Na het succes met de beklimming van Asan nemen we enkele dagen vakantie in BC. Dagboek bijschrijven, kleren wassen, het thuisfront eens bellen, zonnen, boeken lezen en spelletjes spelen. Het mag ook eens echt vakantie zijn. Met het stuk afgesneden haulline installeren we een touwbrug (tyrolean) over de rivier. Lander, die voortdurend met teveel energie zit, loopt de zes kilometer om. Verder laden we alle batterijen op, zowel de echte batterijen als de onze. Er rest ons nog ruim 10 dagen en we maken al snel weer plannen om nog een grote beklimming te ondernemen. De voet van Quinten blijft slecht en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal genezen. Niels voelt er niet veel voor om nog voor te klimmen in dit moeilijke terrein en stelt zichzelf voor als ondersteunend expeditielid. Verder gaat de diarree nog af en toe rond in de groep, alleen An en ik blijven hiervan gevrijwaard, misschien zijn we door onze reizen in notoire landen als Pakistan wel resistent geworden 😉

Hoe dan ook, we vormen een team van vier klimmers en Quinten en Niels worden noodgedwongen “logistic team”. Samen vertrekken we naar de nabijgelegen Ak-Suu vallei, de vallei van het propere of witte water. Je kan in 2 tot 3 uur van Kara-Suu BC to Ak-Suu BC lopen, maar we zijn zwaar geladen met eten en klimgerief voor enkele dagen grote wanden klimmen in Ak-Suu; we doen er vier uur over en door de hitte zijn we kapot als we in Ak-Suu aankomen. In de vallei is er een hittegolf, waar het 40°C zou  zijn, gelukkig zitten we hier op 3000m wat frisser, maar het is nog steeds tegen de 30°C aan.

In Ak-Suu BC woont een Kirgizisch gezin boeren, die er een enorme kudde schapen en een hoop koeien houden. Ze leven erg eenvoudig, tussen enkele enorme boulders. De enkele klimmers die we hier tegenkomen zijn een team Russen uit Wladiwostock en drie Polen, die onze Tim De Dobbeleer blijkbaar goed kennen. It’s a small world after all. Het is moeilijk om hier een vlak plekje te vinden om ons tentje op te zetten, er is amper schaduw, het ligt overal vol met koeien- en schapenstront en bronwater is twintig minuten lopen. Kortom, het is niet zo’n aangenaam BC als dat van Kara-Suu en we zijn blij dat we voor dat laatste BC gekozen hebben voor het gros van ons verblijf.

Maar dat wordt goedgemaakt door het grote aanbod aan enorme granieten pieken. Vooral de indrukwekkende Pic Slesova, in het westen beter gekend als Russian Tower, domineert de vallei. Ons plan is om op deze berg de bekende Perestrojka crack te beklimmen, volgens iedereen die hem beklommen heeft een van ’s werelds mooiste rotsroutes. Goed voor 24 touwlengtes, doorlopend 6a-6c crackclimbing, met twee sleutelpassages 7a/7b. Een ambitieus project, we plannen om op R4 en R13 te bivakkeren en waarschijnlijk een derde nacht op R13 bij de afdaling. We willen dit zo licht mogelijk doen, met twee cordées die elk een kleine haulbag of rugzak meenemen met daarin het minimum bivakmateriaal, eten en drinken. Maar daarnaast moeten we nog een massa friends meenemen, vooral de grote maten. Terwijl Niels en Quinten water gaan halen, bereiden we ons materiaal zo goed mogelijk voor en omdat we niet zoveel gevriesdroogd eten meer hebben, willen we dezelfde namiddag nog instijgen en klimmen naar R4. Toch weer zwaar geladen beginnen we met een eveneens zwaar gemoed aan wat ik achteraf de smerigste instijg allertijden zal noemen.

