• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Tag Archief: Multi Pitch

Sun, sea and sharp rock

10 dinsdag nov 2015

Posted by sannebosteels in Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

An Laenen, Kalymnos, klimmen, Mount Coach, Multi Pitch, Sanne Bosteels, Symi

Frontex patrolling between Turkey and Greece ©Sanne

Frontex patrolling between Turkey and Greece ©Sanne

Twee dagen voor het begin van de herfstvakantie zat ik weerberichten te bekijken voor  een zonnige klimweek ergens in het zuiden. Alle opties stonden open, met de auto naar de Middellandse zee, ergens tussen de Calanques en Paklenica of toch maar met het vliegtuig naar een eiland? In het westelijk deel van de Middellandse zee zat er altijd wel een dag of twee regen in de voorspellingen, ik boek uiteindelijk een goedkope vlucht naar Rhodes.
Op Rhodos bezoeken we het stukje werelderfgoed, de oude stad is prachtig. Even later nemen we de ferry naar het volgende eiland, Symi. Ik had ergens gelezen dat je hier prachtig kon klimmen in een baai aan de oostzijde van dit eiland. We hebben alvast een appartementje aan de prachtige haven van de hoofdplaats Symi. In de haven liggen enkele luxe-jachten en buiten wat andere toeristen, zijn we zeker de enige klimmers op dit eiland.

Lees verder →

Advertentie

Alpine summer rain: MC5 ervaringsstage

16 zaterdag aug 2014

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alpinisme, An Laenen, Denis Hoste, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, MC5, Mount Coach, Multi Pitch, Niels Willaert, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke

Rochefort

disappearing into the clouds ©Sanne

Terwijl Mount Coach zijn zonen over de wereld uitstuurt op zoek naar nieuwe avonturen (Alaska, Groenland, Noorwegen, Canada en andere mooie bestemmingen), is de jongste generatie nog in opleiding. Over een jaar trekken ook de jongens van MC5 op expeditie, maar eerst is er tijd om ervaring op te doen in hun derde opleidingsjaar. Deze zomer waren de condities allesbehalve ideaal, maar juist in slecht weer en minder goede condities kan je veel bijleren.

Primel-Tregastel

excellent weather… in Brittany ©Sanne

An en ik zouden deze ervaringsstage begeleiden. Omdat An volop aan het revalideren is en nog verre van veel geklommen had op haar recent geopereerde enkel, trokken we er eerst even samen op uit. De weerkaarten lieten ons weinig keuze en we belanden aan de noordkust van Bretagne. Daar kan je perfect op graniet klimmen, aan de zee. Het is niet in de buurt, maar als je dan toch die kant uit moet rijden, ga dan zeker eens klimmen in Primel-Tregastel. De camping aan het strand is ideaal. Na drie dagen ‘vakantie’, wacht ons de lange rit dwars door Frankrijk, richting Italië.

Lac d'Emosson

Acqua Concert on Aiguilles du Van ©Sanne

Na een korte tussenstop in Chamonix, waar we nog een mooie multipitch klimmen aan het meer van Emosson, Acqua Concert op Aiguilles du Van, rijden we over de Grand St. Bernard naar de plaats van afspraak in Val Ferret aan de zuidkant van het Mont Blanc-massief. De mannen van MC5 hadden in de voorafgaande week ook al de nodige hoogtemeters gedaan, met onder andere beklimmingen op de Tiangle du Tacul en Aiguille Croux, maar altijd in minder goed weer. Dat zou helaas niet veranderen.

Arêtes Peuterey intégrales ©Sanne

Arêtes Peuterey intégrales ©Sanne

De weerkaarten zijn gewoon nergens gunstig, dus we besluiten om er het beste van te maken aan de Italiaanse kant van de Mont Blanc. Dit minder drukke gebied met amper liften leent zich uitstekend voor mooie en langere beklimmingen. Er kan ook naar het gebied rond de Gran Paradiso of Monte Rosa uitgeweken worden. Maar de eerste stagedagen is het al erg slecht weer. Desondanks beklimmen we de Pyramides Calcaires aan het eind van Val Veny om alvast het klimmen met verkort touw af te stoffen.

On the edge ©Sanne

On the edge ©Sanne

Deze graat staat, voor zover ik weet, in geen enkele topo beschreven. Maar de ruwe kalk leent zich uitstekend om zelfs in nat weer te kunnen klimmen. De graat is ruim 2km lang en is makkelijk met grote schoenen te beklimmen, maar vraagt veel aanpassingen aan de inbindmethodes en is ideaal didactisch terrein. Door een losbarstend onweer moeten we kort voor de top uitwijken. Totaal uitgeregend keren we terug naar onze camping.

Fun climbing in the rain ©Sanne

Fun climbing in the rain ©Sanne

Na nog een dag regenweer, waarbij het moeilijk is om alles weer droog te krijgen, laat ik de mannen een mooie beklimming voorbereiden op de Gran Paradiso. Er zijn twee opties: ofwel de noordgraat via de Piccolo Paradiso ofwel de noordwestwand van de Gran Paradiso. De huttenwirt van Victor Emmanuele zegt ons dat die laatste niet in conditie ligt, dus er wordt gekozen voor de noordgraat. We stijgen vanuit Cogne in naar het Bivacco Leonessa.

@Leonessa bivouac ©Sanne

@Leonessa bivouac ©Sanne

sunrise

Sunrise during the approach to Gran Paradiso ©Sanne

De volgende ochtend verliezen we al gauw veel tijd door het vermoeiende sporen over de gletsjer, wanneer we kniediep in de halfbevroren sneeuw zakken. Na enkele uren komen we aan de Becca di Montandayne, die we moeten beklimmen om op de graat te komen. De sneeuw is veel te zacht en de beklimming van deze Becca is moeilijker dan verwacht. Op de col onderaan Piccolo Paradiso nemen we het wijze besluit om langs de  steile noordwand af te dalen tot aan de Rifugio Chabod.

Becca di Montandayne 3838m ©Sanne

Becca di Montandayne 3838m ©Sanne

Steep descent ©Sanne

Steep descent ©Sanne

Daar zien we dat de noordwestwand van de Gran Paradiso in uitstekende conditie ligt en ik vervloek de slechte informatie van de huttenwirt, een gemiste kans! Maar ook dat is ervaring opdoen. Dit gebied rond de Gran Paradiso, waar ook bijna geen beschrijvingen van bestaan, biedt alleszins nog vele mogelijkheden. En dan spreek ik niet over de platgelopen normaalroute van de hoogste berg aldaar.

