, zenuwachtig over geweest maar op het moment zelf leek het een koud kunstje. Max gaat op de gladde dal-steen staan, knikt naar mij, gooit de touwen over en springt over het water! Zonder een woord tegen elkaar te zeggen volg ik direct: springen, ver springen en zeker niet vallen. Waarschijnlijk was de wil om “Les Rivières Pourpres” (ABO 500m, passen tot 7c, 7a oblig) te doen sterk genoeg. Nog even een 50 meter lange 5c traverseren en verder de canyon door.
Iets later om 8u, vielen we spreekwoordelijk achterover: we staan onderaan de route! Letterlijk achterover vallen eigenlijk ook: stijl, de eerste 200-tal meters zijn overhangend, dakjes en daken.
Matti in de 1ste lengte van “Les Rivières Pourpres”
Max hogerop : ambiance !
Een kleine maand na het toppen van de route zijn de kleine details ontgaan maar het geheel is zo fantastisch. De ambiance op de relais met steeds veel lucht, veel wind, veel hangen, nooit echt recupereren, lengtes die alsmaar langer worden naarmate we hoger komen in de route. De spanning toen er bewolking opkwam toen we starten en twijfelen of het zou gaan regenen… De 10 eerste pijnlijke hang-relais, de mentaal om door harde passen in geëngageerde passages te gaan, af en toe een val…
De laatste echt harde lengte gaf het gevoel van “Roddelar” of een ander fantastisch sportklimmassief te zijn, een sportklimroute op 350m hoogte, uitkijken over Taghia en de Paroi des Sources. Na een korte ontlading boven was het besef er dat het al wat later was, uiteindelijk waren we terug in de gîte net voordat het donker was. In totaal (gîte tot gîte) zijn we iets meer als 12u onderweg geweest.
Matti aan de relais in de 6de lengte
Max in “Les Rivières Pourpres” geopend door A. Petit & M. Piola
De haulbag in de 11de lengte… het blijft maar luchtig.
De dag erna ben ik samen met Erik op de Paroi des Sources “Le rêve D’aicha” TD- 255m 6a+ max gaan klimmen. Volledig ‘brak’ op onze rustdag maar belofte maakt schuld. 🙂
De volgende dag had ik met Max gepland om “Canyon Apache” ED- 300m 6c te klimmen. Het was onze laatste klimdag. Helaas is dat er niet meer van gekomen : wederom zaten de natuurelementen tegen en stonden we op in een sneeuwtapijtje. Dat was de voorbode van een redelijk onderhoudende terugreis, ook spannend! Aangekomen in Marrakech kwamen we in het meest slechte hotel ooit : het regende er letterlijk binnen, gelukkig was het wel goedkoop, misschien te goedkoop… achja!
De volgende dag genoten we van Marrakech bij 25°, slenteren in de souks met veel kleuren en geuren. Vooraleer de vlucht te nemen met Max en Erik hebben we nog genoten van een heerlijke maaltijd op een prachtig dakterras boven de drukte van Marrakech, een fijne afsluiter.
Matti in de 8ste lengte van “Les Rivières Pourpres” om nooit te vergeten…
Taghia, hasta la proxima !
Met dank aan onze sponsor, buitensportwinkel K2 en onze partner, KBF !
Tekst en Foto’s : Matthias Faes en Maxime De Groote
Meer foto’s van onze klimtrip hier.
29 zondag apr 2012
Posted in Mount Coach
Tags
Haben Oder Sein, marokko, Matthias Faes, Maxime De Groote, Paroi des Sources, Sussuro Berber, Taghia
We stonden strak, afgetraind. Daar gingen we alleszins van uit. Taghia – Marokko was in november 2011 al geboekt en we hadden dus ruim de tijd om ons fysiek voor te bereiden op multi-pitch klimmen. De verwachtingen waren groots, de lat lag hoog! We vertrokken met z’n 5-en, ik vormde een team met Max. Erik, Géza en Sara vervolgde ons voor een avontuurlijke reis naar het Atlas gebergte.
