• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Tag Archief: Mount Coach 3

Chammarch

14 dinsdag apr 2015

Posted by Nelson Neirinck in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Courtes, Mount Coach 3, Nelson Neirinck, supercouloir

Gezien ik, mede door het feit dat er niet altijd WiFi beschikbaar is, maar voornamelijk omdat ik meer dan eens  te vergeetachtig ben – of simpelweg te lui – om een blogje te schrijven,  neem ik jullie een terug naar begin maart.

Nadat we per boot uit Noorwegen terug in Belgenland aangekomen waren was er niet veel tijd voor ‘de was en de plas’. Eivind – een goede Noorse vriend die al in menig MC-blogposts verscheen – had me laten weten dat hij door omstandigheden zonder klimpartner in Chamonix zat. Alzo geschiedde het dat Jiminy zijn weg vond richting de NoordWest Alpen en we na een nachtje op een van de vele MC-free camping spots Eivind ontmoetten aan de Aiguille-du-Midi.

Uitzicht over de Grandes Jorasses

Uitzicht over de Grandes Jorasses

Het plan om iets onder de brug te klimmen vloog aan onze neus voorbij gezien zowat alle liften in Cham gesloten waren door hevige wind, alsook de dag erop. Geen probleem voor multitaskers als ons. We waren volledig uitgerust voor de winter dus een dagje met de vellen omhoog, en een dagje liften pakken zorgden voor wat afwisseling.

Molly daalt af vanop de brug

Molly daalt af vanop de brug

Op de derde dag waren de windgoden ons gunstiger gezind en trokken we met z’n drieën richting de Midi. Onder verbaasde blikken van enkele toeristen wierpen we onze touwen over de balustrade van de brug, en daalden we af in het couloir eronder. Enkele rappels later stonden we aan de voet van een korte (3 lengtes) goulotte die Eivind de “Colin-Haley-Goulotte” noemde… Geen idee wat het precies was, maar klimmen onder de brug tot aan de voet het liftstation was ‘dikken ambiance’. (voor de topo-freaks: het kwam uit onder de ladder aan het eind van de Cosmique-graat).

Dikken ambiance onder de Midi

Dikken ambiance onder de Midi

Molly nam de lift terug naar beneden terwijl Eivind en mezelf de graat afdaalden en tot onder de Cosmique-hut skieden. Daar sloegen we kamp op in de Bibler en bereidden we ons voor op Supercouloir – Mt. Blanc du Tacul.

Supercouloir - vetter dan ooit?

Supercouloir – vetter dan ooit?

De wekker ging veel te vroeg af en net na de eerste zonnestralen de Vallee Blanche bereikten stonden we onder de route. Eivind klom de eerste twee lengtes voor in stijl: weinig tussenzekeringen en verdomd weinig ijs. De rest van de route liet hij voor mij. Na de pumpy start van de dag bleek Supercouloir in danig vette condities dat mijn kuiten meer verzuurden dan mijn voorarmen.

Eivind in de eerste lengte

Eivind in de eerste lengte

We sloten de beklimming af door – na enkele telefoontjes en heel wat sms-verkeer – met Molly en enkele collega’s van Eivind de Vallee Blanche af te skiën. Uiteraard was het Montenvers station al dicht, dus konden we nog even met de ski’s op de rug omhoog wandelen… aah, de zoveelste keer in Chamonix waar, net als je denkt dat je ‘thuis’ bent er nog een uurtje of twee ploeteren te wachten staat!

Brandende kuiten in het coiloir!

Brandende kuiten in het coiloir!

Ons volgende doel was de Courtes – Voie de Suisses. Een route die al erg lang op mijn To-Do-lijstje stond. Na een dagje ‘chillen’ namen Eivind en ik, samen met Signar – nog een Noor – de Grands Montets tot het topstation. Een rustige nacht daar en we skiën tot aan de voet van de Courtes.

De Courtes met de Voie des Suisses - dank aan Avventura voor de bijlen

De Courtes met de Voie des Suisses – dank aan Avventura voor de bijlen

De crux van de dag zat hem in de begschrund die Signar stijlvol overwint. Daarna is het cruisen geblazen.  We blijven ingebonden, maar veel tussenzekeringen zijn er niet. “Neige polystyrene” de hele weg omhoog is er gelukkig wel. We toppen uit rond 13u, en kijken al uit naar de afdaling per ski van de Grands Montets.

