Gaan rotsklimmen in Zwitserland stond al langer op mijn (Maxime De Groote) verlanglijst. Het afgelopen verlengd weekend (26 – 27 mei) was er goed weer voorspeld en dus ‘last minut’ inpakken en wegwezen.

Matthias Faes kon mij vervoegen maar kon jammer genoeg geen dag langer vrij nemen dan het verlengde weekend van 3 dagen. We vertrokken dus vrijdagavond en reden de nacht door. Rond 4u even aan de kant om toch 2 uren te slapen naast de weg. Vervolgens nog even doorrijden tot Jaun, waar we onze eerste route klommen op “Gastlosen Süd”. Eens in Jaun aangekomen vroegen we ons toch af of we wel de juiste bestemming hadden ingesteld in de GPS. Waar zijn die bergen hier?! Eénmaal wat verder een vallei in kwam er plots, vanuit het niets een grote wand voorgeschoteld… aha hier dus!

De instijg naar de route leek niet moeilijk. Een klein half uur aanlopen en de naam stond onderaan geschreven op de wand: NIKITA 400m 7a max, 6b oblig.
De eerste 8 lengtes was vooral veel dal klimmen, het 2de deel bestond uit 7 (rechte) lengtes en zoals de topo het niet beter kan beschrijven: “Verdon Memories”. Hieronder enkele beelden van de route.

Na een toch vrij lange route en een korte nacht waren we zaterdag avond goed afgepeigerd terug aan de auto. We verplaatsen ons die avond richting de vallei van Lenk om er rustig te overnachten.

Zondag zouden we hogerop gaan klimmen op de wand “Rote Fluh”, nabij het kleine dorp Matten. Eerst nog een instijg van 1,5u. Het begin ging vlot, we kozen om de weg af te snijden en recht omhoog te gaan, ‘das sneller’ dachten we. Vervolgens even een weide over om dan verder in te stijgen over losse stenen. De helling was vrij stijl en moeilijk begaanbaar doordat er geen pad of markering was. De helling bestond daarbij grotendeels uit gras dat “gestrijkt” was door de sneeuw van deze winter en dus super glad. Het was deze keer best spannend om onderaan de route te geraken.

Eenmaal onderaan de route wisten we dat we wel de juiste wand hadden gekozen: loodrecht omhoog, wat helemaal niet leek vanuit de vallei… De route, MARQUE JAUNE, slechts 230 meter maar toch 10 zig-zag lengtes met een max niveau van 7a+ (6b oblig) en goed afgezekerd. Het bovenste deel was zo scherpe kalksteen dat we bijna een Taghia gevoel konden ervaren!
En zoals steeds, beelden zeggen meer dan woorden:

Maandag zijn we rustiger opgestaan en kozen we om te gaan sportklimmen in “Boltigen”. Een korte instijg, een wand die vrij bombé is, scherpe kalk en een verfrissende wind, wat maakt dat we ook deze dag ideaal klimweer hadden.

Met toch 2 lange (klim)dagen in de armen hebben we beiden toch nog wat routes op ons maximum niveau kunnen afwerken, een goede training. Na enkele uren sportklimmen was de “jus” toch weg en konden we voldaan naar huis met 2 lange en magnifieke routes in de armen!

Matthias Faes & Maxime De Groote

Ondertussen bereid ik mij voor op het volgende avontuur richting Peru, samen met Nelson en Sam. Meer info hierover later!