Want dat blijkt het grootste nadeel te zijn aan deze mooie route. We moeten 500Hm omhoog ploeteren over een 30° steile puinhelling, variërend tussen klein en los gruis waarbij je drie stappen moet zetten om er één vooruit te komen, tot enorme blokken die wankel op elkaar balanceren en waar je zo een been kan breken of verpletterd kan worden. Wanneer we twee uur aan het ploeteren zijn, begint het te regenen en komen we twee Russen tegen die aan het afdalen zijn. Volgens hen wordt het twee dagen slecht weer. Balen dus. We dumpen ons materiaal onder een grote boulder, halen onze slaapzakken weer uit de bagage en dalen noodgedwongen weer af. Tegen de tijd dat we weer beneden zijn, afdalen blijkt zelfs nog lastiger dan stijgen door dit klote terrein, houdt het op met regenen en klaart het weer op. Hebben we ons dan weer laten vangen door het weer?

Gelukkig is Viktor in de tussentijd langsgekomen met extra eten en we kopen ook nog wat brood bij de boeren, want anders hadden we tekort aan eten om het hier een paar dagen uit te houden én de beklimming te realiseren. We hebben maar één tentje mee, wie niet in de tent slaapt, zoekt zo goed en zo kwaad mogelijk een vlak bivakplaatsje. ’s Nachts komt de hond van de boeren kwaadaardig tegen de bivakeerders blaffen, maar er wordt gelukkig niet gebeten.

’s Morgens is het prachtig weer en de stemming geraakt bedrukt. Gisteren zijn we niet alleen omwille van de regen teruggekeerd. De loodzware instijg, het vooruitzicht om weer een paar dagen zwaar af te zien door toch met meer water en materiaal te sleuren dan we zouden willen en niet te vergeten de vermoeidheid van de afgelopen weken, maakten evenzeer deel uit van het beslissingsproces. Waarom pakken we het niet wat rustiger aan en doen wat haalbaarder beklimmingen waar we tenminste wat van kunnen genieten? Stom dat we dat gisteren niet konden toegeven. Dan hadden we vandaag met dat mooie weer een wellicht leukere beklimming kunnen doen. We houden het nodige overleg en beslissen voor een bescheidener aanpak.

Om het weinige resterende eten te sparen, keren Niels en Quinten alvast terug naar Kara-Suu BC. We spreken af dat ze ons over twee dagen weer komen ophalen om het materiaal mee te helpen dragen. Nicolas, Lander en ik gaan met hangende schouders weer die ellendige puinhelling omhoog om ons materiaal weer terug te halen. An zorgt voor water en wat vers eten van bij de boer. Het is niet echt een rustdag dankzij de paar uur zwoegen op die ellendige puinhelling, maar in de namiddag kunnen we toch de nodige rust tanken. Voor de volgende dag maken we twee klimteams, Nicolas en Lander, An en ik. Van de Polen kunnen we een kleine geplastificeerde topo lenen, met een vage lijn van 14 touwlengtes op een voortop van Slesova, die we little Russian Tower noemen. De echte naam van de berg en de route vinden we pas achteraf terug in een kopie van het AAJ.

De ochtend van 2 augustus ontbijten we om 0600Hr en met een interval van een half uur vertrekken we naar de start van de route. Nicolas en Lander beginnen als eerste cordée en starten aan een cairn, waar een lijn van opeenvolgende platen en barsten naar een terras 60m hoger leidt. Daar vinden ze geen zoals op de topo afgebeelde spits en moeten al meteen op het maximum van het touw een geïmproviseerde relais bouwen. An en ik volgen en vinden deze eerste lengte alvast moeilijker dan de aangegeven 6a+. Lander klimt de tweede lengte, in het verlengde van de eerste en vindt nog steeds geen relais. Dit klopt niet en pas dan zie ik rechts van ons de eerste relais. An en ik kunnen er nog naar toe klimmen en vinden zo de juiste lijn. Nicolas en Lander gaan noodgedwongen verder met hun variante Beckers-Mys. Na vijf lengtes komen we weer even samen, waarna ze weer verder gaan met hun variante 😉 Na de zevende lengte klimmen we allebei uit de topo en volgen een gigantische hoekversnijding met mooie barsten, waar we weer helemaal geen teken van eerdere beklimmingen tegenkomen.

