• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Tag Archief: Bigwall

Kyrghystan Climbing: about Perestroyka and Glasnost (Part IV)

21 woensdag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 3 reacties

Tags

Ak-Suu, An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Pamir Pyramid, Perestroika crack, Quinten Mattens, Russian Tower, Sanne Bosteels

Pic Slesova (aka Russian Tower and the Pamir Pyramid ©Sanne

Pic Slesova (aka Russian Tower) and the Pamir Pyramid ©Sanne

Na het succes met de beklimming van Asan nemen we enkele dagen vakantie in BC. Dagboek bijschrijven, kleren wassen, het thuisfront eens bellen, zonnen, boeken lezen en spelletjes spelen. Het mag ook eens echt vakantie zijn. Met het stuk afgesneden haulline installeren we een touwbrug (tyrolean) over de rivier. Lander, die voortdurend met teveel energie zit, loopt de zes kilometer om. Verder laden we alle batterijen op, zowel de echte batterijen als de onze. Er rest ons nog ruim 10 dagen en we maken al snel weer plannen om nog een grote beklimming te ondernemen. De voet van Quinten blijft slecht en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal genezen. Niels voelt er niet veel voor om nog voor te klimmen in dit moeilijke terrein en stelt zichzelf voor als ondersteunend expeditielid. Verder gaat de diarree nog af en toe rond in de groep, alleen An en ik blijven hiervan gevrijwaard, misschien zijn we door onze reizen in notoire landen als Pakistan wel resistent geworden 😉

IMG_6461

Urgent delivery in BC, otherwise we would have had to cancel the expedition

IMG_6434

Hoe dan ook, we vormen een team van vier klimmers en Quinten en Niels worden noodgedwongen “logistic team”. Samen vertrekken we naar de nabijgelegen Ak-Suu vallei, de vallei van het propere of witte water. Je kan in 2 tot 3 uur van Kara-Suu BC to Ak-Suu BC lopen, maar we zijn zwaar geladen met eten en klimgerief voor enkele dagen grote wanden klimmen in Ak-Suu; we doen er vier uur over en door de hitte zijn we kapot als we in Ak-Suu aankomen. In de vallei is er een hittegolf, waar het 40°C zou  zijn, gelukkig zitten we hier op 3000m wat frisser, maar het is nog steeds tegen de 30°C aan.

IMG_6490

On the road to new adventures in Ak-Suu valley ©Sanne

IMG_6507

Ak-Suu valley, a new playground ©Sanne

In Ak-Suu BC woont een Kirgizisch gezin boeren, die er een enorme kudde schapen en een hoop koeien houden. Ze leven erg eenvoudig, tussen enkele enorme boulders. De enkele klimmers die we hier tegenkomen zijn een team Russen uit Wladiwostock en drie Polen, die onze Tim De Dobbeleer blijkbaar goed kennen. It’s a small world after all. Het is moeilijk om hier een vlak plekje te vinden om ons tentje op te zetten, er is amper schaduw, het ligt overal vol met koeien- en schapenstront en bronwater is twintig minuten lopen. Kortom, het is niet zo’n aangenaam BC als dat van Kara-Suu en we zijn blij dat we voor dat laatste BC gekozen hebben voor het gros van ons verblijf.

IMG_6521

Local farmer family ©Sanne

IMG_6555

ABC in Ak-Suu valley ©Quinten

Maar dat wordt goedgemaakt door het grote aanbod aan enorme granieten pieken. Vooral de indrukwekkende Pic Slesova, in het westen beter gekend als Russian Tower, domineert de vallei. Ons plan is om op deze berg de bekende Perestrojka crack te beklimmen, volgens iedereen die hem beklommen heeft een van ’s werelds mooiste rotsroutes. Goed voor 24 touwlengtes, doorlopend 6a-6c crackclimbing, met twee sleutelpassages 7a/7b. Een ambitieus project, we plannen om op R4 en R13 te bivakkeren en waarschijnlijk een derde nacht op R13 bij de afdaling. We willen dit zo licht mogelijk doen, met twee cordées die elk een kleine haulbag of rugzak meenemen met daarin het minimum bivakmateriaal, eten en drinken. Maar daarnaast moeten we nog een massa friends meenemen, vooral de grote maten. Terwijl Niels en Quinten water gaan halen, bereiden we ons materiaal zo goed mogelijk voor en omdat we niet zoveel gevriesdroogd eten meer hebben, willen we dezelfde namiddag nog instijgen en klimmen naar R4. Toch weer zwaar geladen beginnen we met een eveneens zwaar gemoed aan wat ik achteraf de smerigste instijg allertijden zal noemen.

IMG_3709

The most terrible approach ever ©Sanne

Want dat blijkt het grootste nadeel te zijn aan deze mooie route. We moeten 500Hm omhoog ploeteren over een 30° steile puinhelling, variërend tussen klein en los gruis waarbij je drie stappen moet zetten om er één vooruit te komen, tot enorme blokken die wankel op elkaar balanceren en waar je zo een been kan breken of verpletterd kan worden. Wanneer we twee uur aan het ploeteren zijn, begint het te regenen en komen we twee Russen tegen die aan het afdalen zijn. Volgens hen wordt het twee dagen slecht weer. Balen dus. We dumpen ons materiaal onder een grote boulder, halen onze slaapzakken weer uit de bagage en dalen noodgedwongen weer af. Tegen de tijd dat we weer beneden zijn, afdalen blijkt zelfs nog lastiger dan stijgen door dit klote terrein, houdt het op met regenen en klaart het weer op. Hebben we ons dan weer laten vangen door het weer?

The Russian Tower with Perestroyka crack ©Sanne

The Russian Tower with Perestroyka crack ©Sanne

Gelukkig is Viktor in de tussentijd langsgekomen met extra eten en we kopen ook nog wat brood bij de boeren, want anders hadden we tekort aan eten om het hier een paar dagen uit te houden én de beklimming te realiseren. We hebben maar één tentje mee, wie niet in de tent slaapt, zoekt zo goed en zo kwaad mogelijk een vlak bivakplaatsje. ’s Nachts komt de hond van de boeren kwaadaardig tegen de bivakeerders blaffen, maar er wordt gelukkig niet gebeten.

P4810, 1000years of Russian Christianity and Kurtyka  as seen from the east ©Sanne

P4810, 1000years of Russian Christianity and Kurtyka as seen from the east ©Sanne

’s Morgens is het prachtig weer en de stemming geraakt bedrukt. Gisteren zijn we niet alleen omwille van de regen teruggekeerd. De loodzware instijg, het vooruitzicht om weer een paar dagen zwaar af te zien door toch met meer water en materiaal te sleuren dan we zouden willen en niet te vergeten de vermoeidheid van de afgelopen weken, maakten evenzeer deel uit van het beslissingsproces. Waarom pakken we het niet wat rustiger aan en doen wat haalbaarder beklimmingen waar we tenminste wat van kunnen genieten? Stom dat we dat gisteren niet konden toegeven. Dan hadden we vandaag met dat mooie weer een wellicht leukere beklimming kunnen doen. We houden het nodige overleg en beslissen voor een bescheidener aanpak.

Considering new options in ABC ©Lander

Considering new options in ABC ©Lander

Om het weinige resterende eten te sparen, keren Niels en Quinten alvast terug naar Kara-Suu BC. We spreken af dat ze ons over twee dagen weer komen ophalen om het materiaal mee te helpen dragen. Nicolas, Lander en ik gaan met hangende schouders weer die ellendige puinhelling omhoog om ons materiaal weer terug te halen. An zorgt voor water en wat vers eten van bij de boer. Het is niet echt een rustdag dankzij de paar uur zwoegen op die ellendige puinhelling, maar in de namiddag kunnen we toch de nodige rust tanken. Voor de volgende dag maken we twee klimteams, Nicolas en Lander, An en ik. Van de Polen kunnen we een kleine geplastificeerde topo lenen, met een vage lijn van 14 touwlengtes op een voortop van Slesova, die we little Russian Tower noemen. De echte naam van de berg en de route vinden we pas achteraf terug in een kopie van het AAJ.

IMG_3748

Climbing the Pamir Pyramid, ABC somewhere in the green below ©Sanne

De ochtend van 2 augustus ontbijten we om 0600Hr en met een interval van een half uur vertrekken we naar de start van de route. Nicolas en Lander beginnen als eerste cordée en starten aan een cairn, waar een lijn van opeenvolgende platen en barsten naar een terras 60m hoger leidt. Daar vinden ze geen zoals op de topo afgebeelde spits en moeten al meteen op het maximum van het touw een geïmproviseerde relais bouwen. An en ik volgen en vinden deze eerste lengte alvast moeilijker dan de aangegeven 6a+. Lander klimt de tweede lengte, in het verlengde van de eerste en vindt nog steeds geen relais. Dit klopt niet en pas dan zie ik rechts van ons de eerste relais. An en ik kunnen er nog naar toe klimmen en vinden zo de juiste lijn. Nicolas en Lander gaan noodgedwongen verder met hun variante Beckers-Mys. Na vijf lengtes komen we weer even samen, waarna ze weer verder gaan met hun variante 😉 Na de zevende lengte klimmen we allebei uit de topo en volgen een gigantische hoekversnijding met mooie barsten, waar we weer helemaal geen teken van eerdere beklimmingen tegenkomen.

Great climbing on the Pamir Pyramid ©Sanne

Great climbing on the Pamir Pyramid ©Sanne

Op dit moment barst er enkele kilometers naar het zuiden een onweer los en dit brengt de nodige stress met zich mee. Rappelen is hier geen goede optie, dus we moeten maar zo snel mogelijk doorklimmen. Het klimmen is continue in de moeilijkheidsgraad 6a-6b maar met zeer goede rotskwaliteit. Na vier lange lengtes besluiten we om een grote overhang te vermijden en klimmen links weer de graat op. Hier vermoeden we weer op de juiste weg te zitten en er volgt een zeer mooie lengte 6b langs een micro schelp, waar we geen beveiliging in kunnen steken en die zo dun is dat hij elk moment lijkt te kunnen breken. Twee lengtes verder en na 9 uur klimmen zijn we op de top van de Pamir Pyramid (3700m), waar we tegelijkertijd op R4 zijn van Perestroika crack. Zo hebben we die toch eens van dichtbij gezien. Het onweer is op een kilometer van ons blijven hangen en we komen er goed vanaf.

Nicolas on the summit of the Pamir Pyramid ©Lander

Nicolas on the summit of the Pamir Pyramid ©Lander

Rappeling of the Pamir Pyramid, below Slesova ©Sanne

Rappeling of the Pamir Pyramid, below Slesova ©Sanne

Nu moeten we nog vier lengtes rappelen om weer op de gehate puinhelling uit te komen en om zo verder af te dalen. Die vier rappels verlopen allesbehalve over makkelijk terrein en de versleten touwtjes over grote blokken geven weinig vertrouwen. Het wordt ons nogmaals duidelijk dat de totale approche voor Perestroika crack een ellendige onderneming is, zeker met materiaal. We zijn eigenlijk wel blij dat we uiteindelijk niet voor deze geëngageerde beklimming gekozen hebben. Moe maar voldaan na een mooie beklimming van toch 700m, genieten we van een smakelijk avondmaal van restjes in ons kleine kamp in Ak-Suu.