Links: het bovenste deel van ‘Paroi des Sources’ – Rechts: ‘Taoujad’
Al gauw bleek dat de omstandigheden niet dezelfde waren als het jaar voordien. Meer bepaald uitte zich dat in de vorm van WATER. De eerste dag hebben we onze spieren al laten rollen. Onze onderarmen volledig in de verzuring, een eerste test voor onze mentale weerbaarheid : 30 liter water pompen aan 10 minuten per liter. Hard werk hoor! Van klimmen kwam die dag niets in huis, de rots was nat. Onze eerste regendag was een feit.
Bewerkte foto om de hoeveelheid water aan te tonen… avontuurlijke aanlopen!
Matti start (met mist op de toppen) in de 1ste lengte (7b+) van “Sussuro Berber”
“Sussuro Berber” ED+ 300m 7b+ max (6a oblig) op de Paroi De Sources zou onze eerste route worden (maandag). Deze ligt naast Zebda, die Max vorig jaar geklommen had. Het had geregend, zou het droog blijven? Zouden de routes voldoende opgedroogd zijn? Hoe-dan-ook, in de late voormiddag besloten we de route te klimmen, een kleine 300m zou geen probleem mogen zijn als we de eerste lengte 7b+ vlot doorkwamen. De ‘mentaal’ kreeg toch even een deukje. De eerste lengte was bovenaan nat. Op de koop toe was de voorklimmer van de cordée voor ons niet voorbij een moeilijke passage geraakt en teruggekeerd. AI! Tot die passage (in 3/4 van de lengte) heb ik nog al klimmend kunnen bereiken. Nadien, tot aan de relais was het voor mij iets meer artif om door de natte stukken te geraken. Max klom deze lengte na zonder te veel problemen met de natte plekken.
Matti in “Sussuro Berber” : tout droit vers le haut !
We konden even ‘bekomen’ in de 2e lengte 6c met enkele dakjes en moeilijkheden op het einde van de lengte. Vervolgens klommen ik en Max respectievelijk een 7a en 7a+ voor op fantastische rots, een rechte, technische oranje muur.
Matti op de relais onderaan de 7a+ lengte van “Susurro Berber”
Af en toe werden we opgeschrikt door vallende stenen of ander puin van de route-openers (Duits team) wat verder naast/onder ons. Afgezien daarvan was het genieten en veel ambiance. Als eerste route met enkele pittige lengtes in ’t begin was de uitklim iets gunstiger om wat te acclimatiseren. 3 lengtes 6b en nog een lengte uitklimmen in gemakkelijker terrein. Hadden we gedacht … In Max’s laatste lengte 6b begon het te druppelen. Eens we boven stonden waren we al goed nat. De afdaling was min of meer op automatic, met onze gedachten ergens 300m lager, vrezende voor het ergste …
Maxime: Matti was boven en had relais gemaakt, ik vertrok voor de laatste lengte. Enkele meters verder hoorde ik weer een heel kabaal aan vallende stenen. Dit kwam van de Duitsers die 2 nieuwe routes aan het openen waren. Ik keek naar beneden en zag nu echt veel meer stenen vallen als voordien, zelfs tot heel ver van onze wand. Ik zag ook iets geel, een rugzak? Het belande in de rivier, toen zag ik dat het één van de Duitsers was. Het verdere geroep vertelde genoeg, half in shock klom ik verder tot bij Matti…
Tijdens het equiperen is er een grote blok losgekomen die beide touwen had doorgesneden van deze klimmer. Die avond was zwaar, onze beide voeten aan de grond met de harde realiteit van de klimsport. De komende dagen was het slecht weer: 3 regendagen (drie!) op een rij… Tijdens deze 3 dagen gingen we klimroutes en de canyon verkennen, de Duitsers helpen met hun terugkeer, sportklimmen tussen de regenbuien door en onze mentaal terug opkrikken.
