• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Tag Archief: Quinten Mattens

MC5 IJsklimstage: Dolom’Ice is nice!

16 zondag mrt 2014

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

An Laenen, Denis Hoste, Friedemann Koch, ijsklimmen, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, Maxime De Groote, MC5, Mount Coach, Nelson Neirinck, Nicolas Mys, Niels Willaert, Quinten Mattens, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke, tourski

Mighty ice-formations for those willing to go for it ©Sanne

Mighty ice-formations for those willing to go for it ©Sanne

Het was al enkele jaren geleden, maar vorige week mocht ik nog eens een ijsklimstage begeleiden. Terug naar mijn oude liefde voor deze fantastische discipline in de bergsport, dit keer voor de groep van Mount Coach 5. De ijsklimcondities dit jaar zijn rampzalig, in geen enkele van de bekende ijsklimgebieden in de Alpen waren er echt goede condities te vinden. Maar na de goede ervaringen van vorig jaar, was al een tijdje geleden beslist dat we voor deze stage naar de Dolomieten zouden trekken. Om deze stage mee in goede banen te leiden, kon ik nog rekenen op de steun van An, Nicolas en Quinten. Maar daarnaast waren ook nog Maxime met zijn vriendin Line en de bende van Sam, Nelson, Olivier en Eivind van de partij, allemaal met een appartementje in hetzelfde dorp, waardoor we met 16 Belgische ijsklimmers de streek onveilig konden maken.

Who needs ice-axes anyway? ©Sanne

Who needs ice-axes anyway? ©Sanne

Na een lange heenreis van vrijdag op zaterdag en wat logistieke voorbereidingen, ging de stage op zondag 2 maart van start. Samen met Maxime had ik zaterdag al een sector gespot in het Höhlensteintal, maar voor de eerste lessen wou ik een scholingssector opzoeken in Möselegraben. Met onze volledige tourski-uitrusting beginnen we aan de volgens de topo 35′ instijg. Na anderhalf uur extreem steil terrein door een dicht bos vinden we deze sector, maar er is onvoldoende ijs. De toon was gezet voor deze week, moeilijke en vaak lange approach en het was nooit zeker dat we ook effectief ijs zouden vinden. Elke dag moest er dan ook steeds een plan B of zelfs C uitgedacht zijn. Plan B voor vandaag was alvast de sector die ik met Maxime gevonden had en vanaf 13 uur waren we dan toch aan het klimmen.

Climbing till late evening ©Sanne

Climbing till late evening ©Sanne

De eerste lesdag gaat vooral over de juiste klimtechniek en dan vooral om een goede voetentechniek, de basis van elke klimbeweging. En wat is er dan beter om te leren ijsklimmen zonder ijsbijlen? Als het ijs voldoende structuur biedt, gaat dit zelfs erg goed en zeker met wollen handschoenen, die blijven een beetje aan het ijs kleven 😉 Als dat wat goed begint te gaan, krijgen ze er een ijsbijl bij. Zo blijven we klimmen en lijnen uitproberen op de limieten van het mogelijke, tot het donker wordt. Kwestie van de beschikbare tijd maximaal te benutten. ’s Avonds moet er nog gekookt worden en we genieten in ons appartement van een uitstekende maaltijd verzorgt door Jeroen.

Seba learning to put pro in steep ice ©Sanne

Seba learning to put pro in steep ice ©Sanne

De tweede dag willen we op zeker spelen en gaan voor een sector in het Pragsertal, waar Quinten en Nicolas goed ijs hebben gezien. Het is mooi weer die dag en aangekomen op de parking zien we de watervallen mooi liggen. Maar ook de lawine-gevaarlijke hellingen er net boven, dus hop, plan B. Een drie kwartier verder rijden brengt ons naar Lappach, waar ons nog anderhalf uur tourskiën wacht om aan de hooggelegen Zösenberg watervallen te geraken. Hier installeer ik samen met Maxime, Quinten en Nicolas enkele topropes. Het thema van de dag is beveiliging in ijs, plaatsen van tussenzekeringen, standplaatsbouw en afdalen op abalakov en recupereerbare ijsschroef. Om dit alles in te oefenen, wordt er toprope geklommen, maar tussenzekeringen geplaatst alsof we aan het voorklimmen zijn. Na stevig geklommen te hebben, dit keer zelfs met twee ijsbijlen, wacht ons nog een pittige ski-afdaling met de topzware ijsklimrugzakken, ook dit wordt een dagelijks ritueel. Gelukkig tovert Jeroen ’s avonds weer een geweldige maaltijd te voorschijn.

All parts of the approach become difficult, even the driving ©Sanne

All parts of the approach become difficult, even the driving ©Sanne

Na twee dagen van nogal zware approach, besluiten we om naar het in 5′ te voet toegankelijke Sottoguda te rijden. Maar wat we met die tijdswinst winnen, gaat verloren door anderhalf uur over besneeuwde cols te moeten rijden. Twee van de drie auto’s moeten sneeuwkettingen opleggen, maar het rijden door een tunnel van 5m hoge sneeuwmuren is wel indrukwekkend. Laat het duidelijk zijn, aan sneeuw is hier geen gebrek. Maar Sottoguda ligt slechts op 1350m en zo goed als alle watervallen zijn er onbeklimbaar zoniet onbestaande. Gelukkig ligt één lengte van een derdegraads waterval er goed bij en iedereen leert hier zijn eerste pasjes in het voorklimmen, de dag is niet verloren.

The one climbable pitch in Sottoguda ©Sanne

The one climbable pitch in Sottoguda ©Sanne

Vanaf dag vier gaan we voluit voor het multipitchen en om de slaagkans te verhogen, splits ik de groep op in drie sectoren. Hierdoor krijgen we ook een beter beeld van de condities in de hele streek. Het is duidelijk dat we ons moeten richten op hoog gelegen watervallen, op het noorden gericht. Quinten, Nicolas, Denis en Kristof trekken naar de sector in het Pragsertal, maar moeten uiteindelijk terugkeren naar de sector waar we de eerste dag geklommen hebben. Maxime, Line, Jeroen en Sebastiaan rijden naar het Reintal, waar ze ondanks een lange instijg twee mooie watervallen kunnen klimmen. Zelf ontdek ik met An, Niels en Friedemann een mooie waterval in het Arntal, waar we toch een goede 240m kunnen klimmen op variabel ijs.

Niels in Grüner Star III 3+ ©Sanne

Niels in Grüner Star III 3+ ©Sanne

An on lead in Grüner Star III 3+ ©Sanne

An on lead in Grüner Star III 3+ ©Sanne

Friedemann in Arntal ©Sanne

Friedemann in Arntal ©Sanne

Sebastiaan leading in Ursprung Eisfall II 4 ©Jeroen

Sebastiaan leading in Ursprung Eisfall II 4 ©Jeroen

Denis leading in Höhlensteintal ©Kristof

Denis leading in Höhlensteintal ©Kristof

Al bij al een geslaagde dag, alleen verliezen we veel tijd met lange approaches om uiteindelijk maar een paar lengtes te kunnen klimmen. ’s Avonds wacht steeds het koken en afwassen, gevolgd door theorie weerkunde of lawinekunde, iedereen begint wat moe te worden. Maar niet versaagd, nog twee dagen om maximaal ervaring op te doen en het beste gebied moet nog ontsloten worden. Val Travenanzes is enkel bereikbaar door een twee uur lange approach op tourski’s en er ligt geen enkele eenvoudige waterval. Dit is het koninkrijk van de afgelegen vijfde en zesde graads, alleen wie sterk staat maakt hier een kans.

Reaching the Travenanzes ice-falls after two hours approaching ©Sanne

Reaching the Travenanzes ice-falls after two hours approaching ©Sanne

Met de steun van Nelson, Olivier en Eivind trek ik met de halve groep naar Travenanzes. Quinten, Nicolas, Kristof en Niels trekken naar het Arntal om daar een mooie vierdegraads van ruim 250m te klimmen. In Val Travenanzes verdelen we ons over vier niet al te slecht gevormde watervallen. Denis en Friedemann beklimmen Topazio, 180m III 4, Olivier gaat met Jeroen door een lijn links op Sogno Canadese, 200m III 5 en Nelson, Eivind en Sebastiaan beklimmen de rechterkant van Sogno Canadese. An en ik klimmen tussen deze twee watervallen een lijn op Diamante 175m, III 4+. Uiteindelijk slaagt niemand er in om het bovenste deel van onze watervallen uit te klimmen, een onstabiele croûte van sneeuw maakt het klimmen daar te gevaarlijk. Maar we klimmen allemaal de mooiste lengtes over enkele goed gevormde pilaren.

Leaders view in Diamante III 4+++ ©Sanne

Leaders view in Diamante III 4+++ ©Sanne

Two team in Sogno Canadese, 200m III 5 ©Sanne

Two team in Sogno Canadese, 200m III 5 ©Sanne

Denis and Friedemann in Topazio, 180m III 4 ©Sanne

Denis and Friedemann in Topazio, 180m III 4 ©Sanne

De laatste dag is alweer aangebroken en de temperaturen blijven stijgen, 8°C in het dorp waar we overnachten! Nog een laatste dag in Val Travenanzes en dan zal het er zeker opzitten voor deze winter. Met een klein groepje, Quinten, Niels, Kristof en ikzelf leggen we nog eens de ellenlange approach af, maar helemaal op het eind van de vallei wacht ons nog een onverwachte parel. Enkele watervallen die ik de dag ervoor gespot had liggen er erg goed bij. Ze zijn zelfs beter gevormd dan ze in de topo beschreven staan. Met Kristof beklim ik de erg mooie Cascata di Irene, 180m III 5. Quinten en Niels herhalen Topazio, 180m III 4. Jammergenoeg moet de ploeg in het Arntal de beklimming staken door de warmte.

Kristof in the wonderful first pitch of Casacat di Irene ©Sanne

Kristof in the wonderful first pitch of Cascata di Irene ©Sanne

Aan alle mooie verhalen komt een einde, maar om op zaterdag niet in de file te gaan aanschuiven, ronden we de stage af met een wondermooie skitour rond de wereldberoemde 3 Cime di Lavaredo, ook wel de Drei Zinnen genoemd. Hiermee sluiten we deze mooie maar moeilijke week af in schoonheid. Als we thuiskomen is het in België maar liefst 21°C, de overgang van winter naar zomer kon niet bruusker. Maar deze beelden blijven wel in onze herinneringen:

The team underneath the famous 3 Cime di Lavaredo ©Sanne

The team underneath the famous 3 Cime di Lavaredo ©Sanne

Wonderful ski touring in the Dolomites ©Sanne

Wonderful ski touring in the Dolomites ©Sanne

Voor meer info over ijsklimmen in de Dolomieten, zie mijn artikel van vorig jaar.

Sanne

Advertentie

Snow and ice in Cogne

11 dinsdag feb 2014

Posted by quinten mattens in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Andy Nieubourg, Cogne, Matti Buyle, Quinten Mattens, Stijn Schouteten, Thomas van Pelt

Nu de intersemestriële vakantie weer was aangebroken en mijn bijlen snakten naar wat ijs, werd het  tijd om samen met Andy, Stijn en Thomas naar Cogne te vertrekken. Na het checken van de condities bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt; overal in de Alpen was het ijs slecht tot niet gevormd. Ook in Cogne gingen helaas geen cadeautjes uitgedeeld worden, het weerbericht voorspelde een hele week sneeuw met alleen donderdag een zonnige dag.

