Primera semana en la Cordillera Blanca

10 maandag jul 2017

Posted by Roel Goris in Mount Coach, Mount Coach 6

Tags

Alpinisme, Andreas Speelmans, Cordillera Blanca, Huaraz, Ishinca, Jozua Schiltz, Maarten Vanneste, Matty Roumans, Mount Coach, Peru, Petzl, Roel Goris, Tocllaraju, Urus

De tot voor kort “jongste telgjes” van MC6 zijn aan hun eerste zelfstandige expeditie in het Peruviaanse Cordillera Blanca begonnen! Met negen dagen in de Ishincavallei is de acclimatisatietocht succesvol afgerond. Urus Este, Ishinca en Tocllaraju werden overwonnen – zij het niet steeds door iedereen – en de jongvolwassenen maken zich klaar voor een nieuwe vallei.

Op een windstil stuk achter de piek van de eerste gezamenlijke 5000’er: Ishinca. Achter ons de stevige 6000’er Ranrapalca.

Lees verder →

Op zoek naar de kers in de broek

21 vrijdag apr 2017

Posted by Roel Goris in Mount Coach 6

≈ 1 reactie

Tags

alpen, Alpinisme, alps, An Laenen, Andreas Speelmans, andreasspeelmans, anlaenen, combeynot, Matty Roumans, mattyroumans, mc6, Mount Coach, névache, Roel Goris, roelgoris, skitouring, toerski

De eerste week van april trokken An, Andreas, Matty en Roel in de richting van Névache. Dit Franse alpendorpje aan de grens met Italië zou de uitvalsbasis worden voor de zoektocht naar de mooiste, steilste, meest angstaanjagende maar ook meest adembenemende couloir om af te skiën. De kers op de taart die bij de start voor wat “kaka in de broek” zou zorgen, werd mooi samengetrokken tot een zoektocht naar “de kers in de broek”. Het resultaat? De “Banana couloir” aan de NNO-zijde van de Pic Est de Combeynot.

Dapper bijt Andreas de spits af van de Banana Couloir.

(Tekst en foto’s: Roel Goris)

Lees verder →

“Optimisme is alles” in het Zwitsers hooggebergte

10 vrijdag mrt 2017

Posted by Roel Goris in Mount Coach, Mount Coach 6

≈ Een reactie plaatsen

Tags

alpine, Alpinisme, alpinist, An Laenen, Andreas Speelmans, andreasspeelmans, anlaenen, climbing, firn, gletsjer, hollandia, hollandiahut, hollandiahutte, iloveclimbing, Jozua Schiltz, jozuaschiltz, klimmen, konkordia, konkordiaplatz, lotschenlucke, Maarten Vanneste, maartenvanneste, Matty Roumans, mattyroumans, mc6, Mount Coach, Roel Goris, roelgoris, Sanne Bosteels, sannebosteels, whiteout, winteralpinisme

De laatste stage van Mount Coach 6. Goulottekes klimmen rond de gletsjers van het Zwitserse Konkordiaplateau. Met toerski’s en pulka’s tot aan het massief om de nieuwe ijsbijlen en het alpiene schoeisel aan een ultieme test te onderwerpen en vooral: te genieten van adembenemende zichten van bovenop de wolkenkrabbers van steen en ijs. Een plan dat niet stuk kan! Tenzij we heel de week in een sneeuwstorm ondergedompeld worden en onze reis een oefening op arctische condities wordt.

Met beperkte zichtbaarheid aanschouwt Maarten het pad dat hij net gespoord heeft.

(tekst & foto’s: Roel Goris)

Lees verder →

Watervalklimmen in Tirol – Nür wann es eis- und eiskalt ist

25 donderdag feb 2016

Posted by Roel Goris in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Alpinisme, Andreas Speelmans, Jozua Schiltz, KBF, Lowe Alpine, Maarten Vanneste, Matty Roumans, Mount Coach, Mount Coach 6, Mount Coach Academy, Mount Expo, Petzl, RAB, Roel Goris, Sanne Bosteels, William Frimout

Omdat een beetje sneeuw niet koud genoeg is voor een echte alpinist, jaagde Mount Coach Academy haar jonge snaken in februari naar het Oostenrijkse Tirol. Niet om er te leren jodelen, schnaps te drinken en alpenhoorns te laten schallen – of dat was toch niet de voornaamste reden – maar vooral om er de bevroren watervallen op te zoeken, te bestuderen en te overmeesteren.

