14 woensdag okt 2015
Posted in Andere
Afgelopen weekend was ik (Maxime) met mijn vriendin, Line voor een verlengd weekend in Zwitserland. We genoten van de laatste nazomerse zonnestralen, van prachtige uitzichten en van fantastische rots! We klommen er een mooie multi-pitch op Cheselenfluh-Stepfen in Stöckalp vlakbij Luzern.
Melchsee
05 dinsdag jun 2012
Posted in Mount Coach
Gaan rotsklimmen in Zwitserland stond al langer op mijn (Maxime De Groote) verlanglijst. Het afgelopen verlengd weekend (26 – 27 mei) was er goed weer voorspeld en dus ‘last minut’ inpakken en wegwezen.
Matti in “Marque Jaune”
Matthias Faes kon mij vervoegen maar kon jammer genoeg geen dag langer vrij nemen dan het verlengde weekend van 3 dagen. We vertrokken dus vrijdagavond en reden de nacht door. Rond 4u even aan de kant om toch 2 uren te slapen naast de weg. Vervolgens nog even doorrijden tot Jaun, waar we onze eerste route klommen op “Gastlosen Süd”. Eens in Jaun aangekomen vroegen we ons toch af of we wel de juiste bestemming hadden ingesteld in de GPS. Waar zijn die bergen hier?! Eénmaal wat verder een vallei in kwam er plots, vanuit het niets een grote wand voorgeschoteld… aha hier dus!
Gastlosen Süd
De instijg naar de route leek niet moeilijk. Een klein half uur aanlopen en de naam stond onderaan geschreven op de wand: NIKITA 400m 7a max, 6b oblig.
De eerste 8 lengtes was vooral veel dal klimmen, het 2de deel bestond uit 7 (rechte) lengtes en zoals de topo het niet beter kan beschrijven: “Verdon Memories”. Hieronder enkele beelden van de route.
De 2de dal lengte van “Nikita” (6b)
Matti in een 6c dal lengte van “Nikita”
“Verdon Memories”
dicht nijpen op regletten
Na een toch vrij lange route en een korte nacht waren we zaterdag avond goed afgepeigerd terug aan de auto. We verplaatsen ons die avond richting de vallei van Lenk om er rustig te overnachten.
overnachten in een mooi tafereel…
Zondag zouden we hogerop gaan klimmen op de wand “Rote Fluh”, nabij het kleine dorp Matten. Eerst nog een instijg van 1,5u. Het begin ging vlot, we kozen om de weg af te snijden en recht omhoog te gaan, ‘das sneller’ dachten we. Vervolgens even een weide over om dan verder in te stijgen over losse stenen. De helling was vrij stijl en moeilijk begaanbaar doordat er geen pad of markering was. De helling bestond daarbij grotendeels uit gras dat “gestrijkt” was door de sneeuw van deze winter en dus super glad. Het was deze keer best spannend om onderaan de route te geraken.
Matti in “Marque Jaune”
Eenmaal onderaan de route wisten we dat we wel de juiste wand hadden gekozen: loodrecht omhoog, wat helemaal niet leek vanuit de vallei… De route, MARQUE JAUNE, slechts 230 meter maar toch 10 zig-zag lengtes met een max niveau van 7a+ (6b oblig) en goed afgezekerd. Het bovenste deel was zo scherpe kalksteen dat we bijna een Taghia gevoel konden ervaren!
En zoals steeds, beelden zeggen meer dan woorden:
Matti start in de 1ste lengte van “Marque Jaune” geopend door Michel Piola.
Max traverseert in een 7a lengte
Matti hogerop met veel ambiance
luchtig klimmen op perfecte kalksteen
Max klimt op super compacte rots
Matti start in de 3de lengte (6c+)
Matti aan de 1ste relais
Maandag zijn we rustiger opgestaan en kozen we om te gaan sportklimmen in “Boltigen”. Een korte instijg, een wand die vrij bombé is, scherpe kalk en een verfrissende wind, wat maakt dat we ook deze dag ideaal klimweer hadden.