Omdat Thomas nog nooit geklommen had op ijs, besloten we rustig te beginnen en mocht hij op Cascade di Lillaz (II 3 250m) voor het eerst kennis maken met deze edele sport die wij ‘ijsklimmen’ noemen. Omdat een dagje oefenen misschien wel wat te weinig was, besloten we nog een makkelijk (maar vrij lang) watervalletje te klimmen. Il Sentiero dei Troll (II 3 350m) was een aaneenschakeling van korte steilere stukjes en lange vlakke stukken waar het heupdiep sporen was door de sneeuw. Stijn was ondertussen ziek geworden en moest enkele dagen verstek geven voor de beklimmingen.

Quinten in Sentieri Dei Sol

Quinten in Sentiero dei troll

Thomas in Cascade de Lillaz

Thomas in Cascade de Lillaz

Na de drietjes van de voorbije dagen werd het tijd voor het wat hardere werk. We begonnen met Chandelle Levure (II 4+ 180m)  maar omdat deze er niet echt zo zwaar bij lag en we honger hadden naar meer, lapten we er ook nog snel Il Candelabro de Coyote (II 4+/5 180m) bij. Om wat snelheid te maken besloot ik de eerste 2 lengtes aan elkaar te rijgen, dit maakte het misschien iets zwaarder maar wel veel sneller.

Andy in Chandele Levure

Andy in Chandelle Levure

Quinten in Il Candelabro de Coyote

Quinten in Il Candelabro de Coyote

De volgende dag ging ik klimmen met Matti (die toevallig ook in de buurt van Cogne zat om te ijsklimmen). Omdat Matti toch wel een beestige klimmer is, dreigde dat een zware dag te worden, en dat werd het ook. We begonnen in te stijgen om een nieuw drytool massiefje te gaan verkennen maar werden al snel door onze luiheid en de diepe sneeuw Inachevée Conception (II 5+ 150m) in gestuurd. In de tweede lengte bevindt zich een een kort stukje artif maar Matti besluit dat snel even vrij te klimmen waardoor ik met een paar blokjes en pompende voorarmen aan de relais toekom. De derde lengte ziet er echter niet echt vrij te klimmen uit dus besluiten we maar te rappellen en alsnog dat drytool massiefje op te zoeken.

Quinten in Inachevée Conception

Quinten in Inachevée Conception

Juist naast dit massiefje ligt  À la mémoire du bouquetin (II 5+ 100m) waarvan Matti de eerste lengte klimt en een toprope installeert zodat we onze vijf paar verschillende ijsbijlen kunnen testen (in Cogne zijn verschillende testcentra van onder meer Grivel, Black Diamond, E-Climb,… waarbij je gratis bijlen voor een dag kan gaan uittesten). Nadat ik de waterval ook eens op en neer gegaan was klom Matti een M7 voor. Ik klom hem na en pomp nog wat extra melkzuur naar m’n voorarmen.

Matti in de M7 van het nieuwe drytoolmassiefje 'B&B sector'

Matti in de M7 van het nieuwe drytoolmassiefje ‘B&B sector’

Na dit stevige dagje besluiten we het de volgende dag wat rustiger aan te doen en een gemakkelijkere waterval te beklimmen, helaas lag deze op de zuidflank en door de zon (die beslist had om zich ook eens een dagje te laten zien) kwamen er constant lawines naar beneden waardoor we niet echt aan klimmen toekwamen. Nu de laatste dag was aangebroken wilden we toch nog even een mooie waterval klimmen en kiezen voor de, ondanks de vallende sneeuw, ‘veilige’ Stella Artis (II 5 180m).

Quinten aan het afklimmen in de 2e lengte van Stella Artis

Quinten aan het afklimmen in de 2e lengte van Stella Artis

Als ik echter in het midden van de tweede lengte zit komt er juist links van ons een grootte lawine naar beneden, ik besluit zo snel mogelijk af te klimmen (wat niet simpel was in de zwaarste lengte van de route), ik sta nog geen minuut veilig aan de relais of er komt een lawine recht over onze waterval naar beneden. Zo snel als we kunnen rapellen we naar beneden, smijten alles in de rugzakken en sprinten de helling af om de veiligheid van het pad op te zoeken. Als we later in het appartement zitten horen we dat Maxime en Olivier (die twee dagen ervoor toegekomen waren) en Matti en Erik ook op de vlucht zijn moeten gaan voor de lawines.

Al bij al een goed weekje ijsklimmen met goed gevormd ijs maar de sneeuw is een gevaarlijke factor.

Quinten.

Kyrghystan Climbing: about Perestroyka and Glasnost (Part IV)

21 woensdag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 3 reacties

Tags

Ak-Suu, An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Pamir Pyramid, Perestroika crack, Quinten Mattens, Russian Tower, Sanne Bosteels

Pic Slesova (aka Russian Tower and the Pamir Pyramid ©Sanne

Pic Slesova (aka Russian Tower) and the Pamir Pyramid ©Sanne

Na het succes met de beklimming van Asan nemen we enkele dagen vakantie in BC. Dagboek bijschrijven, kleren wassen, het thuisfront eens bellen, zonnen, boeken lezen en spelletjes spelen. Het mag ook eens echt vakantie zijn. Met het stuk afgesneden haulline installeren we een touwbrug (tyrolean) over de rivier. Lander, die voortdurend met teveel energie zit, loopt de zes kilometer om. Verder laden we alle batterijen op, zowel de echte batterijen als de onze. Er rest ons nog ruim 10 dagen en we maken al snel weer plannen om nog een grote beklimming te ondernemen. De voet van Quinten blijft slecht en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal genezen. Niels voelt er niet veel voor om nog voor te klimmen in dit moeilijke terrein en stelt zichzelf voor als ondersteunend expeditielid. Verder gaat de diarree nog af en toe rond in de groep, alleen An en ik blijven hiervan gevrijwaard, misschien zijn we door onze reizen in notoire landen als Pakistan wel resistent geworden 😉

IMG_6461

Urgent delivery in BC, otherwise we would have had to cancel the expedition

IMG_6434

Hoe dan ook, we vormen een team van vier klimmers en Quinten en Niels worden noodgedwongen “logistic team”. Samen vertrekken we naar de nabijgelegen Ak-Suu vallei, de vallei van het propere of witte water. Je kan in 2 tot 3 uur van Kara-Suu BC to Ak-Suu BC lopen, maar we zijn zwaar geladen met eten en klimgerief voor enkele dagen grote wanden klimmen in Ak-Suu; we doen er vier uur over en door de hitte zijn we kapot als we in Ak-Suu aankomen. In de vallei is er een hittegolf, waar het 40°C zou  zijn, gelukkig zitten we hier op 3000m wat frisser, maar het is nog steeds tegen de 30°C aan.

IMG_6490

On the road to new adventures in Ak-Suu valley ©Sanne

IMG_6507

Ak-Suu valley, a new playground ©Sanne

In Ak-Suu BC woont een Kirgizisch gezin boeren, die er een enorme kudde schapen en een hoop koeien houden. Ze leven erg eenvoudig, tussen enkele enorme boulders. De enkele klimmers die we hier tegenkomen zijn een team Russen uit Wladiwostock en drie Polen, die onze Tim De Dobbeleer blijkbaar goed kennen. It’s a small world after all. Het is moeilijk om hier een vlak plekje te vinden om ons tentje op te zetten, er is amper schaduw, het ligt overal vol met koeien- en schapenstront en bronwater is twintig minuten lopen. Kortom, het is niet zo’n aangenaam BC als dat van Kara-Suu en we zijn blij dat we voor dat laatste BC gekozen hebben voor het gros van ons verblijf.

IMG_6521

Local farmer family ©Sanne

IMG_6555

ABC in Ak-Suu valley ©Quinten

Maar dat wordt goedgemaakt door het grote aanbod aan enorme granieten pieken. Vooral de indrukwekkende Pic Slesova, in het westen beter gekend als Russian Tower, domineert de vallei. Ons plan is om op deze berg de bekende Perestrojka crack te beklimmen, volgens iedereen die hem beklommen heeft een van ’s werelds mooiste rotsroutes. Goed voor 24 touwlengtes, doorlopend 6a-6c crackclimbing, met twee sleutelpassages 7a/7b. Een ambitieus project, we plannen om op R4 en R13 te bivakkeren en waarschijnlijk een derde nacht op R13 bij de afdaling. We willen dit zo licht mogelijk doen, met twee cordées die elk een kleine haulbag of rugzak meenemen met daarin het minimum bivakmateriaal, eten en drinken. Maar daarnaast moeten we nog een massa friends meenemen, vooral de grote maten. Terwijl Niels en Quinten water gaan halen, bereiden we ons materiaal zo goed mogelijk voor en omdat we niet zoveel gevriesdroogd eten meer hebben, willen we dezelfde namiddag nog instijgen en klimmen naar R4. Toch weer zwaar geladen beginnen we met een eveneens zwaar gemoed aan wat ik achteraf de smerigste instijg allertijden zal noemen.

IMG_3709

The most terrible approach ever ©Sanne

Want dat blijkt het grootste nadeel te zijn aan deze mooie route. We moeten 500Hm omhoog ploeteren over een 30° steile puinhelling, variërend tussen klein en los gruis waarbij je drie stappen moet zetten om er één vooruit te komen, tot enorme blokken die wankel op elkaar balanceren en waar je zo een been kan breken of verpletterd kan worden. Wanneer we twee uur aan het ploeteren zijn, begint het te regenen en komen we twee Russen tegen die aan het afdalen zijn. Volgens hen wordt het twee dagen slecht weer. Balen dus. We dumpen ons materiaal onder een grote boulder, halen onze slaapzakken weer uit de bagage en dalen noodgedwongen weer af. Tegen de tijd dat we weer beneden zijn, afdalen blijkt zelfs nog lastiger dan stijgen door dit klote terrein, houdt het op met regenen en klaart het weer op. Hebben we ons dan weer laten vangen door het weer?

The Russian Tower with Perestroyka crack ©Sanne

The Russian Tower with Perestroyka crack ©Sanne

Gelukkig is Viktor in de tussentijd langsgekomen met extra eten en we kopen ook nog wat brood bij de boeren, want anders hadden we tekort aan eten om het hier een paar dagen uit te houden én de beklimming te realiseren. We hebben maar één tentje mee, wie niet in de tent slaapt, zoekt zo goed en zo kwaad mogelijk een vlak bivakplaatsje. ’s Nachts komt de hond van de boeren kwaadaardig tegen de bivakeerders blaffen, maar er wordt gelukkig niet gebeten.

P4810, 1000years of Russian Christianity and Kurtyka  as seen from the east ©Sanne

P4810, 1000years of Russian Christianity and Kurtyka as seen from the east ©Sanne

’s Morgens is het prachtig weer en de stemming geraakt bedrukt. Gisteren zijn we niet alleen omwille van de regen teruggekeerd. De loodzware instijg, het vooruitzicht om weer een paar dagen zwaar af te zien door toch met meer water en materiaal te sleuren dan we zouden willen en niet te vergeten de vermoeidheid van de afgelopen weken, maakten evenzeer deel uit van het beslissingsproces. Waarom pakken we het niet wat rustiger aan en doen wat haalbaarder beklimmingen waar we tenminste wat van kunnen genieten? Stom dat we dat gisteren niet konden toegeven. Dan hadden we vandaag met dat mooie weer een wellicht leukere beklimming kunnen doen. We houden het nodige overleg en beslissen voor een bescheidener aanpak.

