• Home
  • Over MC
  • Sponsors
  • What if we forget?

MOUNT COACH

~ alpine climbing project

MOUNT COACH

Tag Archief: Alpinisme

Primera semana en la Cordillera Blanca

10 maandag jul 2017

Posted by Roel Goris in Mount Coach, Mount Coach 6

≈ 4 reacties

Tags

Alpinisme, Andreas Speelmans, Cordillera Blanca, Huaraz, Ishinca, Jozua Schiltz, Maarten Vanneste, Matty Roumans, Mount Coach, Peru, Petzl, Roel Goris, Tocllaraju, Urus

De tot voor kort “jongste telgjes” van MC6 zijn aan hun eerste zelfstandige expeditie in het Peruviaanse Cordillera Blanca begonnen! Met negen dagen in de Ishincavallei is de acclimatisatietocht succesvol afgerond. Urus Este, Ishinca en Tocllaraju werden overwonnen – zij het niet steeds door iedereen – en de jongvolwassenen maken zich klaar voor een nieuwe vallei.

Op een windstil stuk achter de piek van de eerste gezamenlijke 5000’er: Ishinca. Achter ons de stevige 6000’er Ranrapalca.

Lees verder →

Advertentie

Op zoek naar de kers in de broek

21 vrijdag apr 2017

Posted by Roel Goris in Mount Coach 6

≈ 1 reactie

Tags

alpen, Alpinisme, alps, An Laenen, Andreas Speelmans, andreasspeelmans, anlaenen, combeynot, Matty Roumans, mattyroumans, mc6, Mount Coach, névache, Roel Goris, roelgoris, skitouring, toerski

De eerste week van april trokken An, Andreas, Matty en Roel in de richting van Névache. Dit Franse alpendorpje aan de grens met Italië zou de uitvalsbasis worden voor de zoektocht naar de mooiste, steilste, meest angstaanjagende maar ook meest adembenemende couloir om af te skiën. De kers op de taart die bij de start voor wat “kaka in de broek” zou zorgen, werd mooi samengetrokken tot een zoektocht naar “de kers in de broek”. Het resultaat? De “Banana couloir” aan de NNO-zijde van de Pic Est de Combeynot.

Dapper bijt Andreas de spits af van de Banana Couloir.

(Tekst en foto’s: Roel Goris)

Lees verder →

“Optimisme is alles” in het Zwitsers hooggebergte

10 vrijdag mrt 2017

Posted by Roel Goris in Mount Coach, Mount Coach 6

≈ Een reactie plaatsen

Tags

alpine, Alpinisme, alpinist, An Laenen, Andreas Speelmans, andreasspeelmans, anlaenen, climbing, firn, gletsjer, hollandia, hollandiahut, hollandiahutte, iloveclimbing, Jozua Schiltz, jozuaschiltz, klimmen, konkordia, konkordiaplatz, lotschenlucke, Maarten Vanneste, maartenvanneste, Matty Roumans, mattyroumans, mc6, Mount Coach, Roel Goris, roelgoris, Sanne Bosteels, sannebosteels, whiteout, winteralpinisme

De laatste stage van Mount Coach 6. Goulottekes klimmen rond de gletsjers van het Zwitserse Konkordiaplateau. Met toerski’s en pulka’s tot aan het massief om de nieuwe ijsbijlen en het alpiene schoeisel aan een ultieme test te onderwerpen en vooral: te genieten van adembenemende zichten van bovenop de wolkenkrabbers van steen en ijs. Een plan dat niet stuk kan! Tenzij we heel de week in een sneeuwstorm ondergedompeld worden en onze reis een oefening op arctische condities wordt. 

Met beperkte zichtbaarheid aanschouwt Maarten het pad dat hij net gespoord heeft.

(tekst & foto’s: Roel Goris)

Lees verder →

De Italiaanse beklimming van de Europese reus

31 zondag jul 2016

Posted by Roel Goris in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

alpen, alpineclimbing, Alpinisme, An Laenen, Andreas Speelmans, innominata, Jozua Schiltz, Kuffner, Maarten Vanneste, mathias knaus, Matty Roumans, mc6, montblanc, montebianco, mountcoach6, Roel Goris, Sanne Bosteels, William Frimout, zomerstage

Mont Blanc, of Monte Bianco zoals wij de naam op de bordjes zagen staan. De witte reus die pal op de grens ligt tussen Frankrijk en Italië. Het toppunt van de Alpen die met haar 4810 meter de hoogste berg is van centraal-Europa. De intrigerende gigant die het toelaat om langs de beide landen via enkele uitdagende sneeuwroutes de top te betreden. Het monster dat langs de Italiaanse kant een misschien nog uitdagendere graatbeklimming mogelijk maakt. Mount Coach 6 zag vier opeenvolgende dagen met goede weercondities als de ideale opportuniteit, en maakte een gooi naar die Italiaanse klim over de befaamde Innominata Ridge.

DSC02017.JPG

Genieten van het alpiene uitzicht. (foto: Roel)

Lees verder →

Watervalklimmen in Tirol – Nür wann es eis- und eiskalt ist

25 donderdag feb 2016

Posted by Roel Goris in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Alpinisme, Andreas Speelmans, Jozua Schiltz, KBF, Lowe Alpine, Maarten Vanneste, Matty Roumans, Mount Coach, Mount Coach 6, Mount Coach Academy, Mount Expo, Petzl, RAB, Roel Goris, Sanne Bosteels, William Frimout

DSC00597

Omdat een beetje sneeuw niet koud genoeg is voor een echte alpinist, jaagde Mount Coach Academy haar jonge snaken in februari naar het Oostenrijkse Tirol. Niet om er te leren jodelen, schnaps te drinken en alpenhoorns te laten schallen – of dat was toch niet de voornaamste reden – maar vooral om er de bevroren watervallen op te zoeken, te bestuderen en te overmeesteren. 