Met toch 2 lange (klim)dagen in de armen hebben we beiden toch nog wat routes op ons maximum niveau kunnen afwerken, een goede training. Na enkele uren sportklimmen was de “jus” toch weg en konden we voldaan naar huis met 2 lange en magnifieke routes in de armen!
Matthias Faes & Maxime De Groote
Ondertussen bereid ik mij voor op het volgende avontuur richting Peru, samen met Nelson en Sam. Meer info hierover later!
10 donderdag mei 2012
Posted in Mount Coach
Tags
Au nom de la réforme, Belle et Berbère, Les Rivières Pourpres, Matthias Faes, Maxime De Groote, Taghia
Het eerste deel van ons verslag in Taghia (Marokko) kon je hier lezen, hierbij het vervolg.
De halve mislukking van de klimroute “Black Wolf” speelde nog door ons hoofd. Vooraleer iets groter te ondernemen wilde we toch eerst nog wat meters klimmen. Zondag zou het dus echt ambitieus worden: iets meer dan 600 meters klimmen. We zouden starten met “Au nom de la Réforme” ED- 300m 6c max (6b+ oblig) op de Taoujdad en vervolgens “Belle et Berbère” TD+ 330m 6b+ max (6a+ oblig) op dal klimmen gequoteerd door monsieur PIOLA!
Matti in de 3de lengte van “Au nom de la Réforme” Taoujad
Op zich is “Au nom de la Réforme” geen extreem lange route, jammer, want de rots is compact, recht en magistraal om te klimmen. Max klom de 3de lengte voor, misschien wel de mooiste lengte. Zeer technisch, kleine regletten met enkele geëngageerde passen net onder de relais. De moeilijkheden in deze route waren relatief, het was vooral genieten van de klimmerij. Na een eenvoudigere uitklim hadden we duidelijk nog energie. We ‘repten’ ons tot de top van de Taoujdad, afklimmen, een rappel trekken en terug afklimmen tot de instijg van “Belle et Berbère” op de Paroi des Sources.
dalklimmen in “Belle et Berbère”
De 2de route was een compleet andere stijl. In tegenstelling tot de voormiddag waar continuïteit en meer atletisch vermogen moest aangesproken worden, vereiste “Belle et Berbère” dat er uit een ander vaatje getapt werd. Technisch voetenwerk, weinig grepen, kortom, echte dal waarop we toch wel gezweet hebben, hard voor z’n niveau! Geopend door M. Piola en R. Robert…
Op het einde van de dag waren we perte total. Moe geklommen maar vooral afgepeigerd omdat we de 2e route met veel te weinig water hebben aangevangen. Het werd wel de warmste dag met de meeste zon, lekker aangenaam om te zekeren op de standplaats maar misschien net iets te warm om te klimmen.
Max bijna boven in “Belle et Berbère”
De volgende dag moesten we toch even bekomen vooraleer iets groter aan te vangen. Onze ogen waren sinds begin van de reis gericht op een paar grotere projecten. Het slechte weer bracht onze plannen letterlijk in het water. Maar we begonnen ons toch sterker te voelen en het werd tijd om de canyon te gaan verkennen (de aanloop naar de route “Les Rivières Pourpres”). Door het slechte weer was er dit jaar veel meer water in de canyon en vooraleer dit wegtrok moesten we zeker 2 weken droog weer hebben. Dit hadden we niet, dus dan maar de canyon in met veel water… Stilaan geraakte we vooruit en een stuk hebben we geëquipeerd met een vast touw. Tot aan the-point-of-no-return (een hachelijke oversteek en goed nat gegarandeerd) ging het vlot. Hoe we het vervolg moesten aanvangen was voor ons beiden een raadsel… springen over het water? erin vallen? erdoor wandel? erdoor zwemmen? De zeer sterke stroming deed ons twijfelen en in het water vallen was absoluut geen optie. Na een tijdje twijfelen dan maar terug keren en verder genieten van onze “rustdag”.
