Small men, big walls in Taghia

15 zaterdag jun 2013

Tags

L'axe du mal, la bas, Les Rivières Pourpres, Shukran, Taghia, Zebda

Het is laat s’avonds, na 4 uur rijden op een onverharde weg worden Tim Decort en ik(Tim De Dobbeleer) in Zaouiat afgezet door onze Taxichauffeur. Zakken worden uitgeladen, we eten vlug iets, en daar staan we dan… Niet goed wetende wat doen in ons klein kamertje gaan we af op het geroezemoes dat we buiten horen.

Oujdad en de graanvelden

De burgemeester doet ons het woord, hij vertelt over de ontwikkeling van zijn dorp, de toegenomen toeristische activiteit en ook de invloed van bekende klimmers zoals Christan Ravier, Arnaud Petit en Toni Arbones.
Hij bleek duidelijk een glaasje te veel op, of was het toch die goedkope marokaanse hash? De avond werd afgerond met de warme woorden :Soyez le bienvenue au Maroc

Ezels, het enige transportmiddel naar Taghia

De dag nadien trekken we met onze volgeladen ezeltjes de vallei van Taghia binnen. Het voelt aan als toekomen in een klein weelderig paradijs, dit in schril contrast met Zaouiat., waar het dor en droog is. In de verte zien we hoge rotswanden opdoemen, 800m prachtige kalk. Ongeduldig als we zijn kunnen we het niet laten om al direct een routje te klimmen.(Classe montagne épinal : 6c+ 220m)

Het is een korte route en we zijn snel terug in de gite. Amper de tijd gehad om ons gerief naar de kamer te brengen en daar staat plots Giteuitbater Said met verse pannekoeken en honing. Hahhhh aanspekken geblazen.

Tim Decort in een stevige 6b+barstlengte van l’axe du mal

De dag erop is het vroeg dag, omdat we “ons fris voelen” besluiten we l’axe du mal(7c, 500m) te proberen. Een prachtige lijn die loopt door de mer de calcaire van de 500m hoge Tararate, geopend door Piola, Petit en Robert. De eerste 7 lengtes gaan super vlot, bij de eerste 7b krijg ik een pak slaag. Net bij het uitkomen van een dakje komt de zon tevoorschijn. Half verblind zoek ik wanhopig naar grepen, links, rechts naar boven naar onder,…..Chickenwings coming up en terug naar af. Deju ! Tim slaagt er bijna in om de lengte erna(een 7c) a vue te klimmen, maar een heel technisch pasje in de brandende zon leken ook voor hem te veel van het goeie. De lengtes nadien zijn voor mij echt vechten. Een oncontroleerbare verzuring steekt de kop op, net voor de crux ben ik telkens tot over men oren verzuurd. Is het de hoogte? of misschien een te zware route voor de 2de dag? of is het dat medicatieonderzoek van 2 dagen voordien? We blijven vechten en uiteindelijk belandden we op de top van de Tadrarate. Het uitzicht is ongeloofelijk en met al die wanden rondom ons is de honger naar meer groot, heel groot !

Stijle wand = vlotte rappels

We bekomen even met de route a boire ou je tue le chien(6c, 250m). Ongeloofelijke 6a, 6b lengtes wisselen elkaar af tot op de top van Taoujdad. Die avond overtuigen enkele Fransen ons om Rivières Pourpes(7b, 600m) te proberen. Een van de klassiekers van het gebied. De eerste 350 overhangende meters baarde ons een beetje zorgen, vermits overhang klimmen voor beiden van ons niet de sterkste kant is. Maar het gaat vlot, de verzuring die ik nog had in l’axe du mal blijkt helemaal weg en dit keer is het echt cruisen geblazen. Alleen was er die verdomd ijzig koude wind waardoor we op de relais telkens weer moeten overgaan in diepvriesmodus. Omdat we op het einde helemaal bevroren zijn laten we de 2 gemakkelijke laatste lengtes voor wat ze zijn en rapellen we gewoon. Een goed keuze denk ik.