Traffic jam on the bridge ©Sanne

Traffic jam on the bridge ©Sanne

De volgende ochtend staan Quinten en Niels al weer vroeg bij ons, ze hebben de tijd tussen Kara-Suu en Ak-Suu scherpgesteld op anderhalf uur. We moeten nog ontbijten, maar breken dan op en keren samen terug naar onze geliefde Kara-Suu vallei. Niels wil nog proefondervindelijk uitzoeken of gewoon de vallei uitlopen en de volgende weer in korter is dan de shortcut over de col tussen de twee valleien. Als hij een uur later in BC aankomt dan de rest, is dit wetenschappelijk onderzoek ook weer afgerond. Een shortcut is en blijft korter. Wanneer we terug in BC zijn, blijken alle andere expedities vertrokken te zijn. Er zijn wel 2 Oekraïners bijgekomen, oude mannen met een buikje. We vragen ons af wat die hier komen doen, dat kunnen toch geen klimmers zijn?

Yellow wall is still lurking ©Sanne

Yellow wall is still lurking ©Sanne

Het is weer eens tijd voor een goede rustdag in BC, zonnen, luieren, kleren wassen, dagboek bijschrijven. Overdag komt een groep Spaanse trekkers aan in BC, met hun begeleiders van Ak-Sai travel. Het zijn wat oudere mensen, in de zestig schat ik en er wordt hun wijsgemaakt dat ze in Ak-Suu BC zijn. We zeggen maar niets. Wanneer ze verderop de vallei in lopen om de grote wanden te bekijken, blijven hun begeleiders achter en ik wordt nog bij hen uitgenodigd voor een “little one”. Er zijn blijkbaar heel wat spanningen in deze groep, hun kok wordt er wanhopig van hun eisen, wel zout, geen zout, “tortillas de patatas” en andere onzin. Blij dat wij zo een goede verstandhouding hebben met Viktor en Omurzak. Rond de middag lunchen ze bij ons, waarna ze weer vertrekken uit de vallei.
Lander kan niet stil zitten (wat een verrassing ;-)) en ik stuur hem erop uit om met onze laatste 6 spits nog wat sportklimroutes te boren op ons klimtuintje. Nicolas helpt hem daarbij en ze maken drie routes, de namen staan gemarkeerd onderaan de rots. Volgens hen varieert de moeilijkheidsgraad ergens tussen 5c en 6a, een paar dagen later zullen we dat wel eens verifiëren. Eén van de twee oudere mannen blijkt ene Mstislav Gorbenko te zijn, de man die in de jaren tachtig hier vele routes geopend heeft, waaronder Alperin. Hij vindt het maar niks dat we er een mooie afdaalroute geboord hebben. Ze zijn hier op vakantie en daarom doen ze nog even de Russiaev route op Asan, een Russische 6A.

Asan northwest face topo

Er blijven nog enkele dagen over, als we nog iets willen klimmen, zal dat best de volgende dag zijn. We hebben nog een eitje te pellen met die 7a offwidth in de Diagonal op Yellow Wall. Dat wordt ons project voor de volgende dag, met twee cordées van twee. Ik had deze expeditie nog niet met Nicolas geklommen en we maken een cordée, Lander zal met Quinten (die wat gefrustreerd begint te geraken door zijn kapotte voet) een team vormen. ’s Avonds maakt Viktor frieten met mayonaise en daarna wordt het nog gezellig aan het kampvuur, met de pintjes die samen met de Spanjaarden aangekomen zijn.

Our fast and convenient bridge ©Nicolas

Our fast and convenient bridge ©Nicolas

Om 0600Hr ’s ochtends heb ik niet veel zin om op te staan en denk zelfs bij mezelf “Verdomme, het is mooi weer!”. Maar nadat we de rivier snel overgestoken hebben via onze Tyrolean en het prachtige landschap zich voor ons ontvouwt, krijgen we er allemaal weer zin in. Na amper 40’ instijg staan we aan de start van de route. We zijn een uur later opgestaan dan de vorige keer en beginnen een uur vroeger aan de beklimming. Die gaat ook bijzonder snel en vlot, de eerste lengtes zijn al heel wat minder nat dan drie weken geleden. Na de derde lengte weerklinkt een enorm gedonder en geraas. Er vindt een enomre steenlawine plaats in de noordwestwand van Kurtyka. De lawine komt tot aan de plek waar de Spanjaarden precies een dag geleden nog geweest zijn, die hebben dus een beetje geluk gehad. De stofwolk is enorm en omhult de hele vallei. Achteraf hoor ik van An en Niels dat ze dachten dat dit mist was.
Rond 1100Hr zijn we al aan het begin van de sleutelpassage.

IMG_3798

Nicolas climbing the crux (7a) of “Diagonal” ©Sanne

IMG_3806

Nicolas squeezing through some awkward climbing ©Sanne

Nicolas krijgt de eer en worstelt zich door de moeilijke lengte, die ons vooral op het einde, na ruim 50m moeizaam klimmen nog een lastige wrijvingspassage voorschotelt. Ik klim na met de rugzak en moet noodgedwongen buiten de barst klimmen, wat het nog eens extra moeilijk maakt. Hetzelfde geldt voor Quinten, nadat Lander ook zijn portie voorgeklommen heeft. Quinten klimt overigens de hele route op zijn D-schoenen, alleen voor de 7a doet hij even zijn klimschoenen aan. Na deze ene moeilijke lengte, verloopt de rest van de route door vijfdegraads lengtes en om 1400Hr staan we al op de top. Daar komt alweer een onweer opzetten en we besluiten om af te dalen langs de rappels van “Everything is normal”. Alleen weten we niet precies waar die beginnen en we klimmen op goed geluk de geul af die in de veronderstelde richting van deze rappels. Nicolas en ik zijn al wat te laag als ik Quinten vraag om hogerop eens te kijken en hij vindt als bij wonder de eerste relais, een spit met een musketon. Volgens de beschrijving in AAJ moet het wel een spit en een piton zijn, maar allez, we wagen het erop.
Nicolas en ik bouwen nog een grote cairn (steenman), zodat de volgende deze rappel wél makkelijk kan vinden. Maar het blijkt allemaal wel te kloppen, de volgende relais is die met de spit en de piton, waarna we in de steile zuidoostwand vlot in 7 rappels weer naar de start van onze route geraken. Als we over de bovenste twee lengtes rappelen, ben ik blij dat Lander en ik hier drie weken geleden niet verder geklommen hebben. Op zich een mooie lijn door grote hoekversnijdingen, maar tjokvol gras en mos. Na een half uurtje terugwandelen en onze Tyrolean, zijn we om 1700Hr terug in BC na een bijzonder vlotte beklimming. Blij dat we dat hoofdstuk ook goed hebben kunnen afsluiten.

Trekking towards paradise ©Sanne

Trekking towards paradise ©Sanne

Die avond komt de Nederlandse expeditie die hier ook een maand gaan doorbrengen aan in BC. Boris, Coen en Wouter zijn moe van de 50km lange trekking, maar er wordt toch al druk informatie uitgewisseld en het is wel leuk om eens met andere klimmers te praten in het Nederlands.
6 augustus, alweer een heerlijk zonnige rustdag in BC. De Nederlanders, die gisteren in het donker aangekomen zijn, vergapen zich aan het heerlijke BC en zijn prachtige omgeving. Wat een mooie plek, wat een lekker eten van die vriendelijk Viktor en oh, er is bier! We wisselen heel wat informatie uit, zij hebben het volledige verslag bij zich van een Nederlandse expeditie in 1992. Roland Bekendam had hun die nog bezorgd en er zitten wat schetsen bij. 21 jaar later is niet alles nog up-to-date. Ze willen bovendien vooral alpiene beklimmingen doen met sneeuw en ijs, maar we wijzen ze erop dat het al weken warm is en dat de condities daarvoor eigenlijk niet meer goed zijn. In de namiddag gaan ze met Lander (die niet kan stilzitten) op verkenning hogerop in de vallei.
Als ze terug zijn, ga ik met Lander nog de nieuwe sportklimroutes uittesten, die hij met Nicolas twee dagen daarvoor gemaakt had. Lander zegt me dat de rechtse route het eenvoudigst is en begin hier dan maar mee. Twee dagen gelden hebben ze die wel geklommen in toprope, maar niet voorgeklommen. De pas tussen de eerste en de tweede haak is zeer lastig op mossige graniet en eigenlijk erg gevaarlijk. Je zou de op de grond vallen als je eruit komt. Ik vind het dan ook geen leuke route, maar we hebben geen spit meer om tussen deze twee haken te zetten. De andere twee routes zijn leuk, je moet zelf nog wat friends steken in de aanwezige barsten. Van links naar rechts:

“Crack-a-nut” 30m 5c (Lander Beckers)
“2 Spit” 30m 5b (Lander Beckers)
“Every beginning starts with an end” 30m 6a (Nicolas Mys)

De Nederlanders komen ook meeklimmen, waarna het alweer tijd is voor het avondeten. Ik had nog graag een laatste route geklommen, maar we hebben geen informatie meer over een route die we in één dag kunnen klimmen. De Nederlanders gaan de volgende dag voor een beklimming van Little Asan en Lander gaat natuurlijk met hen mee.

Coen Pijl climbing little Asan ©Lander

Coen Pijl climbing little Asan ©Lander

Maar de volgende ochtend aan het ontbijt blijken alleen Lander en Coen vertrokken te zijn, de andere twee hebben de ons bekende stevige diarree. We vroegen ons al af wanneer die zou toeslaan bij onze Nederlandse vrienden. We maken er verder een gezellige dag van in BC, morgen moeten we inpakken voor de lange trekking terug naar de bewoonde wereld.

P1000774

The long trek back to reality ©Nicolas

Die trekking zal lang en zwaar blijken, zowel voor ons als voor de pakezels. Het is 50km door droge en dorre valleien. Aan het eind van de trekking worden we door twee auto’s opgewacht, waarna we door een stuk Tadjikistan moeten rijden om uiteindelijk in de buurt van Batken bij mensen thuis te logeren. We kunnen ons nog eens wassen, niet door bij die mensen een douche te nemen (ze hebben hier geen stromend water), maar door in een groot meer te gaan zwemmen.

IMG_6837 IMG_6828IMG_6860Na een binnenlandse vlucht van Batken naar Bishkek, brengen we nog twee dagen door in de hoofdstad, de meesten zijn in hun hotelkamer aan de wc gekluisterd door “terugkeernaardebeschavings-diarree”. Op 14 augustus landen we veilig en wel op Zaventem na een prachtige maand avonturen in Kyrghystan.

©Sanne

IMG_6908 IMG_6888

Advertentie

Kyrghystan Climbing: Grrrreaat succez on Asan (Part III)

18 zondag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alperin, An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Mt Asan, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Quinten Mattens, Sanne Bosteels

An with P4810 and Usen in the background ©Sanne

An with P4810 and Usen in the background ©Sanne

PART III: FINDING THE KEY TO CLIMB ASAN TOGETHER

Tijdens de rustdag op 24/7, bestuderen we nog eens de route en de problemen die we tot dan toe tegengekomen zijn. Het basisprincipe van een MC expeditie is om iedereen op hetzelfde moment op dezelfde top te krijgen. Om Asan samen te kunnen beklimmen, moeten we dat bivak voor 6 personen op R10 kunnen inrichten, om van daaruit naar de top te klimmen en af te dalen. Maar de afdaalroute komt aan de andere kant van de berg uit en dat zorgt voor bijkomende logistieke problemen. Het eerste idee was om het logistieke team niet naar de top te laten klimmen, zij zouden het bivak op R10 opbreken en met het materiaal rappelen. De relais waren tot op R5 alvast uitgerust met twee spits. De vier klimmers zouden dan over de berg klimmen en achteraf zouden we al het materiaal wel komen halen onderaan de route. Maar na het nader bestuderen van de route, blijkt haulen van R6 tot R10 onmogelijk, de relais zijn daar niet geboord en het loopt over steil, maar brokkelig terrein en door vele chimneys.

