English version below.

Wat een afsluiter van onze  2,5 jaar durende opleiding! Een winterstage met Oostenrijkse berggids Matthias Knaus, initieel een nobele onbekende, maar een gastheer uit de duizend.

Geen wolkje aan de lucht zo ver je kan zien ©Jeroen

Wegens perfecte weersomstandigheden konden we elke dag onze plannen ongehinderd uitvoeren, dit niet altijd binnen het geschatte tijdsbestek maar daarom niet met minder enthousiasme. Ijsklimmen, toerskiën, graatbeklimmingen met metersdiepe sneeuw, elk aspect van het winteralpinisme kwam aan bod in een intense week die bijgevolg ook vlug voorbij was.

Stubaier Alps ©Matthias Knaus

De Oostenrijkse Alpen rondom het Stubaier dal waren een openbaring voor elk van ons, alles is er mogelijk, het afzien in het maken van onze hoogtemeters wordt elke keer weer opnieuw beloond met, dankzij het schitterende weer, een uitzicht om “u” tegen te zeggen!

Onder het motto “we halen er het maximum uit” vertrokken we allen samen een dag voor het begin van de stage, dit om onze ijsklim-skills terug wat aan te scherpen, want voor iedereen behalve Denis (die klom vorige week nog wat ijs) was het ongeveer een jaar geleden (Toblach verslag) en onze Quarks schreeuwden om zich in goed gevormd ijs te planten.

Na een lange vermoeiende heenreis met veel file wegens de start van de krokusvakantie kwamen we aan in Lüsens. Sanne had ons immers deze regio aangeraden vanwege de vele ijsklim mogelijkheden en de naar verluid goede condities.

Niels, Denis, Friedemann en Sebastiaan samen met 2 andere cordées in Gasthausfal ©Jeroen

Na een nachtje slapen op de parking van het Alpengasthof trokken we er op uit om de bekende Gasthausfall te gaan verkennen. Initieel liepen we aan naar Easy Afternoon naast de bekende Hängende Garten, maar beiden waren niet volledig gevormd. Het was een rustig dagje ijsklimmen waarbij onze techniek terug werd aangescherpt.

’s Avonds aangekomen bij Matthias konden we weer terugvallen op de kookkunsten van Jeroen,  door elke vorige stage te koken een vaste waarde. Matthias’ zoontje Max en vriendin Mimi wisten het ook te appreciëren.

De Grosse Ochsenwand, rechts in beeld is in de zomer onder andere te beklimmen met een via ferrata. De winterbeklimming is een grotere uitdaging ©Jeroen De Mey

De volgende dag stond de Grosse Ochsenwand op het menu, via de Schlickerroute, die over de zuidgraad heen loopt. Een route die in de winter maar weinig wordt geklommen, het spoorwerk was dus voor ons. Afwisselend trokken we de kop om het zware werk te verzetten (lees tot je heupen in de sneeuw ploeteren/beulen). Zwaar werk dat werd beloond met enkele mooie beelden dankzij Niels, fotograaf van dienst.

Zwaar spoorwerk voor Kristof in de Grosse Ochsenwand ©Niels Willaert

Wegens bovenvermelde hindernissen vorderden we trager dan gedacht en werd het afdalen langs het couloir in het donker ingezet.

Too late for dinner ©Jeroen De Mey

De volgende dag werd voor een iets gezapiger ritme gekozen en besloten we nog eens te gaan ijsklimmen, ditmaal in het Pinnistal. Enkele mooie routes werden ons beloofd en we kwamen niet van een kale reis terug. Dit ondanks het feit dat Friedemann en Denis moesten terugkeren uit de slecht gevormde 2^de lengte in Eiszeit.

De eerste lengte viel mee, maar de warmte en de wind van de voorbije week maakten de rest van de waterval onbeklimbaar. ©Matthias Knaus

Männer ohne nerven waar Jeroen en ikzelf in startten was zeer goed gevormd en dus besloten Denis en Friedemann om ons met enige achterstand te vervoegen, ook omdat een zeldzaam goed gevormde lijn in conditie lag (de directe variant van Männer Ohne Nerven) net naast onze route, een stevig verticaal, onderarm-verzurend stukje ijs, perfect om de mentaal te trainen!