Pas vrijdag konden we terug aan de bak. Deze keer met 3, vergezeld door Sara klommen we “Haben Oder Sein”, ED-, 6b+ max (6b oblig) een wand van 300m op de Parois de la Cascade. In zijn geheel één voor één fantastische lengtes op sublieme rotskwaliteit, loodrecht klimmen! De route mocht dan wel niet zo ‘hard’ wezen (max 6b+), met ons drieën was de ambiance groot. 50m rechts van de waterval en dat zorgde er voor dat we geregeld een fijn douchegordijn over ons heen kregen door de strakke wind. Voor Sara was het de eerste keer, zo hoog, zo hard … een fijne prestatie. Uitgetopt in de sneeuw zowaar. Voor Max was het ook de eerste keer dat hij aan deze kant van Taghia boven stond. De afdaling op zich was ok, de juiste instijg van het berberpad vinden bezorgde ons toch wat stress aangezien het al later was. Toen we de afdaling achter de rug hadden en opnieuw de schoenen uit trokken om de rivier door te waden, viel het duister al in.
Technisch klimmen in “Haben Oder Sein”
Fun @ the belay !
De dag erna (zaterdag) mocht iets ambitieuzer zijn. De nieuwe route “Black Wolf” op de Oujdad bleek echter een afknapper van formaat, 420m 7a+ max (6c oblig). De instijg hadden we enkele dagen voorheen (in de regen) verkend. De instijg leverde geen probleem en nog minder tijdverlies op. De eerste lengtes duurde ellendig lang. Max klom in een 6a exposé en super geëngageerd op zeer slechte rots. De daarop volgende 6c was hard, zonder meer. Dit was nog maar de voorbouw. Een rommelige rotsband bracht ons naar de instijg van de moeilijkheden. Eerste lengte 7a+, voor Max op micro regletten, zó hard voor z’n graad. Na enkele meters breekt een greep uit. Door de val lopen Max’s handen averij op. Een 2e poging brengt Max verder maar de lengte is echt super hard. In mijn poging klim ik nog vrij (al naklimmend) tot het laatste geplaatste setje maar dat koste zoveel kracht dat ik zelf ook na enkele meters hoger klimmen strande. De rots was van zo slechte kwaliteit: reeds veel sporen van afgebroken grepen en dus zeer hard gequoteerd. Ombouwen, rappelen en afdalen…
Afzien in “Black Wolf”
Week 1 bracht ons niet veel goed weer, gelukkig kregen we de volgende week beter, maar dat is voor een volgend verslag !
Met dank aan onze sponsor, buitensportwinkel K2 en onze partner, KBF !
Tekst en Foto’s : Matthias Faes en Maxime De Groote
Meer foto’s van onze klimtrip hier.
17 dinsdag apr 2012
Posted in Mount Coach
Afgelopen jaar, april 2011 ben ik (Maxime) samen met Tom Van Mieghem gaan multi-pitch klimmen in Taghia (Marokko). De rots, de natuur, de cultuur en bevolking trokken mij zo sterk aan dat ik er wou terugkeren en liefst snel. Afgelopen 2 weken ben ik samen met Matthias Faes teruggekeerd naar Taghia. Ook Erik Adriaenssens, Géza Toth en Sara Barbier vervoegde ons voor een avontuurlijke reis naar het Atlas gebergte.
Matti volgt in "Au nom de la Réforme" ED- 300m 6c (6b oblig)
De reis was best “bewogen” te noemen. We hebben heel veel leuke momenten meegemaakt tijdens het reizen in de bus, in de donkere gîte van Saïd, op de rotsen die zo ruw blijven en de prachtige bewegingen van het technisch klimmen. Jammer genoeg hebben we ook tegenslagen gekend zoals aanhoudend slecht weer, het Duits team bijstaan bij het verlies van hun vriend, stress om bagage en bijna de terugvlucht missen door de krukken van Erik!
Voor mij was de reis fantastisch, ondanks we gehoopt hadden meer te kunnen klimmen. Een uitgebreid verslag volgt later maar eerst enkele foto’s.
Taghia Base-camp
Matti in "Susurro Berber" ED+ 300m 7b+ (6c oblig)
Matti klimt hoog in "Rivières Pourpres" ABO 500m 7c (7a oblig)
Marokko: veel kleuren, geuren en chaos !
