Alpamayo and Cayesh – Cordillera Blanca

22 donderdag Jun 2017

Tags

Alpamayo, Cayesh, Cordillera Blanca, Denis Hoste, French Direct, Friedemann Koch, German route, Nelson Neirinck, Peru

Ever since my first visit four years ago, I promised myself I would go climb in Peru again. When Denis asked me if I wanted to join him with Friedemann on a trip to the Cordillera Blanca and Huayhuash I didn’t hesitate for a second. A couple months of planning, training and a last-minute job installing pools later I found myself on a plane to Huaraz for almost 7 weeks of Andean madness!

(Full detailed Cayesh trip report at the bottom of the story)

Lees verder →

Storm Henry in Scotland

04 vrijdag Mrt 2016

Posted by Denis Hoste in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Aviemore, Cairngorms, coire an t sneachda, Denis Hoste, fingers ridge, fluted buttress direct, Friedemann Koch, haston line, hidden chimney direct, mixed climbing, Mixte, original summer route, Scotland, the lamp, Winter Climbing

A couple of weeks ago me (Denis Hoste) and Friedemann Koch went on a trip to the north of the UK, for some mixed winter climbing. To keep the costs low, we would travel with my van (and ferry) which would also be our accommodation for those 8 days. Conditions during the month of January were so-so, with lots of new and fresh snow, so all that the rocks needed to get in good nick were some thaws and then some refreezes. The classic ‘good conditions’-cycle of thaws and refreezes, you know. The end of January saw a lot of those thaws, but unfortunately, not a lot of refreezes. In fact, temperatures were just a little too high which caused for rainfall instead of snowfall which poured all the snow away. Then the waiting game began for a new batch of snow, and again high hopes of a good thaw and refreeze.

Lees verder →

Schweiz Plaisir! (en gelukkig ook plan B)

02 donderdag Jul 2015

Posted by Denis Hoste in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Chamonix, Denis Hoste, Eldorado, fair hands line, Frendo, Grimsel, Handegg, Motorhead, Schweiz Plaisir, Walter Staelens, Zwitserland

Ik (Denis Hoste) droomde al langer van een bepaalde lange route in Zwitserland. Klimtechnisch is ze niet zwaar, maar de moeilijkheid zit hem in de lengte van de route. Ik heb het over de Westgraat van de Salbitschijen, die zo’n 32 lengtes telt, verdeeld over een vijftal torens op de graat zodat je ook vaak moet wisselen tussen klimmen en rappelen, niet te moeilijk (tot 6b). En om alles leuker te maken zou hij trad moeten af te zekeren zijn, al denk ik wel dat er al menig piton in zit. De meeste mensen klimmen hem in meerdere dagen, maar snelle cordées doen hem in één lange dag. Dat was ook ons plan. Als ik even zocht naar een partner voor iets langs mee te doen op rots, dan dacht ik ineens aan Walter Staelens. Die knalt vaak door lange routes, nog voor zijn ontbijt. En dus stuurde ik hem een mailtje. Slechts één probleem: we hadden nog nooit samen geklommen.

Dus stelde ik een tripje van 6 dagen voor, waarbij we de eerste 3 dagen “langere” multipitches deden (denk 10-15 lengtes), trad op graniet, van ongeveer dezelfde moeilijkheid als de crux van de Salbit westgraat, om wat op elkaar ingespeeld te geraken. We willen zoveel mogelijk klassiekers doen, als we daar dan toch klimmen. De vierde dag zouden we een rustdag nemen (maar toch ook al de 3 à 4 uur instijgen naar de Salbit) om de vijfde dag de Salbit westgraat te kunnen knallen. De zesde dag was om hier en daar te kunnen schuiven indien het weer of iets anders zou tegenvallen.

Zo gepland zo gedaan, vrijdagavond vertrokken we om 20u uit Genk, een paar uurtjes na middernacht staan we onderaan wanden aan de Grimselpas. Ik denk dat het 3u is als we gaan slapen, en om 7u30 gaat de wekker. Omdat we beiden wat mottig zijn van de nachtelijke rit en niet veel geslapen hebben, kiezen we als eerste klassieker/opwarmer voor een gemakkelijke lijn, namelijk de zeer bekende Fair Hands Line op Handegg (10 lengtes, 6a max). We kiezen voor gemakkelijk want we sliepen weinig en het zijn de eerste klimmeters na mijn examens. Na een ontbijt en een aanloop van een halfuur staan we welgeteld tweeënhalf uur later 10 lengtes hoger. “Amai mijne frak,” denk ik, “ik en Walter moeten helemaal niet op elkaar inspelen!” Het klimmen is aangenaam, het verloopt zeer efficiënt zonder dat we moeite deden om ons te haasten en hoewel de lijn zeer gemakkelijk was (6a) zit het precies goed met onze snelheid voor de Salbit. We klimmen zelfs zo snel dat we vergeten foto’s te nemen. Het enige minpuntje aan de dag is dat hoewel het internet ons een leuke tradlijn beloofde, er eigenlijk veel haken in zitten.

De volgende dag (zondag) moeten we ons niet teveel verplaatsen en zijn we dus wat meer uitgeslapen, dus kunnen we voor iets langers en moeilijkers gaan. Eerst slaag ik er nog in om Walter warm te maken voor Chamaleon (20 lengtes, 6c max), maar aangezien één van dé klassiekers die we willen doen Motörhead is, op de Eldorado wand, besluiten we al naar daar te rijden en daar ook nog een andere route te klimmen. Motörhead zelf houden we liever voor de maandag, als er (vanwege zijn enorme populariteit en het feit dat het weekend is) hopelijk minder cordées in zitten. We kiezen dan voor Schweiz Plaisir, ook een klassieker en genoemd naar de topo’s (of omgekeerd), 13 lengtes tot 6b+. Ook trad af te zekeren, hoewel er af en toe ook nog een haak teveel staat. Aangenaam klimmen en ook hier staan we, na een 1u30 aanlopen, 4u30 klimmen, 30min afdalen en 1u30 teruglopen om 18u terug aan de auto. En weer lukt alles à vue, de niveau’s zijn ook niet zo moeilijk, en de granieten dalletjes wennen we al snel aan, alsook de trad runouts. Het wordt leuker en leuker!

Denis in één van de vele barsten die we klommen, deze in Schweiz Plaisir. (foto: Walter Staelens)

De maandag doen we dezelfde aanloop, deze keer naar één van de meest gekende multipitches in de wereld, Motörhead op Eldorado. Die zou volgens enkele LUAKkers en volgens UKC tot de beste multipitches ter wereld horen. UKC plaatst ze zelfs op plaats 2, met de Salbit westgraat op 1: http://www.ukclimbing.com/articles/page.php?id=7414.

Ze telt 14 lengtes, 6b max, trad. De ene prachtige dulfer/barst volgt de andere op. Zeer leuk klimmen, en na 14 lengtes mag het van mij persoonlijk nog eens 14 lengtes doorgaan. Misschien niet de beste multipitch die ik ooit klom, maar ze sluipt wel de top tien binnen denk ik. Na de derde lengte, een 6a(+) denk ik even dat de quotering relatief oldschool/hard is, maar de latere (volgens de topo) cruxlengtes bewijzen dat de niveau’s al bij al wel meevallen. Weer toppen we zonder het materiaal te testen en uiteraard zijn de gemoederen hoog want we lopen als een ge-oliede machine. We zijn helemaal klaar voor de Salbit!

Walter staat even “hands free” op wat wij de cruxlengte vonden van Motörhead. (foto: Denis Hoste)

Geniale dulfers in Motörhead! (foto: Denis Hoste)

(foto: Denis Hoste)

De volgende dag, dinsdag, staat een rustdag en de aanloop naar de Salbit op het programma. We staan op met een big smile, een rustdag is ook eens welkom want de teentjes en de achillespees doen wat zeer van met de klimschoentjes doorheen een kleine 40 lengtes in 3 dagen te knallen. Maar de glimlach wordt al snel een frons, als we die dag het weerbericht checken! Ze geven op woensdag, onze dag voor de Salbit, 4,5 tot 13,5mm neerslag! Veel te veel en al veel te vroeg op de dag om kans te maken om de Salbit te doen. Het is al 10 uur ’s morgens, te laat om toch nog op onze rustdag aan te lopen en de Salbit te doen. Als we het weerbericht de dag ervoor bekeken, was alles nochtans nog in orde! Nu was het te laat om nog met dagen te schuiven, het was donderdag of niet, en de Salbit lijkt nu letterlijk in het water te vallen. Vrijdag hebben we ook nog een klimdag, maar dat zou maar een halve klimdag zijn want ik heb alweer andere plannen in België. Even overlopen we andere opties, we willen iets langs en trad knallen, maar we bedenken niet vlug een alternatief. Tegen 12u stel ik aan Walter voor om naar Chamonix te rijden als plan B, en daar nog twee dagen op Envers des Aiguilles te klimmen. Walter stemt in, maar beiden vinden we het natuurlijk geen waardig alternatief voor de Salbit, waar we zo lang naar uitkeken.

In de auto is het redelijk stil, beiden denken we aan de Salbit. Ik zeg nog tegen Walter dat hoewel er zeker ook hele lange en mooie lijnen aan Envers des Aiguilles zijn, ik niet direct een bepaald doel heb om de volgende dag te doen. En plots denk ik aan een lijn die ik al lang heb willen klimmen, maar het is er nog nooit van gekomen: de Frendo pijler! Slechts een paar problemen, het is al 12u, we zijn onvoorbereid, en we moeten dan die dag nog de lift nemen, maar vooral: Walter heeft weinig tot geen alpiene ervaring. De Frendo pijler is zo’n 1200 meter hoog, waarvan 800 meter een rotspijler klimt waarna nog zo’n 400 meter sneeuw/ijsterrein volgt. Gelukkig ligt al mijn alpien gerief in de auto, omdat ik de volgende week met Friedemann, Kristof en An zou alpien klimmen. Ik stel Walter gerust door te zeggen dat ik wel alle sneeuw/ijslengtes zal voorklimmen. Omdat hij uiteraard niet enkel meegaat als belay buddy, zal hij dan de rotslengtes voorklimmen.

We komen om 15u30 toe in Chamonix, nog 1u45 om onze rugzakken te maken en de laatste lift te halen. Ik heb nog een foto in mijn gsm zitten van een topo-pagina met een vage routebeschrijving en een rode lijn die doorheen de pijler loopt, waarschijnlijk op een foto getrokken van aan Plan de l’Aiguille. Halsoverkop springen we nog de winkel binnen, kleden we ons om, en springen we in de laatste lift van de dag. Even wordt het spannend, maar we hebben net genoeg gerief bij: ik leen Walter mijn tweede paar stijgijzers, en gelukkig kocht ik net ook een tweede paar ijsbijlen (dank u Koen, dat ze voordelig waren). Het is de eerste keer dat Walter ijsbijlen vasthoudt, maar hij zal die lengtes naklimmen dus dat komt wel goed. Ook zie ik Walter even bedenkelijk kijken als ik zeg dat we geen klimschoentjes nodig hebben, maar alles op D-schoenen zullen klimmen. We lopen aan naar de wand en kiezen een prachtige bivakplaats uit, onderaan de Frendo-pijler (1200hm, D, III, 5c, AI4).

De prachtige bivakplaats onder de Frendo pijler. (foto: Denis Hoste)

Eerst zet ik de wekker om 4u. Je moet namelijk snel genoeg doorheen de 800 hoogtemeters rots klimmen, om dan aan de sneeuw- en ijslengtes te beginnen die de volle zon vangen. Als we om 9u ’s avonds in onze slaapzakken kruipen, valt me op hoe warm het is en hoe de zon brandt! Ik zet de wekker toch maar om 2u. Na ontbeten te hebben en de slaapzakken en matjes tussen wat stenen verstopt te hebben, beginnen we om kwart voor 3 met de koplamp aan te lopen. Helaas moeten we eerst nog door een diepe put op de gletsjer maar uiteindelijk staan we na een dik halfuur aanlopen aan de voet van de wand. Het is nog pikdonker, ook met koplamp, en dat zullen we geweten hebben. We klimmen eerst verkeerd omdat we teveel naar rechts de eerste diagonaal volgen (tot zover de vage foto in mijn gsm). Na even te proberen, te beseffen dat we verkeerd zitten en terug afklimmen staan we uiteindelijk een uur later weer in de correcte route. Vanaf daar gaat alles perfect en Walter vlamt vooruit, op kop, en dat op D-schoenen! We voelen dat we beiden niet geacclimatiseerd zijn als we hoger komen, maar uiteindelijk ligt de top van de Midi ook maar op 3800/3900 dus dat gaat wel. We zien een prachtige zonsopgang, enkele honderden meters hoog in de route, en toppen uiteindelijk het rotsgedeelte om 7u30 ’s morgens.

De prachtige kleuren van de zonsopgang boven Chamonix. (foto: Denis Hoste)

Vanaf hier, om 7u30 ’s morgens al, voelen we de zon branden. We eten en drinken nog wat, smeren ons in met zonnecrème en ik haal het tweede touw uit mijn rugzak. Ik had dat meegenomen omdat ik AI4 al eens graag met twee touwen klim, zeker als de route wat zou zigzaggen tussen rotsen door, ik had niet echt een idee hoe het er uit zou gaan zien. Achteraf gezien was een enkeltouw misschien een betere optie geweest. We beginnen aan de zeer iconische “perfecte” sneeuwgraat die het begin markeert van het sneeuw en ijsgedeelte van de Frendo. Net zoals de naklimmer de rugzak draagt, laat ik vaak de naklimmer de touwlussen opnemen. De sneeuwgraat doen we corde tendue, met wat lussen in de hand en helaas veel meer lussen rondom Walter. Ik had er niet echt bij stilgestaan, maar hij had waarschijnlijk twee keer 45 meter touw rond hem. Gelukkig heeft hij, de beer die hij is, niet geklaagd en waren we ons beiden gewoon super aan het amuseren.

Walter op de “perfecte” sneeuwgraat, die langzaam steiler wordt. (foto: Denis Hoste)

Vanaf de sneeuwgraat te steil werd en ik Walter hoorde zeggen dat dit zo ver was als hij wou gaan als corde tendue, maakte ik relais en klom ik alles lengte per lengte. Zo klimmen we uiteindelijk nog in zeven lengtes naar de top. Bizar genoeg is het ontzettend warm in Chamonix, en is de sneeuw en het ijs van heel slechte kwaliteit, zelfs om 7u30 à 8u ’s morgens. Natuurlijk wil ik de klassieke AI4 uitklim langs links nemen, en niet de gemakkelijkere uitwandeling rechts van de rots die de top van de pijler markeert, en dus vertrek ik naar links. Ik hoop gewoon dat het ijs in de cruxlengtes (de topo beloofde 20 meter 85°) in goede conditie is. Ik probeer het touw waar mogelijk de volle 60m uit te lopen zodat we niet teveel relais moeten maken want de zon blijft maar branden en we horen en zien meer en meer water naar beneden komen. Maar het klimmen, dat is echt leuk en Walter zijn eerste slagen met een nomic zien maken in de laatste honderd meter van de Frendo vind ik echt een geweldig zicht. Hij klimt wel na, dus alles is veilig. De ijsvijzen daarentegen, zitten in brol-ijs dus die laat ik al snel achterwege om hier en daar een friend te steken. Dat waren we nu toch gewoon van in Zwitserland. 4 of 5 lengtes later besef ik dat de crux precies niet meer zal komen en het terrein nergens moeilijker zal worden dan wat we al tegenkwamen. Eerlijk gezegd lijkt AI3 mij correcter, dus als iemand met Frendo-ambities dit leest, ’t valt wel mee! Na 7 lengtes staan we op de Midi-Plan arête, en na nog wat gegeten te hebben en ik Walter alle toppen in de Vallée Blanche aangewezen heb, staan we om kwart na 11 terug in het liftstation.

Een tip voor wie de Frendo wil doen: het sneeuw- en ijsgedeelte boven kan je eigenlijk beter simullen, het terrein is er gemakkelijk genoeg voor. Als de condities beter zijn dan zoals nu in een veel te warm Chamonix, dan simul-solo je het misschien beter, als je dus hardere firn of beter ijs hebt. Moeilijk is het niet en ik heb echt geen idee waar de AI4 vandaan zou moeten komen. Met Walter die voor de eerste keer nomics vasthield vonden wij het wel veel verstandiger om dit gedeelte lengte per lengte te doen waardoor we uiteindelijk pas om 10u30 op de graat topten.

Samenvattend: superbeklimming, en met een super partner. Geniaal Walter, als eerste echte alpiene beklimming de Frendo pijler. Het is zeker en absoluut niet de moeilijkste route in Chamonix en ik heb er ook al moeilijkere op mijn palmares, maar ik vind het toch straf dat je bereid was mee te gaan als je nog nooit een technische ijsbijl vastgehouden had.

Nu nog ergens eens een gaatje in onze agenda’s vinden, zodat we alsnog de Salbit kunnen doen!

And on the 7th day, God created frozen turf!

06 vrijdag Mrt 2015

Posted by Denis Hoste in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Aviemore, Cairngorms, Dave Hollinger, Deep Throat, Denis Hoste, Route Major, Scottish Winter, Scottish Winter Climbing, The Seam

Short English summary of the trip, climbed routes and conditions follow after the Dutch blogpost, so English readers can scroll along!

Mij vervelend in de Januari-blok met mijn neus in de boeken, was ik (Denis Hoste) al volop aan het dromen van mijn volgende klimtripje. Ik zou kort afspreken in Zwitserland met Jonas Vandermaesen waarmee ik vroeger veel samen klom in klimzaal Hungaria waarna onze laatste MC5 stage, de winteralpinisme-stage, zou volgen, maar ik droomde van nog wat extra tijd aan mijn Quarks te hangen.

Jonas Vandermaesen climbing Cascade de La-Lé in Val d'Anniviers (100m, TD, WI5).

Jonas climbing in Cascade de La-Lé in Val d’Anniviers (100m, TD, WI5). Denis (c)

Al enkele maanden had ik serieus goesting om eens de befaamde Scottish Winter condities te gaan proberen. Zoals de Schotten zelf zeggen: “Our mountains may be small, but they’re pretty tough”. En gelijk kregen ze. Tussen het studeren door vond ik via een citytrip formule gelukkig zeer goedkope vliegtickets naar Glasgow, al zou ik uiteindelijk maar 3 klimdagen hebben. Van daar nam ik de trein naar Aviemore, gelegen aan de Cairngorms, samen met de Ben Nevis en Glen Coe vormen die gebieden de bekendste Scottish winter climbing bestemmingen.

The beautiful Cairngorms, from halfway up our climb "Route Major".

The Cairngorms, from halfway up our climb ‘Route Major’, and a frozen Loch. Denis (c)

Via UKC had ik Richard Cross leren kennen, deze zomer zat hij ook in Chamonix en via onze gedeelde passie klikte het snel waardoor ik eerst met hem had afgesproken. Enkele emails later moest Richard laten weten die periode niet meer te kunnen klimmen, maar hij regelde mij een nieuwe klimpartner, Dave Hollinger met wie ik dan ging klimmen. Dave werkt in Schotland ook als gids en heeft veel ervaring in Scottish winter, wat voor mij zeker een pluspunt was aangezien hij talloze routes van alle moeilijkheden kon aanraden en mij ook hier en daar een nieuwe techniek kon bijbrengen. Hij had ook een auto dus een betere klimpartner kon ik mij niet wensen! De klimwereld bleek weeral eens klein, want Dave Hollinger klimt vaak samen met een zekere Schot genaamd Stuart, die samen met Tim en Sam de Cerro Torre in Patagonië beklom. Tim zat trouwens een week voor mij ook in Schotland te klimmen, alsook enkele andere Mount Coachers waaronder Maxime, Bram en Marijke, met Olivier De Deken en Roy Weckx.

Mijn initieel plan was om zowel in de Cairngorms als op de Ben Nevis te klimmen, en gezien de populariteit van de bekende Point Five Gully op de Ben had ik die natuurlijk in gedachten. De donderdagavond in Aviemore toegekomen bleek echter dat hoewel het ijs op de Ben goed gevormd was en het niet te koud zou worden (aangenaam om te klimmen, minder goed voor het ijs) de wind de Ben praktisch onbeklimbaar zou maken. Ze gaven windsnelheden bij Fort William van 70 tot 90 mph, waarbij je met moeite kan blijven rechtstaan, laat staan klimmen. De eerste dag zouden we dus in de Cairngorms doorbrengen, en dat bleek zeker geen minderwaardige optie.

Omdat ik en Dave nog nooit hadden samen geklommen wilden we niet te moeilijk beginnen, maar omdat ik maar drie klimdagen had, wou ik ook niet teveel tijd verliezen in te gemakkelijke routes. Bij een paar lekkere lokale ale’s of zware bieren stelde Dave dan voor om te beginnen met enkele kortere routes, zodat we er twee zouden kunnen doen op een dag en we de moeilijkheid van de tweede zouden kiezen afhankelijk van hoe de eerste ging.

Na een uur aanlopen legde ik mijn eerste meters af in Scottish Mixed, en klommen we een klassieker, The Seam (3 lengtes, IV, 5) op Core An T-Sneachda.

First easier pitch of ‘The Seam’, IV, 5. Dave (c)

Third and final pitch of ‘The Seam’, IV, 5. Dave (c)

Torque that ice tool! (on ‘The Seam’, IV, 5). Dave (c)

In de route naast de onze zat ook een cordée, en nadat ik ‘hallo’ zei in mijn beste Schotse accent bleek het dat je zelf in Schotland niet veilig bent voor de Hollanders. Naast ons, in de route Belhaven (2 lengtes, V, 6) klommen de bekende Nederlandse mixed-klimmers Dennis Van Hoek en Marianne van der Steen, die toevallig ook in Alaska zaten toen Sam en Maxime de Mt Hunter via de Moonlight Buttress beklommen.

Na The Seam bleken zowel ik als Dave zin te hebben in iets moeilijker, en daarom kropen we ook nog in Deep Throat (2 lengtes, V, 6) op Core An Lochain.

Dave has just overcome a small roof and has come to the crux of the route, a delicate traverse. Denis (c)

Dave has just overcome a small roof and has come to the crux of the route, a delicate traverse, in the first pitch of ‘Deep Throat’, V, 6. Denis (c)

The second crux, a delicate traverse, in the first pitch of Deep Throat, V, 6. Dave (c)

The crux, a delicate traverse, in the first pitch of Deep Throat, V, 6. Dave (c)

We both managed! (on Deep Throat, V, 6). Dave (c)

Dave on the final part. (‘Deep Throat, V, 6) Denis (c)

Daarna was de dag gedaan en hoewel de wind hier niet boven de 40 mph ging werd je toch bijna uit je schoenen geblazen! Blij dat we die dag niet op de Ben waren!

De tweede dag wou ik graag naar de Ben gaan, want mijn derde klimdag zou een kortere zijn en met de lange aanloop en het urenhalf rijden naar Fort William zou dat moeilijk worden. Helaas was de windsnelheid nog toegenomen en mocht ik de Ben weer vergeten. We zouden opnieuw naar de Ciarngorms gaan. Omdat het nu zaterdag was en er een pak meer klimmers kunnen zijn in het weekend, stelde Dave me voor om voor een Full Cairngorm Experience te gaan.

We zouden een dikke twee uur approachen, ‘over the back’ gaan om naar een paar wanden te gaan die minder frequent beklommen worden en een pak dieper in het natuurpark liggen. Nu we elkaar wat beter kennen, kozen we ook voor een langere route. Twee vrienden van Dave, Nick en Stan, vervoegden ons en klommen op de Carn naast ons ook een lange route.

The beautiful Cairngorms as seen from our climb. We’re looking straight at the route Nick and Stan did. Denis (c)

De volgende dag liepen we aan naar Carn Etchachan, voor Route Major (9 lengtes, IV, 5). Wij klommen hem uiteindelijk in 6 lengtes door zowel de eerste twee gemakkelijkere lengtes als de vijfde en zesde lengte te simullen, en telkens de volle 60m van ons touw goed uit te klimmen. Het voelde als een echte noordwand, niets van het klimmen of de vallende sneeuw zou doen vermoeden dat je onder de 2000m zit, of in Schotland. Behalve de turf dan. Heerlijke turf. De turf op de wanden vriest aan, en je slaat je bijlen erin en die zitten even solide als de beste kwaliteit ijs. Turf afzekeren gaat wat moeilijker maar rots genoeg ernaast. Voor de turf alleen zou ik al willen teruggaan naar Schotland. Daarnaast waren de barsten aangenaam ver-ijst wat het mixte klimmen hier en daar wat vergemakkelijkt en waar het ijs in de barsten ontbrak kon je de Quarks heerlijk ‘torquen’.

The crux of ‘Route Major’, IV, 5. It doesn’t look hard, but we both struggled. I was happy to have Dave leading. Denis (c)

I love turf! Arriving at the belay high up on ‘Route Major’, IV, 5. Dave (c)

Als derde dag konden we sowieso niet naar de Ben gaan vanwege het verre rijden en approachen maar de Ben zat er sowieso nog steeds niet in vanwege de volhardende wind. Helaas was de wind in de Cairngorms ook serieus toegenomen tot onaangenaam hard en eindige het tripje in Schotland met doorzakken bij pot en pint de avond ervoor en wat meer uitslapen om op het gemak dan de trein en het vliegtuig te gaan halen. Ik had graag wat langer gebleven en meer geklommen maar ik heb wel het gevoel dat we met 3 routes in 2 dagen (het weer gebood anders de 3^e dag) het maximale uit mijn korte trip gehaald hebben.

Mixte-klimmen in Schotland, ik heb er slechts kort van geproefd maar het is nu al een favoriet! Volgend jaar terug, voor een dikke week of meer?

English summary

I went to Scotland for a taste of Scottish Winter climbing. For my first climbing experience on the frozen turf, ice and granite I roped up with Dave Hollinger, who knows the area very well as he grew up there and often works as a guide for the Scottish mountain guide company ‘Alpine Guides ltd’.

We climbed for two well-filled and fun days. I was dissapointed I couldn’t stay any longer and climb more routes!