Gran Paradiso NW-face in excellent conditions ©Sanne

Gran Paradiso NW-face in excellent conditions ©Sanne

Dit eerste ‘weatherwindow’ hebben we alvast niet kunnen benutten en de volgende periode van slecht weer dient zich alweer aan. Maar voor het echt slecht wordt, beklimmen we nog snel een mooie multipitch aan het eind van de vallei, ‘Venus’ op Parete dei Titani. De mannen klimmen nog mooi verkeerd en komen in de veel zwaardere route Ahi-Ahi-Ahi uit, een so-so geëquipeerde 6c+ 😉 Ervaringsstage weetjewel.

Alternative program, roped-up oriënteering in the woods ©An

Alternative program, roped-up oriënteering in the woods ©An

De volgende dag gaan we ingebonden oriënteren in de bossen en flanken rondom de camping, waarbij het terrein door mij telkens fictief aangepast wordt, waardoor ze voortdurend moeten veranderen van inbindmethode. Al bij al toch een heel nuttige dag, waarbij we zelfs spaltenberging herzien tussen de bomen.

improvised crevasse-rescue ©An

improvised crevasse-rescue ©An

Een onzeker weatherwindow maakt dat we de volgende dagen gaan doorbrengen in de rifugio Torino, het plan is om in twee groepen de eerste dag te gaan voor de mooie Arêtes de Rochefort en de noordwand van de Tour Ronde. Door het onzekere weerbericht, is er amper volk in de hut en dat blijkt de volgende dag een meevaller. In de Tour Ronde noordwand, die Denis, Friedemann, Kristof en Jeroen beklimmen, is geen enkele andere cordée en op de arête Rochefort die nog niet gespoord is, komen Niels, Sebastiaan, An en ik slechts twee andere cordées tegen.

Early morning light over the  Mont Blanc ©Sanne

Early morning light over the Mont Blanc ©Sanne

First tracks on Rochefort Ridge ©Sanne

First tracks on Rochefort Ridge ©Sanne

We halen die cordées in en An krijgt uiteindelijk de eer om de scherpe graat als eerste te sporen. Het gebeurt zelden dat je deze populaire graat in ideale omstandigheden kan beklimmen. In de Tour Ronde noordwand maken Kristof en Jeroen het verschil door 90% van de route simultaan te klimmen, waarbij Denis en Friedemann het wat voorzichtiger aan doen, maar dus trager zijn. Snelheid in een beklimming maak je niet alleen door een goede fysieke conditie, maar vooral door de optimale aanwending van de ideale touwtechnieken. Snelheid is veiligheid!

An in the mixte climbing on Aiguille de Rochefort ©Sanne

An in the mixte climbing on Aiguille de Rochefort ©Sanne

Op de terugweg van de Rochefort, besluiten Niels en Sebastiaan om ‘nog snel’ even de Dent du Géant te beklimmen. Dat kan snel gaan, maar er zitten ondertussen al weer een hoop toeristen in en ze komen in de file terecht. Ze zijn nog net op tijd voor het avondeten terug in de hut. Ervaring 😉
Het ideale plan was om de volgende dag allemaal tezamen de Kuffnergraat te beklimmen op de Mont Maudit, maar het weer blijkt de volgende dag toch niet zo stabiel en na een korte beklimming van de Aiguilles Marbrées, nemen we de lift weer naar beneden.

classic ridge climbing ©Sanne

classic ridge climbing ©Sanne

De studenten met herexamens moeten hierna helaas naar huis terugkeren en we blijven met vier achter. Maar eerst sluiten we de stage in stijl af met een bbq, waarbij we enkele verse zalmforellen uit de rivier op perfecte wijze klaarmaken in de kolen.

Salmon Trout ©An

Salmon Trout ©An

Perfect BBQ ©Sanne

Perfect BBQ ©Sanne

Samen met Kristof en Friedemann, stijgen An en ik in naar de prachtige Rifugio Dalmazzi, waar we nog profiteren van twee dagen mooi weer en enkele zeer mooie rotsbeklimmingen kunnen doen. Na de instijg beklimmen we ineens ‘Ultimo Viaggio’ en ‘La Ragazza d’Ipanema’, twee langere routes in de nabijheid van de hut met iets mindere kwaliteit van rots.

Friedemann in 'La Ragazza d'Ipanema' ©Sanne

Friedemann in ‘La Ragazza d’Ipanema’ ©Sanne

De tweede dag maken we een combinatie van twee langere routes en beklimmen zo de mooie zuidwand van les Monts Rouges de Triolet. An en ik beklimmen de sokkel via A-Loba Loba, waarbij de derde lengte ongemeen hard is en eigenlijk niet in de rest van de route past. Maar daarna krijgen we een mooie  beloning met de prachtige route ‘Cristallina’. Friedemann en Kristof vergissen zich in de sokkel en vinden niet de geplande route ‘Vento Polare’. Ze volgen ons uiteindelijk en beklimmen daarna ‘Profumo Prohibito’

No access to this route! ©Sanne

No access to this route! ©Sanne

An in the third pitch of A-Loba Loba ©Sanne

An in the third pitch of A-Loba Loba ©Sanne

An in the crux of Cristallina ©Sanne

An in the crux of Cristallina ©Sanne

Na nog een gezellige avond in de Rifugio Dalmazzi, zit het er helaas op. We dalen af en keren onafhankelijk van elkaar terug naar huis. An en ik gaan eerst nog eens eten in het beste restaurant van de vallei, het super onbekende ‘la Marenda Sinoira‘ (Aanrader!!!), waar je voor €3 de beste carpaccio ter wereld kan eten. Daarna bezoeken we de mooie Zwitserse stad Luzern (de carpaccio kost hier CHF 28 en is niet te vreten) en via nog een bivakje in de Vogezen rijden we naar huis, waar de werf met al zijn zorgen op ons staat te wachten.

La Marenda Sinoira ©An

La Marenda Sinoira ©An

Tot zover dit beknopte verslag van mooie beklimmingen en culinaire hoogstandjes. Uitkijken naar het verslag van echt serieuze beklimmingen, Tim en Siebe keren binnenkort terug uit Groenland.
Sanne

Costa Blanca Climbing

10 woensdag apr 2013

Posted by sannebosteels in Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

An Laenen, Costa Blanca, Multi Pitch, Sanne Bosteels, Trad climbing

An op een zalige relais hoog op de Puich Campana ©Sanne

An op een zalige relais hoog op de Puich Campana ©Sanne

De winter was lang en met meer dan 8 weken in de bergen skiën, toerskiën en ijsklimmen was het op alle vlakken een uitstekende winter met vaak fantastische sneeuwcondities. Maar als je eruit begint te zien als een wielrenner (dikke bovenbenen, dunne armen en een verbrande kop), wordt het weer tijd om je voor te bereiden op de komende maanden aan de rotsen. Omdat het in België verder ook niet bijster klimweer scheen te worden, besloten we om met de paasvakantie naar het zuiden te trekken. Op een uurtje was alles beslist en geregeld: goedkope vlucht naar Alicante, huurauto en een huisje voor een week via mijn “netwerk” 😉

An met de glimlach in "Costa Blanca" ©Sanne

An met de glimlach in “Costa Blanca” ©Sanne

Het gebied rondom Benidorm, bij de meeste Belgen welbekend, is ook een fantastisch klimgebied met voor elk wat wils: sportklimmen, multipitch en trad. De keuze is enorm en de topo 450 pagina’s dik. Met de meest recente topo van Rockfax (februari 2013) in de hand, besloten we hun systeem van top 50 mooiste routes te volgen. En om ons niveau en mentale sterkte ineens wat op de proef te stellen, was onze eerste route “El Diamante” op Puich Campana, 200m E2 6a+. Een maar al te stevige trad-multipitch waarin we ferm ons peren gezien hebben. Maar heel mooi klimmen op ruwe kalkrots.