Lees verder →

Sun, sea and sharp rock

10 dinsdag nov 2015

Posted by sannebosteels in Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

An Laenen, Kalymnos, klimmen, Mount Coach, Multi Pitch, Sanne Bosteels, Symi

Frontex patrolling between Turkey and Greece ©Sanne

Twee dagen voor het begin van de herfstvakantie zat ik weerberichten te bekijken voor een zonnige klimweek ergens in het zuiden. Alle opties stonden open, met de auto naar de Middellandse zee, ergens tussen de Calanques en Paklenica of toch maar met het vliegtuig naar een eiland? In het westelijk deel van de Middellandse zee zat er altijd wel een dag of twee regen in de voorspellingen, ik boek uiteindelijk een goedkope vlucht naar Rhodes.
Op Rhodos bezoeken we het stukje werelderfgoed, de oude stad is prachtig. Even later nemen we de ferry naar het volgende eiland, Symi. Ik had ergens gelezen dat je hier prachtig kon klimmen in een baai aan de oostzijde van dit eiland. We hebben alvast een appartementje aan de prachtige haven van de hoofdplaats Symi. In de haven liggen enkele luxe-jachten en buiten wat andere toeristen, zijn we zeker de enige klimmers op dit eiland.

Lees verder →

The mountains of good and evil & the changing climate

26 zaterdag sep 2015

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 5 reacties

Tags

An Laenen, Dharamsura, expeditie, Friedemann Koch, India, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, MC5, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Willaert, Papsura, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke

a dark setting over Papsura

The fifth Mount Coach expedition

PART I: Getting there

Kort voor de expeditie, amper drie weken voor ons vertrek, ben ik nog het slachtoffer van een zwaar bergsportongeval. Ik overleef als bij wonder een val van 200m, veroorzaakt door een klimmer die uitglijdt boven me. 200m langs een ijswand van 50°, over de randspalt gevlogen en m’n eigen ijsbijl in mijn gezicht gekregen. Ik kom er van af met enkel een gebroken oogkas, die door een Zwitserse chirurg vakkundig weer in elkaar geschroefd wordt.
Amper drie weken om snel te revalideren en de laatste problemen, die er altijd zijn zo vlak voor een expeditie, op te lossen. Lees verder →

Kishtwar – first impressions

15 dinsdag sep 2015

Posted by Nelson Neirinck in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Barnaj, It's A Playground, Kishtwar, Kivik Francois, Mount Coach, Nelson Neirinck, Sam Van Brempt

Lamayuru on the Leh Kargil road

As Kivik and Sam flew in from Belgium and Nelson came straight from New Zealand the team only got united on Sunday 2AM, when team Belgium happily busted in on a sleeping Nelson at the marvelous “Cottage Yes Please”.

Kivik, Sam and Nelson sorting out their gear

Lees verder →

Canadian Ice

03 woensdag dec 2014

Posted by Nelson Neirinck in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Banff, Canada, Canmore, Carlsberg Column, Icefield Parkway, Mount Coach, Murchison Falls, Nelson Neirinck, Polar Circus, Professor Falls, Urs Falls

“Hey guys, do you need help with that?”

It’s only the sixth Canadian offering to help us while we push our car into a snow covered parking spot. “I guess it’s true what they say aboot them Canadians, Eeh?” Keenan mocks.

It was only the beginning of a very deranged night out in Banff to celebrate the end of our ice crush fest in Alberta, Canada. As we agreed what happened that night would stay in Canada, I’d rather just tell you the story of eight days of screaming barfies, frozen canyons and ice… Ice everywhere!