Approche'n... Taghia-style
Maxime klimt voorzichtig in de 9de lengte van "Rivières Pourpres" (7a+)
06 maandag feb 2012
Posted in Mount Coach
Tags
Cascade des Viollins, Dancing Fall, Les formes du chaos, Maxime De Groote, Olivier De Deken, Sombre Héros
Olivier in de 2de lengte van "Cascade des Viollins"
Afgelopen week hebben Maxime en ik (Olivier De Deken) eindelijk kunnen toegeven aan de non-verbale smeekbede van onze gloednieuwe Nomic-ijsbijlen om gebruikt te worden. Door het traag op gang komende ijs-seizoen hebben we moeten zoeken naar goed ijs, uiteindelijk bleek dat we ons daarvoor naar de Ecrins moesten begeven. En meer-bepaald naar L’Argentière-la-Bessée. Het moto dat we ons hadden voorgenomen voor deze paar dagen, was “nice and easy”, kwestie van te wennen aan de nieuwe ijsbijlen. Daarom hadden we ons oog laten vallen om afgelopen woensdag te beginnen met ‘capitaine courageux 200m-III/4+’. Helaas dachten de wegen er anders over, daar we ons onderweg naar de parking (vanwaar het nog 1h15 aanlopen was) hebben vastgereden. Na een redelijk hachtelijke rit in achteruit hebben we besloten om dan maar een eenvoudig te bereiken waterval te klimmen. We kregen ineens een lesje in bescheidenheid, want het ijs was super hard, de bijlen toch nog behoorlijk vreemd, waardoor ‘La vision de Marco 100m-II/3’ toch moeilijker werd dan verwacht…
Maar langs de andere kant, is een 3 met stukjes 90° ijs nog een 3?
Dag 1: Maxime klimt "La vision de Marco" 100m/3 (?)
Aangekomen in de gîte hebben we een klein dutje gedaan om de lange nachtelijke rit met slechts 3 uur slaap te compenseren, een douche genomen, en bij een goed glas wijn beslist wat we de volgende dag gingen doen. Onder aanraden van andere klimmers besloten we om naar ‘Les Orres’ te gaan voor ‘Dancing Fall 100m-II/5+’. De waterval bestond uit 3 zeer mooie lengtes. De eerste 2 waren 80°/85° waarbij de 2de lengte bestond uit redelijk fragiel ijs, maar dat was rap vergeten bij het zien van de mooi gevormde sigaar van de derde lengte.
Maxime start in de sigaar van "Dancing Fall"
Voldaan van de mooie waterval gingen we terug bij diezelfde klimmers ten rade. Ze vertelde ons dat ‘Sombre Héros 100m II/5’ in Ceillac een zeer mooie lijn is. Doordat er zo goed als geen approche is in Ceillac, en we absoluut als eerste op de waterval wilden zijn, zetten we de wekker om 5h30. Gelukkig dat we dit deden, want 5 min na ons stond het 2de cordée er al… Ook hier konden we rekenen op een zeer mooie en goedgevormde sigaar. De daarop volgende lengte lag een tikkeltje nat, maar was een zalige lengte die vroeg om mooi technisch klimmen.
Olivier in de 'canyon' van "Les formes du chaos"
Oorspronkelijk wilden we diezelfde dag nog een mixte-route gaan klimmen naast de sigaar van ‘Sombre Héros’, maar de koude temperaturen (-19°) deed ons beslissen dat het misschien leuker was om de route ernaast te gaan doen. ‘Les formes du chaos 300m-III/4’ bleek een subliem mooie lijn met een hoog couloir gevoel. We klommen er vlot door, genoten van elke pas, en bleken uiteindelijk elke cordée te hebben voorgestoken. Cruisen zoals het hoort 😉
De sigaar van "Sombre Héros" die Olivier vlot voorklom
Maxime in de prachtige crux lengte van "Cascade des Viollins"
Terug in de gîte hadden we niet echt een idee wat we de volgende dag gingen doen. We hadden wel beslist dat we in de vallei van Freissinières gingen klimmen. Doordat niemand ons iets over de condities van de watervallen kon zeggen, hadden we een selectie gemaakt en gingen we wel zien wat er in conditie lag…
Cascade des Viollins 200m III 5+/6
Olivier klimt in het 2de niveau van "Cascade des Viollins"