Considering new options in ABC ©Lander

Considering new options in ABC ©Lander

Om het weinige resterende eten te sparen, keren Niels en Quinten alvast terug naar Kara-Suu BC. We spreken af dat ze ons over twee dagen weer komen ophalen om het materiaal mee te helpen dragen. Nicolas, Lander en ik gaan met hangende schouders weer die ellendige puinhelling omhoog om ons materiaal weer terug te halen. An zorgt voor water en wat vers eten van bij de boer. Het is niet echt een rustdag dankzij de paar uur zwoegen op die ellendige puinhelling, maar in de namiddag kunnen we toch de nodige rust tanken. Voor de volgende dag maken we twee klimteams, Nicolas en Lander, An en ik. Van de Polen kunnen we een kleine geplastificeerde topo lenen, met een vage lijn van 14 touwlengtes op een voortop van Slesova, die we little Russian Tower noemen. De echte naam van de berg en de route vinden we pas achteraf terug in een kopie van het AAJ.

IMG_3748

Climbing the Pamir Pyramid, ABC somewhere in the green below ©Sanne

De ochtend van 2 augustus ontbijten we om 0600Hr en met een interval van een half uur vertrekken we naar de start van de route. Nicolas en Lander beginnen als eerste cordée en starten aan een cairn, waar een lijn van opeenvolgende platen en barsten naar een terras 60m hoger leidt. Daar vinden ze geen zoals op de topo afgebeelde spits en moeten al meteen op het maximum van het touw een geïmproviseerde relais bouwen. An en ik volgen en vinden deze eerste lengte alvast moeilijker dan de aangegeven 6a+. Lander klimt de tweede lengte, in het verlengde van de eerste en vindt nog steeds geen relais. Dit klopt niet en pas dan zie ik rechts van ons de eerste relais. An en ik kunnen er nog naar toe klimmen en vinden zo de juiste lijn. Nicolas en Lander gaan noodgedwongen verder met hun variante Beckers-Mys. Na vijf lengtes komen we weer even samen, waarna ze weer verder gaan met hun variante 😉 Na de zevende lengte klimmen we allebei uit de topo en volgen een gigantische hoekversnijding met mooie barsten, waar we weer helemaal geen teken van eerdere beklimmingen tegenkomen.

Great climbing on the Pamir Pyramid ©Sanne

Great climbing on the Pamir Pyramid ©Sanne

Op dit moment barst er enkele kilometers naar het zuiden een onweer los en dit brengt de nodige stress met zich mee. Rappelen is hier geen goede optie, dus we moeten maar zo snel mogelijk doorklimmen. Het klimmen is continue in de moeilijkheidsgraad 6a-6b maar met zeer goede rotskwaliteit. Na vier lange lengtes besluiten we om een grote overhang te vermijden en klimmen links weer de graat op. Hier vermoeden we weer op de juiste weg te zitten en er volgt een zeer mooie lengte 6b langs een micro schelp, waar we geen beveiliging in kunnen steken en die zo dun is dat hij elk moment lijkt te kunnen breken. Twee lengtes verder en na 9 uur klimmen zijn we op de top van de Pamir Pyramid (3700m), waar we tegelijkertijd op R4 zijn van Perestroika crack. Zo hebben we die toch eens van dichtbij gezien. Het onweer is op een kilometer van ons blijven hangen en we komen er goed vanaf.

Nicolas on the summit of the Pamir Pyramid ©Lander

Nicolas on the summit of the Pamir Pyramid ©Lander

Rappeling of the Pamir Pyramid, below Slesova ©Sanne

Rappeling of the Pamir Pyramid, below Slesova ©Sanne

Nu moeten we nog vier lengtes rappelen om weer op de gehate puinhelling uit te komen en om zo verder af te dalen. Die vier rappels verlopen allesbehalve over makkelijk terrein en de versleten touwtjes over grote blokken geven weinig vertrouwen. Het wordt ons nogmaals duidelijk dat de totale approche voor Perestroika crack een ellendige onderneming is, zeker met materiaal. We zijn eigenlijk wel blij dat we uiteindelijk niet voor deze geëngageerde beklimming gekozen hebben. Moe maar voldaan na een mooie beklimming van toch 700m, genieten we van een smakelijk avondmaal van restjes in ons kleine kamp in Ak-Suu.

Traffic jam on the bridge ©Sanne

Traffic jam on the bridge ©Sanne

De volgende ochtend staan Quinten en Niels al weer vroeg bij ons, ze hebben de tijd tussen Kara-Suu en Ak-Suu scherpgesteld op anderhalf uur. We moeten nog ontbijten, maar breken dan op en keren samen terug naar onze geliefde Kara-Suu vallei. Niels wil nog proefondervindelijk uitzoeken of gewoon de vallei uitlopen en de volgende weer in korter is dan de shortcut over de col tussen de twee valleien. Als hij een uur later in BC aankomt dan de rest, is dit wetenschappelijk onderzoek ook weer afgerond. Een shortcut is en blijft korter. Wanneer we terug in BC zijn, blijken alle andere expedities vertrokken te zijn. Er zijn wel 2 Oekraïners bijgekomen, oude mannen met een buikje. We vragen ons af wat die hier komen doen, dat kunnen toch geen klimmers zijn?

Yellow wall is still lurking ©Sanne

Yellow wall is still lurking ©Sanne

Het is weer eens tijd voor een goede rustdag in BC, zonnen, luieren, kleren wassen, dagboek bijschrijven. Overdag komt een groep Spaanse trekkers aan in BC, met hun begeleiders van Ak-Sai travel. Het zijn wat oudere mensen, in de zestig schat ik en er wordt hun wijsgemaakt dat ze in Ak-Suu BC zijn. We zeggen maar niets. Wanneer ze verderop de vallei in lopen om de grote wanden te bekijken, blijven hun begeleiders achter en ik wordt nog bij hen uitgenodigd voor een “little one”. Er zijn blijkbaar heel wat spanningen in deze groep, hun kok wordt er wanhopig van hun eisen, wel zout, geen zout, “tortillas de patatas” en andere onzin. Blij dat wij zo een goede verstandhouding hebben met Viktor en Omurzak. Rond de middag lunchen ze bij ons, waarna ze weer vertrekken uit de vallei.
Lander kan niet stil zitten (wat een verrassing ;-)) en ik stuur hem erop uit om met onze laatste 6 spits nog wat sportklimroutes te boren op ons klimtuintje. Nicolas helpt hem daarbij en ze maken drie routes, de namen staan gemarkeerd onderaan de rots. Volgens hen varieert de moeilijkheidsgraad ergens tussen 5c en 6a, een paar dagen later zullen we dat wel eens verifiëren. Eén van de twee oudere mannen blijkt ene Mstislav Gorbenko te zijn, de man die in de jaren tachtig hier vele routes geopend heeft, waaronder Alperin. Hij vindt het maar niks dat we er een mooie afdaalroute geboord hebben. Ze zijn hier op vakantie en daarom doen ze nog even de Russiaev route op Asan, een Russische 6A.

Asan northwest face topo

Er blijven nog enkele dagen over, als we nog iets willen klimmen, zal dat best de volgende dag zijn. We hebben nog een eitje te pellen met die 7a offwidth in de Diagonal op Yellow Wall. Dat wordt ons project voor de volgende dag, met twee cordées van twee. Ik had deze expeditie nog niet met Nicolas geklommen en we maken een cordée, Lander zal met Quinten (die wat gefrustreerd begint te geraken door zijn kapotte voet) een team vormen. ’s Avonds maakt Viktor frieten met mayonaise en daarna wordt het nog gezellig aan het kampvuur, met de pintjes die samen met de Spanjaarden aangekomen zijn.

Our fast and convenient bridge ©Nicolas

Our fast and convenient bridge ©Nicolas

Om 0600Hr ’s ochtends heb ik niet veel zin om op te staan en denk zelfs bij mezelf “Verdomme, het is mooi weer!”. Maar nadat we de rivier snel overgestoken hebben via onze Tyrolean en het prachtige landschap zich voor ons ontvouwt, krijgen we er allemaal weer zin in. Na amper 40’ instijg staan we aan de start van de route. We zijn een uur later opgestaan dan de vorige keer en beginnen een uur vroeger aan de beklimming. Die gaat ook bijzonder snel en vlot, de eerste lengtes zijn al heel wat minder nat dan drie weken geleden. Na de derde lengte weerklinkt een enorm gedonder en geraas. Er vindt een enomre steenlawine plaats in de noordwestwand van Kurtyka. De lawine komt tot aan de plek waar de Spanjaarden precies een dag geleden nog geweest zijn, die hebben dus een beetje geluk gehad. De stofwolk is enorm en omhult de hele vallei. Achteraf hoor ik van An en Niels dat ze dachten dat dit mist was.
Rond 1100Hr zijn we al aan het begin van de sleutelpassage.

IMG_3798

Nicolas climbing the crux (7a) of “Diagonal” ©Sanne

IMG_3806

Nicolas squeezing through some awkward climbing ©Sanne

Nicolas krijgt de eer en worstelt zich door de moeilijke lengte, die ons vooral op het einde, na ruim 50m moeizaam klimmen nog een lastige wrijvingspassage voorschotelt. Ik klim na met de rugzak en moet noodgedwongen buiten de barst klimmen, wat het nog eens extra moeilijk maakt. Hetzelfde geldt voor Quinten, nadat Lander ook zijn portie voorgeklommen heeft. Quinten klimt overigens de hele route op zijn D-schoenen, alleen voor de 7a doet hij even zijn klimschoenen aan. Na deze ene moeilijke lengte, verloopt de rest van de route door vijfdegraads lengtes en om 1400Hr staan we al op de top. Daar komt alweer een onweer opzetten en we besluiten om af te dalen langs de rappels van “Everything is normal”. Alleen weten we niet precies waar die beginnen en we klimmen op goed geluk de geul af die in de veronderstelde richting van deze rappels. Nicolas en ik zijn al wat te laag als ik Quinten vraag om hogerop eens te kijken en hij vindt als bij wonder de eerste relais, een spit met een musketon. Volgens de beschrijving in AAJ moet het wel een spit en een piton zijn, maar allez, we wagen het erop.
Nicolas en ik bouwen nog een grote cairn (steenman), zodat de volgende deze rappel wél makkelijk kan vinden. Maar het blijkt allemaal wel te kloppen, de volgende relais is die met de spit en de piton, waarna we in de steile zuidoostwand vlot in 7 rappels weer naar de start van onze route geraken. Als we over de bovenste twee lengtes rappelen, ben ik blij dat Lander en ik hier drie weken geleden niet verder geklommen hebben. Op zich een mooie lijn door grote hoekversnijdingen, maar tjokvol gras en mos. Na een half uurtje terugwandelen en onze Tyrolean, zijn we om 1700Hr terug in BC na een bijzonder vlotte beklimming. Blij dat we dat hoofdstuk ook goed hebben kunnen afsluiten.