Signar ergens temidden de Courtes

Signar ergens temidden de Courtes

Alleen waren we 1 iets vergeten… Onze rugzakken stonden nog in het topstation gezien de gardiennes het niet zagen zitten om die met de eerste lift naar beneden te sturen! Wat we op een drie kwartier hadden geschat nam meer dan 2 uur in beslag. Superharde sneeuw maakte het vrijwel onmogelijk om omhoog te skiën en vrijwel uitgeput en gevaarlijk dicht tegen zonsondergang kwamen we boven.

Eivind nadert de top van de Courtes

Eivind nadert de top van de Courtes

Gelukkig kon ik, ondanks mijn afgepeigerde lijf, nog genieten van de 2000 meter lange afdaling bij zonsondergang!

Bigwallies

14 zaterdag aug 2010

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 3 reacties

Tags

Allievi, Bigwall, Mount Coach, Mount Coach 3, Multi Pitch, Qualido, Sanne Bosteels, Val di Mello

The fine art of "techno klettern" (met nen vetten beatbox ;-))

Dit weekend zullen alle deelnemers van MC3 weer veilig thuis zijn, na een vette maand in de alpen. Op 21 juli ging de MC Bigwallstage van start in het Italiaanse Val di Mello, even ten noorden van het lago di Como (de geboortestreek van Ricardo Cassin, nvdr). Het weer was aanvankelijk niet bijster goed, maar één van de voordelen van artifklimmen is dat het kan in slecht weer, maar vooral ook onder grote overhangen. We begonnen de stage dan ook met een paar dagen techniektraining op de Sasso Remenno (de grootste boulder van Europa, 45m hoog en zonder crashpad) in soms erg regenachtig weer.  

Jumaren, altijd een plezier

Bij bigwallklimmen komen een hoop touwtechnieken kijken. Artificieel voorklimmen kan op zich al erg spannend zijn, maar de overgang van artif naar vrij klimmen is vaak nog veel spannender. Eens je een relais opgebouwd hebt, volgt voor de voorklimmer de aangename en rustgevende job van het haulen (de haulbag omhoog takelen) en voor de naklimmer het omhoogklimmen langs het gefixeerde touw. Ook hier kan de fun niet op, vooral in overhangen en traverses. Bijkomende technieken zijn het opzetten van een hangend bivak, het correct fitten van een haulbag en het overbruggen van traverses met haulbag. Maar na twee dagen techniektraining zitten de hoofden vol met termen als bodyhauling, fifi’s en skyhooks. Tijd voor wat klimwerk.  

An in Oceano Irrazionale, 480m 6b obl

 Om al wat te wennen aan de klilmstijl en ethiek in deze vallei, beklimmen we enkele van de klassiekers, waar zowat alle MCers ooit gepasseerd zijn. Door de strenge ethiek in Val di Mello, is er zo goed als geen behaking toegestaan hier. Zelfs op gladde platen, waar het steken van een nutje of een friend onmogelijk is, worden slechts op waanzinnige afstanden wat schaarse “colalipjes” van spits geplaatst. Maar in routes als Luna Nascente, Il Risveglio di Kundalini en Oceano Irrazionale vind je een opeenvolging van perfecte barsten, waar je alle maten van je friends in kwijt kan. Na deze fijne klimdag met eindelijk mooi weer, moet Sam helaas al naar huis en bereidt de rest zich voor op een eerste Bigwall. Het doel is het beklimmen van de Qualido oostwand, die met zijn 700m hoogte niet kan concurreren met El Capitan, maar een goedkoper alternatief hebben we niet. We kiezen voor de routes Melat, Artemisia en Magic Line.  We zijn nog met 8 en we maken drie teams. Met wat moeite heb ik net voldoende bigwall-materiaal bijeen kunnen sprokkelen, 3 haulbags, 3 portaledges, touwen, laddertjes, daisy chains, fifi’s,… Maar in drie portaledges kan maar 6 man slapen. Een zoektocht naar nog 2 hangmatten levert niets op. Desondanks stijgen we in, met het weerbericht van de campingbaas: “ten days of perfect weather!”

