Zomer, herfst en winter in één week.

24 donderdag okt 2013

Tags

Aiguille Du Midi, Alpinisme, Chamonix, Drytool, Maxime De Groote, Triangle du Tacul, Yannick De Bièvre

Wat was het weer veel te lang geleden dat ik nog eens 2 ijsbijlen in mijn handen had. Gelukkig had Maxime ook nood aan een ‘quick alpine fix’ en zodoende vertrokken we vrijdagavond met z’n tweetjes naar Chamonix. Na een bivak in Trient en een bezoek aan het OHM leek onze week al niet meer te kunnen mislukken. 4 dagen mooi en stabiel weer met aangename temperaturen in het hooggebergte en geen zuchtje wind.

Boven de wolken

Om wat te acclimatiseren en de condities te bekijken besloten we de week te starten met een route vanaf de Aiguille du Midi. Alle andere liften waren toe, dus dat vereenvoudigde de zaak. Na een leuke ontmoeting met Christophe Profit die ons nog herkende van Khan Tengri en eerdere bezoeken in Chamonix was het tijd om te starten.

No way back

De immer spectakulaire rappels van de brug maken altijd duidelijk dat je maar beter in vorm bent. Eens je vertrekt is er geen weg terug behalve langs je gekozen route. Omdat ik de Goulotte Profit-Perroux al eerder geklommen had opteerde we voor ‘Le vent du dragon’, III/4/M5.

Even opwarmen

Bijna in de zon

Na 2 leuke lengtes op te warmen werden de zaken al wat serieuzer. De 30cm sneeuw die de nacht ervoor gevallen was had zich natuurlijk nog niet ‘gezet’. Het werd snel duidelijk dat er nog niet al te veel ijs te vinden was. Maar de losse sneeuw op droge rots was wel iets dat ons als drytoolliefhebbers kon bekoren.

Ja hoor, de route loopt langs die barst…

De M5 lengte was een stevige knakker waar Maxime toch vlot een uur en een kwart voor nodig had om ze te ontcijferen. Gelukkig was alles goed af te zekeren, maar M5 was gezien de omstandigheden toch iets te zacht uitgedrukt. De volgende lengtes bleken helemaal verstopt te liggen onder de losse sneeuw, dus kuisen maar. Na nog een drietal ‘funky’ lengtes kwamen we net onder de moeilijkste passage van de Arrête de Cosmiques. Ondertussen was het weer ook al wat omgeslagen en kregen we zowaar nog een pak verse sneeuw over ons hoofd.

Ziet er spectaculairder dan het was

Vooral de condities en misschien ook wel wat de hoogte zorgde ervoor dat we rond 18u terug aan de lift stonden. Dezelfde lift als diegene die sluit om 16u30. Hmm…

Terug naar buiten dan maar…

Na een vroegere onaangename ervaring met slapen in de Aiguille du Midi zonder slaapzak (nog nooit zo koud gehad in mijn leven als in die granieten doodskist) was de beslissing om de bedden van de Refuge Cosmiques te gaan testen snel genomen.

Morning sunshine!

2 dagen later stonden we terug boven. Tot 23u de avond voordien stond de Noordwand van de Matterhorn nog hoog op onze lijst, maar een bericht van Menno Boermans en een belletje naar de Gardien van de Hörnlihut deden ons toch beslissen om die later eens te gaan bekijken. Achteraf gezien de juiste beslissing…

Wolkenzee

Nu ja, buiten de Aiguille du Midi waren er nog steeds geen liften open, laat staan dat er ergens iets in conditie zou liggen. Enkel de Piramide de Tacul was enigzins ijzig genoeg. Niet direct onze eerste keuze, maar beter iets klimmen dan niets. Het is trouwens nog vroeg in het seizoen, plenty more time to climb…

Wakker worden!

Ons oog was gevallen op de Goulotte Perroux (III/4+/M5 350m). Deze mixte lijn is niet zo vaak beklimbaar, maar vandaag was onze lucky day. Om nu te zeggen dat er ijs in overvloed was is wat overdreven. De eerste 4 lengtes hingen de ijsvijzen maar hulpeloos aan onze gordel te bengelen. Friends en nuts waren onze beste vrienden.