Sportklimgebied Sella ©Sanne

Sportklimgebied Sella ©Sanne

Om wat te bekomen van de sketchy tussenzekeringen gingen we de volgende dag maar gewoon wat sportklimmen, in het bekende Sella (niet te verwarren met de Dolomieten). Mooi klimgebied met enkele knappe routes in een prachtig decor. We klimmen wat routes tot 6b en sluiten af met een kleine multipitch “Marion” om toch aan ons lengtes te komen. Genoeg sportklimgedoe voor een dag. Om ook eens aan de kust geklommen te hebben, wordt Sierra de Toix onze volgende bestemming.

Spannend klimmen op Raco del Corv ©Sanne

Spannend klimmen op Raco del Corv ©Sanne

We kiezen voor “El Dorado”, 150m E1 6a+. De afzekering in de eerste lengte is ronduit belachelijk slecht, volledig gecorrodeerd of gewoonweg onbestaande. An is al helemaal niet dol op tegen de rotsen slaande golven en we zijn allebei blij dat we wat hogerop de wand betere omstandigheden treffen. De laatste twee touwlengtes zijn wonderbaarlijk mooi. Na deze korte route hebben we nog tijd over en we trekken naar Toix TV, waar wondermooi klimmen op Kalymnos-achtige tufa’s onze namiddag in de zon vult. We klimmen er nog “Monkey Wall”, 6c en “Painted Wall”, 6b+.

crack-climbing in Diedros Mágicos ©sanne

crack-climbing in Diedros Mágicos ©sanne

De volgende dag waait er een stevige westenwind en we zoeken de beschutte zuidwand van Puich Campana op, de hoogste top van de streek. De keuze valt op “Diedros Mágicos”, 200m E1 6b. Een mooie route, gevarieerd en goed af te zekeren. De laatste lengte is wat ondergequoteerd in de topo (6a), voor ons is die zeker 6b.

Een plaats waar we zeker nog moesten gaan klimmen was de bekende “Peñon d’Ifach” nabij Calpe, hét landmark van de Costa Blanca. En daarom kozen we ook voor de route “Costa Blanca” 200 6c+.

An op R4 van "Costa Blanca" ©Sanne

An op R4 van “Costa Blanca” ©Sanne

Het is zondag en er zit wel wat volk in de routes links en rechts van ons, Via Valencianos en Diedro UBSA, de klassiekers van de Peñon. Maar in onze route zit niemand, dus genieten maar van deze erg homogene route met gevarieerd klimmen en voor de liefhebbers, volledig geëquipeerd. L1 4, L2 6b, L3 6b, L4 6a, L5 6b+. De laatste lengte van Costa Blanca is 6c+ en dat is zo vroeg op het seizoen nog wat te hoog gegrepen voor ons, ook al kom je er met de nodige setjetrek wel door. We klimmen uit via de laatste twee lengtes van “Los Miserables”, L6 6b en L7 6b. Een aanrader als variante.

Zicht op Calpe en Peñon d'Ifach van op Sierra de Toix. ©Sanne

Zicht op Calpe en Peñon d’Ifach van op Sierra de Toix. ©Sanne

Tot slot nog de praktische info:

  • Verschillende lage-kostenmaatschappijen vliegen dagelijks op Alicante. Wij vlogen met Jetair, die hebben vaak vaak erg goedkope lastminutes.
  • Huurauto via Goldcar
  • Honderden logementsmogelijkheden, kijk alleen al eens in de topo voor adresjes.
  • Kamperen is echter door de gewichtsbeperking van 20kg geen optie. Voor wie dit toch wenst te doen, je kan aan de rotsen van Sella goed bivakkeren.
  • Eten is landinwaarts spotgoedkoop, aan de kust duur.
  • We hadden een hybridetouw en een halftouw van 60m mee, daarmee kan je zowat alle routes klimmen. Ga je enkel sportklimmen, neem dan zeker een 70m enkeltouw mee. Voor de tradroutes een volledige set friends en klemblokken.
  • Tot slot nog de topo: Rockfax is de Engelstalige referentie.

Enjoy spring! Sanne

Swiss alpine climbing trip

27 maandag aug 2012

Posted by sannebosteels in Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alpine climbing, An Laenen, Envers des Dorées, Gastlosen, Multi Pitch, Petit Clocher du Portalet, Sanetsch, Sanne Bosteels

Enjoying the Gastlosen scenery ©Sanne

Na een prima voorjaar met vele werkdagen in Freyr voor mij en An die van de rugchirurg weer voluit mag gaan, brak voor ons de zomer aan. We hadden nog wat goed te maken na de revalidatiezomer van 2011 en de hoofddoelstelling was vollegazvoorklimmen voor An. Beiden konden we in juli al wat opwarmen, An aansluitend in Chamonix, Orco (zie verslag) en de Verdon, terwijl ik aan het werk was in Chamonix. Begin augustus hadden we dan drie weken verlof met z’n tweetjes en we gingen ons laten leiden door de weerkaarten. Het aanvankelijk plan was om via Bretagne naar de Pyreneeën te rijden en om langs de Alpen terug te keren, maar daar kwam uiteindelijk niks van in huis.

Anneke in L8 (6c+) van Nikita ©Sanne

Al jaren was ik niet meer voor privé-doeleinden in Zwitserland geweest wegens schijteduur. Maar door een schitterend weerbericht en een korte rit van maar 6 uurtjes liet ik me toch verleiden. Het werd Gastlosen en we installeerden ons op de betaalbare en sympathieke camping aan de Jaunpass. Van hieruit klommen we vijf volle dagen aan de zuidkant van Gastlosen. Daar bestaat een dikke topo van (check deze website), maar toch was het niet eenvoudig om elke dag een geschikte route te vinden. Er zijn enorm veel sportklimgebiedjes en ook al zijn die veel ruwer dan pakweg Freyr, daarvoor waren we niet gekomen. In de multipitchroutes was het zoeken naar een voor ons haalbaar niveau. Onder het niveau 6c kwam je namelijk nogal vaak terecht in “groene” routes, dwz met nogal veel begroeiing.