Tim DC in één van de eerste lengtes van Les Rivières Pourpes

De dagen nadien volgen nog routes als Zebda(7b+, 220m), Shucran(7c,380m) en La bas(7b,400m). Shucran op zich is een mooie route, maar met een nogal bizar routeverloop. Sommige haken zijn totaal uit de lijn geplaatst, bepaalde lengtes zijn dan weer belachelijk kort en de meeste relais zijn heel slecht geplaatst, zodat het bloed in je benen volledig afgeklemd wordt. Wij klommen door tot de top via berberbrugjes op een stijle graat. Daarboven kwamen we onze franse vrienden tegen en dat leverde een leuke foto.

Samen op de top van Oujdad met Simon, Christophe en Sarah

Het Silhouet van Oujdad bij volle maan.

Tim DC in Zebda

Indrukwekkende berberbruggen

Donne-moi un bonbon !

Ons gepland toeristisch bezoek aan marrakesch draaide bij mij uit tot 2 dagen afzien in een ongezellig Marokaans toilet. Een besmet stukje kip zorgde voor een acute diarhee-aanval, overgeven inclusief. 2 dagen later en 5 kilo lichter was ik blij dat ik het vliegtuig naar huis kon opstappen. Maar ik zal terugkomen, als de nachtmerries over tajine vergeten zijn !

Taghia: het verslag – deel 2

10 donderdag mei 2012

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

Au nom de la réforme, Belle et Berbère, Les Rivières Pourpres, Matthias Faes, Maxime De Groote, Taghia

Het eerste deel van ons verslag in Taghia (Marokko) kon je hier lezen, hierbij het vervolg.
De halve mislukking van de klimroute “Black Wolf” speelde nog door ons hoofd. Vooraleer iets groter te ondernemen wilde we toch eerst nog wat meters klimmen. Zondag zou het dus echt ambitieus worden: iets meer dan 600 meters klimmen. We zouden starten met “Au nom de la Réforme” ED- 300m 6c max (6b+ oblig) op de Taoujdad en vervolgens “Belle et Berbère” TD+ 330m 6b+ max (6a+ oblig) op dal klimmen gequoteerd door monsieur PIOLA!

Matti in de 3de lengte van “Au nom de la Réforme” Taoujad

Op zich is “Au nom de la Réforme” geen extreem lange route, jammer, want de rots is compact, recht en magistraal om te klimmen. Max klom de 3de lengte voor, misschien wel de mooiste lengte. Zeer technisch, kleine regletten met enkele geëngageerde passen net onder de relais. De moeilijkheden in deze route waren relatief, het was vooral genieten van de klimmerij. Na een eenvoudigere uitklim hadden we duidelijk nog energie. We ‘repten’ ons tot de top van de Taoujdad, afklimmen, een rappel trekken en terug afklimmen tot de instijg van “Belle et Berbère” op de Paroi des Sources.

dalklimmen in “Belle et Berbère”

De 2de route was een compleet andere stijl. In tegenstelling tot de voormiddag waar continuïteit en meer atletisch vermogen moest aangesproken worden, vereiste “Belle et Berbère” dat er uit een ander vaatje getapt werd. Technisch voetenwerk, weinig grepen, kortom, echte dal waarop we toch wel gezweet hebben, hard voor z’n niveau! Geopend door M. Piola en R. Robert…
Op het einde van de dag waren we perte total. Moe geklommen maar vooral afgepeigerd omdat we de 2e route met veel te weinig water hebben aangevangen. Het werd wel de warmste dag met de meeste zon, lekker aangenaam om te zekeren op de standplaats maar misschien net iets te warm om te klimmen.

Max bijna boven in “Belle et Berbère”

De volgende dag moesten we toch even bekomen vooraleer iets groter aan te vangen. Onze ogen waren sinds begin van de reis gericht op een paar grotere projecten. Het slechte weer bracht onze plannen letterlijk in het water. Maar we begonnen ons toch sterker te voelen en het werd tijd om de canyon te gaan verkennen (de aanloop naar de route “Les Rivières Pourpres”). Door het slechte weer was er dit jaar veel meer water in de canyon en vooraleer dit wegtrok moesten we zeker 2 weken droog weer hebben. Dit hadden we niet, dus dan maar de canyon in met veel water… Stilaan geraakte we vooruit en een stuk hebben we geëquipeerd met een vast touw. Tot aan the-point-of-no-return (een hachelijke oversteek en goed nat gegarandeerd) ging het vlot. Hoe we het vervolg moesten aanvangen was voor ons beiden een raadsel… springen over het water? erin vallen? erdoor wandel? erdoor zwemmen? De zeer sterke stroming deed ons twijfelen en in het water vallen was absoluut geen optie. Na een tijdje twijfelen dan maar terug keren en verder genieten van onze “rustdag”.

