De winter laat elk jaar maar meer op zich wachten en zelf dan kunnen we nog niet altijd spreken van echte wintercondities. Vorig jaar was het zoeken naar goede watervallen in de Dolomieten en dit jaar zag het er naar uit dat het niet veel anders zou zijn. Na lang zoeken en wachten op een verandering van weersomstandigheden bleek er eindelijk schot in de zaak te komen. In januari begon de temperatuur onder de nul te zakken en was het uitkijken naar een passend gebied om de bijlen stevig in het ijs te planten. Het was al van oktober geleden dat ik er nog eens op uit getrokken was met Olivier de Deken om de Matterhorn te beklimmen en ik begon stilaan zot te worden. Toen Erik Adriaenssens mij wist te vertellen at hij de nieuwe alpine club Alpigo had opgericht en dringend nood had aan supergoede ijsklimmers voor zijn ijsklimstage in te leiden kon ik dan ook niet anders dan op zijn aanbod ingaan en mee te gaan met hem (lees: ik bood mezelf hardhandig aan).  Erik had zelf ook al de alpenregio in de gaten gehouden op zoek naar potentiële waterpareltjes en kwam uiteindelijk uit bij de Ecrins; een kleine 200 km ten zuidwesten van Chamonix. En zo trokken Erik, Matti Buyle, Maarten Thys en ik erop uit! De condities waren al bij al niet altijd even optimaal waardoor we soms op creatieve manier onze waterval moesten bereiken met sketchy traversees of gewoon terug moesten afdalen uit de route omdat de waterval niet laag genoeg kwam bij de mixte routes.

Na 2 maal knoeien besloten ik en Matti in Fressinières de Cascade es Violins te klimmen (volgens Ice-fall.com lag die in conditie). Helaas, andere cordees hadden dit ook al opgemerkt! Eenmaal aan de voet van de waterval besloten we de directe dan maar te klimmen naar de ijspilaar om zo uit de weg te blijven van de 2 vrouwelijke cordees (een soort vrouwelijke Mount Coach uit Duitsland: Sanne, ik riek interessante samenwerkingsprojecten ;)) die ook op punt stonden te vertrekken. Ietwat sketchy ijs met toffe structuren (bloemkolen en atichocsstructuren; ijsflakes die diagonaal naar buiten groeien) leidt ons tot de pilaar waar Matti doorheen cruiset en ik al volgend mijn inspanningskreetjes probeer te verbergen voor het omringende vrouwenvolk. Een laatste pilaartje van doorzichtig ijs brengt ons naar het einde van de route. (150m, III/5+).

De volgende dag besluiten we een kortere approche te houden met slechts 3 lengtes in de Fournel vallei. Hiroshima (III/5, 150m) is vanaf de parking van de gelijknamige secteur zichtbaar en ziet er goed uit voor de twijfelachtige condities.  Na 3 natte lengtes komen we boven, nemen even het uitzicht in ons op en besluiten dan om onze schop af te kuisen. Tijd voor chips en bier, ’t is hier te nat.

Als kers op de taart voor onze ijsklimtrip besluiten we nog de Grand Musat directe te beklimmen, een niet te onderschatten diagonale ijslijn met een pittig mixte stuk  in en een paar harde ijslengtes. We staan vroeger op, approcheren vrijwel snel maar desondanks zitten er al 2 cordees te wachten aan de route om een variant te beginnen. Niet te onderschatten mannekes die een dikke week geleden een nieuwe route hebben geopend iets verder dan de musat (check het youtube filmpje : A trois c’est mieux). We moeten 2 lengtes wachten om niet in hun vallijn te komen en starten dus met een redelijke vertraging. Het routeverloop was niet helemaal optimaal waardoor we spijtig genoeg aan de crux van de lengte, een 6-, ons moesten voorbereiden op een lange en vreselijke diagonale rappel om toch nog uit het dak aan de 2^de lengte juist uit te kunnen komen. Het werd een lang dagje dat we de volgende dag hebben opgevangen door uitslapen en single pitchen. De route was mentaal en fysiek veelvragend maar dankzij Matti’s onverzadigbaar enthousiasme stonden we allebei nog te lachen onderaan de route na een dikke 3 uur rapellen en traverseren naar beneden. Door alle heisa zijn we spijtig genoeg foto’s vergeten trekken

Met dank aan:

Julbo – K2 – Alpigo (alpigo.be)