• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Tag Archief: Stijn Dekeyser

Warming-up for summer.

10 donderdag jul 2014

Posted by Nelson Neirinck in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Chardonnet, Denis Hoste, Goulotte Escarra, Le temps est assassin, Nelson Neirinck, Stijn Dekeyser

Ondanks de vriendelijke Italiaanse bouwvakker die ons had verwelkomd, wist de aannemer ons toch te verzekeren dat een tweede nacht in het winter bivak er niet in zat. Voor de werkzaamheden in de Albert I hut verbleef een team arbeiders in de oude houten hut en was deze niet toegankelijk voor het alpiene publiek. Een geluk dat de vriendelijke Italiaan ons toegang verleende gezien die nacht de hemelgoden behoorlijk van zich lieten horen.

Brain-workout

Slecht weer uitzitten in het winter bivak

 

Gezien we uit voorzorg een tent meegenomen hadden, vertrokken Denis en ik de volgende ochtend gepakt en gezakt richting de Grand Fourche. We hadden onze zinnen op het Gabarou-couloir (NO-couloir) te gezet.

Nog geen anderhalf uur na ons vertrek zakt de voorspelde bewolking en bevinden we ons plots in een complete white-out – boven onder, links of rechts, alles wit – waardoor we na een uur wachten besluiten de tent op te zetten en te wachten tot de mist optrekt.

White-out... Tentje opzetten dan maar?

White-out… Tentje opzetten dan maar?

Om 14u30 was het ondanks de blauwe hemel te laat voor grotere plannen maar om toch nog iéts op het palmares te zetten lopen we snel even de west graat van de tête blanche op en af. Niet echt noemenswaardig maar bon. Erna gaan we door tot de voet van de Chardonnet, waar we de tent opzetten en een heerlijk lange nachtrust tegemoet gaan.

Magisch effectje op de Chardonnet

Magisch effectje op de Chardonnet

Om 6u de volgende ochtend vertrekken we de gletsjer omhoog richting de basis van “goulotte Escara”. De 30 centimeter sneeuw die de voorbije nacht gevallen was, zorgt ervoor dat we moeizaam vorderen en pas om 7u45 aan de start van de route staan.

30cm verse sneeuw omhoog ploeteren...

Dertig centimeter verse sneeuw omhoog ploeteren…

Zes lange, maar mooie lengtes – we klimmen af en toe simultaan – met een korte crux loodrecht ijs brengen ons tot op een kleine col van waaruit we enkele Britten de laatste meters zien afleggen van de Migot-pijler. Een laatste inspanning door wat ploetersneeuw brengt ons tot de top van de Chardonnet.

Fun climbing in Escarra (foto: Denis Hoste)

Fun climbing in Escarra (foto: Denis Hoste)

Gezien een Franse cordee ons voor was via de Migot vinden we de rappels makkelijk en staan we enkele uren later terug aan de tent. Een lastige lange afdaling met veel honger (we hadden veel te weinig koeken mee naar boven) brengt ons tot in de Poco-Loco, alwaar we de nodige calorieën terug aanvullen!

Britten hoog op de Migot-pijler

Britten hoog op de Migot-pijler

Summit!

Summit!

Na wat rust neem ik met Stijn Dekeyser nog een dagje ‘den bak’ naar boven. Gezien mijn blauwe teennagel nog pijn doet besluiten we geen erg lange route meer in te kruipen en klimmen we “Le temps est assassin”, een mixte route die er op dit moment erg droog bij ligt.

Ik wil klimschoenen... Geen crampons (foto: Stijn Dekeyser)

Ik wil klimschoenen… Geen crampons (foto: Stijn Dekeyser)

Wat funky klimmen en creatieve bijl en crampon-plaatsingen – wat is het geluid en de geur van metaal op rots toch heerlijk – komen we na 3 lengtes tot een punt waar we het de moeite niet meer vinden om verder te klimmen (dal + crampons = not fun). Enkele rappels door het couloir Perroux brengen ons terug richting een oververhitte Valée Blanche.

Fijne ijslijn in de tweede lengte van 'Le temps est assassin'

Fijne ijslijn in de tweede lengte van ‘Le temps est assassin’

Geëxposeerd om het hoekje klimmen

Geëxposeerd om het hoekje klimmen (foto: Stijn Dekeyser)

Een tof weekje als opwarmer voor een veelbelovende zomer!