De volgende dag (dinsdag) waren we vroeg op pad: de wekker om half6, een uurtje later vertrokken. De canyon was deels door ons geëquipeerd tot aan the-point-of-no-return. We hadden er beide van wakker gelegen, zenuwachtig over geweest maar op het moment zelf leek het een koud kunstje. Max gaat op de gladde dal-steen staan, knikt naar mij, gooit de touwen over en springt over het water! Zonder een woord tegen elkaar te zeggen volg ik direct: springen, ver springen en zeker niet vallen. Waarschijnlijk was de wil om “Les Rivières Pourpres” (ABO 500m, passen tot 7c, 7a oblig) te doen sterk genoeg. Nog even een 50 meter lange 5c traverseren en verder de canyon door.

Iets later om 8u, vielen we spreekwoordelijk achterover: we staan onderaan de route! Letterlijk achterover vallen eigenlijk ook: stijl, de eerste 200-tal meters zijn overhangend, dakjes en daken.

Matti in de 1ste lengte van “Les Rivières Pourpres”

Max hogerop : ambiance !

Een kleine maand na het toppen van de route zijn de kleine details ontgaan maar het geheel is zo fantastisch. De ambiance op de relais met steeds veel lucht, veel wind, veel hangen, nooit echt recupereren, lengtes die alsmaar langer worden naarmate we hoger komen in de route. De spanning toen er bewolking opkwam toen we starten en twijfelen of het zou gaan regenen… De 10 eerste pijnlijke hang-relais, de mentaal om door harde passen in geëngageerde passages te gaan, af en toe een val…
De laatste echt harde lengte gaf het gevoel van “Roddelar” of een ander fantastisch sportklimmassief te zijn, een sportklimroute op 350m hoogte, uitkijken over Taghia en de Paroi des Sources. Na een korte ontlading boven was het besef er dat het al wat later was, uiteindelijk waren we terug in de gîte net voordat het donker was. In totaal (gîte tot gîte) zijn we iets meer als 12u onderweg geweest.

Matti aan de relais in de 6de lengte

Max in “Les Rivières Pourpres” geopend door A. Petit & M. Piola

De haulbag in de 11de lengte… het blijft maar luchtig.

De dag erna ben ik samen met Erik op de Paroi des Sources “Le rêve D’aicha” TD- 255m 6a+ max gaan klimmen. Volledig ‘brak’ op onze rustdag maar belofte maakt schuld. 🙂

De volgende dag had ik met Max gepland om “Canyon Apache” ED- 300m 6c te klimmen. Het was onze laatste klimdag. Helaas is dat er niet meer van gekomen : wederom zaten de natuurelementen tegen en stonden we op in een sneeuwtapijtje. Dat was de voorbode van een redelijk onderhoudende terugreis, ook spannend! Aangekomen in Marrakech kwamen we in het meest slechte hotel ooit : het regende er letterlijk binnen, gelukkig was het wel goedkoop, misschien te goedkoop… achja!

De volgende dag genoten we van Marrakech bij 25°, slenteren in de souks met veel kleuren en geuren. Vooraleer de vlucht te nemen met Max en Erik hebben we nog genoten van een heerlijke maaltijd op een prachtig dakterras boven de drukte van Marrakech, een fijne afsluiter.

Matti in de 8ste lengte van “Les Rivières Pourpres” om nooit te vergeten…

Taghia, hasta la proxima !

Met dank aan onze sponsor, buitensportwinkel K2 en onze partner, KBF !
Tekst en Foto’s : Matthias Faes en Maxime De Groote
Meer foto’s van onze klimtrip hier.

