• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Auteur Archief: jeroendemey

Sneeuwhol in Tirol

01 donderdag mei 2014

Posted by jeroendemey in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Arne Monstrey, Bart Overlaet, Denis Hoste, Dreiländer Spitze, Friedemann Koch, Heidelberger Hutte, Houttequiet, Ischl, Jamtal Hutte, Jeroen De Mey, Julbo, K2 Kampeerder, KBF, Klim en Bergsportfederatie, Kristof Buyse, MC5, Mount coach 5, Niels Willaert, Piz Tasna, Sebastiaan Verbeke, Silvretta, tourski, Wiesbadener Hutte

Het eerste jaar van Het mount Coach 5 opleidingstraject zit er op en we zijn geëindigd waar we begonnen zijn: op de latten. Tijdens de freeride stages in Chamonix en La grave en de ijsklimstage in Dobiaco werd ons al veel lawinekunde bijgebracht, daar kwam nog weerkunde en orientatie bij. In het Silvretta Bergmassief, op de grens van Oostenrijks Tirol en Zwitserland kregen we de kans om tourski ervaring op te doen. De tocht begon in Ischl. We waren pas laat ’s avonds ter plaatse. Een lege schuur bleek een uitstekende bivakplaats. ’s Ochtends werden we verwelkomd door de politie die ons vriendelijk verzocht om op te kramen. Gratis parkeren en bivakkeren in Ischl is niet mogelijk en de weinige wegen die het dorp kent worden streng gecontroleerd dus als je zelf bivakplannen hebt, wees gewaarschuwd. Die ochtend vertrokken we naar de Heidelberger Hutte (2265m) vanwaar we via de Jamtal Hutte (2165m) naar de wiesbadener Hutte (2443m) trokken. Stuk voor stuk grote, goed uitgeruste hutten, in de Jamtal was er zelf een mini klim-en boulderzaal voor de slechtweer-dagen. Ondanks het warme weer was het overgrote deel van het +2000m gebergte nog skibaar. Tijdens onze tochten beklommen we de Piz Tasna (3178m, F), Dreiländer Spitze (3197m, PD). Wees gewaarschuwd bij het maken van een materiaaldepot, de lokale alpenkauwen weten hoe ritsen werken en deinzen er niet voor terug om je rugzak te ontdoen van het gewicht van snacks en ander lekkers. Tussendoor beklommen we nog wat kleinere toppen, voor zover het weer en de lawinecondities het toelieten. Op een van de kalmere dagen werden we ook onderricht in de kunst van het sneeuwholgraven. Het hol van Kristof, Niels en mij werd unaniem als mooiste verkozen. Het was een afwisselende week in een mooi gebied, maar laat vooral de beelden voor zich spreken.

Stilleven van Arne monstrey bij pittoresk beekje ©Jeroen

Stilleven van Arne monstrey bij pittoresk beekje ©Jeroen

Aanloop naar de Piz Tasna ©Kristof

Aanloop naar de Piz Tasna ©Kristof

aan vlakbij Piz Tazna©Kristof

Vlakbij Piz Tasna©Kristof

 

Een afternoon klimmeke vlakbij de Heidelberger Hutte ©Kristof

Een afternoon klimmeke vlakbij de Heidelberger Hutte ©Kristof

Verzamelen aan de Krohn Joch ©Jeroen

Verzamelen aan de Krohn Joch ©Jeroen

Sneeuwhol ©Jeroen

Sneeuwhol ©Jeroen

Inside the snowcave ©Kristof

Inside the snowcave ©Kristof

Testen van het sneeuwhol ©Jeroen

Testen van het sneeuwhol ©Jeroen

Ontspanning na skitour ©Kristof

Ontspanning na skitour ©Kristof

Soms loont het de moeite om eens achter je te kijken ©Kristof

Soms loont het de moeite om eens achter je te kijken ©Kristof

Graag danken wij onderstaande sponsors voor hun steun:

sponsors

Advertentie

La Grave freeride paradise

18 dinsdag feb 2014

Posted by jeroendemey in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Denis Hoste, freeride, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, La Grave, Lander Beckers, Le Chazelet, Les Deux Alpes, MC5, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke, Serre Chevalier

De tourski stage van Mount coach 5 komt eraan. Met de intersemestriele week zag Sanne de kans om onze skitechniek nog wat bij te schaven. Van de partij waren Denis, Sebastiaan, Friedemann, Lander (MC4) en ik. Gite le rocher in La grave was onze uitvalsbasis van waaruit we naar verschillende skigebieden trokken.

Le Chazelet is een piepklein skigebied waar zelf de RFID skipas nog niet uitgevonden is. Mede door het beperkte aanbod van pistes en de ouderwetse infrastructuur was dit skigebied zo goed als verlaten. Ideaal dus om de skitechniek wat bij te schaven en de skis te testen. Voor Sanne resulteerde dat in een gebroken ski, voor anderen in een gebroken ego. Vooral ikzelf heb genoeg sneeuw gefret op de eerste overmoedige pogingen naast de piste.

Later op de week testten we ook de flanken van Serre Chevalier en La Grave. ’s Avonds afgewisseld door lawinekunde lessen van Sanne en uiteraard waren we niet vies van een aperitief. De hele week wachtte iedereen in spanning af tot wanneer het eens deftig zou beginnen dumpen en op de vierde dag was het prijs. Van ’s Ochtends was het al bewolkt, we trokken naar les Deux alpes waar de zichtbaarheid er niet beter op werd en sterke wind met de nodige neerslag begonnen op te komen. Slechts weinig liften waren geopend en tijdens onze zoektocht naar skigelegenheid werden we geteisterd door koude wind en messcherpe ijskristallen die in ons gezicht sloegen. We kennen het allemaal wel. Plezant skiën was het niet maar iedereen keek al uit naar de volgende dag. Grand beau en een vers pak sneeuw. Gedurende de dag bleef het sneeuwtapijt aandikken en op de 5e dag was het eindelijk prijs: POWPOW. Al vroeg begonnen we aan te schuiven aan de Skilift van La grave en het was nodig. We waren niet de enige die onbeskiede hellingen wilden claimen. Toch slaagden we erin om onze handtekening op een paar hellingen te plaatsen wat soms wel fotogenieke beelden opleverde:

couloir Dérobé 2 couloir Dérobé 3,5 couloir Dérobé 4 crash Denis follow the leader Friedel IMG_0077 Lander the coach virgin slope

Video

Trad klimstage Orco 2013

27 woensdag nov 2013

Posted by jeroendemey in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Denis Hoste, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, Niels Willaert, Noasca, Orco, Sebastiaan Verbeke, Trad Stage

Begin november trok Mount coach 5 naar Orco voor een stage Multipitch met mobiele zekeringsmiddelen op graniet.