Iets meer ijs mocht gerust

Ook vandaag ging het klimmen ons goed af. Lekker weertje, mooie uitzichten, geen volk in de buurt en fantastisch mixte klimmen. De top lieten we voor wat het was. De Mont Blanc du Tacul afstappen is echt niet iets waar ik me zonder reden aan wil wagen.

Onze derde dag viel wat in het water door een gebrek aan bevroren water. Onze gok om iets klimbaars op de Oostwand van de Tacul te vinden werd snel geldverlies. Buiten een wandelingetje tot onder Supercouloir en een heerlijke tocht terug naar boven (oh ironie).

Waar is ons ijs?!?

Bedankt Maxime voor de fantastische trip, op naar de volgende!

Maxime bedankt graag de volgende sponsors:

En ik deze natuurlijk!

Divine Providence

18 donderdag jul 2013

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 6 reacties

Tags

Aiguille Du Midi, col moore, Divine Providence, fourche bivouac, Grand pilier d'angle, Mont Blanc, Siebe Vanhee, Tim De Dobbeleer

Het is 5 uur s’ochtends. We worden wakker van de eerste zonestralen die over de Arrête de Peuterey recht in ons gezicht schijnen. Ons lichaam is uitgeput na 2 dagen klimmen en vooral van een ganse nacht gekneld te hebben gelegen tussen enkele losse blokken. De sneeuwgraat die voor ons ligt is lang en stijl, gisteren moesten we terugkeren door slechte sneeuwcondities, maar vandaag gaan we voor het ultieme doel : De Mont Blanc !

le GPA(grand pilier d’angle)

Een perfecte timing van meteo en rustperiode zorgt ervoor dat we zondagochtend de eerste lift van Aiguille du midi naar boven pakken. Doel : aanlopen naar Grand Pilier d’angle en de eerste 400m van Divine Providence klimmen. We hebben alleen het hoogstnodige mee, ons lichaam is fris en we zijn allebei heel hard gefocust. De aanloop op de gletsjer, naar het fourche bivak en terug naar beneden tot Col Moore loopt als een trein. Vanaf hier is het voor echt ! De seracs die aan de zuidwand van de Mont Blanc hangen kijken op ons neer. Jammergenoeg moeten we de gletsjer met alle seracs daarboven oversteken, de omgeving is een tijdbom en er is maar 1 ding dat we kunnen doen om zo snel mogelijk buiten gevaar te zijn : LOPEN!!!!!

a l’attaque

De rimaye oversteken gebeurt niet zonder kleerscheuren. Plots hoor ik een luide gil die abrupt stopt. Siebe is ineens verdwenen. Enkele seconden later hoor ik” Alles ok Tim, alles ok!!!” Ongedeerd komt Siebe terug boven. Een onstabiele sneeuwbrug was ingezakt en had Siebe 2 meter lager terug afgezet. Daarna is het aan mij, ik probeer de onstabiele sneeuwbrug te vermijden. Met weinig succes! Ook ik zag enkele meters dieper in een zwart gat. Gelukkig heeft Siebe al een semi-relais en ben ik veilig.

Me Siebe, is this serac?

Met alle seracs, trikey rimayes en veel wandelen achter ons kunnen we nu eindelijk aan het echte klimwerk beginnen. 900 m rots doemt voor ons uit. Uit de topo kunnen we niet goed afleiden waar nu juist te beginnen. Uiteindelijk startten we aan het laagst mogelijke punt van heel de wand. Siebe begint en na nog geen 5 meter klimmen is al duidelijk in wat voor terrein we verzeild zijn geraakt : rommelterrein, losse blokken soms “ frigoformaat” groot staan op het punt te vallen. Het klimmen moet heel secuur gebeuren, Siebe bijt de spits af en na 50m stressen maakt hij relais. Pffff zo helemaal tot boven? De 2de lengte is al geen haar beter, de losse blokken zijn nog groter, maar er is een lichtpuntje in de duisternis. Na 50m vind ik een relais. Yessss!!!! Nu is het gewoon 400m recht omhoog tot we een bivakledge tegenkomen. Al is “gewoon” misschien niet het juiste woord. Het is gemakkelijk klimmen maar uiterst tricky. Overal losse stenen en enkele passages waar we compleet de weg kwijt geraken. Om 8 uur s’avonds komen er enkele wolken over de berg, we worden getrakteerd op lichte sneeuwval. Net dan ben ik aan het voorklimmen. Hopend op een bivakplek aan het einde van de lengte. En ja hoor, na 50m vind ik een platform, 2m op 3m perfect om een comfortabele nacht door te brengen met een magnifiek zicht.

ochtendstond geeft goud in de mond

le matin, j’aime pas !

