English abstract below 😉
Aangezien “Eleonore” het in Noorwegen begeven had, en gezien het arme schaap maar een erg klein bed ter beschikking had werd het tijd om te innoveren . Aldus geschiedde het dat ik samen met Molly mijn Vito onder handen nam, om met de nieuwe MC-mobiel door Europa te cruizen.
Gezien het trager gaat dan we verwachtten besluiten we om de auto al even aan een kleine test te onderwerpen (10-14 januari). Gezien Parijs behoorlijk op stelten stond (“Je suis Charlie”) beslissen we last-minute om naar Presles te trekken. Een moeilijke keuze met mogelijke poeder in Oostenrijk… daarenboven; Presles in Januari?
Aahh… Presles….
Het weerbericht liegt er gelukkig niet om, en de voorspelde miezerige regen valt enkel op zondag.. Gezien de wind tot maandag van het Noorden komt, en de ‘falaise’ zuid gericht is, is het de zaterdag behoorlijk wat warmer dan verwacht. Nadat we vlug nog even een topo gaan halen (Nicolas had immers de mijne nog steeds) stijgen we rond het middaguur in naar “Et on tuera tous les babas”.
Molly heeft de eerste lengte wat moeite om het Franse kalk te overwinnen, maar nadat ik de rugzak overneem cruizen we door de haken. Een laatste prachtige lengte 6b-klimmen maakt dit tot een van de fijnste routes van Presles die ik al klom. Puur ‘plezierklimmen’!
Puur plezier!
We sluiten de dag af in het lokale café en slaan aan de praat met de uitbater. Wanneer ik vraag of er deze tijd van het jaar campings open zijn, omdat we toch wel willen douchen, word ik opeens meegesleurd door de hele taverne. Feestzaal door, trap af, deur door, trap op,… tot ik tot mijn grote verbazing plots in een badkamer sta! “Je vous en prie!” Fris gewassen kruipen we onder de veren. Café ‘Le Picard’, on vous oubliera pas!
Zondag zitten we het miezerige weer wat uit in de auto en schaken in de andere bar van Pont-en-Royans, Bar le Vercors. We besluiten de auto “Jiminy Crooked” te dopen – naar Jiminy Cricket, het krekeltje van in pinokkio, maar Crooked (min of meer hetzelfde uitgesproken) omdat we er vrij zeker van zijn dat geen enkele hoek van ons bed 90 graden bedraagt, en dat er geen 2 planken zijn met dezelfde afmetingen.
Megatraverse in Topomaniak
Maandag (12 jan) klimmen we Topomaniak, alweer in een prachtige zon met geen zuchtje wind op de wand. De naam van de route liegt er niet om, en ondanks de boorhaken is het vaak zoeken naar het juiste routeverloop. Ik klim de meeste lengtes voor, maar Molly rijgt de 5c’s vol vertrouwen aan elkaar!
Molly in La Grotte
Dinsdag zit de wind zuidelijker en is het wat bewolkter, wat direct voor meer ‘ambiance’ zorgt op de wand. We klimmen La Grotte, een route die ik destijds met Nicolas en Kwinten (MC4) klom. Wederom sta ik versteld van de laatste lengte die behoorlijk wat moeilijker is dan aangegeven in de topo, met haken die op sommige plaatsen 7m uit elkaar staan. Molly vloekt en zweet, en moe maar tevreden komen we boven.
Onderaan de laatste lengte van “La Grotte”. Nu nog aan’t lachen
Nu Jiminy zijn testrit gehad heeft weten we wat er nog aan moet veranderen en keren we terug naar Belgie om onze nieuwe thuis af te werken. Daarna volgen we de rode wijzer van ons kompas: richting Noorwegen! Maar meer daarover in een volgende post!
Thanks for reading, en tot de volgende!
Met dank aan:
Julbo – K2 – mijn moeder voor de gordijnen en de overtrek van onze matras – mijn vader om te voorkomen dat ik gaten boorde in de carrosserie van een auto met amper 60.000km.
English abstract for our friends around the globe:
As my old car “Eleonore” had given up in Norway, Molly and I decided to rebuild my Vito-van into a new home to cruise around in Europe. The whole rebuilding thing took way longer – and way more frustration – than expected, so we decided to do a little testride, and go to South-France (the ‘Vercors’) to go rockclimbing in Presles.
Presles is an impressive 300m high megawide rockface cramped with bolted multipitch routes. Though January isn’t really the best time of the year to go there, we took a chance and started driving.
Luckily the weather report was spot on, and we enjoyed 3 days of perfect limestone in blue skies with only one day of rain.
We climb three 8- to 10-pitch routes (we linked some pitches) and even manage to get a free shower in the local bar after having a chat with the owner of the place. Life is sweet!
We decide to baptize our car “Jiminy Crooked”, after the little cricket from Pinnokio. Crooked because by now we’re quite sure not a single angle is set at 90 degrees, and no two planks have the same length.
Knowing what ‘s left to do on the car, and we drive back to Belgium to finish our little home.
After that, it’s on to Norway and pow and ice!