Klassiekers in Orco

08 vrijdag nov 2013

Posted by jeroendemey in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Andreas Klein, Arne Monstrey, Caporal, Denis Hoste, Fessura Del Disperazione, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, KBF, Kosterlitz, Kristof Buyse, Mount coach 5, Noasca, Orco, Pietra Filosofale, Sebastiaan Verbeke, Sergent, Trad Multipitch

Vrijdagavond, 25 oktober. Het houttequiet busje rijdt het land rond om de MC5 deelnemers op te pikken voor een rit de hele nacht door. Bestemming? Noasca. Een dorpje van slechts 197 inwoners, gelegen in Turijn, op 1065m, aan de rand van het Parc Nazionale Gran paradiso. Op zaterdagochtend kwamen we aan in de Orco vallei. Om onze aankomst te vieren werd het dorpswinkeltje geopend. De omzet van deze week was meteen weer goedgemaakt. Na een deugddoend ontbijt op het dorpsplein naast de stroom Orco leerden we bij zonsopgang de lokale bar “Gran paradiso” kennen. De Italiaanse koffie konden we wel verdragen en de chocolademelk was sterk genoeg om je lepel rechtop te plaatsen.

Aankomst in Noasca ©Jeroen

Aankomst in Noasca ©Jeroen

Straffe Choco ©Kristof

Straffe Choco ©Kristof

Na de lange rit stond iedereen te popelen voor een eerste kennismaking met het graniet. We trokken naar Pietra filosofale, een sector die pas in 2005 geëquipeerd werd. Daarvoor werd het voornamelijk gebruikt voor training. De sector in kwestie is in feite een heel grote boulder, die het best te beklimmen is in de namiddag. De dauw, samen met de korstmossen maakten voetplaatsing zeer moeilijk op een vochtige ochtend. Het meest bleef ons Gratastinchi bij. Een 6a Chimney die startte onderaan een barst en de boulder/sector bijna volledig in 2 splitst. Een leuke kennismaking met Chimneys, barsten en Graniet (eigenlijk Gneiss). Het echte werk was voor later. Op de terugweg namen we al een Kijkje bij Fissura Kosterlitz. Een boulder Crack van ongeveer 6 meter met een sterke reputatie als klassieker. Deze boulder werd ooit bedreigd met afbraak voor de aanleg van een tunnel maar dankzij een petitie werd de route gered. Iedereen wilde al eens voelen aan de barst, maar een echte poging zou pas later komen. We besloten eerst werk te maken van “den aperitef”. Tijdens deze stage verbleven we in Albergo La Cascata. Daar werd voor ons gekookt en dat maakte dat we nog meer tijd op de rots konden spenderen. De plannen voor de dag erop lagen vast en er restte ons niets anders dan genieten van de avond.

Sebastiaan in "Gratastinchi", aangemoedigd door de rest ©Kristof

Sebastiaan in “Gratastinchi”, aangemoedigd door de rest ©Kristof

De volgende dag was het graniet niet het enige dat barsten vertoonde: Ook het scherm van Jeroen’s gsm moest eraan geloven. Timelapsen schieten is een gevaarlijke bezigheid. Een goede nachtrust had iedereen deugdgedaan en eindelijk konden we de eerste trad multipitch routes aanvatten. De dag bracht een paar mooie lengtes. Vooral L4 en L5 van “Pesce d’aprile” waren heel plezant. De uitklim van de grot uit L4 van “Spigolo”, gevolgd door de offwidt-barst viel ook in de smaak. Sebastiaan en Niels klommen een beetje verder in dezelfde sector (Torre di aimionin). Hun route heette “Via del Diedro” en begon met een natte Diedre, gevolgd door een barst en een beetje “good old bushclimbing”, ondertussen de specialiteit van Niels. Daarna volgde weer prachtige rots, die Sebastiaan echter niet wist te vinden. In de plaats daarvan vond hij het handiger een nieuwe variante uit te kuisen. Ondertussen bleef de Kosterlitz in ons achterhoofd zitten en besloten we daar nog eens een poging te wagen. Ondanks de Grappa waren deze pogingen zonder succes. Niemand wist deze route clean te toppen. We’ll be back.

Denis in de eerste lengte van Spigolo ©Kristof

Denis in de eerste lengte van Spigolo ©Kristof

Arne in Spigolo ©Kristof

Arne in Spigolo ©Kristof

Maandag 28 oktober 2013

Op het programma vandaag: “Via Dei camini”, voor Sebastiaan als voorklimmer met Kristof en Arne, gevolgd door “Tempi moderni” voor Denis en Friedemann. “Diedro Nanchez” stond hoog op het verlanglijstje van Niels, Andreas (Andreas “Andy” Klein, Oostenrijkse berggids die Arne kwam versterken voor de stage) en Jeroen. Die ochtend was deze route echter omgetoverd tot de douche van het gebied. Dit samen met natte algen in een te dulferen 6B+ deed Hen beslissen iets anders te zoeken. Om toch in dezelfde sector te blijven werd besloten  het cordée van Sebastiaan te volgen. De nodige voorklimvalletjes gaven vertrouwen in ons materiaal en iedereen kreeg een pak slaag waar nodig. We merkten dat dit niet meer onze eerste dag op graniet was, en hier en daar bleven onze hand-jams al steken. Tegen de avond betrok de lucht en keerden we terug. Vlak voor het donker was iedereen bij de auto. Lekkere pasta en een heel grote fles wijn brachten ons verder in de avond.