Lees verder →

Alpine summer rain: MC5 ervaringsstage

16 zaterdag aug 2014

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alpinisme, An Laenen, Denis Hoste, Friedemann Koch, Jeroen De Mey, Kristof Buyse, MC5, Mount Coach, Multi Pitch, Niels Willaert, Sanne Bosteels, Sebastiaan Verbeke

Rochefort

disappearing into the clouds ©Sanne

Terwijl Mount Coach zijn zonen over de wereld uitstuurt op zoek naar nieuwe avonturen (Alaska, Groenland, Noorwegen, Canada en andere mooie bestemmingen), is de jongste generatie nog in opleiding. Over een jaar trekken ook de jongens van MC5 op expeditie, maar eerst is er tijd om ervaring op te doen in hun derde opleidingsjaar. Deze zomer waren de condities allesbehalve ideaal, maar juist in slecht weer en minder goede condities kan je veel bijleren.

Primel-Tregastel

excellent weather… in Brittany ©Sanne

An en ik zouden deze ervaringsstage begeleiden. Omdat An volop aan het revalideren is en nog verre van veel geklommen had op haar recent geopereerde enkel, trokken we er eerst even samen op uit. De weerkaarten lieten ons weinig keuze en we belanden aan de noordkust van Bretagne. Daar kan je perfect op graniet klimmen, aan de zee. Het is niet in de buurt, maar als je dan toch die kant uit moet rijden, ga dan zeker eens klimmen in Primel-Tregastel. De camping aan het strand is ideaal. Na drie dagen ‘vakantie’, wacht ons de lange rit dwars door Frankrijk, richting Italië.

Lac d'Emosson

Acqua Concert on Aiguilles du Van ©Sanne

Na een korte tussenstop in Chamonix, waar we nog een mooie multipitch klimmen aan het meer van Emosson, Acqua Concert op Aiguilles du Van, rijden we over de Grand St. Bernard naar de plaats van afspraak in Val Ferret aan de zuidkant van het Mont Blanc-massief. De mannen van MC5 hadden in de voorafgaande week ook al de nodige hoogtemeters gedaan, met onder andere beklimmingen op de Tiangle du Tacul en Aiguille Croux, maar altijd in minder goed weer. Dat zou helaas niet veranderen.

Arêtes Peuterey intégrales ©Sanne

Arêtes Peuterey intégrales ©Sanne

De weerkaarten zijn gewoon nergens gunstig, dus we besluiten om er het beste van te maken aan de Italiaanse kant van de Mont Blanc. Dit minder drukke gebied met amper liften leent zich uitstekend voor mooie en langere beklimmingen. Er kan ook naar het gebied rond de Gran Paradiso of Monte Rosa uitgeweken worden. Maar de eerste stagedagen is het al erg slecht weer. Desondanks beklimmen we de Pyramides Calcaires aan het eind van Val Veny om alvast het klimmen met verkort touw af te stoffen.

On the edge ©Sanne

On the edge ©Sanne

Deze graat staat, voor zover ik weet, in geen enkele topo beschreven. Maar de ruwe kalk leent zich uitstekend om zelfs in nat weer te kunnen klimmen. De graat is ruim 2km lang en is makkelijk met grote schoenen te beklimmen, maar vraagt veel aanpassingen aan de inbindmethodes en is ideaal didactisch terrein. Door een losbarstend onweer moeten we kort voor de top uitwijken. Totaal uitgeregend keren we terug naar onze camping.

Fun climbing in the rain ©Sanne

Fun climbing in the rain ©Sanne

Na nog een dag regenweer, waarbij het moeilijk is om alles weer droog te krijgen, laat ik de mannen een mooie beklimming voorbereiden op de Gran Paradiso. Er zijn twee opties: ofwel de noordgraat via de Piccolo Paradiso ofwel de noordwestwand van de Gran Paradiso. De huttenwirt van Victor Emmanuele zegt ons dat die laatste niet in conditie ligt, dus er wordt gekozen voor de noordgraat. We stijgen vanuit Cogne in naar het Bivacco Leonessa.

@Leonessa bivouac ©Sanne

@Leonessa bivouac ©Sanne

sunrise

Sunrise during the approach to Gran Paradiso ©Sanne

De volgende ochtend verliezen we al gauw veel tijd door het vermoeiende sporen over de gletsjer, wanneer we kniediep in de halfbevroren sneeuw zakken. Na enkele uren komen we aan de Becca di Montandayne, die we moeten beklimmen om op de graat te komen. De sneeuw is veel te zacht en de beklimming van deze Becca is moeilijker dan verwacht. Op de col onderaan Piccolo Paradiso nemen we het wijze besluit om langs de  steile noordwand af te dalen tot aan de Rifugio Chabod.

Becca di Montandayne 3838m ©Sanne

Becca di Montandayne 3838m ©Sanne

Steep descent ©Sanne

Steep descent ©Sanne

Daar zien we dat de noordwestwand van de Gran Paradiso in uitstekende conditie ligt en ik vervloek de slechte informatie van de huttenwirt, een gemiste kans! Maar ook dat is ervaring opdoen. Dit gebied rond de Gran Paradiso, waar ook bijna geen beschrijvingen van bestaan, biedt alleszins nog vele mogelijkheden. En dan spreek ik niet over de platgelopen normaalroute van de hoogste berg aldaar.

Gran Paradiso NW-face in excellent conditions ©Sanne

Gran Paradiso NW-face in excellent conditions ©Sanne

Dit eerste ‘weatherwindow’ hebben we alvast niet kunnen benutten en de volgende periode van slecht weer dient zich alweer aan. Maar voor het echt slecht wordt, beklimmen we nog snel een mooie multipitch aan het eind van de vallei, ‘Venus’ op Parete dei Titani. De mannen klimmen nog mooi verkeerd en komen in de veel zwaardere route Ahi-Ahi-Ahi uit, een so-so geëquipeerde 6c+ 😉 Ervaringsstage weetjewel.