Op dit moment barst er enkele kilometers naar het zuiden een onweer los en dit brengt de nodige stress met zich mee. Rappelen is hier geen goede optie, dus we moeten maar zo snel mogelijk doorklimmen. Het klimmen is continue in de moeilijkheidsgraad 6a-6b maar met zeer goede rotskwaliteit. Na vier lange lengtes besluiten we om een grote overhang te vermijden en klimmen links weer de graat op. Hier vermoeden we weer op de juiste weg te zitten en er volgt een zeer mooie lengte 6b langs een micro schelp, waar we geen beveiliging in kunnen steken en die zo dun is dat hij elk moment lijkt te kunnen breken. Twee lengtes verder en na 9 uur klimmen zijn we op de top van de Pamir Pyramid (3700m), waar we tegelijkertijd op R4 zijn van Perestroika crack. Zo hebben we die toch eens van dichtbij gezien. Het onweer is op een kilometer van ons blijven hangen en we komen er goed vanaf.

Nu moeten we nog vier lengtes rappelen om weer op de gehate puinhelling uit te komen en om zo verder af te dalen. Die vier rappels verlopen allesbehalve over makkelijk terrein en de versleten touwtjes over grote blokken geven weinig vertrouwen. Het wordt ons nogmaals duidelijk dat de totale approche voor Perestroika crack een ellendige onderneming is, zeker met materiaal. We zijn eigenlijk wel blij dat we uiteindelijk niet voor deze geëngageerde beklimming gekozen hebben. Moe maar voldaan na een mooie beklimming van toch 700m, genieten we van een smakelijk avondmaal van restjes in ons kleine kamp in Ak-Suu.

De volgende ochtend staan Quinten en Niels al weer vroeg bij ons, ze hebben de tijd tussen Kara-Suu en Ak-Suu scherpgesteld op anderhalf uur. We moeten nog ontbijten, maar breken dan op en keren samen terug naar onze geliefde Kara-Suu vallei. Niels wil nog proefondervindelijk uitzoeken of gewoon de vallei uitlopen en de volgende weer in korter is dan de shortcut over de col tussen de twee valleien. Als hij een uur later in BC aankomt dan de rest, is dit wetenschappelijk onderzoek ook weer afgerond. Een shortcut is en blijft korter. Wanneer we terug in BC zijn, blijken alle andere expedities vertrokken te zijn. Er zijn wel 2 Oekraïners bijgekomen, oude mannen met een buikje. We vragen ons af wat die hier komen doen, dat kunnen toch geen klimmers zijn?

Het is weer eens tijd voor een goede rustdag in BC, zonnen, luieren, kleren wassen, dagboek bijschrijven. Overdag komt een groep Spaanse trekkers aan in BC, met hun begeleiders van Ak-Sai travel. Het zijn wat oudere mensen, in de zestig schat ik en er wordt hun wijsgemaakt dat ze in Ak-Suu BC zijn. We zeggen maar niets. Wanneer ze verderop de vallei in lopen om de grote wanden te bekijken, blijven hun begeleiders achter en ik wordt nog bij hen uitgenodigd voor een “little one”. Er zijn blijkbaar heel wat spanningen in deze groep, hun kok wordt er wanhopig van hun eisen, wel zout, geen zout, “tortillas de patatas” en andere onzin. Blij dat wij zo een goede verstandhouding hebben met Viktor en Omurzak. Rond de middag lunchen ze bij ons, waarna ze weer vertrekken uit de vallei.
Lander kan niet stil zitten (wat een verrassing ;-)) en ik stuur hem erop uit om met onze laatste 6 spits nog wat sportklimroutes te boren op ons klimtuintje. Nicolas helpt hem daarbij en ze maken drie routes, de namen staan gemarkeerd onderaan de rots. Volgens hen varieert de moeilijkheidsgraad ergens tussen 5c en 6a, een paar dagen later zullen we dat wel eens verifiëren. Eén van de twee oudere mannen blijkt ene Mstislav Gorbenko te zijn, de man die in de jaren tachtig hier vele routes geopend heeft, waaronder Alperin. Hij vindt het maar niks dat we er een mooie afdaalroute geboord hebben. Ze zijn hier op vakantie en daarom doen ze nog even de Russiaev route op Asan, een Russische 6A.