Veel tijd om te treuzelen is er die ochtend niet, de weg naar boven is nog lang en de 9 moeilijkste lengtes liggen voor ons. Siebe klimt de eerste 6b, een speciale bijna 3 dimensionale lengte door een tunnel en navigerend tussen losse blokken. Ça reveille!!

Siebe in de eerste 7a+

Daarna is het aan mij, ik kijk naar boven en het enige wat ik zie is een piton 2 meter boven de relais en daarna een heel smal toelopende barst. Ik begin te klimmen, ik twijfel, kom terug, ga terug omhoog,….Mijn hoofd is op dit vroege uur nog niet klaar om geëngageerd te klimmen en ik laat de lengte aan Siebe over. De 6b+ daarna gaat gelukkig vlot en we komen onderaan de impressionante Dièdre. Wow!!!

the dihedrals

happend naar adem boven in de 7c

koekoe

Het klimmen is uiterst technisch, soms dulferen, dan weer de voeten op kleine grepen zetten en af en toe een goede jam. Dat we bijna op 4000m zitten is pas echt duidelijk als we de 7c cruxlengte klimmen. Siebe klimt deze lengte supervlot voor, maar voor mij als naklimmer met rugzak is het serieus zuchten geblazen. Maar het gaat en ook ik klim de lengte vrij.Wat een ambiance ! Een licht overhangende dièdre, 600m leegte onder de voeten en rondom alleen maar bergen. Ik klim nog de 7a dakbarst en nadien gaat de rots meer over in dal, nog zo’n 250m tot de top van de GPA.

We stoppen met het haulen van de zak, want over dal, losse brokken en teraskes is dat alleen maar miserie ! Het is nu meer alpiene terrein. Een graat afgewisseld met af en toe sneeuw en ijs. 8 uur s’avonds is het als we eindelijk toekomen op de Arrête de Peuterey. Een gevoel van uitputting, maar ook puur contentement overheersen. We zijn superblij dat we alles hebben kunnen vrijklimmen , maar de weg naar boven lijkt nog eindeloos lang. Ons energiepeil is ver beneden nul gezakt, maar we gaan door zover we kunnen. Het tempo is er zowat uit en al snel begint het te schemeren. Bij het laatste licht zijn we aan het begin van de laatste sneeuwgraat richting de top. De sneeuwcondities zijn verschrikkelijk ! We zakken heupdiep weg, er is absoluut geen houvast voor de ijsbijl en we zijn compleet uitgeput.

shiver bivy

Na 50m dachsteren is het genoeg geweest. De keuze was dan ook snel gemaakt om terug te gaan naar de rotsgraat en daar een goed bivak te zoeken. Het vinden van een degelijk bivak kunnen we nu niet echt een succes noemen. Uiteindelijk waren het gewoon enkele grote losse blokken en wij daartussen, heel de nacht op vormspanning. In slaap(vallen) kan hier redelijk letterlijk genomen worden.

Siebe on the last 60m summit push

jaaahhhhhh!!!!

De ochtend nadien hebben we geluk. De koude heeft zijn werk gedaan en de sneeuw die enkele uren daarvoor nog pap was, is nu bevroren. Ondanks onze vermoeidheid is het echt genieten. De sneeuw is hard, we gaan goed vooruit en de uitzichten zijn echt impressionant. Naar het einde toe slabakken we een beetje en op een bepaald moment is het ineens weer “never ending” Tot we om de hoek komen van de rotsgraat, een 60m sneeuwgraat vormt de laatste rechte sprint tot de top van Mont Blanc de Courmayeur. Ik plant mijn ijsbijl in het laatste stukje overhangende sneeuw, zet mijn voeten hoger en jawel : we zijn er ! Wat een vreugde, wat een opluchting, wat een extreem goed topgevoel ! Ik ben zodanig blij dat de laatste helling tot op de Mont Blanc zelfs geen pijn meer doet.

El monte Bianco

Wat ons nog rest is de afdaling via de 3 Monts terug naar Aiguille du midi. Alle Cartouchen zijn verschoten, het is veel te warm en de weg lijkt eindeloos lang. Er is maar 1 ding dat we kunnen doen : De knop omdraaien. Verstand op nul en blik op oneindig en denken aan al het eten dat we in onze kas kunnen slaan als we terug beneden zijn.

tea-time !

