Snow and ice in Cogne

11 dinsdag feb 2014

Tags

Andy Nieubourg, Cogne, Matti Buyle, Quinten Mattens, Stijn Schouteten, Thomas van Pelt

Nu de intersemestriële vakantie weer was aangebroken en mijn bijlen snakten naar wat ijs, werd het tijd om samen met Andy, Stijn en Thomas naar Cogne te vertrekken. Na het checken van de condities bleek dat we een goede keuze hadden gemaakt; overal in de Alpen was het ijs slecht tot niet gevormd. Ook in Cogne gingen helaas geen cadeautjes uitgedeeld worden, het weerbericht voorspelde een hele week sneeuw met alleen donderdag een zonnige dag.

Omdat Thomas nog nooit geklommen had op ijs, besloten we rustig te beginnen en mocht hij op Cascade di Lillaz (II 3 250m) voor het eerst kennis maken met deze edele sport die wij ‘ijsklimmen’ noemen. Omdat een dagje oefenen misschien wel wat te weinig was, besloten we nog een makkelijk (maar vrij lang) watervalletje te klimmen. Il Sentiero dei Troll (II 3 350m) was een aaneenschakeling van korte steilere stukjes en lange vlakke stukken waar het heupdiep sporen was door de sneeuw. Stijn was ondertussen ziek geworden en moest enkele dagen verstek geven voor de beklimmingen.

Quinten in Sentiero dei troll

Thomas in Cascade de Lillaz

Na de drietjes van de voorbije dagen werd het tijd voor het wat hardere werk. We begonnen met Chandelle Levure (II 4+ 180m) maar omdat deze er niet echt zo zwaar bij lag en we honger hadden naar meer, lapten we er ook nog snel Il Candelabro de Coyote (II 4+/5 180m) bij. Om wat snelheid te maken besloot ik de eerste 2 lengtes aan elkaar te rijgen, dit maakte het misschien iets zwaarder maar wel veel sneller.

Andy in Chandelle Levure

Quinten in Il Candelabro de Coyote

De volgende dag ging ik klimmen met Matti (die toevallig ook in de buurt van Cogne zat om te ijsklimmen). Omdat Matti toch wel een beestige klimmer is, dreigde dat een zware dag te worden, en dat werd het ook. We begonnen in te stijgen om een nieuw drytool massiefje te gaan verkennen maar werden al snel door onze luiheid en de diepe sneeuw Inachevée Conception (II 5+ 150m) in gestuurd. In de tweede lengte bevindt zich een een kort stukje artif maar Matti besluit dat snel even vrij te klimmen waardoor ik met een paar blokjes en pompende voorarmen aan de relais toekom. De derde lengte ziet er echter niet echt vrij te klimmen uit dus besluiten we maar te rappellen en alsnog dat drytool massiefje op te zoeken.

Quinten in Inachevée Conception

Juist naast dit massiefje ligt À la mémoire du bouquetin (II 5+ 100m) waarvan Matti de eerste lengte klimt en een toprope installeert zodat we onze vijf paar verschillende ijsbijlen kunnen testen (in Cogne zijn verschillende testcentra van onder meer Grivel, Black Diamond, E-Climb,… waarbij je gratis bijlen voor een dag kan gaan uittesten). Nadat ik de waterval ook eens op en neer gegaan was klom Matti een M7 voor. Ik klom hem na en pomp nog wat extra melkzuur naar m’n voorarmen.

Matti in de M7 van het nieuwe drytoolmassiefje ‘B&B sector’

Na dit stevige dagje besluiten we het de volgende dag wat rustiger aan te doen en een gemakkelijkere waterval te beklimmen, helaas lag deze op de zuidflank en door de zon (die beslist had om zich ook eens een dagje te laten zien) kwamen er constant lawines naar beneden waardoor we niet echt aan klimmen toekwamen. Nu de laatste dag was aangebroken wilden we toch nog even een mooie waterval klimmen en kiezen voor de, ondanks de vallende sneeuw, ‘veilige’ Stella Artis (II 5 180m).