MC’s in groenland, Canada, en nog verdere avonturen in Chamonix en Alpen afgewisseld met nu en dan een flashback naar Alaska zullen voor een boeiende zomer-episode op de blog zorgen!

Even uitpuffen na de afdaling

Even uitpuffen na de afdaling (foto: Denis Hoste)

Tekst en foto’s (tenzij anders vermeld): Nelson Neirinck

Met dank aan onze sponsors:

SupportAlaska

 

Advertentie

Yosemite 2012: Who’s the king?

14 woensdag nov 2012

Posted by sannebosteels in Coach

≈ 1 reactie

Tags

Bigwall, El Capitan, Mescalito, Mt Watkins, Sanne Bosteels, Stijn Dekeyser, Yosemite

Bouldering in the Valley? No way! ©Sanne

In oktober trok ik met Stijn voor een dikke drie weken naar Yosemite. Voor mij was het al de vierde keer in “The Valley”, maar misschien ook wel de laatste keer. Te veel klimmers, te veel rangers en te veel regeltjes maken het gewoon niet meer aangenaam om er te verblijven. Alleen al om een kampeerplekje in Camp4 te bemachtigen moesten we enkele dagen geduld oefenen. Dankzij onze bolide hadden we wel de vrijheid om te gaan klimmen waar we wilden en om desnoods de nacht buiten het park door te brengen. Maar we waren dus vooral gekomen om stevig te klimmen en enkele mooie bigwalls aan ons palmares toe te voegen.

Moonlit Watkins & pinnacle ©Sanne

Het weer zat alvast de hele periode mee en met een beresterke klimpartner als Stijn waren de mogelijkheden zo goed als onbeperkt. Na een introductie in” Yosemite-style crack-climbing” met Serenity crack (5.10d) en Sons of Yesterday (5.10a), kon ik Stijn overhalen om met Mt Watkins Southface te beginnen. Deze afgelegen bigwall is logistiek een zware onderneming, met een stevige instijg en afdaling. Maar dat had dan weer als voordeel dat we er de hele tijd absoluut alleen waren in de wildernis. Na een zo licht mogelijke haulbag en materiaalrugzak samengesteld te hebben, beginnen we redelijk laat in de middag aan de instijg. Eerst 8km door de Tenaya canyon, langs een vaag klimmerspaadje en dan 8 lastige touwlengtes vierdegraads terrein met af en toe een moeilijke passage tot 5.8. Het is net donker als we op het “zawesome” bivakplatform aankomen, aan de start van de beklimming.

In de eerste twee touwlengtes, goed voor 300m werken om 50m hoogte te winnen! ©Sanne

Betrapt met de flits 😉 ©Sanne

De nacht wordt opgeluisterd door een prachtige sterrenhemel en het bezoek van meerdere knaagdieren. De volgende ochtend beginnen we vroeg aan de eerste touwlengtes, een raar begin met eerst 250m klimmen, dan drie lastige pendules, om uiteindelijk pas op de tweede relais aan te komen, weer af te dalen tot aan de start en daar de haulbag aan te haken, terug opjumaren en de haulbag omhoog halen. Pfioew, ruim drie uur bezig om 50m hoogte te winnen… Gelukkig gaat het daarna wat vlotter, we klimmen zoveel mogelijk lengtes vrij en halen de laddertjes pas boven als het echt te moeilijk wordt. Met vrij klimmen tot 5.10 en artif tot C2+ komen we goed aan onze trekken. De eerste goede bivakplaats, het “Watkins Sheraton”, slaan we over en we komen opnieuw in het donker aan op een goede richel op de 11e touwlengte. Een lange maar geslaagde dag met 11 touwlengtes, een goed begin!

ambiance bigwall ©Sanne

Stijn liebacking pitch 18 ©Sanne

Je zou denken dat er op 500m boven de grond, in een uiterst steile granieten wand geen viervoeters meer kunnen leven, maar dat was buiten een “wallrat” gerekend! Ongelofelijk dat die hier op die richel kan komen en overleven. Vastbesloten om die dag uit te klimmen, beginnen we vroeg aan de resterende 8 touwlengtes. Maar die zijn allesbehalve makkelijk, met nog enkele uitdagende passages. Door het toeval klim ik de technisch moeilijke artif-lengtes en Stijn de vrij te klimmen lengtes. De esthetisch prachtige barst van de 18e touwlengte (5.10c) wordt door Stijn vlekkeloos voorgeklommen. Voor een keer eindigen we de dag vòòr zonsondergang, op de top van Mt Watkins! Omdat het al laat is en de afdaling minstens vier uur in beslag zou nemen, besluiten we om op de top te bivakkeren. Mét een zalig kampvuur, eat your heart out, rangers!