Trekking towards paradise ©Sanne

Trekking towards paradise ©Sanne

Die avond komt de Nederlandse expeditie die hier ook een maand gaan doorbrengen aan in BC. Boris, Coen en Wouter zijn moe van de 50km lange trekking, maar er wordt toch al druk informatie uitgewisseld en het is wel leuk om eens met andere klimmers te praten in het Nederlands.
6 augustus, alweer een heerlijk zonnige rustdag in BC. De Nederlanders, die gisteren in het donker aangekomen zijn, vergapen zich aan het heerlijke BC en zijn prachtige omgeving. Wat een mooie plek, wat een lekker eten van die vriendelijk Viktor en oh, er is bier! We wisselen heel wat informatie uit, zij hebben het volledige verslag bij zich van een Nederlandse expeditie in 1992. Roland Bekendam had hun die nog bezorgd en er zitten wat schetsen bij. 21 jaar later is niet alles nog up-to-date. Ze willen bovendien vooral alpiene beklimmingen doen met sneeuw en ijs, maar we wijzen ze erop dat het al weken warm is en dat de condities daarvoor eigenlijk niet meer goed zijn. In de namiddag gaan ze met Lander (die niet kan stilzitten) op verkenning hogerop in de vallei.
Als ze terug zijn, ga ik met Lander nog de nieuwe sportklimroutes uittesten, die hij met Nicolas twee dagen daarvoor gemaakt had. Lander zegt me dat de rechtse route het eenvoudigst is en begin hier dan maar mee. Twee dagen gelden hebben ze die wel geklommen in toprope, maar niet voorgeklommen. De pas tussen de eerste en de tweede haak is zeer lastig op mossige graniet en eigenlijk erg gevaarlijk. Je zou de op de grond vallen als je eruit komt. Ik vind het dan ook geen leuke route, maar we hebben geen spit meer om tussen deze twee haken te zetten. De andere twee routes zijn leuk, je moet zelf nog wat friends steken in de aanwezige barsten. Van links naar rechts:

“Crack-a-nut” 30m 5c (Lander Beckers)
“2 Spit” 30m 5b (Lander Beckers)
“Every beginning starts with an end” 30m 6a (Nicolas Mys)

De Nederlanders komen ook meeklimmen, waarna het alweer tijd is voor het avondeten. Ik had nog graag een laatste route geklommen, maar we hebben geen informatie meer over een route die we in één dag kunnen klimmen. De Nederlanders gaan de volgende dag voor een beklimming van Little Asan en Lander gaat natuurlijk met hen mee.

Coen Pijl climbing little Asan ©Lander

Coen Pijl climbing little Asan ©Lander

Maar de volgende ochtend aan het ontbijt blijken alleen Lander en Coen vertrokken te zijn, de andere twee hebben de ons bekende stevige diarree. We vroegen ons al af wanneer die zou toeslaan bij onze Nederlandse vrienden. We maken er verder een gezellige dag van in BC, morgen moeten we inpakken voor de lange trekking terug naar de bewoonde wereld.

P1000774

The long trek back to reality ©Nicolas

Die trekking zal lang en zwaar blijken, zowel voor ons als voor de pakezels. Het is 50km door droge en dorre valleien. Aan het eind van de trekking worden we door twee auto’s opgewacht, waarna we door een stuk Tadjikistan moeten rijden om uiteindelijk in de buurt van Batken bij mensen thuis te logeren. We kunnen ons nog eens wassen, niet door bij die mensen een douche te nemen (ze hebben hier geen stromend water), maar door in een groot meer te gaan zwemmen.

IMG_6837 IMG_6828IMG_6860Na een binnenlandse vlucht van Batken naar Bishkek, brengen we nog twee dagen door in de hoofdstad, de meesten zijn in hun hotelkamer aan de wc gekluisterd door “terugkeernaardebeschavings-diarree”. Op 14 augustus landen we veilig en wel op Zaventem na een prachtige maand avonturen in Kyrghystan.

©Sanne

IMG_6908 IMG_6888

Kyrghystan Climbing: Grrrreaat succez on Asan (Part III)

18 zondag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alperin, An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Mt Asan, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Quinten Mattens, Sanne Bosteels

An with P4810 and Usen in the background ©Sanne

An with P4810 and Usen in the background ©Sanne

PART III: FINDING THE KEY TO CLIMB ASAN TOGETHER

Tijdens de rustdag op 24/7, bestuderen we nog eens de route en de problemen die we tot dan toe tegengekomen zijn. Het basisprincipe van een MC expeditie is om iedereen op hetzelfde moment op dezelfde top te krijgen. Om Asan samen te kunnen beklimmen, moeten we dat bivak voor 6 personen op R10 kunnen inrichten, om van daaruit naar de top te klimmen en af te dalen. Maar de afdaalroute komt aan de andere kant van de berg uit en dat zorgt voor bijkomende logistieke problemen. Het eerste idee was om het logistieke team niet naar de top te laten klimmen, zij zouden het bivak op R10 opbreken en met het materiaal rappelen. De relais waren tot op R5 alvast uitgerust met twee spits. De vier klimmers zouden dan over de berg klimmen en achteraf zouden we al het materiaal wel komen halen onderaan de route. Maar na het nader bestuderen van de route, blijkt haulen van R6 tot R10 onmogelijk, de relais zijn daar niet geboord en het loopt over steil, maar brokkelig terrein en door vele chimneys.

In blue the chimneys, in red the new direct line with 3 bolt-stations ©alpin.in.ua

In blue the chimneys, in red the new direct line with 3 bolt-stations ©alpin.in.ua

Ik stel een nieuw plan op. Een snel team van 3 klimmers moet vanavond nog instijgen naar R0 en daar bivakkeren. Hun uitrusting moet licht en draagbaar zijn, maar ik wil een tent onderaan de route, want dan hebben we een schuilplaats indien het weer eens begint te regenen. En er moet een boormachine en spits mee om een rechtstreekse lijn te boren tussen R10 en R6. Daarvoor hoop ik met drie touwen toe te komen en dan kan er gejumaard en gehauld worden over de overhangende platen rechts van de brokkelige chimneys van R6 tot R10. Een tweede team van drie man komt dan morgenochtend na om de haulbags tot aan R6 te brengen, waarna we verbinding maken met elkaar en alle uitrusting rechtstreeks over een nieuwe lijn naar R10 gebracht kan worden. Eens met iedereen op R10, kunnen we vandaar uit de top halen met z’n zessen en om af te dalen, moeten we dan een nieuwe rappelroute boren van R15 terug naar R10. Een plan met veel onzekerheden, maar zo gezegd, zo gedaan.

Early morning jumaring up to R5, where the climbing starts again ©Quinten

Early morning jumaring up to R5, where the climbing starts again ©Quinten

Protecting the thin red line against sharp edges ©Sanne

Protecting the thin red line against sharp edges ©Sanne

Die avond stijgen An, Quinten en ik terug in naar het bivak onderaan de route, R0. Als verrassing heb ik stiekem nog een pintje in de rugzak gestoken en een doos Pringles, waarvan we genieten bij de zonsondergang. We staan vroeg op na een onrustige nacht. Elk gerommel van de gletsjer onder ons houdt ons wakker: omdat we onderaan een enorme rotswand slapen, denken we steeds aan steenslag. Na het gevriesdroogde ontbijt beginnen we aan de vijf lengtes jumaren. Onderweg stoppen we onze slaapzakken in de haulbag op R2 en aan R5 gekomen moet ik nog een spit bijboren om de touwen in een betere lijn te krijgen. Het touw dat er nu hangt, schuurt over een scherp randje, erg ontnuchterend. Ik klim L6 voor, een stevige offwidth chimney, waar ik maar net zijwaarts in pas, gevolgd door een dubbele 6c barst. An volgt door de chimney en Quinten jumaart op het tweede touw omhoog met de kleine haulbag op zijn rug. Ik wist dat ik een sterke jongen nodig had voor dit werk 😉

Sanne leading the incredible chimney of pitch 6 ©Quinten

Sanne leading the incredible chimney of pitch 6 ©Quinten

The incredible Quinten ©Sanne

The incredible Quinten ©Sanne

R6 tot R9 verlopen door niet zo eenvoudige chimneys en brokkelige barsten (5c), een grote overhang langs links vermijdend. Quinten en An geraken niet door deze chimneys zonder hun rugzak uit te doen en we verliezen wat tijd doordat we de zakken moet haulen over bepaalde stukken. Ondertussen is het andere team van 3 man al bezig met jumaren en haulen tot R6. Ze nemen ook elk klimtouw mee eens ze er over omhoog gejumaard zijn, want die hebben we nodig voor de verdere beklimming.

DSCN1750

Taking backpacks along seems impossible ©Quinten

DSCN1754

Sanne leading the second crux of the route, pitch 10 goes at 6c ©Quinten

L10 is de tweede sleutelpassage, een vuile en natte overhang, die in een scherpe hoek eindigt op het platform waar we willen bivakkeren (6c). Vooral om de twee naklimmers en hun materiaal hierdoor te krijgen, blijkt moeilijk. Het touw loopt namelijk over een erg scherpe rand. Uiteindelijk laten we wat friends achter, die ik een uur of twee later wel zal komen halen.

fixing

Sanne going down to fix the direct line between R6 and R10 ©Quinten

Op R10 aangekomen, daal ik met drie touwen, de boormachine en enkele spits en maillons terug af, rechtstreeks over de overhangende platen naar R6. Ik wil zeker toekomen met die drie touwen en boor de eerste tussenrelais op 60m, aan een klein platformpje. Dan volgt een spannende en overhangende lengte, vlak boven een enorm dak boor ik de tweede relais en zie 50m onder me de wachtende ploeg op R6. We gaan toekomen! Na het installeren van deze drie vaste touwen, rechtreeks naar R10, komen Lander, Nicolas en Niels omhoog met het zware materiaal. Net voor zonsondergang bereiken alle zes teamleden het bivakplatform op R10, logistieke operatie geslaagd!

Niels doing some hard work on logistics ©Nicolas

Niels doing some hard work on logistics ©Nicolas

Lander jugging up to stay ahead of the sun ©Sanne

Lander jugging up to stay ahead of the sun ©Sanne

We installeren de twee portaledges en een veiligheidstouw en maken het ons zo comfortabel mogelijk. Het weer is gelukkig perfect en na een gevriesdroogd avondmaal, genieten we van de sterrenhemel en de jongens van MC4 van hun eerste nacht in een portaledge. An en Niels slapen op een vlakke richel, er is maar net plaats voor twee personen.

Nicolas enjoying a hot drink @R10

Nicolas enjoying a hot drink @R10

Bivy at R10 ©Sanne

Bivy at R10 ©Sanne

De nacht is afwisselend koud en warm en we worden wakker gehouden door het felle maanlicht. De ochtend is alleszins koud (we slapen op 3900m) en na het ontbijt organiseren we het tweede deel van de beklimming. Vandaag moeten we de top halen. L11 is al meteen een angstaanjagende offwidth, waar alleen friend maatje 6 in past. Lander krijgt de eer en daarna volgen we in het systeem rups, zodat er niemand onnodig voor moet klimmen. We hebben immers te weinig grote friends voor 3 cordées. Ik volg als laatste en boor telkens een geschikte relais om terug af te dalen. De bovenste vijf lengtes zijn immers niet geëquipeerd. Eigenlijk was deze route slechts tot R6 uitgerust met spits op de relais. Na onze passage zal deze route een stuk veiliger zijn om te beklimmen en misschien wordt het wel de klassieke afdaalroute van Asan.