Alternative program, roped-up oriënteering in the woods ©An

Alternative program, roped-up oriënteering in the woods ©An

De volgende dag gaan we ingebonden oriënteren in de bossen en flanken rondom de camping, waarbij het terrein door mij telkens fictief aangepast wordt, waardoor ze voortdurend moeten veranderen van inbindmethode. Al bij al toch een heel nuttige dag, waarbij we zelfs spaltenberging herzien tussen de bomen.

improvised crevasse-rescue ©An

improvised crevasse-rescue ©An

Een onzeker weatherwindow maakt dat we de volgende dagen gaan doorbrengen in de rifugio Torino, het plan is om in twee groepen de eerste dag te gaan voor de mooie Arêtes de Rochefort en de noordwand van de Tour Ronde. Door het onzekere weerbericht, is er amper volk in de hut en dat blijkt de volgende dag een meevaller. In de Tour Ronde noordwand, die Denis, Friedemann, Kristof en Jeroen beklimmen, is geen enkele andere cordée en op de arête Rochefort die nog niet gespoord is, komen Niels, Sebastiaan, An en ik slechts twee andere cordées tegen.

Early morning light over the  Mont Blanc ©Sanne

Early morning light over the Mont Blanc ©Sanne

First tracks on Rochefort Ridge ©Sanne

First tracks on Rochefort Ridge ©Sanne

We halen die cordées in en An krijgt uiteindelijk de eer om de scherpe graat als eerste te sporen. Het gebeurt zelden dat je deze populaire graat in ideale omstandigheden kan beklimmen. In de Tour Ronde noordwand maken Kristof en Jeroen het verschil door 90% van de route simultaan te klimmen, waarbij Denis en Friedemann het wat voorzichtiger aan doen, maar dus trager zijn. Snelheid in een beklimming maak je niet alleen door een goede fysieke conditie, maar vooral door de optimale aanwending van de ideale touwtechnieken. Snelheid is veiligheid!

An in the mixte climbing on Aiguille de Rochefort ©Sanne

An in the mixte climbing on Aiguille de Rochefort ©Sanne

Op de terugweg van de Rochefort, besluiten Niels en Sebastiaan om ‘nog snel’ even de Dent du Géant te beklimmen. Dat kan snel gaan, maar er zitten ondertussen al weer een hoop toeristen in en ze komen in de file terecht. Ze zijn nog net op tijd voor het avondeten terug in de hut. Ervaring 😉
Het ideale plan was om de volgende dag allemaal tezamen de Kuffnergraat te beklimmen op de Mont Maudit, maar het weer blijkt de volgende dag toch niet zo stabiel en na een korte beklimming van de Aiguilles Marbrées, nemen we de lift weer naar beneden.

classic ridge climbing ©Sanne

classic ridge climbing ©Sanne

De studenten met herexamens moeten hierna helaas naar huis terugkeren en we blijven met vier achter. Maar eerst sluiten we de stage in stijl af met een bbq, waarbij we enkele verse zalmforellen uit de rivier op perfecte wijze klaarmaken in de kolen.

Salmon Trout ©An

Salmon Trout ©An

Perfect BBQ ©Sanne

Perfect BBQ ©Sanne

Samen met Kristof en Friedemann, stijgen An en ik in naar de prachtige Rifugio Dalmazzi, waar we nog profiteren van twee dagen mooi weer en enkele zeer mooie rotsbeklimmingen kunnen doen. Na de instijg beklimmen we ineens ‘Ultimo Viaggio’ en ‘La Ragazza d’Ipanema’, twee langere routes in de nabijheid van de hut met iets mindere kwaliteit van rots.

Friedemann in 'La Ragazza d'Ipanema' ©Sanne

Friedemann in ‘La Ragazza d’Ipanema’ ©Sanne

De tweede dag maken we een combinatie van twee langere routes en beklimmen zo de mooie zuidwand van les Monts Rouges de Triolet. An en ik beklimmen de sokkel via A-Loba Loba, waarbij de derde lengte ongemeen hard is en eigenlijk niet in de rest van de route past. Maar daarna krijgen we een mooie  beloning met de prachtige route ‘Cristallina’. Friedemann en Kristof vergissen zich in de sokkel en vinden niet de geplande route ‘Vento Polare’. Ze volgen ons uiteindelijk en beklimmen daarna ‘Profumo Prohibito’

No access to this route! ©Sanne

No access to this route! ©Sanne

An in the third pitch of A-Loba Loba ©Sanne

An in the third pitch of A-Loba Loba ©Sanne

An in the crux of Cristallina ©Sanne

An in the crux of Cristallina ©Sanne

Na nog een gezellige avond in de Rifugio Dalmazzi, zit het er helaas op. We dalen af en keren onafhankelijk van elkaar terug naar huis. An en ik gaan eerst nog eens eten in het beste restaurant van de vallei, het super onbekende ‘la Marenda Sinoira‘ (Aanrader!!!), waar je voor €3 de beste carpaccio ter wereld kan eten. Daarna bezoeken we de mooie Zwitserse stad Luzern (de carpaccio kost hier CHF 28 en is niet te vreten) en via nog een bivakje in de Vogezen rijden we naar huis, waar de werf met al zijn zorgen op ons staat te wachten.

La Marenda Sinoira ©An

La Marenda Sinoira ©An

Tot zover dit beknopte verslag van mooie beklimmingen en culinaire hoogstandjes. Uitkijken naar het verslag van echt serieuze beklimmingen, Tim en Siebe keren binnenkort terug uit Groenland.
Sanne

Zomer, herfst en winter in één week.

24 donderdag okt 2013

Posted by Yannick in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Aiguille Du Midi, Alpinisme, Chamonix, Drytool, Maxime De Groote, Triangle du Tacul, Yannick De Bièvre

Wat was het weer veel te lang geleden dat ik nog eens 2 ijsbijlen in mijn handen had. Gelukkig had Maxime ook nood aan een ‘quick alpine fix’ en zodoende vertrokken we vrijdagavond met z’n tweetjes naar Chamonix. Na een bivak in Trient en een bezoek aan het OHM leek onze week al niet meer te kunnen mislukken. 4 dagen mooi en stabiel weer met aangename temperaturen in het hooggebergte en geen zuchtje wind.

