Het is vrijdag klokslag 12 uur. Ik ben net thuis en overloop nog snel eens in mijn gedachten wat ik allemaal mee moet hebben naar Noorwegen om te gaan ijsklimmen. Mijn vlucht vertrekt in welgeteld 5 uur maar ik moet eerst nog in Brussel zien te geraken! Tijd voor de mama wat lieve woordjes toe te stoppen in de hoop een rit naar de luchthaven te verzilveren. –Bingo; off we go! Lang leve de mama! Eens aangekomen in Noorwegen stuur ik Nelson een sms met de Blijde Boodschap van mijn aankomst. Niet veel later zie ik de Mount Coach mobiel aandaveren met een breed grijnzende Nelson achter het stuur. Isklatring Tid! Om de pezen nieuw leven in te blazen na 40 dagen en 40 nachten examen- en thesis stress besluiten we wat indoor te klimmen en wat single pitchen ijs te klimmen in Buvika alvorens aan het echte werk te beginnen. Best wel nodig want de weken ervoor hebben ik en Nelson vlijtig voor onze bureaus gezeten de wereld de volgende decennia in te schoppen met onze research  om nu een dik weekje te kunnen gaan ijsklimmen  Gelukkig heeft Nelson  tijdens het semester niet stil gezeten en weet hij al een paar plekjes waar we naartoe kunnen. Rest ons enkel nog een slaapplek te vinden. Ook hier toont Nelson zich langs zijn sterkste kant en scoort ons een appartement bij een van z’n female climbing friends in Oppdal, slechts een aantal minuten rijden van het ijs. Kongsvoldfossen, een uit zijn voegen getreden waterval van 4 tot 5 touwlengten (4 met stukken 5- in voor wie wil) staat eerst op het programma. Een ware zee van ijs komt je tegemoet tijdens de aproche. Maar genoeg gebabbeld: hakken zeg ik u!

Zotte research aan de gang

Kongsvoldfossen; een zee van ijs (Nicolas)

Nelson in L2 van Kongsvold

Kongsvold met Nelson

Eindeloos veel ijs (Nelson)

Tof stukje met een wijze uitklim (Nicolas)

De volgende dag is Wenche Foss aan de beurt. Een simpele 2 touwlengtes lange waterval volgens Nelson maar de aanhoudende koude van de voorbije tijd heeft het beestje een kleine groeispurt gegeven.  Boven kun je kiezen om rond te wandelen tot de top of een alpienere mixed lengte tot te top te nemen. Even twijfelen we omwille van een sterk opkomende wind maar al gauw realiseren we dat dit gewoon een Noorweegs briesje is en kruipen we in de route. Echt een wijze route die eindigt in een ietwat stijl sneeuwveld tot de top.

De aproche naar Wenche Foss met Nelson

Nelson in de voorlaatste lengte die hier alles over mijn hoofd kapt een paar seconden later

De laatste lengte mixed; superwijs (Nicolas)

Uitklimmen tot de top in een sneeuwveld

Na 2 mooie dagen in Oppdal moeten we onze verkregen mansion verlaten om wat praktische zaken te regelen in Trondheim (Nelson moest nog een presentatie voor zijn promotor geven over zijn laatste ontwikkelingen :p). Daarna viel ons oog op Eikesdal, een vallei ten zuiden van Trondheim waar er meer watervallen zijn dan inwoners. We hebben dan ook al direct meer watervallen op ons programma staan dan de dagen dat we in de vallei zijn. Dankzij Tindegruppa –de Tondheimse Klim vereniging voor studenten- kunnen we een hutje regelen in het midden van de vallei. Helaas verliep onze tocht niet vlekkeloos door een plotse sneeuwval waarbij zelfs de noren moeite hadden om overeind te blijven. Een kapot mistlicht, een gedeukte voorkant en een gekrenkt eergevoel later kunnen we Tindegruppa dan toch nog vergezellen. De volgende dagen staat Tyvikgrova op de planning maar door een traag cordee voor ons moeten we uitwijken naar een naburige waterval, Rangåa; een 10 touwlengtes lange waterval. Mooi, maar verschrikkelijk nat :p

Rangaa (Rango-a uitgesproken:p) – De enigste foto daar we een beetje baalden van onze recentelijke ontmoeting met de vangrail op de weg

De rest van het weekend begint het echt sneeuw te dumpen samen met wat regen wat de condities niet ideaal maakt en er zelfs een hoog lawinegevaar begint te heersen. We besluiten dus gewoon wat single pitch routes te doen en zondag al terug te keren naar huis. Een niet voorbarige conclusie zo blijkt want als we naar huis rijden zien we rondom ons overal lawines naar beneden komen. Ik keer hier zeker nog terug naar dit stukje paradijs. Er zijn hier teveel mogelijkheden en het is hier echt wel veel te wijs om het bij 1 bezoekje te laten!

Brannstasjon Fossen – een van de single pitch routes

Een beetje natte condities :p

Nelson Neirinck en Nicolas Mys