In blue the chimneys, in red the new direct line with 3 bolt-stations ©alpin.in.ua

In blue the chimneys, in red the new direct line with 3 bolt-stations ©alpin.in.ua

Ik stel een nieuw plan op. Een snel team van 3 klimmers moet vanavond nog instijgen naar R0 en daar bivakkeren. Hun uitrusting moet licht en draagbaar zijn, maar ik wil een tent onderaan de route, want dan hebben we een schuilplaats indien het weer eens begint te regenen. En er moet een boormachine en spits mee om een rechtstreekse lijn te boren tussen R10 en R6. Daarvoor hoop ik met drie touwen toe te komen en dan kan er gejumaard en gehauld worden over de overhangende platen rechts van de brokkelige chimneys van R6 tot R10. Een tweede team van drie man komt dan morgenochtend na om de haulbags tot aan R6 te brengen, waarna we verbinding maken met elkaar en alle uitrusting rechtstreeks over een nieuwe lijn naar R10 gebracht kan worden. Eens met iedereen op R10, kunnen we vandaar uit de top halen met z’n zessen en om af te dalen, moeten we dan een nieuwe rappelroute boren van R15 terug naar R10. Een plan met veel onzekerheden, maar zo gezegd, zo gedaan.

Early morning jumaring up to R5, where the climbing starts again ©Quinten

Early morning jumaring up to R5, where the climbing starts again ©Quinten

Protecting the thin red line against sharp edges ©Sanne

Protecting the thin red line against sharp edges ©Sanne

Die avond stijgen An, Quinten en ik terug in naar het bivak onderaan de route, R0. Als verrassing heb ik stiekem nog een pintje in de rugzak gestoken en een doos Pringles, waarvan we genieten bij de zonsondergang. We staan vroeg op na een onrustige nacht. Elk gerommel van de gletsjer onder ons houdt ons wakker: omdat we onderaan een enorme rotswand slapen, denken we steeds aan steenslag. Na het gevriesdroogde ontbijt beginnen we aan de vijf lengtes jumaren. Onderweg stoppen we onze slaapzakken in de haulbag op R2 en aan R5 gekomen moet ik nog een spit bijboren om de touwen in een betere lijn te krijgen. Het touw dat er nu hangt, schuurt over een scherp randje, erg ontnuchterend. Ik klim L6 voor, een stevige offwidth chimney, waar ik maar net zijwaarts in pas, gevolgd door een dubbele 6c barst. An volgt door de chimney en Quinten jumaart op het tweede touw omhoog met de kleine haulbag op zijn rug. Ik wist dat ik een sterke jongen nodig had voor dit werk 😉

Sanne leading the incredible chimney of pitch 6 ©Quinten

Sanne leading the incredible chimney of pitch 6 ©Quinten

The incredible Quinten ©Sanne

The incredible Quinten ©Sanne

R6 tot R9 verlopen door niet zo eenvoudige chimneys en brokkelige barsten (5c), een grote overhang langs links vermijdend. Quinten en An geraken niet door deze chimneys zonder hun rugzak uit te doen en we verliezen wat tijd doordat we de zakken moet haulen over bepaalde stukken. Ondertussen is het andere team van 3 man al bezig met jumaren en haulen tot R6. Ze nemen ook elk klimtouw mee eens ze er over omhoog gejumaard zijn, want die hebben we nodig voor de verdere beklimming.

DSCN1750

Taking backpacks along seems impossible ©Quinten

DSCN1754

Sanne leading the second crux of the route, pitch 10 goes at 6c ©Quinten

L10 is de tweede sleutelpassage, een vuile en natte overhang, die in een scherpe hoek eindigt op het platform waar we willen bivakkeren (6c). Vooral om de twee naklimmers en hun materiaal hierdoor te krijgen, blijkt moeilijk. Het touw loopt namelijk over een erg scherpe rand. Uiteindelijk laten we wat friends achter, die ik een uur of twee later wel zal komen halen.

fixing

Sanne going down to fix the direct line between R6 and R10 ©Quinten

Op R10 aangekomen, daal ik met drie touwen, de boormachine en enkele spits en maillons terug af, rechtstreeks over de overhangende platen naar R6. Ik wil zeker toekomen met die drie touwen en boor de eerste tussenrelais op 60m, aan een klein platformpje. Dan volgt een spannende en overhangende lengte, vlak boven een enorm dak boor ik de tweede relais en zie 50m onder me de wachtende ploeg op R6. We gaan toekomen! Na het installeren van deze drie vaste touwen, rechtreeks naar R10, komen Lander, Nicolas en Niels omhoog met het zware materiaal. Net voor zonsondergang bereiken alle zes teamleden het bivakplatform op R10, logistieke operatie geslaagd!

Niels doing some hard work on logistics ©Nicolas

Niels doing some hard work on logistics ©Nicolas

Lander jugging up to stay ahead of the sun ©Sanne

Lander jugging up to stay ahead of the sun ©Sanne

We installeren de twee portaledges en een veiligheidstouw en maken het ons zo comfortabel mogelijk. Het weer is gelukkig perfect en na een gevriesdroogd avondmaal, genieten we van de sterrenhemel en de jongens van MC4 van hun eerste nacht in een portaledge. An en Niels slapen op een vlakke richel, er is maar net plaats voor twee personen.

Nicolas enjoying a hot drink @R10

Nicolas enjoying a hot drink @R10

Bivy at R10 ©Sanne

Bivy at R10 ©Sanne

De nacht is afwisselend koud en warm en we worden wakker gehouden door het felle maanlicht. De ochtend is alleszins koud (we slapen op 3900m) en na het ontbijt organiseren we het tweede deel van de beklimming. Vandaag moeten we de top halen. L11 is al meteen een angstaanjagende offwidth, waar alleen friend maatje 6 in past. Lander krijgt de eer en daarna volgen we in het systeem rups, zodat er niemand onnodig voor moet klimmen. We hebben immers te weinig grote friends voor 3 cordées. Ik volg als laatste en boor telkens een geschikte relais om terug af te dalen. De bovenste vijf lengtes zijn immers niet geëquipeerd. Eigenlijk was deze route slechts tot R6 uitgerust met spits op de relais. Na onze passage zal deze route een stuk veiliger zijn om te beklimmen en misschien wordt het wel de klassieke afdaalroute van Asan.

Lander leading the first pitch of the day ©Sanne

Lander leading the first pitch of the day ©Sanne

IMG_3653

An climbing some great granit ©Sanne

P1000628

Gigantic chimneys before arriving to the ridge ©Nicolas

Lander blijft voorklimmen en moet alweer telkens tot op het einde van het touw klimmen om weer relais te maken. Het klimmen is mooi, langs mooie schelpen en barsten, alleen de laatste lengte loopt door koude, natte en overhangende chimneys. We lopen wat vertraging op in deze oncomfortabele passage en ik boor hier geen relais. Ik spot een beter platform meer naar links en besluit daar op de terugweg een geschikte afdaalrelais te boren. Uiteindelijk zijn we op een groot platform aan R15, van waaruit het nog slechts een 30-40’ simultaan klimmen is tot op de top. Het weer is prachtig en niks lijkt ons nu nog in de weg te staan. Alleen Niels wil niet verder, ondanks onze smeekbeden. Hij wil met het oog op zijn bezorgde familie niet meer risico lopen en vindt het beëindigen van de route meer dan voldoende. De top hoeft niet meer.

Niels at his highest point ©Sanne

Niels at his highest point ©Sanne

Met een cordée van drie en één van twee, klimmen we de laatste 150Hm, derdegraads-terrein. Na 80m klimmen moet je zowaar door een tunneltje, waarna we op een vlakker en eenvoudiger stuk graat komen en we zien de top. Hier zetten we een cairn, om de tunnel terug te kunnen vinden.

IMG_3668

Climbing the summit ridge ©Sanne

IMG_3667

Om 1530Hr bereiken we met z’n vijven de top van Asan in perfecte weersomstandigheden en genieten van het prachtige uitzicht op de omliggende toppen. We blijven ruim een half uur op de top en voelen ons uiterst gelukkig met deze prestatie. Ik ben alweer blij dat het gelukt is een hele groep op een moeilijk te beklimmen berg te krijgen, al is het jammer dat Niels niet verder naar de top wou.

P1000656

Topteam!

Om hem niet onnodig ongerust te maken, dalen we weer af tot bij hem, waarna we in twee groepen de vijf rappels terug naar het bivak doen. Het touw blijft maar een keer vasthangen en iemand moet terug omhoog klimmen, maar al bij al verloopt de nieuwe rappellijn erg vlot en direct. Ruim voor zonsondergang komen we voldaan terug op ons comfortabele bivak op R10. Genietend van de zonsondergang eten we ons gevriesdroogd avondmaal. Alleen moeten we het water rantsoeneren en we lijden allemaal wel een beetje dorst. Die nacht slaapt Niels ook eens in de portaledge en ik lig op de smalle richel naar de sterren te kijken. Ik kan de slaap niet vatten van de dorst, maar lig wel na te genieten van de beklimming. Als er een vallende ster is, wens ik ons een veilige afdaling toe.

Coiling the ropes back at our bivy ©Sanne

Coiling the ropes back at our bivy ©Sanne

IMG_3702

Sunset on Pyramidalny ©Sanne

Bij het ontbijt de volgende ochtend genieten we van het gerantsoeneerde water en lessen onze dorst. Daarna breken we ons kamp op en beginnen we aan de afdaling in twee groepen van drie. De eerste groep neemt de grote haulbag en de twee portaledges mee, zodat als die steenslag veroorzaken, er niemand onder zit. Het beste systeem blijkt als volgt te werken: De eerste persoon installeert de rappel en gaat tot aan de volgende relais. Een tweede persoon zet zijn afdaaltoestel op de rappel, maar hangt zich vast onderaan de haulbags en begeleidt de zak over de rots. De haulbag en de tweede persoon worden op de haulline naar beneden gelaten door de derde persoon met een halve mastworp. Op de volgende relais wordt de last overgenomen door een prusik, waarna de haulline weer op een halve mastworp overgenomen wordt. De derde persoon daalt ook af en zo begint alles van voor af aan. Alles verloopt vlot, totdat de haulline op R4 in een diepe barst verdwijnt en we krijgen die er niet meer uit. Snijden is de enige optie en we moeten een nieuwe haulline gebruiken. (De overschot van het vastgetrokken touw gebruiken we later voor de Tyrolean over de rivier aan BC)Verder verloopt de afdaling vlot, alleen het tweede team moet nog eens omhoog om hun vastgetrokken rappel te gaan halen. Maar na twee uur rappelen staan we met al ons hebben en houden terug op de grond. Het is allemaal wat te veel om in één keer mee te sleuren, maar nog een keer die ellendige puinhellingen oversteken zien we niet zitten en meer dan overladen keren we terug naar BC. Niels neemt zelfs twee rugzakken mee, op elke schouder eentje.

