Storm Henry in Scotland

04 vrijdag mrt 2016

Tags

Aviemore, Cairngorms, coire an t sneachda, Denis Hoste, fingers ridge, fluted buttress direct, Friedemann Koch, haston line, hidden chimney direct, mixed climbing, Mixte, original summer route, Scotland, the lamp, Winter Climbing

A couple of weeks ago me (Denis Hoste) and Friedemann Koch went on a trip to the north of the UK, for some mixed winter climbing. To keep the costs low, we would travel with my van (and ferry) which would also be our accommodation for those 8 days. Conditions during the month of January were so-so, with lots of new and fresh snow, so all that the rocks needed to get in good nick were some thaws and then some refreezes. The classic ‘good conditions’-cycle of thaws and refreezes, you know. The end of January saw a lot of those thaws, but unfortunately, not a lot of refreezes. In fact, temperatures were just a little too high which caused for rainfall instead of snowfall which poured all the snow away. Then the waiting game began for a new batch of snow, and again high hopes of a good thaw and refreeze.

Lees verder →

Schweiz Plaisir! (en gelukkig ook plan B)

02 donderdag jul 2015

Posted by Denis Hoste in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Chamonix, Denis Hoste, Eldorado, fair hands line, Frendo, Grimsel, Handegg, Motorhead, Schweiz Plaisir, Walter Staelens, Zwitserland

Ik (Denis Hoste) droomde al langer van een bepaalde lange route in Zwitserland. Klimtechnisch is ze niet zwaar, maar de moeilijkheid zit hem in de lengte van de route. Ik heb het over de Westgraat van de Salbitschijen, die zo’n 32 lengtes telt, verdeeld over een vijftal torens op de graat zodat je ook vaak moet wisselen tussen klimmen en rappelen, niet te moeilijk (tot 6b). En om alles leuker te maken zou hij trad moeten af te zekeren zijn, al denk ik wel dat er al menig piton in zit. De meeste mensen klimmen hem in meerdere dagen, maar snelle cordées doen hem in één lange dag. Dat was ook ons plan. Als ik even zocht naar een partner voor iets langs mee te doen op rots, dan dacht ik ineens aan Walter Staelens. Die knalt vaak door lange routes, nog voor zijn ontbijt. En dus stuurde ik hem een mailtje. Slechts één probleem: we hadden nog nooit samen geklommen.

Dus stelde ik een tripje van 6 dagen voor, waarbij we de eerste 3 dagen “langere” multipitches deden (denk 10-15 lengtes), trad op graniet, van ongeveer dezelfde moeilijkheid als de crux van de Salbit westgraat, om wat op elkaar ingespeeld te geraken. We willen zoveel mogelijk klassiekers doen, als we daar dan toch klimmen. De vierde dag zouden we een rustdag nemen (maar toch ook al de 3 à 4 uur instijgen naar de Salbit) om de vijfde dag de Salbit westgraat te kunnen knallen. De zesde dag was om hier en daar te kunnen schuiven indien het weer of iets anders zou tegenvallen.

Zo gepland zo gedaan, vrijdagavond vertrokken we om 20u uit Genk, een paar uurtjes na middernacht staan we onderaan wanden aan de Grimselpas. Ik denk dat het 3u is als we gaan slapen, en om 7u30 gaat de wekker. Omdat we beiden wat mottig zijn van de nachtelijke rit en niet veel geslapen hebben, kiezen we als eerste klassieker/opwarmer voor een gemakkelijke lijn, namelijk de zeer bekende Fair Hands Line op Handegg (10 lengtes, 6a max). We kiezen voor gemakkelijk want we sliepen weinig en het zijn de eerste klimmeters na mijn examens. Na een ontbijt en een aanloop van een halfuur staan we welgeteld tweeënhalf uur later 10 lengtes hoger. “Amai mijne frak,” denk ik, “ik en Walter moeten helemaal niet op elkaar inspelen!” Het klimmen is aangenaam, het verloopt zeer efficiënt zonder dat we moeite deden om ons te haasten en hoewel de lijn zeer gemakkelijk was (6a) zit het precies goed met onze snelheid voor de Salbit. We klimmen zelfs zo snel dat we vergeten foto’s te nemen. Het enige minpuntje aan de dag is dat hoewel het internet ons een leuke tradlijn beloofde, er eigenlijk veel haken in zitten.

De volgende dag (zondag) moeten we ons niet teveel verplaatsen en zijn we dus wat meer uitgeslapen, dus kunnen we voor iets langers en moeilijkers gaan. Eerst slaag ik er nog in om Walter warm te maken voor Chamaleon (20 lengtes, 6c max), maar aangezien één van dé klassiekers die we willen doen Motörhead is, op de Eldorado wand, besluiten we al naar daar te rijden en daar ook nog een andere route te klimmen. Motörhead zelf houden we liever voor de maandag, als er (vanwege zijn enorme populariteit en het feit dat het weekend is) hopelijk minder cordées in zitten. We kiezen dan voor Schweiz Plaisir, ook een klassieker en genoemd naar de topo’s (of omgekeerd), 13 lengtes tot 6b+. Ook trad af te zekeren, hoewel er af en toe ook nog een haak teveel staat. Aangenaam klimmen en ook hier staan we, na een 1u30 aanlopen, 4u30 klimmen, 30min afdalen en 1u30 teruglopen om 18u terug aan de auto. En weer lukt alles à vue, de niveau’s zijn ook niet zo moeilijk, en de granieten dalletjes wennen we al snel aan, alsook de trad runouts. Het wordt leuker en leuker!