Tim in hotel Qualido

Die instijg is best zwaar, anderhalf uur met topzware haulbags en rugzakken zeulen over een nogal bijzonder pad in de rotswand uitgehouwen. Maar boven wacht hotel Qualido. Onderaan de wand ligt een reeks boulders waaronder hutjes gebouwd zijn, waar je droog kan overnachten. ’s Avonds onder een miljard sterren wordt er naast het kampvuur gezellig gegeten van de toch wel lekkere gevriesdroogde maaltijden, die ik van de staat kon lenen. De volgende ochtend gaan we van start: Tim en Sanne in Melat; Bram, Marijke en Nelson in Artemisia; An, Jonas en Maxime in Magic Line. Aanvankelijk is de wand wat te vlak, waardoor haulen niet zo vlot gaat. Maar allemaal ondervinden we de horror van gladde platen waar de colalipjes tussen de 10 en de 15m uit elkaar staan. De eerste haak is amper te zien en de moeilijke klimbewegingen er onder nog minder. Tim komt na een uur bloed zweet en tranen door de eerste spekgladde 6c touwlengte. Ik kom niet door de daaropvolgende 7a touwlengte, zelfs hier staan de haken waanzinnig ver en er iets tussen steken is onmogelijk. Na rijp beraad, dalen we terug af en sluiten ons aan bij Artemisia. Gelukkig zit er in elk team een rotsklimmer van niveau. Bram en Maxime leveren knap werk in de mentaal enorm zware lengtes, waar je zo goed als geen zekering hebt in een moeilijkheidsgraad tussen 6a en 7a. Ik wissel af met Tim en we krijgen elk onze portie horror voorgeschoteld. Maar het gaat vooruit en tegen de avond slapen we ergens in de tiende touwlengte onder de sterren. De één in een portaledge, de ander in een belayseat of op een richel. Door alle spanning en avontuur, vergeet ik foto’s te nemen.

Het zware werk, afdalen met haulbags in de regen

 ’s Ochtends zit alles potdicht. Snel klimmen we nog enkele lengtes tot aan de richel, waar de moeilijkheden voorbij zijn en waar enkele derdegraadslengtes naar de top leiden. Maar zover komt het niet, we moeten afdalen want het begint te regenen. Tot zover de 10 dagen perfect weer. Die Italianen toch hé. Afdelen met haulbags in een wand waar de regen over stroomt is geen plezier, maar hard werken en het verstand erbij houden. Doorweekt komen we terug in het hotel Qualido, waar we onze kleren drogen bij een rokend kampvuur. Na nog een gevriesdroogd festijn, dalen we terug af naar de vallei. De bigwallstage zit erop. Marijke en Bram rijden terug naar huis.

bivak onderaan Pizzo Cengalo

Ik wou altijd al eens een week doorbrengen op “de tweede verdieping” van Val di Mello, wat eigenlijk de Bregaglia heet. Hier loopt de fameuze via Roma, een zware hooggebergte trekking, onderlangs enkele bekende bergen, zoals de Piz Badile, Piz Cengalo en Punta Allievi. Twee hutten, Gianetti en Allievi bieden mogelijkheid tot overnachten en daarnaast nog enkele bivakhutjes. Met z’n zessen kiezen we voor de zero-budget oplossing. We nemen voor een week eten mee en zullen onderweg bivakeren. Het wordt een stevige week, die begint met 1700Hm stijgen naar een bivak onderaan de zuidgraat van Piz Cengalo 3370m.

Op het scherp van de snee in de via Vinci 450m, 6a

De eerste route die we klimmen is de Via Vinci op deze zuidgraat. Een heerlijke, messcherpe graat over de beste graniet loopt naar punta Angela. Door mist en los gesteente, besluiten we om niet naar de eigenlijke top van de Cengalo te gaan, maar om te rappelen langs de westwand. Daarna het bivakmateriaal ophalen en hop, nog een stevige drie uur stappen naar het Moltesi-Valsechi bivakhutje in de val del Ferro. Voor de volgende dag was er regen voorspeld en we willen dan niet in de open lucht slapen. Moe maar voldaan komen we aan in dit hutje, waar 4 Italiaanse trekkers zorgen voor een vrolijk getater dat ons net iets te lang duurt na het slapen gaan.

De twee verdiepingen van deze zee van graniet

Op de regenachtige dag verplaatsen we ons verder naar de Allievihut, nog eens drie uur stevig stappen. Het lijkt op kaart horizontaal, maar in de werkelijkheid moet je enkele steile cols over, die moeizaam afgedaald moeten worden langs via ferrata’s. Omdat we een beetje doorweekt zijn, besluiten we om in de Allievihut te overnachten. Zo kunnen we onze spullen laten drogen en de volgende dag verder klimmen. In de hut ligt een collectie handgetekende topo’s om U tegen te zeggen. We delen ons weer op in drie teams. De volgende dag klimmen Jonas en Nelson de “Gervasutti” (600m 5c) op Punta Allievi, Tim en Maxime gaan extreem op “El Diablo” (400m 7a+) en An en ik klimmen “il gelato al Bonacossa” (200m 6b).

