Op 1 april was het eindelijk zover, de zes kersverse Mount Coachers klaar voor hun eerste stage. Met een alleszeggende glimlach en ruim op tijd, zoals dat gaat bij een eerste samenkomst, verzamelden we aan het MC-hoofdkwartier in Hoegaarden. Iedereen was een tikkeltje zenuwachtig en keek enorm hard uit naar dit eerste avontuur, hierdoor duurde het dan ook niet lang voor het stage busje, met dank aan Houttequiet, was ingeladen. Na een koffietje om even te wennen aan het idee dat het echt zover was, stapten we in de auto en vertrokken we richting Chamonix. Klaar voor een weekje besneeuwde bergen en bergen aan nieuwe kennis!

Doodop kwamen we zondag, vroeg in de ochtend, aan in de Gîte De La Montagne waar we meteen stilletjes uit ons busje kropen, door het nog steeds duistere van de nacht, recht naar onze lekker warme bedjes, voor een welgekomen ochtendrust.

Onze eerste dag in Chamonix werd gebruikt voor het ontlenen van skimateriaal, het aankopen van stafkaarten en skipassen en vooral het acclimatiseren na een lange vermoeiende nacht. Met andere woorden, dag één van Mount Coach 7 leek bijna een rustdag te worden. Totdat, terug in de gîte, Sanne zijn hele arsenaal aan skimateriaal bovenhaalde en ons, met zijn typische passie en toewijding, kennis liet maken met alle onderdelen van een alpine skiuitrusting. Met een brede glimlach en vol leergierigheid absorbeerden we onze eerste theorie les. Maar al die informatie over dat skimateriaal zorgde ervoor dat de oogjes toch af en toe vluchtig rondom ons keken, de bergen in, naar daar waar de sneeuw de topjes mooi had ingekleurd. Morgen konden we eindelijk de latten op! We konden niet wachten!

Sommigen keken er zelfs zo naar uit dat ze ’s ochtends halsoverkop, de auto inspurtten zonder te denken aan enkele essentiële onderdelen van een ski stage. Zonder latten of stokken kom je helaas niet ver op de sneeuw. Even snel terug langs de gîte en dan was het eindelijk toch zover. Voor sommigen de eerste keer sinds lang, voor Karel de eerste keer sinds ooit, de sneeuwdoop!

Met Bart en Sanne beschikten we over twee top skileraars, waardoor Karel de luxe kreeg om individueel door Sanne de skibeginselen aangeleerd te krijgen.

De rest, sommigen met al wat meer ervaring dan anderen, werden meteen meegenomen op de piste met Bart. En het werd al snel duidelijk dat het leertempo bij Mount Coach hoog ligt, vanaf afdaling één werden de fouten aangekaart en bijgestuurd. Tegen de middag had iedereen dan ook al heel wat bijgeleerd en was het tijd voor een korte pauze.

Sanne en Karel sloten zich aan bij de rest van de groep en met een brede grijns werd meegedeeld, ‘voilà zie, hij kan skiën’. En dat klopte helemaal, van een beginner geen sprake meer! Het echte werk kon beginnen! En dat vond Sanne ook, ‘over twee dagen skiën we allemaal samen de Vallée Blanche naar beneden’ verkondigde hij. Enkele glunderende alsook bange blikken werden uitgewisseld. Maar geen nood, voor het zo ver was konden we ons eerst nog twee dagen voorbereiden op Les Grands Montets.

Afspraak ’s ochtends aan de bus, deze keer wel met het nodige materiaal. De groep werd ingedeeld in twee groepen naargelang niveau en na een goede opwarming bovenaan de lift werd de eerste afdaling ingezet. Het was nog vroeg, waardoor de piste nog in de schaduw was en er bijgevolg vrij ijzig bij lag. De latten hadden iets minder grip en het was opletten geblazen. Om de zoveel tijd maakten we een stop om een nieuwe oefening uit te leggen. Maar halverwege de piste ontbraken plots twee mensen, Kirsten, de vrouw van Bart, en onze meest ervaren skiër Philip waren een beetje achterop. Maar toen ze ons hadden ingehaald zagen we aan hun blikken dat er iets mis was. Philip had op een ijsplek de controle over zijn ski’s verloren en was uitgegleden, hierbij had hij iets in zijn knie gevoeld wat hem zorgen baarde. Meteen werd het zekere voor het onzekere genomen en naar het ziekenhuis gereden. Helaas kregen we enkele uren later het slechte nieuws dat Philip zijn kruisbanden had gescheurd. Dag twee en onze meest ervaren skiër moest al forfait geven. Even een enorme domper op de skivreugde, maar een ideaal moment om ons even te focussen op lawine reddingstechnieken. Met de pieper, sonde en schop in de aanslag werd het oefenterrein volledig uitgekamt op zoek naar eventuele slachtoffers. Gelukkig bleef het bij een oefening en werden tijdens de namiddag de skilessen opnieuw hervat.