Quinten aan het afklimmen in de 2e lengte van Stella Artis

Als ik echter in het midden van de tweede lengte zit komt er juist links van ons een grootte lawine naar beneden, ik besluit zo snel mogelijk af te klimmen (wat niet simpel was in de zwaarste lengte van de route), ik sta nog geen minuut veilig aan de relais of er komt een lawine recht over onze waterval naar beneden. Zo snel als we kunnen rapellen we naar beneden, smijten alles in de rugzakken en sprinten de helling af om de veiligheid van het pad op te zoeken. Als we later in het appartement zitten horen we dat Maxime en Olivier (die twee dagen ervoor toegekomen waren) en Matti en Erik ook op de vlucht zijn moeten gaan voor de lawines.

Al bij al een goed weekje ijsklimmen met goed gevormd ijs maar de sneeuw is een gevaarlijke factor.

Quinten.

Have a (n)ice day

10 zondag feb 2013

Posted by quinten mattens in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Tags

Andy Nieubourg, Cogne, ijsklimmen, Jeroen Willems, Quinten Mattens, Stijn Schouteten

Nu de examens er weer op zaten werd het dringend tijd voor mij (Quinten) om weer eens wat ijs te kunnen knallen. Samen met Andy, Jeroen en Stijn besloten we de watervallen van Cogne onveilig te maken.

Jeroen in Chandelle de Lillaz

Vermits het Andy’s eerste keer was besloten we rustig te beginnen en eerst wat korte (en uitgeslagen) watervallen te klimmen. Om er terug wat in te komen klimmen we enkele keren een mooi 4e graads watervalletje (chandelle de Lilaz). Deze was wel zeer uitgeslagen waardoor het eerder een stevige 3 was en dus een perfecte oefenwaterval. We klimmen tussendoor nog enkele simpele watervalletjes kwestie van de slagtechniek bij te schaven.

Stijn op dun ijs in Lauson

De volgende dag staan we vroeg op en besluiten we Lauson (II 3. 70m) te klimmen een mooie waterval met niet al te lange aanloop want die dag is het veel te warm en om 11u moeten we er al mee ophouden omdat de condities te gevaarlijk werden.

Jeroen baant zich een weg naar de pijler van Ignegneria

Omdat het warme weer maar aanhield besluiten we weer vroeg op te staan en kiezen we voor een waterval net naast die van de dag ervoor. Ignegneria (II 4 100m) heeft een mooie pijler die zeker de moeite is om te klimmen maar in de huidig condities toch wel een pittige 4 zo niet 4+. Omdat Jeroen en Andy eerst in de route kruipen besluit ik samen met Stijn een variant (4 denk ik) op Lauson te klimmen alvorens zelf die prachtige pijler op te kruipen. Later klimmen we ook nog de eerste lengte van Thoule (II 3+ 100m) maar nadat we een stevige downwash van een helikopter (die een Spanjaard met gebroken been kwam redden) over ons kregen was de ‘goesting’ toch wat over en rappellen we na de eerste lengte.

Quinten op de pijler van Ignegneria ©Jeroen

Omdat Cascade Lilaz (II 3 250m) toch wel een oer klassieker is en ze sneeuw voorspellen besluiten we deze dan toch maar te klimmen. Een mooie waterval door een leuke canyon alleen de 2e lengte was wat dun maar daar bestaan korte ijsvijzen voor. Niet? En omdat we vroeg terug waren besluit ik nog een route te drytoolen maar helaas breek ik de sleutelpas uit in mijn 2e poging 😦 . mijn kompanen besluiten dat drytoolen voor aanstellers is en vallen de rots aan met blote handen. Weliswaar met wisselend succes.