Sebastiaan in de eerste lengte van “Via dei camini” ©Jeroen

Sebastiaan in de eerste lengte van “Via dei camini” ©Jeroen

Arne, Jeroen en Sebastiaan in L3 van via Dei camini ©Kristof

Arne, Jeroen en Sebastiaan in L3 van via Dei camini ©Kristof

Friedemann in Dezelfde lengte ©Denis

Friedemann in Dezelfde lengte ©Denis

Tijd om terug te keren ©Kristof

Tijd om terug te keren ©Kristof

Naast lokale specialiteiten werd slechts één fles wijn genuttigd ©Jeroen

Naast lokale specialiteiten werd slechts één fles wijn genuttigd ©Jeroen

Dinsdag 29 oktober.

Slecht weer voorspeld, multipitch zat er niet in. Dan maar rustdag in Sector “Dado”. Denis slaagde erin een Camalot nr4 vast te blokken. Na vakkundig gepruts kregen we deze toch los. Zei er iemand trakteren? Ook memorabel was “Bianca Parete”, een interessante barst, met een goede rustpas in het midden. Daarnaast nog ‘’Cochise” 5c en “Apogeo” 5C+. In “Bianca parete” konden we de nieuwe jamming technieken ook toepassen, met interessante resultaten. Friedemann klom deze lengte prachtig voor maar had toch een pitstop nodig voor extra friends. Ook werden een paar pogingen toprope geprobeerd in een 7c (robin hood). Toen we terugkeerden was het weer donker.  ’s Avonds was er pasta in overvloed, dankzij de onbaatzuchtige inspanningen van Helmuth die de dag ervoor zijn twijfels had geuit over de grootte van de porties. De kok was een beetje beledigd en wou ons nu forcefeeden tot we erbij neervielen.

Friedemann In “bianca parete” ©Jeroen

Friedemann In “bianca parete” ©Jeroen

Pittstop voor Friedemann ©Jeroen

Pittstop voor Friedemann ©Jeroen

Woensdag 30 oktober. De croissants waren weer uitstekend, de koffie werd er dagelijks beter op. Vandaag de legendarische “fessura Della Disperazione” op het programma. Een route die zeer moeilijk in objectieve klimgraden uit te drukken is. Grote friends maten 4-6 komen zeker van pas. Uitklimmen tot een gemeenschappelijke 6a+ dièdre/barst van “Cannabis” en “Batessimo Della Terra” is de moeite waard , maar zeer luchtig af te zekeren. Als je mentaal al onder de indruk bent na het klimmen van “Disperazione”, doe je in je broek bij die laatste lengte. Volgens Denis was het de mooiste multipitch van de week. “Incastromania”  werd geklommen door Friedeman, Seba en Andy als opwarmer. Daarna werd gekozen voor 3 lengtes, bestaande uit een combinatie van “Manovre orchestrali Nell’oscura” en “Diedro Del Mistero” met een interessante bovenste 6b lengte, beginnend als dièdre en eindigend als dak. Niels was voorklimmer van dienst in Nautilus. Samen met Kristof en Arne waren zij ruim als langste onderweg. Ondertussen verzamelde de rest aan de “Fissura Kosterlitz” die al snel een aantal keer succesvol getopt werd.

Denis en Jeroen aan de start van “Fessura Della disperazione” ©Kristof

Denis en Jeroen aan de start van “Fessura Della disperazione” ©Kristof

Kristof in “Nautilus” ©Niels

Kristof in “Nautilus” ©Niels

Oostenrijkse Berggids Andreas Klein topt de Kosterlitz © Jeroen

Oostenrijkse Berggids Andreas Klein topt de Kosterlitz © Jeroen

Donderdag 31 oktober

Vandaag dezelfde routes als gisteren, maar de cordées werden door elkaar gegooid. Jeroen, Arne en Niels in “Diedro”, Kristof, andy en Friedel in “Disperazione”. Kristof klom voor, tot bloedens toe. Grote friends boden weer troost en geruststelling. Sebastiaan en Denis klommen de Nautilus en kregen eindelijk de Gopro in gang, beelden volgen nog. Incastromania is een single-pitch lengte die zeker de moeite waard is. Het is een mooie barst waar je van onder tot boven handjams kan oefenen. Na apero en avondeten kregen we ”Toegepaste EHBO technieken” aangeleerd door Dokter Kristof.

Kristof demonstreert hoe je een slachtoffer met nekletsel kan transporteren met touw en rugzak wanneer geen alternatieven mogelijk zijn. ©Jeroen

Kristof demonstreert hoe je een slachtoffer met nekletsel kan transporteren met touw en rugzak wanneer geen alternatieven mogelijk zijn. ©Jeroen

Vrijdag 1 november

Denis en Kristof klommen in wat Kristof “el misero” noemde. Na veel gepalaver en geschuif in de cordées kwam de rest ook overeen. Andy, Seba en Jeroen klommen de eerste 3 lengtes van “Il lato oscuro” om dan Niels en Friedemann te volgen in de 2e helft van “locatelli”. Deze laatste route was uniek in de zin dat er een korte speleo sectie in kwam. De laatste lengte, een 6b dièdre die er vochtig bijlag werd omgeruild door een 6a barst-dal. Ondertussen kwamen de sluierwolken langzaam vanuit lagere hoogten het dal binnengedreven. Toen de laatste lengte beklommen was, bereikten de wolken ons ook. In de mist rappelden we wat de laatste lengtes van de stage zouden worden. De volgende dag beslisten de weergoden dat het goed geweest was en onze vingertoppen waren er niet rouwig om. Tijd om naar huis te gaan.