Lander leading the first pitch of the day ©Sanne

Lander leading the first pitch of the day ©Sanne

IMG_3653

An climbing some great granit ©Sanne

P1000628

Gigantic chimneys before arriving to the ridge ©Nicolas

Lander blijft voorklimmen en moet alweer telkens tot op het einde van het touw klimmen om weer relais te maken. Het klimmen is mooi, langs mooie schelpen en barsten, alleen de laatste lengte loopt door koude, natte en overhangende chimneys. We lopen wat vertraging op in deze oncomfortabele passage en ik boor hier geen relais. Ik spot een beter platform meer naar links en besluit daar op de terugweg een geschikte afdaalrelais te boren. Uiteindelijk zijn we op een groot platform aan R15, van waaruit het nog slechts een 30-40’ simultaan klimmen is tot op de top. Het weer is prachtig en niks lijkt ons nu nog in de weg te staan. Alleen Niels wil niet verder, ondanks onze smeekbeden. Hij wil met het oog op zijn bezorgde familie niet meer risico lopen en vindt het beëindigen van de route meer dan voldoende. De top hoeft niet meer.

Niels at his highest point ©Sanne

Niels at his highest point ©Sanne

Met een cordée van drie en één van twee, klimmen we de laatste 150Hm, derdegraads-terrein. Na 80m klimmen moet je zowaar door een tunneltje, waarna we op een vlakker en eenvoudiger stuk graat komen en we zien de top. Hier zetten we een cairn, om de tunnel terug te kunnen vinden.

IMG_3668

Climbing the summit ridge ©Sanne

IMG_3667

Om 1530Hr bereiken we met z’n vijven de top van Asan in perfecte weersomstandigheden en genieten van het prachtige uitzicht op de omliggende toppen. We blijven ruim een half uur op de top en voelen ons uiterst gelukkig met deze prestatie. Ik ben alweer blij dat het gelukt is een hele groep op een moeilijk te beklimmen berg te krijgen, al is het jammer dat Niels niet verder naar de top wou.

P1000656

Topteam!

Om hem niet onnodig ongerust te maken, dalen we weer af tot bij hem, waarna we in twee groepen de vijf rappels terug naar het bivak doen. Het touw blijft maar een keer vasthangen en iemand moet terug omhoog klimmen, maar al bij al verloopt de nieuwe rappellijn erg vlot en direct. Ruim voor zonsondergang komen we voldaan terug op ons comfortabele bivak op R10. Genietend van de zonsondergang eten we ons gevriesdroogd avondmaal. Alleen moeten we het water rantsoeneren en we lijden allemaal wel een beetje dorst. Die nacht slaapt Niels ook eens in de portaledge en ik lig op de smalle richel naar de sterren te kijken. Ik kan de slaap niet vatten van de dorst, maar lig wel na te genieten van de beklimming. Als er een vallende ster is, wens ik ons een veilige afdaling toe.

Coiling the ropes back at our bivy ©Sanne

Coiling the ropes back at our bivy ©Sanne

IMG_3702

Sunset on Pyramidalny ©Sanne

Bij het ontbijt de volgende ochtend genieten we van het gerantsoeneerde water en lessen onze dorst. Daarna breken we ons kamp op en beginnen we aan de afdaling in twee groepen van drie. De eerste groep neemt de grote haulbag en de twee portaledges mee, zodat als die steenslag veroorzaken, er niemand onder zit. Het beste systeem blijkt als volgt te werken: De eerste persoon installeert de rappel en gaat tot aan de volgende relais. Een tweede persoon zet zijn afdaaltoestel op de rappel, maar hangt zich vast onderaan de haulbags en begeleidt de zak over de rots. De haulbag en de tweede persoon worden op de haulline naar beneden gelaten door de derde persoon met een halve mastworp. Op de volgende relais wordt de last overgenomen door een prusik, waarna de haulline weer op een halve mastworp overgenomen wordt. De derde persoon daalt ook af en zo begint alles van voor af aan. Alles verloopt vlot, totdat de haulline op R4 in een diepe barst verdwijnt en we krijgen die er niet meer uit. Snijden is de enige optie en we moeten een nieuwe haulline gebruiken. (De overschot van het vastgetrokken touw gebruiken we later voor de Tyrolean over de rivier aan BC)Verder verloopt de afdaling vlot, alleen het tweede team moet nog eens omhoog om hun vastgetrokken rappel te gaan halen. Maar na twee uur rappelen staan we met al ons hebben en houden terug op de grond. Het is allemaal wat te veel om in één keer mee te sleuren, maar nog een keer die ellendige puinhellingen oversteken zien we niet zitten en meer dan overladen keren we terug naar BC. Niels neemt zelfs twee rugzakken mee, op elke schouder eentje.

The long way down ©Nicolas

The long way down ©Nicolas

IMG_3686

Kyrghystan Climbing: Discovering the rock-hard walls (Part II)

15 donderdag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Quinten Mattens, Sanne Bosteels

approaching new adventures ©Sanne

approaching new adventures ©Sanne

PART 2: A PROPER FLOGGING

Een beetje tegen de zin van Viktor, gaan we de volgende ochtend al op pad voor een eerste beklimming. We willen Little Asan langs twee verschillende routes beklimmen, om al een gevoel voor de rots te krijgen. We hebben geen beschrijvingen, het lijkt nochtans de meest toegankelijke berg van de vallei. Een cordée met Quinten, Nicolas en Lander begint aan de NO-pijler, An, Niels en ik volgen een richel langs de NW-wand om daarna via de ZW-pijler naar de top te klimmen. De rots is minder mooi dan het er van ver uitzag, nogal schilferig en met veel lychens. De barsten zitten vol met gras en algemeen zitten er nogal veel blokken los. Niet echt aangenaam terrein dus, maar via een systeem van min of meer beklimbare barsten geraken we uiteindelijk op de top. (Little Asan 3750m; “De Canvascrack”, 500m 6a obl)

An looking for the right crack on Little Asan ©Sanne

An looking for the right crack on Little Asan ©Sanne

An discovering offwidth climbing in "the canvas crack" ©Sanne

An discovering offwidth climbing in “the canvas crack” ©Sanne

Onderweg komen we geen enkel teken van eerdere beklimmingen tegen en achteraf blijkt ook dat hier weinig geklommen wordt. Enkel bovenaan vinden we een grote sling rond een rotsblok en nemen aan dat hier een rappelroute vertrekt.

IMG_3454

©Niels

IMG_3477

Zo beginnen we te rappelen over de NO-pijler, in de hoop onze andere cordée te zien en een goede afdaalroute te vinden. Niets blijkt minder waar, we moeten al meteen in onze voorraad prusiktouw snijden om elke rappel uit te rusten. Na 8 moeizame rappels komen we terug aan onze rugzakken, waar we een boodschap van de andere cordée in de sneeuw geschreven zien staan: “We zijn door naar BC”. Een pijl gemaakt van stenen wijst ook naar BC, maar wij verwarren dit met een oversteek van de vuile gletsjer. We steken deze over, niet echt aangenaam terrein, maar aan de overkant vinden we een goed pad dat ons in een mum van tijd terug naar BC brengt. Daar horen we dat Quinten een lelijke voorklimmersval gemaakt heeft in de derde lengte en hij is er niet zo goed aan toe: een hoop blauwe plekken, gekneusde ribben, gescheurde helm en het ergst van al een onbekend letsel aan zijn rechtervoet. Geen goed begin dus, één van onze sterkste klimmers ligt al in de lappenmand.

Quinten leading on Little Asan, just before his bad fall ©Nicolas

Little Asan next to his big brothers ©Sanne

Little Asan next to his big brothers ©Sanne

De volgende dag houden we wijselijk een rustdag. Het basiskamp is werkelijk een stukje paradijs op aarde. ’s Ochtends rond half tien komt de zon over de kam en het is er heerlijk vertoeven. Zolang we in BC zijn, wordt er drie keer per dag eten voor ons gemaakt door Viktor en Omurzak. Naast zijn voorraad wodka (waar we niet zo dol op zijn), blijkt er ook een flinke voorraad bier mee te zijn, waar Viktor ons de eerste dagen nogal veel cadeau van doet. Van de Russen kunnen we wat meer informatie en topo’s bemachtigen. We krijgen ook een demonstratie van hun manier van artif klimmen. Nu begrijp ik ook hoe ze er in slagen om volledig vlakke wanden te beklimmen: ze boren om de meter een gaatje groot genoeg voor een skyhook en artiffen zich zo een weg omhoog door eender welke wand. Voer voor ethische discussies zou ik zo zeggen. Maar we zien ook enkele nieuwigheden, zoals een opblaasbare portaledge met tent van amper 7kg en hun systeem van ladders en daisy chains.

Sunrise over Yellow Wall, with the obvious "Diagonal" ©Sanne

Sunrise over Yellow Wall, with the obvious “Diagonal” ©Sanne

Na deze rustdag, richten we onze pijlen op een klassieker van de vallei: Yellow Wall. Uit de weinige informatie die we hebben, destilleren we twee routes: An, Niels en Nicolas willen “Diagonal” (600m met een sleutelpas van 7a) beklimmen en Lander en ik gaan voor “Everything is normal” (400m, 6b A2). Quinten blijft in BC om zijn voet te laten helen. Dit massief ligt aan de overkant van de indrukwekkende Kara-Suu en het grootste probleem blijkt dan ook het oversteken van deze kolkende rivier. De informatie die we krijgen blijkt achteraf niet te kloppen. We moeten helemaal langs de gletsjer omwandelen om over deze en de twee volgende rivieren te geraken. We verliezen wat tijd en uiteindelijk beginnen we pas om 0830Hr te klimmen. De cordée van An begint aan de natte eerste touwlengtes van Diagonal en Lander begint aan de erg grassige eerste barst van onze route.

Lander leading the very grassy first pitch of "Everything is normal" ©Sanne

Lander leading the very grassy first pitch of “Everything is normal” 400m, 6b A2. Diagonal starts to the right ©Sanne

We hebben enkel een vage foto van onze route en de relais vinden blijkt niet eenvoudig. Bovendien is het hier de gewoonte om elke touwlengte tot een maximum uit te klimmen, je ziet de relais meestal pas na 55m verschijnen. We komen maar net toe met onze 60m touwen. De eerste twee lengtes zijn mooi, waarna Lander in de derde lengte een offwidth chimney moet bedwingen, waar hij erg veel tijd in verliest. De vierde lengte wordt ook een moeizame beklimming, de 6c barst moet voor elke greep en tussenzekering worden vrijgemaakt van modder en gras.