The long way down ©Nicolas

The long way down ©Nicolas

IMG_3686

Kyrghystan Climbing: Discovering the rock-hard walls (Part II)

15 donderdag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Quinten Mattens, Sanne Bosteels

approaching new adventures ©Sanne

approaching new adventures ©Sanne

PART 2: A PROPER FLOGGING

Een beetje tegen de zin van Viktor, gaan we de volgende ochtend al op pad voor een eerste beklimming. We willen Little Asan langs twee verschillende routes beklimmen, om al een gevoel voor de rots te krijgen. We hebben geen beschrijvingen, het lijkt nochtans de meest toegankelijke berg van de vallei. Een cordée met Quinten, Nicolas en Lander begint aan de NO-pijler, An, Niels en ik volgen een richel langs de NW-wand om daarna via de ZW-pijler naar de top te klimmen. De rots is minder mooi dan het er van ver uitzag, nogal schilferig en met veel lychens. De barsten zitten vol met gras en algemeen zitten er nogal veel blokken los. Niet echt aangenaam terrein dus, maar via een systeem van min of meer beklimbare barsten geraken we uiteindelijk op de top. (Little Asan 3750m; “De Canvascrack”, 500m 6a obl)

An looking for the right crack on Little Asan ©Sanne

An looking for the right crack on Little Asan ©Sanne

An discovering offwidth climbing in "the canvas crack" ©Sanne

An discovering offwidth climbing in “the canvas crack” ©Sanne

Onderweg komen we geen enkel teken van eerdere beklimmingen tegen en achteraf blijkt ook dat hier weinig geklommen wordt. Enkel bovenaan vinden we een grote sling rond een rotsblok en nemen aan dat hier een rappelroute vertrekt.

IMG_3454

©Niels

IMG_3477

Zo beginnen we te rappelen over de NO-pijler, in de hoop onze andere cordée te zien en een goede afdaalroute te vinden. Niets blijkt minder waar, we moeten al meteen in onze voorraad prusiktouw snijden om elke rappel uit te rusten. Na 8 moeizame rappels komen we terug aan onze rugzakken, waar we een boodschap van de andere cordée in de sneeuw geschreven zien staan: “We zijn door naar BC”. Een pijl gemaakt van stenen wijst ook naar BC, maar wij verwarren dit met een oversteek van de vuile gletsjer. We steken deze over, niet echt aangenaam terrein, maar aan de overkant vinden we een goed pad dat ons in een mum van tijd terug naar BC brengt. Daar horen we dat Quinten een lelijke voorklimmersval gemaakt heeft in de derde lengte en hij is er niet zo goed aan toe: een hoop blauwe plekken, gekneusde ribben, gescheurde helm en het ergst van al een onbekend letsel aan zijn rechtervoet. Geen goed begin dus, één van onze sterkste klimmers ligt al in de lappenmand.

Quinten leading on Little Asan, just before his bad fall ©Nicolas

Little Asan next to his big brothers ©Sanne

Little Asan next to his big brothers ©Sanne

De volgende dag houden we wijselijk een rustdag. Het basiskamp is werkelijk een stukje paradijs op aarde. ’s Ochtends rond half tien komt de zon over de kam en het is er heerlijk vertoeven. Zolang we in BC zijn, wordt er drie keer per dag eten voor ons gemaakt door Viktor en Omurzak. Naast zijn voorraad wodka (waar we niet zo dol op zijn), blijkt er ook een flinke voorraad bier mee te zijn, waar Viktor ons de eerste dagen nogal veel cadeau van doet. Van de Russen kunnen we wat meer informatie en topo’s bemachtigen. We krijgen ook een demonstratie van hun manier van artif klimmen. Nu begrijp ik ook hoe ze er in slagen om volledig vlakke wanden te beklimmen: ze boren om de meter een gaatje groot genoeg voor een skyhook en artiffen zich zo een weg omhoog door eender welke wand. Voer voor ethische discussies zou ik zo zeggen. Maar we zien ook enkele nieuwigheden, zoals een opblaasbare portaledge met tent van amper 7kg en hun systeem van ladders en daisy chains.

Sunrise over Yellow Wall, with the obvious "Diagonal" ©Sanne

Sunrise over Yellow Wall, with the obvious “Diagonal” ©Sanne

Na deze rustdag, richten we onze pijlen op een klassieker van de vallei: Yellow Wall. Uit de weinige informatie die we hebben, destilleren we twee routes: An, Niels en Nicolas willen “Diagonal” (600m met een sleutelpas van 7a) beklimmen en Lander en ik gaan voor “Everything is normal” (400m, 6b A2). Quinten blijft in BC om zijn voet te laten helen. Dit massief ligt aan de overkant van de indrukwekkende Kara-Suu en het grootste probleem blijkt dan ook het oversteken van deze kolkende rivier. De informatie die we krijgen blijkt achteraf niet te kloppen. We moeten helemaal langs de gletsjer omwandelen om over deze en de twee volgende rivieren te geraken. We verliezen wat tijd en uiteindelijk beginnen we pas om 0830Hr te klimmen. De cordée van An begint aan de natte eerste touwlengtes van Diagonal en Lander begint aan de erg grassige eerste barst van onze route.

Lander leading the very grassy first pitch of "Everything is normal" ©Sanne

Lander leading the very grassy first pitch of “Everything is normal” 400m, 6b A2. Diagonal starts to the right ©Sanne

We hebben enkel een vage foto van onze route en de relais vinden blijkt niet eenvoudig. Bovendien is het hier de gewoonte om elke touwlengte tot een maximum uit te klimmen, je ziet de relais meestal pas na 55m verschijnen. We komen maar net toe met onze 60m touwen. De eerste twee lengtes zijn mooi, waarna Lander in de derde lengte een offwidth chimney moet bedwingen, waar hij erg veel tijd in verliest. De vierde lengte wordt ook een moeizame beklimming, de 6c barst moet voor elke greep en tussenzekering worden vrijgemaakt van modder en gras.

IMG_3499

Lander leading pitch 3, just behind the corners awaits a horrible chimney ©Sanne

IMG_3493

©Sanne

IMG_3506

Als Lander nog eens 3,5Hr doet over de vijfde lengte, lijkt het me het beste om terug af te dalen. Ondertussen horen we dat de andere cordée ook niet door de sleutelpassage durfde te klimmen omdat deze vergelijkbaar was met de fameuze “Fessura della disperazione in Valle del Orco, waar we met MC4 doorgeklommen hebben. Daarin kan je helemaal in het begin nog een friend maat 6 steken, waarna je de volgende 30m 6b moet verder klimmen zonder tussenzekering. Hier gaat het over een 7a, vandaar de beslissing om terug af te dalen. Lander en ik zijn het eerst beneden, dankzij de geboorde relais van onze route en we volgen de moeizame rappels van de anderen. Erg laat beginnen we aan de lange wandeling terug, pas na 6km stroomafwaarts vinden we een brug over de rivier en na nog eens 4km terug stroomopwaarts komen we om 2200Hr terug in BC. (Hier vinden we later een oplossing voor, door een Tyrolean te spannen over het water ter hoogte van BC.)

Lander in the very long fifth pitch of "Everything is normal" ©Sanne

Lander in the very long fifth pitch of “Everything is normal” ©Sanne

Na deze nieuwe afknapper, houden we weer een zonnige rustdag in BC. We wassen onze kleren en onszelf in de ijskoude beek (3°C). We maken nieuwe plannen en in de namiddag gaan de jongens van MC4 nog op verkenning naar de Ak-Suu vallei naast de onze. Ondertussen hebben we naast de mechanische problemen van Quinten nog twee diarree-slachtoffers, waardoor nog slechts de helft van het team in staat is tot stevige beklimmingen. Desondanks beginnen we de voorbereidingen om de immense Asan (4230m) te beklimmen langs de Alperin route. De meest toegankelijke route, maar nog steeds 800m ED 6c, een heuse bigwall op een 4000er.

Nicolas enjoying our 3°C bathtub ©Sanne

Nicolas enjoying our 3°C bathtub ©Sanne

IMG_6286

Na een ontbijt van pannenkoeken (we laten Viktor blijken dat we dit erg lekker vinden en krijgen dit hierna wel vaker voorgeschoteld), pakken we het nodige materiaal in om naar de basis van deze route te dragen. Met z’n vijven (zonder Niels die geveld is door hevige diarree), vertrekken we rond 1100Hr zwaar geladen met haulbags, portaledges en het nodige klimgerief naar R0 van Alperin. Na 4 uur zwoegen, het installeren van een vast touw over een 60m lange dalle en ruim 700Hm komen we geradbraakt aan op de kleine col waar onze route vertrekt. Hier vinden we enkele kleine bivakplaatsen, maar er is geen water te vinden, dus hier zullen we zelf voor moeten zorgen. Tijdens de afdaling, die maar anderhalf uur in beslag neemt, zien we de eerste enorme “golden eagle” voorbij zweven, een enorme adelaar die hier in de bergen leeft.

DSCN1704

Approaching Asan with heavy haulbags ©Nicolas

alperin

At the start of the magnificent wide crack of “Alperin” (Russian 5B or 800m ED 6c)

IMG_3551

Bij het avondmaal vertelt Viktor ons dat het waarschijnlijk twee dagen minder goed weer zou worden, in tegenstelling tot het weerbericht dat ik van Sam krijg, dat goed weer voorspelt. We stellen in elk geval een plan A en plan B op voor beide gevallen.

21/7/13 Nationale feestdag

De dag dat Filip tot koning gekroond wordt, sturen we al vroeg het logistieke team (Niels en Quinten) op pad met 30l water om naar R0 te brengen. Als ze al weg zijn, begint het om 1130Hr inderdaad te regenen. In BC houden we ons bezig met het bouwen van een douche en het opstellen van een goede tent voor Viktor, die ziek begon te worden van op de grond te slapen in zijn scheve tentje. Viktor, 51 jaar jong, is hierdoor zo geëmotioneerd dat hij er de tranen van in de ogen krijgt en schenkt ons prompt nog een fles wodka en een paar blikken bier. Het logistieke team bezorgt desondanks de regen die 30l water aan R0 en komt veilig terug.

approching once again over the moraine ©Nicolas

approching once again over the moraine ©Sanne

We willen toch doorzetten met de beklimming van Alperin en de volgende dag stuur ik Lander en Nicolas vooruit om alvast de eerste drie lengtes te beklimmen en te fixen met vast touw. Het plan is dat An en ik in de namiddag instijgen om daarna samen onderaan de route te bivakkeren. De volgende dag moeten we dan tot R10 geraken, de enige plek waar we in de wand kunnen bivakkeren. Niels en Quinten zouden die dag dan met de haulbag en het nodige bivakmateriaal omhoog jumeren, langs de 10 touwen die de klimmers tegen dan gefixed hebben.