Friedemann in Locatelli ©Jeroen

Friedemann in Locatelli ©Jeroen

©Andreas Klein

©Andreas Klein

MC5 hooggebergtestage

26 maandag aug 2013

Posted by jeroendemey in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Aiguille d’Entrèves, Aiguille De Chardonnet Migot Pillar, Aiguille de Toule, Arrète de Cosmiques, Bart Overlaet, Chamonix, Col Oriental, Contamine Mazaud, Denis Hoste, Friedemann Koch, Hooggebergtestage, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, MC5, Niels Willaert, Petite Fourche, Sebastiaan Verbeke, Tête blanche

Na de samenkomst van alle leden van MC5 was het hoogtijd om alle sneeuwtechnieken op te frissen op de 1ste stagedag. Bart toonde zich van zijn beste kant en ging glijbaangewijs de sneeuwhelling af om de verschillende manieren van self-arrest te demonstreren. Tegen de namiddag waren we allen summa cum laude geslaagd in de sneeuwscholingkunde-he. Het hoogtepunt van de dag was omstreeks 18u30 exact 24 x 365 dagen en 16uur nadat Jeroen het eerste levenslicht had gezien, reden om onszelf te trakteren op een goeie Affligem.

Sebastiaan in spalt©Niels

Sebastiaan in spalt©Niels

Denis demonstreert spaltenberging ©Bart Overlaet

Denis demonstreert spaltenberging ©Bart Overlaet

De volgende dag werd alles nog eens vlug herhaald bovenaan de Aiguille du Midi gevolgd door spaltenberging. Daarna een opwarmer onder de vorm van de arrète/attend de Cosmiques. Klassieker der klassiekers. De route zelf was ok maar veel te druk. Door alle hecticiteit verliep het touwverloop niet zo vlot als we wilden en het vele aanschuiven, gecombineerd met naderende onweer/slechte zichtbaarheid maakten het soms frustrerend waardoor de route niet tot zijn recht kwam.

Aanloop naar de Torino hut ©Jeroen

Aanloop naar de Torino hut ©Jeroen

Grootse plannen voor de komende week, de Torino hut zou de uitvalsbasis worden. De aanloop hiernaartoe was een lange wandeling, goeie opwarmer maar fysiek niet uitdagend genoeg om onze honger te stillen. Denis had graag nog een kleine beklimming gedaan maar uiteindelijk wegens het lange zoeken naar Friedemann’s basispikkel, die uiteindelijk gestolen bleek, was de zin bij iedereen wat bekoeld.

Woensdag 10juli, vroeg dag, 4u opstaan voor de beklimming Aiguille de Toule N-wand, II,D. Bleek uiteindelijk énorm overgequoteerd, vervolgens direct gecombineerd met de Aiguille d’Entrèves NE traverse. PD+ II, 3b. Superplezante beklimming, soms wat expo maar dat maakte het alleen maar plezanter. Nu en dan wat volk tegengekomen maar allemaal vriendelijke mensen en niet te druk. Om de tijd te doden staken de voorklimmers zoveel mogelijk tussenzekeringen. Aan de naklimmers om alles op te ruimen. Denis slaagde er in om de hele route op nuts te zekeren in plaats van slings, dit tot groot jolijt van Sebastiaan. ‘s Avonds voldaan en op tijd in bed.

De noordwand van de Aiguille de Toule, onze sporen zijn nog zichtbaar in de sneeuwflank ©Denis

De noordwand van de Aiguille de Toule, onze sporen zijn nog zichtbaar in de sneeuwflank ©Denis

vroeg dag ©Jeroen

vroeg dag ©Jeroen

Entrèves overschrijding ©Niels

Entrèves overschrijding ©Niels

Wederom ging de wekker om 4u. De Noordflank van de Col oriental werd bestegen, een sneeuwflank van 50° met ijzige stukken. Dit was ons B-plan om de Tour Ronde te bereiken, het oorspronkelijk plan was de N-wand van de Tour Ronde. Deze lag echter niet in conditie. We vorderden traag en tegen dat  we de col bereikt hadden begon de sneeuw al goed sorbet te worden. Na een hele hoop geploeter op de onstabiele sneeuw/mixte graat besloten we terug te keren, de vooruitzichten waren een moeilijk/niet af te zekeren sneeuwgraat waar niemand zin in had. De condities werden er niet beter op en de tijd begon te dringen onder de hete zon. Het terugkeren met 7 personen, 3 x 50m touw en relais op abalakovs in de zon bleek frustrerend qua communicatie en snelheid. Na de vele uren en wisselende moraal stonden we om 17.30u op de gletsjer. Op het gemak teruggekeerd naar de hut, beetje ontspanning en bij aankomst op de hut een welverdiende maaltijd, voor de 3de maal op rij spaghetti met tomatensaus (met of zonder vlees) en als hoofdmaal nog taaier vlees, ook wel schoenlappen voor de kenners.

Aanloop naar de Col Oriental ©Niels

Aanloop naar de Col Oriental ©Niels

Jeroen Topt als laatste uit op de Col Oriental ©Denis

Jeroen Topt als laatste uit op de Col Oriental ©Denis

Zaterdag 13 juli. Na de leerrijke ervaring van 11 juli werd besloten nog wat ijsscholing te doen. Als locatie werd de Argentière gletsjer gekozen. Te bereiken via het middenstation van de Grands Montets lift. Technieken werden vlot doorlopen en daarna was het tijd voor de echte fun: ijsklimmen. Bart gaf een korte demonstratie in een crevasse en dan was het ons beurt. Friedemann toonde hoe het niet moest. De ochtendstond geeft quarks in de mond. Best wel schrikken voor de hele groep toen Friedemann zijn afgebroken tand liet zien. We zijn zo snel mogelijk naar het dal gegaan op zoek naar een tandarts. Moest je het ooit nodig hebben kunnen we je de zoektocht reeds besparen om de zaterdagnamiddag een tandarts van wacht te vinden in de gehele Haute-Savoie regio. Wachten dus tot zondag, logica ver zoek. Met behulp van pijnstillers, alcohol en rietjes kon Friedemann  ‘s avonds toch nog de finale van het EK muurklimmen op het marktplein in Chamonix bijwonen.