IMG_3499

Lander leading pitch 3, just behind the corners awaits a horrible chimney ©Sanne

IMG_3493

©Sanne

IMG_3506

Als Lander nog eens 3,5Hr doet over de vijfde lengte, lijkt het me het beste om terug af te dalen. Ondertussen horen we dat de andere cordée ook niet door de sleutelpassage durfde te klimmen omdat deze vergelijkbaar was met de fameuze “Fessura della disperazione in Valle del Orco, waar we met MC4 doorgeklommen hebben. Daarin kan je helemaal in het begin nog een friend maat 6 steken, waarna je de volgende 30m 6b moet verder klimmen zonder tussenzekering. Hier gaat het over een 7a, vandaar de beslissing om terug af te dalen. Lander en ik zijn het eerst beneden, dankzij de geboorde relais van onze route en we volgen de moeizame rappels van de anderen. Erg laat beginnen we aan de lange wandeling terug, pas na 6km stroomafwaarts vinden we een brug over de rivier en na nog eens 4km terug stroomopwaarts komen we om 2200Hr terug in BC. (Hier vinden we later een oplossing voor, door een Tyrolean te spannen over het water ter hoogte van BC.)

Lander in the very long fifth pitch of "Everything is normal" ©Sanne

Lander in the very long fifth pitch of “Everything is normal” ©Sanne

Na deze nieuwe afknapper, houden we weer een zonnige rustdag in BC. We wassen onze kleren en onszelf in de ijskoude beek (3°C). We maken nieuwe plannen en in de namiddag gaan de jongens van MC4 nog op verkenning naar de Ak-Suu vallei naast de onze. Ondertussen hebben we naast de mechanische problemen van Quinten nog twee diarree-slachtoffers, waardoor nog slechts de helft van het team in staat is tot stevige beklimmingen. Desondanks beginnen we de voorbereidingen om de immense Asan (4230m) te beklimmen langs de Alperin route. De meest toegankelijke route, maar nog steeds 800m ED 6c, een heuse bigwall op een 4000er.

Nicolas enjoying our 3°C bathtub ©Sanne

Nicolas enjoying our 3°C bathtub ©Sanne

IMG_6286

Na een ontbijt van pannenkoeken (we laten Viktor blijken dat we dit erg lekker vinden en krijgen dit hierna wel vaker voorgeschoteld), pakken we het nodige materiaal in om naar de basis van deze route te dragen. Met z’n vijven (zonder Niels die geveld is door hevige diarree), vertrekken we rond 1100Hr zwaar geladen met haulbags, portaledges en het nodige klimgerief naar R0 van Alperin. Na 4 uur zwoegen, het installeren van een vast touw over een 60m lange dalle en ruim 700Hm komen we geradbraakt aan op de kleine col waar onze route vertrekt. Hier vinden we enkele kleine bivakplaatsen, maar er is geen water te vinden, dus hier zullen we zelf voor moeten zorgen. Tijdens de afdaling, die maar anderhalf uur in beslag neemt, zien we de eerste enorme “golden eagle” voorbij zweven, een enorme adelaar die hier in de bergen leeft.

DSCN1704

Approaching Asan with heavy haulbags ©Nicolas

alperin

At the start of the magnificent wide crack of “Alperin” (Russian 5B or 800m ED 6c)

IMG_3551

Bij het avondmaal vertelt Viktor ons dat het waarschijnlijk twee dagen minder goed weer zou worden, in tegenstelling tot het weerbericht dat ik van Sam krijg, dat goed weer voorspelt. We stellen in elk geval een plan A en plan B op voor beide gevallen.

21/7/13 Nationale feestdag

De dag dat Filip tot koning gekroond wordt, sturen we al vroeg het logistieke team (Niels en Quinten) op pad met 30l water om naar R0 te brengen. Als ze al weg zijn, begint het om 1130Hr inderdaad te regenen. In BC houden we ons bezig met het bouwen van een douche en het opstellen van een goede tent voor Viktor, die ziek begon te worden van op de grond te slapen in zijn scheve tentje. Viktor, 51 jaar jong, is hierdoor zo geëmotioneerd dat hij er de tranen van in de ogen krijgt en schenkt ons prompt nog een fles wodka en een paar blikken bier. Het logistieke team bezorgt desondanks de regen die 30l water aan R0 en komt veilig terug.

approching once again over the moraine ©Nicolas

approching once again over the moraine ©Sanne

We willen toch doorzetten met de beklimming van Alperin en de volgende dag stuur ik Lander en Nicolas vooruit om alvast de eerste drie lengtes te beklimmen en te fixen met vast touw. Het plan is dat An en ik in de namiddag instijgen om daarna samen onderaan de route te bivakkeren. De volgende dag moeten we dan tot R10 geraken, de enige plek waar we in de wand kunnen bivakkeren. Niels en Quinten zouden die dag dan met de haulbag en het nodige bivakmateriaal omhoog jumeren, langs de 10 touwen die de klimmers tegen dan gefixed hebben.

Sanne and An leading the very first pitches of "Alperin" ©Nicolas

Sanne and An leading the very first pitches of “Alperin” ©Nicolas

Maar wanneer An en ik na een uur instijgen, Nicolas en Lander tegenkomen op weg naar beneden, valt dit plan in duigen. Ze hebben zich laten afschrikken door de opkomende bewolking en dachten dat het slecht weer zou worden. Ik overtuig ze om toch met ons omhoog te gaan en uiteindelijk fixen An en ik die namiddag nog de eerste 2 touwlengtes (L1 6a, L2 6b). Daarna wordt het toch wat slechter weer en we schuilen onder de fly van de portaledge onderaan de route. Als het weer opklaart, besluiten we te bivakkeren en de volgende ochtend verder te gaan met plan A, we lopen maar een touwlengte achter op schema. Al is L3 wel een sleutelpassage 6c offwidth…

improvised shelter with the fly ©Nicolas

improvised shelter with the fly ©Nicolas

Op 23 juli beginnen we er al vroeg aan, Lander en Nicolas jumaren omhoog en Nicolas begint met de monsterachtige derde lengte, 60m offwidth 6c. An en ik nemen de lastige taak op ons om de 2 haulbags en portaledges al over de eerste twee vlakkere lengtes te haulen. Enkele uren zwoegen later, wanneer Niels en Quinten er ook aankomen, zijn Nicolas en Lander tot op R5 geraakt en hebben An en ik de grote haulbag op R2 gekregen en de kleine haulbag met portaledge op L3.

IMG_3592

Nicolas leading the first crux at 6c offwidth ©Sanne

P1000549

Lander leading pitch 3, still 6b off width ©Nicolas

P1000543

We zitten al niet echt meer op schema om R10 die dag nog te halen en bovendien begint het weer te regenen. Jammer voor Niels en Quinten, maar we nemen het wijze besluit om weer af te dalen naar BC. We moeten onze slaapzakken en matjes weer uit de haulbags halen (die zijn dus voor niks omhoog gesleept) en na twee uur afdalen komen we terneergeslagen weer aan in BC. De gemoederen zijn somber en de volgende dag laten we alles eens bezinken en genieten van een deugddoende rustdag in BC.

The golden eagle ©Nicolas

The golden eagle ©Nicolas

Kyrghystan Climbing: Big Walls and little wodka (Part 1)

12 maandag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

Alpinisme, An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Quinten Mattens, Sanne Bosteels

Karavshin valley, Kyrghystan: An MC4 expedition ©Nicolas

PART 1: CHOOSING THE RIGHT SPOT

Het was hoog tijd om de draad weer op te nemen door op het einde van elke MC-opleiding een expeditie op touw te zetten. De keuze van waar je dan naartoe wilt gaan is niet gemakkelijk. Ons eerste idee was om naar een 7000er in Pakistan te gaan, maar die bleek in restricted area te liggen. Vervolgens was het plan om naar Charakusa valley te trekken, ook in Pakistan. Dat land heeft een kwalijke reputatie, onterecht misschien, maar beschikt over sommige van de mooiste bergen op aarde. Na wat vergaderen hadden enkele teamleden en waarschijnlijk ook hun familie er nogal problemen mee dat we naar daar zouden gaan. Klimmen is al gevaarlijk genoeg, zonder daar nog terroristische dreiging aan toe te voegen. Na de goede ervaringen met MC2 in Kirgistan, leek dat me een geschikt alternatief. De Khan Tengri (7010m) hadden we al beklommen, Podeba (7435m) is wat te moeilijk als eerste expeditie. Wat opzoekwerk bracht ons uiteindelijk bij Karavshin valley, waar een “full package” voor blijkt te bestaan. Wat dat precies inhoudt, vertel ik jullie later wel.

The impressive N-face of Pyramidalny 5509m at the end of the valley ©Sanne

The impressive N-face of Pyramidalny 5509m at the end of the valley ©Sanne

Karavshin it would be. Maar daarmee was de kous niet af. Alle mannen van MC4 (Lander Beckers, Quinten Mattens, Nicolas Mys en Niels Schouteden) zijn studenten, dus in mei en juni was er al geen sprake van enige voorbereiding en bovendien werd de periode waarin we konden gaan beperkt door mogelijke herexamens. We kopen uiteindelijk (goedkope) vliegtickets tussen 13 juli en 15 augustus 2013.  Het allergrootste probleem was het gebrek aan informatie over de te beklimmen routes en toppen. Op zo’n momenten is het internet een bos waardoor je de bomen niet meer ziet. Enkele foto’s van de vallei geven wel een “wouw” beeld: die berg of wand roept gewoon om beklommen te worden! Omdat ik voor het werk nog twee weken in Chamonix was vlak voor ons vertrek, bracht ik samen met Lander en Nicolas een regenachtige namiddag door in de bibliotheek van het ENSA. Daar vonden we een hoop verslagen van eerdere expedities, vooral in het AAJ. Aan de hand van hun verhalen kregen we een idee van de mogelijkheden, maar meer dan wat foto’s met mogelijke lijnen vonden we niet. Het was zelfs al moeilijk om uit te maken welke berg of top precies waar lag.  Slechts enkele westerse klimmers hebben zich in deze vallei gewaagd, praktisch allemaal bekende namen, gesponsorde expedities van enkele toppers. Verder bleek het de speeltuin van de Russen en Ukrainers te zijn, die er regelmatig hun waanzinnige klimcompetities houden. Hoe maffer, gekker en gevaarlijker hun beklimmingen, hoe beter… We vinden wat info over hun routes, die de Russische quotering 6A hebben: ooh, een 6-aake 😉

The impressive bigwalls of P4810 and Asan ©Sanne

The impressive bigwalls of P4810 and Asan ©Sanne

Eind juni verzenden we onze cargo, met daarin al het mogelijke klimgerief voor zowel alpiene beklimmingen, rotsroutes van een dag tot alle bigwall-uitrusting (portaledges, haulbags, …) Van de KBF kunnen we een boormachine lenen en we bestellen nog 50 10mm spits. Van mijn werk kan ik alvast 25 12mm spits meenemen. We weten immers niet wat ons te wachten staat. Het doel van een MC expeditie is om ervaring op te doen buiten Europa, in een vreemde cultuur en liefst op grotere hoogte dan de 4000ers van de Alpen. De toppen rondom Karavshin variëren tussen de 4000m en de 5500m, niet extreem hoog dus. Maar het is vergelijkbaar met Yosemite, alleen drie maal zo groot, geen volk (en al helemaal geen vervelende rangers en regeltjes), 2500m hoger gelegen, met besneeuwde bergen en zonder “supertopo”. Dankzij de financiële ondersteuning van de KBF kunnen we ons een BC veroorloven met onze eigen kok, zodat we ons daar al geen zorgen over moeten maken. Achteraf blijkt deze optie zelfs goedkoper dan via pakezels voedsel voor een maand mee te moeten nemen. Een tweede dikke meevaller was de ondersteuning door Condor Safety, de invoerder van Tendon-touwen. Sinds een jaar ben ik zo’n beetje de ambassadeur van deze fantastische touwen en ze waren dan ook bereid om ons van zomaar even 600m touw te voorzien voor onze expeditie. En die hebben we goed kunnen gebruiken!