Mt. Chephren with the majestic “Wild thing” – Icefield Parkway

Dave had to leave to New York for thanksgiving so he flew in to Calgary where we planned to pick him up. After some struggle at the border –the customs lady genuinely thought I was stoned – we arrived at the airport just under 2 hours late. Two hours of driving later, we crawled into our sleeping bags on the Canadian Alpine Club House parking lot and set to climb the next day.

Urs Falls: Up up and away!

After some looking around for routes in condition we set goal for Urs falls. A big route with lots of small ice-steps (10-20m) in a mighty canyon that we all soloed up. As the last pitch was steeper, we all took a lap on it before going down. All in all not a bad start of the ice season!

Urs Falls, Canyoning at its best!

Waiting in line for the last pitch.

We stayed the night at the Rampart Creek hostel amidst the baffling mountains of the Icefield Parkway. After driving south – quote Dave: “I’m absolutely sure the route is south of the hostel!” –we realized we had walked up the wrong gully, got back in the car, and drove north of the hostel to find the actual “Polar Circus”. We had a bit of a late start so we soloed the whole thing as well- only to find that there was not enough time to climb the steeper last couple of pitches. Too bad, cause they looked pretty stellar!

Kurt soloing part of the upper pitches on Polar Circus

Luckily we didn’t have to sleep outside or in a hyper warm bunk anymore, as we joined the rest of the team in a cozy condo we rented in Canmore.

Drying gear in the condo

Next day Keenan and I set out for Professor falls. Dave and Kurt went out for a rather long approach to Sacre Bleu. After soloing the first pitches we decided it would be safer to get the ropes out. At the bottom of the last steep pitch we had a nice chat with a team of Canadians. We took our time going down, hoping to find Kurt and Dave waiting for us at the car. Sadly they weren’t there yet and it took us 2 hours of freezing in the car before we realized we were parked right under a warm and welcoming pub. A pitcher of beer later Kurt and Dave popped up out of the darkness of the trail head and we headed back for some well-deserved dinner in the condo.

Approaching Professor falls

Keenan on the last pitch of Professor falls

After a rest day Dave, Keenan and Kurt set out to try Asteroid alley on Mt. Andromeda only to get turned back by a large “WHOOMP” and shooting cracks in the snow. Avalanche danger was pretty high apparently. I set out with Jason, Jakob and Kirill to get a move on Murchison falls.

Murchison falls

A late start and some very technical climbing (chandeliers and cauliflowers made it hard to place both tools and screws) had us up under the third and fourth pitch way too late. Not too bad, as they looked like horror anyway.

Jason seconding on the second pitch of Murchison

Then the weather changed. From a nice -5˚ to -10˚C (23˚ to 14˚F) we suddenly got a lot of snowfall (non-stop for about two days) and temperatures dropped till -30˚C (-25˚F)! Some drytooling in a crag and a day of skiing made for a nice change of pace. How amazing to ski the first powder of the season in the Canadian Rockies!

Jason setting off towards the big tyre

Last but not least Keenan, Kurt and I drove up to Field, some twenty miles into British Columbia, where about half of the houses in the little town are hostels, hotels or pubs. The mountains rising up above the town accommodate some nice climbing on the “Beer falls”. We decided to get a go on the semi-avalanche-safe Carslberg Column. A short hike through a fairy tale, snow covered forest lead us to the base of the route. Despite the low temperatures, the second pitch was pretty wet, and the snowplowing up above the last pitch made for a cold and wet descent. But we were happy to have squeezed in a last climb!

Fairy tale forest

As mentioned before, that night we went partying in Banff… All I can say is that some soldiers were left behind, only to be picked up the next morning. Well, everybody got back safe and sound at some point!

Fun at the belay!

As my last month of US has kicked I am looking for a crew to join me on a winter-ascent in Yosemite, but for some reason people think that a big wall in winter is too much of a suffer fest… There’s always the Bozeman Ice-fest as a backup plan, so you’ll hear from me sooner or later!

Thanks for reading, and many thanks to the sponsors:

Many thanks to CU-Alpine club for the condo!