Bart demonstreert hoe je moet ijsklimmen©Denis

Bart demonstreert hoe je moet ijsklimmen©Denis

Omwille van het tandartsbezoek konden we onze instijg naar Albert 1e hut maar laat aanvatten. We waren dan ook niet op tijd in de hut om nog een kleine beklimming te starten, wat initieel het plan was.

Maandag, een nieuwe week, een nieuwe start: 4u opstaan. N-wand van de Tête blanche AD, 50/55° sneeuw, II. Kort wandje. Aanloop via een col waar Kristof weer dringend moest kakken. Zijn cordeepartner Sebastiaan was solidair. Zo solidair zelf dat hij voor zijn gentlemen’s room een plekje koos waar hij Kristof nog in de ogen kon kijken during the act. Na de Tete blanche nog snel de Petite Fourche (F) opgehuppeld en daarna teruggekeerd naar de hut.

Een col in de aanloop naar de tête blanche ©Jeroen

Een col in de aanloop naar de tête blanche ©Jeroen

Niels en Jeroen op de Tête Blanche ©Kristof

Niels en Jeroen op de Tête Blanche ©Kristof

Niels Topt uit op de Tête Blanche ©Jeroen

Niels Topt uit op de Tête Blanche ©Jeroen

Recuperatie na de klim ©Jeroen

Recuperatie na de klim ©Jeroen

Volgende dag 2u opstaan. Om 3u vertrokken om de Aiguille de Chardonnet via de Migot pijler AD+, IV, 55° te beklimmen. Onderweg namen we een variant met een 65° goulotte, die achteraf een D quotering bleek te hebben. Het was even zoeken om de rimaye over te geraken maar van daar af was het een plezante beklimming. Voor de leidende cordée een heel gevarieerde en vlotte route, Denis en Kristof werden echter nogal bitchy van het lange wachten en de brokjes ijs die wel eens naar beneden durfden te zoemen met het geluid van afketsende kogels. Jeroen en Friedeman kwamen door de bottlenecks een uur vroeger aan op de topgraat en de goulash met couscous van de dag ervoor begon goed te werken. De graat is plaatselijk een meter hoger geworden en we waren niet de enige. Al bij al een supermooie beklimming waar sommigen van ons al lang naar uit keken. Deze route voorklimmen met een kleine cordée is een echte aanrader. De zelfde dag nog afgedaald tot de voet van le tour.

Vlak voor ijscouloir op de Chardonnet ©Jeroen

Vlak voor ijscouloir op de Chardonnet ©Niels

Friedemann in het laatste sneeuwveld op de Chardonnet ©Jeroen

Friedemann in het laatste sneeuwveld op de Chardonnet ©Jeroen

Top Chardonnet ©Kristof

Top Chardonnet ©Kristof

Top Chardonnet, op de achtergrond Courtes, Droites en Verte ©Kristof

Top Chardonnet, op de achtergrond Courtes, Droites en Verte ©Kristof

De dagen erna was slecht weer voorspeld dus werd uitgeweken naar een drytoolgebied. Dankzij de fantastische topobeschrijving en onze gebrekkige kennis van de Franse taal werd de wandeling van 5 minuten herleid tot een zoektocht van een uur. Sebastiaan ontdekte gelukkig nog een aanwijzing die door Jeroen 2 minuten ervoor in de rots gekerfd was. Het massief heette “le zoo” en de routes hadden namen van dieren of dino’s. De respectievelijke plastieken versies waren onderaan de route vastgeschroefd. De verschillende exotische dinorassen uit elkaar houden was niet evident. De geklommen routes waren 1XD6/M6 1XM5 en 1X M4. Na de schrik van Friedemanns incident een paar dagen ervoor was het mentaal soms wat moeilijk te klimmen met wapens aan alle ledematen die elk moment in je gezicht konden katapulteren. Het is als klimmen met geladen pistolen with the safety off. Ondanks veel miserie toch goed geamuseerd met routes uitwerken en zelf de setjes recupereren bleek in overhangend terrein topamusement. Tegen 16.15u (later dan werd verwacht) begon het onweer te naderen en vertrokken we terug naar de camping.

Friedemann in Le Zoo M6

Friedemann in Le Zoo M6©Denis

Wegens aanhoudende voorspellingen op slecht weer werd er op donderdag gekozen voor een korte beklimming, we namen de Grands Montets lift om de NE-graat van Pointe de Grands Montets te doen. Onbekend, onbeschreven, niet moeilijk, heel plezant maar veel te kort. Vanop de lift afdalen tot de col, blijven afdalen en links houden tot de voet van de rotsgraag en vanaf daar de graat volgen tot boven. PD+ afhankelijk van hoe links je routeverloop gaat. Opletten dat de crampons niet vastzitten in de barsten.

Niet zo ideaal weer op de Grand Montets ©Kristof

Niet zo ideaal weer op de Grand Montets ©Kristof

Vrijdag 19 juli

Het plan van Denis, Friedemann en Jeroen was om de Rebuffat route op Aig du Midi te klimmen (6a trad 200m TD). Door het dreigende onweer hebben we ons aangesloten bij de rest van MC en pointe lachenal opnieuw beklommen. Sebastiaan kreeg de opdracht gids te spelen voor Bart. Hij heeft geleerd om altijd te checken of grote stenen wel degelijk vastzitten. Later leerde hij ook de crampon-a-main beweging af.Seba en Kristof deden na lachenal nog snel de col du midi –col de place graat om in stijl aan te komen op de cosmiques hut.

Zaterdag 20 juli, met kleine oogjes begonnen aan Contamine Mazaud  AD+ een adembenemende route op de triangle du Tacul. Kristof was leider van het 1e cordée. De klimsnelheid van de hele groep zat goed, maar in het ijscouloir en op het mixte stuk kon het vlotter. Op het ijs hadden we moeite om relais te maken vanwege te kort touw of te weinig ijsvijzen. Aankomst op de top was gezellig er werd geaperitiefd met kaasjes en worst. De terugkeer was lastig maar gelukkig lag het tempo niet te hoog. Een geslaagde afsluiter van de stage.