De volgende dag (dinsdag) waren we vroeg op pad: de wekker om half6, een uurtje later vertrokken. De canyon was deels door ons geëquipeerd tot aan the-point-of-no-return. We hadden er beide van wakker gelegen, zenuwachtig over geweest maar op het moment zelf leek het een koud kunstje. Max gaat op de gladde dal-steen staan, knikt naar mij, gooit de touwen over en springt over het water! Zonder een woord tegen elkaar te zeggen volg ik direct: springen, ver springen en zeker niet vallen. Waarschijnlijk was de wil om “Les Rivières Pourpres” (ABO 500m, passen tot 7c, 7a oblig) te doen sterk genoeg. Nog even een 50 meter lange 5c traverseren en verder de canyon door.
Iets later om 8u, vielen we spreekwoordelijk achterover: we staan onderaan de route! Letterlijk achterover vallen eigenlijk ook: stijl, de eerste 200-tal meters zijn overhangend, dakjes en daken.
Matti in de 1ste lengte van “Les Rivières Pourpres”
Max hogerop : ambiance !
Een kleine maand na het toppen van de route zijn de kleine details ontgaan maar het geheel is zo fantastisch. De ambiance op de relais met steeds veel lucht, veel wind, veel hangen, nooit echt recupereren, lengtes die alsmaar langer worden naarmate we hoger komen in de route. De spanning toen er bewolking opkwam toen we starten en twijfelen of het zou gaan regenen… De 10 eerste pijnlijke hang-relais, de mentaal om door harde passen in geëngageerde passages te gaan, af en toe een val…
De laatste echt harde lengte gaf het gevoel van “Roddelar” of een ander fantastisch sportklimmassief te zijn, een sportklimroute op 350m hoogte, uitkijken over Taghia en de Paroi des Sources. Na een korte ontlading boven was het besef er dat het al wat later was, uiteindelijk waren we terug in de gîte net voordat het donker was. In totaal (gîte tot gîte) zijn we iets meer als 12u onderweg geweest.
Matti aan de relais in de 6de lengte
Max in “Les Rivières Pourpres” geopend door A. Petit & M. Piola
De haulbag in de 11de lengte… het blijft maar luchtig.
De dag erna ben ik samen met Erik op de Paroi des Sources “Le rêve D’aicha” TD- 255m 6a+ max gaan klimmen. Volledig ‘brak’ op onze rustdag maar belofte maakt schuld. 🙂
De volgende dag had ik met Max gepland om “Canyon Apache” ED- 300m 6c te klimmen. Het was onze laatste klimdag. Helaas is dat er niet meer van gekomen : wederom zaten de natuurelementen tegen en stonden we op in een sneeuwtapijtje. Dat was de voorbode van een redelijk onderhoudende terugreis, ook spannend! Aangekomen in Marrakech kwamen we in het meest slechte hotel ooit : het regende er letterlijk binnen, gelukkig was het wel goedkoop, misschien te goedkoop… achja!
De volgende dag genoten we van Marrakech bij 25°, slenteren in de souks met veel kleuren en geuren. Vooraleer de vlucht te nemen met Max en Erik hebben we nog genoten van een heerlijke maaltijd op een prachtig dakterras boven de drukte van Marrakech, een fijne afsluiter.
Matti in de 8ste lengte van “Les Rivières Pourpres” om nooit te vergeten…
Taghia, hasta la proxima !
Met dank aan onze sponsor, buitensportwinkel K2 en onze partner, KBF !
Tekst en Foto’s : Matthias Faes en Maxime De Groote
Meer foto’s van onze klimtrip hier.
29 zondag apr 2012
Posted in Mount Coach
Tags
Haben Oder Sein, marokko, Matthias Faes, Maxime De Groote, Paroi des Sources, Sussuro Berber, Taghia
We stonden strak, afgetraind. Daar gingen we alleszins van uit. Taghia – Marokko was in november 2011 al geboekt en we hadden dus ruim de tijd om ons fysiek voor te bereiden op multi-pitch klimmen. De verwachtingen waren groots, de lat lag hoog! We vertrokken met z’n 5-en, ik vormde een team met Max. Erik, Géza en Sara vervolgde ons voor een avontuurlijke reis naar het Atlas gebergte.