Er blijven nog enkele dagen over, als we nog iets willen klimmen, zal dat best de volgende dag zijn. We hebben nog een eitje te pellen met die 7a offwidth in de Diagonal op Yellow Wall. Dat wordt ons project voor de volgende dag, met twee cordées van twee. Ik had deze expeditie nog niet met Nicolas geklommen en we maken een cordée, Lander zal met Quinten (die wat gefrustreerd begint te geraken door zijn kapotte voet) een team vormen. ’s Avonds maakt Viktor frieten met mayonaise en daarna wordt het nog gezellig aan het kampvuur, met de pintjes die samen met de Spanjaarden aangekomen zijn.

Om 0600Hr ’s ochtends heb ik niet veel zin om op te staan en denk zelfs bij mezelf “Verdomme, het is mooi weer!”. Maar nadat we de rivier snel overgestoken hebben via onze Tyrolean en het prachtige landschap zich voor ons ontvouwt, krijgen we er allemaal weer zin in. Na amper 40’ instijg staan we aan de start van de route. We zijn een uur later opgestaan dan de vorige keer en beginnen een uur vroeger aan de beklimming. Die gaat ook bijzonder snel en vlot, de eerste lengtes zijn al heel wat minder nat dan drie weken geleden. Na de derde lengte weerklinkt een enorm gedonder en geraas. Er vindt een enomre steenlawine plaats in de noordwestwand van Kurtyka. De lawine komt tot aan de plek waar de Spanjaarden precies een dag geleden nog geweest zijn, die hebben dus een beetje geluk gehad. De stofwolk is enorm en omhult de hele vallei. Achteraf hoor ik van An en Niels dat ze dachten dat dit mist was.
Rond 1100Hr zijn we al aan het begin van de sleutelpassage.

Nicolas krijgt de eer en worstelt zich door de moeilijke lengte, die ons vooral op het einde, na ruim 50m moeizaam klimmen nog een lastige wrijvingspassage voorschotelt. Ik klim na met de rugzak en moet noodgedwongen buiten de barst klimmen, wat het nog eens extra moeilijk maakt. Hetzelfde geldt voor Quinten, nadat Lander ook zijn portie voorgeklommen heeft. Quinten klimt overigens de hele route op zijn D-schoenen, alleen voor de 7a doet hij even zijn klimschoenen aan. Na deze ene moeilijke lengte, verloopt de rest van de route door vijfdegraads lengtes en om 1400Hr staan we al op de top. Daar komt alweer een onweer opzetten en we besluiten om af te dalen langs de rappels van “Everything is normal”. Alleen weten we niet precies waar die beginnen en we klimmen op goed geluk de geul af die in de veronderstelde richting van deze rappels. Nicolas en ik zijn al wat te laag als ik Quinten vraag om hogerop eens te kijken en hij vindt als bij wonder de eerste relais, een spit met een musketon. Volgens de beschrijving in AAJ moet het wel een spit en een piton zijn, maar allez, we wagen het erop.
Nicolas en ik bouwen nog een grote cairn (steenman), zodat de volgende deze rappel wél makkelijk kan vinden. Maar het blijkt allemaal wel te kloppen, de volgende relais is die met de spit en de piton, waarna we in de steile zuidoostwand vlot in 7 rappels weer naar de start van onze route geraken. Als we over de bovenste twee lengtes rappelen, ben ik blij dat Lander en ik hier drie weken geleden niet verder geklommen hebben. Op zich een mooie lijn door grote hoekversnijdingen, maar tjokvol gras en mos. Na een half uurtje terugwandelen en onze Tyrolean, zijn we om 1700Hr terug in BC na een bijzonder vlotte beklimming. Blij dat we dat hoofdstuk ook goed hebben kunnen afsluiten.