Andy in de 2e lengte van Cascade de Lillaz

Andy in de 3e lengte van Cascade de Lillaz © Stijn

Stijn in de voorlaatste lengte van Cascade de Lillaz

Quinten op de drytool route ©Jeroen

De volgende dag besluiten we maar eens te kiezen voor een waterval verder in de vallei. Henninger (II 4 60m) zou het worden een lekkere waterval die ik besluit in 1 lengte te klimmen ipv 2 hetgeen een iets minder goed beslissing bleek vermits de relais zich eerder op 80 dan op 60m bevond wat voor een spannende uitklim zorgde. Omdat ik echt een slechte dag beleef (slecht geslapen) ben ik blij als we het laten bij die ene waterval.

Jeroen in de 2e lengte van Henninger

De laatste dag was aangebroken dus het was de moment om nog eens iets zwaar te klimmen. Ik en Stijn kiezen voor Tuborg (II 4+/5 200m) maar in de huidige condities toch wel een 5. Gelukkig waren we vroeg genoeg opgestaan want na ons bleken nog een 6tal andere cordees dit een mooie waterval te vinden. We klommen zeer efficiënt en de andere cordees hebben we alleen nog terug gezien tijdens het rappellen. De waterval was prachtig om te klimmen alleen in de eerste lengte maakte ze een vies geluid waardoor ik de verzuring snel vergeten was en in een mum van tijd boven stond. De laatste lengte bereik je door minstens 100m sneeuwploeteren maar is zeker de moeite om te klimmen.

Quinten in de eerste lengte van Tuborg ©Stijn

Stijn in de 3e lengte van Tuborg

Quinten in de laatste lengte van Tuborg ©Stijn

Jeroen en Andy klommen terwijl Chandelle Levure(II 4+ 180m). Hier klimt Andy zijn eerste lengtes voor waar hij zelf zijn vijzen draait hoewel het ijs soms wat te dun was voor een goede vijs. De laatste pilaar en normaal mooiste lengte lag in geen al te goede condities en was nogal sorbet achtig waardoor ijsvijzen bijna nutteloos werden.

Andy in Chandelle Levure ©Jeroen

Al bij al een zeer geslaagde week en met een beetje geluk slaag ik maandag ook nog voor mijn laatste examen.

Quinten

Scotland by Twingo

17 zaterdag nov 2012

Posted by quinten mattens in Andere

≈ 2 reacties

Tags

buachaille etive mor, Dominique Van Dyck, loch ness, Old man of Stoer, Quinten Mattens, Red Bull, schotland

De gevolgen van dronken klim foto’s bekijken kunnen drastisch zijn voor je het weet zit je op een boot op weg naar dover met als rijdmiddel een Twingo van 1996.
Na een lange rit door Engeland en een deel van Schotland passeren we op onze weg naar Loch Ness oppeens een berg die ons wel aantrekelijk leek.
Gevolg: U bocht, auto parkeren en zonder enige voorkennis, slaap of voedsel de beklimming aanvatten.

In het begin verliep de beklimming zoals gepland (max 6a+ schat ik) maar halverwege de klim begint het opeens te sneeuwen. Al snel wordt de situatie erger en besluiten we de laatste 200m makkelijker terein op te zoeken om zo de top te halen.
Eens op de top wouden we zo snel mogenlijk weer naar de auto. Er wachte ons echter nog een zware afdaling ‘a l’improvist’. Ik dacht een pad gevonden te hebben dat gemarkeerd was door witte stippen als het al te laat was bleek dit gewoon extreem goed op markering lijkende vogelstront te zijn die absoluut geen logisch patroon vormde. Als we dan eindelijk van de berg afgeraakt waren wachte ons nog de lange tocht door het moeras (zonder lampje) in het pikdonker. Na een uur strompelend en vallend door het moeras te hebben gedwaald bereiken we uitgeregend, hongerig en moe de auto waarop we direct doorreden naar de dichtsbijzijnde McDonalds.

net voor de sneeuw

de berg na de storm, dankzij de GPS coordinaten van mijn foto toestel ontdekten we later dat dit “buachaille etive mor” was