IMG_2804-Edit-Edit

Boven de wolken

Om wat te acclimatiseren en de condities te bekijken besloten we de week te starten met een route vanaf de Aiguille du Midi. Alle andere liften waren toe, dus dat vereenvoudigde de zaak. Na een leuke ontmoeting met Christophe Profit die ons nog herkende van Khan Tengri en eerdere bezoeken in Chamonix was het tijd om te starten.

IMG_2823

No way back

IMG_2747De immer spectakulaire rappels van de brug maken altijd duidelijk dat je maar beter in vorm bent. Eens je vertrekt is er geen weg terug behalve langs je gekozen route. Omdat ik de Goulotte Profit-Perroux al eerder geklommen had opteerde we voor ‘Le vent du dragon’, III/4/M5.

IMG_2749

Even opwarmen

IMG_2847

Bijna in de zon

Na 2 leuke lengtes op te warmen werden de zaken al wat serieuzer. De 30cm sneeuw die de nacht ervoor gevallen was had zich natuurlijk nog niet ‘gezet’. Het werd snel duidelijk dat er nog niet al te veel ijs te vinden was. Maar de losse sneeuw op droge rots was wel iets dat ons als drytoolliefhebbers kon bekoren.

IMG_2759

Ja hoor, de route loopt langs die barst…

De M5 lengte was een stevige knakker waar Maxime toch vlot een uur en een kwart voor nodig had om ze te ontcijferen. Gelukkig was alles goed af te zekeren, maar M5 was gezien de omstandigheden toch iets te zacht uitgedrukt. De volgende lengtes bleken helemaal verstopt te liggen onder de losse sneeuw, dus kuisen maar. Na nog een drietal ‘funky’ lengtes kwamen we net onder de moeilijkste passage van de Arrête de Cosmiques. Ondertussen was het weer ook al wat omgeslagen en kregen we zowaar nog een pak verse sneeuw over ons hoofd.

IMG_2850

IMG_2787

Ziet er spectaculairder dan het was

Vooral de condities en misschien ook wel wat de hoogte zorgde ervoor dat we rond 18u terug aan de lift stonden. Dezelfde lift als diegene die sluit om 16u30. Hmm…

IMG_2854

Terug naar buiten dan maar…

Na een vroegere onaangename ervaring met slapen in de Aiguille du Midi zonder slaapzak (nog nooit zo koud gehad in mijn leven als in die granieten doodskist) was de beslissing om de bedden van de Refuge Cosmiques te gaan testen snel genomen.

IMG_2965

Morning sunshine!

2 dagen later stonden we terug boven. Tot 23u de avond voordien stond de Noordwand van de Matterhorn nog hoog op onze lijst, maar een bericht van Menno Boermans en een belletje naar de Gardien van de Hörnlihut deden ons toch beslissen om die later eens te gaan bekijken. Achteraf gezien de juiste beslissing…

IMG_2862-Edit

Wolkenzee

Nu ja, buiten de Aiguille du Midi waren er nog steeds geen liften open, laat staan dat er ergens iets in conditie zou liggen. Enkel de Piramide de Tacul was enigzins ijzig genoeg. Niet direct onze eerste keuze, maar beter iets klimmen dan niets. Het is trouwens nog vroeg in het seizoen, plenty more time to climb…

IMG_2872

Wakker worden!

Ons oog was gevallen op de Goulotte Perroux (III/4+/M5 350m). Deze mixte lijn is niet zo vaak beklimbaar, maar vandaag was onze lucky day. Om nu te zeggen dat er ijs in overvloed was is wat overdreven. De eerste 4 lengtes hingen de ijsvijzen maar hulpeloos aan onze gordel te bengelen. Friends en nuts waren onze beste vrienden.

IMG_2877

Iets meer ijs mocht gerust

Ook vandaag ging het klimmen ons goed af. Lekker weertje, mooie uitzichten, geen volk in de buurt en fantastisch mixte klimmen. De top lieten we voor wat het was. De Mont Blanc du Tacul afstappen is echt niet iets waar ik me zonder reden aan wil wagen.

IMG_2888 IMG_2940Onze derde dag viel wat in het water door een gebrek aan bevroren water. Onze gok om iets klimbaars op de Oostwand van de Tacul te vinden werd snel geldverlies. Buiten een wandelingetje tot onder Supercouloir en een heerlijke tocht terug naar boven (oh ironie).

IMG_2971

Waar is ons ijs?!?

Bedankt Maxime voor de fantastische trip, op naar de volgende!

Maxime bedankt graag de volgende sponsors:

Screen Shot 2013-10-25 at 09.19.44

En ik deze natuurlijk!
supportyannick

Kyrghystan Climbing: Big Walls and little wodka (Part 1)

12 maandag aug 2013

Posted by sannebosteels in Mount Coach

≈ 2 reacties

Tags

Alpinisme, An Laenen, Bigwall, Karavshin, Kyrghystan climbing, Lander Beckers, Mount Coach, Nicolas Mys, Niels Schouteden, Quinten Mattens, Sanne Bosteels

Karavshin valley, Kyrghystan: An MC4 expedition ©Nicolas

PART 1: CHOOSING THE RIGHT SPOT

Het was hoog tijd om de draad weer op te nemen door op het einde van elke MC-opleiding een expeditie op touw te zetten. De keuze van waar je dan naartoe wilt gaan is niet gemakkelijk. Ons eerste idee was om naar een 7000er in Pakistan te gaan, maar die bleek in restricted area te liggen. Vervolgens was het plan om naar Charakusa valley te trekken, ook in Pakistan. Dat land heeft een kwalijke reputatie, onterecht misschien, maar beschikt over sommige van de mooiste bergen op aarde. Na wat vergaderen hadden enkele teamleden en waarschijnlijk ook hun familie er nogal problemen mee dat we naar daar zouden gaan. Klimmen is al gevaarlijk genoeg, zonder daar nog terroristische dreiging aan toe te voegen. Na de goede ervaringen met MC2 in Kirgistan, leek dat me een geschikt alternatief. De Khan Tengri (7010m) hadden we al beklommen, Podeba (7435m) is wat te moeilijk als eerste expeditie. Wat opzoekwerk bracht ons uiteindelijk bij Karavshin valley, waar een “full package” voor blijkt te bestaan. Wat dat precies inhoudt, vertel ik jullie later wel.

