Tijdens het hemelvaartweekend trok een garde mount coachers richting de Côte d’Azur. “Oh heerlijk, enkele dagen bakken en braden op het strand”, zou de gemiddelde Vlaming denken. Wij weten echter al langer dan vandaag dat een klimmer van die norm afwijkt. Bakken en braden stond wel degelijk op het menu, maar het strand werd omgeruild voor de kalksteenrotsen van Les Calanques.

Les Calanques – foto Roel

We drove all night, zou Céline Dion trots zingen, om bij het eerste ochtendgloren de witte en rode rotsen van Les Calanques te zien verschijnen aan een azuurblauwe horizon. Voor de telgen van Mount Coach 6 was deze stage de eerste echte rotsklimstage in de opleiding. Dat bracht dan ook het nodige enthousiasme met zich mee, wat ervoor zorgde dat William de laatste vier uur het stuur niet meer losliet en in één lijn tot in Cassis reed. Om daar slechts een half uurtje te kunnen dutten alvorens er naar de rotsen vertrokken werd. Voor mij persoonlijk was een approche tot vorig weekend nooit meer dan “uitstappen, het spoor oversteken en aan de rotsen toekomen”. Er werd dus toch stevig wat gehijgd toen we anderhalf uur stappen en een mooi pak hoogtemeters later aan ons rappelpunt aankwamen. Onder het toeziend oog van begeleiders Arne en Koen, alsook MC5-ers Friedemann, Denis en Jeroen, bonden we trots onze nieuwe Petzl-spulletjes om. Het mag gezegd dat we danig in de watten gelegd werden: onze sponsor is stevig begaan met onze veiligheid en gaf ons zelfs de allernieuwste Aquilagordel en rappelhandschoenen mee, wat onze oogjes fel deed fonkelen wanneer we deze eerste afdaling aan echte Mount Coachsnelheid konden doen.

Een approche kan heel wat meer zijn dan “het spoor oversteken” – foto Roel

De eerste klim omhoog werd een heerlijke weekendopener. In cordées van twee of drie beklommen we de Tête de la Mounine, een mooie wand die ons in zes touwlengtes toonde welke rotsen het weekend voor ons in petto ging hebben. Jozua toonde Koen en mij de weg in le Fadal en scoorde hiermee zijn eerste volledige “à vue” van het weekend. Maarten, Matty en Jeroen gooiden zich in la Terre des Anchettes, maar na twee touwlengtes creëerden ze een variatie met le Fadal en volgden die tot de top .

Stagebegeleider Koen Dooms in actie tijdens onze eerste klimdag – foto Roel

Toen we boven aankwamen en elkaar de nodige high five gaven, vulde het dal zich langzaam met een dicht wolkenpak. Een surrealistisch tintje dat ons even in de waan bracht een hoge bergtop beklommen te hebben. We beloonden ons labeur met een duik in het azuurblauwe water en bestudeerden ’s avonds de topo voor het klimwerk van de dag erna.

De optrekkende mist gaf de beklimming een surrealistisch tintje – foto Roel

Op dag twee trokken we richting Sugiton en Concave. De stevige rukwinden die ’s nachts waren komen opdraven, lieten zich ook hier stevig horen. Met een truitje extra en Sannes gekende GAG (gore-tex aan gordel) waren we voorbereid op elk weer. Maar klimmen zouden we! Arne en ik trokken afwisselend onze plan in Gutenberg (Sugiton) om daarna de doorsteek te maken naar de Cheminee Buisson op La Candelle. Van hieruit zagen we in de bombastische en impressionante Concave een rode stip zich langzaam maar zeker omhoogwerken. Het bleek William in zijn rode jas te zijn, die zich er met Andreas en Denis door de beenharde Au Delà de la Verticale worstelde. Intussen genoten Jozua en Koen van wat soms wel de mooiste route van de Calanques wordt genoemd : Armata Calanca, een 11 touwlengtes durend avontuur doorheen de meest perfecte rots in een zeer homogeen niveau. Friedemann en Matty kropen in Sound Patrol. Met een 6b als eerste lengte, waren ze beiden meteen meer dan opgewarmd. Zes touwlengtes later volgden ze een kruffelpad om zo na een klein half uurtje de verbinding met La Centrale te maken voor nog eens zes prachtige touwlengtes.