Sanne and An leading the very first pitches of "Alperin" ©Nicolas

Sanne and An leading the very first pitches of “Alperin” ©Nicolas

Maar wanneer An en ik na een uur instijgen, Nicolas en Lander tegenkomen op weg naar beneden, valt dit plan in duigen. Ze hebben zich laten afschrikken door de opkomende bewolking en dachten dat het slecht weer zou worden. Ik overtuig ze om toch met ons omhoog te gaan en uiteindelijk fixen An en ik die namiddag nog de eerste 2 touwlengtes (L1 6a, L2 6b). Daarna wordt het toch wat slechter weer en we schuilen onder de fly van de portaledge onderaan de route. Als het weer opklaart, besluiten we te bivakkeren en de volgende ochtend verder te gaan met plan A, we lopen maar een touwlengte achter op schema. Al is L3 wel een sleutelpassage 6c offwidth…

improvised shelter with the fly ©Nicolas

improvised shelter with the fly ©Nicolas

Op 23 juli beginnen we er al vroeg aan, Lander en Nicolas jumaren omhoog en Nicolas begint met de monsterachtige derde lengte, 60m offwidth 6c. An en ik nemen de lastige taak op ons om de 2 haulbags en portaledges al over de eerste twee vlakkere lengtes te haulen. Enkele uren zwoegen later, wanneer Niels en Quinten er ook aankomen, zijn Nicolas en Lander tot op R5 geraakt en hebben An en ik de grote haulbag op R2 gekregen en de kleine haulbag met portaledge op L3.

IMG_3592

Nicolas leading the first crux at 6c offwidth ©Sanne

P1000549

Lander leading pitch 3, still 6b off width ©Nicolas

P1000543

We zitten al niet echt meer op schema om R10 die dag nog te halen en bovendien begint het weer te regenen. Jammer voor Niels en Quinten, maar we nemen het wijze besluit om weer af te dalen naar BC. We moeten onze slaapzakken en matjes weer uit de haulbags halen (die zijn dus voor niks omhoog gesleept) en na twee uur afdalen komen we terneergeslagen weer aan in BC. De gemoederen zijn somber en de volgende dag laten we alles eens bezinken en genieten van een deugddoende rustdag in BC.

The golden eagle ©Nicolas

The golden eagle ©Nicolas

Kyrghystan Climbing: Big Walls and little wodka (Part 1)

12 maandag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

Alpinisme, An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Quinten Mattens, Sanne Bosteels

Karavshin valley, Kyrghystan: An MC4 expedition ©Nicolas

PART 1: CHOOSING THE RIGHT SPOT

Het was hoog tijd om de draad weer op te nemen door op het einde van elke MC-opleiding een expeditie op touw te zetten. De keuze van waar je dan naartoe wilt gaan is niet gemakkelijk. Ons eerste idee was om naar een 7000er in Pakistan te gaan, maar die bleek in restricted area te liggen. Vervolgens was het plan om naar Charakusa valley te trekken, ook in Pakistan. Dat land heeft een kwalijke reputatie, onterecht misschien, maar beschikt over sommige van de mooiste bergen op aarde. Na wat vergaderen hadden enkele teamleden en waarschijnlijk ook hun familie er nogal problemen mee dat we naar daar zouden gaan. Klimmen is al gevaarlijk genoeg, zonder daar nog terroristische dreiging aan toe te voegen. Na de goede ervaringen met MC2 in Kirgistan, leek dat me een geschikt alternatief. De Khan Tengri (7010m) hadden we al beklommen, Podeba (7435m) is wat te moeilijk als eerste expeditie. Wat opzoekwerk bracht ons uiteindelijk bij Karavshin valley, waar een “full package” voor blijkt te bestaan. Wat dat precies inhoudt, vertel ik jullie later wel.

The impressive N-face of Pyramidalny 5509m at the end of the valley ©Sanne

The impressive N-face of Pyramidalny 5509m at the end of the valley ©Sanne

Karavshin it would be. Maar daarmee was de kous niet af. Alle mannen van MC4 (Lander Beckers, Quinten Mattens, Nicolas Mys en Niels Schouteden) zijn studenten, dus in mei en juni was er al geen sprake van enige voorbereiding en bovendien werd de periode waarin we konden gaan beperkt door mogelijke herexamens. We kopen uiteindelijk (goedkope) vliegtickets tussen 13 juli en 15 augustus 2013.  Het allergrootste probleem was het gebrek aan informatie over de te beklimmen routes en toppen. Op zo’n momenten is het internet een bos waardoor je de bomen niet meer ziet. Enkele foto’s van de vallei geven wel een “wouw” beeld: die berg of wand roept gewoon om beklommen te worden! Omdat ik voor het werk nog twee weken in Chamonix was vlak voor ons vertrek, bracht ik samen met Lander en Nicolas een regenachtige namiddag door in de bibliotheek van het ENSA. Daar vonden we een hoop verslagen van eerdere expedities, vooral in het AAJ. Aan de hand van hun verhalen kregen we een idee van de mogelijkheden, maar meer dan wat foto’s met mogelijke lijnen vonden we niet. Het was zelfs al moeilijk om uit te maken welke berg of top precies waar lag.  Slechts enkele westerse klimmers hebben zich in deze vallei gewaagd, praktisch allemaal bekende namen, gesponsorde expedities van enkele toppers. Verder bleek het de speeltuin van de Russen en Ukrainers te zijn, die er regelmatig hun waanzinnige klimcompetities houden. Hoe maffer, gekker en gevaarlijker hun beklimmingen, hoe beter… We vinden wat info over hun routes, die de Russische quotering 6A hebben: ooh, een 6-aake 😉

The impressive bigwalls of P4810 and Asan ©Sanne

The impressive bigwalls of P4810 and Asan ©Sanne

Eind juni verzenden we onze cargo, met daarin al het mogelijke klimgerief voor zowel alpiene beklimmingen, rotsroutes van een dag tot alle bigwall-uitrusting (portaledges, haulbags, …) Van de KBF kunnen we een boormachine lenen en we bestellen nog 50 10mm spits. Van mijn werk kan ik alvast 25 12mm spits meenemen. We weten immers niet wat ons te wachten staat. Het doel van een MC expeditie is om ervaring op te doen buiten Europa, in een vreemde cultuur en liefst op grotere hoogte dan de 4000ers van de Alpen. De toppen rondom Karavshin variëren tussen de 4000m en de 5500m, niet extreem hoog dus. Maar het is vergelijkbaar met Yosemite, alleen drie maal zo groot, geen volk (en al helemaal geen vervelende rangers en regeltjes), 2500m hoger gelegen, met besneeuwde bergen en zonder “supertopo”. Dankzij de financiële ondersteuning van de KBF kunnen we ons een BC veroorloven met onze eigen kok, zodat we ons daar al geen zorgen over moeten maken. Achteraf blijkt deze optie zelfs goedkoper dan via pakezels voedsel voor een maand mee te moeten nemen. Een tweede dikke meevaller was de ondersteuning door Condor Safety, de invoerder van Tendon-touwen. Sinds een jaar ben ik zo’n beetje de ambassadeur van deze fantastische touwen en ze waren dan ook bereid om ons van zomaar even 600m touw te voorzien voor onze expeditie. En die hebben we goed kunnen gebruiken!

The valley in view ©Sanne

The valley in view ©Sanne

Uiteindelijk is het zover, op 13 juli vliegen we via Istanbul naar Bishkek, de hoofdstad van Kyrghystan, waar we om 0500Hr ’s ochtends landen. Dinara van Ak-Sai Travel, die alles voor ons ter plaatse organiseert, haalt ons op en zet ons af in ons hotel, waar we even kunnen bijslapen. Naast het hotel ligt het decadente “Martini-Terrazza”, een soort van disco annex zwembad, waar zelfs op dit uur de luide beats nog van doorklinken. In de namiddag doen we nog wat inkopen voor de expeditie in Bishkek, waarna we op het kantoor van Ak-Sai nog wat moeten onderhandelen over de helikoptervlucht die ons naar het BC moet brengen. Die zat namelijk niet in het “full package”. Maar omdat ze speciaal voor ons het BC opstellen (we zijn de enige klanten), moet die helikopter toch vliegen. Alleen willen ze ons daar $750 extra voor aanrekenen. Wanneer we zeggen dat we dan wel te voet naar BC trekken, kunnen we de prijs flink reduceren. Achteraf gezien een meevaller, want we winnen drie dagen en wie vindt er tegenwoordig nog een helikoptervlucht voor $50?

The very nice way in to BC, with an old Russian military helicopter ©Sanne

The very nice way in to BC, with an old Russian military helicopter ©Sanne

De volgende ochtend is het vroeg opstaan, om 0500Hr ’s ochtends ontbijten we aan het zwembad van de “Martini-Terrazza”, een vreemd gevoel. Daarna laden we bij Ak-Sai al onze cargo in het busje en dan naar de luchthaven, waar we een binnenlandse vlucht nemen naar Osh. Het is een wonder, maar voor onze 230kg cargo betalen we een peulenschil. En alles komt in goede staat aan in Osh. Daar worden we opgewacht met een busje dat ons naar een verlaten vliegveld brengt, waar buiten wat vliegtuigwrakken, ook onze militaire helikopter staat te wachten. Die is al helemaal volgeladen door onze kok, Viktor en zijn hulp Omurzak, klaar voor een maand lang verwennerij op culinair vlak 😉 Nadat we al onze spullen erbij gepropt hebben, stijgen we op voor een anderhalf uur lange vlucht over de Pamir-Alai bergketen.

Holding on to our equipment, while the machine flies away ©Sanne

Holding on to our equipment, while the machine flies away ©Sanne

Voor de jongens een première, voor An en mezelf een herhaling van een geweldige ervaring, met een oude Russische legerhelikopter over de bergen vliegen! Op het einde doemt de indrukwekkende vallei waar we de komende maand gaan doorbrengen op en we vergapen ons aan de granieten wanden en besneeuwde toppen. We landen in een wei op een kilometer van het eigenlijke BC. Terwijl we alles uitladen, komen de lokale Kirgizische cowboys ons te paard tegemoet. Viktor blijkt ze goed te kennen en achteraf blijkt dat hij al zijn verse producten bij hen betrekt. Mens en dier brengen al de uitrusting en voorraden naar het prachtige en idyllische plekje dat ons thuis zal worden voor de komende maand. Daar vinden we al een Russische en een Litouwse groep klimmers en twee gekke Britten. Maar ook een heerlijke weide omgeven door bomen, rotsen en een helder bergbeekje naast de grote modderstroom waarnaar deze vallei genoemd is: Kara-Suu betekent zwart water.

Mighty peak 4810 ©Sanne

Mighty peak 4810 ©Sanne

De tenten uit de magazijnen van Ak-Sai blijken derde keus te zijn, maar we slagen erin om uit de verschillende pakketten een aantal tenten op te zetten, we gebruiken onze eigen tenten ook maar, zodat iedereen een slaapplaats vindt. Door wat gesprekken met de Britten en de Russen, blijkt dat het hier al weken aan het regenen is en dat het goede weer vandaag met ons is aangekomen. ’s Avonds wordt het kamp ingewijd en we drinken op goed weer met een glaasje uitstekende wodka, waarvan Viktor blijkbaar een aanzienlijk voorraad bij zich heeft. “First day, hard work. Drink wodka now”. Desondanks de wodka, gaan we ’s avonds nog op verkenning hogerop in de vallei. Vanuit BC kunnen we alleen maar Yellow wall zien en het topje van Pyramidalny. Na een half uurtje stappen zien we ook de majestueuze wanden van Asan en P4810 liggen. We proberen al wat approchekes te ontdekken en een lijn op Little Asan. Het graniet ziet er goed uit en we zien verschillende veelbelovende barsten (cracks).