Vette dulfer in L6 (6b) van Maurice Brandt. ©Sanne

Uiteindelijk klommen we gedurende vijf dagen:

  1. Toto le héros, 250m, 6b/6a/6a/6a/5a/6a/6a+/5b (6a obl): ok, maar nogal veel groen
  2. Nikita, 380m, 6b/6b/6b/6b/6c/6b+/6a+/6c+/7a/6b/7b (6c+ obl): Prachtige route, maar de 11e touwlengte ben ik toch niet doorgeraakt; gefaald op 2m van de relais…
  3. Direct & voie de la Jungle, 200m 6b/6a/6c/5c/6b/6a+ (6b obl): de naam zegt het al, een jungle… maar L3 is prachtig!
  4. Elsa, 350m 4a/6a/6a/6b/6c/6b/6a+/6c/6c/6c/6b (6a+ obl): absoluut de max, toproute!
  5. Maurice Brandt, 200m, 6a/6b/6a/6a+/5c/6b (6a obl): mooie afsluiter

An in L4 (6b) van Elsa ©Sanne

Hoewel het er heerlijk tot rust komen is in de almkes, tussen de Zwitserse koeien, trokken we na die vijf dagen wat verder naar het zuiden en zo kwamen we terecht bij Helmuth Van Pottelbergh in zijn prachtige gîte du Snorhaar. Zijn vrouw Sarah is hoogzwanger en zal rond het schrijven van dit artikel stillekesaan aan het bevallen zijn, dus we wilden het sympathieke koppel niet al te veel tot last zijn. Maar het gezelschap werd al snel uitgebreid met Gorik en Kim, ook op klimtrip van een week, Jonas die nu ook in Haute-Nendaz woont en onze Stijn, die na Arizona nog even in de Alpen kwam klimmen. Uiteindelijk bleven we enkele dagen in Haute-Nendaz en tussen de vele feestjes door gingen we klimmen in Sanetsch, aan de noordkant van de Valais.

An in de achtertuin van de gebroeders Remy, Sanetsch. ©Sanne

Om deze prachtige wand te bereiken moet je wel wat kleine weggetjes rijden, maar de kalk is er van een buitengewone ruwheid, zo scherp dat je bang bent om je klimschoenen er aan open te snijden. Liever niet vallen dus, want uw velleke is er zeker niet tegen bestand. Bovendien staan de haken er Remy-gewijs wat ver uit elkaar. Maar dat belette ons niet om er twee prachtige routes te klimmen:

  1. Tsingy, 300m 5b/6b/7a/5c/6a+/6c/6b/5c/6b (6b obl): Prachtige route, aanrader!
  2. Douce violence, 250m 6b/6c/6b/6b/6c/6a/5c (6b obl): Hard van begin tot eind, vooral L3 tot L6 zijn wondermooi.

Na nog een dagje sportklimmen in Bramois (gneis), begonnen de vingertoppen toch wat ontveld te geraken, tijd om wat van gesteente te veranderen. Ons oog viel op het bivak d’Envers des Dorées, een hutje op 3000m hoogte aan de zuidkant van les Aiguilles Dorées. Dat ligt in het Zwitserse deel van het MtBlanc-massief en is bereikbaar via de Cabane d’Orny of misschien nog beter, vanuit de Cabane de Saleina. Wij vertrokken vanuit de vallei, een beetje laat op de middag om 15u. De 1750Hm omhoog en 300Hm omlaag met rugzak vol eten en klimgerief voor een weekje viel wat tegen en pas na 6 uur instijg kwamen we nogal vermoeid aan in het bivak om 21u. Volgende keer wat vroeger vertrekken…

An dulferend in le Retour en Afrique ©Sanne

Maar goed, we waren nu geïnstalleerd en hadden op zijn Belgisch veel eten mee, dus we konden er een paar dagen tegenaan. Al hadden we verwacht er minder volk te zien, elke dag was het een komen en gaan van klimmers, echt rustig was het nooit in de hut. Gelukkig wel in de routes en al die klimmers lieten altijd wel wat eten achter, uiteindelijk zijn we daar vijf nachten gebleven.

Prachtige jamcrack in Eola Danza per Noi ©Sanne

Ook “maître” Michel Piola was er enkele dagen, natuurlijk om nieuwe routes te openen, oa op de Capucin des Dorées. Nieuwe routes hebben we niet geopend, we klommen er wel de volgende routes:

  1. Promontoire de l’Aig sans Nom 3300m: Le Retour en Afrique, 280m 4/6a+/5a/6a/5c/6a+/6a/6a (6a obl): mooie, afwisselende route met korte instijg
  2. Aig de la Varappe 3519m: Eola Danza per Noi, 430m 4/5c/5c/6a/6a/6a/6a/6a+/5c/6a/5c (6a obl): absolute klassieker, zeer mooie tweede helft, vooral L10!
  3. Aig sans Nom 3444m: Don Quichotte; opgave na vuile instijg en levensgevaarlijk L1, kortom geen aanrader.
  4. Aig de la Varappe 3519m: Les Chants du Midi, 430m 5c/6a+/6a+/5a/5c/4/6b/5c/6a/6a/6a (6a+ obl): prachtige route, start moeilijk te vinden door het wegsmelten van het sneeuwcouloir eronder.
  5. Promontoire de l’Aig sans Nom 3300m: L’Envers du Menhir, 230m 6b/6a/6c/5c/6a (6b obl): lelijke start op dal in L1, daarna een keiharde L3. Goed om mee af te sluiten en nog dezelfde dag de afdaling aan te vatten.

An al jammend in de prachtige L10 (6a) van Eola Danza per Noi ©Sanne

Na vijf dagen hadden we het wel zowat gehad, vooral de dagelijkse instijg door absoluut ellendig blokkenterrein was slopend. Ondanks het feit dat het bivak kort bij de routes ligt, was elke instijg toch al gauw goed voor 1u van blok naar blok springen of door puin en gruis ploeteren. Als er dan toch nog een stuk gletsjer over te steken was, moest er altijd ingebonden worden vanwege het spaltengevaar. Ook de rappels zijn niet altijd leuk, maar dat is altijd link in graniet. Zo ben je elke dag toch ruim drie tot vier uur bezig met instijgen en afdalen. Stromend water is er overal te vinden, behalve in de buurt van de hut, dus ook daar werd dagelijks al wat mee geshutteld. Maar het toilet is buitengewoon:

Het mooiste toilet in de Alpen

Na op de vijfde dag nog snel l’Envers du Menhir geklommen te hebben, terug over de col des Plines naar de Cabane d’Orny. Hier permitteren we ons de luxe van een nachtje halfpension, omdat we voor de volgende dag nog een klein projectje hebben. Verschillende MCers hebben hier al knappe routes geklommen en geen enkele route is makkelijk op de Petit Clocher du Portalet. Omdat wij gewone stervelingen geen 7e graads in barsten klimmen, besluiten we om de voor ons haalbare route “la Sud-Est” te beklimmen.