Taghia: het verslag – deel 1

29 zondag apr 2012

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Haben Oder Sein, marokko, Matthias Faes, Maxime De Groote, Paroi des Sources, Sussuro Berber, Taghia

We stonden strak, afgetraind. Daar gingen we alleszins van uit. Taghia – Marokko was in november 2011 al geboekt en we hadden dus ruim de tijd om ons fysiek voor te bereiden op multi-pitch klimmen. De verwachtingen waren groots, de lat lag hoog! We vertrokken met z’n 5-en, ik vormde een team met Max. Erik, Géza en Sara vervolgde ons voor een avontuurlijke reis naar het Atlas gebergte.

Links: het bovenste deel van ‘Paroi des Sources’ – Rechts: ‘Taoujad’

Al gauw bleek dat de omstandigheden niet dezelfde waren als het jaar voordien. Meer bepaald uitte zich dat in de vorm van WATER. De eerste dag hebben we onze spieren al laten rollen. Onze onderarmen volledig in de verzuring, een eerste test voor onze mentale weerbaarheid : 30 liter water pompen aan 10 minuten per liter. Hard werk hoor! Van klimmen kwam die dag niets in huis, de rots was nat. Onze eerste regendag was een feit.

Bewerkte foto om de hoeveelheid water aan te tonen… avontuurlijke aanlopen!

Matti start (met mist op de toppen) in de 1ste lengte (7b+) van “Sussuro Berber”

“Sussuro Berber” ED+ 300m 7b+ max (6a oblig) op de Paroi De Sources zou onze eerste route worden (maandag). Deze ligt naast Zebda, die Max vorig jaar geklommen had. Het had geregend, zou het droog blijven? Zouden de routes voldoende opgedroogd zijn? Hoe-dan-ook, in de late voormiddag besloten we de route te klimmen, een kleine 300m zou geen probleem mogen zijn als we de eerste lengte 7b+ vlot doorkwamen. De ‘mentaal’ kreeg toch even een deukje. De eerste lengte was bovenaan nat. Op de koop toe was de voorklimmer van de cordée voor ons niet voorbij een moeilijke passage geraakt en teruggekeerd. AI! Tot die passage (in 3/4 van de lengte) heb ik nog al klimmend kunnen bereiken. Nadien, tot aan de relais was het voor mij iets meer artif om door de natte stukken te geraken. Max klom deze lengte na zonder te veel problemen met de natte plekken.

Matti in “Sussuro Berber” : tout droit vers le haut !

We konden even ‘bekomen’ in de 2e lengte 6c met enkele dakjes en moeilijkheden op het einde van de lengte. Vervolgens klommen ik en Max respectievelijk een 7a en 7a+ voor op fantastische rots, een rechte, technische oranje muur.

Matti op de relais onderaan de 7a+ lengte van “Susurro Berber”

Af en toe werden we opgeschrikt door vallende stenen of ander puin van de route-openers (Duits team) wat verder naast/onder ons. Afgezien daarvan was het genieten en veel ambiance. Als eerste route met enkele pittige lengtes in ’t begin was de uitklim iets gunstiger om wat te acclimatiseren. 3 lengtes 6b en nog een lengte uitklimmen in gemakkelijker terrein. Hadden we gedacht … In Max’s laatste lengte 6b begon het te druppelen. Eens we boven stonden waren we al goed nat. De afdaling was min of meer op automatic, met onze gedachten ergens 300m lager, vrezende voor het ergste …
Maxime: Matti was boven en had relais gemaakt, ik vertrok voor de laatste lengte. Enkele meters verder hoorde ik weer een heel kabaal aan vallende stenen. Dit kwam van de Duitsers die 2 nieuwe routes aan het openen waren. Ik keek naar beneden en zag nu echt veel meer stenen vallen als voordien, zelfs tot heel ver van onze wand. Ik zag ook iets geel, een rugzak? Het belande in de rivier, toen zag ik dat het één van de Duitsers was. Het verdere geroep vertelde genoeg, half in shock klom ik verder tot bij Matti…

Tijdens het equiperen is er een grote blok losgekomen die beide touwen had doorgesneden van deze klimmer. Die avond was zwaar, onze beide voeten aan de grond met de harde realiteit van de klimsport. De komende dagen was het slecht weer: 3 regendagen (drie!) op een rij… Tijdens deze 3 dagen gingen we klimroutes en de canyon verkennen, de Duitsers helpen met hun terugkeer, sportklimmen tussen de regenbuien door en onze mentaal terug opkrikken.