Sunrise on Tacul ©Jeroen

Sunrise on Tacul ©Jeroen 

Sneeuwveld op de contamine Mazeaud ©Kristof

Sneeuwveld op de contamine Mazeaud ©Kristof

Warming-up in Cham

23 vrijdag aug 2013

Posted by jeroendemey in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Chamonix, Clocher-Clochetons, Contamine Mazeaud, Denis Hoste, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, MC5, Pointe de Gigord, Pointe Lachenal, Tour de Crochues

In juli zou de hooggebergtestage voor MC5 plaatsvinden maar Denis, Friedeman en Jeroen konden niet wachten om de bergen in te trekken. Een week voor de rest van MC zou aankomen, vertrokken we richting Chamonix. Eens aangekomen, richtten we een bivak in tussen de vijver en het oefenmassiefje van les Gaillands. Er was nog net genoeg tijd om eten te maken en te gaan slapen. De volgende dag begonnen we al snel aan de planning voor de komende week en na wat voorbereidingen en inlichtingen in Chamonix-center konden we in de namiddag eindelijk instijgen met de Grands Montets lift.

Na een korte traversée over de bovenkant van de Argentière Gletsjer begonnen we enthousiast onze bivakplek uit te graven, relatief dicht onder onze route voor de dag erop. Toen echter een frisbee-formaat steen vanuit het couloir iets te dicht bij onze bivakplek landde, besloten we toch maar naar naar een lager gelegen gebied te verhuizen. De dag erop zouden we de Pointe Gigord via het Noord-Oost couloir beklimmen, een weinig beklommen buur van de bekende Chevalier couloir op de Petite Aiguille Verte.

1 Bivvy argentiere c Denis

Jeroen en Friedemann maken zich klaar voor de overnachting boven de Argentière Gletsjer ©Denis

De Gigord Couloir (links) en rechts de Chevalier zoals te zien vanop het bivak ©Jeroen

3 Chardonnet argentiere c jeroen

Aiguille de Chardonnet en Aiguille d’argentière vanop de bivakplek ©Jeroen

We kwamen toe in bewolkte omstandigheden, maar de zichtbaarheid werd beter naarmate de avond vorderde en met het fenomenaal uitzicht op de Aiguille de Chardonnet, Aiguille d’Argentière, de Tour Noir en de Mont Dolent was het niet gemakkelijk om in slaap te geraken.  De volgende dag was nog voor de zon opkwam duidelijk dat de bewolking was toegenomen, maar vol goede moed begonnen we eraan. De couloir op de Gigord is 400m lang, 55° sneeuw en slechts AD+ gequoteerd. Toch waren we blij dat Denis alles vlotjes voorklom. De sneeuw was van wisselende kwaliteit en als eerste tocht van het seizoen kon het tellen. Op de terugweg werd Denis afgelost en kreeg Jeroen de eer om de rappels te leiden en relais te zoeken of te bouwen waar nodig. De sneeuwkwaliteit was nog meer verslechterd en de meeste relais waren nog bedekt door het dikke pak sneeuw dat er nog zo laat in het seizoen lag. Het werd nog een opgave om een veilige afdaalroute te vinden maar enkele uren later stonden we toch heelhuids beneden, met 8 op de 11 rappels op eigen relais. De terugtocht naar het liftstation op 3300m was erg lastig we hadden slechts weinig tijd om de laatste lift te halen. Tijdens het stappen op een onverbiddelijk tempo maakten we al plannen voor de volgende tocht. Contamine-Mazeaud op de Triangle du Tacul stond nog op ons verlanglijstje… Aangezien er slecht weer voorspeld was, besloten we de pas laat in te stijgen. Voor de route was een bivak nodig op de Vallée Blanche, vlakbij de Aiguille du Midi.

Do you know where your teenager is at 5 am in the morning? ©Jeroen

Do you know where your teenager is at 5 am in the morning? ©Jeroen

Rappel in de Gigord Couloir ©Jeroen

Rappel in de Gigord Couloir ©Jeroen

Bij aankomst op de Aiguille du Midi de volgende dag was de zichtbaarheid zeer beperkt en op geheugen en windrichting wisten we toch “camping Cosmiques” terug te vinden. We waren ongerust dat we in de problemen zouden komen met onze bivak, gezien er recentelijk weer gezwaaid werd met een kampeerverbod dat al 20 jaar bestond. Gelukkig zijn we geen PGHM tegengekomen en bivakkeren wordt nog steeds gedoogd zolang de tenten overdag verdwijnen. Later hoorden we dat er boetes van 1200 tot 6000 euro opgelegd werden aan overtreders die hun tenten overdag lieten staan. Met 3 in een 2persoonstentje werd het nog een gezellige nacht.

Pitching a tent in July ©Denis

Pitching a tent in July ©Denis

De volgende ochtend hield het slechte weer langer aan dan verwacht. We stonden op om 3u, 4u, 5u maar moesten steeds opnieuw wachten op verbetering. Na veel snoozen stonden we pas ruim na 7u aan de voet van de Triangle du tacul om de Contamine-Mazaud te klimmen. Snel werd al duidelijk dat de sneeuwkwaliteit en daarmee het tempo, gepaard met de late start niet snel genoeg was om op tijd boven te geraken. De sneeuw liet niet toe om efficiënt relais en tussenzekeringen te maken door de dikte van de sneeuwlaag over het ijs. We stonden voor een keuze: solo klimmen of veel te lang onderweg zijn. Wijselijk besloten we terug te keren en om de dag te redden, kropen we direct in de originele start van de Arète de Cosmiques. Na een korte pauze in de Cosmiques hut trokken we naar de 3 pointes Lachenals. Een gezellig routje met plezante passages en onderweg hebben we nog een achtergelaten friend kunnen recupereren. Om 16u stonden we eindelijk terug aan de bivakplaats. Na 20 minuten opbreken en na hard werken op de terugtocht stonden we om 17u terug in het liftstation. Daar aangekomen leerden we dat al dat haasten nergens voor nodig was, de laatste lift was nog lang niet vertrokken. ’a Avonds werd de mislukte poging op de Triangle gecompenseerd met een lekkere maaltijd en de eerste douche van de week.