Denis in één van de vele barsten die we klommen, deze in Schweiz Plaisir. (foto: Walter Staelens)

De maandag doen we dezelfde aanloop, deze keer naar één van de meest gekende multipitches in de wereld, Motörhead op Eldorado. Die zou volgens enkele LUAKkers en volgens UKC tot de beste multipitches ter wereld horen. UKC plaatst ze zelfs op plaats 2, met de Salbit westgraat op 1: http://www.ukclimbing.com/articles/page.php?id=7414.

Ze telt 14 lengtes, 6b max, trad. De ene prachtige dulfer/barst volgt de andere op. Zeer leuk klimmen, en na 14 lengtes mag het van mij persoonlijk nog eens 14 lengtes doorgaan. Misschien niet de beste multipitch die ik ooit klom, maar ze sluipt wel de top tien binnen denk ik. Na de derde lengte, een 6a(+) denk ik even dat de quotering relatief oldschool/hard is, maar de latere (volgens de topo) cruxlengtes bewijzen dat de niveau’s al bij al wel meevallen. Weer toppen we zonder het materiaal te testen en uiteraard zijn de gemoederen hoog want we lopen als een ge-oliede machine. We zijn helemaal klaar voor de Salbit!

Walter staat even “hands free” op wat wij de cruxlengte vonden van Motörhead. (foto: Denis Hoste)

Geniale dulfers in Motörhead! (foto: Denis Hoste)

(foto: Denis Hoste)

De volgende dag, dinsdag, staat een rustdag en de aanloop naar de Salbit op het programma. We staan op met een big smile, een rustdag is ook eens welkom want de teentjes en de achillespees doen wat zeer van met de klimschoentjes doorheen een kleine 40 lengtes in 3 dagen te knallen. Maar de glimlach wordt al snel een frons, als we die dag het weerbericht checken! Ze geven op woensdag, onze dag voor de Salbit, 4,5 tot 13,5mm neerslag! Veel te veel en al veel te vroeg op de dag om kans te maken om de Salbit te doen. Het is al 10 uur ’s morgens, te laat om toch nog op onze rustdag aan te lopen en de Salbit te doen. Als we het weerbericht de dag ervoor bekeken, was alles nochtans nog in orde! Nu was het te laat om nog met dagen te schuiven, het was donderdag of niet, en de Salbit lijkt nu letterlijk in het water te vallen. Vrijdag hebben we ook nog een klimdag, maar dat zou maar een halve klimdag zijn want ik heb alweer andere plannen in België. Even overlopen we andere opties, we willen iets langs en trad knallen, maar we bedenken niet vlug een alternatief. Tegen 12u stel ik aan Walter voor om naar Chamonix te rijden als plan B, en daar nog twee dagen op Envers des Aiguilles te klimmen. Walter stemt in, maar beiden vinden we het natuurlijk geen waardig alternatief voor de Salbit, waar we zo lang naar uitkeken.

In de auto is het redelijk stil, beiden denken we aan de Salbit. Ik zeg nog tegen Walter dat hoewel er zeker ook hele lange en mooie lijnen aan Envers des Aiguilles zijn, ik niet direct een bepaald doel heb om de volgende dag te doen. En plots denk ik aan een lijn die ik al lang heb willen klimmen, maar het is er nog nooit van gekomen: de Frendo pijler! Slechts een paar problemen, het is al 12u, we zijn onvoorbereid, en we moeten dan die dag nog de lift nemen, maar vooral: Walter heeft weinig tot geen alpiene ervaring. De Frendo pijler is zo’n 1200 meter hoog, waarvan 800 meter een rotspijler klimt waarna nog zo’n 400 meter sneeuw/ijsterrein volgt. Gelukkig ligt al mijn alpien gerief in de auto, omdat ik de volgende week met Friedemann, Kristof en An zou alpien klimmen. Ik stel Walter gerust door te zeggen dat ik wel alle sneeuw/ijslengtes zal voorklimmen. Omdat hij uiteraard niet enkel meegaat als belay buddy, zal hij dan de rotslengtes voorklimmen.

We komen om 15u30 toe in Chamonix, nog 1u45 om onze rugzakken te maken en de laatste lift te halen. Ik heb nog een foto in mijn gsm zitten van een topo-pagina met een vage routebeschrijving en een rode lijn die doorheen de pijler loopt, waarschijnlijk op een foto getrokken van aan Plan de l’Aiguille. Halsoverkop springen we nog de winkel binnen, kleden we ons om, en springen we in de laatste lift van de dag. Even wordt het spannend, maar we hebben net genoeg gerief bij: ik leen Walter mijn tweede paar stijgijzers, en gelukkig kocht ik net ook een tweede paar ijsbijlen (dank u Koen, dat ze voordelig waren). Het is de eerste keer dat Walter ijsbijlen vasthoudt, maar hij zal die lengtes naklimmen dus dat komt wel goed. Ook zie ik Walter even bedenkelijk kijken als ik zeg dat we geen klimschoentjes nodig hebben, maar alles op D-schoenen zullen klimmen. We lopen aan naar de wand en kiezen een prachtige bivakplaats uit, onderaan de Frendo-pijler (1200hm, D, III, 5c, AI4).