Summit of Mt Watkins’ Southface, 800m VI 5.10 C2

Na de afdaling de volgende dag, douche en eten, proberen we de volgende dagen wat mooie freeclimbs aan ons palmares toe te voegen. Maar er zitten telkens zoveel trage klimmers in de mooiste routes, dat we het vooral bij verder afgelegen massiefjes houden, met kortere, maar mooie lengtes barstklimmen. Reed’s pinnacle en Cookie cliff bieden enkele prachtige lengtes. In koude condities, klimmen we “the Moratorium”, onze eerste 5.11. Hier komen we niet zonder kleerscheuren vanaf, een gele C3 floept uit de natte barst in de crux en Stijn hangt onder de relais. Een touwstreng verbrandt en wat schaafwonden.
Tijd voor het echte werk, we gaan op zoek naar een geschikte route op El Capitan. Twee dagen van minder goed weer vegen de wand leeg en we besluiten om te gaan voor een “off the beaten track” avontuur met North America Wall, in de zuidoost-wand van El Cap. Wanneer we met onze perfect afgemeten haulbag aan de start van deze route aankomen, is er, o ergernis, net een bende yanks in begonnen. We kijken het even aan, die mannen claimen erg ervaren te zijn… Na enkele uren hebben ze dan toch de eerste touwlengte geklommen, waarna ze terug afdalen om de volgende ochtend vroeg te starten. De beleefdheid gebied ons om er niet voorbij te gaan en we brengen onze haulbag alvast naar de eerste relais. Dan wachten we een dag, in de hoop dat die mannen tegen dan een lengte of vijf boven ons zouden zijn.

Tevergeefs werk op R1 van North America Wall ©Sanne

Wanneer we de volgende dag in de namiddag nog eens komen kijken, zijn ze… nog niet eens tot op de tweede relais geraakt. Grrrr! Aan uitleg en lawaai geen gebrek, maar wij moeten snel een beslissing nemen om de kans op een mooie bigwall niet te laten schieten. We geven onszelf 10 minuten om in de topo een alternatief uit te zoeken, deze keer is het Stijn die mij moet overtuigen om voor “Mescalito” te gaan, een monster van 26 touwlengtes, waarvan elke lengte moeilijk is Daarna snel omhoog tot bij onze haulbag, die terug laten zakken tot de grond, verhuizen naar de start van ons alternatief en diezelfde namiddag klimmen we nog de eerste twee lengtes van “Mescalito”. Daarmee weten we ineens waar we aan toe zijn, met het niveau C3 en de runouts op copperheads en hooks mogen we ons geen fouten veroorloven. Vooral niet in de eerste touwlengtes, waar de kans dat je de grond raakt na een screamer nog reëel is.

De fantastische lijn van Mescalito

Na een laatste nacht in Camp4, vertrekken we vroeg met de laatste benodigde voorraden en bijkomend aangepast materiaal voor “Mescalito” en we jumaren tot bij onze haulbag en portaledge. Vanaf hier kan het echte werk beginnen. We hebben eten en drinken mee voor vier tot vijf dagen in de wand, alles mooi verpakt in één haulbag en de portaledge. De topo geeft voor deze route 6 tot 7 nachten in de wand, als we willen toekomen met onze voorraden moeten we goed doorklimmen. We hebben wel geluk, de eerste 8 lengtes boven ons is er niemand, pas hoog boven ons zien we twee teams hangen. Ook onder ons is er voorlopig niemand, we kunnen dus op ons eigen tempo klimmen.