Conditions in Scotland were good; there was some fresh snow, the granite was semi-rimed, there was ice in the cracks and corners making the mixed climbing a tad easier and it wasn’t too cold. We heard the Ben was in good condition as well, but we didn’t get to climb there because of the powerful winds. Because the temperatures are pretty warm, the condition of the ice might change rapidly and I’m not sure if it would be able to survive some more thaws.

We climbed:

The Seam, Coire An T-Sneachda, 3 pitches, IV, 5

Deep Throat, Coire An Lochain, 2 pitches, V, 6

Route Major, Carn Etchachan, 6 pitches, IV, 5

Stage in Stubai

03 dinsdag Mrt 2015

Posted by khbuyse in Mount Coach 5 opleiding

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Austria, Denis Hoste, Friedemann Koch, Grosse Ochsenwand, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, Matthias Knaus, Müller hutte, MC5, Mount coach 5, Niels Willaert, oostenrijk, Ruderhofspitze, Sebastiaan Verbeke, Snow Cave, Stubaier Alps, Wilder Pfaff, winter alpinism

English version below.

Knaus and the Gang ©Vriendelijke Insbruckenaar

Wat een afsluiter van onze 2,5 jaar durende opleiding! Een winterstage met Oostenrijkse berggids Matthias Knaus, initieel een nobele onbekende, maar een gastheer uit de duizend.

Geen wolkje aan de lucht zo ver je kan zien ©Jeroen

Wegens perfecte weersomstandigheden konden we elke dag onze plannen ongehinderd uitvoeren, dit niet altijd binnen het geschatte tijdsbestek maar daarom niet met minder enthousiasme. Ijsklimmen, toerskiën, graatbeklimmingen met metersdiepe sneeuw, elk aspect van het winteralpinisme kwam aan bod in een intense week die bijgevolg ook vlug voorbij was.

Stubaier Alps ©Matthias Knaus

De Oostenrijkse Alpen rondom het Stubaier dal waren een openbaring voor elk van ons, alles is er mogelijk, het afzien in het maken van onze hoogtemeters wordt elke keer weer opnieuw beloond met, dankzij het schitterende weer, een uitzicht om “u” tegen te zeggen!

Onder het motto “we halen er het maximum uit” vertrokken we allen samen een dag voor het begin van de stage, dit om onze ijsklim-skills terug wat aan te scherpen, want voor iedereen behalve Denis (die klom vorige week nog wat ijs) was het ongeveer een jaar geleden (Toblach verslag) en onze Quarks schreeuwden om zich in goed gevormd ijs te planten.

Na een lange vermoeiende heenreis met veel file wegens de start van de krokusvakantie kwamen we aan in Lüsens. Sanne had ons immers deze regio aangeraden vanwege de vele ijsklim mogelijkheden en de naar verluid goede condities.

Niels, Denis, Friedemann en Sebastiaan samen met 2 andere cordées in Gasthausfal ©Jeroen

Na een nachtje slapen op de parking van het Alpengasthof trokken we er op uit om de bekende Gasthausfall te gaan verkennen. Initieel liepen we aan naar Easy Afternoon naast de bekende Hängende Garten, maar beiden waren niet volledig gevormd. Het was een rustig dagje ijsklimmen waarbij onze techniek terug werd aangescherpt.

’s Avonds aangekomen bij Matthias konden we weer terugvallen op de kookkunsten van Jeroen, door elke vorige stage te koken een vaste waarde. Matthias’ zoontje Max en vriendin Mimi wisten het ook te appreciëren.

De Grosse Ochsenwand, rechts in beeld is in de zomer onder andere te beklimmen met een via ferrata. De winterbeklimming is een grotere uitdaging ©Jeroen De Mey

De volgende dag stond de Grosse Ochsenwand op het menu, via de Schlickerroute, die over de zuidgraad heen loopt. Een route die in de winter maar weinig wordt geklommen, het spoorwerk was dus voor ons. Afwisselend trokken we de kop om het zware werk te verzetten (lees tot je heupen in de sneeuw ploeteren/beulen). Zwaar werk dat werd beloond met enkele mooie beelden dankzij Niels, fotograaf van dienst.

Zwaar spoorwerk voor Kristof in de Grosse Ochsenwand ©Niels Willaert

Niels komt tevoorschijn op één van de sneeuwvelden van Grosse Ochsenwand ©Matthias Knaus

Kristof geraakt ook boven ©Niels Willaert

De avond valt en de top is in zicht ©Jeroen De Mey

Wegens bovenvermelde hindernissen vorderden we trager dan gedacht en werd het afdalen langs het couloir in het donker ingezet.

Too late for dinner ©Jeroen De Mey

Afdaling in de duisternis ©Jeroen

De volgende dag werd voor een iets gezapiger ritme gekozen en besloten we nog eens te gaan ijsklimmen, ditmaal in het Pinnistal. Enkele mooie routes werden ons beloofd en we kwamen niet van een kale reis terug. Dit ondanks het feit dat Friedemann en Denis moesten terugkeren uit de slecht gevormde 2^de lengte in Eiszeit.

De eerste lengte viel mee, maar de warmte en de wind van de voorbije week maakten de rest van de waterval onbeklimbaar. ©Matthias Knaus

Männer ohne nerven waar Jeroen en ikzelf in startten was zeer goed gevormd en dus besloten Denis en Friedemann om ons met enige achterstand te vervoegen, ook omdat een zeldzaam goed gevormde lijn in conditie lag (de directe variant van Männer Ohne Nerven) net naast onze route, een stevig verticaal, onderarm-verzurend stukje ijs, perfect om de mentaal te trainen!

Manner ohne Nerven ©Jeroen

Na onze vorige beperkte ervaring met een sneeuwhol graven besloten we dit keer om onze skills ten gronde te testen en een nachtje door te brengen in ons zelfgegraven sneeuwhol. Een tweedaagse tocht door de Stubaier Alpen zou ons via de Wilder Pfaff leiden naar de Müller Hutte (enkel open in de zomer) waar we besloten hadden onze slaapplaats op te stellen. Wegens omstandigheden konden sommige leden van de groep pas later vertrekken op woensdag, en tijdens het wachten beklom de rest vlug de Schauffelspits. Eenmaal het hele team verenigd was, volgde de overschreiding van de Wilder Pfaff.

Instijg naar Wilder Pfaff ©Kristof Buyse

Denis zoekt rapellijn op de Wilder Pfaff ©Matthias Knaus

Wegens de late start moesten we wederom in het duister afdalen, maar dit keer op skis. Een aparte ervaring om niet ideaal terrein af te skiën, gemakkelijk is het niet maar je zintuigen staan gegarandeerd op scherp!

Nachtelijke afdaling richting Müller Hutte

Als backup-plan hadden we besloten het sneeuwhol in de buurt van de Muller Hutte te graven. Deze is gesloten in de winter maar er kan wel gebruik gemaakt worden van de onbemande ‘winterraum’. Na een lange dag kwamen we toe aan de Muller Hutte, maar gezien de grote sneeuwheuvel naast de hut en goesting van iedereen om in een hol te slapen, besloten we al snel om te beginnen graven. Met 6 man wisselden we elkaar af, een geoliede machine is er niks tegen, de aperitief werd bovengehaald en de sfeer zat er in.

Diggin a snowcave ©Jeroen De Mey

Na een heerlijk nachtje slapen in ons echt wel warme sneeuwhol was het weer sneeuw en ijs smelten geblazen.

Sleeping up high has its perks ©Kristof Buyse

Ontbijt aan de Müller Hutte ©Jeroen De Mey

Time for breakfast Müller Hutte ©Jeroen De Mey

Inladen en wegwezen, vandaag wacht de overschreiding van de Wilder Freiger op ons, mooi tourskiwerk op een 45° steile wand om dan een kleine graat te doen met je skis dwars op je rug en vervolgens de grens tussen Italië een Oostenrijk over te steken en dan sta je daar gewoon aan de overkant van de graat. Klaar met je skis voor het wat meer adventure skiwerk naam te geven. Lees: langs een niet bevroren rivier afdalen en die meermaals moeten oversteken over relatief kleine hopen sneeuw. Toegegeven, toch enkele keren de skis moeten afdoen om het onherbergzame terrein voor een skiër de baas te kunnen.

Kristof voltooit de laatste meters van de Wilder Freiger ©Matthias Knaus

En terug naar beneden ©Matthias Knaus

Bij het nemen van de lift 2 dagen geleden, had Matthias gezien dat een niet vaak genomen, lange afdaling tot in het dal van de Ruderhofspitze mogelijks in conditie lag. Toerskiërs beklimmen de Ruderhofspitze normaal gezien altijd via de Zuidwand, om dan ofwel via dezelfde weg (Zuidwand) ofwel Noordelijk af te dalen en vervolgens via twee hutten tot in het dal te skiën. Matthias had het idee om via een Oostelijke vallei af te dalen, wat volgens hem niet vaak gedaan wordt. Hij kreeg volkomen gelijk: enkele maagdelijke afdalingen in stabiele diepe sneeuw (lees: de beste sneeuw die we totnutoe in 2015 al vonden) stonden op de menukaart. Niels, koptrekker van dienst en Sebastiaan, die uitblonk in zijn verworven tourskitechnieken op moeilijker terrein, kleurden de dag. Onder de rest van ons waren er enkelen die zich echt wel goed voelden, de acclimatisatie begon z’n vruchten af te werpen.