Manner ohne Nerven ©Jeroen

Na onze vorige beperkte ervaring met een sneeuwhol graven besloten we dit keer om onze skills ten gronde te testen en een nachtje door te brengen in ons zelfgegraven sneeuwhol. Een tweedaagse tocht door de Stubaier Alpen zou ons via de Wilder Pfaff leiden naar de Müller Hutte (enkel open in de zomer) waar we besloten hadden onze slaapplaats op te stellen. Wegens omstandigheden konden sommige leden van de groep pas later vertrekken op woensdag, en tijdens het wachten beklom de rest vlug de Schauffelspits. Eenmaal het hele team verenigd was, volgde de overschreiding van de Wilder Pfaff.

Instijg naar Wilder Pfaff ©Kristof Buyse

Wegens de late start moesten we wederom in  het duister afdalen, maar dit keer op skis. Een aparte ervaring om niet ideaal terrein af te skiën, gemakkelijk is het niet maar je zintuigen staan gegarandeerd op scherp!

Nachtelijke afdaling richting Müller Hutte

Als backup-plan hadden we besloten het sneeuwhol in de buurt van de Muller Hutte te graven. Deze is gesloten in de winter maar er kan wel gebruik gemaakt worden van de onbemande ‘winterraum’. Na een lange dag kwamen we toe aan de Muller Hutte, maar gezien de grote sneeuwheuvel naast de hut en goesting van iedereen om in een hol te slapen, besloten we al snel om te beginnen graven. Met 6 man wisselden we elkaar af, een geoliede machine is er niks tegen, de aperitief werd bovengehaald en de sfeer zat er in.

Diggin a snowcave ©Jeroen De Mey

Na een heerlijk nachtje slapen in ons echt wel warme sneeuwhol was het weer sneeuw en ijs smelten geblazen.

Sleeping up high has its perks ©Kristof Buyse

Inladen en wegwezen,  vandaag wacht de overschreiding van de Wilder Freiger op ons, mooi tourskiwerk op een 45° steile wand om dan een kleine graat te doen met je skis dwars op je rug en vervolgens de grens tussen Italië een Oostenrijk over te steken en dan sta je daar gewoon aan de overkant van de graat. Klaar met je skis voor het wat meer adventure skiwerk naam te geven. Lees: langs een niet bevroren rivier afdalen en die meermaals moeten oversteken over relatief kleine hopen sneeuw. Toegegeven, toch enkele keren de skis moeten afdoen om het onherbergzame terrein voor een skiër  de baas te kunnen.

Kristof voltooit de laatste meters van de Wilder Freiger ©Matthias Knaus

Bij het nemen van de lift 2 dagen geleden, had Matthias gezien dat een niet vaak genomen, lange afdaling tot in het dal van de Ruderhofspitze mogelijks in conditie lag. Toerskiërs beklimmen de Ruderhofspitze normaal gezien altijd via de Zuidwand, om dan ofwel via dezelfde weg (Zuidwand) ofwel Noordelijk af te dalen en vervolgens via twee hutten tot in het dal te skiën.  Matthias had het idee om via een Oostelijke vallei af te dalen, wat volgens hem niet vaak gedaan wordt. Hij kreeg volkomen gelijk: enkele maagdelijke afdalingen in stabiele diepe sneeuw (lees: de beste sneeuw die we totnutoe in 2015 al vonden) stonden op de menukaart. Niels, koptrekker van dienst en Sebastiaan, die uitblonk in zijn verworven tourskitechnieken op moeilijker terrein, kleurden de dag. Onder de rest van ons waren er enkelen die zich echt wel goed voelden, de acclimatisatie begon z’n vruchten af te werpen.

Virgin slopes all the way down ©Kristof Buyse

Stoofvlees kon onze honger naar meer niet volledig stillen, we besloten onze terugreis een dagje uit te stellen en de zaterdag nog eens te gaan ijsklimmen, het was alweer 3 dagen geleden! Matthias was zo vriendelijk ons nog een nacht langer te tolereren en zo konden we vele meters afleggen in enkele makkelijke maar mooie routes in de Grawa-Eisgarten in bijna perfecte conditie (Zwerg 2, Zwerg 4 en Sneeuwittchen) met een voldaan gevoel ons gerief in pakken. Een glimlach tot achter onze oren gedurende de gehele rit bracht ons terug in België.

Afspraak in de Indische Himalaya!

What a wonderful end to our 2.5 years of training! A winter experience with our Austrian guide Matthias Knaus. Initially an unknown to us, but aside from an excellent guide, he’s one in a million as a host.

Not a cloud in the sky for as far as you can see ©Jeroen De Mey

The weather allowed us to execute our plans every day of the week. We did return late on several occasions but this couldn’t spoil the fun. Ice climbing, tour skiing, mixed ridge climbing in hip-deep powder, we dealt with every aspect of winteralpinism in this intense week that passed way to soon.