De dag erna slapen we eens goed uit en worden we tot onze verwondering niet van onze kampplaats gejaagd(er stond nochtans uitdrukkelijk verboden kamperen :p ).
Bij het zien van Loch Ness beslissen we te doen wat elke normale mens zou doen, inderdaad overzwemmen.

even bijtanken

Na een bezoek aan het ‘monster museum’ komen we in het donker toe aan het meer. Ondanks het late uur besluiten we toch om de 2km lange zwem te wagen in water van 9°C. Het zwemmen ging bij ons beide goed alleen de tegenstroming zorgde ervoor dat we constant in een hoek van 45° moesten zwemmen om niet te veel van onze koers af te wijken.

en domi zwemt terug

Na ons avontuur in het meer rijden we dezelfde nacht nog door naar Point of Stoer een van de meest noord-westelijke delen van schotland en ‘the place to be’ voor walvis spotters.

met zeehonden waren wij ook al tevreden

Hier zitten we echter 2 dagen vast in slecht weer dus houden we ons wat bezig met sightseeing en een beetje ‘tsjollen’ langs de kust.

waarom ook niet

onze zalige kampplaats

Omdat het overal in schotland slecht weer was op dat moment besloten we om te blijven en alles op old man of stoer te zetten.
Als het weer dan eindelijk opgeklaard is twijfelen we ook geen moment om ondanks de ijskoude wind en lage temperatuur (wat verwacht je ook rond november in Schotland 😉 ) een poging te wagen.

Domi op de tyrolienne

De beklimming is niet zo moeilijk (5b max) en dankzij de uitzonderlijk goede grip die de rots bied besluiten we een kleine variant te klimmen (6b max) door een mooie (maar jammer genoeg ook natte) schoorsteen en langs zalige dakjes.

Domi in de eerste lengte

begin van de variant

Als we dan boven komen wacht ons een prachtige zonsondergang met onder ons een spelende zeehond. We namen nog even wat foto’s en rapellen terug naar beneden.
eens daar aangekomen bleek het water al een heel stuk gestegen. Aanvankelijk kan ik het droog houden maar als opeens een golf door het kanaaltje raast ben ik tot op het bot nat, het zelfde gebeurt bij Domi. Gelukkig waait het hard genoeg om na 10min al weer helemaal droog te zijn.

top van old man of stoer

Domi op Old man of stoer (goed kijken)

De dag erna is het weer maar eens slecht weer en besluiten we de terugtocht in te zetten want de boot wacht niet.
Eén ding is echter zeker Sea Stacks zijn echt mijn ding en ik kom zeker terug maar dan in de zomer en voor een langere periode. Voor de twijfelaars heb ik maar 1 raad: gewoon gaan het klimmen is ruig maar zeker belonend en er zijn routes van alle niveaus.

Ode aan mijn Twingo

met dank aan Red Bull voor de gratis drank deze heeft zeker geholpen op de zware momenten

Quinten

A day at the beach

02 donderdag aug 2012

Posted by quinten mattens in Andere

≈ 1 reactie

Tags

Aiguille Du Midi, An Laenen, Chamonix, Contamine, envers les aiguilles, Frendo, Gervasutti, Lander Beckers, Mont Blanc du Tacul, Orco, Pointe Lachenal, Quinten Mattens, tour rouge

Op 26 juni vertrokken Lander en ik (Quinten) naar Chamonix om daar een beetje aan onze alpiene klimervaring te werken. Helaas had ik wat pech waardoor we de eerste 10 dagen alleen maar “Le Marchand de sable” (6a+/TD) aan envers des aiguilles konden klimmen. Een echte klassieker en prachtige route zeker aan te raden voor degene die graag dalletjes klimmen.

Lander in de laatste zware lengte van Le marchand de sable

Gelukkig was ik daarna weer helemaal in orde waardoor we weer konden beginnen knallen. Eerst wel nog even een grondige test uitvoeren op een behaakte route. Deze vonden we in Barberine niet ver van de Zwitserse grens. Geen al te lange aproche prachtig klimmen op kleine greepjes en bijna geen volk maken van “ça ce discute”(6c+ ED-) een prachtige route.

Lander in ça ce discute ED- 6c+ max

omdat deze route zeer vlot ging waren we weer vol vertrouwen om iets alpiener te proberen.

De Frendo Pijler stond bij mij toch al even op het lijstje dus gingen we ervoor. Na enig verkeerd klimmen slaagden we er toch in om boven te geraken waar Sanne en An zo vriendelijk waren geweest om onze tent op te zetten op de vallée blanche (dank u Sanne en An).

verkeerde kant gekozen op de Frendo pijler rechts was duidelijk makelijker

Lander in één van de lengtes op de Frendo die we verkeerd klommen

Op de graat

: de laatste 100m

An zou vanaf nu met ons mee klimmen want Sanne moest “werken” 😉 .Ons eerste doel samen zou de Gervasutti pijler worden maar na het horen van een ongelofelijke hagelbui rond 2u ’s nachts besloten we toch maar niet te gaan en wat uit te slapen.
Het voorspelde goede weer was toch niet zo super dus besloten we het wat rustiger aan te doen en Vermits ik arrête cosmiques nog niet gedaan had offerden An en Lander zich op om deze nog eens te klimmen (in soms toch wel stormachtige condities).

aanschuiven op de arête cosmiques

De dag erna was normaal heel slecht weer voorspelt, dus besloten we de Gervasutti nog maar eens een dagje op te schuiven en de “voie Contamine” op de Pointe Lachenal te klimmen. Een mooie rots route die we toch net iets zwaarder maakten door de eerste lengtes verkeerd te klimmen. Zo werden de eerste 2 5e graads lengtes opeens pittige 6e graads lengtes.

Lander in de voie contamine op de Pointe Lachenal

an worstelt zich door één van de moeilijkere lengtes met de zware rugzak

: voie contamine

De dag erna was het dan eindelijk zo ver. Eindelijk onze poging wagen op de Gervasutti pijler op de Mont Blanc Du Tacul. Helaas lagen de sneeuwcondities voor de afdaling er erbarmelijk bij en besloten we voor de veiligheid de laatste 400m niet te klimmen maar te rapellen. (De moeilijkheid en het mooiste klimmen bevindt zich gelukkig wel in het onderste deel.)

An in een natte lengte op de Gervasutti pijler

Lander in de prachtige barsten van de Gervasutti

: Gervasutti Pijler

zalige zit relais in het zonnetje

: Lander in de crux van de Gervasutti pijler (6a)

De volgende dag daalden we af om daar het slechte weer wat uit te zitten.

Na enig overleg (en het te laat reserveren van de hut) besloten we om nog enkele dagen naar Orco af te zakken om daar onze barst klim skills een beetje bij te werken.
Hetgeen mooie (maar jammer genoeg ook een minder mooie) beklimmingen opleverde en kapotte handen.
de foto’s spreken voor zich

An test haar nieuwe klim schoenen uit

Quinten in één van de mooiere lengtes

Lander doet een poging in een 7a vingerbarstje

Quinten in Incastromania (6a)

An in de enige mooie lengte van il Principe (volgens de topo een magnifieke route maar als ik je een raad mag geven “kruip er niet in”)

Jam training in fessura Kosterlitz

O ja er was ook een “Day at the beach” bij

douchken

: den oceade is er niks tegen

Quinten

Granietstage Orco MC4

05 donderdag jan 2012

Posted by quinten mattens in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Dag 1:
Om 22u vertrokken we voor onze granietstage naar Orco samen met An, Sanne en Stijn als begeleiders. Na een hele nacht rijden en enkele inkopen in de Vieux Campeur en de Quechua in Sallanches kwamen we aan in Orco waar we ook Maxime en Nelson tegen kwamen.Na onze kamers gevuld te hebben met klimmateriaal dachten we de buitenmuur van het gitje eens te gaan beklimmen die behaakt was met 2 routes. Hierna gingen we (zalig)eten

en krijgen we een briefing van Sanne over wat ons morgen te wachten staat.
Dag2:
Vandaag begonnen we met een theorie les weerkunde (hetgeen elke dag zo zou zijn) om de zon de tijd te geven de rots te verwarmen hoewel de rots in het oosten ligt was er zeer weinig zon te bespeuren maar wel een mooi sneeuwlaagje aan de voet van de rots. Vandaag deden we enkele single pitches om het graniet en vooral het klimmen op friends en klemblokken gewoon te worden. Van Sanne moesten we elk Harry Potter(5c) moeten klimmen als “testje”. Maar omdat we toch ook in het zonnetje wouden klimmen verhuizden we naar een toch iets warmere sector waar we ook nog enkele single pitches klommen in een heerlijk najaars zonnetje.

waaronder: la landra (6b), L’incubo(6b+), diedrodeladruida(6a), Un Gancio per due Sorelle(6b+), Un Gancio per due Sorelle(6c+), …

Dag 3:
Eerste dag multipitch op friends en klimblokken daarvoor gingen we vandaag de sergant aanvallen via verschillende routes. lander en ik(Quinten) klommen samen Il Lato oscuro (6b max) een mooie route maar soms zat ik wel even vast met mijn rugzak bij het verwijderen van friends die Lander probleemloos ergens in de barst ging steken maar waar ik toch wat te breed voor was met die rugzak op. Sanne en Nicolas klommen de akelige Fessura della Disperazione(6b+ max) en Camino Bernardi (6a+) twee offwidth’s van formaat en dan ook nog is Incastromania (6a).

Niels en An klommen Nautilus (6a max). Ruben en Stijn klommen Camino Bernardi (6a+) en daarna ook Fessura della Disperazione(6b+ max). na weer een heerlijke maaltijd gingen we moe maar voldaan slapen.

Dag4:
Vandaag was het allemaal te doen op de caporal. Lander en Sanne klommen Orrechio del Pachiderma (6c max) gevolgd door Via dei tempi moderni(6a max) en daarna nog even de eerste lengte van rattle snake(6a).

Ruben en ik klommen Itaca nel Sole (6c max) een nogal nat begin gevolgd door een prachtige barst 6a (variant) die de lengte erna overgaat in een mooi 6c dalletje. Vervolgens klommen we rattle snake(6c max).

Ruben doing work

Jammer genoeg moesten we onze klim in het midden afbreken omdat op een niet af te zekeren stuk de haken waren weggehaald en de schoorsteen ons iets te glad leek, dus besloten we te rapellen in het midden van die lengte en een prusikje achter te laten. An, Nicolas en Niels klommen Diedro Nachez (6bmax) waar Niels een paar keer mooi is uitgevallen en daarmee zelfs enkele friends mee heeft uitgetrokken en in de eerste lengte klom hij zelfs zijn relais voorbij.

Jammer voor hen zaten zij vast achter een extreem traag Italiaans cordee waardoor ze pas ’s avonds in het donker aan de auto kwamen. Maar gelukkig was er nog het heerlijk eten en de lekkere wijn om de zeden te verzachten.
Dag 5:
De laatste dag trad klimmen want het slechte weer was op komst en we kozen elk onze route. An en Sanne klommen diedro del mistero (6b max), Nicchia del Torture (6b max) en Incastromania (6amax).

Nicolas, Niels en Ruben klommen Bertoti passimo (6b max) waar Ruben eens toont hoe je een dakje moet campussen.maar de 2 laatse lengtes vielen een beetje tegen.

Lander en ik besloten na het horen van al die mooie verhalen over diedro nanches(6b+ max variant) ook eens onze kans te wagen. De eerste lengte klim ik ook mijn relais voorbij en dan te weten dat ik er Niels nog zo mee had uitgelachen. Voor ons klimmen Helmuth en Stijn die een moeilijker variant klimmen in de eerste en laatste lengte

Dag 6:
Vandaag stond artiffen op het programma door het miezelende weer. We klommen elk 2 à 3 artiff routes toch wel een stresserende maar o zo belangrijke bezigheid om bigwalls te kunnen klimmen. Nadat het te hard begon te regenen besloten we om het plaatselijke café op te zoeken en daar tussen pot en pint een leuk gezelschapsspelletje te spelen.

Dag 7:
heel de dag regen en we besluiten af te rijden. Eerst nog wat andere Mount coachers ophalen in Cham en koers naar Hoegaarden.

Quinten.

Alpiene stage MC4: week 2

21 woensdag dec 2011

Posted by quinten mattens in Andere

≈ Een reactie plaatsen

Na ons zalige dagje chillage, werden we de volgende voormiddag alweer snel tot de orde geroepen door onze gids voor week nummer 2, Helmuth van Pottelbergh. De kaarten werden op zijn motorkap opengegooid, al snel werd duidelijk dat deze week van ons op het vlak van tochten voorbereiden meer verwacht ging worden. En korte tijd later, daar we hier allemaal enorm bedreven in zijn, wisten we wat ons de komende dagen te doen stond. Eerst een dagje (op ons gemak, dachten we) instijgen naar Refuge du Plan Glacier, om aldaar een poging te wagen tot de Traversée des Dômes du Miage.

Refuge du Plan Glacier, waar we na de lange instijg verwelkomd werden door een éénogige steenbok, en een heelijke, weliswaar gasvormende, maaltijd.

Na de tochtvoorbereidingen en briefing de avond tevoren, dus lekker vroeg uit de veren om de Dômes de Miage te beklimmen. Een prachtige tocht, maar daar het ontbijt nogal kranig was, bleek onze voorraad koeken-en-andere al vrij snel op te zijn. Toch vonden we nog energie om na de Aiguille dela Bérangèrenog even te oefenen op de valtechnieken in een sneeuwveldje. Daarna werden we allen wel lichtjes genekt door de nog veel te lange wandeling terug naar beneden.

Dôme nummer zoveel

De prachtige sneeuwgraat

De dag erna stonden we op met slecht weer. Al snel besloten we dus te verhuizen naar Wallis, hometown, of toch min of meer, van Helmuth. Na nog een leuke kabelbaan, die om de 5min stilviel door blikseminslagen, bereikten we ongedeerd Hohsaas. Daar snel van de kortdurende opening in het hemelgewelf gebruik gemaakt voor scholing op de gletsjer, met als voornaamste punt de gletsjerredding.

Klaar om opgetakeld te worden

Na deze –kunnen we toch wel stellen- rustdag er vandaag weer stevig tegenaan! Weer vroeg uit de veren, deze keer om de Lagginhorn, voor velen onder ons de eerste 4000-er, te beklimmen. Niet via de ‘gemakkelijke’ normaalroute, maar via de moeilijkere, stenige zuid-zuidwest graat. We waren een beetje trager dan de topo aangaf, maar bereikten toch nog op tijd de top, en wat een zicht! Vervolgens hop weer naar beneden, en aan de hohsaashut onze spullen oppikken, om te verhuizen naar de, volgen Helmuth, veel gezelligere Weissmieshut.

Bevroren versus zonnige kant

De top

De vermoeidheid en het vroege opstaan beginnen hun tol te eisen

Laatste dag! Vanwege de slechte weersvoorspelling niet te ver, we besluiten de Grand Gendarme van de Jegigrat te beklimmen. Behalve een dunne fissuur halverwege, waar klimschoentjes enorm handig geweest zouden zijn, viel deze rotsbeklimming qua intensiteit goed mee. Als afsluiter van de stage besloten we met monster-trolly’s af te dalen, nog een laatste adrenaline-rush!