Met 3 dagen goed weer in het vooruitzicht stonden Renaud Ramage, Tim Vanhoutegem en ik zondag nogal “Chaud” om eens een lange alpiene route te klimmen. Al snel werd het plan gesmeed om maandag de Colton brooks op de Droites te proberen. Na de gebruikelijke stops in het OHM, Snell sport en Super U pakten we om 16 uur de bak naar boven.

Dit keer moesten we niet buiten op de grond slapen, maar konden we een verwarmde kamer delen met 2 fransmannen van de GEAN(groupe excellence alpinisme). Hun plan was om 3 dagen de Drus in te kruipen en een route te proberen die slechts zelden herhaald is. Een verwarmde omgeving kan blijkbaar wonderen verrichten. Het opstaan ging geweldig vlot en voor een keer moest ik niet eerst 15 keer op de snooze knop drukken alvorens uit die slaapzak te kruipen.

Dankzij de goede navigatieskills van Renaud konden we feilloos een weg banen doorheen de crevassen en waren we tamelijk snel beneden op de glestjer.” Putain c’est horrible ce vent” hoorde ik Renaud nog roepen. Een aangekondigde noordenwind blies harder dan verwacht, en ondanks het stijgen naar het begin van de route kregen zowel Renaud als ik het niet warm. Tim VH Daarintegen was goed aan het zweten omdat de vellen van zijn approche ski’s niet meer plakten.

Zowel die ijzige wind, gigantische hoeveelheden spindrift als een veel te droog eerste deel van de route deed geen twijfel ontstaan en zorgde voor een resolute NO GO. Nu in de Droites kruipen =l’enfer. Het draaide uiteindelijk uit op een approche-ski tochtje doorheen het Argentière bassin….

Terug beneden in Chamonix kwamen we ook de 2 fransmannen tegen. De gigantisch hoeveelheden spindrift had hen blijkbaar ook rechtsomkeer doen maken. Ze lieten hun eten achter onderaan de Drus  en ze zullen zeker terugkeren. Dus binnenkort waarschijnlijk wel meer nieuws van deze 2 “Macina’s”

Dinsdag was het opnieuw D-Day. Na 2 mislukte pogingen moest Fil a plomb er dit keer wel aan geloven. Dit keer niet met toerski’s maar met approchkes. We misten de eerste bak naar Plan de l’aiguille en hadden het geluk dat er al 3 fransmannen een prachtig spoor trokken tot onderaan de route. Aan het liftstation kwamen we ook de neergeslagen Jeroen Vels en Jurgen tegen. Zonder sik’s noch sneeuwraketten hadden waren ze tot aan de Rimaye geraakt. Daar was het vet van de soep en maakten ze rechtsomkeer

Wij schoten deze keer wel goed op en ondanks de grote hoeveelheid sneeuw geraakten we vlot tot onderaan de crux. Ik stelde Tim VH voor om deze lengte voor te klimmen, zo kon hij zijn nieuwe bijlen eens degelijk inwijden. Maar 10 meter ver in deze lengte sloeg de verzuring toe in Tim zijn kuiten en geraakte hij niet meer verder…en toen was het aan mij om voor te klimmen Op bepaalde stukken was het ijs echt loodrecht, door de koude was het bikkelhard en de ski’s op mijn rug trokken mij naar achter. Ik heb echt moeten vechten en volgens mij is deze lengte eerder 5+ waard  i.p.v de 4+ quotatie die de topo aangeeft.

Erna kwamen nog 3 gemakkelijkere lengtes ijs en met af en toe nogal heftige spindrift werden de condities alsmaar extremer. Net voor het laatste sneeuwveld werd het donker. Normaal was het vanaf dan gewoon sneeuw tot aan de brèche. Maar niet overal lag de sneeuw even dik, en er kwamen ook al eens ijs en rots te voorschijn. In goede omstandigheden ga je op zo’n sneeuwveld gewoon solo. Maar met deze condities en een toegenomen vermoeidheid besloten we om toch maar enkele lengtes af te zekeren. Uiteindelijk kwamen we tegen middernacht volledig afgepeigerd toe op de midi-plan graat en toen begon de lange lijdenstocht terug naar het liftstation. Nog eens 5 uur later arriveerden we op de plaats waar warmte en veiligheid elkaar verenigen “de toiletten van Aiguille du midi”

 

De condities in Chamonix zijn op dit moment verre van ideaal. Vele goulotten liggen heel droog, andere hebben een onoverwinbare rimaye en voor de aanloop zijn bijna altijd raketten of ski’s nodig. Nog even geduld dus…