Aanloop naar de Triangle du Tacul ©Jeroen

Aanloop naar de Triangle du Tacul ©Jeroen

Contamine Mazeaud ©Jeroen

Contamine Mazeaud ©Jeroen

Contamine Mazeaud vlak voor de terugtocht ©Jeroen

Contamine Mazeaud vlak voor de terugtocht ©Jeroen

Denis en Friedemann op de eerste Pointe Lachenal ©Jeroen

Denis en Friedemann op de eerste Pointe Lachenal ©Jeroen

Na de mixte routes van de dagen ervoor werd het tijd voor een old-school rotsroute. Denis had al een tijdje Seul en Si, een 6b+ trad route op de Tour de Crocheus op het oog, maar na 1 lengte bleek dat we de verkeerde relais genomen hadden en besloten we dan maar verder te klimmen op een iets gemakkelijker, maar ook mooie route in dezelfde wand, Les Violons Tziganes, 6a+ max. Denis was in zijn nopjes dat hij sinds de blok en de examens eindelijk nog eens op pure rots kon klimmen en Jeroen was vergeten hoe hij moest rotsklimmen en vorderde iets minder snel als Friedemann maar uiteindelijk is iedereen volledig clean en à vue boven geraakt. Boven zagen we nog een berggeit wat bewijst dat je geen 6a+ moet kunnen klimmen om op de Tour te geraken.

IMG_4947

Geit op berg ©Denis

Terug aangekomen aan het materiaaldepot dat we lagerop aangelegd hadden, bleek ons voedsel en materiaal gespaard van wandelaars en marmotten. Diezelfde avond nog vertrokken we te voet van de Tour de Crochues naar Planpraz om daar te bivakkeren in de buurt van ons volgende doel: De Clocher-Clochetons, een graatoverschrijding (D) met 5 topjes, geopend in 1913. Het is een plezant kort technisch tochtje dat terecht in “Les 100 plus belles courses dans le massif du Mont Blanc” van Gaston Rébuffat vermeld wordt. Friedemann had er veel zin in en klom de hele route vlotjes voor. We begrepen helemaal waarom deze route zo’n klassieker was, en ook de tirolienne tussen de derde en de vierde top leverde enkele hilarische momenten op om het touw over de ankers aan de overkant te krijgen. ‘s Avonds was er dan de reünie met de rest van MC5 en onze gids Bart Overlaet op de camping. Het begin van de stage kon gevierd worden met STUUFLIES.

Op de Tour de Crochues werden we getrakteerd op een fenomenaal uitzicht op het Mont Blanc Massief ©Jeroen

Op de Tour de Crochues werden we getrakteerd op een fenomenaal uitzicht op het Mont Blanc Massief ©Jeroen

Friedemann en Jeroen op weg naar de Bivak bij Planpraz ©Denis

Friedemann en Jeroen op weg naar de Bivak bij Planpraz ©Denis

Denis en Friedemann op de Petit Clocher ©Jeroen

Denis en Friedemann op de Petit Clocher ©Jeroen

Friedemann hangt vol enthousiasme in de Tyrolienne tussen de Petit clochetons ©Jeroen

Friedemann hangt vol enthousiasme in de Tyrolienne tussen de Petit clochetons ©Jeroen

Multipitch stage Calanques

23 zondag jun 2013

Posted by jeroendemey in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

calanque, Mount coach 5, Multipitch stage

Als voorbereiding op de kalkstage vond voor de nieuwe lichting MC5 een opleidingsweekend touwtechnieken plaats. Dit weekend bestond uit een dag waarbij alle Mount Coach klimtechnieken op elkaar afgestemd werden, gevolgd door dag klimmen met mobiele zekeringsmiddelen op de Belgische rotsen. Sommigen hadden hier nog niet veel ervaring mee, en de eerste indruk was dan ook: friends are friends and nuts are nuts. We namen de tijd om de sterkten, zwakten, correct gebruik en mogelijke improvisaties te leren kennen. Daarna gingen we direct de rots op in Yvoir, een massief dat zich op sommige plaatsen heel goed leende tot traditioneel klimmen. De ene barst na de andere gaven een gevoel van zekerheid en vrijheid die zin gaven in meer van dat.

hardware

Sanne demonstreert zijn ijzerwinkel in Yvoir © Jeroen

Daarvoor moesten we echter nog even wachten. De eerstvolgende stage zou de kalkstage zijn, in Presles, maar zoals het weer ons de avond van vertrek deed beslissen: het Massif des Calanques. Doel van de stage was zo veel mogelijk multipitch routes klimmen, daarin efficiënt vooruit te gaan met behulp van de op elkaar afgestemde klimtechnieken, afgewisseld met de nodige team-building ‘s avonds op de camping. We zouden gaan voor het verlengd weekend, donderdag t.e.m. zondag.

We vertrokken woensdagavond in de gietende regen om donderdagochtend in het zonnetje aan te komen in Camping les Cigales te Cassis. De camping was hopeloos volzet maar Sanne wist nog 2 plaatsjes te versieren voor het MC team. Welke oneerbare voorstellen hij daarvoor heeft moeten doen is tot op heden een militair geheim gebleven. Het opbouwen van de kampplaats gebeurde met een bijna griezelige efficiëntie, al mocht het van Sanne allemaal nog wat sneller. Door de onverwachte wijziging van klimgebied, van Presles naar de Calanques werden plannen B, C en D last-minute toegelicht. Die eerste dag zouden we iets kort klimmen, we hadden net de hele nacht doorgereden en wat tijd verloren op de camping met de campingplaatsen te regelen en de tenten op te zetten. Enkele uren later stonden we onderaan plan C en konden we eindelijk beginnen waarvoor we kwamen: klimmen. “10 heures moins le quart pour le Grec” (6b/6c/6b) was naar de mening van Sebastiaan een beetje slap gequoteerd maar desondanks hebben we aangenaam kunnen kennismaken met de heerlijk ruwe rots en lekker scherpe regletjes, uitgecorrodeerd door waterdruppels die zo typisch zijn aan de streek. Andere touwcordées klommen “Le Droit de Rêver” (3L, 6b max), “Six à Nous Trois” (4L, 6a max) en “Voie du Sommet Nord” (4L, 6b max). Allemaal tof, al zijn ze wat kort, behalve die laatste waarin Steve en Niels plots (ondanks wat de topo zei) voor onbehaakt terrein stonden en Niels als voorklimmer zijn lengtes mocht afzekeren en relais maken op de weinige nuts die hij gelukkig toch mee had.