Stijn op kop, de tussenzekeringen zijn vaak birdbeaks ©Sanne

Lengte na lengte van een uitzonderlijk mooie lijn, vergen het uiterste van onze technische kennis. Er zitten ook nogal veel traverses in deze route, de nodige touwhandelingen komen aan bod om de haulbag mee te krijgen. Gaandeweg gaat alles wat vlotter en het team geraakt op kruissnelheid. De eerste nacht in de portaledge brengen we door op R7. Niet slecht geklommen, ook al hebben we het gevoel dat we niet vooruitgaan. Zwaar artiffen neemt dan ook de nodige tijd in beslag, wil je niet ineens 30m lager hangen. Het nadeel van een hangend bivak, is het lastige naar het toilet gaan. De grote boodschap wordt alvast uitgesteld naar de eerstvolgende richel, als die er al zou komen… Het voordeel van de zuidoost-wand, is het opstaan in de ochtendzon.

Sea of granit ©Sanne

De volgende dag slagen we erin om 6 lengtes te klimmen, waaronder de “Molar traverse”. We bivakkeren op R13, we zijn halfweg. Dit bivak is ook hangend, maar een schuin aflopend randje onder de portaledge, laat nog net toe om een grote boodschap te doen. Hoognodig, want dat uitstel was een zware opgave 😉 Het genadeloze ritme van bigwallen, wordt routine: 1 uur hangend zekeren, gevolgd door een halfuurtje jumaren en de net geklommen lengte “cleanen”, dan 1 uur stresserend voorklimmen, een halfuurtje haulen (de haulbag van 60kg omhoog hijsen) en vervolgens weer 1 uurtje ontspannen op de hangrelais tijdens het zekeren. Dit elk om beurt natuurlijk. Zo ben je al gauw 12 uur per dag bezig, als je geluk hebt, kom je onderweg een richel tegen om even gewoon op recht te staan en niet te moeten hangen. Het derde bivak op R18, “The Bismarck” is een fantastisch terras, waar je even de benen kan strekken en rustig je behoeften kan doen. In het laatste licht fixeren we nog een lengte, om aan ons gemiddelde van 6 lengtes per dag te blijven.

Onze cordée gezien door de camera van ©Tom Evans

Vierde dag in de wand, kunnen we vandaag uitklimmen? Nog maar 7 lengtes te klimmen, dat moet haalbaar zijn. Het technisch klimmen blijft moeilijk, maar door de opgedane ervaring van de afgelopen dagen, gaat zelfs de meest spannende “bad fall potential” relatief vlot. Stijn doet nog wat airmiles, nadat notabene een gele friend eruit floept, maar hij klimt onverstoord verder. Wanneer we in de namiddag nog maar drie lengtes onder de top zitten, horen we muziek. Eén lengte verder zitten we geblokkeerd achter een team dat twee dagen voor ons vertrokken is, met een chaos van haulbags, portaledges en natuurlijk een ghetto-blaster… “Ow, you must be those fast Belgians, catching up on us”. Yep, that’s us 😉 Leuk om te horen, dit team had die informatie van Tom Evans op de grond, maar daar gaat onze kans op de top voor vandaag. We laten het niet aan ons hart komen en installeren ons op R23, een comfortabele maar aflopende richel en we fixeren nog tot R24. De volgende dag rest ons nog 2 lengtes te klimmen en dan zijn we boven.

Spectacular before-last pitch ©Sanne

Die laatste nacht in de wand genieten we van de zonsondergang met een pintje in de hand. King Cobra is het lokale klimmersbier en het smaakt hier, ook al is het pislauw, hemels. Who’s tha king, who’s tha king, who’s tha… King!
Na een laatste lui ontbijt in de ochtendzon, klimmen we uit. De laatste touwlengte is nog bijzonder lastig, ik vlieg er ook nog eens uit op een lastige C3-placement. Maar tegen de middag staan we op de (teleurstellend vlakke) top van El Cap! Nu nog een vervelend detail, de afdaling…

topteam!