Pas vrijdag konden we terug aan de bak. Deze keer met 3, vergezeld door Sara klommen we “Haben Oder Sein”, ED-, 6b+ max (6b oblig) een wand van 300m op de Parois de la Cascade. In zijn geheel één voor één fantastische lengtes op sublieme rotskwaliteit, loodrecht klimmen! De route mocht dan wel niet zo ‘hard’ wezen (max 6b+), met ons drieën was de ambiance groot. 50m rechts van de waterval en dat zorgde er voor dat we geregeld een fijn douchegordijn over ons heen kregen door de strakke wind. Voor Sara was het de eerste keer, zo hoog, zo hard … een fijne prestatie. Uitgetopt in de sneeuw zowaar. Voor Max was het ook de eerste keer dat hij aan deze kant van Taghia boven stond. De afdaling op zich was ok, de juiste instijg van het berberpad vinden bezorgde ons toch wat stress aangezien het al later was. Toen we de afdaling achter de rug hadden en opnieuw de schoenen uit trokken om de rivier door te waden, viel het duister al in.

Technisch klimmen in “Haben Oder Sein”

Fun @ the belay !

De dag erna (zaterdag) mocht iets ambitieuzer zijn. De nieuwe route “Black Wolf” op de Oujdad bleek echter een afknapper van formaat, 420m 7a+ max (6c oblig). De instijg hadden we enkele dagen voorheen (in de regen) verkend. De instijg leverde geen probleem en nog minder tijdverlies op. De eerste lengtes duurde ellendig lang. Max klom in een 6a exposé en super geëngageerd op zeer slechte rots. De daarop volgende 6c was hard, zonder meer. Dit was nog maar de voorbouw. Een rommelige rotsband bracht ons naar de instijg van de moeilijkheden. Eerste lengte 7a+, voor Max op micro regletten, zó hard voor z’n graad. Na enkele meters breekt een greep uit. Door de val lopen Max’s handen averij op. Een 2e poging brengt Max verder maar de lengte is echt super hard. In mijn poging klim ik nog vrij (al naklimmend) tot het laatste geplaatste setje maar dat koste zoveel kracht dat ik zelf ook na enkele meters hoger klimmen strande. De rots was van zo slechte kwaliteit: reeds veel sporen van afgebroken grepen en dus zeer hard gequoteerd. Ombouwen, rappelen en afdalen…

Afzien in “Black Wolf”

Week 1 bracht ons niet veel goed weer, gelukkig kregen we de volgende week beter, maar dat is voor een volgend verslag !

Met dank aan onze sponsor, buitensportwinkel K2 en onze partner, KBF !
Tekst en Foto’s : Matthias Faes en Maxime De Groote
Meer foto’s van onze klimtrip hier.

Inch’allah !

17 dinsdag apr 2012

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ 5 reacties

Tags

Matthias Faes, Maxime De Groote, Taghia

Afgelopen jaar, april 2011 ben ik (Maxime) samen met Tom Van Mieghem gaan multi-pitch klimmen in Taghia (Marokko). De rots, de natuur, de cultuur en bevolking trokken mij zo sterk aan dat ik er wou terugkeren en liefst snel. Afgelopen 2 weken ben ik samen met Matthias Faes teruggekeerd naar Taghia. Ook Erik Adriaenssens, Géza Toth en Sara Barbier vervoegde ons voor een avontuurlijke reis naar het Atlas gebergte.

Matti volgt in "Au nom de la Réforme" ED- 300m 6c (6b oblig)

De reis was best “bewogen” te noemen. We hebben heel veel leuke momenten meegemaakt tijdens het reizen in de bus, in de donkere gîte van Saïd, op de rotsen die zo ruw blijven en de prachtige bewegingen van het technisch klimmen. Jammer genoeg hebben we ook tegenslagen gekend zoals aanhoudend slecht weer, het Duits team bijstaan bij het verlies van hun vriend, stress om bagage en bijna de terugvlucht missen door de krukken van Erik!

Voor mij was de reis fantastisch, ondanks we gehoopt hadden meer te kunnen klimmen. Een uitgebreid verslag volgt later maar eerst enkele foto’s.

Taghia Base-camp

Matti in "Susurro Berber" ED+ 300m 7b+ (6c oblig)

Matti klimt hoog in "Rivières Pourpres" ABO 500m 7c (7a oblig)

Marokko: veel kleuren, geuren en chaos !