Home sweet home

A day at the beach

02 donderdag aug 2012

Posted by quinten mattens in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Aiguille Du Midi, An Laenen, Chamonix, Contamine, envers les aiguilles, Frendo, Gervasutti, Lander Beckers, Mont Blanc du Tacul, Orco, Pointe Lachenal, Quinten Mattens, tour rouge

Op 26 juni vertrokken Lander en ik (Quinten) naar Chamonix om daar een beetje aan onze alpiene klimervaring te werken. Helaas had ik wat pech waardoor we de eerste 10 dagen alleen maar “Le Marchand de sable” (6a+/TD) aan envers des aiguilles konden klimmen. Een echte klassieker en prachtige route zeker aan te raden voor degene die graag dalletjes klimmen.

Lander in de laatste zware lengte van Le marchand de sable

Gelukkig was ik daarna weer helemaal in orde waardoor we weer konden beginnen knallen. Eerst wel nog even een grondige test uitvoeren op een behaakte route. Deze vonden we in Barberine niet ver van de Zwitserse grens. Geen al te lange aproche prachtig klimmen op kleine greepjes en bijna geen volk maken van “ça ce discute”(6c+ ED-) een prachtige route.

Lander in ça ce discute ED- 6c+ max

omdat deze route zeer vlot ging waren we weer vol vertrouwen om iets alpiener te proberen.

De Frendo Pijler stond bij mij toch al even op het lijstje dus gingen we ervoor. Na enig verkeerd klimmen slaagden we er toch in om boven te geraken waar Sanne en An zo vriendelijk waren geweest om onze tent op te zetten op de vallée blanche (dank u Sanne en An).

verkeerde kant gekozen op de Frendo pijler rechts was duidelijk makelijker

Lander in één van de lengtes op de Frendo die we verkeerd klommen

Op de graat

: de laatste 100m

An zou vanaf nu met ons mee klimmen want Sanne moest “werken” 😉 .Ons eerste doel samen zou de Gervasutti pijler worden maar na het horen van een ongelofelijke hagelbui rond 2u ’s nachts besloten we toch maar niet te gaan en wat uit te slapen.
Het voorspelde goede weer was toch niet zo super dus besloten we het wat rustiger aan te doen en Vermits ik arrête cosmiques nog niet gedaan had offerden An en Lander zich op om deze nog eens te klimmen (in soms toch wel stormachtige condities).

aanschuiven op de arête cosmiques

De dag erna was normaal heel slecht weer voorspelt, dus besloten we de Gervasutti nog maar eens een dagje op te schuiven en de “voie Contamine” op de Pointe Lachenal te klimmen. Een mooie rots route die we toch net iets zwaarder maakten door de eerste lengtes verkeerd te klimmen. Zo werden de eerste 2 5e graads lengtes opeens pittige 6e graads lengtes.

Lander in de voie contamine op de Pointe Lachenal

an worstelt zich door één van de moeilijkere lengtes met de zware rugzak

: voie contamine

De dag erna was het dan eindelijk zo ver. Eindelijk onze poging wagen op de Gervasutti pijler op de Mont Blanc Du Tacul. Helaas lagen de sneeuwcondities voor de afdaling er erbarmelijk bij en besloten we voor de veiligheid de laatste 400m niet te klimmen maar te rapellen. (De moeilijkheid en het mooiste klimmen bevindt zich gelukkig wel in het onderste deel.)

An in een natte lengte op de Gervasutti pijler

Lander in de prachtige barsten van de Gervasutti

: Gervasutti Pijler

zalige zit relais in het zonnetje

: Lander in de crux van de Gervasutti pijler (6a)

De volgende dag daalden we af om daar het slechte weer wat uit te zitten.

