“In de herfstvakantie trok de huidige Mount Coach lichting richting het Italiaanse Valle dell’Orco. Op het menu? Een week barstklimmen op ruwe en koude graniet.”

Zaterdagochtend 6u, klaar voor vertrek in Antwerpen. Het Mount Coachbusje werd door Garage Houttequiet van een hemels groot Mount Coachlogo voorzien, schon schon! Klimrugzakken vol noten en vrienden – de betere vertaling van nuts and friends – worden ingeladen. Deze keer hebben we geen halve koffer aan kampeergerief nodig: we slapen in Albergo La Cascata, een superdeluxe herberg in het Italiaanse Noasca, waar ons bedje gedekt en ons eten gekookt wordt. Enfin en route, op een prachtige dag waarbij we onderweg van de herfstige natuur in volle glorie kunnen genieten. Vanuit Martigny naar de Saint-Bernard pas en weer afdalen richting Aosta, een heerlijke omgeving! We komen aan in het donker en zien tegelijkertijd een andere Belgische nummerplaat opdraaien: onze timing blijkt al meteen perfect afgestemd op Steve en Arne, de stagebegeleiders voor de komende week. Ook Denis en Samuel komen wat later aan en zo is het Valle dell’ Orco team compleet. Hoewel, compleet? Helaas niet helemaal; William ligt buiten strijd door een operatie aan zijn schouder en Andreas diende af te haken wegens stevig ziek.

’s Zondags ontdekken we al snel dat de winter wel degelijk voor de deur staat. Krakend gras en bevroren plassen voorspellen al hoe warm de vingers het de komende uren zullen hebben. Eerst wat opwarmen op Pietra Filosofale, een sector die volgens de topo ’s voormiddags lekker in de zon zit. Nja, enkele uren later met wat 5de- en 6degraadsroutes achter de kiezen, komt deze beloofde zon dan toch tevoorschijn aan de horizon. Net wanneer we willen vertrekken natuurlijk. ‘s Namiddags trekken we richting sector Dado, waar we iets moeilijker klimmen. Hier wijzen Steve en Arne ons enkele barstklassiekers aan om onze jamtechnieken te trainen. Na een korte poging van Maarten in Bianca Parete (6B+) blijkt dat tradklimmen toch iets anders is. Als zijn laatste zekerpunt, een gele cam nr. 2, bij een totter uit de barst gesleurd wordt, is hij blij dat hij met een dubbeltouw aan het klimmen is. Altijd even checken of die cams wel goed steken, blijkt de duidelijke boodschap.

Verder staat er gedurende de week voornamelijk multipitchen op het programma. Maandag starten we met twee cordees van drie waarbij de routes Nautilus (6A, 270 m) en Locatelli (6a, 7L) worden uitgekozen. Roel en ik klimmen samen met Arne, meester in het genieten in de bergen. Een route van meerdere touwlengtes met een maximum van 6a+? Dat klimt hij lekker comfortabel – of was het ietwat hoogmoedig 😉 – op approcheschoenen. Het beruchte gat dat ik als voorklimmer eerst als “fysiek onmogelijk” bestempel, wordt met het nodige gewurm en gewriemel toch als mogelijk beschouwd. Een prachtige eerste trad multipitchervaring rijker, staan we rond de middag weer beneden. Zalig! De prachtige rots, het stralende zonnetje en het gebrek aan boorhaken maken ons dolblij. We hebben nog tijd over dus klimmen nog drie lengtes uit de route van Maarten, Matty en Steve (Nautilus, 6a, 6L). Terug aan de auto blijkt dat er nog een hele groep Vlamingen gezellig aan het werken is in de beruchte Kosterlitz boulderbarst. Een korte maar krachtige route, zo blijkt al snel! Roel, die zo door het jammen gebeten is, staat te trappelen om een poging te wagen. Na wat voelen en proberen slaan Roel en wat later ook ik erin om deze legendarische barst te toppen.

Dinsdag is er slecht weer voorspeld, dus vliegen we er op tijd in. In winterse omstandigheden kruipen we in de routes Fessura della Disperazione (6a+, 3L) en Diedro dell Mistero (6b, 3l) Die brede fessura, waar alle grootste vrienden die je hebt zeker goed van pas komen, krijgt nog wat extra karakter als je de laatste lengte tussen de dwarrelende sneeuwvlokken klimt. Roel kan daar alvast van meespreken! Door het slechte weer zijn we vroeger aan onze geliefde Albergo La Cascata dus worden de reddingstechnieken nog eens overlopen.