Punta Allievi met de Gervasuttigraat en Punta Rasica

De laatste dag, voor het weer slecht weer zou worden, klimmen we nog twee lange routes. Tim en Maxime gaan op zoek naar de profeet in “Inschallah” (600m, 6b+) en An en ik vinden schoonheid in “Lady Di” (450m, 6b+). Mooie routes om af te sluiten, jammer genoeg wacht ons nog een ellenlange afdaling van 1700Hm naar de vallei. Met pijnlijke kniën schuiven we tevreden onze benen onder de tafel bij de lokale pizzeria, waar je voor 10 euro een driegangenmenu krijgt met alles er op en er aan.

An in een typische touwlengte: de 1e haak op 20m, na een gladde 6a plaat

Voor An en mij zit de vakantie er bijna op. Via de tussenstops in de Vogezen en Luxembourg, voor wat sportklimmen rijden we terug naar huis, waar de herexamens wachten 😦
Jonas, Maxime, Nelson en Tim rijden naar de Bernina, waar ze nog snel de prachtige Biancograat meepikken, vooraleer slecht weer hen naar andere oorden en tenslotte naar huis jaagt. Hierover ongetwijfeld nog een verslagje.

Met dank aan het Trainingscentrum voor Commando’s, Äleluja wear, Gorik Dirix, Koen Hauchecorne en Helmuth Van Pottelbergh voor de materiële ondersteuning.

Tekst en foto’s © Sanne

MC3 tourskistage Silvretta

30 vrijdag apr 2010

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Mount Coach, Mount Coach 3, Ski-alpinisme, tourski, winter

Een hele bende, prachtige bergen en dikken ambiance!

Met temperaturen van 27° de afgelopen dagen en al enkele klimkilometers op de Belgische rotsen in de vingers, is het moeilijk om nog een verslagje te schrijven van de tourskistage van twee weken geleden. Een overvolle agenda weetjewel… Maar beter laat dan nooit.
Onder leiding van mezelf en Bart Overlaet, trokken we de tweede week van Pasen naar het skitour-eldorado Silvretta op de grens van Oostenrijk en Zwitserland. De groep bestond uit MC3 (Marijke, Bram, Tim, Maxime, Nelson en Jonas), Jasper en Erika De Coninck, Brenda De Fré, Gert en Dirk Houttequiet en Els Houttequiet (de ouders en zus van An Houttequiet). Ook Sam was een paar dagen van de partij, nadat hij met Jonas de Couturier op de Verte had beklommen.

Van de Piz Tasna noordwand schiet niks over na onze passage

Na mijn drie weken poederplezier in de Italiaanse alpen, was ik een beetje bang voor de condities in de Silvretta. Een lage lawinegraad 2, beloofde veilige omstandigheden, maar waarschijnlijk een kapotgeskied en verijsd gebied. Niks was minder waar. Op lagere hoogte konden we skiën op een firn alsof op een piste en hogerop lagen enkele noordhellingen er maagdelijk bij in goede diepsneeuw.
Zaterdag 10 april warmden we ons op in het skigebied van Ischgl, waarna we nog een instijg van anderhalf uur deden naar de Heidelberger Hütte, waar we de eerste vier dagen zouden verblijven. Dankzij deze infrastructuur kon ik ’s avonds de lessen lawinekunde geven op powerpoint om alles overdag in de praktijk te brengen. De eerste tocht doen we in een grote groep, naar de Heidelberger Spitze 2965m. Een eerste maagdelijke afdaling is onze beloning.

Een paar MCers in de noorwand van Piz Davo Lais

De tweede dag wordt al onmiddelijk een stevige onderneming. Eerst langs een lange vallei naar Piz Tasna 3179m, die we langs een mooie graat met de ski’s op de rug beklimmen. Daarna de steile en maagdelijke noordwand af. Dat verloopt niet zonder een occasionele valpartij, maar wel een pracht van een run. Vervolgens terug noordwaarts naar de Piz Davo Lais 3018m voor de tweede top van de dag. Ook hier skiën we een steile en maagdelijke noordwand af. Na een tocht van 7 uur en 1500Hm, nog een stevige brok theorie over de faktorencheck en de bloktest. Dinsdag beginnen we rustig met een praktijkles bloktest, conversies in erg steil terrein en een klassieke lawinereddingsoefening. Maar in de namiddag doen we nog een skitocht naar Piz Mottana 2900m.