De prachtige bivakplaats onder de Frendo pijler. (foto: Denis Hoste)

Eerst zet ik de wekker om 4u. Je moet namelijk snel genoeg doorheen de 800 hoogtemeters rots klimmen, om dan aan de sneeuw- en ijslengtes te beginnen die de volle zon vangen. Als we om 9u ’s avonds in onze slaapzakken kruipen, valt me op hoe warm het is en hoe de zon brandt! Ik zet de wekker toch maar om 2u. Na ontbeten te hebben en de slaapzakken en matjes tussen wat stenen verstopt te hebben, beginnen we om kwart voor 3 met de koplamp aan te lopen. Helaas moeten we eerst nog door een diepe put op de gletsjer maar uiteindelijk staan we na een dik halfuur aanlopen aan de voet van de wand. Het is nog pikdonker, ook met koplamp, en dat zullen we geweten hebben. We klimmen eerst verkeerd omdat we teveel naar rechts de eerste diagonaal volgen (tot zover de vage foto in mijn gsm). Na even te proberen, te beseffen dat we verkeerd zitten en terug afklimmen staan we uiteindelijk een uur later weer in de correcte route. Vanaf daar gaat alles perfect en Walter vlamt vooruit, op kop, en dat op D-schoenen! We voelen dat we beiden niet geacclimatiseerd zijn als we hoger komen, maar uiteindelijk ligt de top van de Midi ook maar op 3800/3900 dus dat gaat wel. We zien een prachtige zonsopgang, enkele honderden meters hoog in de route, en toppen uiteindelijk het rotsgedeelte om 7u30 ’s morgens.

De prachtige kleuren van de zonsopgang boven Chamonix. (foto: Denis Hoste)

Vanaf hier, om 7u30 ’s morgens al, voelen we de zon branden. We eten en drinken nog wat, smeren ons in met zonnecrème en ik haal het tweede touw uit mijn rugzak. Ik had dat meegenomen omdat ik AI4 al eens graag met twee touwen klim, zeker als de route wat zou zigzaggen tussen rotsen door, ik had niet echt een idee hoe het er uit zou gaan zien. Achteraf gezien was een enkeltouw misschien een betere optie geweest. We beginnen aan de zeer iconische “perfecte” sneeuwgraat die het begin markeert van het sneeuw en ijsgedeelte van de Frendo. Net zoals de naklimmer de rugzak draagt, laat ik vaak de naklimmer de touwlussen opnemen. De sneeuwgraat doen we corde tendue, met wat lussen in de hand en helaas veel meer lussen rondom Walter. Ik had er niet echt bij stilgestaan, maar hij had waarschijnlijk twee keer 45 meter touw rond hem. Gelukkig heeft hij, de beer die hij is, niet geklaagd en waren we ons beiden gewoon super aan het amuseren.

Walter op de “perfecte” sneeuwgraat, die langzaam steiler wordt. (foto: Denis Hoste)

Vanaf de sneeuwgraat te steil werd en ik Walter hoorde zeggen dat dit zo ver was als hij wou gaan als corde tendue, maakte ik relais en klom ik alles lengte per lengte. Zo klimmen we uiteindelijk nog in zeven lengtes naar de top. Bizar genoeg is het ontzettend warm in Chamonix, en is de sneeuw en het ijs van heel slechte kwaliteit, zelfs om 7u30 à 8u ’s morgens. Natuurlijk wil ik de klassieke AI4 uitklim langs links nemen, en niet de gemakkelijkere uitwandeling rechts van de rots die de top van de pijler markeert, en dus vertrek ik naar links. Ik hoop gewoon dat het ijs in de cruxlengtes (de topo beloofde 20 meter 85°) in goede conditie is. Ik probeer het touw waar mogelijk de volle 60m uit te lopen zodat we niet teveel relais moeten maken want de zon blijft maar branden en we horen en zien meer en meer water naar beneden komen. Maar het klimmen, dat is echt leuk en Walter zijn eerste slagen met een nomic zien maken in de laatste honderd meter van de Frendo vind ik echt een geweldig zicht. Hij klimt wel na, dus alles is veilig. De ijsvijzen daarentegen, zitten in brol-ijs dus die laat ik al snel achterwege om hier en daar een friend te steken. Dat waren we nu toch gewoon van in Zwitserland. 4 of 5 lengtes later besef ik dat de crux precies niet meer zal komen en het terrein nergens moeilijker zal worden dan wat we al tegenkwamen. Eerlijk gezegd lijkt AI3 mij correcter, dus als iemand met Frendo-ambities dit leest, ’t valt wel mee! Na 7 lengtes staan we op de Midi-Plan arête, en na nog wat gegeten te hebben en ik Walter alle toppen in de Vallée Blanche aangewezen heb, staan we om kwart na 11 terug in het liftstation.

Een tip voor wie de Frendo wil doen: het sneeuw- en ijsgedeelte boven kan je eigenlijk beter simullen, het terrein is er gemakkelijk genoeg voor. Als de condities beter zijn dan zoals nu in een veel te warm Chamonix, dan simul-solo je het misschien beter, als je dus hardere firn of beter ijs hebt. Moeilijk is het niet en ik heb echt geen idee waar de AI4 vandaan zou moeten komen. Met Walter die voor de eerste keer nomics vasthield vonden wij het wel veel verstandiger om dit gedeelte lengte per lengte te doen waardoor we uiteindelijk pas om 10u30 op de graat topten.

Samenvattend: superbeklimming, en met een super partner. Geniaal Walter, als eerste echte alpiene beklimming de Frendo pijler. Het is zeker en absoluut niet de moeilijkste route in Chamonix en ik heb er ook al moeilijkere op mijn palmares, maar ik vind het toch straf dat je bereid was mee te gaan als je nog nooit een technische ijsbijl vastgehouden had.

Nu nog ergens eens een gaatje in onze agenda’s vinden, zodat we alsnog de Salbit kunnen doen!

And on the 7th day, God created frozen turf!

06 vrijdag mrt 2015

Posted by Denis Hoste in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Aviemore, Cairngorms, Dave Hollinger, Deep Throat, Denis Hoste, Route Major, Scottish Winter, Scottish Winter Climbing, The Seam

Short English summary of the trip, climbed routes and conditions follow after the Dutch blogpost, so English readers can scroll along!