Stubaier Alps ©Matthias Knaus

The Austrian Alps around the Stubai valley were a revelation to every one of us. Everything is possible, every step is being rewarded with the most impressive views.

Everyone was so psyched to get started, we decided to leave a day early and have an extra ice climbing day. Except from Denis, who did some ice climbing a week earlier, it was about a year ago any of us had the chance to put our Quarks at work.

After a long and tiring journey with a lot of traffic jams, we arrived at Lüsens. Sanne had recommended this area for its ice climbing qualities.

Niels, Denis, Friedemann en Sebastiaan together with 2 other rope parties in Gasthausfal ©Jeroen De Mey

After a cold night at the parkinglot of the Alpengasthof, we planned on going to “Easy Afternoon” next to the famous “Hängende Garten”, but both were not in condition. It was a calm day of ice climbing where we could get back in shape.

That night we arrived at Matthias’ place and we could rely on the cooking skills of Jeroen, a tradition of previous trips. Matthas’ son Max and his girlfriend Mimi didn’t protest.

The Grosse Ochsenwand, ©Jeroen De Mey

The next day, Grosse Ochsenwand was on the menu. We climbed it by the Schlickerroute, over the south ridge. This route is climbed rarely in winter so we had to track all the way to the top. We took turns to track hip-deep snow. Sometimes it was more like swimming but our hard work was rewarded by beautifull sightings. Niels was our photographer for the day.

Heavy tracking by Kristof in Grosse Ochsenwand ©Niels Willaert

Our progress was not superfast so we descended at nightfall.

The next day, we decided to go iceclimbing, this time in the Pinnistal. Some nice routes were promised to us and Matthias delivered, despite the fact Friedemann and Denis had to retreat in the second pitch of Eiszeit.

The first pitch was okay but high temperatures and winds dried out the rest of the route. ©Matthias Knaus

The first pitch of Männer Ohne Nerven was well formed and after Jeroen and I climbed it, Denis and Friedemann followed. An alternative grade 5 line was also in condition (Männer Ohne Nerven Direct variant) and proved to be a good benchmark for the arms and the nerves.

Manner Ohne Nerven ©Jeroen

After our previously limited experience with digging a snow cave we decided to put our skills to the test by sleeping in our man-made mancave next to the Müller Hutte (only open in summer). Our route included the Schauffelspits and the traverse of the Wilder Pfaff.

Ascent to Wilder Pfaff ©Kristof Buyse

We could only depart late for this trip so it was dark by the time we descended Wilder Pfaff. This time we did it on skis. Its a new experience to ski down this kind of terrain.

Night descent to Müller Hutte

We could have stayed in the winterraum of the Müller hutte, but even after a long journey, our minds were set on digging and sleeping in a snow cave. We took turns digging with the 6 of us, like a well-maintained machine. We took out some heart-warming liquids and the atmosphere was set.

Diggin a snowcave ©Jeroen De Mey

After a surprisingly good night’s sleep we got up to stunning views and started melting snow for our breakfast.

Sleeping in the mountains has its perks ©Kristof Buyse

Lock and load! Today the traverse of the Wilder Freiger is awaiting us. Nice touring on a 45° slope followed by a short ridge which took us back over the Italian-Austrian border we crossed the day before. At the other side we got to ski down a valley, crossing a not-so-very-frozen river on multiple occasions. The terrain was rough and bouldery, which challenged our skiing skills.

Kristof climbing the last meters of Wilder Freiger ©Matthias Knaus

From the Wilder Freiger, Matthias spotted a long and lonely descent from Ruderhofspitze that might provide us with some good snow. Tourskiers usually climb this peak’s south face and descend afterwards by the same side or to the north. Matthias proposed to descend by the less popular east valley. This proved to be a good idea: some nice virgin stabilized slopes provided us with the best snow of 2015. Niels and Sebastiaan felt particularly good that day and we were al getting well acclimatised.

That evening, while recuperating with a nice beef stew, we decided to postpone our return to Belgium and have an extra day at the icefalls. It had been like 3 days ago so we couldn’t wait. Matthias was kind enough to let us stay at his place for another night so the day after we got to climb some nice pitches at the Grawa-Eisgarten, in nearly perfect condition (Zwerg 2, 4 and Sneeuwittchen) before packing our gear and getting back home. With a smile from ear to ear during the whole trip we returned to Belgium.

See you in the Indian Himalayas!