De eerste week van april trokken An, Andreas, Matty en Roel in de richting van Névache. Dit Franse alpendorpje aan de grens met Italië zou de uitvalsbasis worden voor de zoektocht naar de mooiste, steilste, meest angstaanjagende maar ook meest adembenemende couloir om af te skiën. De kers op de taart die bij de start voor wat “kaka in de broek” zou zorgen, werd mooi samengetrokken tot een zoektocht naar “de kers in de broek”. Het resultaat? De “Banana couloir” aan de NNO-zijde van de Pic Est de Combeynot.

(Tekst en foto’s: Roel Goris)

Freeride rond Réfuge de Drayeres

Onze nawinterse week begint met twee typische expeditiedagen: het slechte weer uitzitten in ons (mobiele) basecamp. Ter hoogte van Névache staren we ons blind op miezerregen, maar hogerop zou deze een verse lading poeder met zich meebrengen. We verleggen ons startpunt naar de Pont de l’Alpe nabij Le Lauzet en maandagmorgen beginnen we aan onze meerdaagse tocht richting Réfuge de Drayères. De eerste kilometers is er nog geen sneeuw te bespeuren, dus groot is onze vreugde wanneer we eindelijk aan het witte tapijt aankomen en onze ski’s kunnen aansnoeren. De prachtige tocht langs de Col des Béraudes maakt al gauw duidelijk dat we onze lawinetechnieken deze week niet vaak genoeg zullen kunnen gebruiken, want af en toe zien we zowel veraf als dichtbij het sneeuwtapijt naar beneden schuiven. Met aangescherpte aandacht leidt Matty ons door het veiligste spoor tot aan de col, en als kinderen in een speeltuin leven we ons uit in de prachtige afdaling tot aan de Réfuge.

Op aanraden van de gardienne zoeken we de dag erop de Rieu Blanc op ten westen van de réfuge. Wat pieken, collekes, kommekes en enkele oostelijke couloirs worden het speelterrein van de dag. Tijdens de tocht valt ons oog al gauw op een prachtige couloir, die ons als een mooie, maagdelijk witte sirene naar zich toe lokt. Met vaste tred werken we ons tot aan de voet van de couloir en enthousiast starten Andreas en An de noodzakelijke lawinetest. Oh, laat dit alsjeblieft maar een formaliteit zijn! Maar nee hoor… Een gebonden laag sneeuw breekt in de test af en toont zo een onderlaag die zo zacht en glad is als een babybuikje. Een duidelijke rode vlag en met pijn in het hart laten we de couloir ongeschonden. We troosten ons met een haast even mooie couloir die wat noordelijker gericht is en richten onze pijlen en ski’s daarop. Een stevige klim en een prachtige afdaling later staan we alle vier met een grote glimlach terug beneden. Ik al simpelweg omdat ik zonder tuimelen beneden ben geraakt, de betere skiërs omdat ze er zelfs een mooi spoor van hebben gemaakt.

Voor de volgende dag voorspellen ze een nieuwe lading poeder, dus wij plannen onze wagens nog eens een bezoekje te brengen. We passeren de Col des Cerces en laten even ons oog vallen op een mogelijke couloir aan de Collet de la Fourche, maar wanneer die toppen vijf minuten later in een dikke mist gehuld worden, kiezen we toch maar voor de veilige doortocht. Om diezelfde reden noteren we de prachtige wanden aan de Glacier de la Clapière alvast in onze toekomstplannen, maar ook die blijven vandaag onaangeroerd. Over de Col de la Ponsonnière gekomen, merken we dat deze vallei nog geen wolken op bezoek heeft gehad. De door felle zon gecreëerde papsneeuw maakt het op een andere manier uitdagend, maar evengoed een mooie afdaling. Ons oog valt ondertussen op de Aiguilette du Lauzet, waar een prachtige noordelijke couloir onze plannen voor de dag erna alvast bepaalt.

‘s Avonds passeren we bij enkele vrienden die in Le Lauzet hun uitvalsbasis hebben voor een ski- en klimtripje. Tom krijgt fonkelende ogen wanneer we onze plannen voor een eendagstripje naar die prachtige couloir uit de doeken doen, en besluit ons te vergezellen.

Zo gezegd, zo gedaan! Met een mannetje meer snijden we donderdag de couloir aan, die ondertussen een stevige laag verse poeder heeft gekregen. Geen spoor meer om te volgen in de tocht omhoog dus, maar wel een vooruitzicht op een prachtige afdaling! We pauzeren meermaals voor de nodige lawinetests en steeds feller fonkelen ook onze ogen wanneer die tests goede resultaten blijven opleveren. Op de weg omhoog geven wij met onze lichte toerskilatten enkele tips aan freerider Tom, maar op de weg naar beneden toont hij ons hoe het moet. Met atletische behendigheid legt hij de lat al meteen hoog, maar wij laten ons niet imponeren. De couloir wordt ons canvas, de ski’s onze penselen, en wat later kijken we samen trots terug op het kunstzinnige lijnenspel dat we mogen achterlaten.

Kers in de broek of banaan op de taart?

Op vrijdag gooien we het al vroeg over een andere boeg. Niet alleen trekken we vanuit Les Boussardes eens de andere richting uit naar het Réserve naturelle des Pics de Combeynot, we combineren bovendien twee tochten door de weg omhoog door een prachtige vallei te doen en ons in de weg omlaag aan de noordnoordoostelijk gerichte “Banana couloir” te wagen. De tocht omhoog is een allegaartje van alle stijlen: we beginnen op onze stapschoenen, schieten halverwege de tocht onze ski’s aan, wagen ons over puinvelden en sluiten zelfs met crampons en piolet de laatste meters naar de Pic Est de Combeynot af. Een blik in de afgrond doet ons daar even slikken: zo steil hebben we deze week nog niet aan de top van een couloir gestaan, al zeker niet met het plan om die af te skiën. De positieve lawinetest stelt ons al deels gerust, maar de kers in de broek is toch echt gevonden. Andreas maakt zijn uitstraling van moedige viking waar en bijt de spits van de banaan af. Vastberaden trekt hij zijn spoor door de sneeuw en houdt hij halt op een veilig tussenpunt, waarmee hij ons het nodige vertrouwen geeft om zijn voorbeeld te volgen. Een voor een zetten we – de een al sierlijker dan de ander – onze handtekening in de sneeuw en beginnen we aan deel 2. Waar de couloir steeds smaller en ijziger wordt, slaag ik er nog even in om het ijs verkeerd in te schatten en in radslag mijn kompanen voorbij te steken. Gelukkig kom ik met slechts wat blutsen en builen tot stilstand en gestaag dalen we verder af. Roodverbrand en uitgeput vallen we de pizzeria binnen om onze laatste avond te vieren..

Zaterdag, onze laatste dag. Ik besluit mijn toch ietwat geblesseerde voet wat rust te gunnen en ruim onze basecamp op terwijl de An, Andreas en Matty zich nog richting de Pic du Lac de Combeynot begeven. Veel vroeger dan verwacht staan zij al terug aan de auto: de lawinetest was blijkbaar al niet meer nodig toen ze aan de voet van hun beoogde couloir een natte slush op zich af zagen komen en er als de wind vandoor moesten.

We houden de Banana couloir dus in onze herinneringen als de heerlijke kers op een prachtige week en trekken richting Chamonix. Hier heeft Mount Coach 7 net haar eerste skistage achter de rug en wachten de nieuwe jonkies ons aan de barbecue op. Een gezellige en overheerlijke afsluiter!