Mij vervelend in de Januari-blok met mijn neus in de boeken, was ik (Denis Hoste) al volop aan het dromen van mijn volgende klimtripje. Ik zou kort afspreken in Zwitserland met Jonas Vandermaesen waarmee ik vroeger veel samen klom in klimzaal Hungaria waarna onze laatste MC5 stage, de winteralpinisme-stage, zou volgen, maar ik droomde van nog wat extra tijd aan mijn Quarks te hangen.

Jonas Vandermaesen climbing Cascade de La-Lé in Val d'Anniviers (100m, TD, WI5).

Jonas climbing in Cascade de La-Lé in Val d’Anniviers (100m, TD, WI5). Denis (c)

Al enkele maanden had ik serieus goesting om eens de befaamde Scottish Winter condities te gaan proberen. Zoals de Schotten zelf zeggen: “Our mountains may be small, but they’re pretty tough”. En gelijk kregen ze. Tussen het studeren door vond ik via een citytrip formule gelukkig zeer goedkope vliegtickets naar Glasgow, al zou ik uiteindelijk maar 3 klimdagen hebben. Van daar nam ik de trein naar Aviemore, gelegen aan de Cairngorms, samen met de Ben Nevis en Glen Coe vormen die gebieden de bekendste Scottish winter climbing bestemmingen.

The beautiful Cairngorms, from halfway up our climb "Route Major".

The Cairngorms, from halfway up our climb ‘Route Major’, and a frozen Loch. Denis (c)

Via UKC had ik Richard Cross leren kennen, deze zomer zat hij ook in Chamonix en via onze gedeelde passie klikte het snel waardoor ik eerst met hem had afgesproken. Enkele emails later moest Richard laten weten die periode niet meer te kunnen klimmen, maar hij regelde mij een nieuwe klimpartner, Dave Hollinger met wie ik dan ging klimmen. Dave werkt in Schotland ook als gids en heeft veel ervaring in Scottish winter, wat voor mij zeker een pluspunt was aangezien hij talloze routes van alle moeilijkheden kon aanraden en mij ook hier en daar een nieuwe techniek kon bijbrengen. Hij had ook een auto dus een betere klimpartner kon ik mij niet wensen! De klimwereld bleek weeral eens klein, want Dave Hollinger klimt vaak samen met een zekere Schot genaamd Stuart, die samen met Tim en Sam de Cerro Torre in Patagonië beklom. Tim zat trouwens een week voor mij ook in Schotland te klimmen, alsook enkele andere Mount Coachers waaronder Maxime, Bram en Marijke, met Olivier De Deken en Roy Weckx.

Mijn initieel plan was om zowel in de Cairngorms als op de Ben Nevis te klimmen, en gezien de populariteit van de bekende Point Five Gully op de Ben had ik die natuurlijk in gedachten. De donderdagavond in Aviemore toegekomen bleek echter dat hoewel het ijs op de Ben goed gevormd was en het niet te koud zou worden (aangenaam om te klimmen, minder goed voor het ijs) de wind de Ben praktisch onbeklimbaar zou maken. Ze gaven windsnelheden bij Fort William van 70 tot 90 mph, waarbij je met moeite kan blijven rechtstaan, laat staan klimmen. De eerste dag zouden we dus in de Cairngorms doorbrengen, en dat bleek zeker geen minderwaardige optie.

Omdat ik en Dave nog nooit hadden samen geklommen wilden we niet te moeilijk beginnen, maar omdat ik maar drie klimdagen had, wou ik ook niet teveel tijd verliezen in te gemakkelijke routes. Bij een paar lekkere lokale ale’s of zware bieren stelde Dave dan voor om te beginnen met enkele kortere routes, zodat we er twee zouden kunnen doen op een dag en we de moeilijkheid van de tweede zouden kiezen afhankelijk van hoe de eerste ging.

Na een uur aanlopen legde ik mijn eerste meters af in Scottish Mixed, en klommen we een klassieker, The Seam (3 lengtes, IV, 5) op Core An T-Sneachda.

First easier pitch of ‘The Seam’, IV, 5. Dave (c)

Third and final pitch of ‘The Seam’, IV, 5. Dave (c)

Torque that ice tool! (on ‘The Seam’, IV, 5). Dave (c)

In de route naast de onze zat ook een cordée, en nadat ik ‘hallo’ zei in mijn beste Schotse accent bleek het dat je zelf in Schotland niet veilig bent voor de Hollanders. Naast ons, in de route Belhaven (2 lengtes, V, 6) klommen de bekende Nederlandse mixed-klimmers Dennis Van Hoek en Marianne van der Steen, die toevallig ook in Alaska zaten toen Sam en Maxime de Mt Hunter via de Moonlight Buttress beklommen.

Na The Seam bleken zowel ik als Dave zin te hebben in iets moeilijker, en daarom kropen we ook nog in Deep Throat (2 lengtes, V, 6) op Core An Lochain.

Dave has just overcome a small roof and has come to the crux of the route, a delicate traverse. Denis (c)

Dave has just overcome a small roof and has come to the crux of the route, a delicate traverse, in the first pitch of ‘Deep Throat’, V, 6. Denis (c)

The second crux, a delicate traverse, in the first pitch of Deep Throat, V, 6. Dave (c)

The crux, a delicate traverse, in the first pitch of Deep Throat, V, 6. Dave (c)

We both managed! (on Deep Throat, V, 6). Dave (c)

Dave on the final part. (‘Deep Throat, V, 6) Denis (c)

Daarna was de dag gedaan en hoewel de wind hier niet boven de 40 mph ging werd je toch bijna uit je schoenen geblazen! Blij dat we die dag niet op de Ben waren!

De tweede dag wou ik graag naar de Ben gaan, want mijn derde klimdag zou een kortere zijn en met de lange aanloop en het urenhalf rijden naar Fort William zou dat moeilijk worden. Helaas was de windsnelheid nog toegenomen en mocht ik de Ben weer vergeten. We zouden opnieuw naar de Ciarngorms gaan. Omdat het nu zaterdag was en er een pak meer klimmers kunnen zijn in het weekend, stelde Dave me voor om voor een Full Cairngorm Experience te gaan.