Approche'n... Taghia-style

Maxime klimt voorzichtig in de 9de lengte van "Rivières Pourpres" (7a+)

Taghia: kort verslag

29 vrijdag apr 2011

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Baraka, Gorge de Taghia, marokko, Maxime De Groote, Oujdad, Taghia, Taoujdad, Tom Van Mieghem, Zebda

Vlak voor ons vertrek naar Taghia (Marokko) hebben we (Tom Van Mieghem & Maxime De Groote) nog snel vervoer kunnen regelen van Marrakech tot Zaouiat-Ahansal. We wilden graag zo snel mogelijk op bestemming zijn. Onderweg even een stop om eten te kopen voor de komende 10 dagen. Vanuit Zaouiat-Ahansal zijn er geen wegen meer en zijn we te voet verder gegaan tot Taghia. Gelukkig ging onze bagage op de muilezel, oef.

Aanloop naar Taghia © Tom Van Mieghem

Vooraf hadden we gekozen voor de bivakplaats met het moto: “low budget, hardcore climbing” maar vooral omdat we graag buiten zijn!

Om te starten zochten we een route dichtbij onze bivak. Het belangrijkste voor ons was om mooie en logische lijnen te klimmen. Onze eerste route “Classic Montagne Epinal” (Paroi des Sources) ED-, 200m, 6c+, 6b obl. Vanaf de start van de eerste lengte waren we verast van de zó ruwe kalksteen, amai onze vingers! Een mooie lijn met toch al een serieuze pittige 6c+.

De volgende route mocht iets langer zijn op een bijna loodrechte wand. Hiervoor kozen we “A boire ou je tue le chien” (Taoujdad) ED-, 250m, 6c, 6a+ obl. De route op zich was niet veel langer maar de aanloop en de afdaling waren al een grotere onderneming. De eerste lengte: een spectaculaire boogvormig dal, die voor ons toch meer waard was dan een 5c! Vervolgens 6c met heel fijn technisch werk. Vanaf de relais waren er geen grepen te bespeuren maar stap voor stap komen ze dan toch tevoorschijn, het vervolg van de lengte eindigd in een overhangde barst. Vervolgens een 6b+ die begint in een micro barst, overgaand op een graad. De volgende lengte was lang, een volle 55 meter 6a+ klimmen: de mooiste 6a+ geklommen in Taghia! De laatste moeilijke lengte: 6c die start met mini-regletten, vervolgens een hoekversnijding en om te eindigen in een makkelijk dakje.

Tom in "A boire ou je tue le chien" © Maxime De Groote

Het niveau leken we vrij goed te beheersen, we klommen de 2 eerste routes telkens met rugzak, zowel voor- als na-klimmer. Daarom een iets moeilijkere route, verder gelegen (een avontuur op zich om er te geraken) was “Dièdre Pikort” (Paroi D’Ifrig) ED, 250m, 7a, 6c obl. De “weg” om er te geraken was super indrukwekkend! Als opwarmer mag je zelfs een 5c dal traverseren om dan weer dieper de canyon in te trekken. Na 1,5u klauteren stonden we onderaan de wand, euhm… de bloementuin. De eerste 2 lengtes zouden we wat gras/rotsachtig terrein moeten beklimmen. Het werden uiteindelijk 4 lengtes… beiden al iets minder tevreden door het gesukkel in de eerste lengtes. Bovendien was het serieus “bakken” in de zon. Uiteindelijk kregen we 4 prachtige lengtes voorgeschoteld en stonden we een aantal uren later tevreden boven!

De volgende dag namen we een rustdag, onze vingers begonnen toch al wat pijnlijk te worden. Ons wassen, de tent opruimen, goed koken, munt thee drinken bij de Berbers, boekje lezen in de schaduw,… allemaal op het gemak.
Na onze rustdag was het tijd voor iets langer : ons oog was gevallen op “Baraka” ED-, 680m, 7b, 6b obl. Op de grote reus van Taghia: de OUJDAD. De topo: “Superbe voie, classique”. De eerste 7 lengtes waren héél mooi en continue, het vervolg (in makkelijker terrein) was minder spectaculair. Boven op de Oujdad werden we beloond met een 360° uitzicht op nog verre witte toppen van het Atlas gebergte, WAUW !