Alpine summer rain: MC5 ervaringsstage

16 zaterdag aug 2014

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alpinisme, An Laenen, Denis Hoste, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, MC5, Mount Coach, Multi Pitch, Niels Willaert, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke

disappearing into the clouds ©Sanne

Terwijl Mount Coach zijn zonen over de wereld uitstuurt op zoek naar nieuwe avonturen (Alaska, Groenland, Noorwegen, Canada en andere mooie bestemmingen), is de jongste generatie nog in opleiding. Over een jaar trekken ook de jongens van MC5 op expeditie, maar eerst is er tijd om ervaring op te doen in hun derde opleidingsjaar. Deze zomer waren de condities allesbehalve ideaal, maar juist in slecht weer en minder goede condities kan je veel bijleren.

excellent weather… in Brittany ©Sanne

An en ik zouden deze ervaringsstage begeleiden. Omdat An volop aan het revalideren is en nog verre van veel geklommen had op haar recent geopereerde enkel, trokken we er eerst even samen op uit. De weerkaarten lieten ons weinig keuze en we belanden aan de noordkust van Bretagne. Daar kan je perfect op graniet klimmen, aan de zee. Het is niet in de buurt, maar als je dan toch die kant uit moet rijden, ga dan zeker eens klimmen in Primel-Tregastel. De camping aan het strand is ideaal. Na drie dagen ‘vakantie’, wacht ons de lange rit dwars door Frankrijk, richting Italië.

Acqua Concert on Aiguilles du Van ©Sanne

Na een korte tussenstop in Chamonix, waar we nog een mooie multipitch klimmen aan het meer van Emosson, Acqua Concert op Aiguilles du Van, rijden we over de Grand St. Bernard naar de plaats van afspraak in Val Ferret aan de zuidkant van het Mont Blanc-massief. De mannen van MC5 hadden in de voorafgaande week ook al de nodige hoogtemeters gedaan, met onder andere beklimmingen op de Tiangle du Tacul en Aiguille Croux, maar altijd in minder goed weer. Dat zou helaas niet veranderen.

Arêtes Peuterey intégrales ©Sanne

De weerkaarten zijn gewoon nergens gunstig, dus we besluiten om er het beste van te maken aan de Italiaanse kant van de Mont Blanc. Dit minder drukke gebied met amper liften leent zich uitstekend voor mooie en langere beklimmingen. Er kan ook naar het gebied rond de Gran Paradiso of Monte Rosa uitgeweken worden. Maar de eerste stagedagen is het al erg slecht weer. Desondanks beklimmen we de Pyramides Calcaires aan het eind van Val Veny om alvast het klimmen met verkort touw af te stoffen.

On the edge ©Sanne

Deze graat staat, voor zover ik weet, in geen enkele topo beschreven. Maar de ruwe kalk leent zich uitstekend om zelfs in nat weer te kunnen klimmen. De graat is ruim 2km lang en is makkelijk met grote schoenen te beklimmen, maar vraagt veel aanpassingen aan de inbindmethodes en is ideaal didactisch terrein. Door een losbarstend onweer moeten we kort voor de top uitwijken. Totaal uitgeregend keren we terug naar onze camping.

Fun climbing in the rain ©Sanne

Na nog een dag regenweer, waarbij het moeilijk is om alles weer droog te krijgen, laat ik de mannen een mooie beklimming voorbereiden op de Gran Paradiso. Er zijn twee opties: ofwel de noordgraat via de Piccolo Paradiso ofwel de noordwestwand van de Gran Paradiso. De huttenwirt van Victor Emmanuele zegt ons dat die laatste niet in conditie ligt, dus er wordt gekozen voor de noordgraat. We stijgen vanuit Cogne in naar het Bivacco Leonessa.