The valley in view ©Sanne

The valley in view ©Sanne

Uiteindelijk is het zover, op 13 juli vliegen we via Istanbul naar Bishkek, de hoofdstad van Kyrghystan, waar we om 0500Hr ’s ochtends landen. Dinara van Ak-Sai Travel, die alles voor ons ter plaatse organiseert, haalt ons op en zet ons af in ons hotel, waar we even kunnen bijslapen. Naast het hotel ligt het decadente “Martini-Terrazza”, een soort van disco annex zwembad, waar zelfs op dit uur de luide beats nog van doorklinken. In de namiddag doen we nog wat inkopen voor de expeditie in Bishkek, waarna we op het kantoor van Ak-Sai nog wat moeten onderhandelen over de helikoptervlucht die ons naar het BC moet brengen. Die zat namelijk niet in het “full package”. Maar omdat ze speciaal voor ons het BC opstellen (we zijn de enige klanten), moet die helikopter toch vliegen. Alleen willen ze ons daar $750 extra voor aanrekenen. Wanneer we zeggen dat we dan wel te voet naar BC trekken, kunnen we de prijs flink reduceren. Achteraf gezien een meevaller, want we winnen drie dagen en wie vindt er tegenwoordig nog een helikoptervlucht voor $50?

The very nice way in to BC, with an old Russian military helicopter ©Sanne

The very nice way in to BC, with an old Russian military helicopter ©Sanne

De volgende ochtend is het vroeg opstaan, om 0500Hr ’s ochtends ontbijten we aan het zwembad van de “Martini-Terrazza”, een vreemd gevoel. Daarna laden we bij Ak-Sai al onze cargo in het busje en dan naar de luchthaven, waar we een binnenlandse vlucht nemen naar Osh. Het is een wonder, maar voor onze 230kg cargo betalen we een peulenschil. En alles komt in goede staat aan in Osh. Daar worden we opgewacht met een busje dat ons naar een verlaten vliegveld brengt, waar buiten wat vliegtuigwrakken, ook onze militaire helikopter staat te wachten. Die is al helemaal volgeladen door onze kok, Viktor en zijn hulp Omurzak, klaar voor een maand lang verwennerij op culinair vlak 😉 Nadat we al onze spullen erbij gepropt hebben, stijgen we op voor een anderhalf uur lange vlucht over de Pamir-Alai bergketen.

Holding on to our equipment, while the machine flies away ©Sanne

Holding on to our equipment, while the machine flies away ©Sanne

Voor de jongens een première, voor An en mezelf een herhaling van een geweldige ervaring, met een oude Russische legerhelikopter over de bergen vliegen! Op het einde doemt de indrukwekkende vallei waar we de komende maand gaan doorbrengen op en we vergapen ons aan de granieten wanden en besneeuwde toppen. We landen in een wei op een kilometer van het eigenlijke BC. Terwijl we alles uitladen, komen de lokale Kirgizische cowboys ons te paard tegemoet. Viktor blijkt ze goed te kennen en achteraf blijkt dat hij al zijn verse producten bij hen betrekt. Mens en dier brengen al de uitrusting en voorraden naar het prachtige en idyllische plekje dat ons thuis zal worden voor de komende maand. Daar vinden we al een Russische en een Litouwse groep klimmers en twee gekke Britten. Maar ook een heerlijke weide omgeven door bomen, rotsen en een helder bergbeekje naast de grote modderstroom waarnaar deze vallei genoemd is: Kara-Suu betekent zwart water.

Mighty peak 4810 ©Sanne

Mighty peak 4810 ©Sanne

De tenten uit de magazijnen van Ak-Sai blijken derde keus te zijn, maar we slagen erin om uit de verschillende pakketten een aantal tenten op te zetten, we gebruiken onze eigen tenten ook maar, zodat iedereen een slaapplaats vindt. Door wat gesprekken met de Britten en de Russen, blijkt dat het hier al weken aan het regenen is en dat het goede weer vandaag met ons is aangekomen. ’s Avonds wordt het kamp ingewijd en we drinken op goed weer met een glaasje uitstekende wodka, waarvan Viktor blijkbaar een aanzienlijk voorraad bij zich heeft. “First day, hard work. Drink wodka now”. Desondanks de wodka, gaan we ’s avonds nog op verkenning hogerop in de vallei. Vanuit BC kunnen we alleen maar Yellow wall zien en het topje van Pyramidalny. Na een half uurtje stappen zien we ook de majestueuze wanden van Asan en P4810 liggen. We proberen al wat approchekes te ontdekken en een lijn op Little Asan. Het graniet ziet er goed uit en we zien verschillende veelbelovende barsten (cracks).

Our young team in paradise ©Sanne

Our young team in paradise ©Sanne

Have a (n)ice day

10 zondag feb 2013

Posted by quinten mattens in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Andy Nieubourg, Cogne, ijsklimmen, Jeroen Willems, Quinten Mattens, Stijn Schouteten

Nu de examens er weer op zaten werd het dringend tijd voor mij (Quinten) om weer eens wat ijs te kunnen knallen. Samen met Andy, Jeroen en Stijn besloten we de watervallen van Cogne onveilig te maken.

Jeroen in Chandelle de Lillaz

Jeroen in Chandelle de Lillaz

Vermits het Andy’s eerste keer was besloten we rustig te beginnen en eerst wat korte (en uitgeslagen) watervallen te klimmen. Om er terug wat in te komen klimmen we enkele keren een mooi 4e graads watervalletje (chandelle de Lilaz). Deze was wel zeer uitgeslagen waardoor het eerder een stevige 3 was en dus een perfecte oefenwaterval. We klimmen tussendoor nog enkele simpele watervalletjes kwestie van de slagtechniek bij te schaven.

Stijn op dun ijs in Lauson

Stijn op dun ijs in Lauson

De volgende dag staan we vroeg op en besluiten we Lauson (II 3. 70m) te klimmen een mooie waterval met niet al te lange aanloop want die dag is het veel te warm en om 11u moeten we er al mee ophouden omdat de condities te gevaarlijk werden.

Jeroen baant zich een weg naar de pijler van Ignegneria

Jeroen baant zich een weg naar de pijler van Ignegneria

Omdat het warme weer maar aanhield besluiten we weer vroeg op te staan en kiezen we voor een waterval net naast die van de dag ervoor. Ignegneria (II 4 100m) heeft een mooie pijler die zeker de moeite is om te klimmen maar in de huidig condities toch wel een pittige 4 zo niet 4+. Omdat Jeroen en Andy eerst in de route kruipen besluit ik samen met Stijn een variant (4 denk ik) op Lauson te klimmen alvorens zelf die prachtige pijler op te kruipen. Later klimmen we ook nog de eerste lengte van Thoule (II 3+ 100m) maar nadat we een stevige downwash van een helikopter (die een Spanjaard met gebroken been kwam redden) over ons kregen was de ‘goesting’ toch wat over en rappellen we na de eerste lengte.

Quinten op de pijler van Ignegneria

Quinten op de pijler van Ignegneria ©Jeroen

Omdat Cascade Lilaz (II 3 250m) toch wel een oer klassieker is en ze sneeuw voorspellen besluiten we deze dan toch maar te klimmen. Een mooie waterval door een leuke canyon alleen de 2e lengte was wat dun maar daar bestaan korte ijsvijzen voor. Niet? En omdat we vroeg terug waren besluit ik nog een route te drytoolen maar helaas breek ik de sleutelpas uit in mijn 2e poging 😦 . mijn kompanen besluiten dat drytoolen voor aanstellers is en vallen de rots aan met blote handen. Weliswaar met wisselend succes.

Andy in de 2e lengte van Cascade de Lillaz

Andy in de 3e lengte van Cascade de Lillaz © Stijn

Stijn in de voorlaatste lengte van Cascade de Lillaz

Stijn in de voorlaatste lengte van Cascade de Lillaz

Quinten op de drytool route

Quinten op de drytool route ©Jeroen

De volgende dag besluiten we maar eens te kiezen voor een waterval verder in de vallei. Henninger (II 4 60m) zou het worden een lekkere waterval die ik besluit in 1 lengte te klimmen ipv 2 hetgeen een iets minder goed beslissing bleek vermits de relais zich eerder op 80 dan op 60m  bevond wat voor een spannende uitklim zorgde. Omdat ik echt een slechte dag beleef (slecht geslapen) ben ik blij als we het laten bij die ene waterval.

Jeroen in de 2e lengte van Henninger

Jeroen in de 2e lengte van Henninger

De laatste dag was aangebroken dus het was de moment om nog eens iets zwaar te klimmen. Ik en Stijn kiezen voor Tuborg (II 4+/5 200m) maar in de huidige condities toch wel een 5. Gelukkig waren we vroeg genoeg opgestaan want na ons bleken nog een 6tal andere cordees dit een mooie waterval te vinden. We klommen zeer efficiënt en de andere cordees hebben we alleen nog terug gezien tijdens het rappellen. De waterval was prachtig om te klimmen alleen in de eerste lengte maakte ze een vies geluid waardoor ik de verzuring snel vergeten was en in een mum van tijd boven stond. De laatste lengte bereik je door minstens 100m sneeuwploeteren maar is zeker de moeite om te klimmen.

Quinten in de eerste lengte van Tuborg

Quinten in de eerste lengte van Tuborg ©Stijn

Stijn in de 3e lengte van Tuborg

Stijn in de 3e lengte van Tuborg

Quinten in de laatste lengte van Tuborg ©Stijn

Quinten in de laatste lengte van Tuborg ©Stijn

Jeroen en Andy klommen terwijl Chandelle Levure(II 4+ 180m). Hier klimt Andy zijn eerste lengtes voor waar hij zelf zijn vijzen draait hoewel het ijs soms wat te dun was voor een goede vijs. De laatste pilaar en normaal mooiste lengte lag in geen al te goede condities en was nogal sorbet achtig waardoor ijsvijzen bijna nutteloos werden.

Andy in

Andy in Chandelle Levure ©Jeroen

Al bij al een zeer geslaagde week en met een beetje geluk slaag ik maandag ook nog voor mijn laatste examen.

Quinten

Scotland by Twingo

17 zaterdag nov 2012

Posted by quinten mattens in Andere

≈ 2 reacties

Tags

buachaille etive mor, Dominique Van Dyck, loch ness, Old man of Stoer, Quinten Mattens, Red Bull, schotland

De gevolgen van dronken klim foto’s bekijken kunnen drastisch zijn voor je het weet zit je op een boot op weg naar dover met als rijdmiddel een Twingo van 1996.
Na een lange rit door Engeland en een deel van Schotland passeren we op onze weg naar Loch Ness oppeens een berg die ons wel aantrekelijk leek.
Gevolg: U bocht, auto parkeren en zonder enige voorkennis, slaap of voedsel de beklimming aanvatten.

