@work in de Italiaanse alpen
Na de terugkeer uit Antarctica heb ik weinig rust gekend, ik geloof dat ik nog geen 2 dagen thuis geweest ben in de afgelopen drie weken. Eerst trok ik met An naar Chamonix, waar we ons tentje opzetten in de Vallée Blanche, onderaan pointe Adolphe Rey. Na een rotnacht op een lekke thremarest, was ik een wrak.
An in de voorlaatste touwlengte van Valeria, 300m III 4+ (c) Sanne
Ik voelde me stokoud en had er een beetje genoeg van om ook nog tijdens mijn vakantie met An koud te lijden. Maar nadat de zon ons tentje wat opgewarmd had, klommen An en ik de mooie goulotte “Valeria” op de Petit Capucin. Na een tweede koude nacht op het ijs, besloten we wijselijk om naar beneden te skiën.
An met 30kg rugzak in de Vallée Blanche
Na een niet al te slechte afdaling, weer ingepakt en doorgereden naar Cogne in Italië. Ik wou nu eindelijk ook eens wat gaan watervalklimmen in dat de hemel ingeprezen ijsklimparadijs. We kwamen er op een zaterdag aan en vonden met enige moeite nog net een kamer met ontbijt. De volgende dag was het vechten voor een beschikbare waterval, uiteindelijk klommen we Stella Artice (180m II 5), een uitgeslagen 5e graads, waarbij de douche inbegrepen was. Mestnat weer afgedaald en wat lager nog een tweede waterval beklommen, Stalattite di Cristallo (50m II 4+), die nog niet beklommen was en veel moeilijker dan Stella. Het werd een gevecht tegen mijn ongetrainde armen, hoog boven de laatste ijsschroef. Weer even mijn grenzen bereikt.
Sanne in Stalattito Cristallo 50m II 4+ (c) An
De volgende dagen verbleven we in een prachtig appartement. In een residentie met de ronkende naam “Chateau Royal”, vonden we wat we zochten, een goedkoop logement waar we zelf konden koken. Algemeen vind ik Cogne erg duur en voor de modale ijsklimmer is er weinig keuze aan betaalbaar logement. Maar hier viel dat dus mee en er was nog eens sauna en wifi inbegrepen. Maandag stonden we extra vroeg op, want we wilden een klassieker van de vallei klimmen, Cold couloir (600m III 4+). Maar we waren niet de enige, een Italiaanse gidse met klant was ons voor. Gelukkig was ze erg sympathiek en verlipe alles in een aangename sfeer. Haar klant was 65 jaar oud en smeet heel wat ijs naar beneden, maar we hebben het hem vergeven.
An in de eerste lengte van Cold Couloir 600m, III 4+ (c) Sanne
Na de zevende touwlengte daalde deze cordée terug af, terwijl wij de resterende 4 lengtes nog klommen. We konden terug afdalen op abalakovs, om zo de Arollaz afdaling te vermijden. Een mooie, maar lange dag. Dinsdag sneeuwt het en we trekken naar Valnontey, waar we Sogno di Patagonia (200, II 5) willen klimmen. Maar de cigaar van de eerste touwlengte is gebroken en we vinden geen ander goed alternatief. De laatste dag van onze vakantie gaan we freeriden in La Thuile, waar we nog kunnen genieten van de verse poeder en dankzij mijn kennis van dit domein, zijn we de locals voor op de mooiste run.
Sanne in de 7e touwlengte van Cold Couloir (c) An
Tot zover de vakantie met An, een dag later was ik aan het werk in MLD, waar ik de winter training met de Kamp Cie van nu nog snel moest voorbereiden. In het weekend geen rust, het was ingangstesten voor Mount Coach 4. Na een strenge selectie konden Koen, Walter en ik 5 kandidaten selecteren, je vind ze binnenkort op de “MC team” pagina. Zaterdag deden we naar aloude traditie de GR tussen Bouillon en Vresse. Maxime en ik liepen mee en deden er minder dan 5 uur over. Zondag de stevige klimtest in MLD en de definitieve selectie. Jammer dat er dit jaar geen vrouwelijke kandidate bij was, een traditie gaat verloren 😦
MC4 klimtesten in MLD
Zondag nog snel een frietje eten met An en hop, maandag weer weg met de Cie naar de Italiaanse alpen. In La Thuile verblijven we twee weken om onze winter skills bij te trainen. Jammer genoeg geen dump zoals vorig jaar, maar correcte sneeuwcondities. We beginnen met twee dagen skitraining op en vooral buiten de piste. In mijn ploegje zitten enkele MC veteranen, Steve, Blommie en onze Stijn. Dikke fun dus en knallen op die latten 😉
Donderdag moest ik een verkenning doen voor de oefening van vrijdag in Cogne. Dat betekende vooral wat ijsklimmen met de Steve. Ik koos voor Hard ice in the rock (300m, II 4). De waterval was een makkie, maar de approach was wat spannender dan verwacht.
De Gran Paradiso in een speciaal licht (c) Sanne
Ik had de topo niet gelezen en dacht dat het gewoon over een richel traverseren was naar de waterval. Maar het was aan het sneeuwen en er zit een passage in van 5c over een gladde dalle. Als een kat met ijsbijlen en stijgijzers geraak ik erover, maar de laatste tussenzekering was een heel eind terug en niet al te best. Weer voer voor een nachtmerrie ergens in de komende weken 😉 Uiteindelijk klimmen we de mooie waterval met knappe lengtes van 80° steil. Op vrijdag organiseer ik een grote oefening in dezelfde vallei, met opsporen en evacueren van lawineslachtoffers, lawinekunde, equipement de passage en een ijsklimtraining. Een goed gevulde dag, waar alle 32 deelnemers iets aan hadden.
Mijn nieuwe werknemer, Kim Van Ouytsel zet zijn eerste passen op steil ijs
Gisteren opnieuw een lange dag. Ik heb enkele nieuwigheden geïntroduceerd omtrent skiën op spaltenrijke gletsjers en we brengen de theorie naar de praktijk in het hooggebergte. We nemen de lift naar Helbronner, op 3500m hoogte in het Mont-Blanc massief. Daar oefenen we eerst spaltenberging in, met skimateriaal. Niet zo eenvoudig, maar de voorgestelde systemen werken goed. Binnenkort meer daarover voor de MCers.
Steve doet de demo zelfredding met skimateriaal
Daarna brengen we het ingebonden skiën in de praktijk en dalen de glacier de la Thoula af met vier touwgroepen. Dat is altijd moeilijk en leid tot veelvuldig vallen, maar het is een noodzakelijke en nuttige training. Om de dag goed te maken doen we nog een tweede freeride afdaling. De eerste run had ik een steil couloir gespot en met een klein groepje van vier skiërs dalen we hierin af. De eerste twee bochten zijn al extreem en als je hier valt ben je dood. Uiteindelijk een dikke 500m aan meer dan 50° steil, soms maar enkele meters breed. Spannend en beestig vermoeiend.
Het steile couloir in de westwand van Helbronner
Op het eind van de dag nog wat “gevechts-skiën” in de zware namiddagsneeuw en om de benen wat rust te geven een saunaken. Vandaag is het mijn verjaardag en we hebben wat getraind in het domein van La Thuile. De komende dagen gaan we op skitour in Valtournanche en tegen het eind van de week weer thuis. Heel even, want vanaf zaterdag begint de MC4 skistage… Ik zie mijn lieve An veel te weinig. Geef ze allemaal een dikke knuffel als je ze ziet, ze heeft het nodig.
Sanne
