English version below!

Eind januari is de auto af, en vertrekken we vrij impulsief om acht uur ’s avonds richting Noorwegen. Een nachtje langs de autostrade in Denemarken brengt ons tot in Strömstad (Zweden), net voor de Noorse grens. Het is vrij laat, dus besluiten we de rest van de rit richting Oslo de dag erop te doen.

Het idyllische parkeerterrein aan de jachthaven blijkt echter geen goede keuze. Om 4u ’s morgens zie ik lichten rond de auto en hoor ik stemmen. Ik probeer Molly wakker te maken en hoor een auto zachtjes wegrijden. Geen probleem denk ik. Tot plots met een gigantische knal een steen tegen de nummerplaat vliegt. Ik spring op maar kan met mijn adamskostuum in de slaapzak niet veel uitsteken. De volgende steen – een dikke vuist groot – vliegt pal door de achterruit en land naast mij. Ik haal mijn zaklamp boven maar nog voor die goed en wel aan is rijd een auto er met gierende banden vandoor.

Welkom in Zweden?

De dag erop is een regelrechte “cluster fuck”. We rijden door naar Oslo en gaan op zoek naar een koffiebar met wifi. Ik vind een carglass centrum en tijdelijk vervangen ze onze ruit met een plexiglas alternatief. Gelukkig is er Eivind – een goede klimpartner die ik in Trondheim leerde kennen, en ondertussen ook al beter bekend is binnen MountCoach (ZIE…..) We kunnen bij hem (veilig) overnachten en trekken naar Hemsedal voor het weekend.

Zaterdag wordt het een namiddag in een kleiner ijsklimgebied. Zondag stuurt Eivind me met een vrij onervaren Molly (amper haar derde keer ijsklimmen) richting Grøtenutbekken (WI5 – 250m). Hij verzekerd me ervan dat het een makkie wordt en dat er eigenlijk maar 1 lengte echte moeilijkheden zijn.

De route begint ok, maar gezien het een zuidwand is ligt er een dik pak bevroren sneeuw op waar je doorheen moet hakken om veilig ijs te vinden. Molly krijgt het ‘hakken’ onder de knie (in de elleboog?) en volgt vrij vlot. Toch doen we er iets te lang over, en onder de derde lengte besluiten we om terug te keren. Ook omdat het er nogal horror uitziet met half gesmolten overhangende ijs-structuren.

Maandag wordt onze ruit vervangen en in de hoop op goede sneeuw in Jotunheimen rijden we naar Lom, een klein dorpje waar de ouders van een goede vriendin wonen. Onderweg zien we behoorlijk grote waterval, en besluiten na een kleine studie om ze te beklimmen. De waterval ligt compleet in de zon, en klimmen rond het middaguur bleek niet zo’n strategische keuze. Het is zo warm (en nat) dat op de relais een ijsvijs compleet uit het ijs smelt. (Grivel vijzen met een zwarte kop zijn een slecht idee). Omdat het te nat en te laat wordt om het af te werken traverseer ik naar een boom, en rapellen we naar beneden.

Alles is doorweekt, en ’s avonds drogen we ons materiaal – tot groot jolijt van de kassierster – op een bankje in de lokale supermarkt . Lawinegevaar houdt ons tegen om de bergen in te trekken dus gaan we op zoek naar een alternatief. Stryn ligt min of meer op de baan naar het Noorden, en ik ken er mijn weg min of meer. Sunnmøre heeft prachtige bergen om te skieen…

Opties genoeg, als het weer maar een beetje meezit! Meer daarover in het vervolg van “M&N in Norway”!

Met dank aan:

Julbo – K2 – Avventura voor Molly’s bijlen – Eivind voor de overnachting en eeuwig positieve mentaliteit

English version:

When the car is finished we drive up towards Norway. While stopping for the night in Stromstad , Sweden, something crazy happens. At 4am in the morning I see lights around our car. As I hear them wander off I think everything is okay, until suddenly a stone hits the car. We jump up, but sitting in a sleeping bag in our birthday suites we can’t really do anything. The second rock crashes straight through the rear window and as soon as I turn on my headlight a car rushes of into the night.

Baffled and without a rear window we drive two hours on to Oslo where we find a shop to repair the car. They fix us up temporarily with a Plexiglas window and we meet up with a friend of mine (Eivind) and drive up to Hemsedal with him.

Ice conditions are pretty good up there. A day in a crag, and a day on a bigger route (that we didn’t finish… Eivind kinda sandbagged us) makes us forget about the car for a while.

Back in Oslo we get the window fixed (all insured luckily) and we drive up to Jotunheimen. On the way there we see a random icefall next to the road that we decide to climb it. It’s fully South-oriented and super wet. We climb two pitches and rap down of a tree as our screws start melting out of the ice. Everything is wet, and we dry our gear in the local supermarket. Yes, we were quite the gossip for the local folks shopping around.

Up next is Stryn, Alesund and Sunnmore, for skiing. But that’s for the next episode of “Molly  & Nelson in Norway”!

Thanks for reading!