Enkele dagen terug vertrokken An, Stijn en mezelf (Nelson) op weg naar Chamonix. Aanvankelijk hadden we het idee om ‘een noordwandje aan te slaan’, maar gezien de weergoden ons wat parten speelden verkozen we om, solidair met het MC4-team, de skilatten en vellen boven te halen.

Om 7u ’s morgens spraken we af in Hoegaarden om er last-minute te beslissen waarheen we zouden rijden. Silvretta? Haute Route? Touren rond de Aiguilles Rouges?
Uiteindelijk kwamen we op de proppen met de Gran Paradiso. Even googlen leverde al snel de ‘tour du Gran Paradis’ op en geringe tijd later stond de gps ingesteld op Valsavarenche!

Een korte stop in Chamonix verzekerde ons van het nodige proviand en mij van de nodige tourskibotten en hop, daar waren we de veel te dure tunnel alweer door. Kortbij de instijg naar de Rifugio Vittorio Emanuele Slaan we ons tentje op. Jammer genoeg lag er zo laag te weinig sneeuw om het zomerpad recht omhoog te nemen. Het resultaat: een dikke 5 kilometer omweg om in totaal maar 400 hoogtemeters en 1km afstand in vogelvlucht van de parking verwijderd te zijn… Maar bon, de beentjes waren opgewarmd! (alsook de hielen van An)

De vriendelijke Italiaanse huttenwird raadde ons af om de 2^e dag al de Gran Paradiso te proberen. Het weer beloofde niet veel goeds, en in dikke mist trokken we dan maar naar de nabij gelegen “Mt. Tresenta”, een 3609m hoge piek.

Het idee om tot op de col met de vellen te gaan en dan het graatje te beklimmen lieten we voor bekeken. De condities waren verre van ideaal. In dikke white-out met de ski’s op de rug de laatste paar honderd meter omhoog klimmen langs de normaalroute bleek al avontuurlijk genoeg. Gelukkig kregen we op de top nog een klein vlekje blauwe hemel te zien, en werden we getrakteerd op een waterig zonnetje. Een korte poederafdaling later waren we terug veilig in de hut, na bijna 7u onderweg te zijn voor een ‘acclimatisatietochtje’!

Omdat we niet goed wisten wat het weer de dag erna zou geven planden we een toer over de col van de Gran Paradiso. Als het weer en de gemoedstoestand het toestonden konden we dan nog “snel” de top meepikken. Erna zouden we doorgaan naar het bivak Sberna (cheap is right!).

Het weer viel supergoed mee en na de nodige problemen – An haar vel die volledig loskwam en niet meer bleef plakken, en ik die geen messen op mijn ski’s had – en een klein beetje afzien van de hoogte stonden we op de druk bevolkte top van de Gran Paradiso(4061m).

Na een heerlijke poederafdaling die mijn bovenbenen een warm en verzuurd gevoel gaven mochten we nog 400 hoogtemeters stijgen richting het bivak. Aanvankelijk brandde de zon alle leven en vocht uit ons lijf, maar wat later waren we alweer gehuld in het mystieke wit, wat de klim een nog vreemder en ‘verdwaalder’ gevoel gaf. Pas toen we vlak voor het wandje stonden hadden we door dat het bivak op de graat zelf lag. (logisch ook, wie zou nu een hut op de gletsjer zetten…)

Klein maar fijn, en eigenlijk best nog gezellig ook, gaf het bivak ons na de 1700 positieve hoogtemeters van die dag een goede nachtrust. De volgende ochtend ontwaakten we in een stralende hemel, met een prachtig zicht op het Mont-Blanc-massief.

De koude van de nacht ervoor had er jammer genoeg wel voor gezorgd dat de sneeuw samensmolt tot een harde korst. Meestal zakte je er enkeldiep in zodat we tijdens de afdaling serieus mochten werken om bochten te nemen. Gelukkig was er de koffiepauze met taart (waarvoor dank, Stijn!) in de Rifugio Chabot. Een skiafdaling en een ellendig lang stuk door de bossen met de ski’s op de rug (stom gebrek aan sneeuw) brachten ons uiteindelijk moe maar voldaan bij de auto terug.

Een korte vierdaagse, maar toch weer een mooie klassieker kunnen aftikken – de batterijtjes zijn weer opgeladen voor het harde werk aan de universiteit!