The impressive N-face of Pyramidalny 5509m at the end of the valley ©Sanne

The impressive N-face of Pyramidalny 5509m at the end of the valley ©Sanne

Karavshin it would be. Maar daarmee was de kous niet af. Alle mannen van MC4 (Lander Beckers, Quinten Mattens, Nicolas Mys en Niels Schouteden) zijn studenten, dus in mei en juni was er al geen sprake van enige voorbereiding en bovendien werd de periode waarin we konden gaan beperkt door mogelijke herexamens. We kopen uiteindelijk (goedkope) vliegtickets tussen 13 juli en 15 augustus 2013.  Het allergrootste probleem was het gebrek aan informatie over de te beklimmen routes en toppen. Op zo’n momenten is het internet een bos waardoor je de bomen niet meer ziet. Enkele foto’s van de vallei geven wel een “wouw” beeld: die berg of wand roept gewoon om beklommen te worden! Omdat ik voor het werk nog twee weken in Chamonix was vlak voor ons vertrek, bracht ik samen met Lander en Nicolas een regenachtige namiddag door in de bibliotheek van het ENSA. Daar vonden we een hoop verslagen van eerdere expedities, vooral in het AAJ. Aan de hand van hun verhalen kregen we een idee van de mogelijkheden, maar meer dan wat foto’s met mogelijke lijnen vonden we niet. Het was zelfs al moeilijk om uit te maken welke berg of top precies waar lag.  Slechts enkele westerse klimmers hebben zich in deze vallei gewaagd, praktisch allemaal bekende namen, gesponsorde expedities van enkele toppers. Verder bleek het de speeltuin van de Russen en Ukrainers te zijn, die er regelmatig hun waanzinnige klimcompetities houden. Hoe maffer, gekker en gevaarlijker hun beklimmingen, hoe beter… We vinden wat info over hun routes, die de Russische quotering 6A hebben: ooh, een 6-aake 😉

The impressive bigwalls of P4810 and Asan ©Sanne

The impressive bigwalls of P4810 and Asan ©Sanne

Eind juni verzenden we onze cargo, met daarin al het mogelijke klimgerief voor zowel alpiene beklimmingen, rotsroutes van een dag tot alle bigwall-uitrusting (portaledges, haulbags, …) Van de KBF kunnen we een boormachine lenen en we bestellen nog 50 10mm spits. Van mijn werk kan ik alvast 25 12mm spits meenemen. We weten immers niet wat ons te wachten staat. Het doel van een MC expeditie is om ervaring op te doen buiten Europa, in een vreemde cultuur en liefst op grotere hoogte dan de 4000ers van de Alpen. De toppen rondom Karavshin variëren tussen de 4000m en de 5500m, niet extreem hoog dus. Maar het is vergelijkbaar met Yosemite, alleen drie maal zo groot, geen volk (en al helemaal geen vervelende rangers en regeltjes), 2500m hoger gelegen, met besneeuwde bergen en zonder “supertopo”. Dankzij de financiële ondersteuning van de KBF kunnen we ons een BC veroorloven met onze eigen kok, zodat we ons daar al geen zorgen over moeten maken. Achteraf blijkt deze optie zelfs goedkoper dan via pakezels voedsel voor een maand mee te moeten nemen. Een tweede dikke meevaller was de ondersteuning door Condor Safety, de invoerder van Tendon-touwen. Sinds een jaar ben ik zo’n beetje de ambassadeur van deze fantastische touwen en ze waren dan ook bereid om ons van zomaar even 600m touw te voorzien voor onze expeditie. En die hebben we goed kunnen gebruiken!

The valley in view ©Sanne

The valley in view ©Sanne

Uiteindelijk is het zover, op 13 juli vliegen we via Istanbul naar Bishkek, de hoofdstad van Kyrghystan, waar we om 0500Hr ’s ochtends landen. Dinara van Ak-Sai Travel, die alles voor ons ter plaatse organiseert, haalt ons op en zet ons af in ons hotel, waar we even kunnen bijslapen. Naast het hotel ligt het decadente “Martini-Terrazza”, een soort van disco annex zwembad, waar zelfs op dit uur de luide beats nog van doorklinken. In de namiddag doen we nog wat inkopen voor de expeditie in Bishkek, waarna we op het kantoor van Ak-Sai nog wat moeten onderhandelen over de helikoptervlucht die ons naar het BC moet brengen. Die zat namelijk niet in het “full package”. Maar omdat ze speciaal voor ons het BC opstellen (we zijn de enige klanten), moet die helikopter toch vliegen. Alleen willen ze ons daar $750 extra voor aanrekenen. Wanneer we zeggen dat we dan wel te voet naar BC trekken, kunnen we de prijs flink reduceren. Achteraf gezien een meevaller, want we winnen drie dagen en wie vindt er tegenwoordig nog een helikoptervlucht voor $50?

The very nice way in to BC, with an old Russian military helicopter ©Sanne

The very nice way in to BC, with an old Russian military helicopter ©Sanne

De volgende ochtend is het vroeg opstaan, om 0500Hr ’s ochtends ontbijten we aan het zwembad van de “Martini-Terrazza”, een vreemd gevoel. Daarna laden we bij Ak-Sai al onze cargo in het busje en dan naar de luchthaven, waar we een binnenlandse vlucht nemen naar Osh. Het is een wonder, maar voor onze 230kg cargo betalen we een peulenschil. En alles komt in goede staat aan in Osh. Daar worden we opgewacht met een busje dat ons naar een verlaten vliegveld brengt, waar buiten wat vliegtuigwrakken, ook onze militaire helikopter staat te wachten. Die is al helemaal volgeladen door onze kok, Viktor en zijn hulp Omurzak, klaar voor een maand lang verwennerij op culinair vlak 😉 Nadat we al onze spullen erbij gepropt hebben, stijgen we op voor een anderhalf uur lange vlucht over de Pamir-Alai bergketen.