De laatste week in “The Valley” brengen we door met verschillende freeclimbs, maar hetzelfde probleem blijft. Op Cathedral Spire wachten we maar liefst 2 uur op een relais, voor we die ene mooie 5.11 lengte kunnen klimmen. Sympathieke mensen, die Amerikanen, maar traag! En hun touwtechnieken zijn gewoon rampzalig, met die stomme cordelette voor hun relais en dubbele vissersknoop als verbindingsknoop voor rappels, aaargh!
Uiteindelijk begint het te sneeuwen en we verlaten de vallei. Met een omweg rijden we via de kust langs Santa Cruz en de Pacific terug naar San Francisco. Einde van deze trip, ik vlieg zo goed als rechtstreeks door naar Athene en Kalymnos. Verslagje van deze heerlijke trip volgt.

Orizzonti Bianchi

10 dinsdag apr 2012

Posted by Nelson Neirinck in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

An Laenen, Gran Paradiso, Nelson Neirinck, Stijn Dekeyser, Tresenta

Enkele dagen terug vertrokken An, Stijn en mezelf (Nelson) op weg naar Chamonix. Aanvankelijk hadden we het idee om ‘een noordwandje aan te slaan’, maar gezien de weergoden ons wat parten speelden verkozen we om, solidair met het MC4-team, de skilatten en vellen boven te halen.

Om 7u ’s morgens spraken we af in Hoegaarden om er last-minute te beslissen waarheen we zouden rijden. Silvretta? Haute Route? Touren rond de Aiguilles Rouges?
Uiteindelijk kwamen we op de proppen met de Gran Paradiso. Even googlen leverde al snel de ‘tour du Gran Paradis’ op en geringe tijd later stond de gps ingesteld op Valsavarenche!

Image

An en Nelson klaar voor de instijg naar de hut!

Een korte stop in Chamonix verzekerde ons van het nodige proviand en mij van de nodige tourskibotten en hop, daar waren we de veel te dure tunnel alweer door. Kortbij de instijg naar de Rifugio Vittorio Emanuele Slaan we ons tentje op. Jammer genoeg lag er zo laag te weinig sneeuw om het zomerpad recht omhoog te nemen. Het resultaat: een dikke 5 kilometer omweg om in totaal maar 400 hoogtemeters en 1km afstand in vogelvlucht van de parking verwijderd te zijn… Maar bon, de beentjes waren opgewarmd! (alsook de hielen van An)

De vriendelijke Italiaanse huttenwird raadde ons af om de 2e dag al de Gran Paradiso te proberen. Het weer beloofde niet veel goeds, en in dikke mist trokken we dan maar naar de nabij gelegen “Mt. Tresenta”, een 3609m hoge piek.

Image

Mistig naar boven klauteren op Mont Tresenta

Het idee om tot op de col met de vellen te gaan en dan het graatje te beklimmen lieten we voor bekeken. De condities waren verre van ideaal. In dikke white-out met de ski’s op de rug de laatste paar honderd meter omhoog klimmen langs de normaalroute bleek al avontuurlijk genoeg. Gelukkig kregen we op de top nog een klein vlekje blauwe hemel te zien, en werden we getrakteerd op een waterig zonnetje. Een korte poederafdaling later waren we terug veilig in de hut, na bijna 7u onderweg te zijn voor een ‘acclimatisatietochtje’!

Image

Mont Tresenta (3609m)

Omdat we niet goed wisten wat het weer de dag erna zou geven planden we een toer over de col van de Gran Paradiso. Als het weer en de gemoedstoestand het toestonden konden we dan nog “snel” de top meepikken. Erna zouden we doorgaan naar het bivak Sberna (cheap is right!).

Image

Gran Paradiso (2e van links)

Het weer viel supergoed mee en na de nodige problemen – An haar vel die volledig loskwam en niet meer bleef plakken, en ik die geen messen op mijn ski’s had – en een klein beetje afzien van de hoogte stonden we op de druk bevolkte top van de Gran Paradiso(4061m).

Image

Top van de Gran Paradiso (4061m)

Na een heerlijke poederafdaling die mijn bovenbenen een warm en verzuurd gevoel gaven mochten we nog 400 hoogtemeters stijgen richting het bivak. Aanvankelijk brandde de zon alle leven en vocht uit ons lijf, maar wat later waren we alweer gehuld in het mystieke wit, wat de klim een nog vreemder en ‘verdwaalder’ gevoel gaf. Pas toen we vlak voor het wandje stonden hadden we door dat het bivak op de graat zelf lag. (logisch ook, wie zou nu een hut op de gletsjer zetten…)

Image

Stijn komt aan bij het bivak

Klein maar fijn, en eigenlijk best nog gezellig ook, gaf het bivak ons na de 1700 positieve hoogtemeters van die dag een goede nachtrust. De volgende ochtend ontwaakten we in een stralende hemel, met een prachtig zicht op het Mont-Blanc-massief.