We zouden een dikke twee uur approachen, ‘over the back’ gaan om naar een paar wanden te gaan die minder frequent beklommen worden en een pak dieper in het natuurpark liggen. Nu we elkaar wat beter kennen, kozen we ook voor een langere route. Twee vrienden van Dave, Nick en Stan, vervoegden ons en klommen op de Carn naast ons ook een lange route.

The beautiful Cairngorms as seen from our climb. We’re looking straight at the route Nick and Stan did. Denis (c)

De volgende dag liepen we aan naar Carn Etchachan, voor Route Major (9 lengtes, IV, 5). Wij klommen hem uiteindelijk in 6 lengtes door zowel de eerste twee gemakkelijkere lengtes als de vijfde en zesde lengte te simullen, en telkens de volle 60m van ons touw goed uit te klimmen. Het voelde als een echte noordwand, niets van het klimmen of de vallende sneeuw zou doen vermoeden dat je onder de 2000m zit, of in Schotland. Behalve de turf dan. Heerlijke turf. De turf op de wanden vriest aan, en je slaat je bijlen erin en die zitten even solide als de beste kwaliteit ijs. Turf afzekeren gaat wat moeilijker maar rots genoeg ernaast. Voor de turf alleen zou ik al willen teruggaan naar Schotland. Daarnaast waren de barsten aangenaam ver-ijst wat het mixte klimmen hier en daar wat vergemakkelijkt en waar het ijs in de barsten ontbrak kon je de Quarks heerlijk ‘torquen’.

The crux of ‘Route Major’, IV, 5. It doesn’t look hard, but we both struggled. I was happy to have Dave leading. Denis (c)

I love turf! Arriving at the belay high up on ‘Route Major’, IV, 5. Dave (c)

Als derde dag konden we sowieso niet naar de Ben gaan vanwege het verre rijden en approachen maar de Ben zat er sowieso nog steeds niet in vanwege de volhardende wind. Helaas was de wind in de Cairngorms ook serieus toegenomen tot onaangenaam hard en eindige het tripje in Schotland met doorzakken bij pot en pint de avond ervoor en wat meer uitslapen om op het gemak dan de trein en het vliegtuig te gaan halen. Ik had graag wat langer gebleven en meer geklommen maar ik heb wel het gevoel dat we met 3 routes in 2 dagen (het weer gebood anders de 3^e dag) het maximale uit mijn korte trip gehaald hebben.

Mixte-klimmen in Schotland, ik heb er slechts kort van geproefd maar het is nu al een favoriet! Volgend jaar terug, voor een dikke week of meer?

English summary

I went to Scotland for a taste of Scottish Winter climbing. For my first climbing experience on the frozen turf, ice and granite I roped up with Dave Hollinger, who knows the area very well as he grew up there and often works as a guide for the Scottish mountain guide company ‘Alpine Guides ltd’.

We climbed for two well-filled and fun days. I was dissapointed I couldn’t stay any longer and climb more routes!

Conditions in Scotland were good; there was some fresh snow, the granite was semi-rimed, there was ice in the cracks and corners making the mixed climbing a tad easier and it wasn’t too cold. We heard the Ben was in good condition as well, but we didn’t get to climb there because of the powerful winds. Because the temperatures are pretty warm, the condition of the ice might change rapidly and I’m not sure if it would be able to survive some more thaws.

We climbed:

The Seam, Coire An T-Sneachda, 3 pitches, IV, 5

Deep Throat, Coire An Lochain, 2 pitches, V, 6

Route Major, Carn Etchachan, 6 pitches, IV, 5

Back in Orco!

09 zondag nov 2014

Posted by Denis Hoste in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Exact een jaar geleden trok MC5 er met Arne Monstrey op uit naar Valle dell’Orco om daar zoveel mogelijk meters te klimmen op heerlijke graniet, perfect af te zekeren met nuts en friends. Dat viel zelfs zo hard in de smaak, dat MC5 besloot dat dit jaar nog eens te doen. Niels Willaert kon wegens verplichtingen niet mee, en zo kropen Jeroen De Mey, Kristof Buyse, Friedemann Koch, Sebastiaan Verbeke, Lander Beckers (MC4) en ikzelf (Denis Hoste) vrijdag 24/10 laat in de auto om de nacht door te rijden en de zaterdag om 8u ’s ochtends onze wagens aan de beroemde Fessura Kosterlitz te parkeren. Die hadden we vorig jaar al geklommen, dus na even te slapen in de auto’s staan we om 12u ’s middags op om ook de eerste dag al wat te klimmen. We gaan naar een single pitch gebiedje genaamd Droide, waarvan na de aanloop bleek dat helaas vele trad lijnen behaakt waren. We hadden toch ons metaal mee en kropen gewoon in de lijnen die we zelf konden afzekeren. Ondanks de soms overtollige haken in routes die perfect zelf af te zekeren zijn, zeker een aan te raden sector. Enkel de chauffeurs gaan naar Droide, onze benjamins Sebastiaan en Lander hebben heel de rit kunnen slapen in de auto en gaan al meteen de eerste dag multipitchen en hun cruxlengte in Totem Bianco blijkt meteen een beauty.

Friedemann is blij het einde van de diedre bereikt te hebben in Droide

Denis in de prachtige barst Las’Landra

Die avond merken we dat het redelijk koud wordt in de vallei eens de zon ondergaat, maar gelukkig hebben we genoeg kaarsen en donsjassen mee om ons van de vrieskou niets aan te trekken. Het wildkamperen geeft een extra dimensie aan de trip: overdag rijten we de handen open op de graniet, ’s avonds genieten we na met al dan niet zelf gebrouwen bier en plannen maken voor de volgende dag onder een prachtige sterrenhemel.