Our young team in paradise ©Sanne

Our young team in paradise ©Sanne

Yosemite 2012: Who’s the king?

14 woensdag nov 2012

Posted by sannebosteels in Coach

≈ 1 reactie

Tags

Bigwall, El Capitan, Mescalito, Mt Watkins, Sanne Bosteels, Stijn Dekeyser, Yosemite

Bouldering in the Valley? No way! ©Sanne

In oktober trok ik met Stijn voor een dikke drie weken naar Yosemite. Voor mij was het al de vierde keer in “The Valley”, maar misschien ook wel de laatste keer. Te veel klimmers, te veel rangers en te veel regeltjes maken het gewoon niet meer aangenaam om er te verblijven. Alleen al om een kampeerplekje in Camp4 te bemachtigen moesten we enkele dagen geduld oefenen. Dankzij onze bolide hadden we wel de vrijheid om te gaan klimmen waar we wilden en om desnoods de nacht buiten het park door te brengen. Maar we waren dus vooral gekomen om stevig te klimmen en enkele mooie bigwalls aan ons palmares toe te voegen.

Moonlit Watkins & pinnacle ©Sanne

Het weer zat alvast de hele periode mee en met een beresterke klimpartner als Stijn waren de mogelijkheden zo goed als onbeperkt. Na een introductie in” Yosemite-style crack-climbing” met Serenity crack (5.10d) en Sons of Yesterday (5.10a), kon ik Stijn overhalen om met Mt Watkins Southface te beginnen. Deze afgelegen bigwall is logistiek een zware onderneming, met een stevige instijg en afdaling. Maar dat had dan weer als voordeel dat we er de hele tijd absoluut alleen waren in de wildernis. Na een zo licht mogelijke haulbag en materiaalrugzak samengesteld te hebben, beginnen we redelijk laat in de middag aan de instijg. Eerst 8km door de Tenaya canyon, langs een vaag klimmerspaadje en dan 8 lastige touwlengtes vierdegraads terrein met af en toe een moeilijke passage tot 5.8. Het is net donker als we op het “zawesome” bivakplatform aankomen, aan de start van de beklimming.

In de eerste twee touwlengtes, goed voor 300m werken om 50m hoogte te winnen! ©Sanne

Betrapt met de flits 😉 ©Sanne

De nacht wordt opgeluisterd door een prachtige sterrenhemel en het bezoek van meerdere knaagdieren. De volgende ochtend beginnen we vroeg aan de eerste touwlengtes, een raar begin met eerst 250m klimmen, dan drie lastige pendules, om uiteindelijk pas op de tweede relais aan te komen, weer af te dalen tot aan de start en daar de haulbag aan te haken, terug opjumaren en de haulbag omhoog halen. Pfioew, ruim drie uur bezig om 50m hoogte te winnen… Gelukkig gaat het daarna wat vlotter, we klimmen zoveel mogelijk lengtes vrij en halen de laddertjes pas boven als het echt te moeilijk wordt. Met vrij klimmen tot 5.10 en artif tot C2+ komen we goed aan onze trekken. De eerste goede bivakplaats, het “Watkins Sheraton”, slaan we over en we komen opnieuw in het donker aan op een goede richel op de 11e touwlengte. Een lange maar geslaagde dag met 11 touwlengtes, een goed begin!

ambiance bigwall ©Sanne

Stijn liebacking pitch 18 ©Sanne

Je zou denken dat er op 500m boven de grond, in een uiterst steile granieten wand geen viervoeters meer kunnen leven, maar dat was buiten een “wallrat” gerekend! Ongelofelijk dat die hier op die richel kan komen en overleven. Vastbesloten om die dag uit te klimmen, beginnen we vroeg aan de resterende 8 touwlengtes. Maar die zijn allesbehalve makkelijk, met nog enkele uitdagende passages. Door het toeval klim ik de technisch moeilijke artif-lengtes en Stijn de vrij te klimmen lengtes. De esthetisch prachtige barst van de 18e touwlengte (5.10c) wordt door Stijn vlekkeloos voorgeklommen. Voor een keer eindigen we de dag vòòr zonsondergang, op de top van Mt Watkins! Omdat het al laat is en de afdaling minstens vier uur in beslag zou nemen, besluiten we om op de top te bivakkeren. Mét een zalig kampvuur, eat your heart out, rangers!

Summit of Mt Watkins’ Southface, 800m VI 5.10 C2

Na de afdaling de volgende dag, douche en eten, proberen we de volgende dagen wat mooie freeclimbs aan ons palmares toe te voegen. Maar er zitten telkens zoveel trage klimmers in de mooiste routes, dat we het vooral bij verder afgelegen massiefjes houden, met kortere, maar mooie lengtes barstklimmen. Reed’s pinnacle en Cookie cliff bieden enkele prachtige lengtes. In koude condities, klimmen we “the Moratorium”, onze eerste 5.11. Hier komen we niet zonder kleerscheuren vanaf, een gele C3 floept uit de natte barst in de crux en Stijn hangt onder de relais. Een touwstreng verbrandt en wat schaafwonden.
Tijd voor het echte werk, we gaan op zoek naar een geschikte route op El Capitan. Twee dagen van minder goed weer vegen de wand leeg en we besluiten om te gaan voor een “off the beaten track” avontuur met North America Wall, in de zuidoost-wand van El Cap. Wanneer we met onze perfect afgemeten haulbag aan de start van deze route aankomen, is er, o ergernis, net een bende yanks in begonnen. We kijken het even aan, die mannen claimen erg ervaren te zijn… Na enkele uren hebben ze dan toch de eerste touwlengte geklommen, waarna ze terug afdalen om de volgende ochtend vroeg te starten. De beleefdheid gebied ons om er niet voorbij te gaan en we brengen onze haulbag alvast naar de eerste relais. Dan wachten we een dag, in de hoop dat die mannen tegen dan een lengte of vijf boven ons zouden zijn.

Tevergeefs werk op R1 van North America Wall ©Sanne

Wanneer we de volgende dag in de namiddag nog eens komen kijken, zijn ze… nog niet eens tot op de tweede relais geraakt. Grrrr! Aan uitleg en lawaai geen gebrek, maar wij moeten snel een beslissing nemen om de kans op een mooie bigwall niet te laten schieten. We geven onszelf 10 minuten om in de topo een alternatief uit te zoeken, deze keer is het Stijn die mij moet overtuigen om voor “Mescalito” te gaan, een monster van 26 touwlengtes, waarvan elke lengte moeilijk is Daarna snel omhoog tot bij onze haulbag, die terug laten zakken tot de grond, verhuizen naar de start van ons alternatief en diezelfde namiddag klimmen we nog de eerste twee lengtes van “Mescalito”. Daarmee weten we ineens waar we aan toe zijn, met het niveau C3 en de runouts op copperheads en hooks mogen we ons geen fouten veroorloven. Vooral niet in de eerste touwlengtes, waar de kans dat je de grond raakt na een screamer nog reëel is.

De fantastische lijn van Mescalito

Na een laatste nacht in Camp4, vertrekken we vroeg met de laatste benodigde voorraden en bijkomend aangepast materiaal voor “Mescalito” en we jumaren tot bij onze haulbag en portaledge. Vanaf hier kan het echte werk beginnen. We hebben eten en drinken mee voor vier tot vijf dagen in de wand, alles mooi verpakt in één haulbag en de portaledge. De topo geeft voor deze route 6 tot 7 nachten in de wand, als we willen toekomen met onze voorraden moeten we goed doorklimmen. We hebben wel geluk, de eerste 8 lengtes boven ons is er niemand, pas hoog boven ons zien we twee teams hangen. Ook onder ons is er voorlopig niemand, we kunnen dus op ons eigen tempo klimmen.

Stijn op kop, de tussenzekeringen zijn vaak birdbeaks ©Sanne

Lengte na lengte van een uitzonderlijk mooie lijn, vergen het uiterste van onze technische kennis. Er zitten ook nogal veel traverses in deze route, de nodige touwhandelingen komen aan bod om de haulbag mee te krijgen. Gaandeweg gaat alles wat vlotter en het team geraakt op kruissnelheid. De eerste nacht in de portaledge brengen we door op R7. Niet slecht geklommen, ook al hebben we het gevoel dat we niet vooruitgaan. Zwaar artiffen neemt dan ook de nodige tijd in beslag, wil je niet ineens 30m lager hangen. Het nadeel van een hangend bivak, is het lastige naar het toilet gaan. De grote boodschap wordt alvast uitgesteld naar de eerstvolgende richel, als die er al zou komen… Het voordeel van de zuidoost-wand, is het opstaan in de ochtendzon.

Sea of granit ©Sanne

De volgende dag slagen we erin om 6 lengtes te klimmen, waaronder de “Molar traverse”. We bivakkeren op R13, we zijn halfweg. Dit bivak is ook hangend, maar een schuin aflopend randje onder de portaledge, laat nog net toe om een grote boodschap te doen. Hoognodig, want dat uitstel was een zware opgave 😉 Het genadeloze ritme van bigwallen, wordt routine: 1 uur hangend zekeren, gevolgd door een halfuurtje jumaren en de net geklommen lengte “cleanen”, dan 1 uur stresserend voorklimmen, een halfuurtje haulen (de haulbag van 60kg omhoog hijsen) en vervolgens weer 1 uurtje ontspannen op de hangrelais tijdens het zekeren. Dit elk om beurt natuurlijk. Zo ben je al gauw 12 uur per dag bezig, als je geluk hebt, kom je onderweg een richel tegen om even gewoon op recht te staan en niet te moeten hangen. Het derde bivak op R18, “The Bismarck” is een fantastisch terras, waar je even de benen kan strekken en rustig je behoeften kan doen. In het laatste licht fixeren we nog een lengte, om aan ons gemiddelde van 6 lengtes per dag te blijven.

Onze cordée gezien door de camera van ©Tom Evans

Vierde dag in de wand, kunnen we vandaag uitklimmen? Nog maar 7 lengtes te klimmen, dat moet haalbaar zijn. Het technisch klimmen blijft moeilijk, maar door de opgedane ervaring van de afgelopen dagen, gaat zelfs de meest spannende “bad fall potential” relatief vlot. Stijn doet nog wat airmiles, nadat notabene een gele friend eruit floept, maar hij klimt onverstoord verder. Wanneer we in de namiddag nog maar drie lengtes onder de top zitten, horen we muziek. Eén lengte verder zitten we geblokkeerd achter een team dat twee dagen voor ons vertrokken is, met een chaos van haulbags, portaledges en natuurlijk een ghetto-blaster… “Ow, you must be those fast Belgians, catching up on us”. Yep, that’s us 😉 Leuk om te horen, dit team had die informatie van Tom Evans op de grond, maar daar gaat onze kans op de top voor vandaag. We laten het niet aan ons hart komen en installeren ons op R23, een comfortabele maar aflopende richel en we fixeren nog tot R24. De volgende dag rest ons nog 2 lengtes te klimmen en dan zijn we boven.