’S Avonds terug in de gîte werd naar goede gewoonte de avond-theorieles gegeven, iedere dag leerden we bij over reddingstechnieken, weerkunde, EHBO en noem maar op. Samen volgden we geboeid de lessen, waarna we doodmoe ons bed inkropen.

Nog één dag en dan stond de Vallée Blanche op het programma, tijd dus voor wat gletsjer training. Grands Montets met zijn Argentière gletsjer was dan ook opnieuw de ideale uitvalsbasis. Met de hele groep samen deze keer, trokken we onze klimgordel aan en voorzagen we ons van de nodige uitrusting, klaar voor onze eerste ervaring. De nodige veiligheidsmaatregelen voor op een gletsjer werden aangehaald en toegepast en zo daalde het hele team succesvol zijn eerste gletsjer af. Beneden aan de lift fonkelden de oogjes van iedereen, we waren klaar voor het avontuur van de volgende dag!

 

 

De volgende ochtend reden we dan ook met het hele team naar de skilift van Aiguille de Midi, inclusief Philip, die met zijn echte teamgeest besloten had om ons te vergezellen tot aan het iconische startpunt. Hier zorgde hij voor enkele prachtige foto’s waarna we hem een hart onder de riem staken en de afdaling inzetten.

Met de crampons onder de skibotten en de ski’s op de rug werden de eerste meters langs een steile kam overbrugt om tot aan het begin van de gletsjer te komen. Best een vermoeiende aanloop, maar toen we dorstig aan onze camelbags begonnen te zuigen bleek dat deze allemaal bevroren waren. Geen nood, we zouden al snel terug boven het vriespunt komen tijdens de afdaling, maar een goede tip voor een volgend winter avontuur: zorg dat je camelbag geïsoleerd is!! De sneeuw op de Vallée Blanche lag er ondanks de tijd van het jaar nog super bij, de ‘waa’s’ en de ‘amaaai’s’ bleven dan ook niet uit. Met enkele stops om wat oriëntatieoefeningen te doen en bijgevolg de omgeving goed in ons op te kunnen nemen, werd dit een onvergetelijke afdaling. Een afdaling waar Karel iedereen versteld deed staan, dag drie op de skilatten en als een gevorderde kwam hij zonder problemen de Vallée Blanche naar beneden. Van een skitalent gesproken!

Tijdens de namiddag werd Chamonix centrum ingetrokken voor een welgekomen panini en enkele outdoorwinkel bezoekjes… maar dit vonden Amelie en Yashin niet interessant genoeg dus besloten ze een workout te houden, in het midden van de straat, recht voor de ingang van de winkel. Onze passage bleef dan ook niet onopgemerkt…

De volgende dag kregen we terug een intensieve lesdag op les Grands Montets voorgeschoteld, waar we in de namiddag weer de skipistes ontvluchtten op de Argentière gletsjer en de Glacier de la Pendant. Opnieuw een geslaagde dag, maar helaas al de voorlaatste. Hierdoor besloten we de volgende dag te eindigen met de kers op de taart: met het busje reden we naar het Italiaanse Courmayeur, waar we kennis maakten met de ongelofelijke Italiaanse sfeer. Met wat klassieke muziek in de lift en een espresso in de hand werd de liefde voor Italië meteen een feit! Bovenop het uitkijkpunt Helbronner maakten we nog even een oriëntatie stop en maakten we ons klaar voor de laatste afdaling van de week. Met een honderdtal meter perfecte, maagdelijke poedersneeuw en zoals al de hele week een prachtige blauwe hemel werd er afscheid genomen van het adembenemende schouwspel van de bergen rondom ons. Een afdaling van de Vallée Blanche via Italië bleek de perfecte afsluiter van de eerste ski stage! Een geslaagde stage, op één enkele tegenvaller na, maar de missie was geslaagd, we hadden leren skiën en waren daarbovenop een echt team geworden. MC7, ready for more!