Na enig overleg (en het te laat reserveren van de hut) besloten we om nog enkele dagen naar Orco af te zakken om daar onze barst klim skills een beetje bij te werken.
Hetgeen mooie (maar jammer genoeg ook een minder mooie) beklimmingen opleverde en kapotte handen.
de foto’s spreken voor zich

An test haar nieuwe klim schoenen uit

Quinten in één van de mooiere lengtes

Lander doet een poging in een 7a vingerbarstje

Quinten in Incastromania (6a)

An in de enige mooie lengte van il Principe (volgens de topo een magnifieke route maar als ik je een raad mag geven “kruip er niet in”)

Jam training in fessura Kosterlitz

O ja er was ook een “Day at the beach” bij

douchken

: den oceade is er niks tegen

Quinten

Le fil à plomb

25 zaterdag feb 2012

Posted by Tim De Dobbeleer in Andere

≈ 3 reacties

Tags

Aiguille Du Midi, Colton Brooks, le fil a plomb, les droites, Renaud Ramage, Tim De Dobbeleer, Tim Vanhouttegem

Met 3 dagen goed weer in het vooruitzicht stonden Renaud Ramage, Tim Vanhoutegem en ik zondag nogal “Chaud” om eens een lange alpiene route te klimmen. Al snel werd het plan gesmeed om maandag de Colton brooks op de Droites te proberen. Na de gebruikelijke stops in het OHM, Snell sport en Super U pakten we om 16 uur de bak naar boven.

Renaud bezig met de mise en place

Nice and warm

Dit keer moesten we niet buiten op de grond slapen, maar konden we een verwarmde kamer delen met 2 fransmannen van de GEAN(groupe excellence alpinisme). Hun plan was om 3 dagen de Drus in te kruipen en een route te proberen die slechts zelden herhaald is. Een verwarmde omgeving kan blijkbaar wonderen verrichten. Het opstaan ging geweldig vlot en voor een keer moest ik niet eerst 15 keer op de snooze knop drukken alvorens uit die slaapzak te kruipen.

Den approche : team "raquette de neige" versus team "ski"

Les Droites

Dankzij de goede navigatieskills van Renaud konden we feilloos een weg banen doorheen de crevassen en waren we tamelijk snel beneden op de glestjer.” Putain c’est horrible ce vent” hoorde ik Renaud nog roepen. Een aangekondigde noordenwind blies harder dan verwacht, en ondanks het stijgen naar het begin van de route kregen zowel Renaud als ik het niet warm. Tim VH Daarintegen was goed aan het zweten omdat de vellen van zijn approche ski’s niet meer plakten.

Zowel die ijzige wind, gigantische hoeveelheden spindrift als een veel te droog eerste deel van de route deed geen twijfel ontstaan en zorgde voor een resolute NO GO. Nu in de Droites kruipen =l’enfer. Het draaide uiteindelijk uit op een approche-ski tochtje doorheen het Argentière bassin….

Terug beneden in Chamonix kwamen we ook de 2 fransmannen tegen. De gigantisch hoeveelheden spindrift had hen blijkbaar ook rechtsomkeer doen maken. Ze lieten hun eten achter onderaan de Drus en ze zullen zeker terugkeren. Dus binnenkort waarschijnlijk wel meer nieuws van deze 2 “Macina’s”

Dinsdag was het opnieuw D-Day. Na 2 mislukte pogingen moest Fil a plomb er dit keer wel aan geloven. Dit keer niet met toerski’s maar met approchkes. We misten de eerste bak naar Plan de l’aiguille en hadden het geluk dat er al 3 fransmannen een prachtig spoor trokken tot onderaan de route. Aan het liftstation kwamen we ook de neergeslagen Jeroen Vels en Jurgen tegen. Zonder sik’s noch sneeuwraketten hadden waren ze tot aan de Rimaye geraakt. Daar was het vet van de soep en maakten ze rechtsomkeer

Tim VH in het onderste deel van Fil à plomb

Reanud in het korte mixte stukje

De fransen onder ons

Wij schoten deze keer wel goed op en ondanks de grote hoeveelheid sneeuw geraakten we vlot tot onderaan de crux. Ik stelde Tim VH voor om deze lengte voor te klimmen, zo kon hij zijn nieuwe bijlen eens degelijk inwijden. Maar 10 meter ver in deze lengte sloeg de verzuring toe in Tim zijn kuiten en geraakte hij niet meer verder…en toen was het aan mij om voor te klimmen Op bepaalde stukken was het ijs echt loodrecht, door de koude was het bikkelhard en de ski’s op mijn rug trokken mij naar achter. Ik heb echt moeten vechten en volgens mij is deze lengte eerder 5+ waard i.p.v de 4+ quotatie die de topo aangeeft.

