Het is laat s’avonds, na 4 uur rijden op een onverharde weg worden Tim Decort en ik(Tim De Dobbeleer) in Zaouiat afgezet door onze Taxichauffeur. Zakken worden uitgeladen, we eten vlug iets, en daar staan we dan… Niet goed wetende wat doen in ons klein kamertje gaan we af op het geroezemoes dat we buiten horen.

De burgemeester doet ons het woord, hij vertelt over de ontwikkeling van zijn dorp, de toegenomen toeristische activiteit en ook de invloed van bekende klimmers zoals Christan Ravier, Arnaud Petit en Toni Arbones.
Hij bleek duidelijk een glaasje te veel op, of was het toch die goedkope marokaanse hash? De avond werd afgerond met de warme woorden :Soyez le bienvenue au Maroc

De dag nadien trekken we met onze volgeladen ezeltjes de vallei van Taghia binnen. Het voelt aan als toekomen in een klein weelderig paradijs, dit in schril contrast met Zaouiat., waar het dor en droog is. In de verte zien we hoge rotswanden opdoemen, 800m prachtige kalk. Ongeduldig als we zijn kunnen we het niet laten om al direct een routje te klimmen.(Classe montagne épinal :  6c+ 220m)

Het is een korte route en we zijn snel terug in de gite. Amper de tijd gehad om ons gerief naar de kamer te brengen en daar staat plots Giteuitbater Said met verse pannekoeken en honing. Hahhhh aanspekken geblazen.

De dag erop is het vroeg dag, omdat we “ons fris voelen” besluiten we l’axe du mal(7c, 500m) te proberen. Een prachtige lijn die loopt door de mer de calcaire van de 500m hoge Tararate, geopend door Piola, Petit en Robert. De eerste 7 lengtes gaan super vlot, bij de eerste 7b krijg ik een pak slaag. Net bij het uitkomen van een dakje komt de zon tevoorschijn. Half verblind zoek ik wanhopig naar grepen, links, rechts naar boven naar onder,…..Chickenwings coming up en terug naar af. Deju ! Tim slaagt er bijna in om de lengte erna(een 7c) a vue te klimmen, maar een heel technisch pasje in de brandende zon leken ook voor hem te veel van het goeie. De lengtes nadien zijn voor mij echt vechten. Een oncontroleerbare verzuring steekt de kop op, net voor de crux ben ik telkens tot over men oren verzuurd. Is het de hoogte? of misschien een te zware route voor de 2de dag? of is het dat medicatieonderzoek van 2 dagen voordien? We blijven vechten en uiteindelijk belandden we op de top van de Tadrarate. Het uitzicht is ongeloofelijk en met al die wanden rondom ons is de honger naar meer groot, heel groot !

We bekomen even met de route a boire ou je tue le chien(6c, 250m). Ongeloofelijke 6a, 6b lengtes wisselen elkaar af tot op de top van Taoujdad. Die avond overtuigen enkele Fransen ons om Rivières Pourpes(7b, 600m) te proberen. Een van de klassiekers van het gebied. De eerste 350 overhangende meters baarde ons een beetje zorgen, vermits overhang klimmen voor beiden van ons niet de sterkste kant is. Maar het gaat vlot, de verzuring die ik nog had in l’axe du mal blijkt helemaal weg en dit keer is het echt cruisen geblazen. Alleen was er die verdomd ijzig koude wind waardoor we op de relais telkens weer moeten overgaan in diepvriesmodus. Omdat we op het einde helemaal bevroren zijn laten we de 2 gemakkelijke laatste lengtes voor wat ze zijn en rapellen we gewoon. Een goed keuze denk ik.

De dagen nadien volgen nog routes als Zebda(7b+, 220m), Shucran(7c,380m) en La bas(7b,400m). Shucran op zich is een mooie route, maar met een nogal bizar routeverloop. Sommige haken zijn totaal uit de lijn geplaatst, bepaalde lengtes zijn dan weer belachelijk kort en de meeste relais zijn heel slecht geplaatst, zodat het bloed in je benen volledig afgeklemd wordt. Wij klommen door tot de top via berberbrugjes op een stijle graat. Daarboven kwamen we onze franse vrienden tegen en dat leverde een leuke foto.

Ons gepland toeristisch bezoek aan marrakesch draaide bij mij uit tot 2 dagen afzien in een ongezellig Marokaans toilet. Een besmet stukje kip zorgde voor een acute diarhee-aanval, overgeven inclusief. 2 dagen later en 5 kilo lichter was ik blij dat ik het vliegtuig naar huis kon opstappen. Maar ik zal terugkomen, als de nachtmerries over tajine vergeten zijn !