Als voorbereiding op de kalkstage vond voor de nieuwe lichting MC5 een opleidingsweekend touwtechnieken plaats. Dit weekend bestond uit een dag waarbij alle Mount Coach klimtechnieken op elkaar afgestemd werden, gevolgd door dag klimmen met mobiele zekeringsmiddelen op de Belgische rotsen. Sommigen hadden hier nog niet veel ervaring mee, en de eerste indruk was dan ook: friends are friends and nuts are nuts. We namen de tijd om de sterkten, zwakten, correct gebruik en mogelijke improvisaties te leren kennen. Daarna gingen we direct de rots op in Yvoir, een massief dat zich op sommige plaatsen heel goed leende tot traditioneel klimmen. De ene barst na de andere gaven een gevoel van zekerheid en vrijheid die zin gaven in meer van dat.

Daarvoor moesten we echter nog even wachten. De eerstvolgende stage zou de kalkstage zijn, in Presles, maar zoals het weer ons de avond van vertrek deed beslissen: het Massif des Calanques. Doel van de stage was zo veel mogelijk multipitch routes klimmen, daarin efficiënt vooruit te gaan met behulp van de op elkaar afgestemde klimtechnieken, afgewisseld met de nodige team-building ‘s avonds op de camping. We zouden gaan voor het verlengd weekend, donderdag t.e.m. zondag.

We vertrokken woensdagavond in de gietende regen om donderdagochtend in het zonnetje aan te komen in Camping les Cigales te Cassis. De camping was hopeloos volzet maar Sanne wist nog 2 plaatsjes te versieren voor het MC team. Welke oneerbare voorstellen hij daarvoor heeft moeten doen is tot op heden een militair geheim gebleven. Het opbouwen van de kampplaats gebeurde met een bijna griezelige efficiëntie, al mocht het van Sanne allemaal nog wat sneller. Door de onverwachte wijziging van klimgebied, van Presles naar de Calanques werden plannen B, C en D last-minute toegelicht. Die eerste dag zouden we iets kort klimmen, we hadden net de hele nacht doorgereden en wat tijd verloren op de camping met de campingplaatsen te regelen en de tenten op te zetten. Enkele uren later stonden we onderaan plan C en konden we eindelijk beginnen waarvoor we kwamen: klimmen. “10 heures moins le quart pour le Grec” (6b/6c/6b) was naar de mening van Sebastiaan een beetje slap gequoteerd maar desondanks hebben we aangenaam kunnen kennismaken met de heerlijk ruwe rots en lekker scherpe regletjes, uitgecorrodeerd door waterdruppels die zo typisch zijn aan de streek. Andere touwcordées klommen “Le Droit de Rêver” (3L, 6b max), “Six à Nous Trois” (4L, 6a max) en “Voie du Sommet Nord” (4L, 6b max). Allemaal tof, al zijn ze wat kort, behalve die laatste waarin Steve en Niels plots (ondanks wat de topo zei) voor onbehaakt terrein stonden en Niels als voorklimmer zijn lengtes mocht afzekeren en relais maken op de weinige nuts die hij gelukkig toch mee had.

Op dag 2, vrijdag 10 mei was er minder sprake van “a walk in the park”. Deze keer gingen we naar de “Socle de la Candelle”, de onderste sector van een rotsformatie met daarboven de “Grande Candelle”. Beiden zijn verbonden via een korte wandeling. De eerste route van An Laenen en Jeroen, een mooi overhangende 6a uit een combinatie van “Pillier de l’Enclume” en “Civa”, 12L 6c max deed hen meermaals fronsend naar de topo kijken. Desondanks gaf het enkele fotogenieke momentjes in de laatste lengtes. Terwijl An en Jeroen uitgewaaid werden voor de lens van Sanne, zaten Steve, Friedemann en Denis toch iets meer afgeschermd van de wind in de “Armata Calanca”, wat na afloop van de stage tot mooiste route zou verkozen worden. 320 meter goodness verdeeld over 12 lengtes, 6c max. Kristof en Sanne hadden een mooi overzicht vanuit de “Mahavishnu” gecombineerd met “La Centrale”, 8L 6b+ max en Arne, Niels en Sebastiaan kropen in “Les Hommes Volants”, 8L 6c max.. Iedereen maakte die dag kennis met de beruchte mistralwind.

Op dag 3 zijn An, Arne en Jeroen gestart in “Aarmata Calanca” nadat Denis en Friedemann er zo lyrisch over waren. Al gauw kregen we gezelschap van enkele Fransen, die zo vriendelijk waren onze musketons uit de relais te halen terwijl we er aan hingen. Sneller klimmen was de boodschap. Na 3 lengtes waren we hen kwijt en we hebben ze niet gemist.

Denis en Sanne hadden geen bezoek in “Le festin de Satan”, 12L 6c max, een route die slechts na een rappel tot vlak boven het water gestart kon worden. De start van de route vinden was niet evident, want je moest op zoek naar de relais om van daar naar de start van je route te rapellen. Ook hier deed de mistralwind bij momenten lastig, het touw werd uitgesmeten en hing plots een paar meter hoger dan van waar je het uitgeworpen had. Ook moest Sanne Denis er in de route even aan herinneren niet aan zijn linkerkant te pissen als de wind zo hevig naar rechts waaide.

Steve en Sebastiaan klommen een combinatie van “Gutenberg” en “La Centrale”, 9L 6b+ en die laatste zou toch ook één van de mooiere routes van de trip blijken. Friedemann, Kristof en Niels zouden een route op nuts en friends klimmen en het werd een combinatie van “Civa” en “Cheminee Buisson”, 11L 6a max.

Aangezien Denis en Sanne een aanzienlijk langere aanloop hadden, en één van de langere en moeilijkere routes gingen klimmen werd verwacht dat zij als laatste terug aan de wagen zouden zijn. Door de kortere aanloop en het makkelijkere niveau nam de groep van Niels, Kristof en Friedemann  de autosleutels mee. Uiteindelijk bleken Denis en Sanne als eerste terug te zijn en was het wachten geblazen op Kristof, Niels en Friedemann die pas als laatste bij de auto arriveerden waardoor we bijna te laat terug waren op de camping om die avond nog uit te checken. Gelukkig was er aan de wagen een frituur om het leed voor de wachtenden draaglijker te maken. Achteraf bleek ook hier weer de mistral een rol gespeeld te hebben, het drietal probeerde hun achterstand zo goed en zo kwaad als mogelijk goed te maken door de hele weg terug al lopend mét friends & nuts af te leggen, dit tot groot jolijt van de voorbijgangers.

Dag 4, Zondag 12 mei 2013. De laatste dag werd geklommen in de sector Sormiou. Vanwege de lange terugreis vertrokken we ruim op tijd want er werd ons een mooie aanloop beloofd en we konden niet te laat zijn want iedereen moest maandagmorgen op het werk of in de les zijn. Onderweg een paar 4e graads routes in de approche om even op te warmen, ook simultaan vorderen en goede communicatie kwamen van pas om te kunnen vorderen op terrein met veel rukwinden, blootstelling aan de hoogte en de zee vlak onder ons. Na de aanloop werd geopteerd voor relatief korte routes, gezien bij sommigen de vingers en klimschoenen respectievelijk afgesleten waren tot aan de elleboog en de knie. De uitdagende aanloop zorgde, naast de uitsluitende aanwezigheid van rots, hier en daar onderbroken met kleine grotjes waar je nog net een bivakplaats van kon maken en het uitzicht over de zee voor een prettig geïsoleerd gevoel. Kortom een geslaagde stage!