Tim in het begin van de cruxlengte

My 2 belay bitches

Erna kwamen nog 3 gemakkelijkere lengtes ijs en met af en toe nogal heftige spindrift werden de condities alsmaar extremer. Net voor het laatste sneeuwveld werd het donker. Normaal was het vanaf dan gewoon sneeuw tot aan de brèche. Maar niet overal lag de sneeuw even dik, en er kwamen ook al eens ijs en rots te voorschijn. In goede omstandigheden ga je op zo’n sneeuwveld gewoon solo. Maar met deze condities en een toegenomen vermoeidheid besloten we om toch maar enkele lengtes af te zekeren. Uiteindelijk kwamen we tegen middernacht volledig afgepeigerd toe op de midi-plan graat en toen begon de lange lijdenstocht terug naar het liftstation. Nog eens 5 uur later arriveerden we op de plaats waar warmte en veiligheid elkaar verenigen “de toiletten van Aiguille du midi”

Tim VH in de voorlaatste ijslengte

Renaud geniet nog van het laatste licht

Brew stop

Moe!!!

De condities in Chamonix zijn op dit moment verre van ideaal. Vele goulotten liggen heel droog, andere hebben een onoverwinbare rimaye en voor de aanloop zijn bijna altijd raketten of ski’s nodig. Nog even geduld dus…

Het loopt niet altijd gesmeerd

02 woensdag nov 2011

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Aète de Cosmiques, Aiguille Du Midi, Colton Brooks, La Passerelle, les droites, Profit Perroux, Sam Van Brempt, Tim Vanhouttegem, Yannick De Bièvre

Yannick en Tim onderaan in Les Droites

Bij de start van de herfstvakantie met de wagen op reis vertrekken is niet zo’n goed idee. Maar alle drie (Tim Vanhoutteghem, Yannick de Bièvre en ik , Sam Van Brempt ) stonden we te springen om nog eens iets alpien te doen.

Na een nacht met weinig slaap zochten we ons boeltje bijeen en maakten we ons klaar voor de instijg richting Les Droites. Als de Grand Montets lift draait kan je comfortabel slapen in het liftstation. De volgende dag moet je een uurtje lopen tot aan de voet van de wand. Helaas was dit niet het geval, waardoor we na een 5 uur durende wandeling pas op de gletsjer stonden. Dan nog steeds 2 uur verwijderd van de route! Na een 2 de korte oncomfortabele nacht stonden we om 3uur ‘s nachts vertrekkensklaar.

Yannick in het middelste ijsveld

Een duidelijk spoor en een trein lichtjes voor ons (als de Ginat goed ligt kan je zeker 10 man verwachten ) bracht ons behoorlijk snel bij de rimaye. Even moesten we tussen de cordées laveren maar eens aan de Messner ramp waren we er gelukkig van verlost. De Colton Brooks lag redelijk goed en deze wouden we wel eens klimmen. 3 serieuze lengtes bracht ons in het middelste sneeuwveld.

Tim klimt de traverse

Door ons slaaptekort, geen acclimatisatie, en oponthoud van een cordée voor ons vorderden we net te traag. Na de traverse, hebben we maar wijselijk besloten terug te keren. Weer een 700m lange rappelervaring rijker. Toen we om 8uur ‘s avonds de lichtjes op de topgraat zagen wisten we dat we een juiste keuze gemaakt hadden!

Wassen in Les Bois

Profit Perroux III 4 M5

Een rustdag later kriebelt het nog steeds. Het is de laatste dag dat de Aiguille du Midi lift draait en met het winterseizoen in aantocht wilt Yannick de rappels van “la passerelle” wel eens verkennen. We koppelen dit aan een mooie klim op de cosmiquesgraat via Profit Perroux met een alternatieve mixte uitklim!

Hier enkele foto’s:

Tim rappelt in het Cunningham Couloir

Yannick in de 2de lengte van Profit Perroux

Sam en Tim in de 2de lengte

Tim eveneens in de 2de lengte

Sam klimt de variant, de echte route loopt langs rechts

Yannick in de laatste lengte

De uitklim via de Cosmiquesgraat

On Sunday 30/10 we did an attempt on the Colton Brooks. Conditions weren’t perfect but the route was OK. Due to fatigue we abseiled down after the traverse. Tuesday 01/11 we climbed Profit Perroux on the Cosmiques ridge which was in good condition.

Het was weer lang!