Prachtige sterrenhemel

Gezellig wildkamperen

Na dat eerste dagje single-pitchen in Droide, wordt het tijd voor het echte werk en kruipen we in de langere routes. De cordées blijven doorheen de week zowat merendeels dezelfde, en volgende routes worden geklommen:

Dag 1:
single-pitchen op Droide
Sebastiaan & Lander: Parete del Disertore, Totem Bianco (6c+ max)

Dag 2:
Denis & Friedemann: Sergent, Bertotti-Palmisano (6b+ max)
Jeroen & Kristof: Sergent, Crollo dell’ Impero Nero (6b+ max)
Sebastiaan & Lander: Sergent, Jedi-Master (6c+ max), niet volledig, teruggekeerd

Jeroen in een dallige dulfer in Crollo dell’ Impero Nero

Denis in een dakbarst in Bertotti-Palmisano

Dag 3:
Denis & Friedemann: Caporal, Diedro Nanchez (6b max)
Jeroen & Kristof: Il Volo Del Gipeto, (6b max)
Sebastiaan & Lander: Sole D’Autunno (6b+ max)

Sebastiaan en Lander toppen uit op Solo d’Autunno

Denis met al wat gaz onder hem in Diedro Nanchez

Dag 4:
Het was wat kouder de vorige nacht en we moesten wat extra alcohol drinken om warm te blijven. Veel topo-lezen komt er niet aan te pas en niemand heeft er precies een probleem mee om eens wat uit te slapen. We gaan opnieuw een dagje single-pitchen, met een zwaar hoofd van de avond voordien. ’t Is à l’aise à la falaise, en dat moet ook eens kunnen.

Dag 5:
Denis & Jeroen: Sergent, Nulla Sfugge (6a+ max) en Sorci Verde (6c+ max)
Friedemann & Kristof: Sergent, Nulla Sfugge (6a+ max) en deels Sorci Verde
Sebastiaan & Lander: Diritto All’ozio (6c max)

Past’em?

Dag 6:
Denis & Friedemann: Torre di Aimonin, Oui On Dance Le Roc (6c max) en opnieuw Sorci Verde (6c+ max) want Friedemann had de cruxlengte nog niet gedaan en Denis wou er opnieuw in.
Jeroen & Kristof: Diritto All’ozio (6c max)
Sebastiaan & Lander: Caporal, Diedro Nanchez (teruggekeerd)

Kristof in Diritto All’ozio

Na 6 heerlijke klimdagen zit de trip er voor enkelen al op, na een lekkere Italiaanse pizza te gaan eten en eindelijk nog eens op een echt toilet te gaan zitten blijven enkel ikzelf en Jeroen nog over.

Dag 7:
Denis & Jeroen: Caporal, combi van Aquila della Notte (7b) en Diedro Nanchez (6b) waardoor de moeilijkste lengte niet geklommen wordt maar wel heel erg mooie lengtes van Aquila gecombineerd worden met de mooiste van Diedro Nanchez.

Jeroen in de combi van Aquilla della Notte en Diedro Nanchez

Dag 8: We klimmen nog een 40m lange barst, een klassieker genaamd Fessura del Tramonto (niet moeilijk maar wel heel mooi jammen over de hele lijn) nadat we eerst nog een halfuur verkeerd gelopen zijn door koeienvelden en koeienvlaaien. Die dag vertrekken we naar huis en het is al redelijk laat wanneer we door Luxemburg rijden en we besluiten de auto aan de kant te zetten. De dag erop zijn we toch in Luxemburg en maken we nog een kleine detour via het klimgebied Berdorf, waar we ook nog wat klimmen op nuts en friends.

Dat het gebied Valle dell’Orco een dikke aanrader is, daar maak ik geen woorden meer aan vuil. De mooiste multipitches van deze trip vonden wij de combi van Aquila della Notte en Diedro Nanchez en de (ondanks lange aanloop) 6c multipitch genaamd Diritto All’ozio. Ook de 4e lengte van Bertotti-Palmisano, een heerlijke overhangende barst is een pareltje, maar om enkel daarvoor ook de andere 6 lengtes erbij te nemen vonden wij nu ook weer niet zo speciaal.

Al bij al een zeer geslaagde week en hopelijk is dit de voorbode van een jaarlijks terugkerende tradclimbing-meet, eind oktober. Volgend jaar misschien eens naar een andere locatie?

Mallos de Riglos

19 dinsdag nov 2013

Posted by Denis Hoste in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Carnavalada, Denis Hoste, Fiesta de los Biceps, Jan Vincke, Jasper Court, Linus Lapidaire, Malles de Riglos, Pison, Riglos, Visera

Na enkele kletsen gekregen te hebben in Valle dell’Orco door nog wat onwennig te zijn in het jammen, besloot ik (Denis Hoste) nog éénmaal te gaan knallen voordat ik met mijn neus de boeken in moet duiken en mij moet focussen op mijn examens. In november is het weer in veel klimgebieden al te koud of te nat maar 1 gebied schoot mij snel te binnen: Riglos! Al vanaf het eerste jaar dat ik begon met klimmen was ik op het internet Riglos tegengekomen (en de beroemde route La Fiesta de los Biceps), en met recente feiten zoals Honnold’s onsight free solo van diezelfde route was Riglos nooit ver uit mijn gedachten. Warm genoeg zou het daar wel zijn. Maar droog? Riglos bestaat uit enkele conglomeraat-torens, waarvan de bekendste de Pison en de Visera. Die laatste trekt klimmers van over de hele wereld vanwege zijn oostwand met immense overhang. Ze is 275m hoog, maar hangt (afhankelijk van je bron op het internet) 60m tot 90m over wat ervoor zou moeten zorgen dat de wand zelfs bij de ergste stormbuien niet het kleinste beetje nat wordt. Het leek me de ideale novemberbestemming.

Mallos de Riglos, met het dorpje links onderaan in beeld, en de twee meest prominente wanden (links de Pison-toren en rechts de overhangende Visera-wand) © Denis

Een partner had ik snel gevonden. Linus Lapidaire zou me vergezellen en na een datum te hebben uitgekozen hadden we snel vliegtickets en een huurauto voor 4 dagen Riglos geboekt. Later hoorden we in de klimzaal dat Jasper Court en Jan Vincke tijdens dezelfde week aanwezig zouden zijn. Het zou nog gezellig worden in die refugio!

Woensdagavond vlogen we op Barcelona en reden we de nacht in om wakker te worden met een schitterende hemelsblauwe lucht, aangename temperaturen en wauw, wat een wanden stonden daar voor ons! Vlug een ontbijt gaan halen bij de zeer goedkope lokale bakker (helaas met ontbijtkoeken naar waarde geprijsd), en dan de gordel aan om te knallen. Waarom opwarmen, dachten we, en meteen liepen we via de korte approche aan naar het hoofddoel van de reis: La Fiesta de los Biceps!

La Fiesta de los Biceps is de meest linkse route op de topo en dé klassieker van Riglos © Denis

Het eerste deel van de wand is slechts licht overhangend en pas vanaf de tweede helft merk je hoe absurd de wand leunt. Je klimt op vreemde, grote keien die vast gecementeerd zitten in de wand: precies een patattenveld. Het is een klimstijl die je doet denken aan de zaal: verre passen sleuren op goede grepen.

Na de 6a+ en de 6b+ waren we opgewarmd en schotelde de wand ons de eerste 7e graads lengte voor. Het was Linus zijn beurt om op kop te gaan en hij klom de 7a vlot à vue. Ik volgde en klom met de nodige moeite maar toch vrij doorheen de crux van de lengte, om dan het vel van de beer te vroeg te verkopen, mij al boven te achten en met een te nonchalante pas naar een slechte greep aan de voorlaatste haak mijn à vue te verkloten. Toeme! Gevallen in het hoofddoel van de reis! Maar erg vond ik precies niet. Ik voelde dat er meer in zat en ik zou nog kansen krijgen. Zeker nu de overhangende lengtes voor de deur stonden, was ik aan het popelen om eraan te beginnen. We klommen vlot doorheen de 4 volgende lengtes en al snel stond weer een 7a voor de deur. De stijl van klimmen was duidelijk; patattos trekkos doorheen de overhang, tot de voorarmen harder waren dan de rots die ze vasthielden en dan maar schudden met die handjes! Ik hoorde het Regi al zeggen. Rusten was noodzakelijk, waar mogelijk. Vol goede moed begon ik aan de volgende 7a, en nu waren de rollen omgekeerd: Linus had iets te weinig met de handjes geschud en viel, maar ik kon de lengte vrijklimmen.

Jasper en Jan klimmen Via de Naturaleza Salvaje (7b max, 6c obl.), ook op de Visera, wat ervoor zorgt dat we ze in de bovenste helft van de route kunnen zien. We klimmen zelfs dicht bij elkaar en onze routes delen een relais. We kunnen elkaar niet verstaan door de wind, maar trekken foto’s van elkaar.

Linus klimt vlot de derde lengte van Fiesta voor, en de overhang op het einde ziet er absoluut nog niet indrukwekkend uit. It’s all about perspective! © Denis

Linus klimt vlot de derde lengte (7a) van Fiesta voor, en de overhang op het einde ziet er absoluut nog niet indrukwekkend uit. It’s all about perspective! © Denis

Ik klim de 4e lengte voor, links zie je Jasper en Jan door het grote dak klimmen © Linus

Linus zekert mij doorheen de laatste 6b+ lengte, door de vallijn van het touw wordt duidelijk hoe hallucinant de overhang is! In de verte zie je Jan en Jasper © Denis

Door het gebrek aan regen spoelt de pof niet weg © Jasper

We verzamelen goed wat airmiles onder ons gat :) © Linus

Linus is bezig met patattos trekkos door de 6c © Denis

Terwijl Linus relais maakt hijsen Jan en Jasper zich over de rand van de Visera © Denis

Die avond zitten we met ons vieren na te genieten van de klim en van een goedkope maar zeer lekkere maaltijd in de lokale bar El Puro met de nodige vino rosso. Jan en Jasper zitten hier al een paar dagen en we vragen hen welke route ze ons aanraden. Beiden klommen we in Fiesta een 7a à vue en nu we weten waar we ons aan kunnen verwachten en wat voor stijl het hier is willen we wel nog een stapje moeilijker gaan. Zij stellen ons La Carnavalada voor, 7a+ max en omdat deze op de Pison ligt zijn de patatten iets kleiner en de route bijgevolg iets ‘technischer’, als je dat woord al mag gebruiken in Riglos.

Carnavalada is de paarse lijn, de tweede van links © Denis

Vanwege de gezellige avond en korte approches slapen we wat uit en treuzelen we iets te veel de volgende ochtend. We beginnen uiteindelijk pas laat aan de route, maar meteen amuseren we ons. Na een start door een dakje zijn de lengtes van deze route op de Pison iets verticaler, wat handig is want we voelen ons wat stijf na de overhang van gisteren. Na 3 lengtes komen we aan de eerste 7a+. Linus klimt deze voor en topt ze mooi à vue! Ik volg en ook voor mij gaat de lengte er zonder vallen of blokjes aan, al kom ik goed verzuurd aan de relais toe. Daarna start ik in de tweede 7a+ en deze lukt ook à vue, en Linus knalt er ook door! Dan is het kruid wel op en zien we nog goed af in de laatste twee lengtes. De 3 laatste lengtes van Carnavalada zijn gegolfd, wat ze zeer discontinue maakt. Je klimt iedere keer opnieuw een boulder door een dakje van 2 meter, waarna je weer handsfree kan rusten om het volgende dakje aan te vallen. En er kwam precies maar geen eind aan de dakjes!