Virgin slopes all the way down ©Kristof Buyse

Stoofvlees kon onze honger naar meer niet volledig stillen, we besloten onze terugreis een dagje uit te stellen en de zaterdag nog eens te gaan ijsklimmen, het was alweer 3 dagen geleden! Matthias was zo vriendelijk ons nog een nacht langer te tolereren en zo konden we vele meters afleggen in enkele makkelijke maar mooie routes in de Grawa-Eisgarten in bijna perfecte conditie (Zwerg 2, Zwerg 4 en Sneeuwittchen) met een voldaan gevoel ons gerief in pakken. Een glimlach tot achter onze oren gedurende de gehele rit bracht ons terug in België.

Afspraak in de Indische Himalaya!

Knaus and the Gang ©Friendly Insbrucker

What a wonderful end to our 2.5 years of training! A winter experience with our Austrian guide Matthias Knaus. Initially an unknown to us, but aside from an excellent guide, he’s one in a million as a host.

Not a cloud in the sky for as far as you can see ©Jeroen De Mey

The weather allowed us to execute our plans every day of the week. We did return late on several occasions but this couldn’t spoil the fun. Ice climbing, tour skiing, mixed ridge climbing in hip-deep powder, we dealt with every aspect of winteralpinism in this intense week that passed way to soon.

Stubaier Alps ©Matthias Knaus

The Austrian Alps around the Stubai valley were a revelation to every one of us. Everything is possible, every step is being rewarded with the most impressive views.

Everyone was so psyched to get started, we decided to leave a day early and have an extra ice climbing day. Except from Denis, who did some ice climbing a week earlier, it was about a year ago any of us had the chance to put our Quarks at work.

After a long and tiring journey with a lot of traffic jams, we arrived at Lüsens. Sanne had recommended this area for its ice climbing qualities.

Niels, Denis, Friedemann en Sebastiaan together with 2 other rope parties in Gasthausfal ©Jeroen De Mey

After a cold night at the parkinglot of the Alpengasthof, we planned on going to “Easy Afternoon” next to the famous “Hängende Garten”, but both were not in condition. It was a calm day of ice climbing where we could get back in shape.

That night we arrived at Matthias’ place and we could rely on the cooking skills of Jeroen, a tradition of previous trips. Matthas’ son Max and his girlfriend Mimi didn’t protest.

The Grosse Ochsenwand, ©Jeroen De Mey

The next day, Grosse Ochsenwand was on the menu. We climbed it by the Schlickerroute, over the south ridge. This route is climbed rarely in winter so we had to track all the way to the top. We took turns to track hip-deep snow. Sometimes it was more like swimming but our hard work was rewarded by beautifull sightings. Niels was our photographer for the day.

Heavy tracking by Kristof in Grosse Ochsenwand ©Niels Willaert

Niels emerges on one of the snowfields Grosse Ochsenwand ©Matthias Knaus

Kristof having a good time ©Niels Willaert

The sun is setting and the summit is nearing ©Jeroen De Mey

Our progress was not superfast so we descended at nightfall.

Too late for dinner ©Jeroen De Mey

Descent in the darkness ©Jeroen

The next day, we decided to go iceclimbing, this time in the Pinnistal. Some nice routes were promised to us and Matthias delivered, despite the fact Friedemann and Denis had to retreat in the second pitch of Eiszeit.

The first pitch was okay but high temperatures and winds dried out the rest of the route. ©Matthias Knaus

The first pitch of Männer Ohne Nerven was well formed and after Jeroen and I climbed it, Denis and Friedemann followed. An alternative grade 5 line was also in condition (Männer Ohne Nerven Direct variant) and proved to be a good benchmark for the arms and the nerves.

Manner Ohne Nerven ©Jeroen

After our previously limited experience with digging a snow cave we decided to put our skills to the test by sleeping in our man-made mancave next to the Müller Hutte (only open in summer). Our route included the Schauffelspits and the traverse of the Wilder Pfaff.

Ascent to Wilder Pfaff ©Kristof Buyse

Denis looking for a rappel line on Wilder Pfaff ©Matthias Knaus

We could only depart late for this trip so it was dark by the time we descended Wilder Pfaff. This time we did it on skis. Its a new experience to ski down this kind of terrain.

Night descent to Müller Hutte

We could have stayed in the winterraum of the Müller hutte, but even after a long journey, our minds were set on digging and sleeping in a snow cave. We took turns digging with the 6 of us, like a well-maintained machine. We took out some heart-warming liquids and the atmosphere was set.

Diggin a snowcave ©Jeroen De Mey

After a surprisingly good night’s sleep we got up to stunning views and started melting snow for our breakfast.

Sleeping in the mountains has its perks ©Kristof Buyse

Breakfast at Müller Hutte ©Jeroen De Mey

Lock and load! Today the traverse of the Wilder Freiger is awaiting us. Nice touring on a 45° slope followed by a short ridge which took us back over the Italian-Austrian border we crossed the day before. At the other side we got to ski down a valley, crossing a not-so-very-frozen river on multiple occasions. The terrain was rough and bouldery, which challenged our skiing skills.

Kristof climbing the last meters of Wilder Freiger ©Matthias Knaus

And back down ©Matthias Knaus

From the Wilder Freiger, Matthias spotted a long and lonely descent from Ruderhofspitze that might provide us with some good snow. Tourskiers usually climb this peak’s south face and descend afterwards by the same side or to the north. Matthias proposed to descend by the less popular east valley. This proved to be a good idea: some nice virgin stabilized slopes provided us with the best snow of 2015. Niels and Sebastiaan felt particularly good that day and we were al getting well acclimatised.

Virgin slopes all the way down ©Kristof Buyse

That evening, while recuperating with a nice beef stew, we decided to postpone our return to Belgium and have an extra day at the icefalls. It had been like 3 days ago so we couldn’t wait. Matthias was kind enough to let us stay at his place for another night so the day after we got to climb some nice pitches at the Grawa-Eisgarten, in nearly perfect condition (Zwerg 2, 4 and Sneeuwittchen) before packing our gear and getting back home. With a smile from ear to ear during the whole trip we returned to Belgium.

See you in the Indian Himalayas!

Alpine summer rain: MC5 ervaringsstage

16 zaterdag Aug 2014

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alpinisme, An Laenen, Denis Hoste, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, MC5, Mount Coach, Multi Pitch, Niels Willaert, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke

disappearing into the clouds ©Sanne

Terwijl Mount Coach zijn zonen over de wereld uitstuurt op zoek naar nieuwe avonturen (Alaska, Groenland, Noorwegen, Canada en andere mooie bestemmingen), is de jongste generatie nog in opleiding. Over een jaar trekken ook de jongens van MC5 op expeditie, maar eerst is er tijd om ervaring op te doen in hun derde opleidingsjaar. Deze zomer waren de condities allesbehalve ideaal, maar juist in slecht weer en minder goede condities kan je veel bijleren.

excellent weather… in Brittany ©Sanne

An en ik zouden deze ervaringsstage begeleiden. Omdat An volop aan het revalideren is en nog verre van veel geklommen had op haar recent geopereerde enkel, trokken we er eerst even samen op uit. De weerkaarten lieten ons weinig keuze en we belanden aan de noordkust van Bretagne. Daar kan je perfect op graniet klimmen, aan de zee. Het is niet in de buurt, maar als je dan toch die kant uit moet rijden, ga dan zeker eens klimmen in Primel-Tregastel. De camping aan het strand is ideaal. Na drie dagen ‘vakantie’, wacht ons de lange rit dwars door Frankrijk, richting Italië.

Acqua Concert on Aiguilles du Van ©Sanne

Na een korte tussenstop in Chamonix, waar we nog een mooie multipitch klimmen aan het meer van Emosson, Acqua Concert op Aiguilles du Van, rijden we over de Grand St. Bernard naar de plaats van afspraak in Val Ferret aan de zuidkant van het Mont Blanc-massief. De mannen van MC5 hadden in de voorafgaande week ook al de nodige hoogtemeters gedaan, met onder andere beklimmingen op de Tiangle du Tacul en Aiguille Croux, maar altijd in minder goed weer. Dat zou helaas niet veranderen.

Arêtes Peuterey intégrales ©Sanne

De weerkaarten zijn gewoon nergens gunstig, dus we besluiten om er het beste van te maken aan de Italiaanse kant van de Mont Blanc. Dit minder drukke gebied met amper liften leent zich uitstekend voor mooie en langere beklimmingen. Er kan ook naar het gebied rond de Gran Paradiso of Monte Rosa uitgeweken worden. Maar de eerste stagedagen is het al erg slecht weer. Desondanks beklimmen we de Pyramides Calcaires aan het eind van Val Veny om alvast het klimmen met verkort touw af te stoffen.