21 zaterdag mei 2011

Posted by Sam Van Brempt in Mount Coach

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Aète de Cosmiques, Aiguille Du Chardonnet, Aiguille Du Midi, Alpinisme, Arète forbes, Robin Damen, Sam Van Brempt

Geen berg waar ik (Sam ) al zo vaak gefaald heb als Aiguille du Chardonnet. Soms hebben we een rustdag nodig om te bekomen van de instijg naar Albert Premier. Andere keren geraken we niet bij de route door de hoeveelheid sneeuw, de gletsjerspleten of het weer. Nog andere keren besluiten we ‘s anderdaags na een beklimming terug af te dalen in plaats van een 2de route te klimmen.

in het rood, Arètes Forbes op Aiguille Du Chardonnet

Dit keer ben ik met Robin Damen in Chamonix. Robin heeft nog geen alpiene ervaring waardoor we eerst gaan spelen op Mer de Glace en alles nog eens doornemen. Touw-, rapel- en cramponagetechnieken, relaisbouw, abalakovs en andere exotische woorden. Om eens uit te dokteren waar we staan nemen we de eerste lift naar Aiguille du Midi voor de beklimming van de cosmiquesgraat. Deze verloopt redelijk vlot waardoor we een langere route uitzoeken.

Robin op de Cosmiquesgraat

Op 4000m is er vorig weekend 60cm sneeuw gevallen en hoewel het overdag mooi weer is trekt het elke namiddag dicht met kans op een kort onweer. Warmteonweders… Iets typsich zomers, geef mij maar die stabiele winter. Ik had gehoopt op eenvoudige lange, hooge meerdaagse beklimmingen maar dat zal voor een andere keer zijn. We besluiten richting Albert 1er te trekken dit voor de beklimming van Aiguille Du Chardonnet via Arète Forbes.

bij het eerste licht nog steeds op de gletsjer

Om een onweer voor te zijn, moeten we vroeg vertrekken. 1uur ‘s nachts zijn we weg maar op de gletsjer komen er al direct twijfels boven. De verse sneeuw van het weekend ligt er nu al 5 dagen maar is totaal nog niet gezet, we zakken er makkelijk 30cm diep in waardoor we traag vorderen. Het ziet ernaar uit dat we er nooit zullen geraken maar uiteindelijk staan we om half 7 aan de start van de route. We maken ons klaar en vertrekken over de graat. Ook hier zorgt de verse sneeuw voor de nodige tricky passages en een onduidelijk routeverloop waardoor we geregeld fout klimmen en een moeilijkere variant moeten kiezen. Ik had op voorhand tegen Robin gezegd dat we om 8 uur zouden beslissen of we verdergaan, maar dan lijkt de top redelijk dichtbij zodat het niet verschrikkelijk lang meer kan duren. Maar dat was buiten de condities gerekend.

Een couloir op de graat

Tegen Kwart na twaalf zitten we op de top, snel eten we iets maar ondertussen hangen er al overal rondom ons wolken waardoor we aan de afdaling beginnen. Een traverse over de westgraat waarna we via de normaalroute afklimmen en rapellen. Door de warmte is de gletsjer nog erger en de laatste 500 meter begint het dan nog eens te regenen. We zijn al behoorlijk lang bezig en de vermoeidheid speelt ons te parten. Toch hebben we nog het fantastische plan om rechtstreeks naar La Tour af te dalen…

Hogerop Arète Forbes, Aiguille Du Chardonnet

Om 7 uur ’s avonds staan we terug bij de auto. We zijn 18 uur actief geweest, dit voor een trip die normaal maximaal 12uur mag duren. Traag door de sneeuwconditie of door onze eigen conditie, ik heb de laatste maand dan ook bijna niets kunnen trainen. Maar kom, 18uur, dit is voor Robin een mooi introductie tot het serieuzere alpinisme!

: Robin op de Cosmiquesgraat

: de instijg naar Albert 1er

: Robin en Sam op Arète Forbes

: De Top

: Lichtjes sterven tijdens de afdaling

Climbed Arete Forbes on the Aiguille Du Chardonnet. There was like 30 cm fresh snow on the glacier and the ridge, which slowed us down a lot and made the route finding difficult. There were also traces on the eperon migot. Looked like it was in a better condition than the ridge. We descended the upper part of the Charlet Bettembourg then the normalroute.