In de prachtige L3 (6b+) van la Sud-Est ©Sanne

Ook hier is de approche weer de moeite waard, over gletsjer en vuile couloirs, blokken zo groot als huizen donderen voortdurend uit de weggesmolten noordwandjes van le Portalet. Tot slot over smalle richels tot aan de route. Maar die is echt wel prachtig en zeker de moeite waard. Bovendien aangenaam kort, slechts 6 lengtes en die zijn allemaal mooi.

  1. Petit Clocher de Portalet 2923m, la Sud-Est 200m ED- 6b/6c/6b+/6a+/6a/5b

    Summit of an MC classic, le Petit Clocher de Portalet. ©Sanne

    Na de opvallend vlotte rappels (het graniet is hier zeker steil genoeg), stonden we tijdens de verdere afdaling nog voor een zeer gezwollen rivier, die we slechts met moeite en een natte broek over geraakt zijn. Met kapotte knieën en stinkend naar ongewassen klimmer, komen we na een volle week weer aan onze trouwe mobiel. De laatste paar dagen sluiten we nog af in Italië, even over de Grand Saint Bernard, waar het erg warm is, maar wel mooi weer. En wat kan je lekker én goedkoop eten in de Italiaanse Alpen!
    We klimmen er nog een dag in Arnad-Bard op Il paretone, route Bega 400m, 6b.

    Nuttige informatie voor al deze klimgebieden vind je in de volgende topo’s:
    Gastlosen escalades/klettereien editie 2008, uitgeverij Edigast
    Schweiz Plaisir West (nieuwe editie 2012), uitgeverij Filidor
    Schweiz Plaisir Sud (nieuwe editie 2011), uitgeverij Filidor
    Schweiz Extrem West (nieuwe editie 2010), uitgeverij Filidor
    Entremont Escalades, editie 2011, @Olivier Roduit
    en de topo van de gebroeders Remy voor Sanetsch

    An, hoog in haar geliefde bergen ©Sanne

    Uiteindelijk hebben we een prachtige klimtrip gehad, goed voor zo’n 4000m klimmen, 111 touwlengtes in 15 dagen, met een gemiddelde van 6b, precies wat we zochten. En we zijn er geen enkele dag vroeg voor moeten opstaan, dat is op vakantie toch ook mooi meegenomen!
    Maar nu back to work, An begint vandaag met haar nieuwe job en ik trek vanaf volgende week naar de Dolomieten, me nog wat verder voorbereiden op Yosemite Part 4 in oktober 😉

    Op naar nieuwe avonturen

Inch’Allah

27 woensdag apr 2011

Posted by Maxime De Groote in Andere, Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Gorge de Taghia, marokko, Maxime De Groote, Multi Pitch, Taghia, Tom Van Mieghem

Bivak plaats Taghia © Maxime De Groote

In 2009 zijn Sam en Koen gaan klimmen in Marokko. De woorden van Koen’s reisverslag “TAGHIA : probably the best multipitch in the world” zijn mij altijd sterk bijgebleven.

Tom Van Mieghem en ik (Maxime) zijn zojuist terug van een 10-tal dagen rotsklimmen. Onze bestemming was duidelijk, base camp TAGHIA !
Hierbij al enkele foto’s.

Tom klimt in "Baraka" op Oujdad © Maxime De Groote

links: Oujdad, rechts: Tagoujimt n'Tsouïant © Maxime De Groote

© Tom Van Mieghem

"A boire ou je tue le chien" op Taoujdad © Maxime De Groote

Tom in "Dièdre Pikort" ED, 250m, 7a (6c obl) © Maxime De Groote

© Maxime De Groote

Tom klimt 6c+ in "Il était une fois dans l’oued " © Maxime De Groote

Maxime in "Zebda" © Tom Van Mieghem

Tom aan de relais in "Zebda" ED+, 260m, 7b+, (6c obl) © Maxime De Groote

De geklommen routes gaan we nog even niet verklappen, ons reisverslag volgt deze week !

Bergell

26 zondag sep 2010

Posted by sannebosteels in Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Bergell, Multi Pitch, Sanne Bosteels, Voorklimmer Para Commando

Piz Badile noordwand, in een winters jasje ©Sanne

Na de zware sneeuwval van vorige weekend in de Bergell, worden enkele plannen al snel opgeborgen. De zoveelste poging om die Piz Badile noordwand eindelijk eens te beklimmen, valt hiermee weer eens in het water. Al drie keer lag ik in bivak onderaan de route, slechts één keer slaagden we er in om de noordgraat te beklimmen. De noordwand was altijd al dichtgesneeuwd, of het weer was slechter dan verwacht. Dat hoort nu eenmaal bij de bergsport. Met een positieve ingesteldheid ging ik de laatste dagen van de bijscholing voorklimmer in en het werd een fantastische week.

Perfect weer, maar veel volk op de Fiamma ©Sanne

Opnieuw deel ik de groep in een aantal deelgroepen. Zelf trek ik er met Peter Decoo, Tom Bammens, Marc Vanlommel, Peter Mombert en Marc Van Aerde op uit voor een driedaagse klimtrip. Maandag ga ik met Tom multipitchen in de Italiaanse zon. Boven Chiavenna liggen de Placca di Bette, waar menig spannende wrijvingsroute onze klimschoenen naar de vaantjes helpt. In totaal klimmen we 14 touwlengtes tussen 5c en 6b+ op ruwe platen, waar de haken schaars zijn. De rest van de groep zit die dag jammer genoeg in de mist op de Spazzacaldeira, maar ze klimmen toch nog Dente per Dente, Via Felici en de Dente. De fiamma bleef in de mist verborgen. Die avond kamperen we met z’n zessen op de leuke camping Mulina in Vicosoprano.

Sanne in de 6b touwlengte op de Dente ©Tom Bammens

Dinsdag klimmen we met zijn allen op de Spazzacaldeira. Peter en Marc Vanlommel doen de leuk klinkende route “Steinfresser”, een stevige 6a multipitch. Peter Mombert en Marc Van Aerde leven zich uit in Via Leni, waar ze de angsten van plaatklimmen herontdekken. Tom en ik klimmen in sneltreinvaart Dente per Dente, 250m 6a+. En passant halen we 8 cordées in en komen als eerste aan de beroemde “Fiamma”. Die beklimmen we snel, zodat de rest niet hoeft te wachten, er staan zo’n 15 mensen te wachten op hun fotoshoot. Daarna beklimmen we op ons gemak de nabijgelegen “Dente” en nemen wat leuke foto’s. In de vroege namiddag vind ik mijn hele ploeg terug op het terras van de Chamanna Albigna 2336m. Een perfecte uitvalsbasis voor een laatste beklimming.