Aangekomen in het drop ‘Les Viollins’ spotte Maxime al van ver dat ‘Cascade des Viollins 200m III 5+/6′ in conditie lag (de 30m lange sigaar van de derde lengte was gevormd…), dus de beslissing was daarmee ook ineens gemaakt. Maxime vatte de eerste lengte van 85° met afwisselend iets natter, dan weer iets harder ijs, aan, maar door de ochtendlijke kou (-18°C) konden we aan de relais genieten van het “fijne” gevoel van ontdooiende vingers… De tweede lengte bestond volledig uit bloemkolen die vreemd genoeg heel vaak bestonden uit schijven ijs met lucht ertussen, maar vooral bedekt waren met een goede laag poedersneeuw afgewerkt met een topping van een paar millimeter ijs. Kortom voor elke slag moest ik dit van de waterval afkloppen, en bijgevolg heeft Maxime een hele lengte lang sneeuw (en ijs?) over zich gekregen… Deze lengte bracht ons bij de crux lengte, nl. de 30m lange sigaar. Zoals we vanuit de wagen al hadden gezien eindigde de sigaar met een kleine overhang, en dan nog een verticale muur. Toen ik boven kwam aan de relais bij Maxime zij hij: “Man, afzien, maar echt genieten bij elke slag hé!” Inderdaad, zalig luchtig klimmen op de sigaar, verzuren in de bombé en dan nog de muur, puur genieten!!
Hierna volgde nog een mooie lange lengte van ongeveer 50m. Dit was een goed gevormde 80°/85° stuk, eindigend in een verticale muur van een 8-tal meter. De laatste lengte was nog een klein sigaartje, maar deze was zeker en vast niet te onderschatten, daar het ijs fragiel was, en voeten bijgevolg een delicate bedoening waren.
Olivier geniet van zijn nieuwe ijsbijlen !
Daarmee waren onze dagen op, en moesten we de weg naar huis terug aanvatten. Hebben we ons aan ons moto gehouden? Aan het eerste deel in elk geval wel, maar we hebben vooral genoten, en geef toe, daar draait het allemaal om hé!
Tekst: Olivier De Deken
Foto’s: Maxime De Groote & Olivier De Deken
07 maandag nov 2011
Posted in Mount Coach
Afgelopen verlengd weekend (1 november) zijn Nelson en ik, Maxime een weekendje naar de Alpen getrokken. Het oorspronkelijk plan werd snel gewijzigd wanneer er zich prachtig weer voorspelde voor het noorden van Italië.
Valle dell'Orco
Valle dell’Orco was ons reeds gekend van onze stage graniet tijdens onze opleiding Mount Coach. Afgelopen zomer is Nelson er nog teruggekeerd en dat smaakte naar meer! Tijdens ons verblijf is Mount Coach 4 ook toegekomen voor hun stage graniet.
Afwisselend met wat sportklimmen klommen we 3 multi-pitch routes in Valle dell”Orco.
Nelson traverseert een 6b+ barst in "Niente di nuovo sul fronte occidentale"
Chimney climbing
Op Torre di Aimonin klommen we “La casa degli specchi” 200m, 6c max. Een prachtig begin maar een onmogelijk einde.
Als laatste klommen we “Niente di nuovo sul fronte occidentale” op Acqua Chiara: 4 lengtes, 6c max. Het was een hels avontuur om onderaan de route te geraken maar wat een mooie afsluiter! De topo verklapte reeds: “Fair and varied climb with one of the finest hand-jam cracks of the entire valley”. Met deze woorden waren we warm gemaakt en inderdaad, vooral de 2de en 3de lengte waren zeer spectaculair met veel barsten.
Maxime in "Niente di nuovo sul fronte occidentale"
De behaking in Italië blijft toch altijd iets aparts. Het is te zeggen, bestaande haken worden soms weggehaald, lange run-outs op dal, en veel geroeste pitons die er soms bedrieglijk uitzien.
Sportklimmen in Orco
Een voorbeeld van een bedrieglijke piton
Zomers weer in Orco: fun !
Het was een leuke afsluiter van de zomer en we kijken beiden enorm uit naar wat de winter ons gaat brengen. Een uitgebreid verslag van Mount Coach 4 volgt ongetwijfeld.