Spectacular before-last pitch ©Sanne

Die laatste nacht in de wand genieten we van de zonsondergang met een pintje in de hand. King Cobra is het lokale klimmersbier en het smaakt hier, ook al is het pislauw, hemels. Who’s tha king, who’s tha king, who’s tha… King!
Na een laatste lui ontbijt in de ochtendzon, klimmen we uit. De laatste touwlengte is nog bijzonder lastig, ik vlieg er ook nog eens uit op een lastige C3-placement. Maar tegen de middag staan we op de (teleurstellend vlakke) top van El Cap! Nu nog een vervelend detail, de afdaling…

topteam!

De laatste week in “The Valley” brengen we door met verschillende freeclimbs, maar hetzelfde probleem blijft. Op Cathedral Spire wachten we maar liefst 2 uur op een relais, voor we die ene mooie 5.11 lengte kunnen klimmen. Sympathieke mensen, die Amerikanen, maar traag! En hun touwtechnieken zijn gewoon rampzalig, met die stomme cordelette voor hun relais en dubbele vissersknoop als verbindingsknoop voor rappels, aaargh!
Uiteindelijk begint het te sneeuwen en we verlaten de vallei. Met een omweg rijden we via de kust langs Santa Cruz en de Pacific terug naar San Francisco. Einde van deze trip, ik vlieg zo goed als rechtstreeks door naar Athene en Kalymnos. Verslagje van deze heerlijke trip volgt.

Bigwallies

14 zaterdag aug 2010

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 3 reacties

Tags

Allievi, Bigwall, Mount Coach, Mount Coach 3, Multi Pitch, Qualido, Sanne Bosteels, Val di Mello

The fine art of "techno klettern" (met nen vetten beatbox ;-))

Dit weekend zullen alle deelnemers van MC3 weer veilig thuis zijn, na een vette maand in de alpen. Op 21 juli ging de MC Bigwallstage van start in het Italiaanse Val di Mello, even ten noorden van het lago di Como (de geboortestreek van Ricardo Cassin, nvdr). Het weer was aanvankelijk niet bijster goed, maar één van de voordelen van artifklimmen is dat het kan in slecht weer, maar vooral ook onder grote overhangen. We begonnen de stage dan ook met een paar dagen techniektraining op de Sasso Remenno (de grootste boulder van Europa, 45m hoog en zonder crashpad) in soms erg regenachtig weer.  

Jumaren, altijd een plezier

Bij bigwallklimmen komen een hoop touwtechnieken kijken. Artificieel voorklimmen kan op zich al erg spannend zijn, maar de overgang van artif naar vrij klimmen is vaak nog veel spannender. Eens je een relais opgebouwd hebt, volgt voor de voorklimmer de aangename en rustgevende job van het haulen (de haulbag omhoog takelen) en voor de naklimmer het omhoogklimmen langs het gefixeerde touw. Ook hier kan de fun niet op, vooral in overhangen en traverses. Bijkomende technieken zijn het opzetten van een hangend bivak, het correct fitten van een haulbag en het overbruggen van traverses met haulbag. Maar na twee dagen techniektraining zitten de hoofden vol met termen als bodyhauling, fifi’s en skyhooks. Tijd voor wat klimwerk.  

An in Oceano Irrazionale, 480m 6b obl

 Om al wat te wennen aan de klilmstijl en ethiek in deze vallei, beklimmen we enkele van de klassiekers, waar zowat alle MCers ooit gepasseerd zijn. Door de strenge ethiek in Val di Mello, is er zo goed als geen behaking toegestaan hier. Zelfs op gladde platen, waar het steken van een nutje of een friend onmogelijk is, worden slechts op waanzinnige afstanden wat schaarse “colalipjes” van spits geplaatst. Maar in routes als Luna Nascente, Il Risveglio di Kundalini en Oceano Irrazionale vind je een opeenvolging van perfecte barsten, waar je alle maten van je friends in kwijt kan. Na deze fijne klimdag met eindelijk mooi weer, moet Sam helaas al naar huis en bereidt de rest zich voor op een eerste Bigwall. Het doel is het beklimmen van de Qualido oostwand, die met zijn 700m hoogte niet kan concurreren met El Capitan, maar een goedkoper alternatief hebben we niet. We kiezen voor de routes Melat, Artemisia en Magic Line.  We zijn nog met 8 en we maken drie teams. Met wat moeite heb ik net voldoende bigwall-materiaal bijeen kunnen sprokkelen, 3 haulbags, 3 portaledges, touwen, laddertjes, daisy chains, fifi’s,… Maar in drie portaledges kan maar 6 man slapen. Een zoektocht naar nog 2 hangmatten levert niets op. Desondanks stijgen we in, met het weerbericht van de campingbaas: “ten days of perfect weather!”

Tim in hotel Qualido

Die instijg is best zwaar, anderhalf uur met topzware haulbags en rugzakken zeulen over een nogal bijzonder pad in de rotswand uitgehouwen. Maar boven wacht hotel Qualido. Onderaan de wand ligt een reeks boulders waaronder hutjes gebouwd zijn, waar je droog kan overnachten. ’s Avonds onder een miljard sterren wordt er naast het kampvuur gezellig gegeten van de toch wel lekkere gevriesdroogde maaltijden, die ik van de staat kon lenen. De volgende ochtend gaan we van start: Tim en Sanne in Melat; Bram, Marijke en Nelson in Artemisia; An, Jonas en Maxime in Magic Line. Aanvankelijk is de wand wat te vlak, waardoor haulen niet zo vlot gaat. Maar allemaal ondervinden we de horror van gladde platen waar de colalipjes tussen de 10 en de 15m uit elkaar staan. De eerste haak is amper te zien en de moeilijke klimbewegingen er onder nog minder. Tim komt na een uur bloed zweet en tranen door de eerste spekgladde 6c touwlengte. Ik kom niet door de daaropvolgende 7a touwlengte, zelfs hier staan de haken waanzinnig ver en er iets tussen steken is onmogelijk. Na rijp beraad, dalen we terug af en sluiten ons aan bij Artemisia. Gelukkig zit er in elk team een rotsklimmer van niveau. Bram en Maxime leveren knap werk in de mentaal enorm zware lengtes, waar je zo goed als geen zekering hebt in een moeilijkheidsgraad tussen 6a en 7a. Ik wissel af met Tim en we krijgen elk onze portie horror voorgeschoteld. Maar het gaat vooruit en tegen de avond slapen we ergens in de tiende touwlengte onder de sterren. De één in een portaledge, de ander in een belayseat of op een richel. Door alle spanning en avontuur, vergeet ik foto’s te nemen.

Het zware werk, afdalen met haulbags in de regen

 ’s Ochtends zit alles potdicht. Snel klimmen we nog enkele lengtes tot aan de richel, waar de moeilijkheden voorbij zijn en waar enkele derdegraadslengtes naar de top leiden. Maar zover komt het niet, we moeten afdalen want het begint te regenen. Tot zover de 10 dagen perfect weer. Die Italianen toch hé. Afdelen met haulbags in een wand waar de regen over stroomt is geen plezier, maar hard werken en het verstand erbij houden. Doorweekt komen we terug in het hotel Qualido, waar we onze kleren drogen bij een rokend kampvuur. Na nog een gevriesdroogd festijn, dalen we terug af naar de vallei. De bigwallstage zit erop. Marijke en Bram rijden terug naar huis.

bivak onderaan Pizzo Cengalo

Ik wou altijd al eens een week doorbrengen op “de tweede verdieping” van Val di Mello, wat eigenlijk de Bregaglia heet. Hier loopt de fameuze via Roma, een zware hooggebergte trekking, onderlangs enkele bekende bergen, zoals de Piz Badile, Piz Cengalo en Punta Allievi. Twee hutten, Gianetti en Allievi bieden mogelijkheid tot overnachten en daarnaast nog enkele bivakhutjes. Met z’n zessen kiezen we voor de zero-budget oplossing. We nemen voor een week eten mee en zullen onderweg bivakeren. Het wordt een stevige week, die begint met 1700Hm stijgen naar een bivak onderaan de zuidgraat van Piz Cengalo 3370m.

Op het scherp van de snee in de via Vinci 450m, 6a

De eerste route die we klimmen is de Via Vinci op deze zuidgraat. Een heerlijke, messcherpe graat over de beste graniet loopt naar punta Angela. Door mist en los gesteente, besluiten we om niet naar de eigenlijke top van de Cengalo te gaan, maar om te rappelen langs de westwand. Daarna het bivakmateriaal ophalen en hop, nog een stevige drie uur stappen naar het Moltesi-Valsechi bivakhutje in de val del Ferro. Voor de volgende dag was er regen voorspeld en we willen dan niet in de open lucht slapen. Moe maar voldaan komen we aan in dit hutje, waar 4 Italiaanse trekkers zorgen voor een vrolijk getater dat ons net iets te lang duurt na het slapen gaan.

De twee verdiepingen van deze zee van graniet

Op de regenachtige dag verplaatsen we ons verder naar de Allievihut, nog eens drie uur stevig stappen. Het lijkt op kaart horizontaal, maar in de werkelijkheid moet je enkele steile cols over, die moeizaam afgedaald moeten worden langs via ferrata’s. Omdat we een beetje doorweekt zijn, besluiten we om in de Allievihut te overnachten. Zo kunnen we onze spullen laten drogen en de volgende dag verder klimmen. In de hut ligt een collectie handgetekende topo’s om U tegen te zeggen. We delen ons weer op in drie teams. De volgende dag klimmen Jonas en Nelson de “Gervasutti” (600m 5c) op Punta Allievi, Tim en Maxime gaan extreem op “El Diablo” (400m 7a+) en An en ik klimmen “il gelato al Bonacossa” (200m 6b).

Punta Allievi met de Gervasuttigraat en Punta Rasica

De laatste dag, voor het weer slecht weer zou worden, klimmen we nog twee lange routes. Tim en Maxime gaan op zoek naar de profeet in “Inschallah” (600m, 6b+) en An en ik vinden schoonheid in “Lady Di” (450m, 6b+). Mooie routes om af te sluiten, jammer genoeg wacht ons nog een ellenlange afdaling van 1700Hm naar de vallei. Met pijnlijke kniën schuiven we tevreden onze benen onder de tafel bij de lokale pizzeria, waar je voor 10 euro een driegangenmenu krijgt met alles er op en er aan.

An in een typische touwlengte: de 1e haak op 20m, na een gladde 6a plaat

Voor An en mij zit de vakantie er bijna op. Via de tussenstops in de Vogezen en Luxembourg, voor wat sportklimmen rijden we terug naar huis, waar de herexamens wachten 😦
Jonas, Maxime, Nelson en Tim rijden naar de Bernina, waar ze nog snel de prachtige Biancograat meepikken, vooraleer slecht weer hen naar andere oorden en tenslotte naar huis jaagt. Hierover ongetwijfeld nog een verslagje.

Met dank aan het Trainingscentrum voor Commando’s, Äleluja wear, Gorik Dirix, Koen Hauchecorne en Helmuth Van Pottelbergh voor de materiële ondersteuning.