Aan het einde van La Cheminee – foto Roel

Op de derde dag brachten onze stapschoenen ons tot aan het massief van Devenson. De koude wind die ons de dag voordien teisterde, was volledig overgewaaid om plaats te maken voor een snikhete portie zonnestralen. We daalden in rappel af tot enkele meters boven het water en begonnen aan onze beklimmingen. Afspraak om 17u aan het strandje wat verderop, dus hoe sneller je boven bent, hoe meer je kan zwemmen. “Snelheid is veiligheid”, werd zo heel even “snelheid is zwemtijd”. Ik bond mij de twee touwen aan en trok met Maarten en Koen in mijn kielzog door de route “Avec toi, c’est extra”. Een mooie uitdaging voor mijn niveau, met een maximum van 6B+. Toen ik in deze route tot tweemaal uit een pas glibber, viel bij Koen het duidelijke verdict. “Je mag drie keer proberen, maar daarna is het setje-trek. We moeten wat voortmaken!” Weigerend deze term in mijn woordenboek toe te voegen, creëerde dit de nodige motivatie om in derde take de pas te doorkruisen en de rest van de route in een keer te doen. Om klokslag 17u bereikten we de top, waardoor een zwempartijtje niet meer van toedoen was. Een sms naar de kompanen leerde ons echter dat Arne en Matty, die zich aan “Pour le Mémoire de nos Enfants” waagden in Devenson, nog zes van de twaalf touwlengtes voor de boeg hadden. De rest van de crew trok aldus reeds richting camping om daar de nodige voorbereidingen en maaltijden te voorzien. Een zeer schamel noodrantsoentje – onze laatste deciliter water en een lion – werd in de wandeling naar de parking achtergelaten voor de twee achterblijvers. Groot was hun dorst namelijk toen ze tegen 20u eindelijk de top bereikten, maar nog groter was hun opluchting toen we hen wat later met twee grote flessen water en sportdrink tegemoet wandelden.

Dorst! – foto Roel

Het prachtige massief van Devenson – foto Roel

De laatste dag was een ietwat vreemde afronding. Jas de la Penna, het eerste klimgebied van de Falaises Soubeyrannes in La Ciotat heeft niet de langste of mooiste noch zwaarste routes, maar toont een totaal ander type rots. Vandaag niet “knallen” dus, maar op een andere manier klimmen en zekeren. Zandbakken die je moet doorkruisen, voetgreepjes die losbrokkelen of zelfs heelder handgrepen die loskwamen om Matty zo onderuit te kegelen, ze passeerden allemaal de revue. Ook de woorden “Roel, in deze laatste lengte liefst niet vallen, want hier is geen relais en ik ga moeten zekeren op een oude slaghaak” hoor je op zo’n moment niet supergraag. Gelukkig haalde William zijn inventieve zelve boven en maakte hij er met setjes en slings alsnog een relais van. “Maar toch liefst niet vallen.” *slik* Een tweetal uurtjes later stonden we allen veilig en wel boven te zweten en kon er nog deze leuke teamfoto af.

Mount Coach 6, vanaf heden herkenbaar aan hun wit-oranje Petzl Meteor – foto Koen

Andreas probeert een meeuw te vangen op weg naar Jas de la Penna – foto Roel

Een korte maar leerrijke afsluiter, die nog kon worden beloond met een snelle duik in het water, een ijsje en een lange, lange rit naar huis. Selfies en pintjes in de file? Omdat het kan!

Een bende wilde Mount Coachers in hun natuurlijke habitat – foto Jozua

De geklommen routes:

Dag 1: Marseilleveyre – Tête de la Mounine Jozua (voor) + Roel (na) + Koen (na) – Le Fadal Maarten (voor) + Matty (na) + Jeroen (na) – la Terre des Anchettes William (voor) + Arne (na) + Andreas (na) – Dedale

Dag 2: Sugiton & La Candelle & Concave Arne + Roel (afwisselend) – La Civa en Gutemberg (Sugiton – la Candelle) Matty + Friedemann (afwisselend) – Sound Patrol en La centrale Koen + Jozua (afwisselend) – Armata Calance William (voor) + Andreas (na) + Denis (na) – Au Dela de la Verticale Maarten + Jeroen (afwisselend) – Arrête de Marseille

Dag 3: Eissadon & Devenson Roel (voor) + Maarten (na) + Koen (na) – Avec toi c’est extra Matty + Arne (afwisselend) – Pour le Mémoire de nos Enfants Friedemann + Jozua (afwisselend) – Le Festin de Satan  

Dag 4: Jas de la Penna William + Roel (afwisselend) – L’arrête des Croutes Andreas + Matty (afwisselend) – Tord Boyau Maarten + Jozua (afwisselend) – Singeries Fines Arne + Koen (afwisselend) – Raide Haute Cassis Pépères