Holding on to our equipment, while the machine flies away ©Sanne

Holding on to our equipment, while the machine flies away ©Sanne

Voor de jongens een première, voor An en mezelf een herhaling van een geweldige ervaring, met een oude Russische legerhelikopter over de bergen vliegen! Op het einde doemt de indrukwekkende vallei waar we de komende maand gaan doorbrengen op en we vergapen ons aan de granieten wanden en besneeuwde toppen. We landen in een wei op een kilometer van het eigenlijke BC. Terwijl we alles uitladen, komen de lokale Kirgizische cowboys ons te paard tegemoet. Viktor blijkt ze goed te kennen en achteraf blijkt dat hij al zijn verse producten bij hen betrekt. Mens en dier brengen al de uitrusting en voorraden naar het prachtige en idyllische plekje dat ons thuis zal worden voor de komende maand. Daar vinden we al een Russische en een Litouwse groep klimmers en twee gekke Britten. Maar ook een heerlijke weide omgeven door bomen, rotsen en een helder bergbeekje naast de grote modderstroom waarnaar deze vallei genoemd is: Kara-Suu betekent zwart water.

Mighty peak 4810 ©Sanne

Mighty peak 4810 ©Sanne

De tenten uit de magazijnen van Ak-Sai blijken derde keus te zijn, maar we slagen erin om uit de verschillende pakketten een aantal tenten op te zetten, we gebruiken onze eigen tenten ook maar, zodat iedereen een slaapplaats vindt. Door wat gesprekken met de Britten en de Russen, blijkt dat het hier al weken aan het regenen is en dat het goede weer vandaag met ons is aangekomen. ’s Avonds wordt het kamp ingewijd en we drinken op goed weer met een glaasje uitstekende wodka, waarvan Viktor blijkbaar een aanzienlijk voorraad bij zich heeft. “First day, hard work. Drink wodka now”. Desondanks de wodka, gaan we ’s avonds nog op verkenning hogerop in de vallei. Vanuit BC kunnen we alleen maar Yellow wall zien en het topje van Pyramidalny. Na een half uurtje stappen zien we ook de majestueuze wanden van Asan en P4810 liggen. We proberen al wat approchekes te ontdekken en een lijn op Little Asan. Het graniet ziet er goed uit en we zien verschillende veelbelovende barsten (cracks).

Our young team in paradise ©Sanne

Our young team in paradise ©Sanne

The Towers of Pain(e)

22 zondag jan 2012

Posted by sannebosteels in Bram en Marijke klimwereldreis, Coach

≈ 1 reactie

Tags

Alpinisme, An Laenen, Bram Vandendriessche, Marijke De Coninck, Monzino, patagonia, Sanne Bosteels, Torres del Paine

De Torres del Paine's indrukwekkende oostwand ©Bram

Ondertussen zijn we al weer ruim drie weken in het uiterste zuiden van Chili. Na het verslag van onze laatste geslaagde beklimming in El Chaltén (Argentinië), halverwege december, heb ik niets meer geschreven. Een verslag van die (moeilijke) weken volgt later, eerst onze belevenissen hier in het nationaal park Torres del Paine.

Het hoogste punt bereikt in onze pogingen op de Fitzroy ©Sanne

Op 31 december komen we vermoeid aan in Puerto Natales, waar zee en bergen elkaar harmonieus ontmoeten. Het eerste dat we horen, is dat het beroemde nationale park in de fik staat, een onachtzame Israëli heeft de enorme bosbrand veroorzaakt. Een ramp voor het park, de natuur, fauna en flora, maar ook voor de lokale economie. Er werd aangekondigd dat het park voor de hele maand januari gesloten zou blijven om van de brand te bekomen. Wat teleurgesteld vieren we Nieuwjaar en besluiten om de volgende ferry naar het noorden te nemen en te gaan klimmen in Cochamo. Op 1 januari gaan we sportklimmen aan de laguna Sofia, om hier toch iets geklommen te hebben. Een wilde plek tussen de condors.

Klimmen tussen de condors aan laguna Sofia ©Sanne

Op 2 januari hebben we al boarding passes in de hand voor de ferry, als we de geruchten horen dat een deel van het park toch open zou gaan, nb het gedeelte waar we willen klimmen. In een impuls ruilen we onze tickets voor de ferry weer om en we blijven. Het park zou ten vroegste over enkele dagen open gaan en we maken van de gelegenheid gebruik om even naar Punta Arenas te reizen, aan de Estrecha Magellanes. De zuidelijkste stad van Chili  (het bekendere Ushuaia ligt iets zuidelijker en is in Argentinië) is vrij mooi en we doen er een fantastische boottocht naar een eiland met een grote pinguïnkolonie.

Magellaanse pinguïns op Isla Magdalena ©Sanne

Ondertussen bleken de geruchten gegrond en op 6 januari komen we gepakt en gezakt voor ruim 10 dagen klimmen als eerste klimmers aan de gate van het park.  De administratieve formaliteiten nemen wat tijd in beslag, maar dezelfde dag stijgen we, met twee van onze vier zakken, in naar het campamento Japones, onderaan de Valle del Silencio. Dit kamp is enkel voor klimmers toegelaten en we zijn er helemaal alleen. Afgezien van wolken muggen dan. De volgende dag doen we hetzelfde traject op en neer om onze laatste twee zakken op te halen.

Tijdens de vele trajectjes omhoog met materiaal ©Sanne

Campamento Japones ligt nog erg ver van de routes en geplaagd door de muggen, gaan we op zoek naar een beter onderkomen. Een uur stappen hogerop, ligt er een bivak onder een gigantische boulder, een beetje muf en er is geen water. Nog wat hogerop vinden we een mooi zanderig plekje, beschut door wat boulders en met water. We besluiten om alles hierheen te verhuizen.  Nog een dag later zijn we hier volledig geïnstalleerd, nu nog wachten op mooi weer. Dat komt er niet snel aan en nadat we onze tent stevig verankerd hebben en verzwaard met wat stenen, dalen we in een stevige blizzard af en reizen terug naar Puerto Natales (een busrit van 2 à 3 uur).