Op de Dreiländerspitze 3197m

Woensdag verlaten we in slecht weer de Heidelberger Hütte. Het plan was ambitieus, maar na eerst gespoord te hebben tot aan het Lareinferner joch 2853m, maken we wegens nul zicht rechtsomkeert. Na een korte afdaling terug omhoog naar het Zahnjoch 2947m, waar we met iets beter zicht kunnen afdalen tot aan de Jamtal Hütte. Hier verblijven we maar een nacht, maar er wordt uitgebreid gebruik gemaakt van de ijswand om het klimmen op tourskischoenen in steil ijs eens uit te proberen. Ook de boulderwand binnen wordt druk gebruikt. Blijkbaar nog energie genoeg, die jong gasten. We gaan eens iets zwaarder moeten gaan touren…
Donderdag steken we over naar de laatste hut van onze trip, de Wiesbadener Hütte. Langs een mooie omweg over het Jamjoch 3078m, beklimmen we vervolgens de bekende Dreiländerspitze 3197m. Opnieuw wacht ons een mooie afdaling om in de namiddag aan te komen op het terras van de hut. Hier weten de gasten niet waar ze moeten kijken, het prachtige uitzicht op de Piz Buin, of de charmante bediening van Andrea?

In het couloir naar de top van Piz Buin 3312m

Vrijdag wordt het klapstuk van een al meer dan geslaagde week. Het wordt tijd om eens tot het uiterste te gaan. Maxime leidt team MC3 in een stevig tempo van 15Hm/min naar de Buinlücke, waar we ons snel inbinden en de Piz Buin 3312m bestormen. Na een topfoto aan de bron van de gelijknamige zonnecrème, dalen we weer af naar onze ski’s. Ik besluit het extreem steile zuidcouloir van 55° steil af te skiën, tot ontzetting van sommigen. Maar ondanks de moeilijke zuidwandsneeuw, komt iedereen heelhuids beneden. Vervolgens terug omhoog door een bloedhete vallei, naar de Silvrettapas. We beklimmen de tweede top van de dag, de Silvretta Egghorn 3147m. Een prachtig uitzicht is onze beloning, maar nog beter, een fantastische afdaling langs de noordoostwand. Om nog meer skiplezier te halen, dalen we zelfs af tot een stuk onder de hut. De laatste loodjes, terug omhoog naar het terras van de Wiesbadener Hütte, waar Andrea klaarstaat met frisse pintjes. Een tochtje van 1800Hm met enkele extreme afdalingen als afsluiter, niet slecht.

Piz Buin en de Silvretta Egghorn

De laatste dag steken we het Bieltaljoch over en dalen langs het prachtige Bieltal af in de richting van Galtur. Alleen de laatste kilometers zijn slopend, een hoop skating door het vlakke onderste deel van de vallei. Maar uiteindelijk komen we met de skibus terug in Ischgl, waar we na een stevig middagmaal weer naar huis rijden. Met 8000Hm en 11 toppen of cols, alle theoretische en praktische kennis om zelfstandig te gaan touren, fantastische hutten en sneeuwcondities, maar vooral een geweldige sfeer in deze grote en enigszins heterogene groep, was het een uitzonderlijk goede week. Al ging het niet altijd even goed:

Een anonieme MCer in actie 😉

Mooie actiefoto

Tot slot, bekijk HIER de foto’s.
Geniet van het komende klimseizoen,

Sanne

Foto’s stage Mount Coach 3

12 zaterdag dec 2009

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Corsica, Klimmen Italië, Mount Coach 3, Val dell Orco

Hierbij nog enkele foto’s van Mount Coach 3 gedurende de stage graniet in november.

Marijke - Val dell Orco

Klik op de foto om meer te zien!