@Leonessa bivouac ©Sanne

Sunrise during the approach to Gran Paradiso ©Sanne

De volgende ochtend verliezen we al gauw veel tijd door het vermoeiende sporen over de gletsjer, wanneer we kniediep in de halfbevroren sneeuw zakken. Na enkele uren komen we aan de Becca di Montandayne, die we moeten beklimmen om op de graat te komen. De sneeuw is veel te zacht en de beklimming van deze Becca is moeilijker dan verwacht. Op de col onderaan Piccolo Paradiso nemen we het wijze besluit om langs de steile noordwand af te dalen tot aan de Rifugio Chabod.

Becca di Montandayne 3838m ©Sanne

Steep descent ©Sanne

Daar zien we dat de noordwestwand van de Gran Paradiso in uitstekende conditie ligt en ik vervloek de slechte informatie van de huttenwirt, een gemiste kans! Maar ook dat is ervaring opdoen. Dit gebied rond de Gran Paradiso, waar ook bijna geen beschrijvingen van bestaan, biedt alleszins nog vele mogelijkheden. En dan spreek ik niet over de platgelopen normaalroute van de hoogste berg aldaar.

Gran Paradiso NW-face in excellent conditions ©Sanne

Dit eerste ‘weatherwindow’ hebben we alvast niet kunnen benutten en de volgende periode van slecht weer dient zich alweer aan. Maar voor het echt slecht wordt, beklimmen we nog snel een mooie multipitch aan het eind van de vallei, ‘Venus’ op Parete dei Titani. De mannen klimmen nog mooi verkeerd en komen in de veel zwaardere route Ahi-Ahi-Ahi uit, een so-so geëquipeerde 6c+ 😉 Ervaringsstage weetjewel.

Alternative program, roped-up oriënteering in the woods ©An

De volgende dag gaan we ingebonden oriënteren in de bossen en flanken rondom de camping, waarbij het terrein door mij telkens fictief aangepast wordt, waardoor ze voortdurend moeten veranderen van inbindmethode. Al bij al toch een heel nuttige dag, waarbij we zelfs spaltenberging herzien tussen de bomen.

improvised crevasse-rescue ©An

Een onzeker weatherwindow maakt dat we de volgende dagen gaan doorbrengen in de rifugio Torino, het plan is om in twee groepen de eerste dag te gaan voor de mooie Arêtes de Rochefort en de noordwand van de Tour Ronde. Door het onzekere weerbericht, is er amper volk in de hut en dat blijkt de volgende dag een meevaller. In de Tour Ronde noordwand, die Denis, Friedemann, Kristof en Jeroen beklimmen, is geen enkele andere cordée en op de arête Rochefort die nog niet gespoord is, komen Niels, Sebastiaan, An en ik slechts twee andere cordées tegen.

Early morning light over the Mont Blanc ©Sanne

First tracks on Rochefort Ridge ©Sanne

We halen die cordées in en An krijgt uiteindelijk de eer om de scherpe graat als eerste te sporen. Het gebeurt zelden dat je deze populaire graat in ideale omstandigheden kan beklimmen. In de Tour Ronde noordwand maken Kristof en Jeroen het verschil door 90% van de route simultaan te klimmen, waarbij Denis en Friedemann het wat voorzichtiger aan doen, maar dus trager zijn. Snelheid in een beklimming maak je niet alleen door een goede fysieke conditie, maar vooral door de optimale aanwending van de ideale touwtechnieken. Snelheid is veiligheid!

An in the mixte climbing on Aiguille de Rochefort ©Sanne

Op de terugweg van de Rochefort, besluiten Niels en Sebastiaan om ‘nog snel’ even de Dent du Géant te beklimmen. Dat kan snel gaan, maar er zitten ondertussen al weer een hoop toeristen in en ze komen in de file terecht. Ze zijn nog net op tijd voor het avondeten terug in de hut. Ervaring 😉
Het ideale plan was om de volgende dag allemaal tezamen de Kuffnergraat te beklimmen op de Mont Maudit, maar het weer blijkt de volgende dag toch niet zo stabiel en na een korte beklimming van de Aiguilles Marbrées, nemen we de lift weer naar beneden.

De studenten met herexamens moeten hierna helaas naar huis terugkeren en we blijven met vier achter. Maar eerst sluiten we de stage in stijl af met een bbq, waarbij we enkele verse zalmforellen uit de rivier op perfecte wijze klaarmaken in de kolen.