De start van Snoopy (250m, 6c) op de Biopfeiler

Het is onze laatste dag. Tegen de avond moeten we terug in de kazerne van S-Chanf zijn en donderdag rijden we terug naar België. Tijd voor een mooie afsluiter. In mijn topo “Nichts als Granit” zie ik enkele intrigrerende foto’s over de “Snoopy” op de Biopfeiler. Een route uitsluitend op friends en nuts te beklimmen, 1 touwlengte 5c+, 4 touwlengtes 6b+, een 6c en een 6b om af te sluiten. Helemaal mijn ding dus. Na een vrij laat ontbijt, stijg ik samen met Marc in naar de route. Onderweg halen we twee Oostenrijkse gidsen in. Die hadden Marc de avond ervoor nog afgeraden om in deze route te klimmen. Ik vraag welke route zij willen doen, maar ze blijven vaag. Marc en ik versnellen nog wat, want ik vermoed dat deze jongens ook in Snoopy willen kruipen.

Sanne in de tweede touwlengte van "Snoopy" ©Marc Vanlommel

De zon komt net in de wand als Marc aan de eerste touwlengte begint. Ik krijg gelijk wanneer de twee Oostenrijkers zich naast me beginnen klaar te maken voor dezelfde route. De eerste touwlengte is “maar” een 5c+, maar moeilijk qua routeverloop en lastig af te zekeren. Wanneer die twee gasten zien hoe Marc zich door deze touwlengte worstelt, maken ze rechtsomkeer en doen de ernaast gelegen route Via Miki (5c). Vrij baan voor ons dus en het wordt een waar plezier. De ene touwlengte wordt nog mooier dan de vorige, eindeloos dulferen over prachtige barsten. Na 7 heerlijke touwlengtes komen we boven, waar we Peter en Tom vinden die de Via Classica (5c+) beklommen.

De schoenen van Tom zijn nu echt wel naar de vaantjes ©Sanne

Een mooie afsluiter van twee aangename weken werken in het Zwitserse Graubunden. Thuis wachten regen en herfstblues, maar zoals altijd blijven de aangename herinneringen.

Marc op de Biopfeiler, met een besneeuwde Badile noordwand op de achtergrond ©Sanne

Bigwallies

14 zaterdag aug 2010

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 3 reacties

Tags

Allievi, Bigwall, Mount Coach, Mount Coach 3, Multi Pitch, Qualido, Sanne Bosteels, Val di Mello

The fine art of "techno klettern" (met nen vetten beatbox ;-))

Dit weekend zullen alle deelnemers van MC3 weer veilig thuis zijn, na een vette maand in de alpen. Op 21 juli ging de MC Bigwallstage van start in het Italiaanse Val di Mello, even ten noorden van het lago di Como (de geboortestreek van Ricardo Cassin, nvdr). Het weer was aanvankelijk niet bijster goed, maar één van de voordelen van artifklimmen is dat het kan in slecht weer, maar vooral ook onder grote overhangen. We begonnen de stage dan ook met een paar dagen techniektraining op de Sasso Remenno (de grootste boulder van Europa, 45m hoog en zonder crashpad) in soms erg regenachtig weer.  

Jumaren, altijd een plezier

Bij bigwallklimmen komen een hoop touwtechnieken kijken. Artificieel voorklimmen kan op zich al erg spannend zijn, maar de overgang van artif naar vrij klimmen is vaak nog veel spannender. Eens je een relais opgebouwd hebt, volgt voor de voorklimmer de aangename en rustgevende job van het haulen (de haulbag omhoog takelen) en voor de naklimmer het omhoogklimmen langs het gefixeerde touw. Ook hier kan de fun niet op, vooral in overhangen en traverses. Bijkomende technieken zijn het opzetten van een hangend bivak, het correct fitten van een haulbag en het overbruggen van traverses met haulbag. Maar na twee dagen techniektraining zitten de hoofden vol met termen als bodyhauling, fifi’s en skyhooks. Tijd voor wat klimwerk.  

An in Oceano Irrazionale, 480m 6b obl

 Om al wat te wennen aan de klilmstijl en ethiek in deze vallei, beklimmen we enkele van de klassiekers, waar zowat alle MCers ooit gepasseerd zijn. Door de strenge ethiek in Val di Mello, is er zo goed als geen behaking toegestaan hier. Zelfs op gladde platen, waar het steken van een nutje of een friend onmogelijk is, worden slechts op waanzinnige afstanden wat schaarse “colalipjes” van spits geplaatst. Maar in routes als Luna Nascente, Il Risveglio di Kundalini en Oceano Irrazionale vind je een opeenvolging van perfecte barsten, waar je alle maten van je friends in kwijt kan. Na deze fijne klimdag met eindelijk mooi weer, moet Sam helaas al naar huis en bereidt de rest zich voor op een eerste Bigwall. Het doel is het beklimmen van de Qualido oostwand, die met zijn 700m hoogte niet kan concurreren met El Capitan, maar een goedkoper alternatief hebben we niet. We kiezen voor de routes Melat, Artemisia en Magic Line.  We zijn nog met 8 en we maken drie teams. Met wat moeite heb ik net voldoende bigwall-materiaal bijeen kunnen sprokkelen, 3 haulbags, 3 portaledges, touwen, laddertjes, daisy chains, fifi’s,… Maar in drie portaledges kan maar 6 man slapen. Een zoektocht naar nog 2 hangmatten levert niets op. Desondanks stijgen we in, met het weerbericht van de campingbaas: “ten days of perfect weather!”