On the edge ©Sanne

Deze graat staat, voor zover ik weet, in geen enkele topo beschreven. Maar de ruwe kalk leent zich uitstekend om zelfs in nat weer te kunnen klimmen. De graat is ruim 2km lang en is makkelijk met grote schoenen te beklimmen, maar vraagt veel aanpassingen aan de inbindmethodes en is ideaal didactisch terrein. Door een losbarstend onweer moeten we kort voor de top uitwijken. Totaal uitgeregend keren we terug naar onze camping.

Fun climbing in the rain ©Sanne

Na nog een dag regenweer, waarbij het moeilijk is om alles weer droog te krijgen, laat ik de mannen een mooie beklimming voorbereiden op de Gran Paradiso. Er zijn twee opties: ofwel de noordgraat via de Piccolo Paradiso ofwel de noordwestwand van de Gran Paradiso. De huttenwirt van Victor Emmanuele zegt ons dat die laatste niet in conditie ligt, dus er wordt gekozen voor de noordgraat. We stijgen vanuit Cogne in naar het Bivacco Leonessa.

@Leonessa bivouac ©Sanne

Sunrise during the approach to Gran Paradiso ©Sanne

De volgende ochtend verliezen we al gauw veel tijd door het vermoeiende sporen over de gletsjer, wanneer we kniediep in de halfbevroren sneeuw zakken. Na enkele uren komen we aan de Becca di Montandayne, die we moeten beklimmen om op de graat te komen. De sneeuw is veel te zacht en de beklimming van deze Becca is moeilijker dan verwacht. Op de col onderaan Piccolo Paradiso nemen we het wijze besluit om langs de steile noordwand af te dalen tot aan de Rifugio Chabod.

Becca di Montandayne 3838m ©Sanne

Steep descent ©Sanne

Daar zien we dat de noordwestwand van de Gran Paradiso in uitstekende conditie ligt en ik vervloek de slechte informatie van de huttenwirt, een gemiste kans! Maar ook dat is ervaring opdoen. Dit gebied rond de Gran Paradiso, waar ook bijna geen beschrijvingen van bestaan, biedt alleszins nog vele mogelijkheden. En dan spreek ik niet over de platgelopen normaalroute van de hoogste berg aldaar.

Gran Paradiso NW-face in excellent conditions ©Sanne

Dit eerste ‘weatherwindow’ hebben we alvast niet kunnen benutten en de volgende periode van slecht weer dient zich alweer aan. Maar voor het echt slecht wordt, beklimmen we nog snel een mooie multipitch aan het eind van de vallei, ‘Venus’ op Parete dei Titani. De mannen klimmen nog mooi verkeerd en komen in de veel zwaardere route Ahi-Ahi-Ahi uit, een so-so geëquipeerde 6c+ 😉 Ervaringsstage weetjewel.

Alternative program, roped-up oriënteering in the woods ©An

De volgende dag gaan we ingebonden oriënteren in de bossen en flanken rondom de camping, waarbij het terrein door mij telkens fictief aangepast wordt, waardoor ze voortdurend moeten veranderen van inbindmethode. Al bij al toch een heel nuttige dag, waarbij we zelfs spaltenberging herzien tussen de bomen.

improvised crevasse-rescue ©An

Een onzeker weatherwindow maakt dat we de volgende dagen gaan doorbrengen in de rifugio Torino, het plan is om in twee groepen de eerste dag te gaan voor de mooie Arêtes de Rochefort en de noordwand van de Tour Ronde. Door het onzekere weerbericht, is er amper volk in de hut en dat blijkt de volgende dag een meevaller. In de Tour Ronde noordwand, die Denis, Friedemann, Kristof en Jeroen beklimmen, is geen enkele andere cordée en op de arête Rochefort die nog niet gespoord is, komen Niels, Sebastiaan, An en ik slechts twee andere cordées tegen.

Early morning light over the Mont Blanc ©Sanne

First tracks on Rochefort Ridge ©Sanne

We halen die cordées in en An krijgt uiteindelijk de eer om de scherpe graat als eerste te sporen. Het gebeurt zelden dat je deze populaire graat in ideale omstandigheden kan beklimmen. In de Tour Ronde noordwand maken Kristof en Jeroen het verschil door 90% van de route simultaan te klimmen, waarbij Denis en Friedemann het wat voorzichtiger aan doen, maar dus trager zijn. Snelheid in een beklimming maak je niet alleen door een goede fysieke conditie, maar vooral door de optimale aanwending van de ideale touwtechnieken. Snelheid is veiligheid!

An in the mixte climbing on Aiguille de Rochefort ©Sanne

Op de terugweg van de Rochefort, besluiten Niels en Sebastiaan om ‘nog snel’ even de Dent du Géant te beklimmen. Dat kan snel gaan, maar er zitten ondertussen al weer een hoop toeristen in en ze komen in de file terecht. Ze zijn nog net op tijd voor het avondeten terug in de hut. Ervaring 😉
Het ideale plan was om de volgende dag allemaal tezamen de Kuffnergraat te beklimmen op de Mont Maudit, maar het weer blijkt de volgende dag toch niet zo stabiel en na een korte beklimming van de Aiguilles Marbrées, nemen we de lift weer naar beneden.

classic ridge climbing ©Sanne

De studenten met herexamens moeten hierna helaas naar huis terugkeren en we blijven met vier achter. Maar eerst sluiten we de stage in stijl af met een bbq, waarbij we enkele verse zalmforellen uit de rivier op perfecte wijze klaarmaken in de kolen.

Salmon Trout ©An

Perfect BBQ ©Sanne

Samen met Kristof en Friedemann, stijgen An en ik in naar de prachtige Rifugio Dalmazzi, waar we nog profiteren van twee dagen mooi weer en enkele zeer mooie rotsbeklimmingen kunnen doen. Na de instijg beklimmen we ineens ‘Ultimo Viaggio’ en ‘La Ragazza d’Ipanema’, twee langere routes in de nabijheid van de hut met iets mindere kwaliteit van rots.

Friedemann in ‘La Ragazza d’Ipanema’ ©Sanne

De tweede dag maken we een combinatie van twee langere routes en beklimmen zo de mooie zuidwand van les Monts Rouges de Triolet. An en ik beklimmen de sokkel via A-Loba Loba, waarbij de derde lengte ongemeen hard is en eigenlijk niet in de rest van de route past. Maar daarna krijgen we een mooie beloning met de prachtige route ‘Cristallina’. Friedemann en Kristof vergissen zich in de sokkel en vinden niet de geplande route ‘Vento Polare’. Ze volgen ons uiteindelijk en beklimmen daarna ‘Profumo Prohibito’

No access to this route! ©Sanne

An in the third pitch of A-Loba Loba ©Sanne

An in the crux of Cristallina ©Sanne

Na nog een gezellige avond in de Rifugio Dalmazzi, zit het er helaas op. We dalen af en keren onafhankelijk van elkaar terug naar huis. An en ik gaan eerst nog eens eten in het beste restaurant van de vallei, het super onbekende ‘la Marenda Sinoira‘ (Aanrader!!!), waar je voor €3 de beste carpaccio ter wereld kan eten. Daarna bezoeken we de mooie Zwitserse stad Luzern (de carpaccio kost hier CHF 28 en is niet te vreten) en via nog een bivakje in de Vogezen rijden we naar huis, waar de werf met al zijn zorgen op ons staat te wachten.

La Marenda Sinoira ©An

Tot zover dit beknopte verslag van mooie beklimmingen en culinaire hoogstandjes. Uitkijken naar het verslag van echt serieuze beklimmingen, Tim en Siebe keren binnenkort terug uit Groenland.
Sanne

Warming-up for summer.

10 donderdag Jul 2014

Posted by Nelson Neirinck in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Chardonnet, Denis Hoste, Goulotte Escarra, Le temps est assassin, Nelson Neirinck, Stijn Dekeyser

Ondanks de vriendelijke Italiaanse bouwvakker die ons had verwelkomd, wist de aannemer ons toch te verzekeren dat een tweede nacht in het winter bivak er niet in zat. Voor de werkzaamheden in de Albert I hut verbleef een team arbeiders in de oude houten hut en was deze niet toegankelijk voor het alpiene publiek. Een geluk dat de vriendelijke Italiaan ons toegang verleende gezien die nacht de hemelgoden behoorlijk van zich lieten horen.

Slecht weer uitzitten in het winter bivak

Gezien we uit voorzorg een tent meegenomen hadden, vertrokken Denis en ik de volgende ochtend gepakt en gezakt richting de Grand Fourche. We hadden onze zinnen op het Gabarou-couloir (NO-couloir) te gezet.