Image

Gezellig in bivak Sberna

De koude van de nacht ervoor had er jammer genoeg wel voor gezorgd dat de sneeuw samensmolt tot een harde korst. Meestal zakte je er enkeldiep in zodat we tijdens de afdaling serieus mochten werken om bochten te nemen. Gelukkig was er de koffiepauze met taart (waarvoor dank, Stijn!) in de Rifugio Chabot. Een skiafdaling en een ellendig lang stuk door de bossen met de ski’s op de rug (stom gebrek aan sneeuw) brachten ons uiteindelijk moe maar voldaan bij de auto terug.

Image

La vita e bella - Rifugio Chabot

Een korte vierdaagse, maar toch weer een mooie klassieker kunnen aftikken – de batterijtjes zijn weer opgeladen voor het harde werk aan de universiteit!

Image

vlnr.: Mont Blanc - Mt. Maudit - Mt. Blanc de Tacul - Aiguille du Midi - Dent du Geant - Arrete Rochefort - Grandes Jorasses - Aiguille Verte - ...

Korzhenevskaya? Check!!!

16 maandag aug 2010

Posted by Sam Van Brempt in Andere

≈ 5 reacties

Tags

korzhenevskaya, Stijn Dekeyser

Laatst zaten Stijn en Blommie op het Pamir Plateau van Peak Sumoni (Pik Kommunism ). Dit in kamp 3 op een hoogte van 6000meter. Ze waren aan het acclimatsieren voor een verdere klim naar de 7495 meter hoge top. Door het slechte weer en hun slinkende etensvoorraad zijn ze terug naar het basiskamp afgedaalt.

Korzhenevskaya met de route van Stijn en Blommie

Na enkele dagen rust en minder goed weer in het basiskamp besloten ze een poging te wagen op Korzhenevskaya, deze 7105 meter hoge berg ligt juist tegenover Peak Sumoni. Uiteindelijk is het hun gelukt in een korte push, welgeteld 2 dagen! Vrijdag trokken ze van het Basiskamp( 4200 m ) naar Kamp 4 op 6100m. De volgende dag klommen ze in een dichte mist en met veel wind door naar de top. Door de white out geen schitterend panorama maar wel een 7000 der op hun palmares! Proficiat

Gisteren zijn ze terug afgedaald naar het basiscamp waar ze een van de komende dagen een helikopter naar de bewoonde wereld nemen.

Pik Communism

08 zondag aug 2010

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Blommy, expeditie, Pik Communism, Pik Somoni, Stijn Dekeyser

De expeditie van de 3de Mount Coach groep was afgelast maar zij waren niet de enige die met een plan zaten. Stijn Dekeyser (MC1 ) en Blommy planden eveneens een expeditie naar Tadzjikistan, dit voor de beklimming van Pik Communism (7495m ) die tegenwoordig Pik Somoni heet.

Pik Communism gezien van het basis kamp, de Borodkin rib loopt rechts naar het pamir plateau

Ze zijn 2 weken geleden vertrokken en maken goede vorderingen. Door slecht weer en grote sneeuwval zaten ze lange tijd in kamp 1 (5300m). Met beter weer hebben ze een materiaalcache 500m hogerop gemaakt maar door de verse sneeuw werd dit een 5uur durende ploetertocht. Uiteindelijk zijn ze goed geacclimatiseerd naar Kamp 2 getrokken. Dit kamp ligt op het Pamir plateau, een enorme vlakte op 6000 meter. Om hier te geraken moesten ze over een voortop van 6200m. Nu is het slecht weer, Stijn en Blommy zijn alleen in kamp 2 met een etensvoorraad voor een week. De komende dagen zal het weer beteren.

Pik Communism, De rechtse route (NR1, De borodkin Rib ) is de de route die Stijn en Blommy nemen

Je hoort ons nog…

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors







25













25

Mount Coach

Onze sponsors

Blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • MOUNT COACH
    • Doe mee met 119 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MOUNT COACH
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....