Tim in hotel Qualido

Die instijg is best zwaar, anderhalf uur met topzware haulbags en rugzakken zeulen over een nogal bijzonder pad in de rotswand uitgehouwen. Maar boven wacht hotel Qualido. Onderaan de wand ligt een reeks boulders waaronder hutjes gebouwd zijn, waar je droog kan overnachten. ’s Avonds onder een miljard sterren wordt er naast het kampvuur gezellig gegeten van de toch wel lekkere gevriesdroogde maaltijden, die ik van de staat kon lenen. De volgende ochtend gaan we van start: Tim en Sanne in Melat; Bram, Marijke en Nelson in Artemisia; An, Jonas en Maxime in Magic Line. Aanvankelijk is de wand wat te vlak, waardoor haulen niet zo vlot gaat. Maar allemaal ondervinden we de horror van gladde platen waar de colalipjes tussen de 10 en de 15m uit elkaar staan. De eerste haak is amper te zien en de moeilijke klimbewegingen er onder nog minder. Tim komt na een uur bloed zweet en tranen door de eerste spekgladde 6c touwlengte. Ik kom niet door de daaropvolgende 7a touwlengte, zelfs hier staan de haken waanzinnig ver en er iets tussen steken is onmogelijk. Na rijp beraad, dalen we terug af en sluiten ons aan bij Artemisia. Gelukkig zit er in elk team een rotsklimmer van niveau. Bram en Maxime leveren knap werk in de mentaal enorm zware lengtes, waar je zo goed als geen zekering hebt in een moeilijkheidsgraad tussen 6a en 7a. Ik wissel af met Tim en we krijgen elk onze portie horror voorgeschoteld. Maar het gaat vooruit en tegen de avond slapen we ergens in de tiende touwlengte onder de sterren. De één in een portaledge, de ander in een belayseat of op een richel. Door alle spanning en avontuur, vergeet ik foto’s te nemen.

Het zware werk, afdalen met haulbags in de regen

 ’s Ochtends zit alles potdicht. Snel klimmen we nog enkele lengtes tot aan de richel, waar de moeilijkheden voorbij zijn en waar enkele derdegraadslengtes naar de top leiden. Maar zover komt het niet, we moeten afdalen want het begint te regenen. Tot zover de 10 dagen perfect weer. Die Italianen toch hé. Afdelen met haulbags in een wand waar de regen over stroomt is geen plezier, maar hard werken en het verstand erbij houden. Doorweekt komen we terug in het hotel Qualido, waar we onze kleren drogen bij een rokend kampvuur. Na nog een gevriesdroogd festijn, dalen we terug af naar de vallei. De bigwallstage zit erop. Marijke en Bram rijden terug naar huis.

bivak onderaan Pizzo Cengalo

Ik wou altijd al eens een week doorbrengen op “de tweede verdieping” van Val di Mello, wat eigenlijk de Bregaglia heet. Hier loopt de fameuze via Roma, een zware hooggebergte trekking, onderlangs enkele bekende bergen, zoals de Piz Badile, Piz Cengalo en Punta Allievi. Twee hutten, Gianetti en Allievi bieden mogelijkheid tot overnachten en daarnaast nog enkele bivakhutjes. Met z’n zessen kiezen we voor de zero-budget oplossing. We nemen voor een week eten mee en zullen onderweg bivakeren. Het wordt een stevige week, die begint met 1700Hm stijgen naar een bivak onderaan de zuidgraat van Piz Cengalo 3370m.

Op het scherp van de snee in de via Vinci 450m, 6a

De eerste route die we klimmen is de Via Vinci op deze zuidgraat. Een heerlijke, messcherpe graat over de beste graniet loopt naar punta Angela. Door mist en los gesteente, besluiten we om niet naar de eigenlijke top van de Cengalo te gaan, maar om te rappelen langs de westwand. Daarna het bivakmateriaal ophalen en hop, nog een stevige drie uur stappen naar het Moltesi-Valsechi bivakhutje in de val del Ferro. Voor de volgende dag was er regen voorspeld en we willen dan niet in de open lucht slapen. Moe maar voldaan komen we aan in dit hutje, waar 4 Italiaanse trekkers zorgen voor een vrolijk getater dat ons net iets te lang duurt na het slapen gaan.

De twee verdiepingen van deze zee van graniet

Op de regenachtige dag verplaatsen we ons verder naar de Allievihut, nog eens drie uur stevig stappen. Het lijkt op kaart horizontaal, maar in de werkelijkheid moet je enkele steile cols over, die moeizaam afgedaald moeten worden langs via ferrata’s. Omdat we een beetje doorweekt zijn, besluiten we om in de Allievihut te overnachten. Zo kunnen we onze spullen laten drogen en de volgende dag verder klimmen. In de hut ligt een collectie handgetekende topo’s om U tegen te zeggen. We delen ons weer op in drie teams. De volgende dag klimmen Jonas en Nelson de “Gervasutti” (600m 5c) op Punta Allievi, Tim en Maxime gaan extreem op “El Diablo” (400m 7a+) en An en ik klimmen “il gelato al Bonacossa” (200m 6b).

Punta Allievi met de Gervasuttigraat en Punta Rasica

De laatste dag, voor het weer slecht weer zou worden, klimmen we nog twee lange routes. Tim en Maxime gaan op zoek naar de profeet in “Inschallah” (600m, 6b+) en An en ik vinden schoonheid in “Lady Di” (450m, 6b+). Mooie routes om af te sluiten, jammer genoeg wacht ons nog een ellenlange afdaling van 1700Hm naar de vallei. Met pijnlijke kniën schuiven we tevreden onze benen onder de tafel bij de lokale pizzeria, waar je voor 10 euro een driegangenmenu krijgt met alles er op en er aan.

An in een typische touwlengte: de 1e haak op 20m, na een gladde 6a plaat

Voor An en mij zit de vakantie er bijna op. Via de tussenstops in de Vogezen en Luxembourg, voor wat sportklimmen rijden we terug naar huis, waar de herexamens wachten 😦
Jonas, Maxime, Nelson en Tim rijden naar de Bernina, waar ze nog snel de prachtige Biancograat meepikken, vooraleer slecht weer hen naar andere oorden en tenslotte naar huis jaagt. Hierover ongetwijfeld nog een verslagje.

Met dank aan het Trainingscentrum voor Commando’s, Äleluja wear, Gorik Dirix, Koen Hauchecorne en Helmuth Van Pottelbergh voor de materiële ondersteuning.

Tekst en foto’s © Sanne

Go climb Malta

20 vrijdag nov 2009

Posted by sannebosteels in Coach

≈ 2 reacties

Tags

An Laenen, klimmen, Malta, Multi Pitch, Sanne Bosteels

Zoals eerder beloofd, hierbij een verslagje van een week klimmen op Malta. In september ging ik op zoek naar een nieuwe bestemming voor het najaar en na wat opzoekwerk kwam ik uit bij Malta. Beeld je de Calanques in, maar dan zonder enige andere klimmer, ruwe en niet afgesleten rots, parkings waar je de auto gerust kan laten staan en avontuurlijke routes.
Malta is sinds enkele jaren een deelstaat van de Europese unie, waar je overal in het Engels kan communiceren en waar je kan betalen met euro’s. De zuidelijke ligging, tegen de Afrikaanse kust in de Middellandse zee, zorgen voor een heerlijk klimaat van najaar tot voorjaar. In de zomer is het er te druk en te warm.
An en ik hielden ons aan de volgende dagindeling: Een halve dag klimmen, telkens op een andere locatie, gevolgd door wat zwemmen en zonnen aan één van de vele idyllische baaitjes. Daarna wat van de rijke cultuur opsnuiven om tenslotte de dag af te sluiten met aperitief, lekker eten en drinken. Voor mijn nakende vertrek naar Antarctica mocht het wel eens vakantie zijn.

