Short English summary of the trip, climbed routes and conditions follow after the Dutch blogpost, so English readers can scroll along!

Mij vervelend in de Januari-blok met mijn neus in de boeken, was ik (Denis Hoste) al volop aan het dromen van mijn volgende klimtripje. Ik zou kort afspreken in Zwitserland met Jonas Vandermaesen waarmee ik vroeger veel samen klom in klimzaal Hungaria waarna onze laatste MC5 stage, de winteralpinisme-stage, zou volgen, maar ik droomde van nog wat extra tijd aan mijn Quarks te hangen.

Al enkele maanden had ik serieus goesting om eens de befaamde Scottish Winter condities te gaan proberen. Zoals de Schotten zelf zeggen: “Our mountains may be small, but they’re pretty tough”. En gelijk kregen ze. Tussen het studeren door vond ik via een citytrip formule gelukkig zeer goedkope vliegtickets naar Glasgow, al zou ik uiteindelijk maar 3 klimdagen hebben. Van daar nam ik de trein naar Aviemore, gelegen aan de Cairngorms, samen met de Ben Nevis en Glen Coe vormen die gebieden de bekendste Scottish winter climbing bestemmingen.

Via UKC had ik Richard Cross leren kennen, deze zomer zat hij ook in Chamonix en via onze gedeelde passie klikte het snel waardoor ik eerst met hem had afgesproken. Enkele emails later moest Richard laten weten die periode niet meer te kunnen klimmen, maar hij regelde mij een nieuwe klimpartner, Dave Hollinger met wie ik dan ging klimmen. Dave werkt in Schotland ook als gids en heeft veel ervaring in Scottish winter, wat voor mij zeker een pluspunt was aangezien hij talloze routes van alle moeilijkheden kon aanraden en mij ook hier en daar een nieuwe techniek kon bijbrengen. Hij had ook een auto dus een betere klimpartner kon ik mij niet wensen! De klimwereld bleek weeral eens klein, want Dave Hollinger klimt vaak samen met een zekere Schot genaamd Stuart, die samen met Tim en Sam de Cerro Torre in Patagonië beklom. Tim zat trouwens een week voor mij ook in Schotland te klimmen, alsook enkele andere Mount Coachers waaronder Maxime, Bram en Marijke, met Olivier De Deken en Roy Weckx.

Mijn initieel plan was om zowel in de Cairngorms als op de Ben Nevis te klimmen, en gezien de populariteit van de bekende Point Five Gully op de Ben had ik die natuurlijk in gedachten. De donderdagavond in Aviemore toegekomen bleek echter dat hoewel het ijs op de Ben goed gevormd was en het niet te koud zou worden (aangenaam om te klimmen, minder goed voor het ijs) de wind de Ben praktisch onbeklimbaar zou maken. Ze gaven windsnelheden bij Fort William van 70 tot 90 mph, waarbij je met moeite kan blijven rechtstaan, laat staan klimmen. De eerste dag zouden we dus in de Cairngorms doorbrengen, en dat bleek zeker geen minderwaardige optie.

Omdat ik en Dave nog nooit hadden samen geklommen wilden we niet te moeilijk beginnen, maar omdat ik maar drie klimdagen had, wou ik ook niet teveel tijd verliezen in te gemakkelijke routes. Bij een paar lekkere lokale ale’s of zware bieren stelde Dave dan voor om te beginnen met enkele kortere routes, zodat we er twee zouden kunnen doen op een dag en we de moeilijkheid van de tweede zouden kiezen afhankelijk van hoe de eerste ging.

Na een uur aanlopen legde ik mijn eerste meters af in Scottish Mixed, en klommen we een klassieker, The Seam (3 lengtes, IV, 5) op Core An T-Sneachda.

In de route naast de onze zat ook een cordée, en nadat ik ‘hallo’ zei in mijn beste Schotse accent bleek het dat je zelf in Schotland niet veilig bent voor de Hollanders. Naast ons, in de route Belhaven (2 lengtes, V, 6) klommen de bekende Nederlandse mixed-klimmers Dennis Van Hoek en Marianne van der Steen, die toevallig ook in Alaska zaten toen Sam en Maxime de Mt Hunter via de Moonlight Buttress beklommen.

