disappearing into the clouds ©Sanne
Terwijl Mount Coach zijn zonen over de wereld uitstuurt op zoek naar nieuwe avonturen (Alaska, Groenland, Noorwegen, Canada en andere mooie bestemmingen), is de jongste generatie nog in opleiding. Over een jaar trekken ook de jongens van MC5 op expeditie, maar eerst is er tijd om ervaring op te doen in hun derde opleidingsjaar. Deze zomer waren de condities allesbehalve ideaal, maar juist in slecht weer en minder goede condities kan je veel bijleren.
excellent weather… in Brittany ©Sanne
An en ik zouden deze ervaringsstage begeleiden. Omdat An volop aan het revalideren is en nog verre van veel geklommen had op haar recent geopereerde enkel, trokken we er eerst even samen op uit. De weerkaarten lieten ons weinig keuze en we belanden aan de noordkust van Bretagne. Daar kan je perfect op graniet klimmen, aan de zee. Het is niet in de buurt, maar als je dan toch die kant uit moet rijden, ga dan zeker eens klimmen in Primel-Tregastel. De camping aan het strand is ideaal. Na drie dagen ‘vakantie’, wacht ons de lange rit dwars door Frankrijk, richting Italië.
Acqua Concert on Aiguilles du Van ©Sanne
Na een korte tussenstop in Chamonix, waar we nog een mooie multipitch klimmen aan het meer van Emosson, Acqua Concert op Aiguilles du Van, rijden we over de Grand St. Bernard naar de plaats van afspraak in Val Ferret aan de zuidkant van het Mont Blanc-massief. De mannen van MC5 hadden in de voorafgaande week ook al de nodige hoogtemeters gedaan, met onder andere beklimmingen op de Tiangle du Tacul en Aiguille Croux, maar altijd in minder goed weer. Dat zou helaas niet veranderen.
Arêtes Peuterey intégrales ©Sanne
De weerkaarten zijn gewoon nergens gunstig, dus we besluiten om er het beste van te maken aan de Italiaanse kant van de Mont Blanc. Dit minder drukke gebied met amper liften leent zich uitstekend voor mooie en langere beklimmingen. Er kan ook naar het gebied rond de Gran Paradiso of Monte Rosa uitgeweken worden. Maar de eerste stagedagen is het al erg slecht weer. Desondanks beklimmen we de Pyramides Calcaires aan het eind van Val Veny om alvast het klimmen met verkort touw af te stoffen.
On the edge ©Sanne
Deze graat staat, voor zover ik weet, in geen enkele topo beschreven. Maar de ruwe kalk leent zich uitstekend om zelfs in nat weer te kunnen klimmen. De graat is ruim 2km lang en is makkelijk met grote schoenen te beklimmen, maar vraagt veel aanpassingen aan de inbindmethodes en is ideaal didactisch terrein. Door een losbarstend onweer moeten we kort voor de top uitwijken. Totaal uitgeregend keren we terug naar onze camping.
Fun climbing in the rain ©Sanne
Na nog een dag regenweer, waarbij het moeilijk is om alles weer droog te krijgen, laat ik de mannen een mooie beklimming voorbereiden op de Gran Paradiso. Er zijn twee opties: ofwel de noordgraat via de Piccolo Paradiso ofwel de noordwestwand van de Gran Paradiso. De huttenwirt van Victor Emmanuele zegt ons dat die laatste niet in conditie ligt, dus er wordt gekozen voor de noordgraat. We stijgen vanuit Cogne in naar het Bivacco Leonessa.
@Leonessa bivouac ©Sanne
Sunrise during the approach to Gran Paradiso ©Sanne
De volgende ochtend verliezen we al gauw veel tijd door het vermoeiende sporen over de gletsjer, wanneer we kniediep in de halfbevroren sneeuw zakken. Na enkele uren komen we aan de Becca di Montandayne, die we moeten beklimmen om op de graat te komen. De sneeuw is veel te zacht en de beklimming van deze Becca is moeilijker dan verwacht. Op de col onderaan Piccolo Paradiso nemen we het wijze besluit om langs de steile noordwand af te dalen tot aan de Rifugio Chabod.
Becca di Montandayne 3838m ©Sanne
Steep descent ©Sanne
Daar zien we dat de noordwestwand van de Gran Paradiso in uitstekende conditie ligt en ik vervloek de slechte informatie van de huttenwirt, een gemiste kans! Maar ook dat is ervaring opdoen. Dit gebied rond de Gran Paradiso, waar ook bijna geen beschrijvingen van bestaan, biedt alleszins nog vele mogelijkheden. En dan spreek ik niet over de platgelopen normaalroute van de hoogste berg aldaar.
Gran Paradiso NW-face in excellent conditions ©Sanne
Dit eerste ‘weatherwindow’ hebben we alvast niet kunnen benutten en de volgende periode van slecht weer dient zich alweer aan. Maar voor het echt slecht wordt, beklimmen we nog snel een mooie multipitch aan het eind van de vallei, ‘Venus’ op Parete dei Titani. De mannen klimmen nog mooi verkeerd en komen in de veel zwaardere route Ahi-Ahi-Ahi uit, een so-so geëquipeerde 6c+ 😉 Ervaringsstage weetjewel.