Zon, zee en klimmen

 Malta bestaat uit drie eilanden. Malta zelf is het grootste eiland met een lengte van 15km. Daarna volgt Gozo met een doormeter van 8km en tot slot het onbewoonde eilandje Comino, 3km in doorsnee. We logeerden op Gozo en klommen op elk van de drie eilanden. Voor elk type klimmer is er wat te vinden. Bouldering, deepwater solo, sportklimmen, trad climbing en multipitchen in avontuurlijk terrein. In het algemeen is er erg weinig geëquipeerd, pas vanaf het niveau 6c zijn er geëquipeerde sportklimroutes. Hier beginnen de lokale klimmers waarschijnlijk zelf schrik te krijgen en de kalksteen leent zich niet altijd tot goede tussenzekeringen. Maar let op, langs de kust zijn er af en toe totaal gecorrodeerde spits terug te vinden. Zelfs inox haken roesten hier langzaam weg. Het is beter en leuker om zelf te zorgen voor je tussenzekering. Wie me een beetje kent, weet dat ik het liefst ga multipitchen in niet-geëquipeerd terrein en dat hebben we dan ook het vaakst gedaan. In het binnenland vind je eerder sportklimgebiedjes en boulders, terwijl je langs de kust kan deepwater soloën of multipitchen op de kliffen. Het is een avontuur op zich om af te dalen tot vlak boven de golven en met het doortrekken van je touw, elke link met de veilige wereld honderden meters hoger te verliezen. Geraak je niet boven, dan kan je hopelijk een bootje roepen of zwemmen. Soms bestaat echter de mogelijkheid om je touw in toprope te laten hangen, maar het neemt een deel van de fun weg.

Je weet waar je begint, niet waar je eindigt 😉

Praktische informatie:

  1. Vliegen: goedkoop en comfortabel met Air Malta. Rechtstreekse vlucht Brussel – Malta in 2Hr30. Tickets vanaf €50 heen en terug.
  2. Auto huren: een must voor elke klimmer. Met het openbaar vervoer geraak je niet aan de klimgebieden en met de fiets is het zelfmoord. Vanaf €90 voor een week. Benzine verbruik je amper, gezien de kleine afstanden die je maar rijdt. Opgelet, het verkeer op Malta is op zijn “zuiders” chaotisch en het is links rijden. Je kan je auto via internet boeken, afhalen en binnenbrengen op de luchthaven.
  3. Overnachten: wij kozen voor de jeugdherberg. Met een gewichtsbeperking van 20kg is camperen geen optie.  Vanaf €15 per nacht met ontbijt
  4. Eten: We hebben zowat elk restaurant in de haven van Mgarr op Gozo uitgeprobeerd en hebben altijd lekker en goedkoop gegeten. Twee gangen met wijn voor 2 personen: €30. Onze favoriet was L’Ankra, waar we steeds de enige buitenlanders waren tussen de locals, sympathieke bediening.
  5. Drinken: Het lokale bier is CISK (spreek uit Cheersk) en valt goed te drinken. Overal verkrijgbaar. Maar Malta is een paradijs voor de wijndrinker met bijzonder goede en goedkope plaatselijke wijn. De prijzen voor alcohol zijn zowat de helft van die bij ons. Een goede fles wijn op restaurant kost €7 tot €10 per fles. Onze favoriet: Antonin
  6. Klimmen: Een uitstekende topo kan je bestellen en laten opsturen via deze site. Wij verloren ons exemplaar op de derde dag, maar vonden na wat navraag een lokale klimmer, waar we wat copies konden nemen.
  7. Brits quoteringssysteem: ingewikkeld. Wij klommen tot E1 5c, wat overeenkomt met een niet-geëquipeerde 6b. Een vergelijkende tabel vind je HIER
  8. Aanbevolen klimsites voor u getest: Op Gozo: Mgarr Ix Xhini (sportklimmen), Ta ‘Cenc (puur avontuur multipitch), Azure window en Inland Sea (steil en overhangend klimmen in een fantastisch decor, toprope mogelijk). Op Comino: Mistika cave (hard en overhangend klimmen, toprope mogelijk). Op Malta: Blue Grotto (prachtig decor, routes van 40m zelf af te zekeren)
  9. Materiaal: 2 x 50m (of 60m) halftouw, of nog beter een Beal Joker en een halftouw. Set klemblokken en friends, klemblokverwijderaar. Slingen en dyneematouw voor in zandlopers. Een soort abalahook gemaakt van een ijzeren kleerhanger voor het doorhalen van touwtjes in zandlopers. Standaard klimuitrusting. Zwembroek en badhanddoek.

Tot slot, beelden zeggen meer dan woorden, bekijk HIER de foto’s.
Sanne en An

Malta, elke dag een avontuur!

15 zondag nov 2009

Posted by sannebosteels in Andere, Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

An Laenen, Climbmalta, Multi Pitch, Sanne Bosteels

Feeling blue today?

Op immense kliffen van Ta Cenc

Sinds we op Malta aangekomen zijn, gebeurde er elke dag wel iets onverwachts. Het begint bij het chaotische verkeer (links rijden!) en de weg zoeken naar je klimbestemming van de dag. Dan vaak door ruig terrein tot aan je klimmassief. Vervolgens de spannende afdaling van een klif van meer dan 100m, zonder dat die rappelpiste geëquipeerd is, onderweg maak je al je eigen tussenrelais. Uiteindelijk hang je vlak boven de golven aan een zandlopertje (je touw smaakt naar zeewater) en begint de beklimming over maagdelijke kalkrots. Geen haken om je de weg te wijzen, maar wat een belevenis! Een uitgebreid verslag volgt na onze terugkeer.

Tja, daar durf ik zelfs nooit van te dromen

10 donderdag sep 2009

Posted by Sam Van Brempt in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Eneko Pou, Iker Pou, Multi Pitch, Orbayu, picos de europa

Orbayu, Naranjo de Bulnes, Picos de Europa, Spain (8c+/9a, 510m )

( P1: 8a+, 38m,P2: 8a, 25m,P3: 8a, 25m,P4: 7a, 25m, P5: 8c+/9a 37m, P6: 8a+, 30m, P7: 6b+, 55m, P8: 6a+, 40m, P9: 5, 45m, P10: 5, 50m, P11: 5+, 60m, P12: 5, 35m, P13: 5, 45m )

meer op Planet Mountain

← Oudere berichten

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors







25













25

Mount Coach

Onze sponsors

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • MOUNT COACH
    • Doe mee met 119 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MOUNT COACH
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....