Vrijdagavond, 25 oktober. Het houttequiet busje rijdt het land rond om de MC5 deelnemers op te pikken voor een rit de hele nacht door. Bestemming? Noasca. Een dorpje van slechts 197 inwoners, gelegen in Turijn, op 1065m, aan de rand van het Parc Nazionale Gran paradiso. Op zaterdagochtend kwamen we aan in de Orco vallei. Om onze aankomst te vieren werd het dorpswinkeltje geopend. De omzet van deze week was meteen weer goedgemaakt. Na een deugddoend ontbijt op het dorpsplein naast de stroom Orco leerden we bij zonsopgang de lokale bar “Gran paradiso” kennen. De Italiaanse koffie konden we wel verdragen en de chocolademelk was sterk genoeg om je lepel rechtop te plaatsen.

Na de lange rit stond iedereen te popelen voor een eerste kennismaking met het graniet. We trokken naar Pietra filosofale, een sector die pas in 2005 geëquipeerd werd. Daarvoor werd het voornamelijk gebruikt voor training. De sector in kwestie is in feite een heel grote boulder, die het best te beklimmen is in de namiddag. De dauw, samen met de korstmossen maakten voetplaatsing zeer moeilijk op een vochtige ochtend. Het meest bleef ons Gratastinchi bij. Een 6a Chimney die startte onderaan een barst en de boulder/sector bijna volledig in 2 splitst. Een leuke kennismaking met Chimneys, barsten en Graniet (eigenlijk Gneiss). Het echte werk was voor later. Op de terugweg namen we al een Kijkje bij Fissura Kosterlitz. Een boulder Crack van ongeveer 6 meter met een sterke reputatie als klassieker. Deze boulder werd ooit bedreigd met afbraak voor de aanleg van een tunnel maar dankzij een petitie werd de route gered. Iedereen wilde al eens voelen aan de barst, maar een echte poging zou pas later komen. We besloten eerst werk te maken van “den aperitef”. Tijdens deze stage verbleven we in Albergo La Cascata. Daar werd voor ons gekookt en dat maakte dat we nog meer tijd op de rots konden spenderen. De plannen voor de dag erop lagen vast en er restte ons niets anders dan genieten van de avond.

De volgende dag was het graniet niet het enige dat barsten vertoonde: Ook het scherm van Jeroen’s gsm moest eraan geloven. Timelapsen schieten is een gevaarlijke bezigheid. Een goede nachtrust had iedereen deugdgedaan en eindelijk konden we de eerste trad multipitch routes aanvatten. De dag bracht een paar mooie lengtes. Vooral L4 en L5 van “Pesce d’aprile” waren heel plezant. De uitklim van de grot uit L4 van “Spigolo”, gevolgd door de offwidt-barst viel ook in de smaak. Sebastiaan en Niels klommen een beetje verder in dezelfde sector (Torre di aimionin). Hun route heette “Via del Diedro” en begon met een natte Diedre, gevolgd door een barst en een beetje “good old bushclimbing”, ondertussen de specialiteit van Niels. Daarna volgde weer prachtige rots, die Sebastiaan echter niet wist te vinden. In de plaats daarvan vond hij het handiger een nieuwe variante uit te kuisen. Ondertussen bleef de Kosterlitz in ons achterhoofd zitten en besloten we daar nog eens een poging te wagen. Ondanks de Grappa waren deze pogingen zonder succes. Niemand wist deze route clean te toppen. We’ll be back.

Maandag 28 oktober 2013

Op het programma vandaag: “Via Dei camini”, voor Sebastiaan als voorklimmer met Kristof en Arne, gevolgd door “Tempi moderni” voor Denis en Friedemann. “Diedro Nanchez” stond hoog op het verlanglijstje van Niels, Andreas (Andreas “Andy” Klein, Oostenrijkse berggids die Arne kwam versterken voor de stage) en Jeroen. Die ochtend was deze route echter omgetoverd tot de douche van het gebied. Dit samen met natte algen in een te dulferen 6B+ deed Hen beslissen iets anders te zoeken. Om toch in dezelfde sector te blijven werd besloten  het cordée van Sebastiaan te volgen. De nodige voorklimvalletjes gaven vertrouwen in ons materiaal en iedereen kreeg een pak slaag waar nodig. We merkten dat dit niet meer onze eerste dag op graniet was, en hier en daar bleven onze hand-jams al steken. Tegen de avond betrok de lucht en keerden we terug. Vlak voor het donker was iedereen bij de auto. Lekkere pasta en een heel grote fles wijn brachten ons verder in de avond.

Dinsdag 29 oktober.

Slecht weer voorspeld, multipitch zat er niet in. Dan maar rustdag in Sector “Dado”. Denis slaagde erin een Camalot nr4 vast te blokken. Na vakkundig gepruts kregen we deze toch los. Zei er iemand trakteren? Ook memorabel was “Bianca Parete”, een interessante barst, met een goede rustpas in het midden. Daarnaast nog ‘’Cochise” 5c en “Apogeo” 5C+. In “Bianca parete” konden we de nieuwe jamming technieken ook toepassen, met interessante resultaten. Friedemann klom deze lengte prachtig voor maar had toch een pitstop nodig voor extra friends. Ook werden een paar pogingen toprope geprobeerd in een 7c (robin hood). Toen we terugkeerden was het weer donker.  ’s Avonds was er pasta in overvloed, dankzij de onbaatzuchtige inspanningen van Helmuth die de dag ervoor zijn twijfels had geuit over de grootte van de porties. De kok was een beetje beledigd en wou ons nu forcefeeden tot we erbij neervielen.

Woensdag 30 oktober. De croissants waren weer uitstekend, de koffie werd er dagelijks beter op. Vandaag de legendarische “fessura Della Disperazione” op het programma. Een route die zeer moeilijk in objectieve klimgraden uit te drukken is. Grote friends maten 4-6 komen zeker van pas. Uitklimmen tot een gemeenschappelijke 6a+ dièdre/barst van “Cannabis” en “Batessimo Della Terra” is de moeite waard , maar zeer luchtig af te zekeren. Als je mentaal al onder de indruk bent na het klimmen van “Disperazione”, doe je in je broek bij die laatste lengte. Volgens Denis was het de mooiste multipitch van de week. “Incastromania”  werd geklommen door Friedeman, Seba en Andy als opwarmer. Daarna werd gekozen voor 3 lengtes, bestaande uit een combinatie van “Manovre orchestrali Nell’oscura” en “Diedro Del Mistero” met een interessante bovenste 6b lengte, beginnend als dièdre en eindigend als dak. Niels was voorklimmer van dienst in Nautilus. Samen met Kristof en Arne waren zij ruim als langste onderweg. Ondertussen verzamelde de rest aan de “Fissura Kosterlitz” die al snel een aantal keer succesvol getopt werd.

Donderdag 31 oktober

Vandaag dezelfde routes als gisteren, maar de cordées werden door elkaar gegooid. Jeroen, Arne en Niels in “Diedro”, Kristof, andy en Friedel in “Disperazione”. Kristof klom voor, tot bloedens toe. Grote friends boden weer troost en geruststelling. Sebastiaan en Denis klommen de Nautilus en kregen eindelijk de Gopro in gang, beelden volgen nog. Incastromania is een single-pitch lengte die zeker de moeite waard is. Het is een mooie barst waar je van onder tot boven handjams kan oefenen. Na apero en avondeten kregen we ”Toegepaste EHBO technieken” aangeleerd door Dokter Kristof.

Vrijdag 1 november

Denis en Kristof klommen in wat Kristof “el misero” noemde. Na veel gepalaver en geschuif in de cordées kwam de rest ook overeen. Andy, Seba en Jeroen klommen de eerste 3 lengtes van “Il lato oscuro” om dan Niels en Friedemann te volgen in de 2^e helft van “locatelli”. Deze laatste route was uniek in de zin dat er een korte speleo sectie in kwam. De laatste lengte, een 6b dièdre die er vochtig bijlag werd omgeruild door een 6a barst-dal. Ondertussen kwamen de sluierwolken langzaam vanuit lagere hoogten het dal binnengedreven. Toen de laatste lengte beklommen was, bereikten de wolken ons ook. In de mist rappelden we wat de laatste lengtes van de stage zouden worden. De volgende dag beslisten de weergoden dat het goed geweest was en onze vingertoppen waren er niet rouwig om. Tijd om naar huis te gaan.