Nog geen anderhalf uur na ons vertrek zakt de voorspelde bewolking en bevinden we ons plots in een complete white-out – boven onder, links of rechts, alles wit – waardoor we na een uur wachten besluiten de tent op te zetten en te wachten tot de mist optrekt.

White-out… Tentje opzetten dan maar?

Om 14u30 was het ondanks de blauwe hemel te laat voor grotere plannen maar om toch nog iéts op het palmares te zetten lopen we snel even de west graat van de tête blanche op en af. Niet echt noemenswaardig maar bon. Erna gaan we door tot de voet van de Chardonnet, waar we de tent opzetten en een heerlijk lange nachtrust tegemoet gaan.

Magisch effectje op de Chardonnet

Om 6u de volgende ochtend vertrekken we de gletsjer omhoog richting de basis van “goulotte Escara”. De 30 centimeter sneeuw die de voorbije nacht gevallen was, zorgt ervoor dat we moeizaam vorderen en pas om 7u45 aan de start van de route staan.

Dertig centimeter verse sneeuw omhoog ploeteren…

Zes lange, maar mooie lengtes – we klimmen af en toe simultaan – met een korte crux loodrecht ijs brengen ons tot op een kleine col van waaruit we enkele Britten de laatste meters zien afleggen van de Migot-pijler. Een laatste inspanning door wat ploetersneeuw brengt ons tot de top van de Chardonnet.

Fun climbing in Escarra (foto: Denis Hoste)

Gezien een Franse cordee ons voor was via de Migot vinden we de rappels makkelijk en staan we enkele uren later terug aan de tent. Een lastige lange afdaling met veel honger (we hadden veel te weinig koeken mee naar boven) brengt ons tot in de Poco-Loco, alwaar we de nodige calorieën terug aanvullen!

Britten hoog op de Migot-pijler

Summit!

Na wat rust neem ik met Stijn Dekeyser nog een dagje ‘den bak’ naar boven. Gezien mijn blauwe teennagel nog pijn doet besluiten we geen erg lange route meer in te kruipen en klimmen we “Le temps est assassin”, een mixte route die er op dit moment erg droog bij ligt.

Ik wil klimschoenen… Geen crampons (foto: Stijn Dekeyser)

Wat funky klimmen en creatieve bijl en crampon-plaatsingen – wat is het geluid en de geur van metaal op rots toch heerlijk – komen we na 3 lengtes tot een punt waar we het de moeite niet meer vinden om verder te klimmen (dal + crampons = not fun). Enkele rappels door het couloir Perroux brengen ons terug richting een oververhitte Valée Blanche.

Fijne ijslijn in de tweede lengte van ‘Le temps est assassin’

Geëxposeerd om het hoekje klimmen (foto: Stijn Dekeyser)

Een tof weekje als opwarmer voor een veelbelovende zomer!

MC’s in groenland, Canada, en nog verdere avonturen in Chamonix en Alpen afgewisseld met nu en dan een flashback naar Alaska zullen voor een boeiende zomer-episode op de blog zorgen!

Even uitpuffen na de afdaling (foto: Denis Hoste)

Tekst en foto’s (tenzij anders vermeld): Nelson Neirinck

Met dank aan onze sponsors:

Sneeuwhol in Tirol

01 donderdag Mei 2014

Posted by jeroendemey in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Arne Monstrey, Bart Overlaet, Denis Hoste, Dreiländer Spitze, Friedemann Koch, Heidelberger Hutte, Houttequiet, Ischl, Jamtal Hutte, Jeroen De Mey, Julbo, K2 Kampeerder, KBF, Klim en Bergsportfederatie, Kristof Buyse, MC5, Mount coach 5, Niels Willaert, Piz Tasna, Sebastiaan Verbeke, Silvretta, tourski, Wiesbadener Hutte

Het eerste jaar van Het mount Coach 5 opleidingstraject zit er op en we zijn geëindigd waar we begonnen zijn: op de latten. Tijdens de freeride stages in Chamonix en La grave en de ijsklimstage in Dobiaco werd ons al veel lawinekunde bijgebracht, daar kwam nog weerkunde en orientatie bij. In het Silvretta Bergmassief, op de grens van Oostenrijks Tirol en Zwitserland kregen we de kans om tourski ervaring op te doen. De tocht begon in Ischl. We waren pas laat ’s avonds ter plaatse. Een lege schuur bleek een uitstekende bivakplaats. ’s Ochtends werden we verwelkomd door de politie die ons vriendelijk verzocht om op te kramen. Gratis parkeren en bivakkeren in Ischl is niet mogelijk en de weinige wegen die het dorp kent worden streng gecontroleerd dus als je zelf bivakplannen hebt, wees gewaarschuwd. Die ochtend vertrokken we naar de Heidelberger Hutte (2265m) vanwaar we via de Jamtal Hutte (2165m) naar de wiesbadener Hutte (2443m) trokken. Stuk voor stuk grote, goed uitgeruste hutten, in de Jamtal was er zelf een mini klim-en boulderzaal voor de slechtweer-dagen. Ondanks het warme weer was het overgrote deel van het +2000m gebergte nog skibaar. Tijdens onze tochten beklommen we de Piz Tasna (3178m, F), Dreiländer Spitze (3197m, PD). Wees gewaarschuwd bij het maken van een materiaaldepot, de lokale alpenkauwen weten hoe ritsen werken en deinzen er niet voor terug om je rugzak te ontdoen van het gewicht van snacks en ander lekkers. Tussendoor beklommen we nog wat kleinere toppen, voor zover het weer en de lawinecondities het toelieten. Op een van de kalmere dagen werden we ook onderricht in de kunst van het sneeuwholgraven. Het hol van Kristof, Niels en mij werd unaniem als mooiste verkozen. Het was een afwisselende week in een mooi gebied, maar laat vooral de beelden voor zich spreken.

Stilleven van Arne monstrey bij pittoresk beekje ©Jeroen

Een afternoon klimmeke vlakbij de Heidelberger Hutte ©Kristof

Soms loont het de moeite om eens achter je te kijken ©Kristof

Graag danken wij onderstaande sponsors voor hun steun:

MC5 IJsklimstage: Dolom’Ice is nice!

16 zondag Mrt 2014

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

An Laenen, Denis Hoste, Friedemann Koch, ijsklimmen, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, Maxime De Groote, MC5, Mount Coach, Nelson Neirinck, Nicolas Mys, Niels Willaert, Quinten Mattens, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke, tourski

Mighty ice-formations for those willing to go for it ©Sanne

Het was al enkele jaren geleden, maar vorige week mocht ik nog eens een ijsklimstage begeleiden. Terug naar mijn oude liefde voor deze fantastische discipline in de bergsport, dit keer voor de groep van Mount Coach 5. De ijsklimcondities dit jaar zijn rampzalig, in geen enkele van de bekende ijsklimgebieden in de Alpen waren er echt goede condities te vinden. Maar na de goede ervaringen van vorig jaar, was al een tijdje geleden beslist dat we voor deze stage naar de Dolomieten zouden trekken. Om deze stage mee in goede banen te leiden, kon ik nog rekenen op de steun van An, Nicolas en Quinten. Maar daarnaast waren ook nog Maxime met zijn vriendin Line en de bende van Sam, Nelson, Olivier en Eivind van de partij, allemaal met een appartementje in hetzelfde dorp, waardoor we met 16 Belgische ijsklimmers de streek onveilig konden maken.

Na een lange heenreis van vrijdag op zaterdag en wat logistieke voorbereidingen, ging de stage op zondag 2 maart van start. Samen met Maxime had ik zaterdag al een sector gespot in het Höhlensteintal, maar voor de eerste lessen wou ik een scholingssector opzoeken in Möselegraben. Met onze volledige tourski-uitrusting beginnen we aan de volgens de topo 35′ instijg. Na anderhalf uur extreem steil terrein door een dicht bos vinden we deze sector, maar er is onvoldoende ijs. De toon was gezet voor deze week, moeilijke en vaak lange approach en het was nooit zeker dat we ook effectief ijs zouden vinden. Elke dag moest er dan ook steeds een plan B of zelfs C uitgedacht zijn. Plan B voor vandaag was alvast de sector die ik met Maxime gevonden had en vanaf 13 uur waren we dan toch aan het klimmen.

De eerste lesdag gaat vooral over de juiste klimtechniek en dan vooral om een goede voetentechniek, de basis van elke klimbeweging. En wat is er dan beter om te leren ijsklimmen zonder ijsbijlen? Als het ijs voldoende structuur biedt, gaat dit zelfs erg goed en zeker met wollen handschoenen, die blijven een beetje aan het ijs kleven 😉 Als dat wat goed begint te gaan, krijgen ze er een ijsbijl bij. Zo blijven we klimmen en lijnen uitproberen op de limieten van het mogelijke, tot het donker wordt. Kwestie van de beschikbare tijd maximaal te benutten. ’s Avonds moet er nog gekookt worden en we genieten in ons appartement van een uitstekende maaltijd verzorgt door Jeroen.