De volgende dag namen we terug een rustdag. De 2 uur aanlopen, de bijna 700 meter klimmen en de 2,5 uur afdalen had ons toch meer vermoeid dan gedacht.

Na onze rustdag wilden we iets harder klimmen. Van enkele sympathieke Spanjaarden hadden we gehoord dat “Zebda” echt de moeite was. De topo bevestigde dit met de woorden: “Tres belle, technique et difficile” ED+, 260m, 7b+, 6c obl. Aangezien het niveau iets hoger lag dan de vorige routes, wilden we graag alle lengtes zonder rugzak klimmen om zoveel mogelijk vrij te klimmen.

We klommen met een Joker touw en een “haul” touw voor de rugzak. De route was heel continue (7b+, 6a+, 6c+, 7b, 7a, 6c, 6c+, 6b) en voor ons veruit de mooiste route geklommen.

Behalve 1 pas in de 7b+ en 7b lengte hebben we beide de route onsight kunnen klimmen, boven waren we herboren door de schoonheid van deze route! En toch wat fier over de manier waarop we deze hadden geklommen. Deze route met de één na de andere prachtige technische beweging is een must DO als je in Taghia bent!

De volgende dag voorspelden ze regen. We opteerden voor een kortere route waarin we konden rappellen indien het weer mocht omslaan. “Il était une fois dans l’oued” (Aka n’Tazarte) werdt het. ED, 120m, 7b+, 6b+obl. 4 krachtige lengtes (7b+, 6c, 6c+, 7a). Behalve de eerste waren deze technishe lijnen met veel “pied-à-mains” in de 3^de lengte; subliem! Met als afsluiter een dakje in de laatste lengte.

Ook de volgende dag (onze laatste volledige in Taghia) voorspelden ze regen en effectief… die dag hebben we jammer genoeg in onze tent doorgebracht…

Taghia was voor ons beiden een paradijs: vriendelijke mensen, oranje kalksteen die ontzettend scherp is, loodrechte wanden, adembenemende natuur en heel technisch klimmen: wij komen terug !

Een overzicht van de geklommen routes:

Classic Montagne Epinal (Paroi des Sources) ED-, 200m, 6c+, 6b obl. (geëquipeerd)
6b+, 6b, 5c, 6c+, 6a, 6a+, 6a+, 3

A boire ou je tue le chien (Taoujdad) ED-, 250m, 6c, 6a+ obl. (deels geëquipeerd)
5c, 6c, 6b+, 6a+, 6c, 5c, 5a

Dièdre Pikort (Paroi D’Ifrig) ED, 250m, 7a, 6c obl. (deels geëquipeerd)
4, 5b, 7a, 6b, 6a+, 6b+

Baraka (Oujdad) ED-, 680m, 7b, 6b obl. (deels geëquipeerd)
6b+, 6b, 6b+, 7b, 6b+, 6c, 6a+, 5c, 6a, 5b, 6a, 4, 6a, 6a+, 6b

Zebda (Paroi des Sources) ED+, 260m, 7b+, 6c obl. (geëquipeerd)
7b+, 6a+, 6c+, 7b, 7a, 6c, 6c+, 6b

Il était une fois dans l’oued (Aka n’Tazarte) ED, 120m, 7b+, 6b+ obl. (geëquipeerd)
7b+, 6c, 6c+, 7a

Meer info omtrent Taghia zelf, in een volgend verslag. Met dank aan K2 en CRUX voor de trouwe sponsoring!

Maxime

Inch’Allah

27 woensdag apr 2011

Posted by Maxime De Groote in Andere, Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Gorge de Taghia, marokko, Maxime De Groote, Multi Pitch, Taghia, Tom Van Mieghem

In 2009 zijn Sam en Koen gaan klimmen in Marokko. De woorden van Koen’s reisverslag “TAGHIA : probably the best multipitch in the world” zijn mij altijd sterk bijgebleven.

Tom Van Mieghem en ik (Maxime) zijn zojuist terug van een 10-tal dagen rotsklimmen. Onze bestemming was duidelijk, base camp TAGHIA !
Hierbij al enkele foto’s.