Alternative program, roped-up oriënteering in the woods ©An
De volgende dag gaan we ingebonden oriënteren in de bossen en flanken rondom de camping, waarbij het terrein door mij telkens fictief aangepast wordt, waardoor ze voortdurend moeten veranderen van inbindmethode. Al bij al toch een heel nuttige dag, waarbij we zelfs spaltenberging herzien tussen de bomen.
improvised crevasse-rescue ©An
Een onzeker weatherwindow maakt dat we de volgende dagen gaan doorbrengen in de rifugio Torino, het plan is om in twee groepen de eerste dag te gaan voor de mooie Arêtes de Rochefort en de noordwand van de Tour Ronde. Door het onzekere weerbericht, is er amper volk in de hut en dat blijkt de volgende dag een meevaller. In de Tour Ronde noordwand, die Denis, Friedemann, Kristof en Jeroen beklimmen, is geen enkele andere cordée en op de arête Rochefort die nog niet gespoord is, komen Niels, Sebastiaan, An en ik slechts twee andere cordées tegen.
Early morning light over the Mont Blanc ©Sanne
First tracks on Rochefort Ridge ©Sanne
We halen die cordées in en An krijgt uiteindelijk de eer om de scherpe graat als eerste te sporen. Het gebeurt zelden dat je deze populaire graat in ideale omstandigheden kan beklimmen. In de Tour Ronde noordwand maken Kristof en Jeroen het verschil door 90% van de route simultaan te klimmen, waarbij Denis en Friedemann het wat voorzichtiger aan doen, maar dus trager zijn. Snelheid in een beklimming maak je niet alleen door een goede fysieke conditie, maar vooral door de optimale aanwending van de ideale touwtechnieken. Snelheid is veiligheid!
An in the mixte climbing on Aiguille de Rochefort ©Sanne
Op de terugweg van de Rochefort, besluiten Niels en Sebastiaan om ‘nog snel’ even de Dent du Géant te beklimmen. Dat kan snel gaan, maar er zitten ondertussen al weer een hoop toeristen in en ze komen in de file terecht. Ze zijn nog net op tijd voor het avondeten terug in de hut. Ervaring 😉
Het ideale plan was om de volgende dag allemaal tezamen de Kuffnergraat te beklimmen op de Mont Maudit, maar het weer blijkt de volgende dag toch niet zo stabiel en na een korte beklimming van de Aiguilles Marbrées, nemen we de lift weer naar beneden.
classic ridge climbing ©Sanne
De studenten met herexamens moeten hierna helaas naar huis terugkeren en we blijven met vier achter. Maar eerst sluiten we de stage in stijl af met een bbq, waarbij we enkele verse zalmforellen uit de rivier op perfecte wijze klaarmaken in de kolen.
Salmon Trout ©An
Perfect BBQ ©Sanne
Samen met Kristof en Friedemann, stijgen An en ik in naar de prachtige Rifugio Dalmazzi, waar we nog profiteren van twee dagen mooi weer en enkele zeer mooie rotsbeklimmingen kunnen doen. Na de instijg beklimmen we ineens ‘Ultimo Viaggio’ en ‘La Ragazza d’Ipanema’, twee langere routes in de nabijheid van de hut met iets mindere kwaliteit van rots.
Friedemann in ‘La Ragazza d’Ipanema’ ©Sanne
De tweede dag maken we een combinatie van twee langere routes en beklimmen zo de mooie zuidwand van les Monts Rouges de Triolet. An en ik beklimmen de sokkel via A-Loba Loba, waarbij de derde lengte ongemeen hard is en eigenlijk niet in de rest van de route past. Maar daarna krijgen we een mooie beloning met de prachtige route ‘Cristallina’. Friedemann en Kristof vergissen zich in de sokkel en vinden niet de geplande route ‘Vento Polare’. Ze volgen ons uiteindelijk en beklimmen daarna ‘Profumo Prohibito’
No access to this route! ©Sanne
An in the third pitch of A-Loba Loba ©Sanne
An in the crux of Cristallina ©Sanne
Na nog een gezellige avond in de Rifugio Dalmazzi, zit het er helaas op. We dalen af en keren onafhankelijk van elkaar terug naar huis. An en ik gaan eerst nog eens eten in het beste restaurant van de vallei, het super onbekende ‘la Marenda Sinoira‘ (Aanrader!!!), waar je voor €3 de beste carpaccio ter wereld kan eten. Daarna bezoeken we de mooie Zwitserse stad Luzern (de carpaccio kost hier CHF 28 en is niet te vreten) en via nog een bivakje in de Vogezen rijden we naar huis, waar de werf met al zijn zorgen op ons staat te wachten.
La Marenda Sinoira ©An
Tot zover dit beknopte verslag van mooie beklimmingen en culinaire hoogstandjes. Uitkijken naar het verslag van echt serieuze beklimmingen, Tim en Siebe keren binnenkort terug uit Groenland.
Sanne