Seba learning to put pro in steep ice ©Sanne

De tweede dag willen we op zeker spelen en gaan voor een sector in het Pragsertal, waar Quinten en Nicolas goed ijs hebben gezien. Het is mooi weer die dag en aangekomen op de parking zien we de watervallen mooi liggen. Maar ook de lawine-gevaarlijke hellingen er net boven, dus hop, plan B. Een drie kwartier verder rijden brengt ons naar Lappach, waar ons nog anderhalf uur tourskiën wacht om aan de hooggelegen Zösenberg watervallen te geraken. Hier installeer ik samen met Maxime, Quinten en Nicolas enkele topropes. Het thema van de dag is beveiliging in ijs, plaatsen van tussenzekeringen, standplaatsbouw en afdalen op abalakov en recupereerbare ijsschroef. Om dit alles in te oefenen, wordt er toprope geklommen, maar tussenzekeringen geplaatst alsof we aan het voorklimmen zijn. Na stevig geklommen te hebben, dit keer zelfs met twee ijsbijlen, wacht ons nog een pittige ski-afdaling met de topzware ijsklimrugzakken, ook dit wordt een dagelijks ritueel. Gelukkig tovert Jeroen ’s avonds weer een geweldige maaltijd te voorschijn.

All parts of the approach become difficult, even the driving ©Sanne

Na twee dagen van nogal zware approach, besluiten we om naar het in 5′ te voet toegankelijke Sottoguda te rijden. Maar wat we met die tijdswinst winnen, gaat verloren door anderhalf uur over besneeuwde cols te moeten rijden. Twee van de drie auto’s moeten sneeuwkettingen opleggen, maar het rijden door een tunnel van 5m hoge sneeuwmuren is wel indrukwekkend. Laat het duidelijk zijn, aan sneeuw is hier geen gebrek. Maar Sottoguda ligt slechts op 1350m en zo goed als alle watervallen zijn er onbeklimbaar zoniet onbestaande. Gelukkig ligt één lengte van een derdegraads waterval er goed bij en iedereen leert hier zijn eerste pasjes in het voorklimmen, de dag is niet verloren.

The one climbable pitch in Sottoguda ©Sanne

Vanaf dag vier gaan we voluit voor het multipitchen en om de slaagkans te verhogen, splits ik de groep op in drie sectoren. Hierdoor krijgen we ook een beter beeld van de condities in de hele streek. Het is duidelijk dat we ons moeten richten op hoog gelegen watervallen, op het noorden gericht. Quinten, Nicolas, Denis en Kristof trekken naar de sector in het Pragsertal, maar moeten uiteindelijk terugkeren naar de sector waar we de eerste dag geklommen hebben. Maxime, Line, Jeroen en Sebastiaan rijden naar het Reintal, waar ze ondanks een lange instijg twee mooie watervallen kunnen klimmen. Zelf ontdek ik met An, Niels en Friedemann een mooie waterval in het Arntal, waar we toch een goede 240m kunnen klimmen op variabel ijs.

Sebastiaan leading in Ursprung Eisfall II 4 ©Jeroen

Denis leading in Höhlensteintal ©Kristof

Al bij al een geslaagde dag, alleen verliezen we veel tijd met lange approaches om uiteindelijk maar een paar lengtes te kunnen klimmen. ’s Avonds wacht steeds het koken en afwassen, gevolgd door theorie weerkunde of lawinekunde, iedereen begint wat moe te worden. Maar niet versaagd, nog twee dagen om maximaal ervaring op te doen en het beste gebied moet nog ontsloten worden. Val Travenanzes is enkel bereikbaar door een twee uur lange approach op tourski’s en er ligt geen enkele eenvoudige waterval. Dit is het koninkrijk van de afgelegen vijfde en zesde graads, alleen wie sterk staat maakt hier een kans.

Reaching the Travenanzes ice-falls after two hours approaching ©Sanne

Met de steun van Nelson, Olivier en Eivind trek ik met de halve groep naar Travenanzes. Quinten, Nicolas, Kristof en Niels trekken naar het Arntal om daar een mooie vierdegraads van ruim 250m te klimmen. In Val Travenanzes verdelen we ons over vier niet al te slecht gevormde watervallen. Denis en Friedemann beklimmen Topazio, 180m III 4, Olivier gaat met Jeroen door een lijn links op Sogno Canadese, 200m III 5 en Nelson, Eivind en Sebastiaan beklimmen de rechterkant van Sogno Canadese. An en ik klimmen tussen deze twee watervallen een lijn op Diamante 175m, III 4+. Uiteindelijk slaagt niemand er in om het bovenste deel van onze watervallen uit te klimmen, een onstabiele croûte van sneeuw maakt het klimmen daar te gevaarlijk. Maar we klimmen allemaal de mooiste lengtes over enkele goed gevormde pilaren.

Leaders view in Diamante III 4+++ ©Sanne

Two team in Sogno Canadese, 200m III 5 ©Sanne

Denis and Friedemann in Topazio, 180m III 4 ©Sanne

De laatste dag is alweer aangebroken en de temperaturen blijven stijgen, 8°C in het dorp waar we overnachten! Nog een laatste dag in Val Travenanzes en dan zal het er zeker opzitten voor deze winter. Met een klein groepje, Quinten, Niels, Kristof en ikzelf leggen we nog eens de ellenlange approach af, maar helemaal op het eind van de vallei wacht ons nog een onverwachte parel. Enkele watervallen die ik de dag ervoor gespot had liggen er erg goed bij. Ze zijn zelfs beter gevormd dan ze in de topo beschreven staan. Met Kristof beklim ik de erg mooie Cascata di Irene, 180m III 5. Quinten en Niels herhalen Topazio, 180m III 4. Jammergenoeg moet de ploeg in het Arntal de beklimming staken door de warmte.

Kristof in the wonderful first pitch of Casacat di Irene ©Sanne

Aan alle mooie verhalen komt een einde, maar om op zaterdag niet in de file te gaan aanschuiven, ronden we de stage af met een wondermooie skitour rond de wereldberoemde 3 Cime di Lavaredo, ook wel de Drei Zinnen genoemd. Hiermee sluiten we deze mooie maar moeilijke week af in schoonheid. Als we thuiskomen is het in België maar liefst 21°C, de overgang van winter naar zomer kon niet bruusker. Maar deze beelden blijven wel in onze herinneringen:

The team underneath the famous 3 Cime di Lavaredo ©Sanne

Voor meer info over ijsklimmen in de Dolomieten, zie mijn artikel van vorig jaar.

Sanne

La Grave freeride paradise

18 dinsdag Feb 2014

Posted by jeroendemey in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Denis Hoste, freeride, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, La Grave, Lander Beckers, Le Chazelet, Les Deux Alpes, MC5, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke, Serre Chevalier

De tourski stage van Mount coach 5 komt eraan. Met de intersemestriele week zag Sanne de kans om onze skitechniek nog wat bij te schaven. Van de partij waren Denis, Sebastiaan, Friedemann, Lander (MC4) en ik. Gite le rocher in La grave was onze uitvalsbasis van waaruit we naar verschillende skigebieden trokken.

Le Chazelet is een piepklein skigebied waar zelf de RFID skipas nog niet uitgevonden is. Mede door het beperkte aanbod van pistes en de ouderwetse infrastructuur was dit skigebied zo goed als verlaten. Ideaal dus om de skitechniek wat bij te schaven en de skis te testen. Voor Sanne resulteerde dat in een gebroken ski, voor anderen in een gebroken ego. Vooral ikzelf heb genoeg sneeuw gefret op de eerste overmoedige pogingen naast de piste.

Later op de week testten we ook de flanken van Serre Chevalier en La Grave. ’s Avonds afgewisseld door lawinekunde lessen van Sanne en uiteraard waren we niet vies van een aperitief. De hele week wachtte iedereen in spanning af tot wanneer het eens deftig zou beginnen dumpen en op de vierde dag was het prijs. Van ’s Ochtends was het al bewolkt, we trokken naar les Deux alpes waar de zichtbaarheid er niet beter op werd en sterke wind met de nodige neerslag begonnen op te komen. Slechts weinig liften waren geopend en tijdens onze zoektocht naar skigelegenheid werden we geteisterd door koude wind en messcherpe ijskristallen die in ons gezicht sloegen. We kennen het allemaal wel. Plezant skiën was het niet maar iedereen keek al uit naar de volgende dag. Grand beau en een vers pak sneeuw. Gedurende de dag bleef het sneeuwtapijt aandikken en op de 5^e dag was het eindelijk prijs: POWPOW. Al vroeg begonnen we aan te schuiven aan de Skilift van La grave en het was nodig. We waren niet de enige die onbeskiede hellingen wilden claimen. Toch slaagden we erin om onze handtekening op een paar hellingen te plaatsen wat soms wel fotogenieke beelden opleverde: