We stonden strak, afgetraind. Daar gingen we alleszins van uit. Taghia – Marokko was in november 2011 al geboekt en we hadden dus ruim de tijd om ons fysiek voor te bereiden op multi-pitch klimmen. De verwachtingen waren groots, de lat lag  hoog! We vertrokken met z’n 5-en, ik vormde een team met Max. Erik, Géza en Sara vervolgde ons voor een avontuurlijke reis naar het Atlas gebergte.

Al gauw bleek dat de omstandigheden niet dezelfde waren als het jaar voordien. Meer bepaald uitte zich dat in de vorm van WATER. De eerste dag hebben we onze spieren al laten rollen. Onze onderarmen volledig in de verzuring, een eerste test voor onze mentale weerbaarheid : 30 liter water pompen aan 10 minuten per liter. Hard werk hoor! Van klimmen kwam die dag niets in huis, de rots was nat. Onze eerste regendag was een feit.

“Sussuro Berber” ED+ 300m 7b+ max (6a oblig) op de Paroi De Sources zou onze eerste route worden (maandag). Deze ligt naast Zebda, die Max vorig jaar geklommen had. Het had geregend, zou het droog blijven? Zouden de routes voldoende opgedroogd zijn? Hoe-dan-ook, in de late voormiddag besloten we de route te klimmen, een kleine 300m zou geen probleem mogen zijn als we de eerste lengte 7b+ vlot doorkwamen. De ‘mentaal’ kreeg toch even een deukje. De eerste lengte was bovenaan nat. Op de koop toe was de voorklimmer van de cordée voor ons niet voorbij een moeilijke passage geraakt en teruggekeerd. AI! Tot die passage (in 3/4 van de lengte) heb ik nog al klimmend kunnen bereiken. Nadien, tot aan de relais was het voor mij iets meer artif om door de natte stukken te geraken. Max klom deze lengte na zonder te veel problemen met de natte plekken.

We konden even ‘bekomen’ in de 2e lengte 6c met enkele dakjes en moeilijkheden op het einde van de lengte. Vervolgens klommen ik en Max respectievelijk een 7a en 7a+ voor op fantastische rots, een rechte, technische oranje muur.

Af en toe werden we opgeschrikt door vallende stenen of ander puin van de route-openers (Duits team) wat verder naast/onder ons. Afgezien daarvan was het genieten en veel ambiance. Als eerste route met enkele pittige lengtes in ’t begin was de uitklim iets gunstiger om wat te acclimatiseren. 3 lengtes 6b en nog een lengte uitklimmen in gemakkelijker terrein. Hadden we gedacht … In Max’s laatste lengte 6b begon het te druppelen. Eens we boven stonden waren we al goed nat. De afdaling was min of meer op automatic, met onze gedachten ergens 300m lager, vrezende voor het ergste …
Maxime: Matti was boven en had relais gemaakt, ik vertrok voor de laatste lengte. Enkele meters verder hoorde ik weer een heel kabaal aan vallende stenen. Dit kwam van de Duitsers die 2 nieuwe routes aan het openen waren. Ik keek naar beneden en zag nu echt veel meer stenen vallen als voordien, zelfs tot heel ver van onze wand. Ik zag ook iets geel, een rugzak? Het belande in de rivier, toen zag ik dat het één van de Duitsers was. Het verdere geroep vertelde genoeg, half in shock klom ik verder tot bij Matti…

Tijdens het equiperen is er een grote blok losgekomen die beide touwen had doorgesneden van deze klimmer. Die avond was zwaar, onze beide voeten aan de grond met de harde realiteit van de klimsport. De komende dagen was het slecht weer: 3 regendagen (drie!) op een rij… Tijdens deze 3 dagen gingen we klimroutes en de canyon verkennen, de Duitsers helpen met hun terugkeer, sportklimmen tussen de regenbuien door en onze mentaal terug opkrikken.

Pas vrijdag konden we terug aan de bak. Deze keer met 3, vergezeld door Sara klommen we “Haben Oder Sein”, ED-, 6b+ max (6b oblig) een wand van 300m op de Parois de la Cascade. In zijn geheel één voor één fantastische lengtes op sublieme rotskwaliteit, loodrecht klimmen! De route mocht dan wel niet zo ‘hard’ wezen (max 6b+), met ons drieën was de ambiance groot. 50m rechts van de waterval en dat zorgde er voor dat we geregeld een fijn douchegordijn over ons heen kregen door de strakke wind. Voor Sara was het de eerste keer, zo hoog, zo hard … een fijne prestatie. Uitgetopt in de sneeuw zowaar. Voor Max was het ook de eerste keer dat hij aan deze kant van Taghia boven stond. De afdaling op zich was ok, de juiste instijg van het berberpad vinden bezorgde ons toch wat stress aangezien het al later was. Toen we de afdaling achter de rug hadden en opnieuw de schoenen uit trokken om de rivier door te waden, viel het duister al in.

De dag erna (zaterdag) mocht iets ambitieuzer zijn. De nieuwe route “Black Wolf” op de Oujdad bleek echter een afknapper van formaat, 420m 7a+ max (6c oblig). De instijg hadden we enkele dagen voorheen (in de regen) verkend. De instijg leverde geen probleem en nog minder tijdverlies op. De eerste lengtes duurde ellendig lang. Max klom in een 6a exposé en super geëngageerd op zeer slechte rots. De daarop volgende 6c was hard, zonder meer. Dit was nog maar de voorbouw. Een rommelige rotsband bracht ons naar de instijg van de moeilijkheden. Eerste lengte 7a+, voor Max op micro regletten, zó hard voor z’n graad. Na enkele meters breekt een greep uit. Door de val lopen Max’s handen averij op. Een 2e poging brengt Max verder maar de lengte is echt super hard. In mijn poging klim ik nog vrij (al naklimmend) tot het laatste geplaatste setje maar dat koste zoveel kracht dat ik zelf ook na enkele meters hoger klimmen strande. De rots was van zo slechte kwaliteit: reeds veel sporen van afgebroken grepen en dus zeer hard gequoteerd. Ombouwen, rappelen en afdalen…

Week 1 bracht ons niet veel goed weer, gelukkig kregen we de volgende week beter, maar dat is voor een volgend verslag !

Met dank aan onze sponsor, buitensportwinkel K2 en onze partner, KBF !
Tekst en Foto’s : Matthias Faes en Maxime De Groote
Meer foto’s van onze klimtrip hier.