Valle dell Orco : Multipitch paradise

13 vrijdag nov 2009

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Mount Coach 3, rock paradise, Valle dell Orco

Dit gebied kan beschouwd worden als het italiaanse Yosemite. In 1975 besloten enkele Italiaanse klimmers de term “aid climbing” als taboe te beschouwen. Het vrijklimmen in Europa was geboren!! Wat hieruit volgt zijn prachtige routes als “Il diedro Nanchez” ,  “solo Nascente” en nog vele andere vette lijnen. Vermits wij maar 3 dagen konden klimmen, en het aanbod aan routes zo oneindig groot is moesten we wel een keuze maken. We besloten om ons in Noasca te vestigen. Dit dorpje herbergt een café en een soort jeugdherberg, meer dan dit is er hier niet aanwezig. Maar meer dan bier, slapen en eten heeft een klimmer toch niet nodig? Of toch een wand mag natuurlijk ook niet ontbreken! De eerste dag werd er geklommen op de wand vlakbij het dorp. Hier vooral dalklimmen, maar wat een mooie lengtes!

Valle dell Orco

Bram - Valle dell Orco

De behaakte lengtes worden afgewisseld met lengtes in barsten die dan weer zelf af te zekeren zijn. Maar dit was slechts een opwarmertje voor wat nog zou komen : “Il Caporal”  dit is één van de voornaamste,  zoniet dé voornaamste wand van het massief. Eens onderaan de wand heb ik veel mondjes zien opengaan. Je zou voor minder een wauw gevoel krijgen als je onder aan deze wand staat, 300m recht omhoog en perfecte barsten in het vizier. Yihaa!!! Hiervoor kwamen we! De 4 cordées verspreidden zich over 2 routes. De ene werkte zich in de hoekversnijding van” diedro nanchez” naar boven en kwam bijna spontaan klaar in elke lengte. De anderen klommen “rattle snake” en beleefden enkele stressmomenten doordat ze een cam nr 4 vergaten, en zo 20 m 6b zonder tussenzekering klommen. De prachtige omgeving die gekenmerkt werd door besneeuwde toppen, de herfstkleuren van de bomen en een flinke portie zon maakte het plaatje compleet.

We’ll be back soon !

Valle dell Orco

Jasper - Rattle Snake

Info over het klimgebied

Verblijf : Indien je in Noasca verblijft kan je slapen in de gite van het Parc National du Grand Paradis.  Zoals op de meeste plaatsen in Italië is het echt superlekker eten.

Afstand :  Ongeveer 11u  rijden vanaf  Brussel.

Klimniveau : Het klimniveau situeert zich voornamelijk in de 6de en 7de graads. Een algemene opmerking is de strenge quotatie!

Topo : Er is een uitstekende topo voorhanden. Rock paradise genaamd. Deze wordt niet meer uitgegeven, maar er zal wel een nieuwe verschijnen midden volgend jaar. Hij is in het Italiaans, een kleine notie Italiaans kan dus geen kwaad om hieruit de meest nodige informatie te halen. Een online topo is te vinden op volgende link http://www.sportorco.it/index.htm

Rock Paradise

Rock Paradise

Bier : Te verkrijgen in het plaatselijk café.  Hier is ook de meest up to date topo aanwezig. Indien je voor een stevig ontbijtje wil gaan bestel dan gewoon een ‘Ciocolatta calda’. Deze heeft meer weg van pudding en is een stevig calloriebommetje.

Een uitgebreide fotopagina van Valle dell Orco en Corsica komt één van de volgende dagen online.

Valle dell Orco

Nelson - Diedro Nanchez

Mount Coach 3: stage graniet

09 maandag nov 2009

Posted by Maxime De Groote in Mount Coach

≈ 4 reacties

Tags

Mount Coach 3, Valle dell Orco

Mount Coach 3 is terug van een prachtige stage multi-pitch graniet klimmen!

Op de planning was Corsica voorzien, door het slechte weer zijn we na enkele dagen doorgereisd naar Italië, namelijk Valle dell Orco. Voor ieder van ons was het nog onbekend gebied. Wat we ondertussen kunnen zeggen is dat dit dé droomplaats is in Europa voor multi-pitch graniet-barst-klimmen!

Info en een uitgebreid verslag volgen, hier alvast een voorsmaakje.

Corsica - Bavella

Corsica - Bavella

Valle dell Orco

Valle dell Orco

Corsica - Bavella

Corsica - Bavella

Valle dell Orco

Valle dell Orco

Mount Coach Car

Mount Coach Car

Valle dell Orco

Valle dell Orco

Bastia

Bastia

Valle dell Orco

Valle dell Orco

Met dank aan onze begeleiders en sponsors!

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors

Mount Coach

Onze sponsors

Blog op WordPress.com.

Annuleren
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid