Het is 5 uur s’ochtends. We worden wakker van de eerste zonestralen die over de Arrête de Peuterey recht in ons gezicht schijnen. Ons lichaam is uitgeput na 2 dagen klimmen en vooral van een ganse nacht gekneld te hebben gelegen tussen enkele losse blokken. De sneeuwgraat die voor ons ligt is lang en stijl, gisteren moesten we terugkeren door slechte sneeuwcondities, maar vandaag gaan we voor het ultieme doel : De Mont Blanc !

Een perfecte timing van meteo en rustperiode zorgt ervoor dat we zondagochtend de eerste lift van Aiguille du midi naar boven pakken. Doel : aanlopen naar Grand Pilier d’angle en de eerste 400m van Divine Providence klimmen. We hebben alleen het hoogstnodige mee, ons lichaam is fris en we zijn allebei heel hard gefocust. De aanloop op de gletsjer, naar het fourche bivak en terug naar beneden tot Col Moore loopt als een trein. Vanaf hier is het voor echt ! De seracs die aan de zuidwand van de Mont Blanc hangen kijken op ons neer.  Jammergenoeg moeten we de gletsjer met alle seracs daarboven oversteken, de omgeving is een tijdbom en er is maar 1 ding dat we kunnen doen om zo snel mogelijk buiten gevaar te zijn : LOPEN!!!!!

De rimaye oversteken gebeurt niet zonder kleerscheuren. Plots hoor ik een luide gil die abrupt stopt. Siebe is ineens verdwenen. Enkele seconden later hoor ik” Alles ok Tim, alles ok!!!” Ongedeerd komt Siebe terug boven. Een onstabiele sneeuwbrug was ingezakt en had Siebe 2 meter lager terug afgezet. Daarna is het aan mij, ik probeer de onstabiele sneeuwbrug te vermijden. Met weinig succes! Ook ik zag enkele meters dieper in een zwart gat. Gelukkig heeft Siebe al een semi-relais en ben ik veilig.

Met alle seracs, trikey rimayes en veel wandelen achter ons kunnen we nu eindelijk aan het echte klimwerk beginnen. 900 m rots doemt voor ons uit. Uit de topo kunnen we niet goed afleiden waar nu juist te beginnen. Uiteindelijk startten we aan het laagst mogelijke punt van heel de wand. Siebe begint en na nog geen 5 meter klimmen is al duidelijk in wat voor terrein we verzeild zijn geraakt : rommelterrein, losse blokken soms “ frigoformaat” groot staan op het punt te vallen. Het klimmen moet heel secuur gebeuren, Siebe bijt de spits af en na 50m stressen maakt hij relais. Pffff zo helemaal tot boven? De 2de lengte is al geen haar beter, de losse blokken zijn nog groter, maar er is een lichtpuntje in de duisternis. Na 50m vind ik een relais. Yessss!!!! Nu is het gewoon 400m recht omhoog tot we een bivakledge tegenkomen. Al is “gewoon” misschien niet het juiste woord. Het is gemakkelijk klimmen maar uiterst tricky. Overal losse stenen en enkele passages waar we compleet de weg kwijt geraken. Om 8 uur s’avonds komen er enkele wolken over de berg, we worden getrakteerd op lichte sneeuwval. Net dan ben ik aan het voorklimmen. Hopend op een bivakplek aan het einde van de lengte. En ja hoor, na 50m vind ik een platform, 2m op 3m perfect om een comfortabele nacht door te brengen met een magnifiek zicht.

Veel tijd om te treuzelen is er die ochtend niet, de weg naar boven is nog lang en de 9 moeilijkste lengtes liggen voor ons. Siebe klimt de eerste 6b, een speciale bijna 3 dimensionale lengte door een tunnel en navigerend tussen losse blokken. Ça reveille!!

Daarna is het aan mij, ik kijk naar boven en het enige wat ik zie is een piton 2 meter boven de relais en daarna een heel smal toelopende barst. Ik begin te klimmen, ik twijfel, kom terug, ga terug omhoog,….Mijn hoofd is op dit vroege uur nog niet klaar om geëngageerd te klimmen en ik laat de lengte aan Siebe over. De 6b+ daarna gaat gelukkig vlot en we komen onderaan de impressionante Dièdre. Wow!!!

Het klimmen is uiterst technisch, soms dulferen, dan weer de voeten op kleine grepen zetten en af en toe een goede jam. Dat we bijna op 4000m zitten is pas echt duidelijk als we de 7c cruxlengte klimmen. Siebe klimt deze lengte supervlot voor, maar voor mij als naklimmer met rugzak is het serieus zuchten geblazen. Maar het gaat en ook ik klim de lengte vrij.Wat een ambiance ! Een licht overhangende dièdre, 600m leegte onder de voeten en rondom alleen maar bergen. Ik klim nog de  7a dakbarst en nadien gaat de rots meer over in dal, nog zo’n 250m tot de top van de GPA.

We stoppen met het haulen van de zak, want over dal, losse brokken en teraskes is dat alleen maar miserie ! Het is nu meer alpiene terrein. Een graat afgewisseld met af en toe sneeuw en ijs. 8 uur s’avonds is het als we eindelijk toekomen op de Arrête de Peuterey. Een gevoel van uitputting, maar ook puur contentement overheersen. We zijn superblij dat we alles hebben kunnen vrijklimmen , maar de weg naar boven lijkt nog eindeloos lang. Ons energiepeil is ver beneden nul gezakt, maar we gaan door zover we kunnen. Het tempo is er zowat uit en al snel begint het te schemeren. Bij het laatste licht zijn we aan het begin van de laatste sneeuwgraat richting de top. De sneeuwcondities zijn verschrikkelijk ! We zakken heupdiep weg, er is absoluut geen houvast voor de ijsbijl en we zijn compleet uitgeput.

Na 50m dachsteren is het genoeg geweest. De keuze was dan ook snel gemaakt om terug te gaan naar de rotsgraat en daar een goed bivak te zoeken. Het vinden van een degelijk bivak kunnen we nu niet echt een succes noemen. Uiteindelijk waren het gewoon enkele grote losse blokken en wij daartussen, heel de nacht op vormspanning. In slaap(vallen) kan hier redelijk letterlijk genomen worden.

De ochtend nadien hebben we geluk. De koude heeft zijn werk gedaan en de sneeuw die enkele uren daarvoor nog pap was, is nu bevroren. Ondanks onze vermoeidheid is het echt genieten. De sneeuw is hard, we gaan goed vooruit en de uitzichten zijn echt impressionant. Naar het einde toe slabakken we een beetje en op een bepaald moment is het ineens weer “never ending” Tot we om de hoek komen van de rotsgraat, een 60m sneeuwgraat vormt de laatste rechte sprint tot de top van Mont Blanc de Courmayeur. Ik plant mijn ijsbijl in het laatste stukje overhangende sneeuw, zet mijn voeten hoger en jawel : we zijn er ! Wat een vreugde, wat een opluchting, wat een extreem goed topgevoel ! Ik ben zodanig blij dat de laatste helling tot op de Mont Blanc zelfs geen pijn meer doet.

Wat ons nog rest is de afdaling via de 3 Monts terug naar Aiguille du midi. Alle Cartouchen zijn verschoten, het is veel te warm en de weg lijkt eindeloos lang. Er is maar 1 ding dat we kunnen doen : De knop omdraaien. Verstand op nul en blik op oneindig en denken aan al het eten dat we in onze kas kunnen slaan als we terug beneden zijn.