Ons basiskamp onderaan de Torres ©Sanne

Ons basiskamp een paar dagen later ©Bram

Hier bekomen we van de geleverde inspanningen met lekker eten, drinken, een sauna en massage. Beter dan in de door storm geteisterde Valle del Silencio 😉 Dezelfde dag komen ook Marijke en Bram aan in Natales en we maken plannen om samen met het volgende window terug naar boven te gaan. Terwijl Marijke en Bram al naar het park trekken, gaan An en ik nog een dag zeekajakken, een nieuwe belevenis. De voorspelingen zijn goed voor twee dagen en op nog erg stormachtige zaterdag 14 januari stijgen we terug in. In campamento Japones vertellen Marijke en Bram ons dat er niet veel overschiet van ons tentje. We gaan toch verder naar boven en vinden onze tent terug, op dezelfde plek, maar aan flarden. Een stok heeft het begeven en zo het zeil gescheurd. Dankzij de stenen is de tent wel op zijn plaats gebleven en zijn we verder geen materiaal kwijt. In de gietende regen ruimen we alles op en verhuizen (nog maar eens) naar de het bivak onder de boulder, een paar honderd meter lager. Met de restanten van onze tent kunnen we het hier nog wat schappelijk maken en eten hebben we meer dan voldoende.

De schaduw van de Torres op Escudo ©Sanne

De volgende dag is het kort na de voormiddag stralend weer en we gaan de instijg al wat verkennen. Die blijkt nog bijzonder lang en zwaar te zijn, ook al leken de torens vlakbij.  We volgen de route, zoals ze vaag beschreven staat op internet, door zeer onaangenaam terrein. Ongeveer een uur verwijderd van de wand, komen we op een beschutte plek waar je kan bivakkeren. Een sympathieke Spaanse soloklimmer, Pedro Cifuentes, komt ook omhoog, met zijn support-team. Hij komt hier al meer dan 10 jaar en toont ons een aangenamere instijg door een droge geul. We laten ons klimgerief hier achter en dalen langs de voorgestelde route weer af. Marijke en Bram doen hetzelfde en ’s avonds bivakkeren we met z’n vieren aan de start van deze snellere instijg. Een kleine waterval markeert deze plek en zorgt voor water.

avondlicht op de Torres' westwand vanuit ons bivak ©Bram

Maandag 16 januari moet de dag worden. Om vier uur staan we op, het is windstil en de sterren staan al om. In amper 45’ zijn we terug bij het bivak van de Spanjaarden, waar we ons klimmateriaal oppikken. Hier deden we gisteren, bij daglicht, 2 uur over. Duidelijk een betere route. Van hier gaat het verder over brokkelig terrein en na nog eens 45’ staan we onderaan de westwand van de Torre Norte. An en ik wilden langs “Cornwall” klimmen, een route van 8 lengtes die hogerop de laatste touwlengtes van Monzino vervoegd. Marijke en Bram gaan direct voor de Monzino en duiken in de geul tussen Torre Norte en Central.

Sanne in de crux van "Monzino" ©Bram

Het is ijskoud in de westwand en we kunnen de zon pas verwachten tegen 13u. Nadat we de eerste twee lengtes (4 & 5+) geklommen hebben zijn An en ik totaal bevroren. Bovendien hangt er ijs in de derde lengte en we dalen wijselijk terug af. Snel ombouwen en we volgen Marijke en Bram in de Monzino. Via 6 lengtes simultaan klimmen (een rotsvariant links voor de geul) komen we aan de col Bich, waar we hen terugvinden in de eerste moeilijke lengte van de Monzino. Nog steeds geen zon, en er is zeker meer wind dan we hadden gehoopt. Met koude vingers en tenen klimmen we twee stevige lengtes (5.10).

An in het geweldige decor tussen Torre Norte & Central ©Sanne

Eindelijk een streepje zon in deze koude wand ©Sanne

De rest van de route is veel simultaan klimmen, met af en toe een lengte vijfde graads. Langzaamaan komen we in de zon en vlak onder de laatste lengte vinden we zelfs een plekje in de zon en uit de wind. Heerlijk! Bram klimt de laatste moeilijke en ijskoude lengte voor en om 12u staan we met z’n allen op de top. Prachtig uitzicht, maar te koud om er lang te blijven. Lunchen doen we op het plekje in de zon, waarna ons de lange afdaling wacht.

Met z'n vieren vlak onder de top, in het zonnetje

An & Marijke op de top van Torre Norte

Bram op de top met de indrukwekkende achtergrond ©Sanne

Rappelen in Patagonia is altijd een ellende, door de wind geraakt haast elke rappel een keer geblokkeerd. We klimmen zo veel mogelijk af en moeten maar 2 keer weer omhoog om een vastgeklemd touw weer los te maken. Op de col Bich komen we nog een cordée tegen, die nu pas tot hier geklommen zijn. Het is 15u. Ze vragen of het nog ver is naar de top, waarop ik helaas bevestigend moet antwoorden. De afdaling door de geul tussen Torre Norte en Central is erg vervelend en duurt erg lang. Maar uiteindelijk komen we weer veilig aan in het kamp van de Spanjaarden. Nu nog de lange puinhelling naar beneden. Uiteindelijk doen we langer over de afdaling dan over de beklimming en om 19u zijn we aan ons bivak. Het weer is alweer verslechterd en we pakken de boel bijeen en gaan nog omlaag naar ons beschutte bivak onder de boulder, waar we moe maar voldaan in onze slaapzakken kruipen.