Tekst en foto’s © Sanne

Stilte na de storm

18 vrijdag jun 2010

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 11 reacties

Tags

Alpinisme, Bigwall, Mount Coach

Een week geleden werd Sam van de berg gehaald en sinds maandag is hij weer thuis. Het lichaam van Joris bleef achter en is nog steeds niet geborgen. De aandacht van de pers is na de door Sam gegeven persconferentie van afgelopen maandag weggeëbt.
We blijven allemaal wat verslagen achter en het is even stil op onze website. Onze zorg gaat momenteel uit naar de berging van Joris, maar er is gewoonweg geen nieuws uit Alaska.

Met de hele groep van MC zijn we samen gekomen en we hebben elkaar goed kunnen ondersteunen. We hebben de belangrijke beslissing genomen om volgende maand niet op expeditie te gaan met MC3 naar Tadjikistan. Er waren verschillende problemen om de logistiek rond te krijgen, er dreigt burgeroorlog over te waaien vanuit Kirgistan en natuurlijk staan onze hoofden nu even niet naar een expeditie. Maar uitstel is geen afstel. Dankzij onze verschillende sponsors hebben we een aardig bedrag op de rekening staan en dat gaan we zeker nog aan een expeditie besteden. Dat zal echter pas voor volgend jaar zijn.

Deze zomer gaan we wel naar de Alpen. In het kader van het idee MC+ vorming, beginnen we vervroegd aan een opleiding Bigwall-klimmen. Dat zal doorgaan in de Alpen, in Noord-Italië, waar Yosemite-achtige valleien te vinden zijn. Aansluitend gaan we een hooggebergte-bijscholing doen en wat mooie beklimmingen proberen te realiseren. Want we beseffen allemaal dat het leven ondanks alles gewoon doorgaat en stoppen met klimmen is gewoon geen optie.

Deze site zal langzaam aan weer op toeren komen en nationaal en internationaal klimnieuws brengen. Dit in alle respect voor onze overleden klimmakkers, die ondertussen met z’n vieren zijn in het klimmersparadijs.

Sanne

Oude beelden en nieuwe dromen

20 zaterdag feb 2010

Posted by sannebosteels in Andere, Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Antarctica, Bigwall, New Route, Sanne Bosteels

De laatste eenzame tent en het winterpark

Het is mijn laatste dag op Antarctica. Alle containers zijn verplaatst naar een winterpark op het blauwe ijs in de vlakte. De tenten zijn opgebroken en iedereen leeft nu in het station. Vandaag had het vliegtuig moeten komen, maar het zit vast in slecht weer ergens bij het Duitse station Neumayer. Hier is het al enkele dagen mooi weer, windstil en ijskoud.

M'n tentje sneeuwvrij houden tijdens één van de vele blizzards

Ik wil even terugblikken op een prachtige periode met veel ups en weinig downs, door middel van een klein beeldverslag met foto’s die een andere kijk geven op dit geweldige continent.

even een luchtje scheppen ©René Robert

Dankzij de vele traverses naar de kust heb ik naast rots sneeuw en ijs, ook veel van de plaatselijke fauna kunnen beleven. De dieren hier leven in ongelooflijk harde en moeilijke omstandigheden. Ik raad iedereen aan om de film “La marche de l’empereur” te (her)bekijken. Vooral de pinguïns, maar ook de landvogels lijden hier een hard bestaan.
Keizerspinguïns in Crown Bay
Nabij het station zie je alleen maar enkele vogels. Ze broeden hun nest uit op de nabijgelegen Nunataks en bergtoppen. Voor hun voedselvoorziening zijn ze verplicht om 200km naar de kust heen en weer te vliegen. De sterkere exemplaren bouwen hun nest op de toppen het dichtst bij de kust, de zwakkeren moeten verder landinwaarts en dus verder vliegen voor voedsel.
Onderweg worden ze aangevallen en opgegeten door veel grotere roofvogels.

Petrel met jong nabij Utsteinen ©René Robert

Dankzij mijn job als field guide, kwam ik veel buiten en had de mogelijkheid om veel te klimmen en te skiën. De bergen hier zijn een lust voor het oog en bieden nog dromen voor vele jaren.

Gidsen en skiën op Utsteinen

Vooral de wat verder gelegen “Ronde Spire” spreekt tot de verbeelding, de gebroeders Favresse en Sean Villanueva zijn alvast hevig geïnteresseerd. Zal hier de komende jaren wat actie plaatsvinden

Ondanks dat niet alles van een leien dakje verloopt, is het een knappe prestatie om hier als klein landje een hoogtechnologische basis te bouwen. Ik had het geluk veel buiten te komen, maar een hoop mensen hier hebben niets anders gezien dan de basis en daar keihard aan gewerkt.

Princess Elisabeth Station, Utsteinen, Antarctica

Het is hier soms een surrealistische ervaring met onverwachte gebeurtenissen. Zelfs de storthoop bij Asuka station levert mooie beelden op.

Slee met antenne, beetje omgebouwd tot zeilschip ©René Robert

Het is ondertussen zo goed als zeker dat ik hier één van de volgende seizoenen zal terugkeren, met minder werk op en rond het station, maar vooral veel “out in the field”. Eindeloze klim- en skimogelijkheden dus!

De basis zoals ze hem na de winter terugvonden, ondergesneeuwd

Hierbij laat ik jullie groeten, ik ga de komende dagen hopelijk genieten van zon, zee en groen in Kaapstad.
Sanne

gegroet en tot ziens!

Allez, nog eentje dan:

Ronde Spire oostwand vanuit de lucht ©René Robert

Back to base

01 maandag feb 2010

Posted by sannebosteels in Andere, Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Antarctica, Bigwall, Sanne Bosteels, Ski-alpinisme

De wind creëert hier de mafste tekeningen in de sneeuw

Al na een paar dagen terug op de basis, sta ik te popelen om er weer op uit te trekken. Na Brattnipane ben ik nog twee dagen met Steve en Elie op stap geweest in de nabijgelegen Pinvinanes, waar ik nog wat leuke skitrips kon doen. Met alweer een lawine, terwijl ik te voet een sneeuwgraat afdaalde. Er zit niks anders op dan die ski’s aan de voeten te houden 😉

Graat met lawine

Schneebrett losgetrapt links van de graat

Maar sinds een paar dagen zijn de wetenschappers vertrokken en ben ik technisch werkloos. Sinds vandaag is het weer white-out en mijn werk bestond uit het verplaatsen van 160 vaten diesel naar een nieuw depot. In het oude staan er nog een dikke 600, dus ik weet nog wel wat doen de komende dagen 😦 Rest me de herinnering van enkele leuke klim- en skitrips van de afgelopen dagen.

Gisteren nog op Utsteinen south in bedenkelijk weer

De maand februari staat bekend om zijn stormen en op 1 februari zitten we er alvast middenin. Ik hoop op nog een trip, we zijn A.H. aan het bewerken om een vijfdaagse omschrijding van het Sor Rondane gebergte te kunnen doen, zodat ik wat meer details kan bekomen van de “spires”. Laat ons er op hopen.

Veelbelovende bergen aan de horizon

Maar tot die tijd, no ski, no fun! Witte groeten, Sanne.

De heerlijke laatste bocht op Brattnip'An

Science is fun!!!

27 woensdag jan 2010

Posted by sannebosteels in Andere, Coach

≈ 6 reacties

Tags

Antarctica, Bigwall, New Route, Sanne Bosteels, Ski-alpinisme

Het buitenaardse decor van de Pingvinanes

Hallo daar in het verre noorden. Ik ben er even 10 dagen tussenuit geweest op een meer dan geslaagde fieldtrip. Als field guide was ik verantwoordelijk voor Stephen en Elie, een Brit en een Vlaming, die voornamelijk werken op morenes en “meren”. Gewapend met een GPR (ground penetrating radar) onderzoeken ze de bodem, ofwel verzamelen ze stenen op morenes, die ze  aan de hand van “cosmogenic nucleoids” kunnen dateren. Wat betekende dat voor mij?

Houdini-tricks om onze space station op te zetten

Een dag van voorbereiding en inladen (materiaal en eten voor 10 dagen), gevolgd door een trip van 50km naar onze onderzoekszone, gelegen in het gebergte rond Brattnipane. Daar een geschikte kampplaats uitzoeken en een kamp opbouwen. Bovenstaande tent ziet er wel cool uit, maar halverwege de week ging ze glorierijk ten onder tijdens een stormpje… we lagen er op dat moment in te slapen… geen goede reclame voor mountain hardware. Vanuit ons nieuwe BC (Base Camp) verplaatsen we ons dagelijks op twee skidoo’s (sneeuwscooters) en een slee vol materiaal naar een grote vallei naast ons kamp. Die vallei is enorm complex met morenes en zones met puin en sneeuw. Daartussendoor moest ik routes opzetten, die berijdbaar zijn met de skidoo. Sommige van die routes waren tot 15km lang door erg moeilijk terrein. Maar eens mijn wetenschappers op een door hun gekozen plaats afgezet waren, kon ik aan de slag. Ik heb een nieuwe sport uitgevonden, in plaats van heli-skiing, skidoo-skiing 😉

Met de skidoo tot onderaan een berg rijden en er dan op en af met de ski's

De vallei waarin we werken is omgeven door een hoop mooie en beskibare toppen. Ik trek er telkens alleen op uit en moet dus redelijk voorzichtig zijn. Bovendien moet ik intussen mijn wetenschappers in de gaten houden en klaar zijn om indien nodig te hulp te komen. Andersom zou niet goed staan op mijn palmares… Maar deze skitrips hebben een tweeledig doel; vanop de omliggende toppen kan ik perfect aan “luchtfotografie” doen van de morenes. En daarnaast beklim ik maagdelijke toppen, waaraan ik een naam kan geven. Elie zet dat in zijn wetenschappelijk verslag en zo wordt het officieel. Hieronder de resultaten:

Deze bergen heten nu officieel zo, mijn eerbetoon aan hen.

Een van deze dagen zet ik de coördinaten op peakware. Matthias Robl was een instructeur van mij in de gidsenopleiding. Hij bracht me op het idee van Khan Tengri. Hij kwam om tijdens een klimongeluk, vorig jaar. De rest van de namen hoef ik niet te verklaren.
Na de dagelijkse skitour, haalde ik Steve en Elie weer op, om dan het avondmaal met dessert voor hun te maken. Ik kan wel zeggen dat we uitstekend gegeten hebben. Dat was nodig ook, dagen van 12 uur in de bijtende kou en een strakke wind, dat vreet aan je.

Steve en Elie aan de slag met hun "cosmogenic nucleoids"

Terwijl zij hard aan het werken waren, deed ik dus aan “luchtfotografie”. Hierbij enkele sfeerbeelden:

Lange schaduwen nabij Robl peak

Heerlijke poedersneeuw bij de afdaling van Brattnip'An

Tot slot, ik had aan Favresse en Villanueva beloofd uit te kijken naar een projectje voor hen op Antarctica. Wel, ik denk dat dit wel iets is. De foto is genomen op 50km afstand en 20x ingezoomd. De dimensies moeten dus wel redelijk groot zijn. Cerro Torre, eat your hart out!

Een massief om U tegen te zeggen!

Droom zacht, klimmertjes 😉
(Ik heb nog steeds nachtmerries van in een ruk wegvliegende tenten…)
Sanne

← Oudere berichten

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors







25













25

Mount Coach

Onze sponsors

Maak een gratis website of blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • MOUNT COACH
    • Doe mee met 119 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MOUNT COACH
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....