Links: het bovenste deel van ‘Paroi des Sources’ – Rechts: ‘Taoujad’
Al gauw bleek dat de omstandigheden niet dezelfde waren als het jaar voordien. Meer bepaald uitte zich dat in de vorm van WATER. De eerste dag hebben we onze spieren al laten rollen. Onze onderarmen volledig in de verzuring, een eerste test voor onze mentale weerbaarheid : 30 liter water pompen aan 10 minuten per liter. Hard werk hoor! Van klimmen kwam die dag niets in huis, de rots was nat. Onze eerste regendag was een feit.
Bewerkte foto om de hoeveelheid water aan te tonen… avontuurlijke aanlopen!
Matti start (met mist op de toppen) in de 1ste lengte (7b+) van “Sussuro Berber”
“Sussuro Berber” ED+ 300m 7b+ max (6a oblig) op de Paroi De Sources zou onze eerste route worden (maandag). Deze ligt naast Zebda, die Max vorig jaar geklommen had. Het had geregend, zou het droog blijven? Zouden de routes voldoende opgedroogd zijn? Hoe-dan-ook, in de late voormiddag besloten we de route te klimmen, een kleine 300m zou geen probleem mogen zijn als we de eerste lengte 7b+ vlot doorkwamen. De ‘mentaal’ kreeg toch even een deukje. De eerste lengte was bovenaan nat. Op de koop toe was de voorklimmer van de cordée voor ons niet voorbij een moeilijke passage geraakt en teruggekeerd. AI! Tot die passage (in 3/4 van de lengte) heb ik nog al klimmend kunnen bereiken. Nadien, tot aan de relais was het voor mij iets meer artif om door de natte stukken te geraken. Max klom deze lengte na zonder te veel problemen met de natte plekken.
Matti in “Sussuro Berber” : tout droit vers le haut !
We konden even ‘bekomen’ in de 2e lengte 6c met enkele dakjes en moeilijkheden op het einde van de lengte. Vervolgens klommen ik en Max respectievelijk een 7a en 7a+ voor op fantastische rots, een rechte, technische oranje muur.
Matti op de relais onderaan de 7a+ lengte van “Susurro Berber”
Af en toe werden we opgeschrikt door vallende stenen of ander puin van de route-openers (Duits team) wat verder naast/onder ons. Afgezien daarvan was het genieten en veel ambiance. Als eerste route met enkele pittige lengtes in ’t begin was de uitklim iets gunstiger om wat te acclimatiseren. 3 lengtes 6b en nog een lengte uitklimmen in gemakkelijker terrein. Hadden we gedacht … In Max’s laatste lengte 6b begon het te druppelen. Eens we boven stonden waren we al goed nat. De afdaling was min of meer op automatic, met onze gedachten ergens 300m lager, vrezende voor het ergste …
Maxime: Matti was boven en had relais gemaakt, ik vertrok voor de laatste lengte. Enkele meters verder hoorde ik weer een heel kabaal aan vallende stenen. Dit kwam van de Duitsers die 2 nieuwe routes aan het openen waren. Ik keek naar beneden en zag nu echt veel meer stenen vallen als voordien, zelfs tot heel ver van onze wand. Ik zag ook iets geel, een rugzak? Het belande in de rivier, toen zag ik dat het één van de Duitsers was. Het verdere geroep vertelde genoeg, half in shock klom ik verder tot bij Matti…
Tijdens het equiperen is er een grote blok losgekomen die beide touwen had doorgesneden van deze klimmer. Die avond was zwaar, onze beide voeten aan de grond met de harde realiteit van de klimsport. De komende dagen was het slecht weer: 3 regendagen (drie!) op een rij… Tijdens deze 3 dagen gingen we klimroutes en de canyon verkennen, de Duitsers helpen met hun terugkeer, sportklimmen tussen de regenbuien door en onze mentaal terug opkrikken.