Samen met Kristof en Friedemann, stijgen An en ik in naar de prachtige Rifugio Dalmazzi, waar we nog profiteren van twee dagen mooi weer en enkele zeer mooie rotsbeklimmingen kunnen doen. Na de instijg beklimmen we ineens ‘Ultimo Viaggio’ en ‘La Ragazza d’Ipanema’, twee langere routes in de nabijheid van de hut met iets mindere kwaliteit van rots.

Friedemann in 'La Ragazza d'Ipanema' ©Sanne

De tweede dag maken we een combinatie van twee langere routes en beklimmen zo de mooie zuidwand van les Monts Rouges de Triolet. An en ik beklimmen de sokkel via A-Loba Loba, waarbij de derde lengte ongemeen hard is en eigenlijk niet in de rest van de route past. Maar daarna krijgen we een mooie beloning met de prachtige route ‘Cristallina’. Friedemann en Kristof vergissen zich in de sokkel en vinden niet de geplande route ‘Vento Polare’. Ze volgen ons uiteindelijk en beklimmen daarna ‘Profumo Prohibito’

An in the third pitch of A-Loba Loba ©Sanne

Na nog een gezellige avond in de Rifugio Dalmazzi, zit het er helaas op. We dalen af en keren onafhankelijk van elkaar terug naar huis. An en ik gaan eerst nog eens eten in het beste restaurant van de vallei, het super onbekende ‘la Marenda Sinoira‘ (Aanrader!!!), waar je voor €3 de beste carpaccio ter wereld kan eten. Daarna bezoeken we de mooie Zwitserse stad Luzern (de carpaccio kost hier CHF 28 en is niet te vreten) en via nog een bivakje in de Vogezen rijden we naar huis, waar de werf met al zijn zorgen op ons staat te wachten.

Tot zover dit beknopte verslag van mooie beklimmingen en culinaire hoogstandjes. Uitkijken naar het verslag van echt serieuze beklimmingen, Tim en Siebe keren binnenkort terug uit Groenland.
Sanne

Alaska 2014 Part 1: Southwestfork acclimatization climbs

04 vrijdag jul 2014

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ 3 reacties

Tags

Alaska, Goal Zero, Kahiltna Glacier, Kahiltna Queen, Maxime De Groote, Mini Moonflower, Mount Coach, Sam Van Brempt, TAT, West Face Couloir

We’re back in Belgium for more then a month now. after a fast update when we just flew out of the Range there was a long silence. I tried to write down the story of our climb and work myself trough the pictures. But soon ended up in hectic job, which gives me almost no spare time for picture editing. Anyway here is the first part of our trip to the Central Alaska Range.

26^thof April, we arrived in Alaska. After a shopping day in Anchorage we drove up north, to Talkeetna. Checked in at the Ranger Station and made everything ready to fly into the Mountains. Weather seemed good but still tired from the last days before departure, we could use another rest day.

Ready for lift off

29^th of April we we’re ready to fly to the Kahiltna Airstrip. Together with 2 other teams we’re dropped of on the glacier. A first look up to our main objective, Mt Hunters North Buttress, and a small talk with TAT pilot, Paul Roderick gave us some doubts. The ice was thinner then other years and this year nobody tried it yet. There even was no other team planning an attempt. As we set up our basecamp, the 2 other teams left and heading in the direction of Denali. There we’re some deserted tents, basecamp was not installed yet so when Paul lifted of it was a nice feeling, alone there!

Checking conditions on the face. A Goal Zero Nomad 20 with a Sherpa 100 to keep everything up and running

Checking conditions on the Buttress from Base Camp. The upper south face of Denali in the back and a Goal Zero Nomad 20 with a Sherpa 100 to keep everything up and running

A last short snow shower and the weather forecast gave us 4 days of perfect weather. We did a trip up into the southeast fork scouting for route conditions and our thoughts about thin and dry conditions were confirmed.