Woensdag is het prachtig weer en wisselen we van route. De zon houd het heel de dag vol dus we nemen er nog 2 lengtes. De 2^e 6b lengte (Nicchia delle Torture) met perfecte handbarsten is puur genot en echt een aanrader!

Donderdag loopt onze aanloop naar de sector Caporal. Vandaag zijn er drie cordees waarvan er twee via Orecchio del Pachiderma attaqueren: links van dit olifantenoor gooien Steve en Roel zich in de barsten, rechts van het oor starten Matty en ik. Ondertussen wagen Maarten en Arne zich aan de Diedro Nanchez, die na drie lengtes toch net iets te nat blijkt om door te klimmen, waardoor ook zij ons goede voorbeeld in het oor volgen. Na de barsten langs l’Orrecchio volgt een 6c+ dalle waar duchtig A0 wordt toegepast. De laatste van zes touwlengtes is nog een korte 6c. Op zich best leuk en goed haalbaar, maar na vijf dagen klimmen blijkt een val hier toch voor niemand te ontwijken. Enkele rappels later wandelen we voldaan richting Sergent langsheen de prachtige rivier, en bewonderen we de uitgesleten sporen in de gigantische rotsblokken. Canyonneer Maarten en avontuurlijk gestoorde Roel kunnen het niet laten en doen een plonske in het “frisse” water. Goed zot!  “Wij zullen wel gaan zien of Steve en Arne al op de parking zijn met de auto”, gebruiken Matty en ik verstandig als excuus.
In de herberg kunnen we zoals steeds weer genieten van een heerlijk menu waar we energie uit halen voor de komende week. We doen ons tegoed aan heerlijke Italiaanse hammen, kazen, forellen of een stukje van “the little of the cow”, de mooie vertaling die onze gastvrouw daags aan kalfsvlees gaf.

De voorlaatste dag, moe en afgepeigerd, klimmen we nog op Torre di Aimonin, vlakbij de herberg dus. Iedereen blijkt flink moe en we houden het dus kort vandaag, 4 lengtes. Maarten en Roel starten in Una Notte a Thaiti (6c, 5p). Matty en ik doen Via del Diedro (6a,4L). We zien flink af en de spirit zit er niet echt in vandaag. Al voorklimmend kom ik in de 3^e lengte een splinternieuwe groene vriend tegen die goed vast zit. Een dik half uur prutsen later zijn Matty en ik een groene vriend rijker, ole! Met nog een mooie 6a daaropvolgend hebben we er al bij al toch een mooie voormiddag op zitten. In de namiddag trekken we naar het sportklimmassiefje langs het meer in Ceresole Reale. Hier herhalen we nog eens hoe de laterale inteventie verloopt, een redding na een val tijdens een traversee. Ik doe een poging in de 7a+ Monica Tesoro en ook Matty laat zich bijten: De cruxpas blijkt voor hem ook krachtig maar haalbaar, zij het met een blokje. Die moet eraan deze week!

Zaterdag, de laatste dag in deze vallei, helaas … We plannen om 14u terug richting het Vlaamse platteland te bollen dus niet getreurd: nog een hele voormiddag voor de boeg. Matty keert met Maarten terug naar Ceresole Reale om daar zijn projectje in één keer te redpointen. En ja hoor: een eerste 7^e graads route op zijn palmares, bravo! De rest heeft nog wat barstroutes op de planning staan en trekt terug naar de sector Dado. Bianca Parete (6b+), waar Maarten op dag 1 zo’n leuke kennismaking mee had, is de eerste klassieker waar we invliegen. Steve, Roel en ik klimmen – en puffen – ons er moeizaam maar succesvol in naar boven.

Na een mooie voormiddag is het tijd om afscheid te nemen van onze fuhrers (merci Steve en Arne!). Roel houdt het voor bekeken maar ziet het zekeren nog zitten, ik snak nog naar enkele barsten en neem er nog 3 routes bij. Als afsluiter in de namiddagzon nog Sitting Bull. Deze geniale bliksemschicht ligt wat hoger dan Dado maar is het extra wandelingetje volledig waard. Met wat artifgesjoemel sleur ik me door de cruxpas om met een voldaan gevoel de dag en reis af te sluiten. Rond 15 u stappen we de auto in en na een pitstop in Aosta voor de o-zo-heerlijke Italiaanse pizza rijden we weer naar huis, voldaan van een leerrijke en uitdagende week in een prachtige omgeving.

Valle dell’ Orco, een prachtige klimlocatie waar we zeker nog eens terugkeren, met een volledig Mount Coach 6-team volgende keer!