De indrukwekkende wanden van Fortaleza en Escudo ©Sanne

De volgende dag staan we pas op als de zon ons verwelkomt en maken een uitgebreid ontbijt met spek. Pas in de namiddag dalen we verder af naar het campamento Japones, waar we een gezellige avond beleven in het gezelschap van de Spanjaarden, waaronder de cordée die we gisteren tegenkwamen op de col. Zij waren vanuit Japones vertrokken, er van uit gaande dat de instijg, zoals je de beschrijving er van vindt, wel zou meevallen. Daardoor waren ze zo laat op de col.
Na nog een nachtje in de voddige doch gezellige hut van Japones (we hebben geen tent meer), dalen we in één keer af tot aan hosteria Torres, waar we dezelfde dag nog de bus terug naar Natales nemen. Marijke en Bram blijven nog twee dagen in het park, An en ik gaan nog wat sportklimmen in de buurt van Natales. In het weekend treffen we de hele bende weer in de lokale pub. Pedro is ook teruggekeerd van zijn solo-overschrijding van de drie Torres, maar bij de eerstvolgende periode goed weer begint hij weer van voor af aan. Straf!

Nu maandag nemen we met z’n vieren de ferry (het is bijna een cruise) naar het noorden door de prachtige fjorden. An en ik vliegen daarna weer naar huis, terwijl Marijke en Bram nog een maandje hebben om te gaan klimmen in Cochamo (jaloers!). Daarover zullen we nog wel wat te lezen krijgen.

Sanne en An

The Flamencos fly home ©Sanne

Het was weer lang!

21 zaterdag mei 2011

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Aète de Cosmiques, Aiguille Du Chardonnet, Aiguille Du Midi, Alpinisme, Arète forbes, Robin Damen, Sam Van Brempt

Geen berg waar ik (Sam ) al zo vaak gefaald heb als Aiguille du Chardonnet. Soms hebben we een rustdag nodig om te bekomen van de instijg naar Albert Premier. Andere keren geraken we niet bij de route door de hoeveelheid sneeuw, de gletsjerspleten of het weer. Nog andere keren besluiten we ‘s anderdaags na een beklimming terug af te dalen in plaats van een 2de route te klimmen.

in het rood, Arètes Forbes op Aiguille Du Chardonnet

Dit keer ben ik met Robin Damen in Chamonix. Robin heeft nog geen alpiene ervaring waardoor we eerst gaan spelen op Mer de Glace en alles nog eens doornemen. Touw-, rapel- en cramponagetechnieken, relaisbouw, abalakovs en andere exotische woorden. Om eens uit te dokteren waar we staan nemen we de eerste lift naar Aiguille du Midi voor de beklimming van de cosmiquesgraat. Deze verloopt redelijk vlot waardoor we een langere route uitzoeken.

Robin op de Cosmiquesgraat

Op 4000m is er vorig weekend 60cm sneeuw gevallen en hoewel het overdag mooi weer is trekt het elke namiddag dicht met kans op een kort onweer. Warmteonweders… Iets typsich zomers, geef mij maar die stabiele winter. Ik had gehoopt op eenvoudige lange, hooge meerdaagse beklimmingen maar dat zal voor een andere keer zijn. We besluiten richting Albert 1er te trekken dit voor de beklimming van Aiguille Du Chardonnet via Arète Forbes.

bij het eerste licht nog steeds op de gletsjer

Om een onweer voor te zijn, moeten we vroeg vertrekken. 1uur ‘s nachts zijn we weg maar op de gletsjer komen er al direct twijfels boven. De verse sneeuw van het weekend ligt er nu al 5 dagen maar is totaal nog niet gezet, we zakken er makkelijk 30cm diep in waardoor we traag vorderen. Het ziet ernaar uit dat we er nooit zullen geraken maar uiteindelijk staan we om half 7 aan de start van de route. We maken ons klaar en vertrekken over de graat. Ook hier zorgt de verse sneeuw voor de nodige tricky passages en een onduidelijk routeverloop waardoor we geregeld fout klimmen en een moeilijkere variant moeten kiezen. Ik had op voorhand tegen Robin gezegd dat we om 8 uur zouden beslissen of we verdergaan, maar dan lijkt de top redelijk dichtbij zodat het niet verschrikkelijk lang meer kan duren. Maar dat was buiten de condities gerekend.

Een couloir op de graat

Tegen Kwart na twaalf zitten we op de top, snel eten we iets maar ondertussen hangen er al overal rondom ons wolken waardoor we aan de afdaling beginnen. Een traverse over de westgraat waarna we via de normaalroute afklimmen en rapellen. Door de warmte is de gletsjer nog erger en de laatste 500 meter begint het dan nog eens te regenen. We zijn al behoorlijk lang bezig en de vermoeidheid speelt ons te parten. Toch hebben we nog het fantastische plan om rechtstreeks naar La Tour af te dalen…

Hogerop Arète Forbes, Aiguille Du Chardonnet

Om 7 uur ’s avonds staan we terug bij de auto. We zijn 18 uur actief geweest, dit voor een trip die normaal maximaal 12uur mag duren. Traag door de sneeuwconditie of door onze eigen conditie, ik heb de laatste maand dan ook bijna niets kunnen trainen. Maar kom, 18uur, dit is voor Robin een mooi introductie tot het serieuzere alpinisme!

Robin op de Cosmiquesgraat
de instijg naar Albert 1er
Robin en Sam op Arète Forbes

De Top
Lichtjes sterven tijdens de afdaling

Climbed Arete Forbes on the Aiguille Du Chardonnet. There was like 30 cm fresh snow on the glacier and the ridge, which slowed us down a lot and made the route finding difficult. There were also traces on the eperon migot. Looked like it was in a better condition than the ridge. We descended the upper part of the Charlet Bettembourg then the normalroute. 
← Oudere berichten

Mount Coach Events:

Mount Coach Sponsors







25













25

Mount Coach

Onze sponsors

Blog op WordPress.com.

Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze website, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid
  • Volg Volgend
    • MOUNT COACH
    • Doe mee met 119 andere volgers
    • Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
    • MOUNT COACH
    • Aanpassen
    • Volg Volgend
    • Aanmelden
    • Inloggen
    • Deze inhoud rapporteren
    • Site in de Reader weergeven
    • Beheer abonnementen
    • Deze balk inklappen
 

Reacties laden....