Maxime hiking into the Southwestfork of Kahiltna Glacier

Maxime hiking into the Southeast fork of Kahiltna Glacier

On the 1^st of May we left basecamp late morning and started the 2-hour hike to Mini Moonflower. Mini Moonflower is a small summit on the ridge between Mt Hunter and Kahiltna Queen. We were hoping to climb its 600 meters North Couloir but were still wondering how to pass the crux without ice. We crossed the shrund easily and started climbing the lower couloir. There was hard blue ice but we managed to find some neve runnels, which made the climbing faster. As the couloir turned into a small gully the route steepened, Maxime led another pitch and made belay beneath the crux pitch.

Sam crossing the shrund. Mini Moonflower north couloir is the gully in the center

Maxime in the lower couloir of Mini Moonflower

According to the supertopo guidebook this crux supposed to be a thin layer of 85° ice but now there was a dry section of 10 meters. I started climbing, first straight up till the part where the ice disappeared. Then following the corner system a few meters on the left. Although there were some cracks with good axe placements, it was difficult to place my crampons. With the help of some aid techniques to rest and scout the next steps I got slowly higher. Almost on the end of the pitch but there is a small overhanging rock formation avoiding us to climb straight up. I made a traverse to the right, back to the original route where I could find some small patches of ice. A bit higher up I made belay and brought Maxime up. Maxime freed the pitch thinking it would be something M6/M7.

Sam in search of ice on the crux of Mini Moonflower

Maxime exiting the crux pitch of Mini Moonflower North Couloir

We climbed 2 other steep pitches and the gully kicked back to a 60° snow ramp leading to the summit ridge. It was already late afternoon when we reached ridge. Motivation was pretty low and didn’t fancy the last 100 meters in loose snow to the summit so we started rappelling down.

Sam leading the last steep pitch on the Mini Moonflower

Maxime topping out on the Ridge of Mini Moonflower

Our confidence grew after this climb. The ice was less hard then we expected and our clothing system seemed to suit the job. We took a rest day, organising our base camp and slowly some other teams we’re flying in. Some just started their expedition others came over from another Glacier. One team, who was dropped of for only 3 days, immeadiatly attempted the Moonflower Buttress but lost too much time on the shrund, and didn’t climbed higher then the Prow.

We haven’t been on altitude for a while. We wanted to make a good shot to go all the way on mount Hunter so we decided to do an extra acclimatisation climb. Early morning on the 3th of May we left the airstrip planning to climb Kahiltna Queen by its 1000 meter west face couloir.

Sam approaching Kahiltna Queen, The west face couloir is the obvious snow line starting in the middle of the face and leading up to the righthand ridge

This route is dangerous for stonefall when sun hits the face. That’s why we thought to leave really early, hoping to top out before noon and staying on the 12.000ft summit till it’s safe again to descend. Kahiltna Queen is the beautifull pyramid at the end of the Southwestfork valley. 3 hours of skinning brought us to the base of the route. We roped up and simulclimbed the lower angled snowcouloir. Our timing was close but as soon we left the big couloir sun started to hit the upper part and stones started falling down. We were out of the big couloir and climbed to the top ridge. The climbing was never hard and after 5 hours we reached the first summit and traversed to the real summit. 10 meters underneath the summit we returned cause the cornice was too big and scary!

Maxime low on Kahiltna Queen’s West Face Couloir, Mt Hunter on the right

Sam approaching the summit ridge

Maxime in a steeper step of the Kahiltna Queen

Sam climbing the last meters to the summit

As hoped we found a good bivy on a small platform in between the two summits. A fantastic view around us and for the first time we could see a less steeper version of Mt Hunter’s north Buttress Although the forecast said it will be good weather for another day. Clouds where coming in from behind Foraker. Hoping it will clear, we got into our sleeping bags and waited. Around midnight clouds were coming close and it started snowing slightly. Time to pack our bags and start the descend. Early morning we where back at the Kahiltna Base Camp. Weather forecast showed us some days of bad weather. This was the perfect reason to take a rest and focus us on our big objective, Mt Hunter!