Na The Seam bleken zowel ik als Dave zin te hebben in iets moeilijker, en daarom kropen we ook nog in Deep Throat (2 lengtes, V, 6) op Core An Lochain.

Daarna was de dag gedaan en hoewel de wind hier niet boven de 40 mph ging werd je toch bijna uit je schoenen geblazen! Blij dat we die dag niet op de Ben waren!

De tweede dag wou ik graag naar de Ben gaan, want mijn derde klimdag zou een kortere zijn en met de lange aanloop en het urenhalf rijden naar Fort William zou dat moeilijk worden. Helaas was de windsnelheid nog toegenomen en mocht ik de Ben weer vergeten. We zouden opnieuw naar de Ciarngorms gaan. Omdat het nu zaterdag was en er een pak meer klimmers kunnen zijn in het weekend, stelde Dave me voor om voor een Full Cairngorm Experience te gaan.

We zouden een dikke twee uur approachen, ‘over the back’ gaan om naar een paar wanden te gaan die minder frequent beklommen worden en een pak dieper in het natuurpark liggen. Nu we elkaar wat beter kennen, kozen we ook voor een langere route. Twee vrienden van Dave, Nick en Stan, vervoegden ons en klommen op de Carn naast ons ook een lange route.

De volgende dag liepen we aan naar Carn Etchachan, voor Route Major (9 lengtes, IV, 5). Wij klommen hem uiteindelijk in 6 lengtes door zowel de eerste twee gemakkelijkere lengtes als de vijfde en zesde lengte te simullen, en telkens de volle 60m van ons touw goed uit te klimmen. Het voelde als een echte noordwand, niets van het klimmen of de vallende sneeuw zou doen vermoeden dat je onder de 2000m zit, of in Schotland. Behalve de turf dan. Heerlijke turf. De turf op de wanden vriest aan, en je slaat je bijlen erin en die zitten even solide als de beste kwaliteit ijs. Turf afzekeren gaat wat moeilijker maar rots genoeg ernaast. Voor de turf alleen zou ik al willen teruggaan naar Schotland. Daarnaast waren de barsten aangenaam ver-ijst wat het mixte klimmen hier en daar wat vergemakkelijkt en waar het ijs in de barsten ontbrak kon je de Quarks heerlijk ‘torquen’.

Als derde dag konden we sowieso niet naar de Ben gaan vanwege het verre rijden en approachen maar de Ben zat er sowieso nog steeds niet in vanwege de volhardende wind. Helaas was de wind in de Cairngorms ook serieus toegenomen tot onaangenaam hard en eindige het tripje in Schotland met doorzakken bij pot en pint de avond ervoor en wat meer uitslapen om op het gemak dan de trein en het vliegtuig te gaan halen. Ik had graag wat langer gebleven en meer geklommen maar ik heb wel het gevoel dat we met 3 routes in 2 dagen (het weer gebood anders de 3^e dag) het maximale uit mijn korte trip gehaald hebben.

Mixte-klimmen in Schotland, ik heb er slechts kort van geproefd maar het is nu al een favoriet! Volgend jaar terug, voor een dikke week of meer?

English summary

I went to Scotland for a taste of Scottish Winter climbing. For my first climbing experience on the frozen turf, ice and granite I roped up with Dave Hollinger, who knows the area very well as he grew up there and often works as a guide for the Scottish mountain guide company ‘Alpine Guides ltd’.

We climbed for two well-filled and fun days. I was dissapointed I couldn’t stay any longer and climb more routes!

Conditions in Scotland were good; there was some fresh snow, the granite was semi-rimed, there was ice in the cracks and corners making the mixed climbing a tad easier and it wasn’t too cold. We heard the Ben was in good condition as well, but we didn’t get to climb there because of the powerful winds. Because the temperatures are pretty warm, the condition of the ice might change rapidly and I’m not sure if it would be able to survive some more thaws.

We climbed:

The Seam, Coire An T-Sneachda, 3 pitches, IV, 5

Deep Throat, Coire An Lochain, 2 pitches, V, 6

Route Major, Carn Etchachan, 6 pitches, IV, 5