Pas vrijdag konden we terug aan de bak. Deze keer met 3, vergezeld door Sara klommen we “Haben Oder Sein”, ED-, 6b+ max (6b oblig) een wand van 300m op de Parois de la Cascade. In zijn geheel één voor één fantastische lengtes op sublieme rotskwaliteit, loodrecht klimmen! De route mocht dan wel niet zo ‘hard’ wezen (max 6b+), met ons drieën was de ambiance groot. 50m rechts van de waterval en dat zorgde er voor dat we geregeld een fijn douchegordijn over ons heen kregen door de strakke wind. Voor Sara was het de eerste keer, zo hoog, zo hard … een fijne prestatie. Uitgetopt in de sneeuw zowaar. Voor Max was het ook de eerste keer dat hij aan deze kant van Taghia boven stond. De afdaling op zich was ok, de juiste instijg van het berberpad vinden bezorgde ons toch wat stress aangezien het al later was. Toen we de afdaling achter de rug hadden en opnieuw de schoenen uit trokken om de rivier door te waden, viel het duister al in.
Technisch klimmen in “Haben Oder Sein”
Fun @ the belay !
De dag erna (zaterdag) mocht iets ambitieuzer zijn. De nieuwe route “Black Wolf” op de Oujdad bleek echter een afknapper van formaat, 420m 7a+ max (6c oblig). De instijg hadden we enkele dagen voorheen (in de regen) verkend. De instijg leverde geen probleem en nog minder tijdverlies op. De eerste lengtes duurde ellendig lang. Max klom in een 6a exposé en super geëngageerd op zeer slechte rots. De daarop volgende 6c was hard, zonder meer. Dit was nog maar de voorbouw. Een rommelige rotsband bracht ons naar de instijg van de moeilijkheden. Eerste lengte 7a+, voor Max op micro regletten, zó hard voor z’n graad. Na enkele meters breekt een greep uit. Door de val lopen Max’s handen averij op. Een 2e poging brengt Max verder maar de lengte is echt super hard. In mijn poging klim ik nog vrij (al naklimmend) tot het laatste geplaatste setje maar dat koste zoveel kracht dat ik zelf ook na enkele meters hoger klimmen strande. De rots was van zo slechte kwaliteit: reeds veel sporen van afgebroken grepen en dus zeer hard gequoteerd. Ombouwen, rappelen en afdalen…
Afzien in “Black Wolf”
Week 1 bracht ons niet veel goed weer, gelukkig kregen we de volgende week beter, maar dat is voor een volgend verslag !
Met dank aan onze sponsor, buitensportwinkel K2 en onze partner, KBF !
Tekst en Foto’s : Matthias Faes en Maxime De Groote
Meer foto’s van onze klimtrip hier.
17 dinsdag apr 2012
Posted in Mount Coach
Afgelopen jaar, april 2011 ben ik (Maxime) samen met Tom Van Mieghem gaan multi-pitch klimmen in Taghia (Marokko). De rots, de natuur, de cultuur en bevolking trokken mij zo sterk aan dat ik er wou terugkeren en liefst snel. Afgelopen 2 weken ben ik samen met Matthias Faes teruggekeerd naar Taghia. Ook Erik Adriaenssens, Géza Toth en Sara Barbier vervoegde ons voor een avontuurlijke reis naar het Atlas gebergte.
Matti volgt in "Au nom de la Réforme" ED- 300m 6c (6b oblig)
De reis was best “bewogen” te noemen. We hebben heel veel leuke momenten meegemaakt tijdens het reizen in de bus, in de donkere gîte van Saïd, op de rotsen die zo ruw blijven en de prachtige bewegingen van het technisch klimmen. Jammer genoeg hebben we ook tegenslagen gekend zoals aanhoudend slecht weer, het Duits team bijstaan bij het verlies van hun vriend, stress om bagage en bijna de terugvlucht missen door de krukken van Erik!
Voor mij was de reis fantastisch, ondanks we gehoopt hadden meer te kunnen klimmen. Een uitgebreid verslag volgt later maar eerst enkele foto’s.