Linus klimt voor in de eerste 7a+ © Denis

Eenmaal op de top besluiten we dat die tweede 7a+ toch wat gemakkelijk was voor het niveau, en we vinden in de lokale bar ook een andere topo terug die de lengte afquoteerd naar 6c+ wat ons terecht lijkt. De voorlaatste lengte wordt dan ook opgewaardeerd naar 6c+, ook correct lijkt ons.

De late, luie start van de dag zorgt ervoor dat we een prachtige zonsondergang meemaken van op de top van de Pison, waar we nog goed wat kijken naar de grote gieren waarmee het gebied vol zit. Ze zijn immens en passeren langs je op slechts enkele meters van de rots terwijl je aan het klimmen bent. Het ene moment een schitterend zicht, het ander moment vervloek je de beesten als je weer maar eens met je hand naar een greep tast en vol in de gierenstront grijpt. Dan komen de koplampjes boven voor de afdaling. De Pison heeft een vreemde rappellijn, die uitgebreid staat uitgelegd in de lokale topo maar die wij vanwege de vino rosso de avond ervoor niet bekeken hebben. Voor de afdaling zoek je het eerste rappelanker, waarna je één of twee rappels doet, 20 à 60m moet wandelen met opgeschoten touw en klauterend door struikjes de volgende rappelrelais moet zoeken, en dat zo’n vijftal keer herhaald. Later krijgen we complimenten van Jasper: hij volgt onze lichtjes vanuit het café en vindt dat we de afdaling van de Pison minstens even snel deden als zij, maar zij kenden de afdaling al van eerdere beklimmingen en deden hem niet in het donker. Niet alleen Andreas Klein vindt dus dat we snel rappelen 😉

de zonsondergang van op de Pison © Denis

Jan en Jasper klommen nog een grote klassieker van het gebied: Murciana (6c max, 6a+ obl), ook op de Pison. Die avond neemt Jasper ook afscheid van de groep, hij neemt de trein naar het zuiden om nog een tweetal weken te klimmen. Jan blijft nog een dag langer bij ons.

De volgende dag staan we op met regen, en het is ook een pak kouder. We hadden gepland om Murciana te doen, de lijn van Jasper en Jan de dag ervoor die ook wat minder moeilijk is zodat onze stijve armen wat zouden kunnen ontstijven en we de laatste dag nog zouden knallen. Murciana ligt echter niet in de overhang van de Visera maar op de Pison en is dus onzeker in de regen. We besluiten een dagje te gaan sportklimmen. Riglos zal nooit een groot sportklimgebied worden maar we vinden toch een schone lengte. Als na 4 sportroutes de hemelsluizen volledig opengaan zijn we blij met onze keuze en het feit dat we niet halverwege een wand hangen.

Voor de laatste dag is er ook wat regen voorspeld, maar we hebben een mooie lijn door de overhang van de Visera gepland. Zulu Demente, 7a+, 6b obl. Het internet en de lokale klimmers garanderen ons dat de Visera perma-droog is en dat je bij regen beschut zit. We gaan vroeg slapen, de wekker staat om 7u30 want we moeten onze vlucht terug naar België halen de volgende dag en genoeg tijd hebben om te klimmen.

We wandelen aan en staan voor een kurkdroge route… in onze dromen! In werkelijkheid staan we op en regent het 10 keer harder dan voorspeld. Als we uitchecken uit de refugio kijken dezelfde mensen die ons gisteren garandeerden dat de route droog zou liggen, ons nu aan alsof we gek zijn omdat we in dit weer onze gordel en helm aan hebben. Los Belgas loco, horen we zeggen, en al begrijp ik niet veel Spaans, daar kan ik wel iets uit opmaken. Een kwartier later staan we doorweekt aan de voet van de route en die ligt helaas kletsnat. De eerste drie lengtes zijn niet afgeschermd van de regen, die met een harde wind tot op onze route waait. Door het dak ligt alles natuurlijk droog maar dan moeten we eerst zo’n honderd meter door nattigheid klimmen… Ai, onze laatste dag in Riglos eindigt in mineur! We gaan nog op zoek naar andere multipitches, maar zowel Via de Naturaleza Salvaje als Supercrack liggen volledig nat voor de eerste 100m. Linus gaat nog wat gaan sportklimmen maar ook daar ligt veel nat en helaas druipen we af uit Riglos met goesting om nog te knallen, maar het weer dat niet meewerkt. Even overwegen we nog om langs Margalef te rijden, maar dan moeten we wat omrijden om daar nog een tweetal uur te zijn, amper de moeite om de gordel aan te doen. We komen een paar uur te vroeg aan in Barcelona, maar kunnen dan nog wat rondkijken.

Als helmen drijven op een halve meter water, weet je dat het knalcondities zijn! © Denis

Al bij al een zeer geslaagde trip, al eindigt ze met de laatste dag in mineur. Ik denk dat ik ooit wel nog eens terugga, al vind ik Riglos wel een gebied waar je niet voor twee weken naartoe moet gaan. Bijna alle routes zijn in dezelfde stijl en die zou mij na meer dan een week toch snel beginnen vervelen. De routes zijn ook wat softer gequoteerd dan wat we in België gewend zijn maar de klimstijl is nu eenmaal ook zeer logisch. Maar het is een unieke manier van klimmen waar iedereen wel kan van genieten!