In het begin verliep de beklimming zoals gepland (max 6a+ schat ik) maar halverwege de klim begint het opeens te sneeuwen. Al snel wordt de situatie erger en besluiten we de laatste 200m makkelijker terein op te zoeken om zo de top te halen.
Eens op de top wouden we zo snel mogenlijk weer naar de auto. Er wachte ons echter nog een zware afdaling ‘a l’improvist’. Ik dacht een pad gevonden te hebben dat gemarkeerd was door witte stippen als het al te laat was bleek dit gewoon extreem goed op markering lijkende vogelstront te zijn die absoluut geen logisch patroon vormde. Als we dan eindelijk van de berg afgeraakt waren wachte ons nog de lange tocht door het moeras (zonder lampje) in het pikdonker. Na een uur strompelend en vallend door het moeras te hebben gedwaald bereiken we uitgeregend, hongerig en moe de auto waarop we direct doorreden naar de dichtsbijzijnde McDonalds.

net voor de sneeuw

Dominique klimt de laatste meters naar de top

de berg na de storm, dankzij de GPS coordinaten van mijn foto toestel ontdekten we later dat dit “buachaille etive mor” was

De dag erna slapen we eens goed uit en worden we tot onze verwondering niet van onze kampplaats gejaagd(er stond nochtans uitdrukkelijk verboden kamperen :p ).
Bij het zien van Loch Ness beslissen we te doen wat elke normale mens zou doen, inderdaad overzwemmen.

even bijtanken

Na een bezoek aan het ‘monster museum’ komen we in het donker toe aan het meer. Ondanks  het late uur besluiten we toch om de 2km lange zwem te wagen in water van 9°C. Het zwemmen ging bij ons beide goed alleen de tegenstroming zorgde ervoor dat we constant in een hoek van 45° moesten zwemmen om niet te veel van onze koers af te wijken.

en domi zwemt terug

Na ons avontuur in het meer rijden we dezelfde nacht nog door naar Point of Stoer een van de meest noord-westelijke delen van schotland en ‘the place to be’ voor walvis spotters.

met zeehonden waren wij ook al tevreden

Hier zitten we echter 2 dagen vast in slecht weer dus houden we ons wat bezig met sightseeing en een beetje ‘tsjollen’ langs de kust.

waarom ook niet

onze zalige kampplaats

Omdat het overal in schotland slecht weer was op dat moment besloten we om te blijven en alles op old man of stoer te zetten.
Als het weer dan eindelijk opgeklaard is twijfelen we ook geen moment om ondanks de ijskoude wind en lage temperatuur (wat verwacht je ook rond november in Schotland 😉 ) een poging te wagen.

Domi op de tyrolienne

De beklimming is niet zo moeilijk (5b max) en dankzij de uitzonderlijk goede grip die de rots bied besluiten we een kleine variant te klimmen (6b max) door een mooie (maar jammer genoeg ook natte) schoorsteen en langs zalige dakjes.

Domi in de eerste lengte

begin van de variant

Als we dan boven komen wacht ons een prachtige zonsondergang met onder ons een spelende zeehond. We namen nog even wat foto’s en rapellen terug naar beneden.
eens daar aangekomen bleek  het water al een heel stuk gestegen. Aanvankelijk kan ik het droog houden maar als opeens een golf door het kanaaltje raast ben ik tot op het bot nat, het zelfde gebeurt bij Domi. Gelukkig waait het hard genoeg om na 10min al weer helemaal droog te zijn.

top van old man of stoer

Domi op Old man of stoer (goed kijken)

De dag erna is het weer maar eens slecht weer en besluiten we de terugtocht in te zetten want de boot wacht niet.
Eén ding is echter zeker Sea Stacks zijn echt mijn ding en ik kom zeker terug maar dan in de zomer en voor een langere periode. Voor de twijfelaars heb ik maar 1 raad: gewoon gaan het klimmen is ruig maar zeker belonend en er zijn routes van alle niveaus.

Ode aan mijn Twingo

met dank aan Red Bull voor de gratis drank deze heeft zeker geholpen op de zware momenten

Quinten

A day at the beach

02 donderdag aug 2012

Posted by quinten mattens in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Aiguille Du Midi, An Laenen, Chamonix, Contamine, envers les aiguilles, Frendo, Gervasutti, Lander Beckers, Mont Blanc du Tacul, Orco, Pointe Lachenal, Quinten Mattens, tour rouge

Op 26 juni vertrokken Lander en ik (Quinten) naar Chamonix om daar een beetje aan onze alpiene klimervaring te werken. Helaas had ik wat pech waardoor we de eerste 10 dagen alleen maar “Le Marchand de sable” (6a+/TD) aan envers des aiguilles konden klimmen. Een echte klassieker en prachtige route zeker aan te raden voor degene die graag dalletjes klimmen.

Lander in de laatste zware lengte van Le marchand de sable

Gelukkig was ik daarna weer helemaal in orde waardoor we weer konden beginnen knallen. Eerst wel nog even een grondige test uitvoeren op een behaakte route. Deze vonden we in Barberine niet ver van de Zwitserse grens. Geen al te lange aproche prachtig klimmen op kleine greepjes en bijna geen volk maken van “ça ce discute”(6c+ ED-) een prachtige route.

Lander in ça ce discute ED- 6c+ max

omdat deze route zeer vlot ging waren we weer vol vertrouwen om iets alpiener te proberen.

De Frendo Pijler stond bij mij toch al even op het lijstje dus gingen we ervoor. Na enig verkeerd klimmen slaagden we er toch in om boven te geraken waar Sanne en An zo vriendelijk waren geweest om onze tent op te zetten op de vallée blanche (dank u Sanne en An).

verkeerde kant gekozen op de Frendo pijler rechts was duidelijk makelijker

Lander in één van de lengtes op de Frendo die we verkeerd klommen

Op de graat

de laatste 100m

An zou vanaf nu met ons mee klimmen want Sanne moest “werken” 😉 .Ons eerste doel samen zou de Gervasutti pijler worden maar na het horen van een ongelofelijke hagelbui rond 2u ’s nachts besloten we toch maar niet te gaan en wat uit te slapen.
Het voorspelde goede weer was toch niet zo super dus besloten we het wat rustiger aan te doen en Vermits ik arrête cosmiques nog niet gedaan had offerden An en Lander zich op om deze nog eens te klimmen (in soms toch wel stormachtige condities).

aanschuiven op de arête cosmiques

De dag erna was normaal heel slecht weer voorspelt, dus besloten we de Gervasutti nog maar eens een dagje op te schuiven en de “voie Contamine” op de Pointe Lachenal te klimmen. Een mooie rots route die we toch net iets zwaarder maakten door de eerste lengtes verkeerd te klimmen. Zo werden de eerste 2 5e graads lengtes opeens pittige 6e graads lengtes.

Lander in de voie contamine op de Pointe Lachenal

an worstelt zich door één van de moeilijkere lengtes met de zware rugzak

voie contamine

De dag erna was het dan eindelijk zo ver. Eindelijk onze poging wagen op de Gervasutti pijler op de Mont Blanc Du Tacul. Helaas lagen de sneeuwcondities voor de afdaling er erbarmelijk bij en besloten we voor de veiligheid de laatste 400m niet te klimmen maar te rapellen. (De moeilijkheid en het mooiste klimmen bevindt zich gelukkig wel in het onderste deel.)

An in een natte lengte op de Gervasutti pijler

Lander in de prachtige barsten van de Gervasutti

Gervasutti Pijler

zalige zit relais in het zonnetje

Lander in de crux van de Gervasutti pijler (6a)

De volgende dag daalden we af om daar het slechte weer wat uit te zitten.

Na enig overleg (en het te laat reserveren van de hut) besloten we om nog enkele dagen naar Orco af te zakken om daar onze barst klim skills een beetje bij te werken.
Hetgeen mooie (maar jammer genoeg ook een minder mooie) beklimmingen opleverde en kapotte handen.
de foto’s spreken voor zich

An test haar nieuwe klim schoenen uit

Quinten in één van de mooiere lengtes

Lander doet een poging in een 7a vingerbarstje

Quinten in Incastromania (6a)

An in de enige mooie lengte van il Principe (volgens de topo een magnifieke route maar als ik je een raad mag geven “kruip er niet in”)

Jam training in fessura Kosterlitz

O ja er was ook een “Day at the beach” bij

douchken

den oceade is er niks tegen

Quinten

Drytoolwedstrijd Bornem

05 maandag mrt 2012

Posted by Yannick in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

breeven, Drytool, Matti Buyle, Maxime De Groote, Olivier Deken, Quinten Mattens, Yannick De Bièvre

Gisteren is er een delegatie MC’ers afgezakt naar de betonnen klimmuur van Bornem voor een drytoolwedstrijd georganiseerd door de Berghut. Quinten Mattens (MC 4), Maxime De Groote (MC3) en ik, Yannick de Bièvre (MC2) stonden paraat samen met nog enkele namen die geregeld op de blog paseren; Matti Buyle en Olivier De Deken, om onze bijlen te massacreren.

Quinten aan de start van de traversée... (c) YdB

In totaal waren er 15 routes uitgezet in verschillende moeilijkheidsgraden. Iedereen had ongeveer 5u30 de tijd om zoveel mogelijk routes te klimmen. Er waren kosten nog moeite gespaard door Jurgen & Yannick Lis die samen met Tim Vanhoutteghem de routes hadden uitgezet. Banden, bewegende boomstammen, kettingen,… Alles wat met bijlen kon bewerkt worden was van de partij.

... die hij wat later vlot uitklom (c) YdB

Een pittige start op een ketting (c) YdB

Maxime en Olivier deden wat van hen verwacht werd: het grootste deel van de routes vlot en technisch a vue klimmen. Ik klom de hele dag met Quinten Mattens en had oorspronkelijk geen al te hoge ambities. Maar gedurende de dag ging het steeds beter en gingen zelf de moeilijkste routes bijna allemaal voor de bijl. Quinten liet iedereen weten dat MC 4 weer vol talent zit: hij wist als enige alle routes te toppen in de eerste poging!

Eeuhm, was het hier nu naar links of naar rechts?!? Olivier even in de knoop... (c) YdB

Op het einde beloofde het nog spannend te worden. Door tijdsgebrek konden Quinten en ik niet meer allebei alle routes afwerken. Omdat Quinten de beste papier had (en ik helemaal leeg) klom hij nog snel de 2 laatste selectieroutes voor de tijd op was, en stelde zo zijn finaleplaats veilig.

Maxime in de finaleroute (c) YdB

Zo kwamen Maxime, Olivier, Quinten en Matti in de finale met nog 4 andere klimmers. Na 6 minuten leestijd moesten zij een pittie, overhangende route voorklimmen die eindigde met 5 figure-of-fours achter elkaar. De klimmers maakte er een mooi en spannend spektakel van, maar het was Maxime die impresioneerde door soepel en vlot door te klimmen tot op 2 grepen van het einde.

Bijna aan het einde (in de gietende regen) (c) YdB

Dat bleek achteraf de beste poging en daarmee won hij de wedstrijd! Matti Buyle eindigde op de 2e plaats net voor Olivier De Deken (3e) en Quinten mattens (4e).

De volledige finaleroute. Klimmer: Matti Buyle (c) Tom Tielemans

vlnr: Olivier De Deken, Maxime Degroote, Matti Buyle. Een verdiend podium! (c) YdB

← Oudere berichten

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors







25













25

Mount Coach

Onze sponsors

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • MOUNT COACH
    • Doe mee met 119 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MOUNT COACH
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....