Taghia Base-camp
Matti in "Susurro Berber" ED+ 300m 7b+ (6c oblig)
Matti klimt hoog in "Rivières Pourpres" ABO 500m 7c (7a oblig)
Marokko: veel kleuren, geuren en chaos !
Approche'n... Taghia-style
Maxime klimt voorzichtig in de 9de lengte van "Rivières Pourpres" (7a+)
04 maandag jul 2011
Posted in Mount Coach
Tags
Chamonix, Envers des Aiguilles, La cité des doges, La dolce vita, Le pont des soupirs, Matthias Faes, Maxime De Groote
Nee, Maxime en ik (Matthias Faes) hadden geen city-trip gepland naar Venetië waar deze brug zo mooi staat te wezen en vele toeristen lokt. ‘Le pont des soupirs’ is een gelijknamige route op de Tour Verte. En wie Tour Verte zegt denkt meteen aan Chamonix. Een biotoop dat ons meer aanspreekt. Zodoende zijn we afgelopen vrijdag naar de refuge Envers Des Aiguilles gewandeld, er is ons 2 dagen Grand Beau beloofd. Dat was het ook, straalblauwe hemel, excuses om niet te toppen zouden elders gezocht moeten worden. Door de vermoeidheid (korte nacht?) was de aanloop, vooral voor mezelf, geen pretje. Er mag gerust gesteld worden dat de eerste meters aangenaam waren, om daarna progressief lastiger te worden en de laatste meters wogen zwaar door. Misschien is het wel het leeftijdsverschil… 😉
Luchtig klimmen op Envers Des Aiguilles
Matthias start in La Dolce Vita
Maxime zoekt handgrepen...
Matthias aan de "Brug der Zuchten"
Lengte 5 en 6 (6c+ & 6b+), met respectievelijk door mezelf en Max op kop, met technische dal klimmen, maar ook fantastische barsten en schelpen, meesterlijk. In het bovenste gedeelte van Max’s route moest rechts getraverseerd worden. Een compacte dal boven een dak, veel lucht en een gedwongen pas. De zenuwen bedwingen was het moeilijkste, wetende dat een pendel geen fraai resultaat zou opleveren met haken meer dan 6m uit elkaar. Na een mooi technisch manoeuvre was Max ervoorbij. Een fractie van een seconde leek het alsof ie zijn evenwicht verloor en aanzette tot zijn pendule maar hij kon zich herstellen.
Matthias in de 7a vingerbarst
Technisch klimmen hoog in La Dolce Vita...
Daarna moest ik een 7a door, rechts traverseren onder een dak, een fijne barst volgen en opnieuw rechts onder een dak door. Subliem in z’n geheel. Max mocht er nog een ‘6a+’ aan breien. Een magnifieke, luchtige lengte die eerst naar links en vervolgens naar rechts traverseert. Als kers op de taart een 6b+, een omgekeerde schelp naar rechts volgen, daarna 20m links diagonaal omhoog in een vingerbars. En het moet gezegd worden, Max werkte de vingerbarst met enige vitesse af, verbazingwekkend hoe snel hij bij me was aan de relais. Het dulfertje aan het einde 6b+, onbeschrijfelijk. De laatste lengte bracht ons op de ‘vire’ waarna we de rappel inzette. Hiervoor waren we naar Cham gekomen!
Matthias op kop
Maxime komt aan de relais
Maxime & Matthias
Le Pont des Soupirs de dag erop was minder moeilijk, minder hoog maar in z’n geheel een fantastische route. Veel lucht, veel ambiance, barsten en jammen, dal en frictie, hoekversnijdingen en op de graad. Eentje voor ‘t plezier. TD+, 280m, max 6b+.
Matthias in Le Pont des Soupirs
We waren vrij snel terug aan de refuge. De afdaling vingen we met plezier aan. We hadden gedaan waarvoor we gekomen waren… check.
Tekst: Matthias
Foto’s: © Matthias Faes & Maxime De Groote