edgy

Sebastiaan in ”10 heures moins le quart pour le Grec”, 3L 6c max © Jeroen

pinnacle

Aan de top van “10 heures moins le quart pour le Grec”

Op dag 2, vrijdag 10 mei was er minder sprake van “a walk in the park”. Deze keer gingen we naar de “Socle de la Candelle”, de onderste sector van een rotsformatie met daarboven de “Grande Candelle”. Beiden zijn verbonden via een korte wandeling. De eerste route van An Laenen en Jeroen, een mooi overhangende 6a uit een combinatie van “Pillier de l’Enclume” en “Civa”, 12L 6c max deed hen meermaals fronsend naar de topo kijken. Desondanks gaf het enkele fotogenieke momentjes in de laatste lengtes. Terwijl An en Jeroen uitgewaaid werden voor de lens van Sanne, zaten Steve, Friedemann en Denis toch iets meer afgeschermd van de wind in de “Armata Calanca”, wat na afloop van de stage tot mooiste route zou verkozen worden. 320 meter goodness verdeeld over 12 lengtes, 6c max. Kristof en Sanne hadden een mooi overzicht vanuit de “Mahavishnu” gecombineerd met “La Centrale”, 8L 6b+ max en Arne, Niels en Sebastiaan kropen in “Les Hommes Volants”, 8L 6c max.. Iedereen maakte die dag kennis met de beruchte mistralwind.

Jeroen is de combinatie “Pilier de l’Enclume” met “Civa” aan het klimmen. ©Sanne

Image

Steve in “Armata Calanca”

Op dag 3 zijn An, Arne en Jeroen gestart in “Aarmata Calanca” nadat Denis en Friedemann er zo lyrisch over waren. Al gauw kregen we gezelschap van enkele Fransen, die zo vriendelijk waren onze musketons uit de relais te halen terwijl we er aan hingen. Sneller klimmen was de boodschap. Na 3 lengtes waren we hen kwijt en we hebben ze niet gemist.

Image

An Laenen in L8 (6b+) van “Armata Calanca” © Jeroen

Denis en Sanne hadden geen bezoek in “Le festin de Satan”, 12L 6c max, een route die slechts na een rappel tot vlak boven het water gestart kon worden. De start van de route vinden was niet evident, want je moest op zoek naar de relais om van daar naar de start van je route te rapellen. Ook hier deed de mistralwind bij momenten lastig, het touw werd uitgesmeten en hing plots een paar meter hoger dan van waar je het uitgeworpen had. Ook moest Sanne Denis er in de route even aan herinneren niet aan zijn linkerkant te pissen als de wind zo hevig naar rechts waaide.

Image

Denis aan de start van “Le Festin de Satan” ©Sanne

Image

Denis aan de start van “Le Festin de Satan” ©Sanne

Steve en Sebastiaan klommen een combinatie van “Gutenberg” en “La Centrale”, 9L 6b+ en die laatste zou toch ook één van de mooiere routes van de trip blijken. Friedemann, Kristof en Niels zouden een route op nuts en friends klimmen en het werd een combinatie van “Civa” en “Cheminee Buisson”, 11L 6a max.

Aangezien Denis en Sanne een aanzienlijk langere aanloop hadden, en één van de langere en moeilijkere routes gingen klimmen werd verwacht dat zij als laatste terug aan de wagen zouden zijn. Door de kortere aanloop en het makkelijkere niveau nam de groep van Niels, Kristof en Friedemann  de autosleutels mee. Uiteindelijk bleken Denis en Sanne als eerste terug te zijn en was het wachten geblazen op Kristof, Niels en Friedemann die pas als laatste bij de auto arriveerden waardoor we bijna te laat terug waren op de camping om die avond nog uit te checken. Gelukkig was er aan de wagen een frituur om het leed voor de wachtenden draaglijker te maken. Achteraf bleek ook hier weer de mistral een rol gespeeld te hebben, het drietal probeerde hun achterstand zo goed en zo kwaad als mogelijk goed te maken door de hele weg terug al lopend mét friends & nuts af te leggen, dit tot groot jolijt van de voorbijgangers.

Dag 4, Zondag 12 mei 2013. De laatste dag werd geklommen in de sector Sormiou. Vanwege de lange terugreis vertrokken we ruim op tijd want er werd ons een mooie aanloop beloofd en we konden niet te laat zijn want iedereen moest maandagmorgen op het werk of in de les zijn. Onderweg een paar 4e graads routes in de approche om even op te warmen, ook simultaan vorderen en goede communicatie kwamen van pas om te kunnen vorderen op terrein met veel rukwinden, blootstelling aan de hoogte en de zee vlak onder ons. Na de aanloop werd geopteerd voor relatief korte routes, gezien bij sommigen de vingers en klimschoenen respectievelijk afgesleten waren tot aan de elleboog en de knie. De uitdagende aanloop zorgde, naast de uitsluitende aanwezigheid van rots, hier en daar onderbroken met kleine grotjes waar je nog net een bivakplaats van kon maken en het uitzicht over de zee voor een prettig geïsoleerd gevoel. Kortom een geslaagde stage!

Image

Niels kijkt naar de aanloop © Jeroen

Image

An in “Les Leaders”, 6L 6a+ max ©Sanne

Image

De aanloop van de laatste dag © Jeroen

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors







25













25

Mount Coach

Onze sponsors

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • MOUNT COACH
    • Doe mee met 119 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MOUNT COACH
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....