In juli zou de hooggebergtestage voor MC5 plaatsvinden maar Denis, Friedeman en Jeroen konden niet wachten om de bergen in te trekken. Een week voor de rest van MC zou aankomen, vertrokken we richting Chamonix. Eens aangekomen, richtten we een bivak in tussen de vijver en het oefenmassiefje van les Gaillands. Er was nog net genoeg tijd om eten te maken en te gaan slapen. De volgende dag begonnen we al snel aan de planning voor de komende week en na wat voorbereidingen en inlichtingen in Chamonix-center konden we in de namiddag eindelijk instijgen met de Grands Montets lift.

Na een korte traversée over de bovenkant van de Argentière Gletsjer begonnen we enthousiast onze bivakplek uit te graven, relatief dicht onder onze route voor de dag erop. Toen echter een frisbee-formaat steen vanuit het couloir iets te dicht bij onze bivakplek landde, besloten we toch maar naar naar een lager gelegen gebied te verhuizen. De dag erop zouden we de Pointe Gigord via het Noord-Oost couloir beklimmen, een weinig beklommen buur van de bekende Chevalier couloir op de Petite Aiguille Verte.

We kwamen toe in bewolkte omstandigheden, maar de zichtbaarheid werd beter naarmate de avond vorderde en met het fenomenaal uitzicht op de Aiguille de Chardonnet, Aiguille d’Argentière, de Tour Noir en de Mont Dolent was het niet gemakkelijk om in slaap te geraken.  De volgende dag was nog voor de zon opkwam duidelijk dat de bewolking was toegenomen, maar vol goede moed begonnen we eraan. De couloir op de Gigord is 400m lang, 55° sneeuw en slechts AD+ gequoteerd. Toch waren we blij dat Denis alles vlotjes voorklom. De sneeuw was van wisselende kwaliteit en als eerste tocht van het seizoen kon het tellen. Op de terugweg werd Denis afgelost en kreeg Jeroen de eer om de rappels te leiden en relais te zoeken of te bouwen waar nodig. De sneeuwkwaliteit was nog meer verslechterd en de meeste relais waren nog bedekt door het dikke pak sneeuw dat er nog zo laat in het seizoen lag. Het werd nog een opgave om een veilige afdaalroute te vinden maar enkele uren later stonden we toch heelhuids beneden, met 8 op de 11 rappels op eigen relais. De terugtocht naar het liftstation op 3300m was erg lastig we hadden slechts weinig tijd om de laatste lift te halen. Tijdens het stappen op een onverbiddelijk tempo maakten we al plannen voor de volgende tocht. Contamine-Mazeaud op de Triangle du Tacul stond nog op ons verlanglijstje… Aangezien er slecht weer voorspeld was, besloten we de pas laat in te stijgen. Voor de route was een bivak nodig op de Vallée Blanche, vlakbij de Aiguille du Midi.

Bij aankomst op de Aiguille du Midi de volgende dag was de zichtbaarheid zeer beperkt en op geheugen en windrichting wisten we toch “camping Cosmiques” terug te vinden. We waren ongerust dat we in de problemen zouden komen met onze bivak, gezien er recentelijk weer gezwaaid werd met een kampeerverbod dat al 20 jaar bestond. Gelukkig zijn we geen PGHM tegengekomen en bivakkeren wordt nog steeds gedoogd zolang de tenten overdag verdwijnen. Later hoorden we dat er boetes van 1200 tot 6000 euro opgelegd werden aan overtreders die hun tenten overdag lieten staan. Met 3 in een 2persoonstentje werd het nog een gezellige nacht.

De volgende ochtend hield het slechte weer langer aan dan verwacht. We stonden op om 3u, 4u, 5u maar moesten steeds opnieuw wachten op verbetering. Na veel snoozen stonden we pas ruim na 7u aan de voet van de Triangle du tacul om de Contamine-Mazaud te klimmen. Snel werd al duidelijk dat de sneeuwkwaliteit en daarmee het tempo, gepaard met de late start niet snel genoeg was om op tijd boven te geraken. De sneeuw liet niet toe om efficiënt relais en tussenzekeringen te maken door de dikte van de sneeuwlaag over het ijs. We stonden voor een keuze: solo klimmen of veel te lang onderweg zijn. Wijselijk besloten we terug te keren en om de dag te redden, kropen we direct in de originele start van de Arète de Cosmiques. Na een korte pauze in de Cosmiques hut trokken we naar de 3 pointes Lachenals. Een gezellig routje met plezante passages en onderweg hebben we nog een achtergelaten friend kunnen recupereren. Om 16u stonden we eindelijk terug aan de bivakplaats. Na 20 minuten opbreken en na hard werken op de terugtocht stonden we om 17u terug in het liftstation. Daar aangekomen leerden we dat al dat haasten nergens voor nodig was, de laatste lift was nog lang niet vertrokken. ’a Avonds werd de mislukte poging op de Triangle gecompenseerd met een lekkere maaltijd en de eerste douche van de week.

Na de mixte routes van de dagen ervoor werd het tijd voor een old-school rotsroute. Denis had al een tijdje Seul en Si, een 6b+ trad route op de Tour de Crocheus op het oog, maar na 1 lengte bleek dat we de verkeerde relais genomen hadden en besloten we dan maar verder te klimmen op een iets gemakkelijker, maar ook mooie route in dezelfde wand, Les Violons Tziganes, 6a+ max. Denis was in zijn nopjes dat hij sinds de blok en de examens eindelijk nog eens op pure rots kon klimmen en Jeroen was vergeten hoe hij moest rotsklimmen en vorderde iets minder snel als Friedemann maar uiteindelijk is iedereen volledig clean en à vue boven geraakt. Boven zagen we nog een berggeit wat bewijst dat je geen 6a+ moet kunnen klimmen om op de Tour te geraken.

Terug aangekomen aan het materiaaldepot dat we lagerop aangelegd hadden, bleek ons voedsel en materiaal gespaard van wandelaars en marmotten. Diezelfde avond nog vertrokken we te voet van de Tour de Crochues naar Planpraz om daar te bivakkeren in de buurt van ons volgende doel: De Clocher-Clochetons, een graatoverschrijding (D) met 5 topjes, geopend in 1913. Het is een plezant kort technisch tochtje dat terecht in “Les 100 plus belles courses dans le massif du Mont Blanc” van Gaston Rébuffat vermeld wordt. Friedemann had er veel zin in en klom de hele route vlotjes voor. We begrepen helemaal waarom deze route zo’n klassieker was, en ook de tirolienne tussen de derde en de vierde top leverde enkele hilarische momenten op om het touw over de ankers aan de overkant te krijgen. ‘s Avonds was er dan de reünie met de rest van MC5 en onze gids Bart Overlaet op de camping. Het begin van de stage kon gevierd worden met STUUFLIES.