Donderdag dus ingestegen naar de rifugio Vittorio Emmanuele, onderaan de Gran Paradiso. In de namiddag geef ik een les over de bloktest onderaan deze wand. Eerst vroeg ik wat ze van de wand vonden, hoe steil die was en of ze gevaarlijk leek of niet. De antwoorden variëerden wat, maar we waren het allemaal over eens dat de wand steiler was dan 30° en dat de geul rechts mogelijk ongunstig was door zijn vorm. Daarna deed ik een bloktest en de bevindingen waren dat er een lawine kon afgaan bij een grote belasting (bijvoorbeeld een groep skiërs zonder tussenafstanden). Daarna groef iedereen in een verschillende expositie een bloktest. Toen we bij de blok van Steve kwamen, toevallig in de geul rechts, WOEM! brak de hele wand boven ons los. We kwamen er met de schrik vanaf, maar aanzetting op afstand is dus geen mythe. En de bloktest was correct, want we hadden met onze groep een grote belasting veroorzaakt.

Vrijdag vertrekken we vroeg met enkele groepjes naar de 4061m hoge Gran Paradiso. De noordwand konden we wel vergeten door het lawinegevaar en de extreme koude. Al de tweede keer deze winter heb ik het ijskoud op een berg in onze Alpen, terwijl het op Antarctica nooit zo extreem was. Samen met enkele bekenden voor MC, Steve Geerts, Peter Verswijveld en Filip Blommaert bereiken we de top, waar een madonna staat te bevriezen. De laatste hellingen zijn steil en verijsd, de messen zijn onontbeerlijk. De koude is niet te harden en we hebben allemaal last van bevroren vingers.

Jammer genoeg waren we niet alleen die dag, er waren nog een vijftigtal “burgers” onderweg. Gelukkig waren we bij de eersten om de smalle topgraat te beklimmen. Een groep Fransen van ruim 30 personen mèt gidsen, was de hele tijd zonder tussenafstanden onderweg, onbegrijpelijk met deze lawinegraad in hellingen steiler dan 35°. Die Franse gidsen, ik zal ze nooit begrijpen…
De bovenste stukken waren weliswaar verijsd, maar enkele prachtige poederhellingen boden compensatie voor de geleden kou.

1300m pure fun in amper een half uurtje, snel iets eten in de hut en dan weer, gedeeltelijk door een bos, naar beneden. Het mooie weer was van korte duur, sinds zaterdag is het weer aan het dumpen (!). Na een halve dag poederen organiseer ik een lawine-oefening met evacuatie. Drie lawineslachtoffers moeten opgespoord worden, verzorgd en naar onder gebracht, want de helicopter kan in dit weer niet vliegen. Er wordt erg vlot gewerkt en binnen een half uur zijn de drie “slachtoffers” geborgen en 1000m naar beneden gebracht. Oefening baart kunst.

Momenteel is het weer waanzinnig aan het sneeuwen, dat beloofd voor morgen. Ongeloofelijk dat het nu al dagen aan een stuk aan het dumpen is, met elke dag weer een vers pak wit goud. Maandag en dinsdag is er weer een korte periode mooi weer voorspeld. Het plan is om de Monte Rosa te beklimmen, af te dalen naar Zermatt en dan weer over de col naar Breuil.
Ciao, Sanne