Die avond komt de Nederlandse expeditie die hier ook een maand gaan doorbrengen aan in BC. Boris, Coen en Wouter zijn moe van de 50km lange trekking, maar er wordt toch al druk informatie uitgewisseld en het is wel leuk om eens met andere klimmers te praten in het Nederlands.
6 augustus, alweer een heerlijk zonnige rustdag in BC. De Nederlanders, die gisteren in het donker aangekomen zijn, vergapen zich aan het heerlijke BC en zijn prachtige omgeving. Wat een mooie plek, wat een lekker eten van die vriendelijk Viktor en oh, er is bier! We wisselen heel wat informatie uit, zij hebben het volledige verslag bij zich van een Nederlandse expeditie in 1992. Roland Bekendam had hun die nog bezorgd en er zitten wat schetsen bij. 21 jaar later is niet alles nog up-to-date. Ze willen bovendien vooral alpiene beklimmingen doen met sneeuw en ijs, maar we wijzen ze erop dat het al weken warm is en dat de condities daarvoor eigenlijk niet meer goed zijn. In de namiddag gaan ze met Lander (die niet kan stilzitten) op verkenning hogerop in de vallei.
Als ze terug zijn, ga ik met Lander nog de nieuwe sportklimroutes uittesten, die hij met Nicolas twee dagen daarvoor gemaakt had. Lander zegt me dat de rechtse route het eenvoudigst is en begin hier dan maar mee. Twee dagen gelden hebben ze die wel geklommen in toprope, maar niet voorgeklommen. De pas tussen de eerste en de tweede haak is zeer lastig op mossige graniet en eigenlijk erg gevaarlijk. Je zou de op de grond vallen als je eruit komt. Ik vind het dan ook geen leuke route, maar we hebben geen spit meer om tussen deze twee haken te zetten. De andere twee routes zijn leuk, je moet zelf nog wat friends steken in de aanwezige barsten. Van links naar rechts:

“Crack-a-nut” 30m 5c (Lander Beckers)
“2 Spit” 30m 5b (Lander Beckers)
“Every beginning starts with an end” 30m 6a (Nicolas Mys)

De Nederlanders komen ook meeklimmen, waarna het alweer tijd is voor het avondeten. Ik had nog graag een laatste route geklommen, maar we hebben geen informatie meer over een route die we in één dag kunnen klimmen. De Nederlanders gaan de volgende dag voor een beklimming van Little Asan en Lander gaat natuurlijk met hen mee.

Maar de volgende ochtend aan het ontbijt blijken alleen Lander en Coen vertrokken te zijn, de andere twee hebben de ons bekende stevige diarree. We vroegen ons al af wanneer die zou toeslaan bij onze Nederlandse vrienden. We maken er verder een gezellige dag van in BC, morgen moeten we inpakken voor de lange trekking terug naar de bewoonde wereld.

Die trekking zal lang en zwaar blijken, zowel voor ons als voor de pakezels. Het is 50km door droge en dorre valleien. Aan het eind van de trekking worden we door twee auto’s opgewacht, waarna we door een stuk Tadjikistan moeten rijden om uiteindelijk in de buurt van Batken bij mensen thuis te logeren. We kunnen ons nog eens wassen, niet door bij die mensen een douche te nemen (ze hebben hier geen stromend water), maar door in een groot meer te gaan zwemmen.

Na een binnenlandse vlucht van Batken naar Bishkek, brengen we nog twee dagen door in de hoofdstad, de meesten zijn in hun hotelkamer aan de wc gekluisterd door “terugkeernaardebeschavings-diarree”. Op 14 augustus landen we veilig en wel op Zaventem na een prachtige maand avonturen in Kyrghystan.

©Sanne