Ondanks de vriendelijke Italiaanse bouwvakker die ons had verwelkomd, wist de aannemer ons toch te verzekeren dat een tweede nacht in het winter bivak er niet in zat. Voor de werkzaamheden in de Albert I hut verbleef een team arbeiders in de oude houten hut en was deze niet toegankelijk voor het alpiene publiek. Een geluk dat de vriendelijke Italiaan ons toegang verleende gezien die nacht de hemelgoden behoorlijk van zich lieten horen.

 

Gezien we uit voorzorg een tent meegenomen hadden, vertrokken Denis en ik de volgende ochtend gepakt en gezakt richting de Grand Fourche. We hadden onze zinnen op het Gabarou-couloir (NO-couloir) te gezet.

Nog geen anderhalf uur na ons vertrek zakt de voorspelde bewolking en bevinden we ons plots in een complete white-out – boven onder, links of rechts, alles wit – waardoor we na een uur wachten besluiten de tent op te zetten en te wachten tot de mist optrekt.

Om 14u30 was het ondanks de blauwe hemel te laat voor grotere plannen maar om toch nog iéts op het palmares te zetten lopen we snel even de west graat van de tête blanche op en af. Niet echt noemenswaardig maar bon. Erna gaan we door tot de voet van de Chardonnet, waar we de tent opzetten en een heerlijk lange nachtrust tegemoet gaan.

Om 6u de volgende ochtend vertrekken we de gletsjer omhoog richting de basis van “goulotte Escara”. De 30 centimeter sneeuw die de voorbije nacht gevallen was, zorgt ervoor dat we moeizaam vorderen en pas om 7u45 aan de start van de route staan.

Zes lange, maar mooie lengtes – we klimmen af en toe simultaan – met een korte crux loodrecht ijs brengen ons tot op een kleine col van waaruit we enkele Britten de laatste meters zien afleggen van de Migot-pijler. Een laatste inspanning door wat ploetersneeuw brengt ons tot de top van de Chardonnet.

Gezien een Franse cordee ons voor was via de Migot vinden we de rappels makkelijk en staan we enkele uren later terug aan de tent. Een lastige lange afdaling met veel honger (we hadden veel te weinig koeken mee naar boven) brengt ons tot in de Poco-Loco, alwaar we de nodige calorieën terug aanvullen!

Na wat rust neem ik met Stijn Dekeyser nog een dagje ‘den bak’ naar boven. Gezien mijn blauwe teennagel nog pijn doet besluiten we geen erg lange route meer in te kruipen en klimmen we “Le temps est assassin”, een mixte route die er op dit moment erg droog bij ligt.

Wat funky klimmen en creatieve bijl en crampon-plaatsingen – wat is het geluid en de geur van metaal op rots toch heerlijk – komen we na 3 lengtes tot een punt waar we het de moeite niet meer vinden om verder te klimmen (dal + crampons = not fun). Enkele rappels door het couloir Perroux brengen ons terug richting een oververhitte Valée Blanche.

Een tof weekje als opwarmer voor een veelbelovende zomer!

MC’s in groenland, Canada, en nog verdere avonturen in Chamonix en Alpen afgewisseld met nu en dan een flashback naar Alaska zullen voor een boeiende zomer-episode op de blog zorgen!

Tekst en foto’s (tenzij anders vermeld): Nelson Neirinck

Met dank aan onze sponsors: